Lögberg - 07.09.1916, Síða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 7. SEPTEMBER 1916.
<iiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiniiiiiiiiiiiiiiiiimiimiiiiiiiiiiiniinnniiiiiiinmiuimiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiii>
Smyrjið Brauðið Með Því
Gerið smákökur, Pie og
Pastry sœtt meðt því.
Ljúffengt, heilsusamlegt og ódýrt
Hjá öllum maUölum
ílllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllilllllflllllll
í 2., 5., xo. og 20. punda. dósum.
Merkileg einokun
á landi.
Skýrsla hefir borist frá Colorado
um merkilega einokun á landi.
<Mál hefir veriS höfSað á móti
bænum Manitou af eigendum Gorke
dánarbúsins fyrir þaS aS leyfa
ferSamönnum aS skoSa einkennileg-
an stein, sem kallaSur er “Balance
Rock”; en sagt er aS þessi steinn
pé á eign dánarbúsins.
Manitou er bær þar sem fjöllin
byrja og er þaS aS eíns ferSa-
mannabær. Þar eru engar verk-
smiSjur og ekkert um aS vera ann-
aS.
Eigendur dánarbúsins settu upp
háa girSingu til þess aS steinninn
eSa kletturinn skyldi ekki sjást og
settu 35 cent fyrir aS fá aS líta
á klettinn. SömuleiSis létu þeir
taka af honum margar myndir og
græddu á því stórfé.
En bæjarstjómin reif girSinguna
niSur og bannaSi eigendimum aS
setja hana upp aftur í heilt ár og
varS aS beita til þess valdi.
• Eigendumir stefndu og kröfSust
$12,650 skaSabóta, og var þaB bygt
á tölu gesta sem borgaS hefSu á
tímabilinu ef girSingin hefSi ekki
veriS rifin niSur. Auk þess kröfS-
ust þeir $25,000 fyrir skemdir.
Gildi klett þessa er samskon-
ar og gildi annara staSa, hvort
sem :þaS er vatn, skógur, engi eSa
eitfihvaS annaS—gildiS er í því fólg-
iS aS fólkiS þarf aS nota þaS, eSa
vill hagnýta sér þaS á einhvem hátt.
í þessu tilfelli vill þaS njóta feg-
urSarinnar og einkennileikans.
Þetta er blátt áfram einokunar-
tilfelli meS land og er í því faliS aS
hægt er aS neySa fólkiS til þess aS
borga einstökum mönnum fyrir þaS
verSmæti sem þaS—fólkiS sjálft—
hefir búiS til eSa skapaS. Þetta er
einmitt aSalatriSiS i allri landeinok-
un; hún rænir fólkiS því frelsi og
lífi sem guS hefir gefiS; þvi líf og
frelsi felst i þvi aS hafa aSgang og
hann óhindraSan aS öllum eSlileg-
um gæSum jarSarinnar, sem skap-
arinn hefir gefiS bömum sínum.
Peningamir sem þeir eru látnir
borga sem vilja sjá klettinn er leiga
af landi og ef $12.650 er ársrenta
af þessum steini, þá ætti hann aS
vera virtur á $300,000 því hann
gefur rentur af þeim höfuSstóli og
þær góSar.
Þarna sést hvaS þaS þýSir aS
láta stórfélag, svo sem Standard
olíu félagiS, stálfélagiS og kolafé-
lögin vera virt til tekna og útgjalda.
Hver borgari sem kaupir tonn af
kolum borgar landleigu til kctlafé-
lagsins, þvi kolaverSiS er miðaS viS
einokurargildi kólalandsins, en þessi
landeinokunarborgun er eiginlega
ekki vextir eSa renta heldur leiga.
Þánnig 'hefir einokunarfélagiS
vald til aS virSa landgildi einokun-
ar sinnar og heimta leigu af land-
inu frá fólkinu,' sem hefir sjálft
skapaS verSiS, og þessi leiga er ekk-
ert viSkomandi framleiSslukostnaSi
vörunnar né vöxtunum af því fé
pem til starfsreksturs þarf, heklur
blátt áfram aukarenta. Þeir sem
fá einkarétt á landi til sérstaks
augnamiSs t. d. fyrir járnbraut,
þót hún innihaldi ekki í sér eignar-
rétt af einu feti lands er landein-
okun, því þar er veittur einkaréttur
landsnytja til sérstaks Augnamiðs.
í þessu liggur eiturgerill einok-
unarinnar. Vald eSa leyfi til þess
aS krefjast skatta af fólkinu af
landsvirSi, sem auSfélögin hafa sett
á part af landinu sem þau hafa náS
frá fólkinu.
Þetta sýnir þaS að einokun þarf
ekki að eiga sér sxaS þannig aS á
bak viS hana standi stórar kolanám-
ur eSa eign þeirra, timburland eSa
neinar aSrar stórar spildur. Eign
þessa eina kletts í Colorado eSa 25
feta lóS í útjöSram Winnipegbæjar
er eins glögt dæmi um einokun og
stórar kolanámur eða timburlönd
eSa olíubrunnar í höndum miljóna-
félaganna. Sá sem á lóðina virSir
hana eftir því sem fólkiS flytur nær
henni og starfar umhverfis hana,
þótt hann sjálfur kosti engu til.
Sjálfur tekur hann leigu eSa fé fyr-
ir þaS sem fóIkiS hefir skapað og
framleitt og því einu tilheyrir, og í
eSli sínu er j>etta alveg sama eins og
þegar hlufihöfum er borgaður á-
góði (dividend) af landi sem þeir
hafa keypt þegar þaS hækkaði í
verði eftir þeirra eigin reikningi.
þegar kol eru unnin þar undir
stjóm einokunarfélags.
Einskattsmenn hugsa sér ekki
aS ihindra að neinu leyti lögmætan
iðnaS. Þeir mundu ekki svifta rétt-
mæta eigendur eSa félög sanngjöm-
ur ágóða af iSnaSi sem löglega
væri rekinn af félögum á kolalandi
eSa annarsstaSar. Þeir gera glögg-
an greinarmun á vöxtum og leigu.
HöfuSstólI sem lagSur er í verk-
smiSjur, byggingar o.s.frv. vinnur
fyrir vöxtum aS réttu lagi, en rent-
fin sem er ársarSur af virtu, órækt-
uSu landi þar sem kolanáma er eSa
timburtekja, bæjarlóS, vatnsafl,
fallegur klettur, járnbrautarstæSi
eSa annaS sem einokunarréttur er
á ætti aS vera í höndum fólksins,
þaS er undir öllum eSlilegum og
réttum kringumstæSum fólksins
eign. Án fólksins væri landiS í
engu verSi, án fólksins væru hinar
verðmestu kolanámur í Pensylvania,
sem nú eru virtar þar sem þær eru
3 miljlónir dollara, meS öllu
verðlausar og þar engan ágóSa hægt
aS hafa né neinu okri hægt að koma
við ef ekki væri fólkiS. Þetta væri
þá alt eins einskis virði og Manitou
kletturinn var áSur en ferSamenn-
imir komu til Colorado.
Landeinokun gerir fjárglæfra-
mönnum í öllum löndum þaS mögu-
legt aS okra á því sem fólkiS fram-
leiðir og vinnur fyrir, og taka frá
því þann sameiginlega gróSa sem
þaS hefir aflaS. Landeinokunin
tekur meira frá fólkinu en öll önn-
ur einokun og tollar nema til sam-
ans. Flest hinna svokölluðu iSn-
aðarsérréttinda eru í raun
réttri landeinokun og 'ef þau væru
svift valdinu til þess að krefjast
Jeigu af fólkinu, þá yrSu þau skaS-
Jaus.
Fólkið hefir vaknaS til háværrar
kröfu um þaS að meS lögum séu
hindruð, bönnuð eða takmörkuð hin
svokölluðu iSnaSar einkaréttindi.
í Bandaríkjunum hafa margar
tilraunir veriS gerðar til þess að
semja lög gegn einokun. Þessi lög
hafa orðið árangurslaus, vegna þess
aS þau snerta ekki við rótum ein-
okunarinnar.
ÞaS er til auðveld, einföld, áreiS-
anjeg og sérlega praktisk aðferS til
þess aS ráða niðurlögum á einokun.
ÞaS er meS því að leggja skatt á
landið eins og það er virt. MeS
þeirri aðferð gæti fólkið tekiS til
almenningsheilla það sem nú er
ranglega haldið af einokunarfélög-
unum. Þannig létti fólkiS á sér
skattabyrðinni á einu augnabliki;
létti sköttum af fæðu, klæðum,
skýli og heimilum, sem það nú ætl-
ar að sligast undir og á sama tíma
væri eyðilagt það afl einokunarinn-
ar, sem gerir henni mögulegt að slá
hendi sinni á það sem fólkið aflar.
(Ritstjórnargr. úr “Tribune”)
Átakanlegt.
Einhver átakanlegasta mynd, sem
vér nokkm sinni .höfum séð, birt-
ist í ritinu “Canadian Liberal
Monthly” 3. árgangi 12. númeri,
núna i ágúst. ÞaS er mynd sem
sýnir tvo hermenn á orustuvelli,
annan þýzikan og hinn canadiskan.
Þýzki maSurinn er með byssu í
hendi og öryggur á svip, þvi hann
veit að byssan er ekki svikin og
hann má treysta henni. Á bak viS
hann bólar á tveimur öSrum byssu-
styngjum. Canadiski maðurinn er
sorglegur og þungbúinn á svip,
vonbrigðin og vandræðin em skýrt
skrifuð á ásjónu hans. Hann er að
reyna að laga byssu sína sem hefir
hlaupiS í baklás þegar mest á reiS.
Það er ein hinna svokölluSu Ross
byssa sem reyndust svo gjörsam-
Iega óhæfar aS þeim var fleygt eins
og hverju öSru rusli þegar Canada-
drengirnir höfSu verið látnjr falla
með þær í skæðustu omstunni sem
heimurinn hefir þekt bæSi við
Ypres og víðar.
Rétt þar hjá standa tveir menn í
herforingjafötum. Anner er Sir S.
Hughes en hinn enskur herforingi.
Þeir horfa báðir á þessa sorgar og
^vivirSusjón—sorgarsjón af hálfu
hermannsins og fólksins, svívirðu-
sjón frá hálfu sambandsstjórnar-
innar í Canada. Svo snýr enski
herforinginn sér að Hughes og
segir: “Og þú, Sir Sam, og stjóm
þín krafSist þess aS hermennimir
ykkar notuSu þessar byssur!”
MeS þessari lærdómsríku mynd
er grein, sem vér þýðum hér orð-
réitta:
Ross byssurnar.
Ross byssurnar sem Canada her-
mennirnir hafa notaS í tvö ár hafa
verið fordæmdar af þeim og fleygt
samkvæmt skipun frá Sir Douglas
Haig yfirhershöfðingja brezka liðs-
ins. Framvegis nota Canadamenn
bys'sutegund sem kölluð er hin end-
urbætta Lee Enfield byssa.
Þétta sker úr þeirri þrætu fyrir
fúlt og alt sem staSið hefir yfir um
Ross byssurnar altaf síSan stríðiS
hófst, og Canadamenn voru sendir
með þær í skotgrafimar. Þ'etta er
stvariS frá yfirhershöfðingja Breta
til Roberts Bordéns við beiðni hans
17. marz í vor, þegar hann óskaði
eftir rannsókn á byssunum.
Þegar Borden baS um þaS með
skeyti þá sagði hann: að í tilefni af
2
S ó L S K I N
8ÖLSKIK
aðfitislum sem fram hefðu komið,
væri sambandsstjórnin t Canada
reiðubúin að leggja það alveg í
hendur og dómsvald yfirherfor-
ingjans, eftir að hann hefði látið
frarn fara allar nauðsynlegar rann-
sóknir með þess konar aðferð sem
í skotgröfum tíðkuðust.”
Árangurinn er auSsær á þeirri
frétt, sem nýlega hefir borist frá
Englandi. Þár er frá þvi sagt, að
þessar Rossbyssur hafi veriS lagð-
ar niður og Lee-Enfield byssur
teknar í staðinn. Ross byssumar
hafa verið aðalvopnin í sóknum
þeim og vömum sem Canadamenn
hafa átt í þegar orusturnar voru
viS St. Julien, Givenrhy, Festu-
bert, St Eloi, Zitlebeke og Sanc-
tuary skóg. Sem afleiðingar af
þessari andstyggilegu tilraun, sem
þannig hefir farið fram í skot-
gröfunum með þessum byssum
hafa þær verið dæmdar óhæfar og
þeim kastaS burt sem öðm rusli.
Enn þá hefir ástæðan ekki ver-
ið gefin. Þjóðin bíSur með mik
illi eftirvæntingu og sanngjamri
von um skýrslu.
Þ’etta er ekki fyrsta skýrslan,
sem gefin verSur um Ross-byss-
umar, en hingaS til hefir stjómin
látiS sér nægja aS verja byssumar
og halda þeim fram þrátt fyrir ein-
xhægnar og glöggar aSfinningar
Dg hefir neitaS að bpinbera nokk-
uS þaS sem herstjómin á Englandi
sagði um þær.
Svo langt hefir stjómin gengið
í því að halda þessu leyndu, að
blaði, sem birti bréf frá Alderson
hershöfSingja um byssurnar í
Maí, var hótaS þvi aS ritstjórinn
skyldi ’settur i fangelsi aS tilstilli
verkamálaráSgjafans, Robert Rog-
ers.
Um þaS bréf fórust Rogers orS
á þessa l’eiS: “Það sem þá var
kvartað um, hefir verið lagað.—
Vér berum gœfu til þess að hafa
byssur, sem standa ef til vill eng-
Um öðrum byssum að baki nú sem
stendur. Það er ekki hlutskifti
hermanna vorra, að líða fyrir þá
sök, að þeir hafi lélegar byssur.”
ViS sama tækifæri sagSi Robert
Borden; “Eg leyfi mér að segja
það í fyrsta lagi, að jafnvel þó
Rossbyssurnar bœru þær beztu í
heimi, þá væri mögulegt að eyði-
leggja nafn þeirra með því að
spinna upp og útbreiða opinberar
yfirlýsingar um þær af þeirri teg-
und, sem hér er um að ræða.”
Þégar Borden talaði siðar um
skeyti sitt til Haig’s hershöfSingja
sagði hann: "Eg hefi enga ástæðu
tU að halda að nokkuð bresti á
fullkomna röggsemi hjá Douglas
Haig í því að rannsaka og reyna
bysurnar. Þegar þær hafa þolað
þá reynslu, þá er það skylda stjórn
arinnar að íhuga, hvort það skuli
opinberað og að hve miklu leyti.”
Hvað ráðleggja herstjórnarráða-
menn Sir Robcrt í þessu tillitif”
. .;Sir Douglas Haig hefir sýnt
“fullokmna röggsemi” — mestu
röggsemina sem varð gerS.
Haustvísa.
Haustsins öldur afli köldu áfram
bruna,
skýja tjöldin dimmu duna,
dregur kvöld á náttúruna.
M, Markússon.
Til Júlíönu skáldkonu.
Flestar eikur fjærri sólu
viS fyrsta hníga næturél,
en þú hefir lifaS langa njólu
fin ljóss og yls á skrældum mel.
Þín örlög köldu ýmsir harma.
Er þaS hjartans bónin mín:
aS eygló sendi enn þá varma
aftangeisla á blöSin þín.
R. Davíðsson.
Bær brennur til kaldra kola.
Frétt frá Broomhead i Sask. seg-
ir aS bærinn hafi brunniS á þriðju-
daginn svo að segja til kaldra kola.
Sá bær var viS C.P.R. brautina
milli Estevan og Neptune meS 300
ibúum. Uu upptök eldsins er ekki
kunnugt, en hann byrjaði í stóm
fjósi. EignatjóniS er $70,000.
Hænsnafóður.
Fyrsta vagnhlass af hveiti, sem
selt var í ár Crookston, Minn., var
svo lélegt, aS mælirinn vóg aS eins
35 pund; varS það ekki notaS til
annars en hænsnafóðurs. Vagn-
hlassiS var selt fyrir $70, en þresk-
ingin kostaSi $45. Hafrar og bygg
reynast þar vel.
J?akklæti.
Eg undirrituS þakka innilega öll-
um þeim Þingyalla-búum, sem á ein-
hvern hátt sýndu mér hluttekning
við fráfall sonar míns, Jóhannesar
Thorlákssonar, sem féll á Frakk-
landi 2. Júlí s.l. en sérstak'liega vil eg
þakka Oddínýju' Bjarnason, systur
minni, og Mbniku Thorláksson,
tenigdadóttur, fyrir alla þá nákvæmni
mér sýnda á stund raunanna, og aS
síSustu en ekki síz þakka eg prest-
inum, séra G. Guttormssyni, fyrir
fagra og hjartnæma minningarræðu,
er hann hélt í kirkju Konkordía-
safnaðar sunnudaginn þ. 6. Ágúst.
Mrs. G. Brynjólfsson,
, Churchbridge, Sask.
Ástfanginn.
I.
Hann kom til mín andinn í kyrSinni þá
og kvæSiS var undir eins hafiS,
og þá fæddist óSur um ástir og’ þrá,
um alt þaS hið leyndasta’, er hugurinn á
°g þögninni er vandlegast vafiS.
Eg reyndi viS fleira. Einn einasta óm
nu átti’ eg í strengjunum mínum:
hinn þiSa og viðkvæma vonglaSa róm,
er yorfuglinn syngur viS nýsprottiS bíóm
og kvakar frá kvistunum sínum.
Og þá var min veröld þitt hjarta og hönd
og himinmn augaS þitt bliða;
i faSmi þér lágu mín framtiðar lönd;
1 fangelsi þvi meS sín ástljúfu bönd ’
þar átti nú líf mitt að liða.
II.
Mér finst svo blítt og bjart í dag,
bjart yfir ástinni minni,
öll nátúran syngur mér ljúflingslag,
ljost er því yfir sjálfs míns hag“;
já, bjart finst mér úti og inni,
einkum í nálægS þinni.
Mér finst svo rúmgott, hljótt og heitt,*)
heitt yfir framtíS minni;
horfiS er alt, sem var ljótt og leitt,
h/iS þaS hefir svipnum breytt;
já, rúmgott er úti og inni,
ylur í nálægS þinni.
III.
Ástin hefir á mér völd,
eg aldri hélt eg fyndi
syona dag og svona kvöld,
sól á hverjum tindi.
Látum alt hiS liðna' gleymt,
Jjósar vonir skína;
mig hefir aldrei dýrri dreymt
draum um æfi mína.
Holta-Þ órir.
*) Heitt Þýð'r hér sama sem bjart, heiðskirt.
Nýjar vörubirgðir „fZ
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar til vetrarins.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
" -------- Limltad - ______
búa meðal okkar. Er þetta ekki
rétt, bræður mínir?”
“Vitringamir stundu og hneygðu
höfuðin hægt til samþykkis. “Vér
höfum talað” sögðu þeir.
Svo kom stjarnan nær og nær
jörðinni, þangaS til hún faldi sig
í hvítri rós uppi á fjallshlíð. ÞaSan
gat hún séð rauða fólkiS sem hún
elskaSi og gat stundum heyrt sumt
af því sem það talaSi.
En stjömunni dauðleiddist;
hún fór því einn dag úr fjallarc>s-
inni, kom niður í dalinn til fólksins
og settist aS í sléttublómi.
Á hverjum degi fóru þar um
stórar hjarSir af villinautum. Þau
fóru með svo miklum gauragangi
að jörðin skalf og hristist þar sem
stjaman var í blóminu; og hún varð
dauShrædd um aS villinautin mundu
troSa hana undir fótunum. Loks-
ins hélt hún það ekki út lengur.
Svo var þaS einn dag að sál
stjömunnar yfirgaf sléttublómiS,
leiS upp í loftiS og sveif yfir land-
inu og leitaði að stað þar sem hún
gæti verið nálægt rauða fólkinu
sem hún elskaði, en samt verið ó-
hrædd og í næði.
Indiánarnir sáu þetta og voru
hræddir um aS þessi himneski gest-
ur mundi fara frá þeim upp i loft-
ið aftur.
Stjarnan sveif áfram hægt og
hægt; eftir nokkum tima kom hún
aS stóru bláu vatni. Þegar hún
sveif yfir það sá hún sjálfa sig
speglast i vatninu og ihún varð
himin lifandi glöS og hrifin. Smátt
og smátt leið hún niSur þangaS til
hún snerti vatnsflötinn, eins og hún
væri bátur úr skiru silfri.
Næsta morgtm var vatnið alt þak-
ið stórum, hvítum, skinandi stjörnu-
blómum meS gulllegum og ylmsæt-
um hjörtum.
“Náttstjömurnar hafa blómgast
aftur í vatninu” sögSu bömin, tóku
sama höndum og beygðu sig áfram
út yfir vatniS til þess að geta andaS
aS sék ylminum frá þessum stóru,
fögm og dásamlegu blómum.
“Hvíta stjaman hefir kallaS á
systur sínar til þess að 'koma og
divelja meS oss”, sögSu vitringam-
ir hver viS annan, hneygðu höfuðin
til samþykkis og reyktu pípur sínar.
Og alt fóIkiS fór út á vatniS á
bátum sinum og kænum og flutti
þakklætis§öngva hinum fögm vatns-
liljum.
“Wabbegwannee” kölluðu Indi-
ánamir þær. Wabbegwannee þýðir
hvítu stjörnublómin.
Smámunir.
Eftir Ebenezer Cobham Brewer.
Litlir, litlir dropar,
litlar agnir sands
mynda úfihafs eining
og hins fagra lands.
Augnablikin einnig,
augnablikin smá,
mynda ár og aldir,
eilífS skapaS fá.
Yfirsjónir okkar
einnig smátt og smátt
breyta stig af stigi
sjefnu í ranga átt.
Ást í veru og verki,
vinleg kærleiksorð
skapa hverju hjarta
'himnaríki á storð.
Frækorn yls og ástar,
ung er sáði hönd,
vaxa upp til auðnu
út um beiðin lönd.
Sig. Júl. Jóhannesson.
STAKA.
Heims á svæði haldast skæð
hrygSa og mæðu tárin;
þar sem blæðir öfug æS
enginn græðir sárin.
B. Benediktsson.
Stony Hill, Man. 18. ág. 1916.
Kæri ritstjóri Lögbergs.
Beztu þakkir fyrir SólskinsblaS-
iS. Mér datt í hug að fylgjast meS
hinum bömunum og rita í blaðiS
nokkrar línur. ÞaS er skólafrí hjá
okkur núna, og hefi eg því litið að
gera, nema þegar eg fer út að tína
ber. Eg geng á franskan skóla.
Öll börnin eru kaþólsk nema við 3
systumar. Eg get ekki várist aS
hlæja stundum, þegar veriS er aS
kenna kaþólskuna, þaS þarf að telia
tölur sínar á perlufesti og allra
handa siSi, eða þá þegar presturinn
kemur inn á síðu hempunni, og alla
þá virSingu sem þarf aS sýna hon-
um. Mér þykir gaman aS ganga á
skóla, en eg mundi hafa betra af
því ef engin franska væri kend.
Ef þessar linur les Skúli Frí-
mann, sem einu sinni bjó á Down-
ing stræti, biður mamma mín
mömmi/ hans að senda henni utaná-
skrift hennar.
Kær kveðja til allra sem vilja
þiggja kveðju mína. Virðingarfylst.
Jónveig J. Thorvaldson, 9 ára.
„Sól»kinsitúlka»“.
Þið vitiS kanske, að blaðið
“Tribune” gefur út barnablaS
eins og Lögberg; þaS hefir gert
þaS jafnlengi. ÞaS kemur út á
hverjum laugardegi, en Lögbergs-
blaSiS á hverjum fimtudegi. Þetta
er 50., eintakliS af Sólskini; en 50.
eintakiS af barnablaSi Tribune
kemur næsta laugardag; þið sjáið
því að þau' eru hér um bil jafn-
gömul. Nú hefir “Free Press”
hka tekið upp á að gera þaS sama.
Það er tæpur mánuður síðan þaS
fór að gefa út barnablaS Iika. ÞaS
lítur út fyrir aS öll blöS verði að
fara aS hngsa um bömin og Lög-
berg er hróSugt af því að hafa ver-
ið fyrst til þes's.
Núna nýlega birtist svo lítil
saga í Free Press bamablaðinu,
sem heitir “Sólskinsstúlkan” og er
hún hér þýdd:
Þáð var eins og alt gengi á
móti henni Helgu litlu. Til þess
aS byrja meS lét hún vinstri skó-
skóinn á hægri fótinn þegar hún
var aS klæða sig um morguninn.
Svo flækti hún skóreimina sína og
sleit hana, af þvi hún var aS flýta
sér og reiddist.
Hún kom of seint til morgun-
veröar og haframjölsgrauturinn
var orSinn káldur, en henni féll illa
kaldur haframjölsgrautur.
Svo þegar hún var rétt um þaS
Jeyti tilbúin að fara af stað í heim-
boð til hennar Maríu frænku
sinnar, þá fór aS rigna; hún varð
því að taka ofan aftur ný^ja hattinn
og fara úr fallega kjólnum og vera
kyr heima.
“Þetta er ljóti dagurinn,” sagði
hún skælandi. “Alt sýnist vera
vitlaust og fara öfugt.”
“Eg skal segja þér, hvernig þú
átt að fara að því að láta alt fara
sem bezt,” sagði afi hennar meS
silfurhárið.
“Hvemig er þaS mögulegt?”
spurði Helga og leit stórum augum
á afa sinn Henni fanst hann geta
svo mikið, aS hún hélt að hann
væri nærri því almáttugur.
henry ave. east
WINNIPEG
SEGID EKKI
“EG KKKI BORGAB TANNLuBKNI NO.”
•Uld^Ja.^T'tlV’Jín **DrUr alt ** 6,kum °E ««tt .r .« .lgn«t
U1 «r °" fyrtr b«tu. fa8 k.nnlr M.
0am 18 rtnna fyrlr hr.rju cntl, at! m.ta klltjl p.nlnra,
MDWI8T beroi. a6 dnlur .pnrnBur sr d.lur unnlnn.
a8 o*t m.lra rlrtt .n p.nlnsnr.
lUSILRRIGtol .r fyratn «por U1 hamln«Ju. J>rl rerBlB þér .8 v.rnda
TKXSURNAR — Nú er tíminn—hér er ntaSurino tll afl láta m riB
tenaw yflar.
Mikill sparnaður á vönduðu tannverki
KIN8TAKAR TESJtUR $5.00 HVKR HBD8TA $3 KAR. GUIiL
$8.00, »3 KARAT Ql IU/rENÍÍUH
V.rfl Tort áralt óbreytt. Mðrg hondrafl manni nota «ár htfl láaa TVrd
HVKRS VKGNA KKKI pt T
Fara yðar tilbúnu tennur vel?
«8a aanga t>«*r lflulcra Or «kor8um J Bf þ«r s.ra þa8, flonifl þá tann-
lækna, «am s«ta gert vel r18 tennur yflar fjrrlr Torgt verS.
E*3 slnnl yflur ajálfnr—Nottfl flmt&n ára reyiwtn vora vlfl
$».00 HVALBKIN OPIB A KTðLDUM
DE. P AESONS
McGRKKVT BIX)CK. PORTAGK AVK. TetofOnn M. Ht. UwDÍ
Gnud Trunk farbráfa akrlfMofo.
SEXTlU og FIMM ÁRA LJÓSIN
Sextíu og fimm ára ljósin vinna enn
þar sem er að reeða um
EDDY’S ELDSPÝTUR
Fyrir soxtíu og fimm árum voru fyrstu eldspýt-
ur í Canada búnar til í Hull af Eddy og síðan hafa
þær verið viðurkendar þær beztu sem kveikiefni.
Þegar þér kaupið eldspýtur þá biðjið um
EDDY’S