Lögberg - 26.10.1916, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. OKT&BER 1916
3
EKKI ER ALT SEM SÝNIST
Eftir
Charles Garvice
aöi hún hann enn þá. Nú, á þessu kveld:—kveldinu
áður en (hún átti aS giftast Mordaunt Royce, rannsak-
aöi hún hugsanir sínar og varð þess þá visari, a8 hún
gat ekki elskað hann, Stuart Williars hafði rænt ást
hennar, sem ekki gæti losnað við hann fyr en hún dæi,
enda þótt hann lcgði enga áherzlu á það.
Harwood gamli, sefn átti afar annríkt með undir-
búning brúSkaupsins og aS hugsa um þann merkilega
viSburð, aS hann átti aS gefa Royoe brúðurina, hafSi
beðiS hann aS borSa dagverS meS þeim þetta siðasta
kveld áður en Jóan giftist. Emily hafSi séS um að
dagverðurinn væri góður, og Jóan hafði ásett sér að
hún, að minsta kosti þetta kveld, slkyldi hrekja í burtu
kvíSann og hræSsluna og vera glöS og ánægS. Hann
átti þaS skilið þessi maSur, sem hafSi sýnt henni svo
mikinn heiður og ástúS. Fáein högg á hurSina vöktu
hana af þessum dagdraumum, og Emily kom inn.
“Eg hélt jafnvel aS þú værir háttuS, kæra Ida”,
sagSi hún. “Nú eigum viS aS neyta matar, hr. Royce
er kominn. Hann er svo feiminn og vandræSalegur”.
Hún hló glaðlega. “Karlmenn eru ávalt svo hræddir
við slíka viðhafnarsiði. Eg heyrði einu sinni einn
mann segja, aS hann vildi heldur gerast frímúrari
tuttugu sinnum en aS verSa aS ganga í gegn um brúS-
kauyssiðina tvisvar sinnum. En komdu nú Ida, þaS
er sannarlega nettur dagverður og pabbi biSur óró-
legur”.
Jóan lagði handlegg sihn um granna mittið og gekk
ofan stigann. Þegar Mordaunt Royce kom á móti
henni, sá hún að Emily hafði sagt satt. Hann var
veiklulegur og þungbúinn. Andlit hans, sem aldrei
hafði neina sterka liti, var fölara en vant var, og það
var undarlegur, kviðandi og afhugandi svipur i augum
hans, sem hún hafði aldreli séS áSur. Hann tók hendi
htnnar og kysti hana, og þá brá fyrir skýrum ánægju
og ástarglampa í augum hans.
“Kem eg of snemma eSa of seint,” spurði hann.
“Eg var svo hræddur um aS eg kæmi of seint, en eg
á svo annrikt með síSasta ungirbúninginn —”
“MeS að kaupa gljástígvél og máta kjóla”, sagSi
Emily hlæjandi.
“Ó, já”, sagði hann glaSlega. “Þér getiS ekki getiS
ySur til hve vel eg lít út í nýju fötunum, Emily. Þegar
þéf- sjáið mig á morgun, munuS þér hryggjast af því
aS þaS eruS ekki þér sem eigið aS giftast mér —”
“Ó, það er ekki jafn auSvelt að kveikja í öllum
manneskjum”, sagði Emily og leit gletnislega til Jóönu
“Mér geðjast ekki að löngum og mögrum mönnum
Og þess utan bið eg eftir verulegum, bráSlifandi greifa
Eg gifti mig ekki neinum á lægri tröppu. Þér verSiS
máske kurteisari, hr. Royce, j>egar eg er orSin lafði”
Alt fólkiS hló og svo úar fariS aS borða. Þung-
lyndið í Mordaunt Royce hvarf smátt og smátt, og
hann varS glaSur og skrafhreyfur eins og hann átti
vanda til. 'ÞaS lá líka vel á gamla Harwood, og þegar
hann var búinn aS drekka fáein staup af kampavíni
varð hann verulega kátur og vildi endilega drekka
minni brúðarinnar, og í því skyni fylti hann staup
Jóönu. •
“ViS ættum heldur aS biSa meS þetta minni þangað
til á morgun eftir giftinguna”, sagði Emily aS hálfu
leyti spaugandi og aS hálfu leyti alvarleg. “ÞaS er
bil á milli bikarsins og varanna, og margt getur komiS
fyrir á síSasta augnablikinu, er þaS ekki, Mordaunt
Royce ?” ‘
Hann hafði lyft staupinu aS vörum sínum á meSan
hún talaði, en nú settii hann það á borSið aftur án þess
að drekka.
“Þetta er alveg satt, Emily”, sagði hann, “en
þessu tilfelli getur ekkert viljað til. Eg hefi gifting-
arhringinn i vasa minum, og á morgun sæki eg sjálfur
prestinn og hringjarann og læt á þá handjárn. Þeg
ar í skrauthúsið kemur læt eg þá lausa, en gef þeim
nánar gætur þangað tíl vígslan er afstaSin”.
“HvaS gagnar prestur og hringjari yður, æf þér
hafiS ekki brúSurina?” sagSi Emily glaSlega. “Setjum
svo aS hún komi ekki á réttum tíma á morgun? Slíkt
hefir komiS fyrir áður”.
Hann brosti aftur, en það kom undarlegur svipur
á andlit hans. Jóan tók eftir þessum svipbrígSum.
“Ef það kemur fyrir, þá geng eg upp í kirkjuturn
inn og fleygi mér ofan þaðan”, sagSi hann með lágum
hlátri. “Svo þú verður aS gæta þess aS koma ekki of
seint á morgun”, sagSi hann viS Jóönu.
“Rugl”, sagSi Emily. “BrúSirnar koma alt af of
seint til að sýna að þær séu óháðar j>egar þær byrja
hjónabandslífið, eins og þær ætla aS fullkomna þaS.
ViS skulum láta hann standa lengi viS altariS og
horfa á gljáskcma sína, er það ekki, Ida?”
Jóan brosti en svaraði ekki, og nú stóS hún og
F.mily upp og gengu inn i dagstofuna. Gamli maSur-
inn ýtti flöskunni tírl Royce.
“FáiS j>ér ySur staup, hr. Royce”, sagði hann.
“Þér þráiS nú liklega aS koma inn til stúlknanna, en
við verSurn fyrst að drekka staup saman til minningar
um gæfu yðar. Þé'r eruð hepnismaður, Royce, gæfu-
rikur maSur, og nú drekk eg minni yðar”.
Gamli maðurinn, sem víniS hafSi gert skr%t-
hreifinn, klingdi staupi sínu viS staup Royce og tæmdi
]>aS. Royoe drakk líka og hneigði sig þegjandi. Eftir
litla ]>ögn sagði hr. Harwood:
“Hum — eg stend að vissu leytii: sem faðir ungu
stúlkunnar, er þaS ekki?”
“Jú, það gerið þér”, svaraSi Royce lntgsunarlaust,
hugur hans var allur hjá Jóönu á þessu augnabliki.
“Já, þaS álít eg líka. Nú megiS þér ekki reiSast
því sem eg ætla aS segja, hr. Royce, en þar eS eg er
einskonar faðir ungfrú Idu, finst mér það vera skylda
min aS minnast á eitt við ySur”.
“TaliS þér hiklaust”, sagSi Royce kurters.
“Nú, jæja, hr. Royce, við höfum kynst ySur um
tima, en viS þekkjum litið til yðar, hum — eg á við
að menn segja aS ]>ér séuS vel megandi maður. Við
vitum að þér komið fram sem skrautbúinn maSur —
en allir skrautbúnir menn eru ekki velmegandi. Mig
langar því fl aS vita ögn um framtiðarhorfur yðar”.
Royce huldi óþolinmæði sína með brosi.
“Spurning ySar kcmur nokkuS seint, hr.”, sagði
hann kurteis' og brosandi. “En mér þykir vænt um
aS þér komuS þó með hana. Tekjur mínar eru sem
stendur góðar, og með tiliti til Idu gleður j>aS mig
að geta bætt því viS, að eg á miknn arf í vændum”.
“Einmitt þaS”, sagði Harwood. "ÞaS er gott.
ÞaS gleSur mig mjög mikiS að heyra það. Hve mikið
gefur þessi arfur af sé'r Þúsund pund um áriS —”
“Ó, meira en það, hr.”, svaraSi Royce. “MáSke
tuttugu til þrjátíu þúsund”.
Gamli maðurinn starði' á hann alveg hissa.
“Er þaS mögulegt? Eg vona þér afsakiS forvitni
mína—en—eins og eg sagði—eg álít mig eins konar
föSur —”
“AuSvitaS”, sagði Royce. “Þér hafiS fyllilega rétt.
Eigum við aS fara inn til stúlknanna ?”
“Neá, eg ætla aS vera hér kyr dálitla stund og
kveikja í pípunni minni”, sagði gamli maðurinn og
leit á flöskuna. “Það er gott að reykja pípu eftir
dagverS, og
sakna min”.
hann smá-hló— “þið munuS ekki
XXXIX. KAPITULI.
Milli bikarsins og varanna.
Royce yfirgaf hann og gekk inn í dagstofuna.
Hve einfcennilega og hlægilega hljómuSu orð Emily
í eyrum hans.
“ÞaS er bil á milli bikarsins og varanna, og margt
getur skeð á síðasta augnablikinu”.
Og þessi heimski, óamli maSur, sem einmitt i kveld
hafði spurt hann um fjárhag hans. \Nú—að eins fá-
einar stundir eftir og þá voru öll óþægindi afstaðin.
Þá væri hann óhultur og giftur erfingjanum aS The
V'old og öllum Arrowfields eignunum. AS eins
nokkrar stundir enn þá.
Hann brá á sig glöðum svip og opnaSi dyrnar að
dagstofunni. Emúly sást hvergi, og Jóan sat við eld-
stæSiS horfandi til jarSar ipeS krosslagða arma. Hún
heyrSi ekki fótatak hans, og hann lagði hendi sina
alúðlega á öxl hennar, áður en hún vissi að hann var
í herberginu. Hún hrökk viS og leit upp, og hann
sá aS andlit hennar var fölt og augtrn vot af tárum.
Honum sámaði mjög að sjá þetta.
■‘Elskan min”, tautaSi hann ásakandi, “hvers
vegna ertu svona hrygg? Hefiir þú grátið kveldið
fyrir giftingardaginn okkar?”
“Nei, eg hefi ekki grátiS”, svaraði hún lágt. “Eg
var aS hugsa”.
“Hlugsa?” endurtók hann og horfSi á hana. “Um
hvaS ? Um hve fögur þú yrðir á morgun i hvíta kjóln-
um meS gulleplablómin ?”
“Nei, nei”, svaraði hún. “En eg hugsaði um dag-
inn á morgun”.
“Um hvað varstu að hugsa?” spurSi hann alúðlega.
“Um —en nei, eg vil ekki segja það —”
“Jú, þú verður að segja mér það”, sagSi hann
bliður en ákveðinn. “ViS megum ekki byrja sambúS
okkar í skuggum liðna tímans. SegSu mér hvaS það
er, sem gerir þig svo sorgmædda, Ida”.
“Nei, eg get það ekki”, sagði hún og bandaði
hendinni frá sér. “Eg get það ekk'r — og þó—”
“Ó, að eg væri nú alveg viss um ■—” tautaSi hún.
“Viss tim hvað?”
“Visis um að eg gæti gert þig gæfuríkan”, sagði hún
ni-eS klökkri raust, “viss um aS eg mundi ekki endur-
gjalda alla blíðu þína með þeirri mestu sorg og skap-
raftnum, sem karlmaSur getur orðiS fyrir af kven-
manni”.
“Elskan mín, drotningin mín — viS hvaS áttu?”
sagði hann. “SegSu mér meira. Endurgjalda mér?
Ó, elsikan mín, hvemig á eg nokkru sinni að geta end-
urgoldið þér alt sem þú gefur mér-—þig sjálfa, þig
sjálfa”.
“Ó”, sagði hún fljótt og lágt. “ÞaS er nú einmitt
það — þaS er ekki eg sjálf — það er köld, tilfinninga-
lau-s, -sálarlaus stúlka — ekki sú elskuverða kvenper-
sóna sem þú getur krafist. Já — eg verS að tala nú
— hlustaSu á mig. ReiSstu ekld. Vertu þolinmóSur
eins og þú hefir altaf verið—viltu e-kki vera það?”
Hún 1-eit til hans bænaraugum.
Hann brosti til hennar.
“Hlusta á þig?” Já, auðvi-tað. Ást min um-ber þér
alt, Ida”.
“Eg veit þaS, eg veit þaS”, sagSi hún hægt og
auSmjúkleg. “Eg veit hve heitt og innilega þú elskar
mig, og þessi vissa eykur hugarkvalir minar. Ó, guð
gæfi að eg hefði aldrei —”
“Hefðir hvað?”
“HefSi aldrei lofaS að gera þetta”, sagði hún ofur
lágt.
“Iðrastu þess vegna sjálfrar þín?” spurði hann með
hásum róm.
“Nei, en -þín vegna", svaraði Jóan. “Eg hugsa
ekki um sjálfa mig. Mitt lán er þýðingarlaust. Eg
væri gæfurí-k ef eg fyndi aS það væri nokkurt útlit
fyrir að eg gæti endurgoldiS þér alt þaS góða, sem
þú hefir sýnt mér—en—en".
“En—?” spurSál hann.
"En eg get það ekki", sagði hún meS titrandi vör-
um og nuggaði saman höndunum. “Nú veit eg ]>að—
núna, ]>egar giftingin er svo nálæg. Ó, fyndu til með-
tumkunar með mér, áður en þaS er of -seint, hættu við
aS giftast mér af því eg verðskulda ek-ki aS verða þin”.
Mordaunt Royce varð afar svipdimmur, og reiðp
leiftrum brá fyrir í augum hans. MeSan hann stóð
og horfSi á hana, studdi hann ótsjálfrátt hendinni á
brjóstvasann, þar sem erfSaskráin var. ÆtlaSi hún
á þessu siðasta augnabliki aS bregSast honum? Áttu
peningamir að sleppa úr hendi hans á þeirri stundu
setn hann lokaði fingrunum um þá?
“Meðaumkun?” sagði hann. “Þú biður mig um
meðaumkun? Hefir þú enga? Viltu- að eg sleppi
voninni um að mega kalla þig mina, sem öll von mín
um lífslán byggist á? Ó, elskan mín. Sleppa þér?
Það ert þú sem slepp'r mér. Eg biö þig í guös nafni
aö vera mér trygg, og efna loforðið sem þú hefir
g-efiS mér. Hvers vegna ertu hrædd við að trúa mér
fyrir ]>ér ? Hverju kvíSir þú? Elskar þú mig ekki
eins heitt og þú álitur að þú eigir aS gera? Er þaö
það ?”
“Já”, sagði Jóan með sömu tilfinningu og fugltnn,
sem reynir aS losa sig úr netinu, en finnur jafnframt
að föskvarnir dragast fastara saman um hann. “Já,
eg elska þig ekki. Eg hefi reynt af öllurn mætti að
gera það, en ástin lætur ekki þvinga sig, hættu því
viS þetta á meðan tímnn leyfir. Það er einhver
grunur sem segir mér, aS af giftingu okkar leiSi að
eins ógæfu. ÞaS er innri rödd min, sem segir mér:
Hættu viS þetta núna i kveld, á morgun er þaS of seint.
Hættu við þetta—”
“Og það er röcld seg segir mér: “Taktu gæfuna
sem bíður þín, og vertu óhræddur”. Lokaðu eyrun-
um fyrir innri rödd þinni, Ida—fölsku röddinni —
og hlustaSu á mig. Þú biöur mig um aS gefa þér
fr-elsi —”
“Já, já”, sagði hún og kreisti saman höndunum.
“En eg segi nei”, sagSi hann með lágri en rólegri
rödd.
“Eg vil frelsa þig frá sjálfri þér”, bætti hann við.
“SkoSanir þínar eru óeðlilegar og óveröugar þér. Þú
hefir siöustu dagana unnið of hart og ert þreytt. Og
svo geöshreyfingin sem bruninn kom af stað. Ó, Ida,
trúSu mér fyrir þér. Eg get ekki slept þér. Eg vil
það ekki. Eg krefst þess aö þú efnir loforS þitt
Hann greip hendur hennar og kysti þær. “Þegar
þú ert oröin kona mín, þá lærir þú að elska mig. Eg
skal bíöa þolinmóSur. Þú sagðir áSan aS eg væri þol-
inmóSur, góöa mín, var þaö ekki ? Og þú skalt fá
sannanir fyrir að eg er þaS. Allar óskir þínar skal
eg uppfylla”.
“Æ, já”, sagði Jóan. “Þú breytir viS mig eins og
eg væri bam, en eg er fullorSin stúlka”.
“Sú bezta, bliðasta, elskuveröasta stúlka i heimin-
hrópaði hann ákafur. “Sleppa þér? þá vil eg
um
beldur deyja. HeyrSir þú hvaö eg sagði viS Emily,
þegar hún sagði í spaugi að þaS væri bil á milli bik-
arsins og varanna, og aS margt gæti skeS á síðasta
augnablikinu”.
“Já”, svaraði Jóan, “og þessi orð, sem voru töluð
svo hugsunarlaust, komu mér til aS hugsa um alt þetta
enn þá einu sinni og segja þér þaS, sem eg hefi nú
sagt. Veslings Emily. Hún ætti bara aS vita—”
Rovce bölvaSi í hljóSi og sagði:
“Já, veslings Em-'ly. Hún ætti að fá aS vita, að
jafn hugsunarlaust töluð orS hefði haft slík áhrif á
þig. En hugsaðu nú ekki meira um þetta, góöa Ida
mín. Þú hefir sagt mér sannleikann og ekkert duliS”.
Jóan sneri sér frá honum, en hann bætti við: “Þá
hefir ekkert að ásaka þig fyrir. Þú hefir boSiS mér
að vdita mér frelsi — en eg vil ekki þiggja þaS. Eg
kýs heldur aS verða þræll þinn og liggja fjötraSur viö
fætur þína. Nei, eg vil ekki missa þig, elskan min,
af því eg get þaS ekki. Heldur vil eg láta lífiö en að
missa þig, drotning mín — kona min”.
“Er það óbifanlegt áform þitt?” sagði hún lágt og
hátiðlega. “Eg hefi opnaS huga minn fyrir þér —
eg hefi sagt þér hvað þaS er, sem gerir hugsun mina
úm morgundaginn svo óttal-ega — og þó vilt þú —”
“Já”, sagði hann ákveöinn, “þaS er óbifanlegt
áform mitt. Þegar eg á ókomna tímanum finn hjá
mér löngun til þess að vera grimmur við þig, ætla eg
aö minna þ'g á þessi orð, og við munum bæði hlæja
að þeim”.
Jóan stóS upp og horfSi á eldinn. Eitthvert dofið
sinnuleysi hafði gripiS hana — henni fanst hún vera
sem dauöadæmdur afbrotamaður, sem mist liefir alla
von.
“Þú ert þreytt, Ida”, sagöi hann alúSlega, “eg
ætla að fara. Þú verStir aS hátta snemma, svo þii
getir orðið verulega fögur brúður á morgun”.
Hann dró hana að sér, en á sama augnabliki opn-
uðust dyrnar og Emily kom inn.
“Ó, eg bið fyrirgefningar”, sagði hún fljótlega,
“en —” hún þagnaði og rjóðu kinnamar hennar urðu
fölar.
Jóan leit skelkuð til hennar. Hún var sjáanlega i
geSshræringu og kviSandi.
“HvaS er að, Emily?” spurSi hún.
“Ó, ekkert, vertu ekki hrædd, en það er hér persóna
sem vill tala við þi-g um áríðandi málefni”.
“Tala við mig?” sagði Jóan. Svo brosti hún. “ÞaS
er líklega hr. Giffard, sem ætlar aö tala við mig um
ráSning mína við nýja leikhúsið. Því léztu hann ekki
koma inn, Emily?”
“ÞaS er ekki hr. Giffard”, sagSi Emily og leit á
Mordaunt. “ÞaS er — ó, Ida, þú getur aldrei getið
þess —”
“SparaSu henni það ómak", sagði rödd við dvrnar,
sem kom Rovce til aS ganga áfram ósjálfrátt. “Það
er ungfrú Mazurka, ungfrú Trevelyan”.
Unga stúlkan kom inn og leit á Mordaunt Royce
með vingjarnlegu brosi. Dökkur roði breiddist yfir
kinnar hans, en svo kom hann til hennar og hneigði sig.
Þegar Jóan heyrði ]>etta nafn, fanst henni sem
hnífi væri stungiS í hjarta sitt. ÞaS var stúlkan sem
Stuart Williars ætlaði aö giftast. HvaSa erindi átti
hún? Með sjálfstjórn sinni tókst henni að sigra af-
brýöi sína, og gekk á móti henni með sinni yndislegu
framkonui eins og henni var lagið. Ungfrú Mazurka
hneigði sig heilsandi og leit spyrjandi augum á andlit
Jcxinu', svo rétti hún henni hencli sina eins' og eitthvaö
i fagra, sorgbitna andlitinu heföi vakiS samhygð lienn-
ar og aðdáun.
“Eg bið yöur innilega aS afsaka aS eg trufla yöur
svo seint, ungfrú.Trevelyan”, sagSi hún. “Eg veit að
það er nærri ófyrirgefanlégt. en eg hefi nokkuö mjög
áríöandi að tala viS yður um, og þegar eg heyröi að
þér ætluðuð að gifta yður á morgun — þér ætlið aS
gera það, er þaS ekki ?”
“Jú”, sagði Jóan lágt.
“Og þér giftist Mordaunt Royce, ef eg hefi heyrt
rétt?” sagði ungfrú Mazurka með vingjarnlegu brosi.
Mordaunt hneigði sig eins lítið og kuldalega og
lionum var mögulegt.
"Jæja, þá hefir mér verið sagt satt”, sagSi ungfrú
"\lazurka. “Og þar eö þér ætlið aS gi'ftasi a morgun,
þá getur engin lifandi manneskja fengið að tala við
yöur fyrstu tvær eöa þrjár vikumar aS minsta kosti,
og þar eS erindi mitt er mjög áríðandi —”
“Svo áríöandi að það getur -ekki biðið fáar vikur?”
tautaöi Royce glaölega og með aSlaSandi brosi.
“Já. svo áríðandi er þaö”, svaraöi hún með aðdáan-
legri ástúð. “Ungfrú Trevelyan”, sagði hún og sneri
sér að Jóan, “eg hefi heyrt nafn yöar svo oft, að mér
finst við vera gamlar kunningjastúlkur. Eg öfunda
yður alls ekki af því, að þér hafið fengið mína stöðu
við Coronet leikhúsið — já, þetta er máske ekki rét'
að orði komist, því þér hafið tekið mér fram í öllu —’
Jóan brosti kuldalega. Hvað þýddi þetta? HvaS
vildi tilvonandi kona Stuart Williars henni? Hún lei*
með eftirtekt á ungfrú Mazurka. Það hafði mikil
breyting átt sér stað með ungu stúlkuna. Andlits-
drættir hennar voru orðnir mýkri og bliöari, framkoma
hennar kurteisari og ekki eins hávær og skipandi.
Royce tók lika eftir þessu, en hann átti svo annrikt við
að komast að þvi, hvað þessi alúölega framkoma henn-
ar þýddi, og hvað byggi bak við hin vingjamlegu orð
hennar og bros, að hann gaf engu öðm gaum.
“Já, þér emð ágæt ieikmær og nafnfræg stúlka.
Eg óska yöur innilega allrar hamingju, og eg er sann-
færð um að leikhúsiS bíður baga við giftingu yðar”.
“Eg yfirgef ekki leikhúsið, ungfrú Mazurka”, sagði
Jóan.
“Yfirgefið þér ekki lelkhúsið?” sagði ungfrú
Mazurka og leit stórum augum á Royce. “1 rauninni
alls ekki? Eg hélt þér yrðuð mjög ríkar”.
“Ungfrú Mazurka ætlar okkur alt of mikla gæfu
búna”, sagSi Royce brosandi.
“Hum, þér veröiS þá alls ekki ríkur við giftinguna
yðar, hr. Royce?” sagði unga stúlkan. Jóan þagði.
Hver var dulda mein ngin i þessari spumingu? “Nú,
þér getiö líklega ekki skilið tilganginn með komu minni
hingaö?” sagði ungfrú Mazurka. Jóan svaraði ekki
með orðum, en svarið mátti lesa í augum hennar. “Nú,
jæja, nú skal eg segja yður hver hann er—”
“Mér er máske ofaukið hér”, sagði Mordaunt. “Eg
ætla að ganga inn 11 hr. Harwoods og reykja vindil
hjá honum”. Hann gekk áleiðis til dyranna.
“Nei, geriS þér svo vel að bíða”, sagði ungfrú
Mazurka mjög aðlaðandi. “Ungfrú Trevelyan, sem á
aö verða kona yöar á morgun, getur ekki duliö yður
um nein leyndarmál”.
Jóan bauð ungfrú Mazurka, sem enn þá stóð, stól
sem var mitt á milli eldstæðisins og dyranna.
“Mér væri ánægja að því, ef eg á einhvem hátt
gæti hjálpað yður”, sagði hún alúðlega.
“ViljiS þér svara fáeinum spumingum?” sagði
ungfrú Mazurka. “Þær eru yður til hagsmuna”.
“Mér til hagsmuna?” sagði Jóan hissa.
“Já. Þér skiljið þaS seinna. Álítið ekki fyrstu
spurningu mína óháttlægna, en ef þér gerið það, þá
reynið að treysta því, að eg hefi mínar ástæður til aS
flytja hana”. |
“ÞaS er eg sannfærð um”, svaraði Jóan ofurlitið
kuldalega. | i I
“Þökk fyrir”, sagði ungfrú Mazurka. “Jæja
flestar leikmeyjar hafa leikhúss nafn og líka annaS
lagalegt nafn. Hafiö. þér það lika?”
. Jóan hugsaöi sig um augnablik og leit spyrjandi
augum á ungfrú Mazurka. Hún sá undarlegan svip í
augum ungu stúlkunnar — blending af aðdáun, sam-
hygð og meðaumkun.
“Já”, svaraöi hún róleg, “eg hefi leikhúss nafn og
svo skímarnafn mitt”.
“Hafið þér sagt hr. Royce frá skirnamafni yðar?”
“Nei”, svaraöi Jóan.
“Og þér þekkið það ekki?” sagði ungfrú Mazurka
brosandi við Royce.
“Nei, eg þekki ekki skimarnafn ttngfrú Trevelyan”,
sagði hann alvarlegur.
Ungfrú Mazurka kinkaði kolli.
“Ungfrú Trevelyan, hve lengi hafið þér þekt hr.
Royce — síðan þér urðuö leikmær?”
“Já”, svaraði Jóan.
“Og hafiS þér sagt honum nokkuð um liðna æfi
yðar?”
“Hvers vegna”, byrjaði Jóan að segja og blóð-
roönaöi.
“Svarið þér mér”, bað ungfrú Mazurka með ein-
kennilegri alvöru. “Verið þér þolinmóðar, heyrið þér
það. Bráðum skiljið iþér alt, og fyrirgefið mér að eg
hefi amað ySur”.
“Nei, eg hefi ekkert sagt honum”, svaraði Jóan
meir og meir undrandi.
“Og þér vitiö ek-kert ?” sagði ungfrú Mazttrka við
Royce.
M
ARKET
H
OTEL
Vjc sölutorgiC og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Fumiture
Overland
Ur bygðum Islendinga
M inneapolis.
Með 'því að mér hafa borist fyr-
irspurnir um slys það er eg varð
fyrir, og “Lögberg” 5. okt. ógeini-
lega m nnist á, þá skal eg hér með
skýra tildrög þess.
Það var að morgni þess sjötta
september síöastl. að eg var á leiö
tii vinnu og notaði strætisvagn, en
er eg steig út úr honum og beygði
afturfyrir hann til að fara yfir um
strætið, festi eg auga á mótorhjóli
er kom meS bmnandi ferð. Það
var nægilega langt í burtu til að gera
alt sem með þurfti, ef sá er það sat
hefði að eins augnabli-k slept þeirri
hugsun, Sem virðist ríkja hjá þeim
mönnum, að tþeir einir og engir
aðrir hafi rétt til að nota strætm
eins og þeim þóknast. Eg stanzaði
samstundis, til að gefa honum tæki-
færi til að víkja til hvorrar hliðar
sem honum þóknaðist, en til þess
hefir hann sjálfsagt ekki fundið
neina ástæðu, heldur rendi beint á
>að sem fyrir var, sem i þetta
skíftið var eg. Það urðu brátt
endaskifti á mér, og kom eg niður
á vinstri öxlina, er meiddist tölu-
vert, en vinstri fótleggurinn fyrir
neðan hné var allur molbrotinn.
Það vildi svo til að þar var nær-
staddur, ásamt öðmm fleirum, Dr.
P. M. Hall, er samstundis tók mig
inn í sitt hús, og gerði nauðsynleg-
an umbúnað á sárum minum, þar-
næst lét hann flytja mig á Éitel
Hospital hér i borginni, og lá eg
>ar fimm vikur. Eg kom heim
>ann 10. þ. m. og er á batavegi, en
engar líkur em til að eg geti neitt
gert {>að sem eftir er af l>essu ári.
Vinsamlegast,
Sigurjón Ólafsson.
Fyrir brezka sjómenn.
Canada -þjóðin hefir veriö beöin
að leggja fram $500,000 til hjálp-
ar ekkjum og börnum brezkra sjó-
manna, sem farizt hafa síðan stríS-
ið hófst. Hefir deild Jæirrar
nefndar sent fyrir því stendur liér
í Manitoba tekið að sér að leggja
fram $50,000; eru i þeirri nefnd
margir leiðandi menn hér og er W.
R. Allan formaöur hennar, en A.
F. D. Macgachen formaður Mon-
treal ban-kans ritari..
Helmingur gengur til þeirra sent
mist hafa forsjá ntanna er á her-
skipum voru, en hinn helmingurinn
til þeirra sem druknaðir sjómenn
létu eftir sig.
Nefnd þessi skorar fastlega á
alla að leggja fram það sem þeim
er hægt í þessu skyni og verður
samskota leitað til þess um alla
Canada. Er bent á það að striðið
hafi aukið verzlun og bœtt hag
þessa lands og því eigi að Ieggja
ríflega frant. Sömuleiðis' að vér
eigum það brezka flotanum að
þakka að héðan var hægt að flytja
hveiti.
“Nei, alls ekkert. Og eg verð að segja yður, ung-
frú Mazurka —”
"Eg veit hvað þér viljið segja, en þar eS ungfrú
Trevelyan vill svara spurningum mínum, þá þurfiS
þér ekki að tala. Og nú, ungfrú Trevelyan, viljið þér
svara þessari spumingu ntinni: Er það ósk yöar og
innileg þrá að giftast Royce á morgun? Svarið mér
hreinskilnislega og segið sannleikann — og ef þér segið
já — þá — já, þá get eg frestaö erindi mínu þangað
til þér komið aftur”.
“Já —elskan mán—” tautaSi Royíe, þegar Jóan
föl og vandræöaleg leit frá einu til annars.
“Þér þurfiS ekki að svara”, sagði ungxrú Mazurka
“Þögn yðar er nóg svar”.
“Ungfrú Mazurka, nærvera yðar hér er takmarka-
laus áleitni. Þér vekið óró og kvíða hjá ungfrú
Trevelyan — og það þoli eg ekki. Eg verð að biöja
yður um að yfirgefa okkur”, sagði Royce, um leið og
hann nálgaðist hana.
“Eg fer rétt strax, hr. Royce”, sagði ungfrú
Mazurka. “En þér -eruð ekki húsbóndi hér. Þetta er
hús' hr. Harwoods, og eg verð hér með leyfi ungfrú
Trevelyan”.
“Eg ætla að fara”, sagði Jóan og stóð upp.
Mazurka bandaði hendinni biðjandi.
“Nei, nei', farið þér ekki. Hlustiö á mig eitt augna
blik enn þá — sjálfrar yðar vegna. Ef þér vissuð alt
sem eg veit. Vitið þér hvers konar maður það er.
sem þér ætlið að giftast á morgun”.
Föl og skjálfandi leit Jóan af henni á Mordaunt
Royce.
“Þér vitið það ekki. Jæja, eg skal segja yöur það
Hann er féglæframaður og svikur í spilum”.
Jóan hopaði á hæl og greip í stólbak.
Mordaunt Rovce stökk á fætur, dökkrauöur í and
liti, en fölnaSi strax aftur og hló herkjulega.
“Má eg þakka yður, ungfrú Mazurka, þér haf
leikiö yðar hlutverk vel, og við höfum skemt okkur
vel. En gerið nú svo vel aö minnast þess, að þér eruð
ekki í Coronet leikhúsinu, og minnist þess lí-ka, að hv
mikið rangt senx ]>ér álítið mig hafa gert yður, er melrl en nokkru ainni aður. vér
, „ x ... . v , . ? , . kennum yður iðnina á 8 vikum, borg-
það yður ekki samboðið að baknaga mig 1 viðurv.st
ungfrú Trevelyan”.
“Fallega af sér vikið”, sagði Mazurka og kinkaði
kolli. “Eg hefi ekki efast um að yður skorti kjark,
lir. Royce, þó þér hafiö alist upp á götunni. Eg var
viss um aS þér munduS mótmæla mér, en það verður
gagnslaust. Eg hefi sagt þessari ungfrú aö þér væruð
glæframenni og spilasvikari. Þér neitið því?”
Blaðamannamálið.
Eins og frá var sagt síðast lét
Haggart dómari alla blaðamennina
lausa sem Galt dómari hafði dæmt
i sekt og fangelsi, en Allan hefir
áfrýjað þeim úrskurði og verður
gaman að vita hvemig því lyktar.
Fiskast fyrir $36,000,000.
Samkvæmt skýrslum Ottawa-
stjórnarinnar hefir fiskast $36,-
000,000 virði í Canada árið sem
Ieiö; er það $4,000,000 rnera en ár-
inu áður.
100 ruanns geta fengtð aS nema
smlSar og aBgerðir 4 blfreiðum og
flutningsvögnum í bezta gasvjela-
skölanum 1 Canada. Kent bæðt að
degi og kveldi. Vér kennum full-
komlega aS gera við bifreiðar og
vafena og aS stjórna þeim, sömuleifiis
allskonar vélar á sjó og landi. Vér
bóum yður undir stöCu og hjálpum
yCur til aC ná I hana, annaC hvort
sem bifreiCarstjórar, aCgerCamenn
eCa vélstjórar. KomiC eða skrifið
eftir vorri fallegu upplýsingabók.—
Hemphill's Motor Sehools, 643 Main
St., Winnipeg; 1715 Broad St., Re-
gina; 10262 Fírst St„ Edmonton.
Vér l’iirfuin monn aC læra rákara-
iCn. Rakaraskortur er nfl allsstaCar
um gott kaup meCan |>ér eruð aC læra
og ábyrgjumst yCur stöðu aC þvt
loknu fyrir $15 til $25 á viku eCa vér
hjálpum yCur til þess aC byrja fyrir
sjálfan yCur gegn lágri mánaCarborg-
un. Sérstök hlunnindi fyrir þá 50,
sem fvrstir koma. SkrifiC eCa kom'lC
eftir ókeypis upplýsingabók. Hemp-
hlll's Moler Barber Colleges, Paciflc
Ave., Winnlpeg, Ötibú. 1715 Broad
Str., Regina og 10262 First St„ Ed-
monton.