Lögberg - 04.01.1917, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 4. JANÚAR 1917.
Polly
anna
Eftir Eleanor H. Porter.
“Já, en eg get 'eJkki skiliö hvemig þetta getur veriö
nokkur leikur,” sagöi Nancy fremur gremjulega.
“Jú, sko; jú, sko! ÞaS var einmitt þaö sem var
leikurinn — aS finna eitthvaö 'sem gæti glatt mann
viö alla hluti, hvemig sem þeir væru,” sagöi Pollyanna
áköf. “Og svo byrjuSum við þá strax — meS hækj-
urnar.”
“Jæja — en eg get ekki skiliS ‘hvaSa ánægja gat
fylgt því — aS eignast tvær hækjur, þegar þér vilduð
fá brúöu.”
Pollyanna klappaSi höndúnum saman.
“Já, en það var nú samt svo, þaö var nú samt svo,
hrópaSi hún geislandi af gleöi og sigurhrósi. “En eg
skildi þaö iheldur ekki í byrjuninni,” bætti hún strax
viö, af því hún þráöi svo mjög aS vera sönn í öllu.
“Pabbi varö aö kenna mér aö skilja IþaS.”
“Enn ef þér vilduð nú kenna mér þaö,” sagði
Nancy næstum áköf.
“AS vera glöS yfir hækjunum? Getur þú ekki
gizkaö á hvers vegna viS vorum glöö yfir þeim?”
“Nei, svei mér ef eg get þaö.”
“Flón! þú ættir þó aö vera glöö yfir því, aö þú
þarfnaSist þeirra ekki!” hrópaSi Pollyanna meö sig-
urhróss róm. “Nú skilur þú aS þetta er svo auSvelt —
þegar maSur veit þaS.”
“Nei, nú hefi eg aldrei —!” sagöi Nancy aftur og
leit hálf feimnislega á litlu stúfkuna. “Þetta er það
undarlegasta------”
“Nei, þaö er alls ekki undarlegt, en þaS er sklemti-
legt — yndisUega skemtilegt,” hrópaöi Pollyanna hrifin
af eldlegum áhuga. “Og eftir þetta lékum viö pabbi
og eg þenna leik alloft. Og því erfiöara sem er aö
geta sér til yfir hverju maSur á að gleöjast, því skemti-
legra er þaö; jafnivel þó þaS stundum sé næstum of
erfitt — eins og þegar pabbi yfirgaf mig og fór til
himins, og eg haföi enga aSra til aö flýja til en kven-
manna styrktarfélagiö — já, þá var þaö býsna erfitt.”
“Já, eða þegar manni er smokkaS burt í lélegan
kima uppi undir þaki, þar sem hvorki eru blæjur né
neitt aölaöandi,” sagöi Nancy gremjulega.
Pollyanna stundi.
“Já, þaö var dálítiS erfitt í fyrstunni,” viðurkendi
hún. “Einkum af því eg hefi veriö svo einmana. Eg
gat ekki strax fariö að leika leikinn, af því eg hafSi
ihlakkaS til að hafa myndir og annaS mér til skemtunar.
En svo datt mér í hug aS það væri gott aö þar var
enginn spegill, því þá gat eg ekki séS freknumar min-
ar, og svo vildi þaö til aS eg sá hið fagra útsýni fyrir
utan gluggann, og þá skildi eg að þar var iþó eitthvað
til að gleðjast yfir. Eg skal segja þér. Eg skal segja
þér — að þegar þú ert ávalt aö skima eftir einhverju
til að gleðjast yfir, þá gleymir þú mótlætinu — alveg
eins og með hækjumar, þú slkilur.”
“Hum, hum!” heyrðist í Nancy; henni fanst eitt-
hvað sitja fast í hálsinum á sér.
Vanalcga tekur þaö 'ekki mjög langan tíma, aS
ráSa fram úr erfiSleikunum,” sagði Pollyanna jafn
álköf, “og akaf veit eg það án þess að þurfa aö hugsa
lengi; eg er orSin svo vön aS leika þenna ileik, og
ihann er svo skemtilegur. Pabbi, — pabba og mér
þótti svo gaman aS honum,” stamaSi hún. “En það
getur veriö aö það verði örSugra nú, þegar eg hefi
engan að leika hann við. En máske Polly frænka vilji
mu uppi i loftherberginu og grét, hún þrýsti rekkju-1
voSinni aS vömm sínum og sagSi snöktandi:
“Ó, pabbi, góði pabbi, uppi hjá englunum — egl
veit, aS eg leik ekki leikinn núna — hreint ekki, hreint
ekki. En þaS er næstum ómögulegt aö finna nokkuS
til aS gleSjast yfir — alein — héma í myrkrinu —
pabbi, ó, góöi pabbi! ef hér aS eins væri einhver mann-
eskja — Nancy, eöa Polly frænka, eSa ein af konun-
um í kvenmanna styrktarfélaginu — þá væri það |
mögulliegt.”
NiSri i eldhúsinu var Nancy enn þá aS þvo borð-
áhöldin, og tautaöi gröm í s'kapi;
“Já, jafn vel þó eg veröi aS leika þenna flónslega |
leik — um að vera glöð yfir því að fá tvær hækjur, [
þegar maöur óskar sér brúðu — já, ef þaS á fyrir mér
að liggja — aö vera verndarengill — þá skal eg leika
hann — já, það skal eg sannarkga gera, hversu |
heimskulegt sem þaö er fyrir fulloröna manneskju.”
EDDY’S
ELDSPITUR
Jafnvel þó þær hafi hækkað í verði, sem stafar af
því að ýmislegt sem til þeirra þarf hefir stigið upp, eru
þær þó eins góðar og áreiðanlegar og að undanfömu —
eins og þær hafa fengið orð fyrir.
Biðjið ætíð um
EDDY’S ELDSPÝTUR.
VI. KAPÍTULI.
Skylduspursmál.
Klufekan var orSin næ9tum þvi sjö, þegar Polly-
anna vaknaöi morguninn eftir. Gluggamir hennar |
sneru móti suSri og vestri, svo hún gat ekki séð sólina
enn þá, en hún sá aS himininn var bJár, skýjalaus og|
hreinn, svo útlit var fyrir gott veSur.
Nú var svalara i litla herberginu; morgungolanl
stneymdi inn, fersk og blíð. Úti kvökuSu fuglamir j
ánægjulega, og Pollyanna þaut ofan úr rúminu og að
glugganum til að heilsa þeim. Þá sá hún aS fræn'ka
hennar var komin út og var nú á milli blómanna í |
garöinum. Hún hraðaöi sér í fötin til þess, aS komast ]
ofan til hennar.
Tvöfalt morð.
Hjón sem hétu Mr. og Mrs.
James Vincent aS Stony Mountain
lei'ka hann við mig?” sagði hún eftir d'álitla
hugsun.
“Ó, drottinn minn — hún!” hrópaði Nancy og beit
á‘ vörina. ‘ Svo‘ bætti‘ hún viö fremur vandræöaleg.
“Nei, en sjáið þér, ungfrú Pollyanna, eg — eg veit
ekki hvort eg get oröiö nógu fim til aS leika þenna
leik; en get eg ekki fengið að leika hann við ySur eins
vel og eg get?”
“Ó, Nancy!” hrópaöi Pollyanna hrifin og þrýsti
bandlegg Nancy aS sér. “Vilt þú þaS í raun og veru ?
Það veröur stórkostlegt! Nei, en hvaS skemtilegt
þaö verður fyrir okkur.”
“Ja-á—máske,” svaraSi Nancy nokkuS efandi. “En
þér megiS ekki búast viS ofmiklu af mér, eins og
Iþér skiIjiS. Eg hefi aldrei veriS mjög fim viS leiki,
en r— eg skal nú reyna aS vera eins dugleg og eg get.
Þvi þér verSiS 'þó aS hafa einbvem til aö leika við;
þaö er eins vist og aö sólin sezt í vestri,” sagöi hún um
leiö og þær urSu samferöa inn í eldhúsiö.
Pollyanna neytti brauös og mjólkur meö góöri lyst,
gékk svo samkvæmt uppástungu Nancys inn í dag-
stofuna, iþar sem frænka hennar sat og las í bók.
Ungfrú Polly leit upp kuldalega.
“Hefir þú boröaö, PoHyanna?” spuröi hún.
“Já, þökk fyrir, Polly frænka.”
“Já, mér þykir leitt Pollyanna, aö eg var neydd
til aö láta þig borða brauö og mjólik í eldhúsinu.”
“Já, en mér þykir vænt um aS þú geröir það, Polly
frænka. Mér þykir brauð og mjólk svo gott, og mér
fellur vel viS Nancy lí'ka. Þér má ekki þykja leitt
aö þú gerðir þaö.”
Polly frænka rétti alt í einu úr sér i stólnum.
“Pollyanna, |>ú ættir aö vera komin í rúmið; þaö
er framorðið núna. Þú hefir átt erfiöan dag, og á
morgun veröiun viö aö ákveöa um s'kólagöngu þína,
líta 'eftir fatnaöi þinum til þess, aö við getum séö
hvaö nauðsynlegt er aö kaupa handa þér. Nancy fær
þér ljós, en vertu nú varkár meö þaS. Morgunverð
boröum viS Iklukkan half átta. Miindu nú eftir aS
vera komin ofan á þeirri minútu. GóSa nótt.”
Eins og þaö væri sjálfsagt gefek Pollyanna til
frænku sinnar og kysti hana alúölega.
“Ó, eg hefi átt svo skemtilegar stundir,” sagöi hún
ánægjulega. “Eg er viss um aö egverð glöð yfir þvi,
aS m'ega vera hér hjá þér — en það vissi eg lifea áöur
en eg kom hingaö. GóSa nótt, Polly frænka,” sagöi
hún í dyrunum og hneigSi sig, áSur en hún lokaöi
hurSinni.
“Hum — þetta er þó undarlegt barn,” sagSi ung-
frú Polly næstum hátt. “Mjög undarlegt barn.” Svo
hnilklaSi hún brýmar. “Hún er glöS, af því eg hegni
henni, og hún segir að mér megi ekki þykja þaS leitt
— og hún kveðst vera glöS yfir því, aS mega vera hjá
mér. Já — það er ekki ólíklegt.”
Ungfrú Polly hristi höfuðiB, og fór aftur aö lesa.
FjórSung stundar eftir jætta, lá litil stúlka í rúm-
TT, . , v • c auglystu eftir vinnumanm og toku
Hun var heldur dkki lengi aö klæöa sig, og ofan , x. . „ , , , .“. .
„ „ ,b 6 . . það fram aö þau vildu helzt heim-
stigann þaut Pollyanna og skddi baSar dymar eftir hermann Fengu ,þau mann
galopnar. Hún hljóp eftir gangmum aö næsta stig- Lr Bertram Spain hét 16 ára gaml-
anum, hrynti sólbyrgisdyrunum opnum svo rúöumar an Fyr;r spömmu síöan komst
skröltu, hljóp út i garSinn og þaut í kringum homiö. þag upp ag þessi hjón höföu bæöi
Poliy frænka hennar stóö viö hliöina á lotna, gamla verið myrt, en Spain var horfinn.
manninum og var aö horfa á fallegan rósarunn, þegar Voru hjónin bœöi skotin til dauös;
Pollyanna kom og fleygði sér um 'háls hennar. konan inni en maöurinn úti. Spain
“Ó, Polly frænka, Polly frænka! i dag finst mér náðist í Toronto og kvaöst hann
aö eg eigi aö vera glöS, aö eins af j>ví aö eg lifi,” kafa tinniS glæpinn, en gert þaö
hrópaSi hún æst af ánægju. ^Si sem óviljayerk og sem sjálfs-
1 vom. Fyrst kvaost hann haia
, ^, *. veriö aö hreinsa byssu sína og
um leið og 'hun reymh aS retta sig upp meS hundraS h€{si jþ. skot hlaupig
úr henni af
pund hangandi um hálsmn. “Er það á þenna hátt sem tilviljun og orðiö konunni aS bana.
þú ert von aö bjoöa góöan morgun ?” SiSan sagðist hann hafa fariö út,
Litla stúlkan slepti frænku sinni og fór aö dansa mætt manninum og sagt honum
og hoppa i garögötunni. hvemig komiö var; hefSi hann þá
Nei, Polly frænka,” svaraöi hún og hló ánægjulega. ætlað aö ráðast á sig og hann orBiS
"ÞaS er aö eins ]>egar þaS eru manneskjur sem mér að skjóta á hann til þess aS verja
|>ykir vænt um — þá get eg ekfei varist því aS hegða S’S- Þannig hef ði hann orðiS j>eim
mér þannig. Eg sá þig í gegnum gluggann minn, Polly ^um aS bana.
frænka, og jægar mér svo datt í hug að þú varst ekki ..T'ltlli, tIýnafiur er. a|[ 111 a ^Sa
ein af konunum í kvenmanna styrktarfélaginu, heldur J^n^haTðHek&L^ooo
mín rétta og reglulega frænka, og svo falleg og góðleg som ; húsinu voru og hafði bóndi
útilits, þrá. varð eg að flýta mér ofan til að fleygja mér fengið þá daginn áöur. Þykir þaö
um hálsinn á j>ér.” ólilklegt ef j>etta heföi orðiS óvart
Gamli, lotni maSurinn sneri sér skyndilega frá þeim. aö hann hef Si verið i því skapi aS
Polly frænka reyndi aS hnilkla brýrnar eins og hún stela fé frá þeím er látnir vom.
var vön, en gekk þaS illa í þetta skfti. Pilturinn er kæröur um morö og
“Pollyanna — eg — j>ú--------nú Tómas, viS látum htur út fyrir aS þaS sé rétt kæra.
j>aö í bráöina nægja, sem eg 'hefi sagt. Þú lítur þá Einkennilegt viS jætta er j>aS aS
eftir rósarunnunum sem eg mintist á, j>ú sktilur,”' cfaípnn eftjr <l*i ^Pa,n strau > om
. r u i u * u-,i i- o til hans bref fra moður hans a Eng-
sagS. hun fremur kuldalega og nokkuð htkanh. Svo kojnst hréfið ; hendur log_
vek hun ser fra honutn og gekk hratt hetm aö husinu. I reglunni og ,segir nlúSir hans sig
Pollyanna stóS kyr, litla stund ; hún horfSi á garnla, hafa dreymt hann þunglega; hún
um- bogna manninn. hafi ^'hann i vandræöum allan
Vinnur þú alt af í garöinum héma, hr,—hr.—}>ú, löSrandi í blóöi; beri hún því mifel-
ntaSur?” spurSi hún dálitiS áköf. ar áhyggjur hans vegna og biöji
Gamli maöurinn sneri sér viö. Undarlegri kýmni hann aö skrifa sér sem allra fyrst.
Hvernig eg lœknaðist
af slímhimnubólgu.
SAGT A EINFALDAN HATT
An áhalda, innöndunarverkfæra,
smyrsla, skaðlegra meðala,
reyks eða rafmagns.
Læknar dag og nótt
uS
patS er ný at5fer8. patS er nokk
alveg óvenjulegt. Engir áburCir,
sprautanir eSa daunill smyrsl eSa
rjómi. Engar innöndunarvélar né
nein önnur áhöld: ekkert til þéss a8
reykja né soga, engin gufa né nudd,
- né innsprauting-
raf
ar; ekkert
magn né titrings
áhöld, né duft,
né plástrar, né
innivera. Ekk-
ert þess konar,
heldur nokkuB
nýtt og óþekt;
nokku8 þægilegt
og heilnæmt; er
nokkuS, sem taf-
arlaust læknar.
pú þarft ekki a8
bi8a og hanga og
borga stórar fjár
upphæ8ir. þvi
þú getur stöCvaS
þaS á einni nóttu,
og eg skal meS
ánægju segja þér
hvernig þú getur þaS—ókeypts. Eg
er ekki læknir og þetta er ekki svo-
kallaSur lyfseSill—en eg er læknaS-
ur og vinir minir eru læknaSir, og
þú getur læknast. Prautir þlnar
hverfa á svipstundu eins og um
kraftaverk væri a8 ræSa.
brá yfir andlitsdrætti hans og augu.
“Já, ungfrú. Eg er gamli Tom, garSyrlcjumaöur,”
svaraði hann. Dálítið feiminn, en eins og ihann gæti
Ckfei varist því, rétti hann frant gömlu, skjálfand'i
hendina sína, og lagði 'hatia fáein augnablik á ljósa
höfuðiS litlu stúlkunnar. “Þér eruö svo líkar móður I vifeunni
yðar, ungfrú litla. Eg hefi þekt hana frá því hún Bordien
Borden les skeyti frá Lloyd
George.
vetrarsýningunni i Regina i
sem leiö las Sir R. L.
forsætisráöherra Canada
var enn þá minni en 'þér eruS nú. Eg vann þá líka I gkeyti senl hann hafði nýlega með-
í garðinum héma, skal eg segja yður.” |tekið frá David Lloyd George, hin-
Pollyanna leit á hann stónim augum. Alt litla and-
litiS varð sem eitt alvarlegt og ákafarifet spursmál
Nei, gerðir þú j>aö ? Hefir þú þekt mömmu mína
meðan hún var lítil og meöan hún var hér á jörðunni
og efeki orðin aS engli á himnum. Ó, þú verður aö
segja mér frá því.”
Og svo settist PolJyanna niður á miðjan garðstig-
inn viö hliðina á gamla manninum
um nýja forsætisráðherra Englend
inga
SfeeytiS var þannig:
“Um leið og eg tek viS hinu háa
embætti, sem 'hans hátign konung
urinn hefir trúaö rnér fyrir, sendi
eg yður í nafni þjóSarinnar hóima
. T, , . . ........ . sfeeyti til bræSra vorra vestan hafs.
Nu heyrðist aS bjöllu var hnngt inm í husinu, og á £ , t
.... . , __ ,. , , , Aform vort er oskeikult og stefna
sama augnabliki kom Nancy fljugandi ut um bak-
dymar.
Ungfrú Pollyanna, jæssi bjölluhringing þýðir, aö
j>ér eigiö aö borða morgunverð,” sagði hún allmæðin,
reisti Pollyönnu á fætur og dró hana með sér hlaup-1 skuk elklki veröa árangurslausar, og
andi. “Og þegar annars að hringt er, þá merfeir þa8 aö stríð þaö sem vér eigum í sam-
hinar máltíSirnar. Og j>að þýöir alt af, að j>ér verðiö eiginlega til varnar mannúö og
aö fljúga eins' hart og þér getiö, undir eins og joér menningu, slkuli vierða til lykta leitt
Iieyriö hringt, hvað svo sem J>ér eruS að gera. Og meö fullfeomnum sigri fyrir oss.
ef l>ér &er,ð I)aS ekki — jó, þá held eg aS gleggra höfuS yér gerum oss glögga grein fyrir
en ok-ltar |n,rfi lil a5 finna eitfiwaS til a8 gleSjast af Lvi a5 vér e„„' þá hven,
|,ví, sem |>i hún og ýtti Pollyönnu á|einaaa mann . vér getnm íengi6
undan ser ínn í eldhusdymar, eins og hún væri aS1 , , ..... . , .
reka viltan hænuunga inn í hænsagarðinn aftur ja V,,^j ° 'nn’ TUCrf ' P-
b K eutut sem hségt er meö mestu sparsemi aS
Pollyanna hraSaði sér inn í boröstofuna og settist draga saman og alla þá krafta í allri
niynd, sem samteinaSir geta feomið
yor að J>vi leyti að j>ær fórnfær
ingar sem vér og 'j>ér höfum lagt
fram og verðivm enn aS leggja fram
Eg er frjál9—pú getur orðið frjáls.
Sllmhimnubólgan I mér var viS-
bjóSsleg og þreytandi; eg var8 veik-
ur af henni; hún ger8i mig sljóvan,
hún veikti viljakraft minn; hóstinn og
ræskingarnar og hrákarnir ger8u mig
andstygS ÖUum og vegna andremm-
unnar og leiðinlegs framferSis höfSu
vinir mlnir 6ge8 á mér 1 laumi. Llfs-
gleSi mln var lömuC og skynskerpa
mln sljóvgyC. Eg vissi aS þetta mundi
leiSa mig I gröfina smátt og smátt, þvl
á hverju augnabliki dag og nótt var
þaB a8 grafa undan heilsu minni. En
eg fékk lækningu og eg er albúinn aS
segja þéT frá henni endurgjaldslaust.
SkrifatSu mér tafarlaust.
Legðu að eins eitt cent á hættu.
Sendu enga penlnga, aS elns nafn
þitt og áritun á bréfspjaldi og seg8u:
Kæri Sam Katz, ger8u svo vel og
seg8u mér hvernig þú læknaSist af
sllmhimnubólgu og hvernig eg get
læknast.” J>a8 er alt og sumt; eg skil
þa8 og eg skal senda þér fullar upplýs-
ingar tafarlaust og kostnaðarlaust. —
Drag8u þa8 ekki, skrifaSu mér I dag;
snúSu ekki vi8 þessu bla8i fyr en þú
hefir skrifa8 og spurt um þessa undra-
ver8u lækningu, er getur gert þa8 fyrir
þig sem hún hefir gert fyrir m'ig.
SAM KATZ, Room AXt. 1107
142 Mutnal St., Toronto, Ont.
Mildur dómari.
við boröiö. Polly frænka var ]>ar fyrir. Hún var aö
hella kaffi í bolla handa sjálfri sér. Stórt glas með
nijólk í stóð þar handa Pollyönnti.
' Fyrst var algerð kyrð við borðið. Svo’fór Polly
frænka að horfa með óénægjusvip á tvær flugur, sem
flögruöu til og frá vfir borðinu, sagði svo hörkulega
yið Nancy, sem gefeilc kringum 'borðið til að rétta þeim
það sem þurfti.
“Nancy, hvaðan kotna jæssar fltvgur?”
"Það veit' eg sannarlega ekfei, ungfrú. í eldhúsinu
var engin fluga.” Ilún hafði veriö of viðfevæm sakir
framkomu Pollyönnu, til j>ess að veita því eftirtekt
að hún hafði opnað bóða gluggana i herbergi sínu
kv'eldið áður.
“Máske það séu mínar flugur, Po'lly frænka,” sagði
l’ollyanna alúðlega. “Það var mifeill grúi af flugum
i herberginu mínu í morgun; þær suðuðu svo hátt aS
jiað yar reglulcg skcmtun að hlnsta á jxer.”
fram meSal borgara, landhers og
sjóliðs.
Hin ágæta hjálp sem nýlendurnar
hafa j>egar lagt fram máli voru til
sigurs veitir mér örugt traust j>ess
að nýlendurnar beri sigur fyrir
brjósti eifeki síöur en vér heima
fvrir, og hversu langt sem verða
kunni til algetrðs sigurs, þá skulusm
vér standa saman hliS við hliö.
D. IJoyd Georgc.”
Svar stjórnarformannsins R. L.
Bordens var á þessa leið:
“Með guðs hjálp skulum vér gera
skyldu vora til stríðsloka. Engar
fónifæringar frá vorri hálfu skulu
látnar óunnar til þess að hið góSa
málefni sem bandamenn berjast
fyrir megi hljóta sigur.”
Sir Hugli John McDonald dæmdi
einkennilegan dóm fyrra fimtudag.
Kona nofekur Jeanne Wilhamson
aS nafni náöist í Hudson Bay búS-
innh þar sem hún var aö stela silki
HafSi hún stoliS $40.00 virði þar
og hjá Eaton. Hún kom fyrir rétt
og feom þaö í ljós að hún var þung
ud og feomin langt á leiö.
Bar hún þaö fram aö stelsýki
hefði komiö yfir sig síöan hún varð
|>unguS, sem hún réSi ekki viö
Hún kvaSst eiga tveggja ára gaml
an pilt og ]>egar hún hefði gengið
meö hann heföi sótt á sig stöðug
freisting til }>ess aS kveikja eld
KvaSst hún aldrei 'hafa tckiö eyr-
isyirSi frá neinum og enga til-
hneigingu hafa haft til þess nema
[>egar svona stæði á fyrir sér, og
bar hún kvíöboga fyrir því að
bamiö sitt yröi stelsjúkt af þessum
ástæöum.
Dómarinn sagSist vera sannfærS
pr um að yfirsjón konunnar staf
aði af ásigkomulagi hennar o|
fevaðst telja það hættulegt vegm
fóstursins að hegna henni; lét hanr
hana því lausa ódæmda.
Wilson sendir skjal.
Wilson Bandaríkjaforseti send
nýlega skjal til allra Evmpu þjóð-
anna. Það sem hann sendi ti
stríðsþjóðanna var jæss efnis a?
skora á þær að sfeýra greinileg;
hyað l>að væri sem jxer væru aí
berjast fyrir; hvort þær væru fá
anlegar til þcss aö fara að tala un
frið og hvaða skilmála j>ær setti
fvrir friði hver um sig.
I