Lögberg - 28.02.1918, Side 6

6
LÖGBERG. FIMTUDAGLNN 28. FEBRÚAR 1918
Látið ekki Gophers
- stela ágóðanum -
Aður en nýju hveitistangirnar stinga upp höfðum,
þá brúkið
GOPHERCIDE
Eitrið dálítið af hveiti af hveiti með því, dreyfið því
kringum Gopher-holurnar, Það mun drepa þá strax
Selt í lyfjabúðum og hjá kaupmönnum. Verið vist-
ir um að fá Gophercide. Búið til af
National Drug & Chemical Co. of Canada, Ltd.,>Montreal
Otibú í Ve.turlandinu: Winnipeg, Regina, Calgary, Edmonton, Nelson,
• Vancouver og Victoria.
Endurminningar.
Á ungdómsárum mínum voru
maxgir hagyrðingar í Múlasýsl-
um á íslandi, mundi eg þá nokk-
uð af tækifærisvísum þeirra,
hefi séð sumar þeirra birtar í
Lögbergi, fleiri þó gleymdar.
Mér datt í hug að rifja upp eitt-
hvað af þeim er eg man, ef það
mætti verða til þess, að þeir,
sem betur muna, tæki við af
mér.
Jón Jónsson, alment kallaður
söngur, hann mun hafa verið
ættaður úr Lóni; maður fróður
um margt, söngmaður góður,
eftir því, sem kallað var á þeirri
tíð; dvaldi mestan hluta æfi
sinnar í Norður og Suður-Múla-
sýslum. pj óðhátíðarsumarsum-
arið 1874 orti Jón:
Enn skín á bláum brautum
hin blíða morgunsól,
enn gróa grös í lautum
og glitra blóm um hól;
enn leikur hjörð í högum
með hýrum gleðidans,
á sælum sumardögum
:|: um sveitir ísalands :|:
pú Garðars eyja aldin
í unnarfaðmi læzt,
með jökulfríða faldinn
og fjöilin röðulglæst:
þér viljum allir unna
þú ert vor móðir kær
svo lengi ljómar sunna
■ :|: og lauf á kvisti grær. ':\:
Níels Sigurðsson var Austan-
póstur samfieytt 20 ár. peir
sem þá tóku við af honum, voru
aðeins fá ár í bili; einn þeirra
var Sveinn Sveinsson, kallaður
Sveinn Skotti. Sveinn var held-
ur meir en meðalmaður á vöxt,
þungfær til gangs, en úthalds-
góður. Ekki hafði Sveinn farið
margar ferðir, þegar hestur
hans og hundur, hlutu sama auk-
nefni. pá kvað Jón:
Ríður of.holt og heiðar,
hríðum þó mæti stríðum,
Skotti með skapið létta,
skeiðfráum þófameiði.
Hraustan ber herra póstinn,
hesturinn Skotta beztur,
hundurinn Skotti skundar
skjótur með álmabrjóti.
Einu sinni kom Jón að Gauk-
stöðum, til Hávarðar tengdaföð-
ur míns, var það á afmælisdegi
yngri dóttur hans og biður hún
Jón að kveða um sig vísu. pá
kvað hann: ■'*
Liljan hringa ljós á brá,
litla Kristín Helga,
dygðin æ þér dafni hjá
sem dagar og ár þín félga.
pegar Jón var vinnumaður í
Hnefilsdal, var það einhverju
sinni að vinnukona þar, gætti
ásauða; kvartaði hún um að þær
væru óþægar, sagði þær hent-'
ust upp á Háaf jall, inn á pverár-)
nes og upp í skýin. pá kvað
Jón:
Allar saman æmar stökkva upp
til skýja,
þrátt mér eykur þraut ósmáa
pverámes og fjallið háa.
Svo bar við er Jón var vinnu-
maður hjá Sigfúsi Stefánssyni
Ámasonar prest frá Valþjófs-
stað, er þá bjó á Víðivallagerði,
að Sigfús misti gamlan áburðar-
hest. Biður hann þá Jón að
yrkja eftirmæli eftir Lassa; svo
hét klárinn. pau eru þannig:
Margur er búmanns baginn
og böl um æfistund,
nú er Lassi laginn,
líka á snjófga grund,
mínu þénti hann búi bezt,
hvenær mun eg eignast eins
afbragðs vænan hest.
Hans 1 hugarleynum A
hnugginn sakna eg æ,
hann á hraustum beinum
heim að mínum bæ,
marga þunga byrði bar;
mínu búi mikil stoð
og máttarstólpi var.
Víðirhólar í Jökulsdalsheið-
inni höfðu um áraskeið í eyði
verið, bygði þá Páll Pétursson,
bróðir Péturs Jökuls og þeirra
bræðra, þar einkar myndarlegan
bæ, og reisti þar bú. Eftir nokk-
urra ára dvöl þar dó hann, þá
flutti ekkja hans Sigríður Vig-
fúsdóttir, með böm sín þrjú að
Hákonarstöðum, til Sigfinns Pét-
urssonar tengdabróður síns. Að
Víðirhólum flutti Bjami Rustik-
usson, kallaður Rami Bjami.
Honum þótti hinn reisulegi bær
ekki svara til kröfum vetrarins
í Jökuldalsheiði, og tók að
byggja lágan og lítinn bæ. Svo
var það einhverju sinni að Odd-
björg kona Bjama var í eldhúsi,
að flóa mjólk til skyrgerðar,
féll þá inn aJimikill partur af
þekju eldhússins og beið konan
af því tjón nokkurt. Eftir það
var bær sá kallaður Hruni. pá
kvað Jón:
Víðirhóli undi’ ei á
iggur móinsfuna,
bjó sig til og bygði þá
bæinn litla Hruna.
pegar Jón sá hundalöggjöfina.
er ákvað að borga skyldi skatt
af hundum, gramdist honum
mjög og kastaði fram vísu þess-
ari:
peir sem vinna áttu að
íslands sanna þjóðarfrelsi,
hlaupa nú á hundavað,
hundalögin sýna það,
illir líkum eitumað,
á oss leggja þrældómshelsi
:|: þeir sem vinna áttu að
íslands sanna þjóðarfrelsi. :
Mikael Gellisson, ættaður úr
Hálsþinghá Suður-Múlasýslu, kát
ur og fjörugur, unni hann mikið
kveðskap, hefði vel getað sagt
eins og skáldið PáH ólafsson:
“Áður en eg andann dreg, er þá
vísan búin?” Ekki var hann að
því skapi vandaður að kveðskap
sínum, getur það hafa leitt til
þess, að honum var ekki yfirleitt
haldið á lofti. Samt er vel hugs
anlegt að eitthvað af ljóðum
Mikaels sé enn í minni hins eldra
fólks, af því, sem nýtilegt kall-
ast; væri mér sönn ánægja að
sjá það koma á prent. Mikael
var einn eða fleiri vetur sauða-
maður hjá Sveini porsteinssyni.
er þá bjó á Egilsstöðum í Fljóts
dal. pá orti hann rímur út af
sögu Egils Skallagrímssonar,
hvert þær eru prentaðar, er mér
ekki kunnugt, eitt erindi kann
eg úr þeim og er það svona:
Kallaður var hann Kveldúlfur,
á kveldum sæfa firti.
Haldinn var hann hamramur,
hrökk upp þegar birti.
pegar Mikael var vinnumaður
á Valþjófsstað, var það eitt sinn
að eg kom honum lítið eitt til
liðs; næsta morgun vár eg í
srniðju, stakk hann þá í vasa
minn blaði með vísumi árituðum,
og þótt æfinlega sé eitthvað ó-
þægilegt við það, að birta lof
um sjálfan sig, læt eg þær koma
í ljósbirtuna:
Lifðu án baga, blessaður,
bæði hér og síðar.
Um lyndis haga listugur
lífs um daga Guðbrandur.
Alt til sóma og æru sér
um æfi stundar gera,
þessa rómar ræðu hver
rekkur frómi mannvalir.
Alt vill græða aumt sem hann
augum lítur sínum,
og hressa svæði sáríhryggan,
sál hefir gæða snildarmann.
Stiltur, glaður, gætinn hvar,
gæzku fús að sína,
er heiðraður allstaðar
ungur maður prýðinnar.
Guð þig styðji góðsamur,
svo gangi lukku brautir
linna eður apaldur,
Erlends niður Guðbrandur. /’
í æsku misti Mikael sjónina á
öðru auga; litlu eftir að hann
kom að Valþjófsstað, varð hann
þess vís að vinnumaður og vinnu-
konan á staðnum, voru einsýn;
þá kvað hann:
Valþjófsstaðar vinnuhjú
víst eru nokkuð skrítin.
Eineygð greyin eru þrjú,
ekki eru mikil lýtin.
Eiríkur Bjamarson, hans kona
dóttir Jóns eldra í Papey (kall-
aður það til aðgreiningar frá
yngri bróður, er einnig hét Jón).
Til lands þurfti að komast með
brúðhjónin, svo hægt væri að
framkvæma giftingaratihöfnina,
en þann ákveðna dag var stríður
austanvindur, svo braut á hverj-
um boða. pá segir Mikael:
pað er fjandi að fara í land,
fyrir brandaþóra.
Eiríkur botnaði vísuna þannig:
Á er vandi um ektastand,
ei má grand við slóra.
pessi vísubotn bendir til þess að
Eiríkur hefir hagmæltur verið.
Á sama tíma og Mikael var
vinnumaður á Valþjófsstað, var
þar vinnumaður er Stefán hét
Stefánsson, hálfbróðir Guðmund-
ar Hallssonar í Bessastaðagerði
og Guðrúnar Hallsdóttur, sem
varð kona Benedikts Sigurðsson-
ar á Setbergi í Fellum. Stefán
var vel greindur, kunni vel að
koma fyrir sig orði, bæði í
bundnu og óbundnu máli. pess-
ir tveir menn beittust einatt á
spaugsyrðum, og létu þá óspart
fjúka í kveðlingum, mundi eg
sumt af þeim, en nú gleymt. pað
leiddi til mikillar skemtunar, er
þeir fundu upp á því, ef húskarla
staðarins greindi á um eitthvert
atriði, skildu þeir jafnan að-
greining þann með glímu, og var
hún nefnd hólmganga, skyldu
þá hinir gefa upp vinnu, meðan
hetjumar reyndu með sér. —
Margur mundi ætla að þetta
hafi tafið vinnubrögðin, en svo
var ekki, töfin vanst upp tvö-
faldlega, með því að allir voru í
svo góðu skapi, og unnu því eins
og frekast mátti verða. Ekki
tóku menn þetta nærri sér á
nokkum hátt, vom svo vanir
glímum. Haust og vorvísu man
eg eftir Stefán; em þær þannig:
Sumars er bmgðið blóm,
burt rósaprýði,
vetur með veðrabljóm
I víst hreyfir stríði.
Sól hverfur blíð,
sem oss þó mjög fákætir,
skært gljáir ísa á,
öll sjást fjöil hulin snjá,
nú hjörð nauð sætir.
Nú með sumri lifnar land,
lukkustand, lukkustand,
þegar voða vetrargrand
víkur burt oss frá.
Sæl að kemur bygðum björg,
blessun mörg, blessun mörg.
Veit eg svo að eymdin örg,
aftur hverfa má.
Einar á Hjalla í Hjaltastaða-
þinghá var hagyrðingur. Eitt
sinn var hann í samkvæmi, var
Einar þá ungkarl; einhverjir
kátir drengir voru að stríða hon-
um á því að hann gæti ekki eign-
ast konu, engin sitúlka vildi eiga
hann. pá kvað Einar.
Berhöfðaður burt eg fer,
bráðum enginn fylgir mér
:|: heim á staka Hjalia. :|:
Eftir þetta árið eitt,
öllu verður þessu breytt,
:|: komin verður kona. :j:
Hvað hún heitir og hver hún er
hvomgt mun eg segja þér,
:| :en samt gengur það svona. :|:
Eitt sinn var Einar í brú.ð-
kaupsveizlu og týndi þá hatti
s'num. pá kvað hann.
Horfinn burtu er hattur minn,
hann eg ekki sjálfur finn,
\T' •__•• I • iVi* timbur, fjalviður af öllum
Nyjar vorubirgðir tegu^um, eeirettu, ogai.-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar til vetrárins.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna pó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co-
--------------- Limited -------------
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
I H. SCHWARTZ & CO. |
■ paulvanir klæðskerar fyrir konur sem karla.
■ Dæmafá kjörkaup fyrir aðkomumenn sérstaklega, og P
fj auðvitað fyrir alla. 1
■ Vinnustofa vor, hefir vömr við allra hæfi. Vorið er ■
g í nánd, og búð vor er full af nýjum fataefnum, með alveg ■
| ótrúlega lágu verði. 1
Ef þér viljið fara vel með peninga yðar, þá lítið fyrst §§
inn á verkstofu vora. Oss er ánægja að komast í kunn- m
ingsskap við yður.
Vér höfum þrjátíu ára reynslu í iðn vorri í borginni.
H. SCHWARTZ & CO.
Karla og kvenna klæðskeri.
563 Portage Ave. - - Sími:
Sh. 5574
illlHIIIIBIIllBIIIlMllllHIIllBHIHIilHlinmBtm
leiðist mér að leita.
Svona fer í drykkjudans,
dofin verður skynsemd manns,
vill því nokkur neita?
Eg var að prófa huga minn,
hvort ekkert gæti ryfjast upp í
þundnu máli, sem vert væri á
að minnast, og gerst hefði í
mínum kæra Fljótsdal, verður
þá fyrir mér 17 ára piltur, Bene-
dikt Pétursson, einarðlegur,
stendur hann upp til að mæla
fyrir minni brúðhjónanna, brúð-
hjónin vom porsteinn Jónsson,
Pálssonar að Skriðuklaustri,
brúðurin Sigurbjörg Hinriks-
dóttir. Ummælin em þannig.
Ofan frá himins bláu bygð
blessun til vorrar jarðar streymi,
alföður höndin ætíð geymi
alla er stunda sanna dygð, —
en einkum þó stílast óskin mín
til ungu hjónanna í brúðarsæti,
standi þeim lukkan föstum fæti
fagra hvel meðan til vor skin.
Framanskrifaðar hugleiðingar
frá æskuárum mínum, vöktu upp
hjá mér Ijúfar endurminningar;
það er sem eg sjái Fljótsdalinn
í sumarskrauti sínu, enginn dal-
ur á fósturjörð minni tekur
honum fram að fegurð og gæð-
um. Dalsfólkið er sómi sveitar-
sinnar. Aldrei hefi eg kynst
betra fólki. í dalnum þeim
hefði eg helzt kosið að ala aldur
minn, en framundan mér og út
úr dalnum lá braut, hana var eg
knúður til að taka. Margir
kaflar á brautinni hafa reynst
mér unaðslegir, aftur aðrir kafl-
ar steinóttir. Eg hefi látið mér
ant um að ganga ekki fram hjá
þeim að óreyndu, og hefir mér
vonum fremur tekist að koma
þeim út af brautinni. Nú er eg
kominn að enda téðrar brautar,
er liggur að útsænum mikla, á
ströndinni handan við útsæinn
blasir við mér góð lending, legg
eg nú fram mína síðustu krafta
að ná þeirri lendingu.
Guðbrandur Erlendson.
FRÁ ÍSLANDI.
Reykjavík 23. jan. 1918.
Vikuna nú að undanfömu hef-
ir frost orðið enn hærra en áður
á þessum vetri, hæst á mánudag-
inn 21. þ. m., þá var það 25 stig
C. hér, 26 st. á Seyðisfirði, 28 á
ísafirði, 33,5 á Akureyri, 36 á
Grímsstöðum, en ekki nema 12
í Vestmannaeyjum.
Andvaka heitir nýtt tímarit,
sem Bjami dócent Jónsson frá
Vogi er farinn að gefa út, og er
komið út 1. hefti, mestmegnis
um fánamálið, ræður, sem hér
hafa verið fluttar um það nú í
vetur, kvæði um fánann og Fjall-
konuna og smærri greinar um
sama efni.
Afli er sagður mjög góður við
Vestmannaeyj ar.
Frá ísafirði fékk stjómarráð-
ið símskeyti 21. þ. m. með þeim
fréttum, að þar í bænum væru
300 fjölskyldur algerlega matar-
lausar og hafi ekkert heldur fyr-
ir að kaupa. Er því skorað á
landstjómina að hlaupa undir
bagga og ihjálpa. r
SÓLSKIN
réttri era þar gróðurlausir sandar; kvíslamar og
JökuLsá hyllir upp, og stórir einstakir steinar og
klettar sýnast eins og hús og hestar, en alt er ó-
greinilegt og bráðnar saman fyrir augana í tí-
bránni, sem alt af er á iði. Slíkar hyllingar em
alstaðar mjög tíðar á sandeyðimörkum. Náttúru-
fegurðin verður enn áhrifameiri af því hér er ekk-
ert sem glepur fyrir, og hugurinn verður þá næm-
ari til þess að taka öllum áhrifum; sálin er eins og
skuggsjá, sem grípur ósjálfrátt alt er við horfir;
hið einstaka hverfur, en heildin verkar á tilfinn-
ingauna, án þess hægt sé að gera sér grein fyrir,
hvað það er eða ihvemig því er varið.
DALAKÚTURINN.
Einu sinni voru margir menn á ferð. peir
tjölduðu á sunnudagsmorgun á fögrum velli græn-
um. Veður var bjart og fagurt. Ferðamennimir
lögðust niður að sofa, og lágu í röð í tjaldinu. Sá,
sem fremstur lá við dymar í tjaldinu, gat ekki
sofnað, og horfði hann til og frá um tjaldið. Sá
hann þá bláleitan gufuhnoðra uppi yfir manninum
sem instur lá. Gufuhnoðrinn leið fram eftir tjald-
inu og út. Maðurinn vildi vita hvað þetta gæti
verið, og fór á eftir gufunni. Hún leið hægt og
hægt yfir völlinn, og kom loksins þar að, sem lá
skininn og gamall hrosshaus. Var hann fullur af
maðkaflugum, og suðuðu þær mjög. Gufan leið
inn í hrosshausinn. Að góðum tíma liðnum kom
hún út aftur. Leið hún þá enn eftir velhnum,
þangað til hún kom að dálítilli lækjarsprænu, sem
rann um völlinn. Hún fór niður með læknum, og
sýndist manninum eins og hún væri að leitast við
að komast yfir um hann. Maðurinn hélt á svip-
unni sinni, og leggur hann hana á lækinn, því
hann var ekki breiðari en svo, að skaftið náði yfir
um hann. Fór þá gufuhnoðrinn út á svipuskaftið,
og leið á því yfir lækinn. Leið hann svo áfram um
hríð, og kom loks að þúfu einni á vellinum. par
hvarf gufan ofan í þúfuna. Maðurinn stóð skamt
frá og beið þess, að gufan kæmi aftur. Hún kom
og bráðum. Leið hún þá sama veg til baka, sem
hún var komin. Maðurinn lagði svipuna sína á
lækinn, og fór gufan á henni yfir um, eins og áður.
Fór hún nú beint heim að tjaldinu, og nam ekki
staðar fyrr en hhún var komin upp yfir insta
manninn í tjaldinu. par hvarf hún. Lagðist þá
maðurinn niður og sofnaði.
Að áliðnum degi risu ferðamennirnir upp, og
tóku hesta sína. Töluðu þeir þá margt á meðan
þeir vora að leggja upp. Meðal annars segir sá,
sem instur hafði verið í tjaldinu: “Eg vildi eg ætti
það sem mig dreymdi í dag”. “Hvað var það, og
hvað dreymdi þig?” segir sá, sem gufuna hafði séð
Hinn segir: “Eg þóttist ganga héma út um völl-
inn. Kom eg þá að húsi einu fallegu og stóm. par
var fjöldi manna saman kominn, og sungu þeir og
spiluðu með allra mestu kátínu og gleði. Eg var
býsna lengi inn í húsinu. En þegar eg kom út,
gekk eg lengi m slétta velli og fagra. Kom eg þá
að móðu einni stórri, sem eg leitaðist lengi við að
komast yfir, en gat ekki. pá sá eg hvar kom ógn-
arlega stór risi. Hann hafði geysistórt tré í hend-
inni, sem hann lagði yfir móðuna, og fór eg á því
yfir um hana. Eg gekk enn lengi lengi, þangað til
eg kom að störum haug. Haugurinn var opinn og
gekk eg inn í hann. par fann eg ekkert annað en
stóra tunnu fulla með peninga. par var eg ósköp
lengi að skoða peningana; því slíka hrúgu hef'
eg aldrei séð. Síðan fór eg út, og gekk sama veg
til baka, sem eg var kominn. Eg kom að móðunni,
og þá kom líka risinn með tréð, og lagði það yfir
um hana. Komst eg svo yfir á trénu, og fór þá
heim aftur í tjaldið.” Maðurinn sem elt hafði guf-
una, fór að verða kátur með sjálfum sér, og segir
við hinn manninn, sem dreymt hafði: “Komdu
lagsmaður, við skulum snöggvast sækja pening-
ana.” Hinn fór að hlægja og hugsaði að hann væri
ekki með öllum mjalla, en fór þó. Gánga þeir nú
sama veg og gufan hafði farið. Koma þeir að þúf-
unni, og grafa hana upp. par fundu þeir kút full-
an af peningum. Fóru þeir síðan aftur til lags-
manna sinna, og sögðu þeim upp alla sögu um
drauminn og gufuna, og sýndu þeim dalakútinn.
KONGSDÓTTIRIN f FíLABEINSKASTALANUM
* ________________
Einu sinni var keisarinn í Kínaveldi einn á
veiðum, hann var búinn að ganga lengi, lengi, og
var orðinn bæði þreyttur og þyrstur þegar hann
kom að læk einum og var vatnið í læknum silfur
tært. Keisarinn beygði sig niður að vatninu og af
því að hann hafði ekkert til að drekka úr, rak
hann hendina ofan í vatnið og ætlaði að drekka úr
lófa sínum. En þá varð honum litið ofan í vatnið,
og sá mynd af gullfallegri stúlku speglast í vatn-
inu. Keisarinn hélt að stúlkan mundi standa fyrir
I
SÓLSKIN
/
aftan sig, rétti sig upp og leit við, en sá engan,
aftur beygði hann sig niður að vatninu, og sá í því
mýndina af sömu fallegu stúlkunni; keisarinn leit
upp og alt í kring um sig og sá enga lifandi mann-,
eskju neinstaðar í í kring, en alt af þegair hann leit
í vatnið sá hann stúlku myndina. Keisarinn gat
ekki með nokkm móti skilið í þessu. Hann fór því
og sótti alla frægustu vísindaimenn, sem vom þar
í nágrenninu, fór með þá að læknum og sýndi þeim
myndina af fallegu stúlkunni, sem enn þá sást í
vatninuf
petta er drottningin í Fílabeinskastalanum”,
sagði elzti vísindamaðurinn. “En enginn lifandi
maður veit hvar sá kastali er”.
“Eg skal finna hann”, mælti keisarinn, “enda
þótt eg verði að leita að honum alla mína æfi.
Svo fór keisarinn á stað og ferðaðist land úr
landi, og þegar hann hafði verið á ferðalagi þessu
í þrjú ár, þá kom hann einu sinni að stóru vatni og
þegar hann leit ofan í það, þá sá hann í því mynd
af fjarska fallegum Fíiabeiniskastala. Keisar-
inn leit upp og í kring um sig, og hélt að hann
mundi sjá kastalann standa á hæðinni, sem var
hinu megin við vatnið, en sú von brást, hvemig
sem hann horfði, sá hann ekkert nema kletta og
klungur og stór tré. Hann hugsaði sig um dálitla
stund þangað til hann sagði:
“ó! hvað eg hefi verið heimskur, nú sé eg
hvað eg hefði átt að gjöra”. Og að því búnu
steypti hann sér niður í vatnið, og niðri á botni
fann hann Fílabeinskastalann og var drotningin
fagra í honum og beið eftir keisaranum, því hún
hafði líka séð hann í læknum og felt ástarhug til
hans. Síðan tók keisarinn drotninguna og synti
með hana í land og tók hana heim með sér til
Kína og gjörði að drotningu sinni, og þau bjuggu
lengi þar í Kína og áttu mörg böm.
VINNUKONURNAR pRJÁR.
Einu sinni var bóndakona, sem þurfti að ráða
til sín vinnukonu. prjár stúlkur fréttu um vist-
ina og ásettu sér að sækja um hana, svo þær lögðu
á stað, og þegar sást til þeirrar fyrstu frá bænum,
þar sem konan átti heima á, er vinnukonuna vildi
fá, þá kemur húsbóndinn að máli við konu sína og
segir: /
“Nú skal eg sýna þpr hverja af þessum stúlk-
um, sem koma, að þú áxalt ráða fyrir vinnukonu”.
Að svo mæltu tók hann sóp, sem stóð þar í hús-
hominu og fór með hann út og lagði hann þversum
yfir götuslóða, sem að lá frá aðaiveginum og heim
að húsinu, þar sem hann vissi að þær mundu
ganga; fer síðan heim í hús og stendur með konu
sinni við glugga og bíður átekta. pegar sú fyrsta
kemur að sópinum, setur hún í hann fótinn, svo
hann hrekkur úr vegi hennar.
“Ekki dugir þessi”, mælti bóndi, “hún er of
löt til þess að beygja sig eftir sópnum og taka hann
upp”.
pegar þessi var farin tekur bóndi sópinn og
leggur þversum yfir brautina aftur. Eftir litla
stund sér til annarar stúlku. Hún gekk
sem leið lá heim að húsinu. pegar bóndi sá að hún
steig yfir sópinn, en tók hann ekki upp, segir hann
“pessi stúlka er jarðvöðull, hún hirti ekki um
að taka sópinn frá fótunum á sér. Ekki dugir hún”
f þriðja sinn leggur bóndi sópinn á brautina
og bíður svo. Eftir stundarkom kemur sú þriðja,
og þegar hún kernur þar að, sem sópurinn íá, tók
hún hann í hönd sér, gengur að húsinu og setur
hann við húsvegginn.
“petta er stúlkan, sem við skulum taka, hún
er hreinleg, vinnugefin og ihugsunarsöm”. Og hún
var tekin í vistina.
“Berðu litla busann þinn”.
é-------
Nú er gamli Gráni minn
gríðarlega þreyttur!
Ert’ ekki alveg uppgefinn?
En hvað þú ert sveittur.
Löng og brött var brekkan öll,
byltust hjól um steina.
pau eru ervið þessi fjöll,
það fær Gráni’ að reyna.
Kæri góði Gráni minn,
gaktu inn í kofa,
hvíldu þreytta hrygginn þinn —
og hertu þig að sofa!
Geturðu’ ekki Gráni minn,
góða fyrir borgun,
borið litla busann þinn
á bakinu á morgun?