Lögberg - 24.08.1916, Síða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 24. ÁGÚST 1916
WHEN USING
WILSONS
FLY PADS
READ DIRECTIONS
K CAREFULLY AND
-S. FOLLOW THEM .
EXACTLY
Mjklu álvrlfameirt ten flu^napappír.
Hrein í meðferð. Seldir í öllum
lyfjabúðum og £ matvörubúðum-
Heilbrigði.
Arið 1891 gaf Björn heitinn Jóns-
son út “sundreglur”. Getur hann
þess í formála kversins að það sé
varla ofhermt, að fyrir fjórtán eöa
fimtán árum fþ-e. 1876—1877J hafi
ekki verið fleiri en svo sem sex
menn á öllu landinu, sem væru
sjálfbjarga ef þeir lentu i polli, sem
þeir næðu ekki niöri í. Þá höfðu
menn svo gersamlega gleymt öllu
sundi, að ofurhugar báru grjót á
sig og skriÖu svo á botninum yfir
ár og sýki, sem ekki voru um of
breið, en engi maður bar við að
nevta léttleikans og fara samkvæmt
eðli sínu ofan vatns, þótt það væri
þúsund sinnum hægra.
Sem betur fer hefir sund-íþrótt-
inni farið mikið fram síöan þeási
bæklingur var gefinn út. Þótt
sundkunnáttan sé komin nokkuð á
veg hér, ætti hún að verða miklu
almennari en hún er nú. En eitt
brestur mjög og það er að sund-
menn þekki til hlítar allar björgun-
arreglur og lífgunaraöferöir. Jafn-
framt 'því sem menn æfa sig í að
bjarga öðrum mönnum verða þeir
að æfa sig í því að synda alklœddir.
Því það stendur sjaldan svo á að
sundmaðurinn sé í sundbolnum ein-
um þegar óhapp ber að höndum og
menn þarfnast liöveizlu hans.
Hér fer á eftir ein af beztu lífg-
unaðaraðferðum eftir frægan pró-
fes'sor, að nafni Schafer:
Lífgunaraðferð.
Þegar menn hafa fallið í vatn eða
sjó og eru lífvana fluttir í land,
verður fyrst að reyna að endurlífga
þá. Bið á því getur reynst banvæn.
pTakið strax til starfa, gerið það
með varúð, þolinmæði og óskertu
áframhaldi.
Menn hafa oft orðið endur-
lifgaðir þannig eftir margra stunda
látlaust erfiði.
Hvernig sem atvikast, er sjálf-
sagt að sækja lækni hið allra fyrsta.
Á meðan á að reyna að ná vatninu
úr lungum mannsins: Látið mann-
inn á grúfu og beygið höfuðið nið-
ur svo að vatnið geti runnið niður
úr munni hans, togið tunguna út úr
honum. Þegar vatninu hefir verið
náð upp úr manninum á að leggja
hann á hliöina og láta tunguna
hanga út úr munninum. Ef hann
dregur andann, þá látiö hann hvíl-
ast. Ef ha«n andar ekki, verður
strax að reyna að koma honum til
að anda með einhverju móti. Hér
fara á eftir ráð þau, sem prófessor
Schafer býður:
1. Leggiö sjúklinginn á grúfu
með útrétta handleggi, en andlitið
(snúi til hliðar. Leggið ekki sessu
eða neitt þess háttar undir brjóst
honum. Krjúpið við hlið hans, eða
klofvegið yfir hann, og snúið í sömu
átt sem hann.
2. Leggið hendurnar á mjó-
hrygg honum, sína á hvora hliö,
þannig að þumalfingumir nái nærri
saman.
3. Beygið yður áfram með bein-
um handleggjum til þess að allur
þungi geti lagst á ulnliðinn, þrýstið
síðan fast og stöðugt á lendár sjúk-
lingsins meðan hægt er talið “einn,
tveir, þrír”.
4. Réttið síðan úr yður til þess
að lina á þrýstingnum meðan hægt
er talið “einn, tveir”.
Haldið áfram þessum hréyfing-
,um fram og aftur: á víxl að lina á
og þrýsta maga sjúklingsins að
jörðunni, til þess að þvinga loftið
úr lungum hans' og munni, og lofa
því að sogast inn aftur, þangað til
sjúklingurinn getur gert þetta
sjálfur.
Er mátulega að fariö með því, aö
þrýsta tólf sinnum á mínútu. Strax
og sjúklingurinn byrjar að anda má
hætta þessum hreyfingum. En
vandlega verður að gæta þess, ef
andardrátturinn missist, það er
hættir aftur, að hefja tafarlaust
hreyfingamar aftur og halda áfram
þangaö til sjúklingurinn nær and-
anum aftur af sjálfsdáðum.
Þegar sjúklingurinn fer að anda
skal leggja hann svo aö vel fari um
hann og reyna að hita honum með
því, að leggja heita ullardúka á milli
læranna, eöa flöskur með heitu
vatni í undir iljar og arma. Ætti
sem fyrst að afklæða hann og
vefja utan um hann teppum.
Sem minst ónæði ætti að gera
sjúklingnum, en reyna að fá hann
til að sofna, verður þá að hafa gæt-
ur á honum, að minsta kostí fyrstu
klukkustundina. Bennó.
—Sumarblaðiö.
Taft svívirtur.
Eins og öllum er kunnugt er
Norður Dakota vinbannsríki og
hefir verið það yfir fjórðung aldar.
Ber flestum saman um það að hag-
u‘r rikisins sé í flestum atriðum
betri fyrir þá sök en ella hefði ver-
ið. Vinbannið er að flestra óvil-
hallra manna dómi mesta blessun
sem ríkinu hefir hlotnast.
Nýlega birtist auglýsing í blaö-
inu “Edinburg Tribune” frá Hotel
Frederick í Grand Forks, þar sem
alls konar staðhæfingar eru gerö-
ar viðvíkjandi þeirri blessun sem
áfengissala ihafi í för með sér þar
sem fólkið sé svo mannaö að leyfa
hana.
Auðséð er þaö í hvaða skyni þetta
er gert. Það-er auðvitað til þess
að reyna að hafa áhrif á hugi
manna í þá átt að vekja óánægju
með vinbannið og koma eitursöl-
unni á aftur, ef unt sé.
En hitt er beinlinis ljótt að draga
nafn málsmetandi manna inn í þess
konar þoikkaverk, og slíta út úr
sambandi setningar sem þeir hafa
sagt til þess aö geta notað þær sínu
illa máli til sönnunar.
1 auglýsingunni er birt mynd af
Howard Taft fyrverandi forseta
Bandaríkjanna og prentuð lofklausa
um áfengi og eitursölu, sem hann
á að hafa talað eða ritað einhvern-
tíma og einhversstaðar.
Þétta sýnir það að þótt vínbann-
ið i Norður Dakota hafi veriö þar
í fjórðung aldar og þótt það hafi
leitt meiri blessun yfir ríkið en
nokkuð annað, þá eru þar samt
menn enn þá svo ótrúir þjóðar-
hteildinni að þeir veigra sér ekki
viö því að reyna að eitra hana hve-
nær sem færi gefst til þess að
auðga sjálfa sig og fylla sinn eiginn
vasa; og þeir veigra séY jafnvel
ekki við að draga nöfn mætra
manna inn í þessa lofsamlegu til-
raun sina til þess, ef vera mætti að
þeir gætu vilt mönnum sjónir.
Norður Dakota menn þurfa því
enn að Vera á verði og gæta þess
að hvenær sem hinn banvæni högg-
ormur teygir upp trjónuna eða reyn-
ir að spúa eitri, þá séu þeir að fullu
við honum búnir.
Og vér væntum þess að ef farið
verður að nota blöðin í Norður
Dakota eitursölunni til forsvars
með jafn ósvífnum auglýsingum og
þessi umrædda auglýsing er, þá
taki landi vor ritstjori “Tribunes”,
í taumana þannig að hann í rit-
stjómargrein sýni það glögglega
hvilíka óhæfu sé verið að fnemja
og hvílík hætta sé á ferðum. Það
er skylda hans sem blaöamanns,
skylda hans sem ærlegs borgara og
um fram alt skylda hans sem
Islendings.
Slys í Ontario 1915
Verndamefndin í Canada í'Com-
mission of Conservation) gefur út
mánaðarblað og er það nýlega kom-
ið út fyrir ágúst mánuð.
Þar er í fróðlegt margt og eftir-
tektavert; m!éðal annars grein um
slys í Ontario. Er þar sýnt fram
á hversu smávegis' eftirtekt og var-
færni gæti komið í veg fyrir stór-
tjón í mörgum tilfellum.
Þár er sagt frá því að lögin í
Ontario heimti það að skýrslur séu
gefnar yfir öll slys, sem hafi þaö
í för með sér að menn tapi vinnu
fyrir. Samkvæmt þessum skýrsl-
um sést það að árið 1915 uröu 17,-
033 slys í fylkinu. Af þeim voru
9,829 rannsökuð og dómur upp
kveðinn í 7,600. Vinnutími sem
tapaðist fyrir þessi 7,600 slys voru
170,011 dagar, eða sama sem
vinna 569 manna í heilt ár.
Stundárveikindi aðeins voru af-
leiðingar af 8,544 slysum, en í
10,33 tilfellum uröu menn alveg
ófærir til vinnu æfilangt og 251 dó.
Skýrslan leggur alla áherzlu á
það hversu áríSandi sé að viðhafa
alla varúð til þess að koma í veg
fyrir slys og er þar sýnt fram á
hversu lítið það kosti í samanburði
við hitt hvað við það vinnist og
sparist.
Til dæmis er það tekið að sjálf-
læsandi skrár á tveimur kornhlöð-
um sem hefðu kostað aðeins $3.50
hefðu bjargað tveimur mannslífum
ogikomið i veg fyrir að borga þyrfti
$6,179 í skaðabætur. Það að sökkva
skrúfuhausum á hjólum og lyfti-
vélum í 21 tilfelli hefði kostað
$7.35, en það hefði komið i veg fyr-
ir þrjú dauðsföll og sparað $5,619
í skaðabætur. Þaö að kippa út
nöglum, sem út hefðu staðiö, brotn-
um glerjum og járnflísum hefði
kostað aðeins fáein cent, en það
heföi komið i veg fyrir 126 mteiðsli,
og það að hafa augnahlifar
fgoggles), sem ‘kostað htefðu $150,
hefði bjargað 35 vinnumönnum frá
því að missa sjónina að öllu eða
nokkru og sparað $42,846 í skaöa-
bætur. — Já, hefði þetta alt verið
gert, þá hefði öllum ’þessum slysum
og fjárútlátum verið afstýrt; en
það var alt vanrækt.
Þar sem í einu fylki slasast
17,033 manns' á ári, 10,33 verða ó-
færir til vinnu æfilangt ogf 251
deyja—alt eða flest af óþörfum
slysum, má nærri geta hversu mikið
það er í öllu rikinú.
Minsta móðir í heimi.
Kvendvergur sem Dolletta heit-
ir er á ferðinni til Winnipeg og
verður til sýnis í “Happyland” garð-
inum. Hún ter aöeins 28 þumlungar
há og 37 pund á þyngd. Hún er
gift manni, er Boykyn heitir frá
Kentucky og hefir verið í hjóna-
bandi í 11 ár. Fyrir 10 árum ól
hún dóttur, en til þess varð að gera
á h'enni keisaraskurö. Fyrir fjór-
um árum ól hún annað bam; var
það drengur og varð þá að grípa
til sömu ráða.
Börnin eru bæði myndarleg og
er Dolletta eina dvergkona í heimi
sem fætt hefir rétt áköpuð börn og
fullvaxta. Bæði börnin verða eins
stór og fólk gerist flest. Dóttir
Dollettu sem er tíu ára hefir höfuð
og herðar yfir móður sína, en pilt-
urinn sem aðeins er fjögra ára er
6 þumlungum hærri en hún.
Ættarnöfnin.
Einstakr menn eru nú að taka
upp ættarnöfn, hrista af sér þús-
undára venjuna íslenzku. Helzt eru
það “fínu” mennirnir, en bændur
og búalið hafa víst um alvarlegri
málefni að hugsa. Ekki er blærinn
islenzkur yfir þessum ættarnöfn-
um, allflestum, enda mun það og
vera einn aðalkosturinn í augum
eigandanna.
Engar sögur fara af því, að Jön
Sigurðsson, Tómas Sæmundsson,
Baldvin Einarsson, Jónas Hall-
grímsson oð aörir ágætismenn ís-
lenzku þjóðarinnar hafi orðið sé'r
til minkunar utan lands eða innan,
þótt þeir væru synir feðra sinna að
forníslenzkum sið.
Þéir fylgdu “gömlu kenning-
unni”, sem hafði að orðtæki:
Þjóðerni mettu þitt mest,
er menta þú leitar,
því undir yfirhöfn útlendri dylst
oftlega biturlegt sverð,
Sverð það er banasár bjó
því bezt og fegurst þú áttir:
innlendum ágætum sið,
inmlendum fornaldar keim.
Bjami Thorarensen, amtmaður,
sá í andá ýmislegt slæðast með hing-
að til lands í útlendum skipsförm-
um, í fylgd með rottunum, ýmislegt
sem hann ekki taldi bráðnauðsyn-
legt að flyttist hingað. Og hann sá
lika að það, — eins og rotturnar —
mundi taka sér bólfestu í kaupstöð-
unum. íÞáð sést á vísunni þeirri
arna.
Þó vellyst í skipsförmum völsk-
unum meður
vafri að landi eg skaða ei tel,
því út fyrir kaupstaði íslenzkt í
veður
ef hún sér vogar, þá frýs hún í
hel.
Og sennilega fer það svo með
ættarnafnasendinguna, því hún er
útlend að ætt og uppruna, hefir
slæðst hingað í aöfluttum “menta”
mjölpokum. Hún verður úti á ís-
lenzku f jallgörðunum þegar haust-
ar að. Og þaö er vel farið.
—Heimilisblaöiö.
Landaurarog silfurverð
Forn tsl. hyggindi og ný heimska.
Nú er sú tíð — dýrtíð, að öllum
veröur tíðrætt um Htilsvirði hverr-
ar krónu, og getur víst engum dul-
ist hvað krónureikningurinn er vit-
laus og óhentugur til frambúðar,
þegar ræða er um þau viðskifti, sem
mestu varða í hverju þjóöfélagi:
um kaup verkafólks og laun hvers
konar starfsmanna, hvort heldur
unnið er í þarfir einstakra manna,
eða alþjóðar.
I öðrum löndum hefir mönnum
orðiö tíðrætt um þennan vanda að
undanfömu. Alt þetta vandræða-
stríð milli verkamanna og vinnu-
veittenda stafar aðallega af því, að
kaupiö er alstaðar talið í peningum,
en peningar hafa stórum fallið í
verði. Þó að verkamenn hafi nú
víða meö mestu eftirgangsmunum
(verkföllum og róstum) fengið
kaup sitt hækkað að nafninu til um
Ys—1/2 eða þaðan af meir frá því
sem var fyrir 15—20 árum, þá eru
þeir engu betur stettir; og allir þeir
sem vinna fyrir árskaupi, hafa—yf-
irleitt—orðið enn þá ver úti.
Því er nú svo háttað, að okkur
|slendíngum ætti að veita hægar en
nokkurri annari þjóð, að ráða bót
á þessum miklu og meinlegu mis-
fellum. Við höfum ráðið fram úr
þessu, forfeður okkar, en erum nú
að gleyma því snildarbragði, í stað
þess, að hagnýta það og laga eftir
nútiðarháttum.
Eg á við landaurareiíkninginn.
Prófessor Þbrvaldur Thorodd-
sen segir rétt nýlega í bréfi til mín:
“Slæmt þykir mér að löggjafar-
valdið skuli vera að útrýma okkar
góðu landaurum; nútíminn sýnir
bezt að þeir eru miklu stöðugri og
réttari verðmætir en peningarnir.
Landaurareikningurinn er sérstök,
íslenzk snildarleg uppáfynding, sem
sýnir hinn mikla viturleik forn-
manna; hann hefir i margar aldir
verið ‘máttarstólpinn undir öllu
bjargræði voru’, eins og Tómas
Sæmundsson segir.”
Það er vert að taka eftir þessum
orðum eins vitrasta manns þjóðar-
innar. Og nú er Sögufélagið—
ágætt félag—að gefa út “búalögin”
okkar fornu. Þar má sjá það
svart á hvítu þetta forna snildar-
lega íslenzka þjóöráð—landaura-
2
SÖLSEIN
S ó L 8 K I N
S
hlýðnari og betri. — Einnig er
nauðsynlegt að börnin skrifi sjálf
af og til ofurlítiö í litla blaðið sitt.
— En vel að merkja, þau sjálf frá
sínu eigin brjósti, þeirra litla og
saklausa sál á sjálf að koma til
dyranna eins og hún er búin, eftir
að hún er búin að laga sig til, dusta
af sér rykið og strjúka misfellurn-
ar. —
Eitt er það, sem gott er í “Sól-
skini”, en hefir litiö komið af enn.
Þáð eru sögur af dýrum, eða af
skepnum af ýmsum tegundum,
samtali þeirra, og hugsanalifi; —
því bömin vita það, eins vel og allir
aörir að allar skepnur hafa mál, út-
af fyrir sig, til að skilja hver aðra.
Líf dýranna og heimur þeirra er
svo inngróið í tilfinningalif barns-
ins, að fátt sýnist vekja hjá þvi,
baminu; eða bömum yfir höfuð,
meiri fögnuð, kærleika og hluttekn-
ingu. — “Að börnin sjálf hugsi,
stýli og skrifi”.
Gimli, 10. marz 1916.
Jakob Briem.
Reykjavík P.O., Man.
Kæri ritstjóri Sólskins:—
Eg þakka þér fyrir Htla blaðið,
sem mér þykir svo gaman að lesa.
Pabbi minn og mamma kaupa ekki
Lögberg, svo eg fæ Sólskin lánað
hjá frændfólki mínu. Mig hefir
oft langað að skrifa Sólskini fáein-
ar linur, og nú ætla eg að biöja þig
að láta það í litla blaðið þitt.
Eg hefi lært að lesa Islenzku
heima, en geng á skóla til að læra
að lesa og skrifa Ensku. Eg get
skrifað svo litið á Islenzku og mig
langar til að læra að skrifa islenzk-
una vel.
Eg á einn lítinn kött sem mér
þykir ósköp gaman að leika mér
við. Hann klifrar stundum hátt upp
i tré, en getur svo ekki farið ofan
sjálfur og mjálmar þar þangað til
við sækjum hann.
Eg hefi nú ekkert meira að segja
í þetta sinn, en ætla að skrifa ein-
hvemtíma aftur.
Með beztu óskum til Sólskins--
barnanna. Vinsamlegast.
Anna Johnson, 9 ára.
Mozart, Sask., 4. ágúst 1916.
Herra ritstjóri Sólskins:—
Eg þakka þér ósköp vel fyrir
Sólskinsblaðið, sem mér og öllum
Sólskinsbörnum þykir svo vænt um.
Viltu gera svo vel og setja þessa
sögu i Sólskin.
Þrír drengir og klukkan.
Þrir drengir úr sama húsi vom
beðnir að ná réttum tima af klukku
bæjarins. Fyrsti drengurinn fór
af stað, leit á klukkuna og sagði
þegar hann kom aftur: “Klukk-
an er tólf”. — Úr honum varð
ekkert annað en hversdagslegur
bóksali. Næsti drengurinn var ögn
nákvæmari. Þegar hann kom aft-
ur sagði hann að klukkan væri
þrjár mínútur gengin til eitt. —
Hann varð læknir. Þriðji dreng-
urinn leit á klukkuna, fann svo út
hvað langan tíma það tók hann að
ganga aftur heim að húsinu, fór svo
aftur að klukkunni, bætti svo þeim
tíma, sem það tók hann að ganga,
við tíma klukkunnar, og skýrði frá
niðurstöðu jæirri er hann komst að
þannig: “Þétta augnablik er
klukkan tólf stundir, 10 mínútur og
10 sekúndur”. Sá drengur varð
hinn frægi visindamaður Helmholtz
Með vinsemd.
Aðalbjörg Guðmundson.
Saga blómanna.
Fátt er fallegra en blómin. Svo
að segja öllum þykir gaman að
blómum og vilja hafa þau inni hjá
sér ef hægt er.
Börnum hefir oft verið líkt viö
blóm og þeim þykir sérstaklega
vænt um blómin. Þegar maður vill
lýsa einhverju fallega, þá segir
maður að það sé fallegt eins og
blóm.
Flest blóm eiga sér sögu; það er
að segja sögur hafa verið búnar
til um þau. Flestar eru þær auö-
vitað skáldsögur, en þær teru marg-
ar ljómandi fallegar. Sólskin ætl-
ar að segja ykkur fáeinar af þess-
um sögum, og svo eigið þið að læra
þær.
“Gleym mér ei”.
Eitt meðal þeirra blóma sem öll-
um þykja falleg, heitir “Gleym mér
pi”. Það vex svo að segja í öllum
löndum og er himinnblátt. Sum-
staðar er það kallað ástablóm eða
kærleiksblóm. Sagan um það er
svona:
“Þegar heimurinn var nýskapað-
ur, var engill sendur frá himnum
með boð til ^eilags manns, sem átti
heima í Persiu. En þegar engillinn
sveif í gegn'um loftið, þá sá hann
fjarska fallega persneska stúlku
sem sat hjá tærri uppsprettulind,
og var að flétta á sér hárið. Hún
fléítaöi inn í það til og frá blómið
“Gleym mér ei”, en þá hafði það
blóm ekkert nafn.
Engillinn flaug til stúlkunnar og
bað hana að verða unnustan sín;
henni Ieizt vel á engilinn og þau
trúlofuðust.
Svo voru þau lengi saman og leiö ,
ákaflega vel. En alt í einu mundi
engillinn eftir því að hann hafði
gleymt að skila boðunum sem hann
var sendur með. Hann flaug því
aftur upp til himins til þess að biðja
fyrirgefningar á því. Og hann
sagði stúlkunni að bíða á meðan og
um leið og hann flaug af stað sagði
hann við hana: “Gleym mér ei”,
og stúlkan svaraði honum og sagði:
“Gleym mér ei” og veifaði til hans
stóru knyppi af þessum himinbláu
blómum.
Síðan heita þau “Gleym mér ei”.
Þegar engillinn kom upp til him-
ins gat hann ekki komist inn. Hann
stóð grátandi við hliðiö og loksins
kom erkiengillinn Gabríel og sagði:
“Þú hefir orðið brotlegur af þvi
þú skilaðir tekki því sem þú lofaöir
og það hefir verið ákveðið að þú
verðir að dreifa börnum loftsins
um alla jörðina áður en þú fáir að
koma með dóttur jarðarinnar inn
í himininn.”
Engillinn skildi ekki þetta. Hann
flaug aftur til jarðarinnar; fann
stúlkuna og sagði henni hvað
Gabríel engill hefði sagt og spurði
hvort hún skildi það. Hún svaraði
og sagði: “Já, þessi yndislegu blóm
sem endursýna hinn óviðjafnanlega
lit himinsins eru börn loftsins.”
Svo fóru þau yfir öll lönd, engill-
inn og unnusta hans. Og gróðursettu
blómið “Gleym mér ei” hvar sem
þau fóru.
Þegar það var búið tók engillinn
stúlkuna í fang sér og flaug með
hana upp til himins.” —I—190
reikninginri. En á síðustu manns-
öldrum höfum viö íslendingar sleg-
ið slöku við þetta ágæta þjóðráð,
farið illa að því, skemt það, spilt
þvi og horfiö frá því, í stað þess
að leggja fulla rækt.við það, bæta
það og laga eftir breyttum ástæðum.
Það er þó sizt óhugsandi fyrir
okkur að finna hentuga nútíðaraö-
ferð til að reikna út árlega meðal-
alin, hvað hún skuli vera móti pen-
ingum. En þá kalla eg alinina rétt
setta, ef það stendur heima, að
sjálfsagðar lífsnauðsynjar fullorð-
innar manneskju á ári nemi jafnan
sama álnatali. Og þá getur engum
dulist, hvílík réttarbót það væri, ef
alt kaupgjald væri talið í álnum, en
ekki i krónum, svo að verkmaður
fengi t.d'. 6 álnir á dag i kaup. Ger-
um að alinin hefði verið 60 aurar
fyrir Btríðið. Hún mundi þá nú,
eftir sama mati, vera um það bil 1
kr., og verkamaðurinn með 6 álna
dagkaupi fá nú 6 krónur á dag, sá
sem fyrir stríðið fékk 3 kr. 60 aur.
á dag — og ekkert vandræSatal um
verkföll og gerðardóma.
Þetta er sannarlega alvarlegt
umhugsunarefni.
G. Bjórnson.
Lögrétta.
Saskatchewan kœrurnar
Rannsókn i þeim hefir verið hætt
um tíma að undanförnu, en nú er
hún byrjuð aftur.
Tveir ráðherrarnir og fjórir
þingmennirnir sem kærðir voru
hafa þegar verið sýknaðir með öllu.
Það eru þeir McKnab og Langley
ráðherrar og J. A. Shephard éþing-
forseti), A. F. Tozka frá Vonda, J.
A. Nolin frá Atabaska og Dr.
Lockhead frá Gull Lake.
Við rannsóknina bar C. Kacot,
einn af eigendum brennivínsgerðar
félagsins í Regina að brennivínssali
fr^ Calgary 'er Cross heitir hefði
sagt sér að ef þeir gætu lagt fram
$50,000, þá væri hægt að fella Scott
stjórnina. Hann kvaðst ekki hafa
fallist á að gera þetta. Hann sagði
að. brennivínsfélag í Saskatoon
hefði lagt fram $2,000.
Pierce þingmaður frá Wadena
sór það að Joseph Carrol frá Galt
félaginu í Winnipeg hefði borið sér
$23,000 til þess að vinna á móti vín-
bannslögunum í Saskatchewan.
Hann sór það einnig að Brunner
gjaldkeri brennivínsmanna hefði
sagt sér að Robert Rogers og þing-
mennirnir að austan væru að safna
stórfé til þess að vinna á móti lög-
unum og fella stjómina. C. H.
Cowthorpe þingmaður fyrir Biggar
kjördæmi vitnaði þetta sama. Ców-
tihorpe sór það einnig að sér hefði
verið boðið meira fé en þingmanns
kaupið til þess að vera á móti bann-
lögunum.
Nú er verið að rannsaka kærur
þær sem Bradshaw kom með i sam-
bandi við geöveikra hælið í Battle-
ford. Er sagt að sú rannsókn muni
standa lengi yfir því fram verði
lögð að minsta kosti 7000 skjöl og
sum þeirra all flókin.
tlmbur’ fj*lviður af öllum
iNyjar vorubirgöir tegundum, geirettur og al»-
lconar aðrir strikaðir tiglar, Kurðir og gluggar til vetrarins.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumaetíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
--------------- - Limlted —------------------
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
SEGID EKKI
“KO OBT EKKI BOROAB TANNLÆKNl N0.“
Vér vltum, .8 nú *:«n(rur «kkl alt a8 takum og erfltt «r a8 «lgnam
■klldlnsa. Bf U1 vrtl. er oae þa8 fyrlr bectu. paB kennlr oaa. eem
▼er8um a8 Tinna fyrlr hverju centl, a8 meta ylldl pentnre.
MIKXIST þeea, aB dalur eparaBur er dalur unnlnn.
MINNI8T þesa elnnlg, a8 TENNTTR eru oft melra vlrBl en penlnsar.
HEtLBRIOÐI er fyrata epor U1 hamlnfju. þvl ver8!8 þér a8 vernda
TENNURNAR — Né or dmlnn—hér er itahurlnn Ul atl l&ta |4J s vts
tenn ur jrfiar.
Mikill sparnaöur á vönduðu tannverki
EIN8TAKAR TENNUR $5.00 HVER BE8TA 19 KAR. QTtT.l.
$5.00. 92 KARAT GULXTENNITR
VerO Tort ávalt óbreytt Mörf handrað mAnna nota sór hi8 láfe T«rO.
HVKRfi VKGNA KKKI ptJ ?
Fara yöar tilbúnu tennur vel?
efia sansa þ«er lBultgm. ðr .korfium? Ef þmr gera þaB, flnnlB þá tana-
lnkna, eem r*ta *ert vel v18 tennur yBar fyrlr vægt verfi.
OT elnni jrfinr ej&lfnr—Notifi flmt&n &ra rejrnstn vora vifi tannl«-tninp.
$8.00 HVALBEIN OPIB A KTðLDCM
DE. PARSONS
McORFKVY BIX)CK, PORTAOB AVE. Telefónn M. $$$. Uppt jOt
Grand Trunk farbréfa akrlfstofu.
..................^ ^ ~.................................................................................................................................................^
SEXTlU og FIMM ÁRA LJÓSIN
Sextíu og fimm ára ljósin vinna enn
þar sem er að rœða um
EDDY’S ELDSPÝTUR
Fyrir sextíu og fimm árum voru fyrstu eldspýt-
ur í Canada búnar til í Hullaf Eddy og síðan hafa
þær verið viðurkendar þær beztu sem kveikiefni.
Þegar þér kaupið eldspýtur þá biðjið um
EDDY’S