Lögberg - 09.11.1916, Blaðsíða 3

\
LÖUBEKG, FIMTUDAGINN 9. NOVEMBER 1916
EKKI ER ALT SEM SÝNIST
Eftir
Charles Garvice
“Ó — hamingju? Er nokkur hamingja til í þessum
heimi?” Hún leit til ungfrú Mazurku, sem var aS
spjalla viö Emily. “Eg má ekki gleyma aö þakka
henni”, sagöi hún meö láum rómi. “Hvers vegna
hefir hún gert alt þetta? Hvers vegna hefir hún gert
sér þessa miklu fyrirhöfn og ollaö sér svo margra
óþæginda mín vegna?”
Bertie heföi getað svarað: “Af þvi hún elskar
lávarð Williars, sem elskar yöur”. En þaö var enn
ekki búiö að rannsaka alt.
"Hún er sérlega góö manneskja”, sagöi hann meö
áherzlu.
"Já, þaö er hún”, sagöi Jóan. Svo gekik hún hægt
til ungfrú Mazurka og rétti henni hendi sína. “Þér
hafiö veriö mér ósegjanlega góöar, ungfrú Mazurka”,
sagöi hún stamandi.
“Ó, minnist þér ekki á það”, sagöi hún fjörlega.
“Eg hefi ekki staöið algerlega utan viö þetta málefni
sjálf. Eg átti hr. Rayce grátt að gjalda fyrir dálitla
smámuni”.
"Ó, minnist þér ekki á hann”, sagöi Jóan meö hryll
ingi.
“Eg bið afsökunar”, sagði ungfrú Mazurka alúö-
lega, "eg meinti ekkert ilt meö þessu — Mér varö
ósjálfrátt aö nefna nafnið. Eg skil ofur vel aö þér
viljið síður heyra nafn hans — eg hefi heldur enga
ánægju af aö heyra þaö. Hann er mesti bófi. Þér—
viö—erum sannarlega hepnar aö vera lausar við hann,
ungfrú Trevelyan — ungfrú Ormsby, á eg við. Og
haldið þér verulega að eg hafi verið yöur til nokkur
gagns?” bætti hún viö.
"Held eg”, sagöi Jóan hlýlega. “Eg skil enn þá
ekki alt sem þér hafiö gert fyrir mig, en mig grunar
þaö. Eg get aldrei—aldrei þalkkað yður eins og mér
ber að gera”.
“Og jú, þaö getið þér”, sagöi ungfrú Mazurka, “og
eg skal segja yöur hvernig þér getiö það”.
“Segiö þér mér þaö þá”, sagði Jóan.
“Viljiö þér enn þá trúa mér og lávarði Bertie fyrir
yður og málefni yöar um lítinn tima? Viljiö þér gera
það?” spurði hún meö ákafa.
“Já, meö ánægju og þakklæti”, sagöi Jóan. “Það
er aö eins skylda mín aö gera það, þegar eg hugsa um
að án yðar —” Hún þagnaöi og sneri höfði sínu frá
henni með ofurlitlum hryllingi. Án hennar hefði hún
oröið bundin viö Mordaunt Royce æfilangt. “Eg fel
yöur á henduf alt saman”, bætti hún viö. “Eg veit
alls ekki sjálf, hvað eg ætti aö gera — eg er alveg
ringluð og utan viö mig —”
"'Þaö er ágætt”, sagöi ungfrú Mazurka glaölega
“Þé'r treystið okkur þá, og þér ráöist ekki í neitt án
þes-s að tala um þaö við okkur fyrst? Já — eg krefst
mikils af yður, ungfrú Ormsby”.
“En þaö er alls ekki of mikið”, sagði Jóan alúölega
“Og eg lofa ykkur því”.
“Gott”, sagöi Mazurka. “Þá held eg sé bezt fyrir
okkur að fara, lávarður. Ungfrú Ormsby hlýtur aö
vera þreytt — þetta hafa verið haröar stundir fyrir
hana, en hún er í góðum höndum, ungfrú Emily ann
ast hana”.
Þau gengu nú fyrst til Jóan og buöu henni góöa
nótt, og Jóan tók hendi Berties og þrýsti hana innilega
Svo rétti hún báöar hendur sinar að ungfrú Mazurka
dró hana að sér og kysti á enni hennar samkvæmt
skyndilegri hugkvæmni.
“Eg óska ykkur allrar mögulegrar hamingju”
hvislaði hún.
“Við hvað eigið þér?” spurði Mazurka.
“Eg á viö þegar þér—þegar þér eruö giftar lávaröi
Williars”, sagi Jóan.
“Nú, einmitt það — hum. Já, eg vona að verða
hamingjusöm þegar eg giftist honum”, svaraði hún
þyrkingslega. F
Svo fór hún og lávarðurinn, sem tók erfðaskrána
meö sér, og Jóan og Emily urðu eftir.
“Þá er ungfrú Trevelyan af flokki heldri kvenna
sagöi Emily, sem stóð viö hliðina á legubekknum er
Jóan hafði lagst á. “Eg hélt það alt af. Nú, það gleö
ur mig sannarlega”. Hún reyndi aö brosa, en tár
komu fram i augu hennar og varirnar skulfu.
“Það lítur ekki út fyrir aö vel liggi á þér”, sagði
Jóan og brosti einkennilega. “Ó, Emily, ertu í raun
og veru hneigö fyrir aö hugsa ilt um mig?”
“Ut? Viö hvaö áttu—eigið þér—ungfrú Ormsby?”
“Orð þin ihafa svarað fyrir þig”, sagði Jóan
“Hvers vegna kallar þú mig ungfrú Ormsby og horfir
þannig á mig? Ó, Emily, heldur þú virkilega að það
sem fram hefir farið muni á nokkum hátt breyta
sambandi okkar?” spuröi hún ásakandi.
Emily roönaði og horföi á hana rannsakandi
augum.
“Þaö hlýtur að gera þaö, — eg er að eins leikmær,
og þú—þér—”
“Er Ida Trevelyan við Cöronet leikhúsið, og þú
ert nú eins og alt af áður, min kæra, kæra systir”.
sagði Jóan um leið og hún sveiflaði örmum sínum um
ungu stúlkuna og dró hana niður á legubekkinn við
hlið sína. “Heldur þú í raun og veru að eg hugsi svo
lágt og sé svo tilfinningalaus, að eg snúi baki við vin-
um mínum sökum þessara ógæfusömu peninga. Ó,
hve illa og lítið þú þekkir mig”. Og í fyrsta skiftið
runnu tárin úr fögm, göfugu augunum.
“Ó,' fyrirgefðu mér góða, góöa Ida”, sagöi Emilv
og vafði örmum sínum um háls hennar. “Já, það er
satt, eg hélt i raun og veru að eg væri búin að missa
þig. En eg hafði rangt fyrir mér. Nú þekki eg þig
betur. Ó, gráttu ekki; fyrirgefðu mér — eg skal al-
drei aftur efast um trygð þina. Nei — ekki þó það
kæmi í ljós aö þú værir Englands drotning”.’
Morguninn eftir sat Stuart Williars í herbergjum
sinum í hótelinu. Hann Ikom til London samlcvæmt
beiðni ungfrú Mazurka, en hann vissi ekkert um hvers
vegna hún baö hann aö koma. Hann var henni svo
skuldbundinn að hann hefði farið til Pat-agonia ef hún
hefði beðið hann þess, og nú sat hann rólegur en frem-
ur dapur og reykti vindil sinn. Eftir aö hólmgangan
var afstaöin, voru hann og Bertie orönir beztu vinir.
Án þess að segja honum af hvaða ástæðum hann lang-
aöi til að skjóta kúlu í gegn um hjartað á honum.
hafði Bertie beöið hann afsökunar og komiö fram sem
sannur vinur hans. Stuart Williars var það augljóst,
að Bertie og ungfrú Mazurka stóðu í einhverju leyndu
sambandi, og að það var eitthvert samkomulag milli
æirra sem snerti hann, en hann var hvorki forvitinn
né óþolinmóður. Síöan hann misti sína heitt elskuöu
óönu, var lífið orðið honum kvalarík byröi, og hann
gat ekki hugsað sér aö neitt væri til, sem gæti vakið
áhuga hans fyrir því aftur.
“Mér er ofauikiö hér í heiminum”, tautaöi hann,
um leið og hann leit út um gluggann og horföi á þá
sem fram hjá gengu. Allar aörar manneskjur hafa
eitthvað að lifa fyrir, — en eg — eg ætti helzt aö vera
dauður. Þegar maöur er elskaður, þá er ómaksins
vert að lifa — en annars —” hann kveikti í nýjum
vindli og ætlaði einmitt að standa upp til að labba til
klúbbsins síns, þegar þjónninn sagði lávarö Dewsburj'
og ungfrú Mazurku vera komin. Stuart Williars
brosti. Samtök þeirra hlutu nú aö vera svo langt á
leiö komin, að þau mættu nú bráöum opinberast
honum.
“Nú”, sagöi hann, þegar hann haföi þrýst hendur
þeirra, “hvers vegna eruð þiö tvö alt af á feröinni
eins og þið væruö í samsæri, og móti hvaöa stjórn er-
uð þið aö vinna? Hvort ykkar hefir sprengitundur í
vasanum? Máske þér hafiö þaö í töskunni þama,
ungfrú Mazurka?”
“Eg hefi ekki sprengitundur, en eg hefi slæmar
fregnir til yöar, lávarður Willars”, sagöi hún alvarleg.
‘Er það svo?” spurði hann og brosti ofurlítið.
“Hverjar eru þér? Eg er vanur lélegum fregnum.
Bertie, viljiö þér ekki drekka sódavatn og konjak?
Ungfrú Mazurka, drekkiö þér eitt glas af víni, það
styrkir yður til að framkvæma skyldu yðar. Ekki?
Nú — það hljóta þá sarmarlega að vera slæmar fregrt-
ir. Hverjar eru þær? Er vður á móti skapi aö eg
reyki ?”
“Nei”, sagði Mazurka hátíðlega. “Tóbak er mjög
ihughreystandi — er þaö ekki? Og þér þurfið brátt
huggunar meö”.
“Þökk fyrir, nú, svo þess þarf eg? En verið nu
ekki svona hátíðlegar. Og hafiö þér alls ekkert aö
segja, Bertie?” spurði hann með angurværu brosi.
“Þáð er hún sem á að tala”, sagði Bertie með
varkárni. “En eg staðfesti fyrirfram alt sem hún
segir”.
“Orð ungfrú Mazurku þurfa engrar staðfesting-
ar”, sagði Stuart Williars og brosti vingjamlega. “Nú
byrjið þé'r þá, ungfrú. Eg er við öllu búinn”. Hann
hallaði sér aftur á bak í legubekknum og brosti til
þeirra.
“Það er alvarlegra en þér haldið”, sagði ungfrú
Mazurka stillilega. “Þér eruö nú eigandi Arrowfields
auösins, lávaröur?”
“Já, því ver”.
“Hvaö er þetta — því ver?” spurði hún.
“Af því eg veit ekki hvaö eg á að gera við hann
— annað, en aö eyða honum viö spilamensku í Monte
Carlo”, svaraði hann brosandi. ‘En haldið þér áfram,
byrjunin er góö”.
“Það er mjög mikill auöur, er þaö ekki?”
“Jú, afarmikill”, sagöi hann.
“Urðuð þér ekki hissa*, þegar þér heyrðuð að hann
var skilinn eftir handa yöur?” spuröi Mazurka.
“Ó, ekki svo mjög”, svaraði hann eftir augnabliks
umhugsun. “Eg haföi ávalt búist viö því að lávarðui
Arrowfield — nánasti ættingi minn — myndi arfleiða
mig, en hann var mjög sérvitur, og þau tímabil komu
íyrir í lífi hans, aö honum gat komið til hugar að arf-
leiða annan — einkum nánari ættingja, ef hann væri
til”.
“En, var hann þá ekki til?”
“Þaö veit eg sannarlega ekki. Eg veit aö eins, að
hann skildi alt eftir handa mér-’, svaraði Williars með
meiri alvöru. “Hann skildi alt eftir handá mér — að
minsta kosti samkvæmt erföaskránni sem fanst — en
þaö var undarlegt atvik í sambandi við hana —”
“Og það var?^k
“Bréf, sem hann skrifaöi mér áður en hann dó,
og í því bréfi tilkynti hann mér aö hann heföi gert
mig arflausan”.
“Er þaö mögulegt?”
“Já”.
“Hafið þér eyðilagt það bréf?”
“Eyðilagt það. Nei”, svaraði Stuart Williars
kuldalega. “Eg hefi nákvæmlega geymt þaö og hefi
það í vasa mínum nú. Það hefir þýðingu ef önnur
erföaskrá finst”.
“Hum”, sagöi Mazurka. “Og ef nú önnur erfða-
skrá fyndist, munduö þér þá missa auðinn Mynduð
þér þá—fyrirgefið mér—veröa aftur fátækur maður.
lávaröur?”
“Já”, svaraði hann rólegur. “Það yröi eg — eg
mundi verða enn fátækari en áöur, því þá yrði eg aö
endurborga þaö sem eg hefi eytt af eignunum. En
hversvegna talið þér um þetta? Hefir yngri' erfða-
skrá fundist?”
“Já, hún er fundin”, sagði Mazurka.
Hann þagði augnablik, svo sagði hann:
“Nú, jæja, mér þykir vænt um það. HVar hefir
þessi erföaskrá fundist?”
“t ihúsmunum hins framliöna lávarðar”, sagöi
Bertie.
“Og hver fann hana?”
“Eg fann hana af tilviljun”.
“Sannreyndin er furöanlegri en skáldritin”, sagð
Williars brosandi. “Svo yngri erfðaskrá er fundin.
Nú, jæja, þaö er eléki svo undarlegt, bré'fiö bendir
óbeinlínis á tilveru hennar. Og eg er þá ekki lengur
cigandi The Wold”.
“Jú, þangaö til nýi erfinginn gerir kröfur sínar
gildandi”, sagöi Bertie.
“Þaö veröur fyrirhafnarlítið f-yrir hann”, sagði
Stuart Williars rólegur. “Undir eins og hann hefir
sýnt mér lagalega heimild sína, getur hann tekið við
öllu. Því kemur hann ekki strax meö kröfur sínar ”
“Erföaskráin er nýlega fundin”, sagði ungfrú
Mazurka. “Þér ætliö þá aö sleppa tilkalli til arfsins
undir eins' og kröfur nýja erfingjans eru löglega sann-
aðar?”
“Á sama augnabliki ’, sagði hann. “Hver er þessi
nýi erfing’? Eg þekki rngan nánari ættingja lávarðar
Arrowfie'ds en sjálfan i úg”.
“Það er ekki ‘hann” þaö er ‘hún’,” sagöi un^frú
Mazurka. “Þaö er dóttv rdóttir hans”.
Stuart Williars hugsaði sig ofurlítið um.
“Dótturdóttir hans? Dóttir dóttur framliðnu
greifafrúarinnar, sem hanrt skildi viö? Jæja. Nú, eg
óska henni til hamingju. Eg vona að peningarnir
verði henni til meiri gæfu en mér. Hvað heitir hún?”
“Ida Trevelyan”, sagði Mazurka hiklaust.
“Einmitt það”, sagöi Williars og leit á Bertie. “Var
það af því, aö þér hélduð aö eg ætlaði að ræna þessa
ungu stúlku eign hennar, að þér vilduð endilega skjóta
mig, Bertie?”
Bertie þagöi.
“Nú, jæja, þér gerðuð mér rangt. Eg hefi mörg-
um sinnum leitaö þessarar erfðaskrár. Eg hefði undir
eins afhent henni hana, ef eg hefði fundið hana, tii
þess að hún gæti tekið við eign sinni. Þér gerðuft
mér rangt”.
“Já — eg geröi það”, stamaði Bertie, þegar hann
var búinn að líta til ungfrú Mazurka.
“Hafið þéú séð erfðaskrána ?”
“Já”, svaraði Bertie, “eg hefi séð hana. Hún er í
alla staöi fullkomin. Lögmennirnir Scovell & Humber
hafa séð hana og segja aö hún sé óaðfinnanleg”.
Eg þekki Scovell & Humber”, sagöi Williars. “Þeir
eru eflaust áreiðanlegir. Þeir segja þá, aö hún sé
óhrekjanleg? Er eg nefndur í henni?”
“Já, þér erfið nokkra peningaupphæð, en —”
“En hvaö ?”
“Eg er hræddur um aö hún endist aöeins til þess,
aö endurgjalda þá upphæð sem þér hafið eytt af arf-
inum”.
Jæja — eg er þá fátækur aftur. Og þessi unga
stúlka, hvernig er hún?”
“Hún er mjög fögur og vel mentuð, eins og eigandi
The Wold á að vera”, sagöi Bertie alvarlegur.
“Mér er ánægja að því. Það hefði hrygt mig ef
gamla höllin hefði lent í höndum óverðugrar persónu.
Er hún vinstúlika yðar. Ætlið þér — afsakið spurn-
ingu mína — að giftast henni?”
“Nei”, svaraði Bertie meö lágri raust og blóðroðn-
aöi, “það geri eg ekki. Eg er aö eins vinur hennar.
En enda þótt eg ætli ekki aö giftast henni, vinn eg i
hagsmunaskyni fyrir hana meö hennar leyfi”.
“Það er gott. Og þér eruð kominn tii að bera upp
skilyrði?”
“Já. Ef þér án mótmæla sleppið kröfu yðar til
auðsins, þá er hún fús til aö gera enga kröfu til pen-
inganna, sem þér hafið eytt, og auðvitaö borgar hún
yöur peningana sem yður erti ánafnaðir í erföaskránni”.
“Þetta eru mjög frjálsleg skilyrði”, sagði Williars.
“Ef eg vildi mótmæla erfðaskránni, gæti eg máske í
mörg ár komið fyrir að hún næði rétti sínum”.
“Já, þaö gætuö þér, svo sögðu Scovell & Humber”,
svaraði Bertie.
“En l>aö ætla eg ekki að gera”, sagöi lávarður
Williars. “Sannfæriö mig—sannfæriö Craddock um
aö erfðaskráin sé ósviikin, og eg skal undir eins sleppa
tilkalli til arfsins”.
“Við erum búin aö sannfæra Craddock; hann las
erfðaskrána í morgun; við komum beina leiö frá hon-
sagöi Bertie.
um
“Þið vinniö meö dugnaöi-’, sagði Williars og hló
kuldahlátri. “En þaö líkar mér vel. Nú, eg skal tala
viö Craddock. — Þá er eg aftur orðinn fátækur
ó, já, já”.
Nú varð augnabliks þögn, svo sagði ungfrú
Mazurka:
“Finst yöur það mjög leiöinlegt, lávaröur?”
“Nei”, svaraöi hann eftir litla umhugsun. “Þaö
finst mér ekki; eg var aö hugsa um hve slæmt það
hlýtur að hafa verið fyrir vesalings stúlkuna, að vera
rænd eign sinni allan þenna tírfia, og hve mjög hún
muni þrá að taka við henni. Geriö svo vel aö segja
henni, að eg skuli gera alt sem í minu valdi stendur
til aö hjálpa henni til að ná eigninni. Þaö er það
minsta sem eg get gert fyrir hana”.
Bertie leit til ungfrú Mazurka, og litlu síðar sagö
hún:
“Langar yður dkki til aö sjá ungu stúlkuna, sem
hefir rænt yður arfinum, lávarður Williars
“Jú”, svaraði liann, “mig langar til aö sjá hana.
Viljið þér segja henni þaö?”
“Það skal eg gera”, sagöi Bertie, "og eg skal sjá
um aö þér finnið hana. Viljið þér mæta henni í The
Wold í Deercombe á mánudaginn kemur?”
“Já” , sagöi Stuart Williars, en stundi um leið.
Hvílikar endurminningar mundi ekki gamla plássiö
vekja hjá honum? Hvernig átti hann aö geta þolað
aö sjá klettana, þar sem ihann og Jóan höfðu gengið
sér til skemtunar með unaðssælum dagdraumum? “Já”,
endurtók hann, “eg vildi heldur mæta henni hvar sem
helzt íinnars'staöar — en, nú jæja, eg skal mæta henni
í ,The Wold
“Það er gott”, sagði Bertie. “Svo skal eg sjá um
alt. Craddock skal vera þar og umboðsmaður fyrir
Scovell & H)umber, og svo skulum við sjá um alt
Mér þykir þetta alt saman svo leitt yðar vegna
Williars”.
“Ó, það gerir mér ekkert mein”, sagöi Stuart
VX’illiars og þrýsti hendi hans. “Eg er veikur og
þreyttur af peningunum og mínu eigin lífi. Eg hefi
þráö aö eitthvað skyldi koma fyrir, og nú er eg mjög
ánægður yfir úrslitunum. Má eg biöja yöur að bera
ungfrú Trevelyan kveöju mína og segja henni, aö
eg voni að imn ætli að búa á gamla höföingjasetrinu,
' og aö eg óski aö þaö færi henni meiri gæfu en það hef-
ir veitt mér”. Hann sneri sér burt meö þungri stunu,
því mynd Jóönu brá fyrir hugskotssjónir hans.
XLII. KAPÍTULI.
Fyrirgefanlegt samsæri.
Hin mikla nýjung féll niöur í Deercombe eins og
vígahnöttur. Hún kom til Oliver ofursta með bréfi
frá Craddöck gamla, sem Bertie og ungfrú Mazurka
héldu fast í eyrun á.. Fyrir ungfrúnni bar gamli maö-
urinn mikla virðingú, næstum því lotningu. A hverj-
um degi fór ungfrú Mazurka til Chain Court til
þess að gefa honum skipanir sínar. Hann varð að gera
alt sem hún sagði, annars yrði hann kærður fyrir lög-
reglunni og fengi hegningu. Hann mátti livorki minn-
ast á erfðaskrána né Jóan Ormsby við nokkurn mann,
hann varö að hlýða ungfrú MazuHka og Bertie í
blindni, gera alt sem þau skipuðu, annars átti hann
alt þaö versta í vændum. Craddock gamli varö rnjög
skelkaöur þegar níðingsverk hans og Mordaunt Royc-
es uröu uppvís, og í hvert sinn sem ungfrú Mazurka
kom inn í skrifstofu hans og festi björtu, skörpu aug-
un á honum, varð hann kvíöandi, órólegur og hræddur.
“Þér eruð gamall og voöalegur níöingur”, sagöi
hún viö hann meö opinberri hreinskilni, er vakti hjá
honum hrylling, “og við vanrækjum í raun réttr:
skammarlega skyldur okkar, með þvi aS hlífa yður.
En viö gerum þaö heldur ekki, nema þér hlýöið okkur
í einu og öllu”.
“Þér megið óhultar treysta mér, min kæra ungfrú
Mazurka”, sagöi gamli maöurinn og stundi.
“Eg veit það”, sagði ungfrú Mazurka styttingslega.
“Eg get treyst yöur, af þvi eg hefi yður á mínu valdi,
og það vitiö þér. Setjið þér yöur nú niður og skrifiö
bréf til þessa Oliver ofursta, sem þér hafið sagt mér
frá, og segið þér honum að það sé misskilningur aö
Jóan Ormsby hafi druknað, hún sé bráölifandi og sé
nú sem stendur hjá vinum sínum, og ætli sér fyrst um
sinn að vera þar kyr, en að hún ætli sér að koma til
Deercombe næsta mánudag kl. sex. Skipið svo fyrir
aö The Wold — er það ekki nafnið á þessu höfð-
ingjasetri — veröi að vera íbúðarhæft fyrir mánudag-
inn næstkomandi”.
“Á mánudaginn kemur”, sagði gamli maðurinn og
stundi hátt.
“Á mánudaginn”, endurtók ungfrú Mazurka og
stappaði meö fætinum á gólfiö, svo Craddock hrökk
við. “Meö peningum má alt gera — er þaö ekki?
Jæja, látið þér þá gera þaö. Sendið þangað tíu eöa
tólf þvottakonur, og látið kveikja eld í öllum eld
stæöum. Hagiö því eins og yður þóknast, en látið
alt vera tilbúið til íbúðar á mánudaginn. Ungfrú
Ormsby flytur þangað þann dag, og þá verður alt að
vera undirbúið til að 'taka á móti henni. Heyrið þér
þetta ?”
Já, Craddock haföi heyrt það, og hann ætlaði líka
að láta gera það.
‘Eg ætla sjálfur að fara þangað”, sagði hann og
nuddaði saman höndunum.
‘Já, þaö verður líklega bezt. En munið nú —
ekki eitt orð til nokkurs manns. Ef einhver spyr
yöur um eitthvað, þá segist þér ekkert vita. Ef þér
viljið fá skrifað umboö frá ungfrú Ormsby, þá skuluð
þér fá það”.
‘Nei, auövitað eru orö ungfrú Mazurka meira en
fullnægjandi”, sagði hann.
‘Já, það eru þau sannarlega”, sagði hún, “og þegar
ungfrú Mazurka segir eitthvað, þá meinar hún það.
Þér eruð orsök allmikils af þessari ógæfu, og nú gef
eg yður tækifæri til aö bæta úr nokkru af því aftur”.
Svo settist Craddock niöur og skrifaði ofurstanum
bréf með mikilli varkámi, og þetta bréf fékk hann á
meðan hann lék knattleik á boröi í klúbbnum sinum,
og þaö kom honum til aö fara strax heim.
“Nú fáið þið fregnir, Emmeíina og Júlía”, hróp-
aði hann um leið og hann kom þjótandi inn í daglegu
stofuna, þar sem systurnar sátu, satunuðu og þrættu,
eins og siður þeirra var. “Það er þaö ótrúlegasta
sem þið hafið nokkru sinni heyrt —”
“Lofaðu okkur að heyra hvað það er, pabbi”, sagöi
Júlía gremjulega. “Hvað hefir komiö fyrir?”
“Já, nú skal eg segja ykkur þaö”, tautaði hann.
“Hugsiö ykkur, — Jóan er alls ekki druknuð — það
segir að ininsta kosti gamli þorskurinn”.
“Er Jóan—ekki—druknuð ?”
“Nei”, sagði ofurstinn og lét augnaglerið falla,
sló svo með hægri hendi á opna bréfiö, sem hann hélt
í hinni vinstri. “Hún er eikki druknuð. Og heyrið
þið nú að eins — hafiö þiö vitað slíkt? Eg trúi því
ekki — það getur ekki verið satt”.
“Það er eflaust satt”, sagöi Emmelína hörkulega.
“Gamli Craddock er enginn heimskingi. Stelpan hefir
komið í ljós aftur”.
“Ef það er tilfellið, þá er þaö blátt áfram skömnt”,
sagði Júlía og beit á vörina. “Stór skömm. Hvar
hefir hún verið allan þenna tíma?”
“Hjá vinurn”.
“Þá ætti hún aö vera þar kyr, viö söknum hennar
ekki. Öllum manneskjum er það kunnugt, að hún
strauk í burtu með lávarði Williars. Hafi hún ekki
mist alla sómatilfinningu, þá getur hún ekki komið
hingað aftur”.
“Þetta er nú að sönnu satt í heild sinni”, sagði
ofurstinn. “Það er auövelt aö segja, aö hún geti
ekki komið hingað aftur, en hann skrifar að hún ætli
að koma, og það á mánudaginn kemur —þ að er tæp
vika þangað til”.
“Þaö er svívirðilegt”, muldraöi Emmelina milh
tannanna. Það er meira en viö getum þolaö. Er
ekkert annað í bréfinu? Er ekkert minst á hvemig
þessi misgrip uröu uppgötvuð?”
“Nei, ekkert*’.
“Þessi stúlka er alls ekki Jóan, ef til vill. Hún er
máske svikari —”
“Svo þú heldur að gamli Cradd'ock láti svikara
tæla sig”, sagöi ofurstinn. “Nei, þaö er eflaust Jóari
en eg skil ekki hvemig þeir hafa gert misgrip á Jóan
og annari stúlku. Já, hver grefillinn — eg hélt eg
væri laus við alla þessa fyrirhöfn, en nú veltur hún
yfir mig aftur. Eg er sá ógæfusamasti maður í heim
inum. Fyrst hverfur Tiún og lætur svo fregn út ganga
um að hún sé dauð, og svo kemur hún alt í einu í ljós
aftur. Þaö er enginn friöur í þessum heimi — að
minsta kosti ekki fyrir mig”.
“Heyrðu nú pabbi”, sagði Júlía, “það getur ekki
komiö til mála aö Jóan komi til okkar aftur. Ef þú
ert í raun og veru svo óstaðfastur aö leyfa það, þá
getum við ekki þolað þaö — eða, getum við það
Emmelína ?”
“Það er nú út af fyrir sig”, tautaöi ofurstinn, “en
eg er því ver f járráðamaður og ábyrgðarmaður henn
ar, og hvað á eg þá að gera ?”
MARKET J^OTEL
Vi5 sölutorgiC og City Hall
$ 1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Fumiture
Overland
Frá íslandi.
Farið er að byggja hús yfir
listasafn Einars Jónssonar. Þaft
verður veglegt hús og stendur
sunnan í skólavöröuholtinu; hefir
Einar valið þann stað sjálfur.
ísafold frá 7. október segir frá
því að þau hjón H. Shiött á Akur-
eyri og frú hans hafi haldið gull-
brúðkaup sitt 5. f. m. Segir blaðið
að þau hafi dvalið á Islandi í 48
ár og altaf á Akureyri og séu frá-
bærlega vinsæl. Anna dóttir þeirra
er gift Klemenz Jónssyni landrit-
ara.
Sama blað segir frá því að annan
október hafi látist Vigfús Sigfús-
son veitingamaður á Akureyri; var
hann á áttræðisaldri, fjörmaður
mikill og vinsæll mjög. Hann dó af
heilablóðfalli.
Bæjarstjómin í Reykjavík hefir
veitt 20,000 kr. til þess aö byggja
ný íbúðarhús; svo mikill hefir hús-
næöisskorturinn verið að vandræfti
hafa stafað af. Sömuleiðis hefir
I>æjarstjórnin skorað á landstjóm-
ina að gefa út bráðabirgðalög er
ákveöi hámark húsaleigu þar í bæ;
sé það miðað við húsaleigu 1915
og megi ekki fara hærra en 10%
yfir það sem þá var.
Bæjarstjórnin í Reykjavík hefir
samið við botnvörpunginn Marz
að stunda fiskiveiðar daglega til
>ess að sdja bænum stööugt nýjan
fisk meö sanngjömu verði.
ísafold frá 11. október segir þá
frétt aö í Arsukfirði, skamt frá
Ivigtut á Grænlandi hafi fundist
bautasteinn letraður rúnum; sé
hann kominn til Kaupmannahafn-
ar og hafi Finnur Jónsson
prófessor þýtt rúnirnar á þessa leift :
“Hér liggur össur Ásbjamarson”.
Þáma er því auðsjáanlega um is-
lenzkan mann að ræða frá land-
námstíð íslendinga á Grænlandi.
Segir blaðið aö væntaniega verði
gerðar ráðstafanir til þess að flytja
steininn heim til Reykjavíkur á
>jóðmenjasafniö þar.
Vilmundur læknir Jónsson er
settur læknir í Þistilf jaröar héraöi;
en Guðmundur læknir Thoroddsen
í Húsavikur héraöi fer utan í haust
°S Jón Jóhannesson læknir gegnir
störfum hans á meðan.
Brunabótafélag Islands tekur til
starfa 1. janúar í vetur og era það
miklar framfarir og góðar. Sveinn
Bjöms'son lögmaöur er formaöur
félagsins. , .
Hildibrandur Kolbeinsson í
Nýjabæ i Reykjavík dó úr blóð-
eitrun 8. október á Landakots-
spítalanum.
Páll Asgeirsson veitingamaftur
frá Stað í Hrútafirði lézt á Landa-
kotsspítalanum 9. október.
Vilmundur Jónsson læknir og
Kristin Ólafsdóttir læknisnemi frá
Hjarðarholti vora gefin saman í
hjónaband 9. október.
J>ýzki neðansjávarbáturinn U-52
sem flestum skipum sökti bæöi vift
strendur Bandaríkjanna og víöar
var sagður tapaður; átti hann að
hafa náðst ög verið skotið á Iiann
þangað til hann sökk. Fyrra mið-
vikudag kom áreiðanleg frétt um
l>aö aö þetta var ekki þannig; er
báturinn löngu kominn inn á höfn
í Newport, og hefir fariö út þaðan
aftur til þess aö sökkva fleiri skip-
um.
100 manns geta fenglð að nema
smtCar og aðgerBir á btfreiðum og
flutningsvögnum í bezta gasvjela-
skólanum í Canada. Kent bæði að
degi og kveldi. Vér kennum full-
komlega að gera við bifrelSar og
vagna og að stjórna þeim, sömuleiðis
aliskonar vélar á sjó og landi. Vér
búum yður undir stöðu og hj&lpum
yður til að ná 1 hana, annað hvort
sem bifreiðarstjórar, aðgerðamenn
eða vélstjórar. Komið eða skrifið
eftir vorri fallegu upplýslngabók.—
Hemphill’s Motor Schools, 643 Main
St., Winnipeg; 1715 Broad St., Re-
gina; 10262 Pirst St„ Edmonton.
Vér þiirfuni mcnn að læra rakara-
'iðn. Rakaraskortur er nú allsstaðar
meiri en nokkru sinni áður. Vér
kennum yður tðnina á 8 vikum, borg-
um gott kaup meðan þér eruð að læra
og ábyrgjumst yður stöðu að þvt
loknu fyrir »16 til $25 & viku eða vér
hjálpum yður til þess að byrja fyrir
sjálfan yður gegn lágri mánaðarborg-
un. Sérstök hlunnindi fyrlr þá 50.
sem fyrstir koma. Skrifið eða komlð
eftlr ókeypis upplýsingabók. Hemp-
hill’s Moler Barber Colleges, Pacific
Ave., Winnipeg. Útibú. 1715 Broad
Str., Regina og 10262 Pirst St., Ed-
monton.
i