Lögberg - 10.04.1919, Blaðsíða 2

t
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
10. APRÍL 1919
miður'virðist þetta breytast eftir
því sem bygðirnar eldast og hver
vilji þá skara eld að sinni köku,
þó eru heiðarlegar undantekning
ar með þetta eins og flest annað,
en eitt er eg viss um eða hef von,
þ. e. að eg eigi aldrei vonda ná-
I granna, því hefi eg adrei orðið
| fyrir á lífsleiðinni. Jafnvel þó við
Mér duttu í hug 'þessar hend- i tökurnar væru eins og þegai hef-
ingar þegar eg afréð að senda ‘r verir sagt frá, fanst méi sum-
fyrir almenningssjónir fáeinar!ar*® langt, bæði vegna þess að
línur, sem verða einkennilegar! helsa min var svo farin, eg gat
að því leyti að það verður ekki ekki tekið1 þátt í algengri unnu
Sundurlausir þankar.
Hvað á að segja, hvað á að skrifa
Hilmir Dana þeir segja lifa
og drotningu ihans 'það væna víf.
í Rínarfylkjum er rósta byrjuð.
x Rómaborg er glóría kyrjuð.
pótt engin þenkji áannað iíf.
fréttagrein, ekki ferðasaga, og
ekki fróðleiksmolar, heldur að
eins ágrip af því, sem á aga mína
hetfir drifið frá því í marz 1918 stríði, en var óvanur að standa
þar til í marz þetta ár Ekki svo aðgjörðalaus og sjá aðra stnta
að skilja að skéð hafi nein Fróð- !an að leggja höndI a baggit
árundur. En samt hefir það vak- íet a þurfti að.halda, en þetta var
ið alvarlegri tilfinningar hjá eK að gera mér að ^oðu. Einmg
mér en nokkurt annað ár, sem eg vaT tíðin óvanalega köld og þur
hefi iifað, og er eg þó orðinn 65 , þar tjl seint í júní, og þar af leið-
ára. Samt eru tveir dagar í lið- anfii allur jarðargróður með lang
inni tíð, sem eru mér helgari og lélegasta móti sem hei heíir
minnisstæðari en nokkrir aðrir þekst síðan bygðin hotst og vai
dagar, það er fermingardagurinn ! stundum að ihugsa um, hvort
og giftingadagurinn, þeim dög- hefði með_komu minm hingað
um hefi eg ekki gleymt og reynt' yerið valdur að þessari oaian,
að efla það heit er eg þá vann' i7 . . . ..
bæði gilði og mönnum. Samt veit mar&ir ílein orðið tyrir somu
eg að hvorttveggja hefir verið ó- skakkaföllum. Af þessu leiddi al-
tuilkomið hjá mér, eins og mörg- i mennann uppskerubrest hér um
um öðrum. pessi atriði eru má- bygðina, jafnvel þó sumir feng.iu
ske út úr dúr frá efnirtu, ef talsvert, yoru lika margir sem
nokkurt væri, en þó finst mér fen#u m.i°}í lítið og en nokkrir
það koma saman að nokkru leytv letu ekki þreskja neitt, notuðu
Egbyrja'þá á árbókinni þegar þa® aÓeins til fóðurs; samt held
fyrst kom til orða að eg seldi ek ef á réttlætisdom væn gengið
hemili mitt í Norður Dakota,1 hafi þerl’ ekki tilheyrt Ufros-
1 f aðallega
hafá
sólarhringa, sá eini sem gat
hugsað utn útiverk og ómök öll
var yngsti drengurinn minn,
Waldimar. Fáir muundu trúa
hvaða dugnað og skyldurækni
hann sýndi í þessu stríði, oft á
ferðinni nótt og dag, fyrir utan
að hirða skepnur og fna til eldi-
viðar, og alt af með sömu alúð
og umburðarlyndi.
prisvar tók íunugnabólgan
sig upp í Áma. En á Jóni snerJst
hún> í aðra veiki, sem orsakaði
samdrátt af grefti og blóði bæði
undir síðuunni og líka í öðruum
fætinum, og þegar heita mátti
að hann væri kominn í dauðann,
gaf læknirinn þann úrskurð að
ekkert gæti hjálpað honum,
nema uppskurður Var hann þá
tekinfa til Cavalier, og sama dag-
inn gjörður holskurður á honum
og tekið út ihálft gallon af grefti
og blóði, en úr fætinum pottur.
Eftir að allar þessar hörmungar
voru um garð gengnar, sem tók
um þrjá mánuði, fór hann óðum
að hressast. í gegnum alt þetta
fylgdi kona Jóns honum með ó-
þreytandi umhygg.ju og með litla
því undanfarandi ár, hafði eg og | barnið sitt líka. Datt mér oft í
sem gjöi'a þurfti, en sá alla önn-
umkafna og liðfáa, sem mest
stafaði af hinu þá yfirstandandi
sem v>ar í janúar 1918. pað var bygð. 1 rostið sem
S. A. Andesoq/frá Piney Mani- skem(li uppskerua, mun
toba, sem eg samdi við um söluna kornið um 25 júlí. Petta yaið
sem að eins var umtal, en ekki mer eirts og öðrum, tiltinnanlegt
bindandi samningar. En eins og þiýn- ®n. e£ beit a Ja^bnn og
oft á sér stað.flaug þetta eins og | heimfærði til mhy setningu úi
fiskisaga, ekkj einungis þar um ?omiu kerlingabókinni, að betri
bygðina heldur hér norður, og | er húsbruni en hval reki á fyrsta
þar eð 6 af börnum mínum voru iarn Nefði blessað iólkið ekki ver
að nokkru leyti búin að taka sér ið mer eins £ott °£ raun Saf Vlt~
hér bólfestu stefndi hugur okk- ni> b-vst e* Vlð að e» hefðl foklð
ar hingað, þar eð eg var orðinn um holl, því heita má að eg sé
svo þrotinn að heilsu að eg var, bara á öðrum fætinum. En eg
ófær til áreynslu vinnu. Enda hatðl ekki tíma til þess, því alt í
ieið ekki á löngu að eg fékk þá
fregn héðan, að á boðstólum væri
’/.section af landi, all álitleg og
með sanngjömu verði, en eg yrði
að koma tafarlaust því eftispum
um lönd væri mikil, en fyrir sér
einu var tengdasonur minn eða
stundum einihver annar búin að
kippa mér upp í Hjóla..sína og
flogin með mig eitthvað út í
loftið, svo eg gleymdi öllu mót-
lætinu. Svona leið tíðin og tím-
staka náð vrði þessu haidið fyrir inn viðburðalítill þar til 7 nov-
mig í nokki-a daga. Eins 0g|ember að e° bióst txl að tara
hlíðið barn lagði eg á stað að ísuður tJ1 I>akota °X %íöra rerkn-
kalla mátti peningalaus. Svo | in?sskap ráðsmensku minnar við
þegar hingað kom, komst eg að -vmsa* sem hofðu að eins nafmð
raun um að fysta af borgun
þoldi enga bið. Vom þá einu úr-
i'æðin að telegrapha Mr. Andér-
son, sem ekki sýndist álitíegt,
þar eð hann var óundirbúinn. En
eg þekti hann að drenglyndi, og
mitt sér til skemtunar eftir að
eg fór, ’því 1. desember var dóms
dagurinn.
En m^kemur alvarlegasti kafl
inn, sem þetta liðna ár hafði í för
með sér okkur viðvíkjandi. Ein-
hug að ef allar konur héldu eið
sinn eins vel, að annast mann
sinn s.júkan, sem heilbrigðan, þá
væru færri óánægðir í hj ónaband
inu. Sárast þótti mér hvað lít-
inn þátt eg gat tekið í þessu
stríði, en þess meiri 'heiður á hún
sem ól þá á br.jóstum sér, og oft
veit eg að henni hefir dottið í
hug líkt þessu:
Sonur minn góði, þú sefur í>ierð
sér ei né skilur þá hörmungar
stærð, .
sem að þér ógnar og á dynur hér
eilífi guðs sonur. hjálpaðu mér
laklausu barni að bjarga.
Einnig duttu mér í hug þessar
hendingar þegar Árni var sem
veikastur og eg eitt sinn lagði á
stað frá heimii þeiri'a:
Ljúfasti faðir lands og þjóða
læknaðu veika drenginn minn,
honum gef aftur heilsu góða,
huggun mér veit í þetta sinn,
Ijúft skal mér vera að lofa þig
lít hann í náð og bænheyr mig.
pegar Jón heyrði þessar hend-
ingar sendiTiann mér orð og bað
mig að setja saman vers til sín,
hann hafði ti'ú á því að sér myndi
þá batna fyr. Sendi eg ihonum
þá þessar hemjingar:
Höndin þín drottinn hlífi Jóni
i hættu og þrautum sjúkleikans,
hlíf þeim við sorg og hverskyns
tjóni,
hug þeirra snú til lausnarans.
Blessa hans konu og börnin smá.
Bæn mína heyr, það treysti’ eg á
Eg set ekki ’þetta hér til þess
vissi að hann hafði oft ráð undir :mitt he£ar e* °g dottir mín’ sem
hverju rifi. Enda brást mér !ætlaði með mer.suður ,vorum að .
ekki traust mitt á honum, því j sti&a UPP 1 bifreiðina’td að keyra ; að-reyna að koma neinum til að
peningarnir komu eins fljótt ogp1 vag'nstöðina, heyrum við að ímynda sér að eg sé ihagorður,
, heldur til að sýna hvernig hugs-
unarháttur hinna yngri getur
snúist, þegar engill dauðas virð-
ist sit.ja við sóttarsængina, jafn-
vel þó margir af hinni yngri kyn-
slóð virðist lítið sinna eilífðar-
málunum. Einnig mætti eg
g.jarnan segja að barnslegar hugs
nókkur von var til. Samt varð | Lalaírríinn hringir inn-i í húsinu,
biðin til þess að annar maður,°% Þe*ar komið var að honum er
sem bæði hafði eins mikla þörf >a8 sunnan frá Hamilton
fyrir landið og fljótari og betriiSem blióóarsvo:
ráð en eg náði í það, með því að Árni er Ijættulega veikur.
bjóða dálítið betur. petta datt | Se«ðu mommu að koma tafar-
mér ekki í hug að misvirða við laust-
hann, því séð gat eg að eg hafði . Waldimar Hörgdal. _
g.iört eins undir sömu kringum-! Rúmum ^tveim vikum áður anjr grípa mignú oft, ogreyni eg
stæðum, þá frétti eg að væri'hofðu þessir ungu og hi-austu mætti að stefna þeim í
á toðstólum heil Section, rétt dren^ir okkar verið kallaðir á rétta átt.
á sömu stoðvum með bygging- adingar °£ skildu þá við okkur Verðugt er að geta þess hvað
um og 120 ekrum plægðum, hraustir og heilbrigðjr. En nújtengda og skyldfólk okkar
einnig með sanngjórnu verði, var hessi voðale2a sipánska væilci .greiddi fyrir okkur í gegnum
$18.00 ekran til .jafnaðar og buin að £riPa hann heljartökum þenna langa þrauta tíma, svo sem
tók það sömu peninga upphæð að og Pið’ sem Pekkið móðurtilfinn-; j\tr og Mi&s. Crowston, Mr. og
ná haldi á henni og þar eð mér in£arnar nánustu skyld- Mrs. Pálsson, Mr og Mrs. J. Hójm
rnér fanst land það í heild sinni menna #etið ímyndað ykkur j Mr. og Mrs. W. Hörgdal. Einnig
gerði góða bújörð. gerði eg kaup ’nvernig þessi frétt gekk þeim til! Slimt af vandalausum þar í ná-
á henni, treystandi því eins og oft h iarta; Eg, sem máske get sagt í grennmu, SVo sem Einarsons,
um s.jálfan mig, likt og i veggn-1 Áírs. Bjarnason, Mrs. Anderson
um harður hnaus, himi tilfinn- ;og Mr. og Mrs. Jóhannson.
ingarlaus, mátti taka á allri | pá mu, ekki gleymast að votta
minni stillingu, því reyndar er 1 Dr. Galbraith í Cávalier innilegt
gamalt og gott.
^úmum vinum mínum fanst eg
ekki fara fjölskrúðugur í þetta
nýja bygðarlag. Eg geng inn á
að svo hafi verið, en jafn framt
er eg vongóður um að hafa nóg
fyrir mig það sem eftir er, og
hafi eg gert skyldu mína við
menn og málefni og lagt fram
minn skerf í þarfir mín og ann-
ara og skilið við flesta eða alla
með sátt og samlyndi, þá er eg
ánægður. Eg ætla ekki aðsvara
þessum spurningum heldur hlýta
úrskurði þeirra, sem eg veit að
leggja á það sanngjaman dóm.
Peningar og peningavirði er auð-
vitað afl þeiri'a hluta sem gjöra
skal, en heldur vildi eg hafa það
sem mest er í heimi kærleikann.
Að endingu vil eg geta þess
að á heimleiðinni dvaldi eg 4 vik-
ur hjá skyldfólki mínu í Winni-
peg, Árna Pálssyni og konu hans
sem er bróðurdóttír mín, hjá
þeim er sá eini bróðir sem eg á
lifandi (porvaldur). Vænt þótti
mér um hvað þeim líður vel og
hafa góða atvinnu, þrátt fyrir
harða tíma sem sagt er að sé þar
pau eru sum myridar hjón til
verka og í umgengni. Bróðir
minn er ótrúlega em og hraust-
ui^fyrir mann um 70 ára, stend-
ur hann eins og margir gamlir
íslendingar af gömlum merg,
þrátt fyrir margan hreinsunar-
eld, sem hann hefir gengið í
gegnum á lífsleiðinni. Meðferðin
á mér, tíman sem eg var þar,
mun eKki gleymast, og hefði eg
verið vel hraustur ætluðu þau
að taka mig í ýmsa skemtistaði
i bænum, er eg þeim hjartanlega
þakklátur fyrir alt gotit mér auð-
sýnt og óska þeim góðs gengis.
pau búa í Suite 3. Hecla Block
260 Toronto St. Ámi fylgdi mér
á vagnstöðina þegar lagði af
stað heim til mín og gekk sú ferð
vel, fann eg alt mitt fólk við
góða líðan, hefir það fríast við
öll veikindi þennan vetur og lið-
ið vel, samt hefir “flúin” verið
býsna skæð undanfarandi tíma,
bæði i bænum Elfros og víða út
um bygðina, þannig mátti heita
að alt brosti við mér þegar eg
kom, veðrið, auk heldur annað
sneri því betra út á sér þann dag
inn mátti heitablíðu veður, síðan
hefir mátt iheita harðneskju tíð
frostadagar og mikill snjór, má
nú segja ein^og þar stendur:
Já, hamingjan veit, hyenær vet-;
urinn fer *
með skínandi skrautið og auðinn
og þó lifir vorið í vorri sál —
þótí veturinn komi’ eftir sum-
armál,
það jafnvel ei drepið fær auðinn.
pað má segja um þessar línur
eins og þar stendnr: Alt fram
stykkið var aftan á, því eg klikki
| út með því, sem hefði átt að vera
fyrst nú að geta um heimsókn
I til okkar 6. apríi s.l. Vissuum
við þá ekki fyr til en um 50
manns réðist á hús okkar og tóku
það til umráða Ekki var svo
mikið sem lampi okkar notaður,
heldur kom kaupmaðurinn okk-
ar með gaslampa sinn. Einnig
voru veitingar ríkulega fram-
bornar frá þessu fólkj. Gjöfin
sem það færði okkur, var m.jög
vandað silfur sett til minningar
um okkar langa samverutíma í
bygðinni. Til skemtana var mest
söngur, sem kvenþjóðin tók mest
an þátt í, stuttar tölur fluttu
herforinginn, sem var Á. J. Jó-
hannsson og einnig G. Jóhanrvs-
son, voru það hlý orð í okkar
garð, lipurt kvæði flutti okkur
Mrs. D. Johmson, sem því miður
er ekki við hendina til birtingar
að síðustu reyndi eg að seg.ja
i nokkur orð í þakklætisskyni fyr-
ir þessa óvæntu heimsókn og
g.jöfina, ásamt þeim hlýhug til
jokkar, sem fram kom hjá gest-
J unum í heild sinni. pað vildi illa
J til með veðrið þetta kveld, mátti
heita btind bilur, hamlaði það
mörgum frá að koma, sem hefðu
jprýtt og fúllkomnað hópinn.
Öllu þesu fólki, og einnig þeim,
sem ætluðu að koma, en gátu ekki
Jþökkum við á ný fyrir gjöfina,
heimsóknina og skemtunina
Jþetta kveld.
petta er í heild sinni mikið
j lengi-a mál, en eg hélt það myndi
; \’erða, eri eg býst við að það verði
j í fyrsta og síðasta sinn, sem eg
! þreyti lesenduur blaðsins með rit
g.jörð um eitt eða annað og vona
að enginn misvirði við mig, hvað
fátæklegt og barnalegt það er.
Elfrois, 25. marz 1919 ~
Jón Hörgdal
frá Staðartungu í Hörgárdal
Copenhagen
Vér ábyrgj-
umst það að
vera algjörlega
hreint, og það
bezta tóbak í
heimi.
Ljúffengt og
endingar gott,
af því það er
búið til úr safa
miklu en mildu
tóbakslaufi.
MUNNTOBAK
\
áhuigamál? Lærum við það af
blöðunum eða þessum stórorðuðu
greinum, sem birtast í blöðunum
eða með því að revna að rífa hver
annan niður? Mer finst að tím-'með, sem er “heimkomnir her-
Or bréfi.
Herra ritstjóri Lögbergs.
Kæri vin!
Hér með sendi eg þér fáar lín-
ur, sem eg bið þig að birta í
arnir, sem standa nú yfir, séu of
aivarlegir til að láta geðofsa ráða
hvað maður segir eða g.jörir.
það er kanske rétbast að brúka
sem stærst orð og gjörðir, en í
hvaða átt stefnir það? Er það
af þjóðrækni, sem greinar með
stórum vanvirðuorðum eru birt-
ar í blöðúnum á meðal okkar ís-
lendinga ? Getum við ekki rætt
mál okkar með stillingu og skyn-
jsemi. Eigum við að lúta það
vera bara einihliða og taka ekki
nema eina hlið fyrir og einblína?
íslenzku blöðin eru nú svo full af
skynsemi að eg skil þau ekki, en
mér finst að það séu menn, sem
eru að reyna að rugla alþýðuna
og g.jöra efiðara fyrir hana að
skil.ja það sem er að gjörast.
pað lítur út fyrir að það séu
menn með lítið jafnvægi, sem eru
að nota þessi stóryrði en menning
in ætti að koma í veg fyrir þau.
Mér finst, þar sem eru menn að
útskrifast á hverju ári, að þeir
ættu að láta til sín heyra í stað
þessara ófriðarseggja. pað eni
málefni sem okkur íslendinga
varðr mikið um, en samf eru stór
deilur að spretta út úr því, bara
fyrir stóryrði. Er þetta rétta að-
ferðin? 55g ætla ekki að tilgreina
hefi verið að hugsa um þessi mál,
sem mest er um talað “minnis-
varða og þ.jóðrækni” og íinst
mér að þar ætti að vera einn enn
blaði þínu.
og vorgróðinn lætur nú bóla á sér1 Hvað er okkar íslendinga aðal
menn," Mér finst að þeir ættu
eitthvað skilið, og mér finst það
,vera ein af okkar skýldum að
hugsa um það. Eg iheíi verið að
velta þessu fyrir mér, og eg
komst að þeirri niðurstöðu, að
ef við vinnum af sönnum og ein-
iægum hug oig létum engan
flokkadrátt né annan ósanngjarn
an hugsunarvillu anda komast
að, þá ihöfum við það bezta og
íullkomnasta starf nú starfandi
á meðal oikkar, sem yrði sá bezti
og fullkomnasti minnisvarði fyr-
fr okkarhermenn, sem er Séra
Jóns B.jarnasonarskóli, sem er
ekki kominn á það stig sem hann
ætti að vera, og ef við snerum
okkur með minnisvarðamálro, að
því að eflá ihann og láta aftur-
komna hermnn fá fría kenslu, í
minningu um hina föllnu; svo
finst mér, að við gætum ekki á
neinn hátt sýnt betur sanna þjóð
rækni, enn með því að sýna rækt
við minningu okka besta manns,
sem við Vestur-íslénddingar höf
um átt, með að bæta íhag hinna.
Með því að sameina þessi mál,
gætum við gjört það okkur til
sóma, ef við gætum allir séð það
á þessa leið; Svo vildi eg óska,
að menn með góðu jafnvægi,
neitt, því eg er búinn að fá vildu skrifa um þetta, en ekki
skömm á því öllu. Mér finst að
öll sú deila, sem hefir farið fram
í blöðunum stafi af flokkadrætti
sem mér finst vera eitur í þjóð-
félaginu, enn samt erum við að
þykjast vera þjóðræknir- Eg
þeir sem nota stóryrði og hroka
með þröngsýni og fiokkadrætti,
heldur menn með þ.jóðrækni og
þjóðarvelferð fyrir brjósi ber-
andi.
Með einlægni
S. J. Sveinbjönsson

fyr, að guð mundi gefa í gerða
spyrðu. Að þessu búnu setti eg
upp stélið og flaug heim í gamla
hreiðrið þar sem eg hafði átt
heimili síðan 1879, og liðið súrt
allur minrt kjarkur gengin til
og sætt með mínum trvgga föru-i t’urðar’ á fáeinum mínútum
naut, sem borið hefir með mér |vorum við samt lo^ð á f\tað °S
öll þessi ár, hita og þunga dags- kom,um suður eins fljótt og
ins, og á stærsta þáttinn í að ala | hæ®t var> °£ okkur til stórrar
þakklæti fyrir alla þá íhjálp og
umönnun er hann veitti drengj-
unum okkar, hans umhyggja var
framúrskarandi. Einnig sýndi
kona hans og fleiri þár í bænum
upp börnin okkar, 10 að tölu lif-! £leði var hann litandi, en svo frábæra gpðsemd og greiðasemi
andi, (tvö dóu komung). Nú í ÞunKt haldiim aÖ hann var í'ænu-
voru þau öil flogin nema yngsta jlaus mikið af tímanum. ^ ó, hvað
stúlkan, 17 ára. Tókum okkur * ’ ’
þá upp> með það sem etftir var af
búslóðinni og fluttum hingað al-
farin. Minnisstæð verður mér sú
stund, því .jafnvel þó stundum
syrti í álinn, voru þó góðviðris-
dagarnir fleiri, og margan glað-
an dag lifði eg bæði héima og í
félagsskap annarsstaðar, því al-
drei var amast við mér þegar um
glaðværð var að ræða, þessvegna
fanst mér þessi ferhenda eiga við
þegar eg l^gði af stað--—
Hryggur kveð eg káta menn,
kvíði geðið lamar,
suma aftur sé eg enn,
en suma aldrei framar.
Ferðin gekk \jel hingað og við-
tökumar hvað fólkið hér snertir
voru eins og best gat verðið, því
það má heita að við við höfum
veriðborin á höndunum hvað alla
greiðvikni og hjálp snertir, af
þeim sem okkur voru skildir eða
tengdir, sama má seg$a um
vandalausa, sem við höfum haft
kynni af, og hefur mér oft dottið
í hug frumbýlis-árin í Dakota,
pá mátti eita að alt nágrennið
væri ein fjöldskylda, boðin og
búin til að gera hver öðrum
við vorum þó sæl að koma til
hans og geta hjúkrað honum,
þegar svo mátti heita að enga
hjálp væri að fá, og allir voru
svo hræddir við samgöngur frá
þeim heimilum, sem veikin var
á, að nærri lá að til vandræða
hofði á sumum heimilum. Af því
eg hafði í ýmsu að snúast í þess-
ari ferð, og þurfti víða að koma,
þorði eg ekki að hafa viðdvöl á
þessu heimili drengja minna,
hefði líka gjört lítið gagn nema
ef hér hefði átt við að hnggun er
manni mönnum að.
En þetta var rétt byrjun, því
viku seinna eða sama kveldið,
sem við komum þangað veiktist
Jón sonur okkar af sömu veik-
inni, hann var þama húsráðandi.
f sambandi við þetta má geta
þess að kona hans var nýbúin að
ala bam og sté af sæng rétt áður
en Jón lagðist, og tók veikin hann
ákaflega geist. Og þama voru
þær tvær, þessi roskna móðir og
konan með veikum burðum að
hlynna að og h.júkra drengjpn-
um sínum, sem heita rnáttu við-
þolslausir mest af tímanum, og
varla gat heitið að kæmi dúr á
greiða ef á þurfti að hal'da. Pví auga neine í húsinu fyrir fleiri
við Jón ogl'konu hans, meðan þau
dvöldu í Cavalier. Guðs blessun
’nvíli yfir þeim og öllum Verkum
þeirra, ásamt öllum sem réttu
okkur hjálparhönd á þessum erf-
iðu tímum. Aldrei finnur mað-
ur betur en í svona kringum-
stæðum hvort að manni snýr
handarbak eða lófi-
Svona er þá þessi þraut unnin
og það má reynd^ý segja að við
göngum af stríð&v^llinum sigri
hrósandi, jafnvel þó það taki lang
an tíma fyrir drengina okkar að
ná fullum þrótti og holdum. Við
vorum búin að dvelja um tíma
hjá dóttur okkar Mrs. Ed. Ctow-
ston, þegar eg lagði á stað hér
norðúr 8. febr, þann dag flutti
Jón og kona hans heim frá Caval
ier og gat hann þá gengið út að
sleðanum með tilstyrk konunn-
ar. pannig hepnaðist mér að sjá
þá báða á uppréttum fótum
áður en eg yfirgaf gömlu stöðv-
araar, serri eg býst ekki við að sjá
aftur, en mun aldrei gleyma.
Marga hefði mig langað til að
sjá og þakka fyrir góða viðkynn-
ingu, en bölvuð “flúin” og fylgi-
k«na mín, gigtin, lögðu tálma á
veginn, svo eg verð að láta duga
að sitja hér og senda þeim kveðju
guðs om mína/ ogþökk fyrir
í
!f j
!f
!f
!f
!f
!f
!f
if
íf
!f
!f
!f
íf
!f
!f
If
!f |
!f
!f!
íf
if
íf
!f
!f
!f
!f
!f
!f
íf
;*H
í
u;
if
if
if!
if
if
if
íf
íf
if
if
if
f
if
f
if
if
if
m
lf!
if
íf
íf
íf
if
f
íf
if

ALLA ÞESSA VIKU
verður hjá
Holt, RENFREW’S
Corner Portage and Carlton
STÓRKOSTLEG SÝNING
SÉRLEGA VÖNDUÐUM FATNAÐI
Takið eftir!
Vinsældii’ þær, er búð þessi nú almcnt nýtur byggjast á því. að
eigendur hennar hafa alt af fylgt þeirri föstu reglu, að verzla einungis
með beztu vörur á sanngjörnu verði og af nýjustu gerð.
tJrval vort af vorfatnaði er svo mi.kið í þetta sinn, að aldrei áður
höfum vér haft aðrar eins byrgðir. — Nýjasta snið og fegursta sem
sésthefir á þessu ári, einkennir fatnað vorn, bæðj fyrir karla og kvenfólk
SK0ÐIÐ glugga Tora og litiit um á öðru gólfi.
Alfatnaðir
*
a
$27.50-™$44.50
Yfirhafnir
á
$24.50-44.50
Kvenkjólar
*
a
$27.50—$44.50
Afarmikið af ennþá dýrari og fínni innfluttum fatnaði. ^
Vv1
•••:♦ I i
!f
fi
f
f
f
f
ff
f
f
f!
f!
f
f
f!
f!
f!
f!
fí
fl
fl
f!
f
f!
f!
fl
f!
f!
f!
f!
f!
f
f
±\
fl
fi
♦
±\
f!
f!
f!
f»
fi
f
f!
f!
f!
f!
f I
f!
VI
f!
VI
f!
f
♦*♦ i
X
______________________________________________________________________i_____________
l♦:♦*:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦:♦♦t♦♦t♦ •