Lögberg - 14.08.1919, Side 1

SPEIRS-PARNELL BAKING CO.
ábyrgjast yður
fulla vigt, beztu vörur fyr-
ir lœgsta verð sem verið
getur. REYNIÐ ÞAÐ!
TALSÍMI: Garry 2346 - WINNIPEG
Það er til myndasmiður
í borginni
W. W. ROBSON
490 Main St. - Garry 1320
32. ARGANGUR
WINNIPEG, MANITOBA, FIMTUDAGINN 14. AGUST 1919
NUMER 33
1
Hinn 17. nóvember síðastliðinn urðu þau hjónin Friðrik I
Stephenson og Anna kona hans að 694 Victor St. hér í bæn- 1
um, fyrir því mikla mótlæti að missa póru dóttur sína úr :
spönsku veikinni og, fáum klukkustundum síðar, Guðríði
Gísladóttur ömmu hennar, en móður Friðriks.
póra sáluga var fædd og uppalin í Winnipeg og var
ekki nema rúmlega 18 ára að aldri þegar kallið kom. En
þótt ekki væri aldurinn hár, þá var farið að veita henni
sérstaka eftirtekt fyrir frábæra kvenlega kosti hennar. Hún
hafði affarasælar gáfur og lagði mikla rækt við skólanám
sitt og innan 17 ára útskrifaðist hún í hagnýtilegum listum
(Practical Arts) og 17 ára gömul gerðist hún kennari.
Undir eins og henni vanst áldur til varð hún önnur
hönd móður sinnar við heimilisstörfin í öllum frítímum sín-
um frá skólanáminu, í stað þess að slá sér út í soll og gjálífí
og léttúð bæjarlífsins. Var því ekki að undra þótt á
hana væri litið sem afbragð ungra kvenna og sífeldlega á
hana bent, sem fagra og eftirbreytnisverða fyrirmynd jafn-
aldra hennar.
póra sáluga var sérlega fríð sýnum, og framgangsmát-
inn, viðmótið þýða og svipurinn hreini var alt talandi vott-
ur um háttprýði, hreinleik, sakleysi og góða og göfuga sál.
Foreldrar hennar eru: Friðrik Friðriksson Stefánsson-
ar fyrrum alþingismanns frá Vallholti í Skagafirði og Guð-
ríðar Gísladóttur, og Anna Jónsdóttir Magnússonar og
Stefaníu Jónsdóttur frá Skeggjastöðum á Jökuldal — en
uppeldisdóttir Eyjólfs Eyjólfssonar, Olson og Signýjar Páls-
dóttur fyrri konu hans. Börn þeirra Friðriks og önnu,
auk þeirrar látnu, eru: Edwin Friðrik 19 ára, nú á
læknaskólanum; Jón Harald 13 ára, nú á Jóns Bjarna-
sonar skólanum; Anna Guðríður 12 ára, og Signý Hilda 5
ára—öll makalaust efnileg og vel gefin.
Við fráfall þessarar efnilegu og góðu stúlku er tilfinn-
anlegt skarð höggvið í .fylkingu íslenzkra ungmenna hér í
Winnipeg, en miklu tilfinnanlegra þó skarðið, sem höggvið
hefir verið í ástvina hópinn, er næst henni stóð og unnl
henni heitast.
Guðríður Gísladóttir
lézt að heimili Friðriks sonar síns og önnu konu hans hinn
17. nóvember 1918, eins og getið er hér að ofan. Hún var
fædd 28. febrúar 1837 að Húsey í Hólmi í Skagafirði og vaT
því komin hátt á annað árið yfir áttrætt þegar dauða hennar
bar að höndum. Foreldrar hennar voru Gísli Olafsson
Björnssonar og Helgu Árnadóttur frá Enni í Langadal í
Húnavatnssýslu, og Rannveig Sigfúsdóttir Jönssonar á
Svaðastöðum í Skagafirði og Guðrúnar Skúladóttur frá
Reykjavöllum. Hinn 20. október árið 1861 gekk hún að eiga
Friðrik Stefánsson alþingismann frá Vallholti í Skagafirði
og eignaðist með honum 3 börn: Sigurbjörgu, ekkju Sig-
mundar Jóhannssonar frá Húsabakka, er nú býr með syni
sínum í Morden-bygðinni hér í fylkinu; Jón, er dó í æsku,
og Friðrik nú yfirprentari og verkstjóri hjá Columbia Press,
Ltd., hér í Winnipeg.
Sumarið 1876 flutti Guðríður vestur um haf með Friðrik
son sinn, þá á unga aldri, og settist að í Nýja Islandi. Eftir
skamma dvöl þar flutti hún til Winnipeg, þar sem hún hefir
átt heima síðan, að undanteknum stuttum tíma, er hún dvaldi
í íslendingabygðinni hjá Hallson í Norður Dakota.
Guðríður sáluga var vel greind kona og fróð, en hæglát
og lét lítið yfir sér; hún tók víst lítinn þátt í félagsmálum
íslendinga, en hún var umhyggjusöm og ástrík móðlr, sem,
þegar gerðir eru upp reikningarnir, er ef til vill meira virði
en alt annað. Hún var kona vel kristin og sérlega þýð í allri
umgengni, enda mikils virt og elskuð af öllum, sem henni
kyntust. Eftir að hingað vestur kom varð hún að hafa ofan
af fyrir sér og syni sínum með vinnu sinni, en hafi hún á
fyrstu árunum átt við þröngvan kost að búa, eins og flesttf
vesturfarar á þeirri tíð, þá rættist vel fram úr fyrir hennl,
því þegar á unga aldri komst Friðrik sonur hennar í vel
launaða stöðu og gat. hún eftir það lifað áhyggjulausu lífl.
Sjálfsagt hafa fá gamalmenni átt því láni að fagna að lifa
ánægjulegra og friðsælla æfikvöld en hún.
Fram á allra síðustu árin mátti svo heita að henni yrði
aldrei misdægurt, og þegar stundin kom, sloknaði hún útaf
eins og ljós.
Við jarðarför þeirra póru og
Rúnólfur Marteinsson húskveðju, en
eigin prestur, séra Björn B. Jónsson
við hlið í Brookside grafreitnum.
pegar ástvinunum er kipt á burt
ilinu vilja ýfa upp sárin og tárin, þá
að geta leitað huggunar í því, að líf
þannig — svo hreint og flekklaust,
ávinningur.
Guðríðar flutti séra
líkræðuna flutti þeirra
, og hvíla þær nú hlið
og auðu sætin á heim-
er gott til þess að vita
þeirra hérnamegin var
að dauðinn er þeim
M. P.
F.iilllll!l>!!ll!llllllll!lllllllllllllllllllllll!!lll!llllll!!!!l!lllllllllllllllllllll!IIIIIII1lll!llllllllll||l!llll||||||||||||||||||l!||||||||||||||||||||||||||||!lllllll||l!ll!llllllllllllllll!llll!lll!lllllllllllllllll|||||!llll|||!|||||||i^
Rœða Wilsons for-
seta í Congressinum
Eins og til stóð hélt Wilson for-
seti ræðu sína í Congressi Banda-
ríkjanna á föstudaginn var. Að-
allega talaði hann um nauðsyn á
því að Bandaríkin flýttu sem mest
afgreiðslu og undirskrift friðar-
samninganna. Kvað hann með
öllu óumflýjanlegt að viðskiftalíf
fólks yrði að vera í molum, á
meðan að ástand það sem nú ætti
sér stað í heiminum héldist — á
meðan að hvorki væri friður né
ófriður: “pað getur aldrei orðið
innbyrðis friður, á meðan að fjár-
mál vor og iðnaður er háð her-
reglum,” sagði haAn.
Allmjög vék hann máli sínu að
dýrtíðarástandinu, og komst að
þeirri niðurstöðu að verð það hið
óskaplega, sem nú er að verða á henni svefnlyf.
öllum hlutum, stafaði ekki af þurð: pag getur ekki verið nein festa
•i vörnm Viol/Inr o-f o 'X ' i Jr_Jt: ___ ____i__ i__
fjöldinn af félagsbræðrum þeirra,
hugsa og hegða sér eins og góðir
Bandaríkja þegnar.”
Hann benti á að verkföll, sem
nú væru gjörð, væru aðeins til
þess að auka á erfiðleikana, og
hann lét í ljósi þá von sína að
verkafólkið mundi skilja það yfir-
leitt.
Á meðán menn eru í æstu skapi
eða geðshræring, þá eru endurbæt-
ur ómögulegar. Og engin úrlausn
spursmálanna er til nema sú, sem
hefir velferð fólksins alls að tak-
marki.”
Heimurinn á skurðarborðinu.
pegar hugsun fólksins raskast,
þá raskast líka framsóknarþrá-
in eða viljinn til framsóknar. í
stjórnmálunum, í félagsmálunum
og fjármálunum er hún sjúk og
liggur á uppskurðarborðinu, og
enn hefir ekki verið hægt að gefa
hann ávalt staðið fyrir hugskots-
sjónum mínum, sem beztur kenn-
ari allra Vestur-íslendinga. Hann
er þaulæfður í öllu því sem hann |
kennir, sjálfmentaður maður að
nokkru leyti, og því betur mentað-
ur einmitt fyrir það. Margreynt
er það hve frábærlega góð áhrif
hann hefir í nemendur sína. Is-
lenzkuna kennir hann alla í skól-
anum, enska málfræði og margt
fleira.
Um leið og eg get þessara nýju
kennara votta eg kennurunum
séra Hirti J. Leo og Miss Thor-
stínu Jackson, sem lögðu niður
starfið, eftir tveggja ára samveru
við skólann, þakklæti mitt af
hjarta fyrir alla þá miklu alúð
sem þau lögðu við starf sitt, þakka
fyrir alt það sem þau unnu í þarf-
ir skólans.
á vörum, heldur af því að þeir
sem með vörurnar fari, hafi notað
sér stríðstíðarástandið til þess að
sprengja vöruverðið upp ósann-
gjarnlega.
“Fyrirkomulag hefir komist á
hér á meðal vor sem, ef ekki er við
gjört, er líklegt til þess að
sprengja nauðsynjar manna upp
úr öllu viti,” sagði forsetinn.
“Sumar af aðferðum þeim sem
notaðar hafa verið til þess að
sprengja verðið upp, hafa þegar
verið bannaðar með lögum. Sum-
ar eru beint áfram glæpsamlegar
og þeir sem viðhafa þær aðferðir,
ættu að komast undir ákvæði lag-
anna sem fyrst. Og það hafa ver-
ið og eru notaðar aðrar aðferðir,
sem engin lög ná yfir, en það þarf
að laga sem fyrst.”
Forsetinn tók því fram að byrgð-
ir þær sem stjórnin hefði með
höndum, bæði af matvælum og
klæðnaði, yrðu seldar, og hann
bætti því við að vörubyrgðir þeirra
sem hafa dregið undir sig og
halda miklum vörubyrgðum, verði
líka seldar, samkvæmt fyrirmæl-
am hinna nýju matarforða laga
ríkisíns. Og þeir sem hefðu safn-
að að sér miklum forða, til þess
að selja hann svo á hærra vérði,
mundu finna út að þeim gæti orð-
ið bæði hætta og skaði að því, ef
þeir reyndu til þess að halda vör-
unum, beint ofan í nýja reglu-
gjörð.
Forsetinn benti og á, að hin
vanalegu lög um eftiyspurn og
framboð hefðu verið virt að vett-
ugi, því skýrsla nefndarinnar,
sem hefði verið að athuga vista-
forða ríkisins, hefði sýnt að þrátt
fyrir það, að vistaforði hefði auk-
ist í landinu, þá hefði söluverðið
hækkað.
i iðnaði vorum, verzlun, hvorki
kaupum né sölum; engin vissa
með afvinnu og engin von um að
sameina hina sundruðu krafta.
þar til friður er saminn og stað-
festur, og spornað hefir verið við
því að svo miklu leyti sem unt er,
að ófriður eigi sér stað í fram-
tíðinni.”
“Vér, og vér nálega einir höld-
um heiminum í jafnvægi. Og það
er á slíkum tímabilum — slíkum
hættustundum — hættustundum
fyrir alla menn, að Bandaríkja-
þjóðin verður að sýna manngildi
sitt.”
Jóns Bjanasonar skóli
W. L. McKenzie-King
Kosinn Leiðtogi Liberala
Skólabyrjun.
Ákveðið er að skólinn hefji 7.
starfsár sitt miðvikudaginn, 24.
sept. Mjög áríðandi er að allir
væntanlegir nemendur komi í
byrjun eða sem næst byrjun að
ástæður þeirra framast leyfa.
Ennfremur er æskt eftir því að
nemendurnir láti skólastjóra vita
sem allra f.vrst um komu sína.
öll bréf má senda að 492 Lipton
St., Winnipeg.
Kennarar.
Skólastjóri er sá sami sem ver-
ið hefir. Hinir tveir eru inýir,
Miss Ásta Austmann kennir nátt-
úruvísindi, stærðfræði og latínu.
Hún fékk æðri mentun sína við
háskóla Manitoba-fylkis, var í
Wesley Collage um fimm ára
skeið, og útskrifaðist sem B. A. af
háskólanum 1917. Næsta ár kendi
hún stærðfræði og náttúruvísindi
í kvennaskóla í Prince Albert,
Sask. Síðastliðinn vetur var hún
skólastjóri á Gimli. Miss Aust-
Forsetinn áminti Congressið~og|mann er ágætum hæfileikum gædd
þjóðina um að vera vakandi ogibæði til náms og kenslu og mega
nemendur vænta hins bezta af
hennar hendi.
J. Magnús Bjarnason, vesturís-
lenzki rithöfundurinn alþekti og
góðkunni, er ennfremur ráðinn
kennari við skólann. Mr. Bjarna-
son er ekki einungis góður rit-
höfundur, heldur einnig frábær
ákveðna í þessu máli. Minti kaup-
mennina á að skifta réttlátlega vifr
fólkið, og konurnar bað hann að
gleyma ekki að spara sem mest.
í sambandi við verkamannamál-
in komst forsetinn svo að orði:
“pegar leiðtogar verkamannanna
hugsa sig vel um, þá er eg sann-
færður um að þeir muni, eins og;kennari. Um langt skeið hefir
Bandaríkin og Mexico.
Eins og mönnum er kunnugt þá
hafa Bandaríkjamenn átt stóreign-
ir og iðnaðarfyrirtæki í Mexico,
sérstaklega að því er olíufram-
leiðslu snertir. Hafa þeir óáreitt-
ir unnið að þeim iðnaði og nótið
hlunninda þeirra, er lögin í Mexico
veittu öllum slíkum mönnum.
En svo var það að stjórninni í
Mexico datt í hug að breyta þeim
lögum, sérstaklega hvað eignar-
rétt útlendinga á olíuframleiðslu
snertir, og það framkvæmdi hún í
febrúar 1917. Ákvað hún þá að
öll olía, hvar svo sem hún fyndist
eða hefði fundist í Mexico ríkinu
væri eign stjórnarinnar. petta
meinti ekkert annað en það að
eignir og iðnaður útlendinga í
sambandi við olíu framleiðsluna
yrði af stjórninni gjörður upp-
tækur.
Síðan hefir staðið í einlægum
samningum eða samnin'gstilraun-
um á milli umboðsmanna stjórn-
anna út af þessu, og hefir að þvi
er virðist Bandaríkjunum veitt
betur í þeirri viðureign. Hefir
stjórnin í Mexico viðurkent að hun
hafi aldrei meint að taka eignin
Bandaríkjamanna af þeim né að
útiloka þá frá þyí að vinna eins og
að undanförnu, og hefir gengist
inn á að leggja málið á ný fyrir
Mexico þingið, til þess að semja ný
lög, að því er olíuframleiðsluna
snertir.
Skýrsla hefir nýlega verið lögð
fram í Senati Bandaríkjanna, sem
sýnir að Bandaríkjamenn krefjast
826,629,000 í skaðabætur frá
Mexico, og ná skaðabótakröfur
þær yfir 8 ára tímabil, eða frá því
að Diaz stjórnin í Maxico féll 1911.
Skýrsla sú sýnir að á þeim átta
árum hafi 217 Bandaríkjamenn
verið drepnir í Mexico, og hún
sýnir lika að Bandaríkjastjórnin
hefir gert eftirfarandi skaðabóta-
kröfur á því sama tímabili.
Fyrir eignatjón $22,000,000.
Gjöld fyrir 73 menn, sem drepn-
ir höfðu verið $2,317.000.
Gjöld fyrir meiðsli á 97 mönn-
um $1,475,000.
Alls kemur skaðabótakrafa sú
upp á $26,629,000, eins og sagt
hefir verið.
William Lyon McKenzie King
Þóra Stephenson.
Fædd 19. ágúst 1900. Dáin 17. nóvember 1918.
Svo björt er vor æskuimar blikandi strönd
sem barnanna hugsun um stjarnanna lönd,
er unaður titrar í taugum.
Og faðir og móðir það fagnandi sjá,
hve fegurstu eindirnar þroskanum ná,
— hve lífsgleðin ljómar í augum.
En dimm verður jörðin og dapurt hvert spor,
er dagurinn kveður hið syngjandi vor
og lífsgleðin skín eigi lengur.
Hver liugsun, hvert áform, hver æfinnar þrá,
sem átti að þroskast og vextinum ná
með æskunni í gröfina gengur.
Og Þóra, þótt foreldrar hugsi um þig hlýtt
í heimkynnum fegri, er sárið það nýtt:
að heima þú bezt áttir heima.
Því ljúfustu orðin og atlotin þín
og yndið sem gafstu, er sál þeirra slkín,
sem helgimynd heima þau geyma.
Við fölnaðan blómann þinn — ógengin ár,
þeim orð verða léttvæg og snúast í tár,
er syrgja við sætið þitt auða.--
Sú alúð, sem léstu við aðra í té,
og ástvinaþökkin — það kveðjan þín sé.
Hún lvsir í lífi og dauða.
Þ. Þ. Þ.
is
Frá íslandi*
Læknakennari í 25 ár.
í dag (1. júlí) eru liðin 25 ár
síðan Guðm. Magnússon prófessor
var skipaður kennari við lækna-
skólann í Reykjavík. Hefir hann
gegnt starfi sínu, sem aðalkennari
læknanema, alt til þessa dags, og
flestallir íslenzkir læknar, er eigi
hafa numið ytra, eru lærisveinar
hans.
A.lir kannast við manninn. pað
mun tæpast finnast þar barn hér
á landi, að eigi hafi það heyrt get-
ið snillingsins mikla, þess manns-
ins, er haglegast hefir kunnað að
fara með hnífinn. Og ótaldir eru
þeir sjúklingar, sem læknislist
hans hefir bjargað frá dauða. Og
aldrei verður metin að verðleikum
hin mikla samvizkusemi hans og
elja, sem hann hefir sýnt sem
læknakennari. Hann er maður,
sem altaf hefir sett hlutverk sitt
og köllun sína ofar öllu öðru. pess
vegna er hann líka af öllum lækn-
unum talinn fyrirmynd og nem-
endur hans og sjúklingar hafa á
honum óbifanlegt traust. Og
hvort tveggja verðskuldar hann í
ríkum mæli.
pað er eigi ætlunin að rekja hér
starfsferil þessa þjóðnýta manns,
heldur hitt, að láta eigi þennan dag
líða svo, að læknisafmæli hans
væri eigi minst.
—Morgunbl,
William Lyon McKenzie King,
hinn nýkosni leiðtogi frjálslynda
flokksins í Canada, hefir tekið
mikinn þátt í opinberum málum
síðan hann var tvítugur, og hefir
farist giftusamlega flest eða alt
<sem hann hefir lagt hönd á.
Hann er fæddur í Kitchener,
Ont. 17. des. 1874, sonur John
King lögfræðings, en afi hans var
Skotinn William Lyon McKenzie,
sem allir er lesið hafa um upp-
reistina frá 1837 kannast við.
Barnaskólamentun sína fékk j
McKenzie heima í héraði sínu,
svo fór hann á Toronto háskólann
og útskrifaðist þaðan með heiðri
1895, og hafði þá unnið Blake verð-
launin, sem sá skóli veitir, bæði
f.vrir kunnáttu í lögum, og eins í
hinum almennu námsgreinum
skólans. Árið 1896 tók hann L.L.B.
gráðuna og 1897 M.A.
Að loknu námi við Toronto há-
skólann las hann stjórnfræði bæði
við Chicago og Harvard háskólann
og var gerður að kennara í þeirri
grein við Harvard árið 1900.
Eitt er það sem einkennir Mc-
Kenzie, en það er samhygð hans
með verkamönnum, og fór að bera
á því þegar á skólaárum hans.
Hann sótti þá fundi þeirra, hlust-
aði á þá ræða mál sín, — fór jafn-
vel heim í hús þeirra, til þess að
kynna sér sem bezt ástand þeirra
í öllum myndum og sýndi verulega
samúð með kjörum þeirra.
Á meðan hann var við Harvard
skólann, var honum veitt hið svo
nefnda “Travelling fellowship” og
ferðaðist hann þá víða um Evrópu,
þar á meðal um Italíu. Á meðan
hann var þar staddur barst hon-
um símskeyti frá stjórninni í
Ottawa og bauð hún honum að
verða ritstjóri að “Labor Gazette”
og stöðu sem aðal aðstoðarmaður
við verkamáladeildina. petta var
árið 1900, og var hann þá að eins
26 ára að aldri, þegar tækifærið
bauðst honum til þess að beita
kröftum sínum í sínu eigin landi
og að þeim málum, sem hann virt-
ist vera mest náttúraður fyrir og
honum sjálfum hugþekkust. Hann
tók þessu boði, og var hann ekki
búinn að vera lengi hér í Canada
þegar á honum tók að bera. Og
var hin opinbera framkoma hans
svo að hann ávann sér virðingu,
ekki einasta sinna flokksmanna,
heldur og mótstöðumanna sinna.
1 þessari nýju stöðu reyndi þó
all mikið á hæfileika hans til þess
að sætta, og það var eins og hann
mætti aldrei hafa frið, því alt af
var ófriður á milli verkamanna
og vinnuveitenda einhversstaðar
Vancouver og þeirra, sem spjöll
gerðu á eignum þeirra 1907. pað
sama ár varð það að hans hlut-
skifti að rannsaka innflutn-
ing á austurlenzku vinnufólki,
sem átt hafði sér stað. Enn þurfti
hann að fara til Vancouver árið
eftir, til þess að jafna skaðabóta-
kröfur þær, sem Kínar höfðu á
móti þeim, sem óeirðunum ollu í
sambandi við upphlaup þar, sem
gerð voru á móti austurlenzkum
innflytjendum. Nokkrum mánuð-
um síðar var hann austur í Que-
bec fylki, til þess að bera sátta-
mál á milli baðmullarverksmiðju
eiganda og verkafólks þeirra.
Árið 1908 var Mr. King sendur
til Englands, sem umboðsmaður
stjórnarinnar í Canada, til þess
að sýna stjórninni á Englandi
fram á þörfina á því að lög væru
leidd í gildi á Bretlandi, sem
bönnuðu að draga fólk á tálar í
sambandi við útflutning. Enn-
fremur að tala við stjórnina þar
um útflutning til Canada á aust-
urlenzku fólki. Árið 1909 út-
nefndu Bretar hann sem umboðs-
mann sinn til þess að mæta í
Shanghai, Kína í sambandi við
Ópíum útbreiðslu og ópíum nautn.
Hin svo kallaða “Lemieux Act”,
sem varð að lögum þegar að Mc-
Kenzie King var aðstoðarmaður
við verkamáladeildina sýnir á
hvern hátt hann vill að jafnaðar
séu sakir á milli verkamanna og
vinnuveitenda. pað var einmitt
landinu. Árið 1903 var hann
skrifari nefndarinnar, sem rann-
sakaði iðnaðaróeirðirnar í British
Culumbia. 1907 var hann for-
maður nefndarinnar sem sætta
átti Bell félagið og verkafólk þess
Hann var skipaður til þess að
jafna sakirnar á milli Jaþaníta í
McKenzie, sem mestan þáttinn átti
í því að semja þessi lög, en þau
voru borin fram í þinginu af Mr.
Lemieux og eru sökum þess kend
við hann.
f september 1908 sagði Mr.
King af sér stöðu sinni, til þess
að sækja um þingmensku í heima-
héraði sínu Kitchener. Kosningu
þá vann hann, og var gerður að
verkamálaráðherra í Canada 1909,
þegar það embætti var stofnað.
Var sú embættisveiting mjög vin-
kæl, og þóttust þá sum blöðin sjá
í Mr. King eftirmann Laurier og
framtíðar forsætisráðherra Can-
ada. Og það sama ár sæmdi Har-
vard háskólinn hann Ph. D. gráð-
unni. ♦'
pessu embætti sínu hélt Mr.
King þartil 1911 að Laurier stjórn-
in féll og Mr. King með henni. —
Á þremur árunum næstu þar á
eftir tók Mr. King allmikinn þátt
í pólitískum málum í Ontario, og
var formaður frjálslynda félags-
ins í fylkinu og stuðningsmaður
N. W. Rowell, sem þá var leiðtogi
frjálslynda flokksíns í Ontario.
Árið 1914, 1. okt., var Mr. King
tilkynt að Rockefeller stofnunin
hefði útnefnt hann til þess að at-
huga samband auðs og iðjU.
peirri útnefningu tók Mr. King og
varði hann til þeirrar rannsóknar
tveimur árum.
í kosningunum 1917 tók Mr.
King allmikinn þátt, og fylgdi þar
Sir Wilfrid Laurier alveg að mál-
um. Sjálfur bauð hann sig fram
í North York kjördæminu, en varð
undir, og bar gagnsækjandi hans
og afturhaldsmaður A. Armstrong
að nafni, sigur úr býtum með 1,078
atkvæðum. Og er þar víst um að
kenna afstöðu Mr. King’s í her-
málunum.
Eftir kosningarnar 1917 hafði
Sir Wilfrid Laurier orð á því að
sér væri það áhugamál að Mr.
King fengi sæti á þinginu, bæði
sér til aðstoðar og svo með hlið-
sjón af því að gjörast eftirmaður
sinn. Talaði hann um að útvega
honum kjördæmi í Quebec. En
hann dó áður en því yrði komið í
framkvæmd.
En Mr. King er orðinn eftirmað-
ur hans. Nú er eftir að vita hvern-
ig hann reynist tiltrú leiðtog-
ans fallna, og vonum Canada
þjóðarinnar.
Reykjavík 16. júlí 1919.
Sífeldar rigningar hér sunnan-
lands, en annarsstaðar á landinu
betra. Að norðan er látið sæmi-
lega af grassprettu, en ver úr
sýslunum austan fjalls, einkum
þar sem askan féll yfir.
Hafishrafl er á reki fyrir norð-
an og norðvestan land, en þó ekki
skipaferðum til neinnar verulegr-
ar fyrirstöðu.
Síldveiðin er nú að byrja við
Norðurland. 1 fregnum frá Isa-' hans
firði í gær og fyrradag er látið vel(
yfir henni; höfðu komið um 1200
tunnur á land við lsafjarðardjúp
í fyrradag, veiddar norðan við
Horn.
Fundur var haldinn hér í bæn-
um kveldið 14. þ. m., til þess að
ræða um stofnun ísl. kvikmynda-
félags og 7 manna nefnd kosin til
forgöngu. Málið hefir fengið góð-
ar undirtektir.
Silfurbrúðkaup eiga þau á morg-
un dr. Jón Helgason biskup og frú
-Lögrétta.