Lögberg - 06.06.1918, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 6. JÚNÍ 1918
8
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
J7RIÐJI KAFLI.
“pér sögðuð að þér ætluðuð ekki að koma
hingað í dag, Lucy”.
“Eg hélt heldur ekki að eg mundi gera það.
Mamma sagði að það mundi verða of heitt. En
hún breytti skoðan sinni. Við fengum bréf frá
Sir Stephen í morgun”.
“ó, og um hvað?”
“Hann hefir fengið upplýsingar um þýzku
laugamar. J7ær eru mjög góðar, og mamma segir
að hún vildi nú heldur hafa farið þangað, en ti!
Seaford”.
Þau litlu hvort á annað, hún dálítið feimin,
en hann með svo meiningarfullu tilliti, eins og
hann hefði látið skoðun sína í ljósi með orðum.
Lucy leit niður. Lafði Oakbum að ferðast til
hinna þýzku lauga í staðinn fyrir til Seaford,
það hefði ekki verið þægilegt fyrir hvorugt
þeirra.
“En fyrst að lafði .Oakbum er hér, þá
verður hún líklega kyr?” sagði hann.
“Það held eg. Það er enn þá júlímánuður,
svo það er nógu snemt að fara til Þýzkalands
seinna. Mamma segir að við verðum að vera
kyr einn mánuð, af því hún hefir skrifað Jönu,
og beðið hana að koma hingað til okkar. Við
verðum að minsta kosti að vera kyrrar, ef Jana
þiggur heimboðið.
“Það vona eg að hún geri ’ ’, sagði Friðrik
ósjálfrátt. “Vitið þér, Lucy, hvort Sir Stephen
hefir skrifað nokkuð um það, að liann komi á
laugardaginn kemur”.
“Nei, það veit eg ekki. Eg las ekki bréfið
hans. Mamma las það fyrir mig, en eg veit
ekki hvort hún las það alt. Sir Stephen-----”
“Hr. Friðrik Grev. Helen bað mig að
spyrja, hvort þér hefðuð gleymt því, að hún bíð-
ur. Hún segir að yður sé það máske ekki hent-
ugt að efna loforð yðar núna”.
Friðrik Grey sneri sér við, og sá litla
stúlku, á að gizka tíu ára, systur Helen Vaughan
Helen Vaughan hafði horft á þau, sem töluðu
saman gröm í skapi. Það var meira en hennar
æstu geðsmunir gátu þolað, svo hún kallaði á
svstui’ sína frá hinum skemtilega leik í sandin-
um, og sendi hana með boðin. Hún gekk sjálf
með hægð á eftir litlu stúlkunni. Þegar fViðrik
sneri sér við, var Jnin nærri komin til þeirra.
Barnið hélt aftur af stað til að lialda áfram leik
sínum, en Helen ávarpaði hann.
“Yður er það máské óhentugt núna, lir
Grey?”
“Nei, alls ekki mér er ánægja í því, að
fylgja yður”.
Ungu stúlkurnar stóðu kyrrar og horfðu
hvor á aðrá rannsakandi augum, bíðandi, að því
er virtist, eftir því, að hann kjmti þær livora
annari. Hann vissi að staða ungfrú Vaughans,
sem dóttir yfirhershöfðingja, heimilaði hon-
um það.
“Ungfrú Vaughan, lafði Lucy Chesney”.
Tvær kaldar en stillilegar kveðjur, og venju
reglan var afstaðin. Dóttir yfirliershöfðingj-
ans talaði fyrst.
“Ekki ungfrú Vaughan, heldur ungfrú
Helen Vaughan. Eg á eldri systur. Hún er
ekki heilsusterk, og varð eftir í Montreal, en
ætlar að koma seinna”.
Montreal? Vaughan? Nöfnin vöktu lengi
gleymt atvik í huga Lucy í sambandi við ungfrú
Beauchamp nokkura, sem ferðast ltefði til
Montreal senl kennari, og sem seinna reyndist
ekki að vera Clarice. Hún gerði samt enga at-
hugasemd né fyrirspurn; henni geðjaðist ekki
að hinu drenibilega andliti ungu stúlkunnar.
Máské ekki heldur alúð hennar og einlægni við
Grey.
Fáein köld og kurteis orð, tvær stillilegar
kveðjur og ungu stúlkurnar skildu, og ungfrú
Vaughan gekk burt í áttina til bæjarins við
hliðina á Friðrik Grey, vonlítil en ánægð samt
þetta augnablik.
“Mér geðjast ekki minstu vitund að henni”
hugsaði Lucy, um leið og hún gekk burt. “Mér
þætti gaman að vita hve lengi Friðrik hefir þekt
hana?”
A rólegum stað, afskektum frá öðrum, sat
lafði Oakbum. Þessi sTðustu sjö ár höfðu haft
lítil áhrif á hana, hún leit næstum þtí eins ung-
iega t, eins og þegar hún var ungfrú Lethwait,
og enn þá fegurri heldur en þegar hinn aldraði
jarl bað hana að vei*ða konu sína. Djarflegt
fyrirtæki máské, en það fékk góðan endir. Lafði
Oakburn var svo góð stjúpa, að varla finst ein
af þúsundi sem er henni jafn góð. Við hlið henn
ar sat frú Delcie nokkur, sem hafði liraðað sér
þangað til að krefjast kunningsskapar hennar
þegar hún heyrði frásögn Friðriks Grev.
kunningsskapur þeirra var mjög lítill. Þær
höfðu fundist einu sinni eða tvisvar í hinum
tolksríku samkomusölum Londonborgar; en
það er ekki hver einn af okkur, sem hefir tæki-
færi til að sýna vinum vorum við sjávarlaug-
arnar, að við séum svo kunnugir greifainnum,
að við getum gengið til liennar hiklaust til að
tala við hana. Frú Delcie lét sem hún væri
heima, og sagði lafði Oakburn frá öllum helztu
viðburðum þar á staðnum.
“Þú ert þreytuleg, góða barnið mitt”, sagði
lafði Oakburn þegar Lucy kom til hennar. “Það
er heitt héra. Viltu lieldur koma heim”.
“Eg er ekki hið minsta þreytt, mamma. Eg
er hrædd um að Frank verði það, eins og hann
hieypur viðstöðulaust aftur og fram”.
“Hann hefir gott af því að hlaupa og
hreyfa sig”, svaraði lafði Oakburn. “Þú veizt
hvað Stephen hefir sagt, að hreyfing undir beru
lofti gerði hann hraustan”.
“Er það Sir Stephen Grey, sem þið talið
um?” spurði Delcie. “Þekkið þér Greys per-
sónulega ? ’ ’
“Við þekkjum liann mjög vel”, svaraði
lafði Oakburn.
“Eg þekki þá ekki; en mig langar til að
þekkja þá. Eg verð að reyna að láta kynna
mig lafði Grey. En hvað sonur þeirra er falleg-
ur og ungur maður. Hann sleppur naumast laus
við örvar ástaguðsins frá Seaford”.
Þessi orð voru töluð með skörungsskap,
og lafði Oakburn leit upp nokkuð forvitin. Lucy,
sem sezt hafði við hlið móður sinnar, laut niður
og byrjaði á uppáhalds starfi sínu, að draga
myndir í sandinn með sólhlífinni sinni, um leið
og hún lilustaði á samtalið.
“Fallega stúlkan, liún Helen Vaughan, er
á‘ veiðum eftir honum, síðan að hann kom
liingað, og liann er ekki ófús að ganga í gildr-
una”, sagði Delcie. “Sumir halda að þau séu
nú þegar lieitbundin, en það veit eg samt ekki”.
“Þetta finst mér ekki sennilegt”, sagði
lafði Oakburn.
“Hvers vegna?”
“Eftir því að dæma, sem eg þekki Friðrik
Grey, þá er liann ekki sá maður, sem velur sér
konu eftir að eins fjórtán daga kynningu”.
“Yrður myndi finnast það sennilegra ef þér
sæuð þau saman. Hann er alt af hjá henni;
niður við fjöruna, á skemtigöngubrautunum, í
samkomusölunum sér maður hann alt af við hlið
Helenar Vaughans. Sumir ímynda sér að staða
hans muni verða hindrun í augum föður hennar;
það held eg nú samt ekki, þar eð baróns nafn-
bótin bætir úr því. Það er vonandi að hann
velji sér hana, því hún er afar-ástfangin af
honum ’ ’.
Andlit Lucy varð náfölt, og sólhlífin henn-
ar dró línur í sandinn eftir eigin þóknan. Var
þetta satt? Síðustu mánuðina liafði hún lifað í
imaðsælum draumi, sem hiin hafði eigi hugsað
um að gera sér grein fyrir. Alt sem hún vissi
var, að fótatak Friðriks Grey kom blóði hennar
til að renna hraðara gegnum æðarnar, að nær-
vera lians heillaði hana og gerði hana glaða.
líödd lians var henni kærari en hinn indælasti
hjjóðfærasöngur, og snerting lianda hans kom
öllum taugum Irennar til að titra. Hið sólríka
vor ástarinnar var runnið upp hjá Lucy Ches-
ney, og hún gladdist yfir því að það mundi
aldrei enda.
. II. KAPITULI.
Breytingin.
Lafði Jana Chesney sat í rólegu dagstof-
uni sinni í gamla húsinu á Bakkanum. Bakkinn
var nú orðinn mikils verður útbær; á lionum
voru bygð stór liús og skrautleg, einlyft hiTs með
tveimur dyrum; bústaðir með litlum dyravarð-
arhíbýlum, og önnur stór og myndarleg hús.
Sjö ár gera stundum miklar breytingar.
Þau höfðu samt ekki ollað miklum breyt-
ingum hjá Jönu Chesney. Hinn fyrverandi
kvíði, vonbrigði og nagandi sorg hafði rénað.
og síðustu rólegu og friðsamlegu árin höfðu
sléttað hið blíða andlit hennar, í stað þess að
gjöra það hrukkótt og hörkulegt. Það var nú
að eins eitt sem amaði lienni — kvíðinn fyrir
Clarice systur sinni og afdrifum hennar. Jafn
undarlegt og það var, hÖfðu þær enn þá ekkert
heyrt af lafði Clarice Chesney. Ekki eitt ein-
asta orð, enga bendingu um hana, hafði Jana
fengið þessi hin síðustu sjö ár. Frú West —
eini hlekkurinn, sem Jönu virtist vera á milli
tilveru Clarice og hvarfs hennar — var horfin.
Ekki í sama skilningi og Clarice var liorfin. Frú
West var farin úr Gloucester Terrace, og hafði
sezt að á meginlandinu, til þess að börn hennar
gætu notið betra uppeldis. Maður liennar hafði
farið með henni. Hann hafði verið heppinn
með starf sitt og viðskifti, og safnað viðeigandi
upphæð á tiltölulega stvttri tíma, heldur en
flestir aðrir viðskiftamenn gera, og að því biínu
liætti hann algjörlega við það. Jana hafði því
ekki fundið Y^est síðan daginn eftir dauða föð-
ur liennar, þegar hún fann og talaði við hr.
West stutta stund.
Nei, Clarice Chesney var liorfin; forlög
hennar voru ein af lífsins ma,rgu gátum. Tím-
inn hafði breytt hina styrkjandi vængi sína yfir
tilfinningar Jönu. Kvíðinn og sorgin áttu nú
lieima í liðna tímanum. Það var að sönnu til-
fellið, að nú komu enn þá við og við hnugnar
stundir fyiir Jönu, eins og Degar við vöknnm
stundum á morgnana, þegar öll gamla skelfing-
in réðist á hana aftur, hið einkennilega hvarf,
hinn voðalegi draumur, liin kveljandi æsing,
þegar hún og jaílinn leituðu að Clarice, og þá
mundi hún, að hún liafði lofað föður sínum að
gera leitina að Clarice að aðal lífsstefnu sinni.
A jiessu augnarbliki spurði hún sjálfa sig —
liefi eg efnt þetta loforð? En satt að segja, hún
gat ekki séð að mögulegt væri að gera neitt; því
alt sem mögulegt var að gera, var búið að f ram-
kvæma. Ef nokurt atvik benti á að liugsanlegt
væri að ráða þessa gátu, þá ætlaði Jana að gera
alt sem í hennar valdi væri til þess, að það yrði
gert. Stundum fanst henni eins og einhver dul-
in rödd innvortis segði henni að sá tími mundi
koma.
En þessi sjö ár voru liðin án þess, að koma
með nokkuð í þá átt, og sjö ár finast mönnum
langur tími, þegar menn eru á aldri lafði Jönu.
Sorgarmerkin voru horfin af andliti hennar,
það var rólegt og alúðlegt, og tilveran, þegar
hún var róleg, hafði enn þá aðdráttarafl sitt
lianda Jönu Chesney.
M eð þessu er ekki sagt, að ekkert mótlæti
liafi átt sér stað; eg þekki engan, sem er alveg
laus við það. Einmitt þenna morgun er nokkuð
komið, sem fellur þungt á Jönu, þar sem liún
situr í skuggaríku svalandi dagstofunni sinni,
þar sem sólskinið leitar ekki inn fyr en eftir há3
degisbilið. Hún hefir fengið bréf fní Seaford,
frá greifainnu Oakburn, og innihald þess kom
henni í vandræði, meðan hún laut niður til að
lesa það hér um bil í tíunda skifti.
Lafði Oakburn hafði skrifað henni nokkr-
’im dögum áður, og boðið henni að koma og
dvelja lijá þeiin í Seaford. Jana hafði neitað
því. Hana langaði alls ekki til að fara að heim-
an um þetta leyti, skrifaði hún, en ef alt gengi
vel, æltaði hún máské að vera hjá þeim um jólin
í London. Óvild Jönu til greifainnunnar var
nú horfin; hú bar sanna virðingu fyrir henni og
þær voru beztu vinur. Neitun hennar var send
á réttum tíma, og fáeinir dagar voru liðnir síð-
an; en þenna morgun kom aftur bréf frá lafði
Oakburn, innihaldandi ' nokkur áhrifamikil,
lijartnæm og biðjandi orð. “Komið þér um-
fram alt undir eins, kæra lafði Jana. Eg bið
vður um það vegna Lucy. Hún er alveg heil-
brigð; en eg verð að fá að heyra ráðlegging vð-
ar henni viðvíkjandi.
Þessi orð komu Jönu í vandræði. Lafði
Oakburn liafði sjáanlega skrifað með kvíða í
huga sínum, með sárri tilfinningu, hélt Jana, og
í flýtir. Bréf hennar voru annars alt af svo
skvnsamleg og svo róleg, að nú var engin efi um
að eitthvað alvarlegt, óvanalegt hafði truflað
hana, og að það snerti Lucy.
“Eg fer strax af stað”, sagði Jana við
sjálfa sig, um leið og hún í síðasta sinni lagði
bréfið í fellingar sínar og stakk því í vasann.
“Mér fellur illa öll óvissa, og eg fer af stað í
dag. Við getum farið með lestinni sem fer kl.
þrjú”.
Hún hringdi eftir Judith, til að gefa henni
liinar nauðsynlegu skipanir, en sá á sama augna
bliki vagn Lauru systur sinnar nema staðar
fyrir utan girðingarhliðið. Vagn Lauru var nú
lokaður og skrautlegur, með prúðbúinn þjón og
ökumann og alls konar tildur, í samræmi við
hégómagimi hennar. Carlton eldri var nú far-
inn úr þessum heimi og skildi auð sinn eftir
lianda svni sínum, og enginn í South Wennock
lifði jafn ríkmannlegu og eyðslusömu lífijog þau
lir. og frú Carlton.
Hún kom inn, hinn drotnunargjarni svipur,
sem nú var orðin að vana, sást glögt á andliti
hennar; ljósgræni silkikjóllinn henar gljáði og
skrjáfaði og livíta blæjan hennar sveiflaðist um
hnakkann. Jana gat undir eins séð að hún hafði
orðið fvrir einhverju mótlæti. Það bar oft við
að eittlivert mótlæti heimsótti hana nú orðið.
Samkomulag systranna var alls ekki innilegt.
Jana liélt fast við sína upprunalegu ákvörðun,
að koma aldrei inn fyrir dyr í húsi hr. Carltons,
og umgengni hennar við systur sína átti sér að
eins stað , þegar Laura við og við heimsótti
liana. Laura settist niður á næsta stólinn, um
leið og hún flevgði skrautlegu sóllilífinni sinni
á borðið.
“Já, guð gæfi að þú vildir láta mig fá
Juditli”.
Þessi orð voru töiuð án þess hún heilsaði
nema að nafninu til. Þegar illa lá á Lauru, var
liún jafn sparsöm með kurteisi sína og jarlinn
faðir hennar var. Jana leit á hana hálf hissa.
“Láta þig fá Judith, Laura. Eg veit ekki
við hvað þú átt”.
‘ * Þessi Stiffing gerði mig næstum brjálaða
í morgun með heimsku sinni”, svaraði lafði
Laura eigandi við þernu sína, “og ef eg að eins
gæti fengið nokkura, sem eg gæti notað í stað
hennar, skyldi hún fá levfi til að fara undir eins
i dag. Getur þú trúað því, Jana, að hún hefir
sent yndislega gulgylta herðafetilinn minn til
litarans”.
“Það hefir hlotið að eiga sér stað vegna
misgánings”, sagði Jana.
“En, hamingjan góða, hver annar en
heimsingi mundi hafa framið slíkan misgán-
ing ’ ’, svaraði Laura. ‘ ‘ Eg sagði henni að senda
brúna herðafetilinn minn til þess, að fá hann
litaðann, og svo tekur hún þann gulgylta og
sendir hann; í morgun kom hann aftur, orðinn
að viðbjóðslegum svörtum ræfil. Viltu láta mig
fá .Tudith, Jana? Eg veit að hvin ætti betur við
mig en nokkur önnur”.
.Tana liristi höfuðið. Hún hefir máské dáðst
að þessari kuldalegu kröfu. Svar hennar var
mjög stutt, en það gaf í skvn, að hún gæti ekki
verið án Judith, og Laura sá, ^tð það var alvara
hennar.
“Láttu ekki þá þernu þína fara, sem er við-
eigandi fyrir þig í öllu tilliti, að eins fvrir einn
einasta misgáning, Laura”, ráðlagði Jana henni
“Hvernig sem ástatt er, þá get eg ekki látið
þigfá.Tudith. Eg liefi liana með mér í dag. Eg
fer til Seaford”.
“Til Seaford”, sagði Laura, með jafn ön-
ugri rödd og hún sjálf var. ‘ ‘ Það er ekki lengra.
síðan en í vikunni sem leið, að eg mætti þér í
Higli Street, og þá sagðir þú mér, að lafði Oak-
burn liefði boðið þér að koma til Seaford, en þú
hefðir afþakkað heimboðið”.
“Eg man vel að eg sagði þér það. En eg
fékk annað bréf frá henni í morgun, svo eg hefi
brevtt áformi mínu. Eg fer í dag”.
Laura rvkti til höfðinu eins og siður henn-
ar var. “Eg vildi ekki vera eins hverful og þú,
Jana. Þú vilt þá ekki láta mig fá Judith?”
“Mór þykir leitt að verða að neita þér um
hana, Laura”, svaraði Jana, “eg get ekki verið
án hennar”.
Laura sat og stappaði fætinum á gólfdúk-
inn. “Mig langar til að fai*a með þér”, sagði
hún loksins. “Eg er viss um að það mundi
gleðja lafði Oakburn að sjá mig”.
‘ ‘ En eg verð þar heilan mánuð ’ ’.
‘ ‘ Hvað gerir það ’ ’.
Hr. Carlton vill eflaust síður vera án þín
svo lengi. ’ ’
Heldur þú að eg hagi mér í öllu eftir löng-
unum lians og velþóknan?” spurði Laura um
leið og beiskum mikilúðlegum svip brá fyrir í
andliti hennar. “En eg vil ekki fara með þér,
því þá missi eg af veðhlaupunum hérna ’ ’.
Areiðanlegustu Eldspíturnar í heimi
og um leið þær ódýrustu eru
EDDY’S “SILENT 506”
AREIÐANLEGAR af því að þær eru svo búnar til að
eldspítan slokknar strax og slökt er á henni.
ÓDÝRAbTAR af því þoereru betri og fullkomnari en
aðrar eldspítur á markaðinum.
Stríðstíma sparnaður og eigin samvizka
þín mælir með því að þú kaupir EDDYS
ELDSPlTUR
LOÐSKIXN Btendur, Veiðlmennn og Versluiiarmenn LOBSKINN
A. & E. PIERCE & CO.
(Mestn akinnakaupmenn í Canada)
213 PACIFIC AVENUE...............WI.WTPKG, MAN.
Hæsta verð borgað fyrlr Gsrrur Húðlr, Seneca raetur.
SENDIÐ OSS SKINNAVÖRC YBAR,
Hoí’UU LDDSKINN
Ef þú óakar eftir fljótrí afgreiðalu og hesta verði fyrír ull og loðakinn.akrifið
Frank Massin, Brandon, Man.
Skrifið eftir verði og árítanaspjöldum.
Bruna-Salal
r
i
i
I----------------------------------------
| Vörubyrgðirnar
! hjá
| MOYER SHOE Company,
i 266 Portaye Ave.
I ___________________________________ _
!
púsundir himinlifandi viðskiftavina hafa sótt þessa
| stórkostlegu sölu, síðan hún hófst, þó eru enn afar-miklar
| byrgðir óseldar sem verða að seljast á fádæma lágu verði.
I
A MEÐAN UPPLAGIÐ ENDIST
j Karlmannaskór $5—6.00 virði, úr patent leðri og /\p
flóka. Seldir á Brunasölunni á.
í
j Karlmannaskór alveg skínandi til spari, af nýjustu
j gerð, uppruna verð $7.00. Allar stærðir aq np
j Brunasöluverð.................. jJ
KVENNSKóR
j 150 pör af fínum kvennskóm, Calf og Kid leður; /vp*
stærðir upp að 3 að eins, $5.00 virði. Brunasala DC
i
j 55 pör af ágætis kvenna, High Cut, skóm, úrvals >fni og
gerð. Vanaverð upp að $6.00. ^ | hp
Brunasöluverð.................vþi, / J
j Barnastígvél, Skór og Slippers frá 75c. og hsekkandi.
! MOYER SHOE CO.,
! 266 Portage Ave., Winnipeg
í
I
“Sk ræling jaf élagið”.
Atlantshafseyja-félagið danska
sem meðal íslendinga hefir hlot-
ið þetta virðulega nafn, hélt ný-
lega fund í Khöfn, og var Jó-
hannesi Patursson boðið á fund-
inn. Umræðuefnið hafði'verið
eitthvað um samband Danmerk-
ur og “hjálendanna”, og hafði
frummælandi í ræðulok ráðist all-
fruntalega á gest félagsins, Pat-
urson, en er hann kvaddi sér
hljóðs til að svara, þá var honum
algjörlega meinað það. Lítur út
fyrir að honum hafi verið boðið
á fundinn. í því skyni að láta
hann sitja undir skömmum. En
auðvitað gekk hann og aðrir
Færeyingar af fundi, er honum
var bannað málfrelsi.
Félag þetta ætlar sýnilega
ekki að “kafna undir nafninu”,
enda er Knud Berlín nú kominn
í stjórn þess og vonandi er að
Danir einir verði látnir hafa heið
urinn af því að halda uppi þessu
skrælingjafélagi framvegis.
Samuel Compers.
Ameriski verkamannaforing-
inn nafnkunni Samuel Gompers,
er fæddur í Lundúnaborg 27. jan.
1850. Hann naut barnaskóla-
fræðslu þar í borginni frá því
hann var sex ára og þangað til
hann varð tiu. Til Ameríku kom
hann árið 1863 og lærði þar
vindlagerð, og var það hans höf-
uðatvinna lengi framan af. Síð-
an að hann var fimtán ára að
aldri, hefir hann verið stöðugur
talsmaður verkamanna og unnið
stórt og fagurt verk í sambandi
við félagsskap þeirra. Hann er
valmenni, vitur og sanngjarn cn
þó hinn mesti málafylgjumaður,
og hefir hann haft blessunarrík
áhrif á kjör verkamanna víðs-
vegar um heim. — Síðan árið
1882 hefir hann, að einu ári und-
anskildu, jafnan verið forseti
allsherjar verkamannasambands
Bandaríkjanna.