Lögberg - 02.10.1919, Page 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 2. OKTÓBER 1919
Bls. 3
Vane o g Nina
EFTIB
Gliarles Garvice
“Viljið þér ekki koma inn í salinn og hvíla
yður litla stund?” sagði hann með blíðum róm.
Hún hristi höfuðið. “Eg get það ekki,”
sagði hún sorgbitin. “Við höfum rannsakað
landabréfið aftur, — ó, hvað þér eruð þolinmóð-
ur, lávarður Sutcombe. Það er það, sem mér
sárnar. Ef þér vilduð hlæja að mér — ef þér
vilduð segja, að nú væruð þér þreyttur af þessu
snuðri og þér vilduð ekki lengur þola dutlunga
mína, þá held eg að þetta hefði minni áhrif á
mig.”
“Hvers vegna ætti eg að segja nokkuð,
sem ekki væri satt?” svaraði liann blíðlega og
leit samhygðaraugum til hennar.
“Það væri mjög eðlilegt — og mjög verð
skuldað,” sagði hún gremjulega. “Stundum
furðar mig á ]>ví, að þér skulið ekki álíta mig
hálf-brjálaða og að eg sé fórnardýr rangra í-
myndana og skynvillinga.”
Hann brosti.
“Því hvað er það, sem eg hefi í raun og
veru beðið vður um og þér hafið með eðallyndi
yðar samþykt að gera-----” sagði hún.
“Ekki neitt afar stórkostlegt, ” sagði hann
rólegur. “Þér báðuð okkur að víkja út af hinni
vanalegu stefnu, til að hjálpa yður að finna
eyju, sem þér eruð áfram um, að við heim-
sækjum.”
“Eyju, sem ekki finst á landabréfinu, —
nafnlaust pláss og eins þýðingarlítið og draum-
ur. Stundum furðar mig á því, hvort þetta sé
ekki draumur—en nei, nei. Ef þér að eins viss-
uð alt. Hvers vegna krefjist þér þess ekki, að
eg segi yður alt saman! Hvers vegna neitið þér
ekki að halda áfram þessari gagnslausu leit,
nema eg segi yður nákvæmlega frá ástæðunni
til hennar?”
Hann hefði getað svarað: “Af því eg elska
yður svo heitt, að eg vil ekki hætta leitinni,
nema þér biðjið mig um það,” —en hann sagði
hátt:
“Hvers veerna eruð þér svo hryggar yfir
þessu? Hér h-efir ekkert óhapp átt sér stað.
Við höfum eins gott veður og hugsanlegt er, og
það skiftir engu, nær við komum í höfn, —
hvort það verður þessa viku eða þá næstu; og
Vivenna er á sömu skoðun og eg. Ef þér vild-
uð að eins syrgja minna yfir þessu. Haldið
þér ekki, að við sjáum að þér þjáist — og að
við þjáumst með yður. V-erið þér ekki sorg-
bitnar — með tilliti til þessa, er engin ástæða
til að vera hryggur.”
Hún strauk hárið frá enni sínu og leit til
hans þakklátum augum.
“En hvað þér eruð góður við mig,” sagði
hún lágt. “Hafið umburðarlyndi með mér litla
stund enn. Heyrið þér, lávarður Suteombe, —
ef við finnum ekki -eyjuna á morgun, þá skal ég
segja yður af hvaða ástæðu eg hefi beðið vður
að leita hennar. Eg skal segja yður frá öllu;
þ'að er ekki nema sanngjarnt; en gefið mér
frest þangað til annað kvöld. Barnes skip-
stjóri segir, að sig gruni að við séum nær landi
en landabréfið segi.”
“Þér skuluð fá eins langan frest og þér
viljið/ ’ sagði hann alúðlega. “ Við getum farið
inn í næstu höfn og fengið okkur matarforða
til heils árs, ef þess er-”
Hún sneri sér frá honum óþolinmóð og
sagði: “Að eins þangað.til annað kvöld,” svo
laut hún niður að landa-bréfinu aftur.
En hugur hennar var hnugginn og óróleg-
ur yfir þ-essum vonbrigðum, því “Ariel” var
búin að leita að þessari nafnlausu eyju í nokk-
urar vikur, og glaða vonin, sem vaknaði hjá
lienni það kvöld, sem 'Sutcombe sagði henni frá
missi sínum og hún bað hann að taka sig með
sér í ferðina, varð æ v-eikari og veikari eftir
því sem tími leitarinnar lengdist.
Að lítilli stundu liðinni braut hún landa-
bréfið saman, stóð upp ákveðin og gekk til
systkinanna.
“Frá þessu augnabliki ætla eg ekki að
segja meira,” sagði hún. “Ef þetta hepnast
ekki, þá skuluð þið ímynda ykkur, að þetta hafi
verið draumur, ímyndun — eg veit vel hvað þið
haldið inst í huga ykkar”, — nú roðnaði Viví-
enna og leit til jarðar.
“Við skulum ganga inn í salinn og fá okkur
dálítinn hljóðfærasöng,” sagði Vivíenna litlu
síðar og lagði hendi sína alúðlega á handlegg
Nínu, því hún vildi láta liana hætta að stara út
á sjóinn.
Þau gengu ofan og Nína lék, talaði og söng,
alveg eins og hugur hennar væri laus við allan
kvíða. Fyrir dagrenningu — etir órólegan
svefn — var hún komin aftur upp á þilfar, og
Barnes skipstjóri heilsaði h-enni þar vingjarn-
lega.
“Hafið þér séð nokkuð, skipstjóri?” spurði
hún með duldum ákafa.
“Enn þá ekkert, ungrú,” svaraði hann hik-
andi. “Eg hefi breytt stefnunni og held nú beint
til vesturs — og svo verðum við að sjá hvað
setur. “Við fáum máske að sjá land fyrir
-kvöldið.”
“Máske land — en ekki þá eyju, sem eg
leita að,” sagði hún, stundi og sneri sér burt.
Barnes hristi höfuð sitt. Hún, sem liafði verið
svo blíð og brosandi og alúðleg í allri fram-
komu; hún, sem hafði náð vináttu og virðing
allra ó skipinu, var orðin næstum óþolinmóð
og önug, og Barnes skipstjóri, sem sá hana
standa og skyggja fyrir augun með hendinni og
stara út á hafið, hann gerði sér litla von urh eyj-
una hennar ungfrú Decímu.
En hann stefndi í sömu átt og um hádegið
Lrópaði Nína og benti á eitthvað, sem flaut á
sjónum.
“Sjávargras,” sagði Sutcombe, sem kom
til hennar undir eins og hann sneri sér að henni
rheð þeim ákafa, s-em ekki var minni en hennar.
Svo kallaði hann á Viviennu og starði út á sjó-
inn þegjandi. En á meðan ]>au stóðu þannig,
lagðist þoka yfir skipið og í kring um það. svo
að hvorki sást himininn né sjórinn. Seglunum
var fækkað og skipið leið í gegn um þokumökk-
inn eins og fugl, en Barnes skipstjóri mældi
sjavardýpið við og við.
Nína sneri sér við með tár í augum og nötr-
andi bros.
“Forlögin eru mér andstæð,” sagði hún.
“Fresturinn er á enda — og eg hefi tapað. Nú
gefst eg upp, lávarður Sutcombe.”
“Bðið”, sagði hann, “lítið þér þangað,”
cg hann benti út yfir sjóinn.
, Þokan var horfin jafn-skjótt og hún kom
og Ariel hélt áfram eins og áður. Að einni
stundu liðinni festu þau auga á eyju — sem
þakin var grænu grasi og föögrum trjám, og
strandlengjan skrýdd gyltum sandi.
Nína þrýsti liöndunum að brjósti sínu og
stóð jafn-kyr og myndastytta. Sutcombe sneri
sér að henni og sá að varir hennar voru hvítar
og að liún dró andann með erfiðleikum.
“Þarna er loksins eyjan,” sagði hún.
Skipstjóri gerði fáeinar fyrirskipanir,. og
það leið ekki langur tími þangað til Ariel varp-
aði akkerum í nánd við eyjuna, sem í augum
Nínu var sem draumsýn.
Sutcombe tók í hendi hennar og þrýsti
hana, og hún leit til hans algerlega utan við sig,
cg þá tók hann eftir því, að enga ánægju var að
sjá í augum hennar.
“Við skulum nú róa til lands undir eins,”
sagði hann. “Þér viljið það að líkmdum
helzt ? ’ ’
“Já,” saraði hún. “Við skulum gera það,
og þegar við erum komin á land, þá skal eg
skýra alt fyrir yður. Þolinmæði yðar hefir ver-
ið ósegjanlega mikil, jafn-mikla reynslu og eg
hefi bakað yður. — en nú skuluð þér fá að vita
allar ástæðurnar til þessa. Já, við skulum fara
á land — en, bíðið þér við”-------hún studdi
hendinni á ennið, eins og henni hefði alt í einu
dottið í hug einhverjar torfærur. “Lávarður
Sutcombe, mér væri kærast að þér, lafði Viví-
enna og eg færum fyrst einsömul á land —
getið þér séð um, að við fáum að gera það?”
“Auðvitað,” svaraði liann brosandi og
horfði í fallegu augun, sem hann elskaði.
“Mennirnir geta verið í bátnum -eins lengi og
þér viljið.”
Hún kinkaði kolli, stóð og horfði á menn-
ina láta bátinn á sjóinn. Hásetarnir á Ariel
voru eins vel vandir og hlýðnir og hásetar her-
skipa, og þeir reru til lands rólegir og glaðir,
án þess að sýna nokkura forvitni, að því er
snerti hina nafnlausu eyju, er þeir höfðu svo
lengi leitað að.
Eftir því sem báturinn nálgaðist eyjuna,
fölnaði Nína meir og meir og sneri sér frá þeim
sj^stkininum, þó það væri þarflaust, því þau
forðuðust að líta á hana. Hann hjálpaði henni
út úr bátnum með jafn-athugulli varkárni og
systur sinni, og Nína gekk á undan þeim upp
og yfir sjávarbakkann, niðursokkin í hugsanir.
Kofarnir stóðu óhreyfðir, eins og þegar
hún yfirgaf þó, en hún horfði stöðugt á litla
hæð í nánd við sjáarbakkann. Hún gekk þang-
að, stóð þar kyr eitt augnablik og allmikið nið-
urlút og hreyfði varirnar hægt; svo gekk hún
að einum kófanum.
“Gangið þið inn,” sagði hún og benti þeim
að fara inn í sinn eigin kofa. “ Já, — hér er eg
heima! Hafið þið ekki skilið það?” — Þau
stóðu og horfðu undrandi í kring um sig. svo
sneru þau sér að henni með spyrjandi svip
“Eg bjó einu sinni á þessari eyju; eg kom á
land hér eftir að skipið Alpína var sokkið í
djúp sjávarins — ásamt nokkurum öðrum far-
þegum. Setjist hér, lafði Vivíenna — mig lang-
ar til að segja yður nokkuð.”
Hún hallaði sér að kofaveggnum, og sagði
i'rá því sem fram hafði farið eftir skipreikann.
Hún sagði ekki frá öllu, því hún nefndi ekki
nafn Mannerings, sem mest var þá við sögu
hennar 'riðinn. “Faðir minn dó — og vinur
minn, sem var mér eins og bróðir. Það var hjá
gröf þeirra, sem eg nam staðar.”
Sutcombe horfði á hana með blíðri með-
aumkun og samhygð.
“Mig furðar alls ekki, þó yður langaði til
að finna eyjuna og sjá hana aftur,” sagði hann
með stillingu.
En Nína hristi höfuðið. “Eg hafði einnig
aðra ástæðu,” sagði hún. Hún hefði með réttu
getað sagt ástæður, því hjá henni var sú löngun
sterkust, að sjá aftur þann stað, þar sem hún
bafði verið svo ógæfusöm — og svo gæfurík.
“Og það var sú ástæða, sem kom mér til að
óska þess, að við þrjú stígjum fyrst á land án
fylgdarmanna. Þessi -eyja var uppgötvuð af
hinum ógæfusömu skipbrotsmönnum, sem björg-
uðu sér á land hingað hið voðalega kvöld”, —
]>að fór hrollur um hana við þessa hugsun.
“En faðir minn uppgötvaði nokkuð, og það var
það, sem kom mér til að fara með yður — og
sem veitti mér kjark til að biðja yður að breyta
stefnu. Þér munið eftir kvöldinn, þegar þér
sögðuð mér frá missi yðar?”
Sutconibe kinkaði kolli. Var nokkurt kvöld,
nokkur viðburður, sem stóð í sambandi við
hana, sem hann ekki mundi?
“Þetta kvöld hugsaði eg í fyrsta sinn — þó
undarlegt sé — um uppgötvun föður míns. Og
þá datt mér skyndilega í lmg áform. Eg er einka-
barn hans, lávarður Sutcombe, — það, sem
liann ótti, þegar hann dó, er það ekki mín
eign?”
V
“Jú, það er áreiðanlegt,” svaraði Sut-
combe, sem vissi ekki við hvað liún átti. “Þér
erfið alt, sem hann átti. ”
“Mér þykir vænt um það,” sagði hún með
dálítið liýrari svip. “Bíðið þið ofurlitla
stund.”
Hún fór út, en jafnvel á þessari stundu
stanzaði hún og leit í kring um sig hikand; og
skjálfandi — skjálfandi yfir sorglegu endur-
minningunum um hina gæfuríku daga. Öll
eyjan talaði um Vane, og það var eins og hún
Iirópaði til hennar: “Þii ert komin aftur, en
hvar er hann húsbóndi okkar?”
Hún sirauk hendinni um enni sitt, og be>tti
öllu afli s?nu til að átta sig ó kringumstæðun- -
um. Iíún gekk svo að litlum moldarhaug, mok-
aði sandinum og moldinni burt og tók up]> tvo
eða þrjá steina með gulli í, sem lágu þar, og
gekk svo inn í kofann aftur. Hún lagði stein-
ana á borðið, -eins og faðir hennar hafði gert
það kvöld, sem hann kom heim vir uppgötvunar-
ferð sinni um eyjuna.
Sutcombe og Vivíenna litu fyrst á gn.II-
blönduðu gteinana og svo spyrjandi á hana.
“Skiljið þið þetta ekki?” sagði hún með
brosi, sem ofurlitla ánægju fól í sér, því það er
svo blessunarríkt að geta enduroldið viuum
sínum góðvild þeirra.
“Hvað er þetta?” sagði Sutcombe og tók
upp einn steininn. “En — er þetta ekki?”
“Jú, það er gull,” svaraði Nína og roðn-
aði, og augu hennar gljáðu af ánægju.
En Sutombe fölnaði, lagði steininn aftup á
borðið og dró sig í hlé.
“Eg óska yður til hamingju, ungfrú
Wood,” sagði hann—en kallaði liana ekki Dec-
ímu eins og hann var vanur að gera hina síð-
ustu tíma síðan þau kyntust. “Ef hér er mikið
af þessu, þá hljótið þér að vera rík.”
“Eg,” svaraði hún. “ Já, eg býst við því
— en það var ekki fyrir sjálfa mig------” hún
þagnaði, því hann var orðinn rjóður í framan
m-eð reiðisvip í augunum. Vivíenna snerti
handlegg hans og leit til hans biðjandi augum.
“Láttu hana segja það sem hún'ætlaði að
sogja, áður en þú talar,” hvíslaði hún að hon-
um.
Nína leit frá henni til hans og skildi þau,
—- svo hún roðnaði nærri því -eins mikið og Sut-
combe.
“Nei, nei,” sagði liún, “mér kom ekki til
hugar að bjóða ykkur þessa steina,” — hún
þagnaði snöggvast, “eg á að eins helminginn
af þeim. En hér er ógrynni af þeim. Og pabbi
sagði, að eyjan væri reglulegur ódáinsakur., og
gullið væri þess manns eign, sem vildi grafa
eftir því. Hann sagði líka, að það væri fremur
auðvelt, því það væri ofarlega í jörðinni.”
Sutcombe rak í rogastans og hor-fði orð-
laus á hana.
“Og enginn veit um þetta nema þér,” sagði
hann loksins.
“Enginn nema eg — og sú persóna, sem á
helminginn af fundna gullinu.”
Sutcombe þurkaði svitann af enni sínu, því
jdfnvel sá maður, sem minsta áeárnd ber í liuga
s:num, getur ekki staðið áhrifalaus gagnvart
yfirburða miklum anð, sem bann á kost á að ná
“Og hann?” spurði hann og stóð á önd-
inni. 1 ‘ Hvar er hann ? Hví er hann ekki hér ? ’ ’
Hún fölnaði og leit niður fyrir sig.
“Eg veit það ekki,” svaraði hún lágt.
“Hann er máske dáinn.”
“Hann yfirgaf þá ekki eyjuna ásamt yð-
ur?” smirði Snfpombe.
Hún veifaði hendinni, eins og hún væri að
verjast einhverju óþægilegu.
“Hún veifaði hendinni, eins og hún væri
að verjast einhverju óþægilegu.
“Nei, — eg lét hann vera hér eftir. Spyrj-
ið ekki um fleira, þá eruð þér góður.”
Vivíenna laut áfram og klappaði hendi
hennar. “Nei, n-ei, góða, — það skulum við
ekki gera. Ó, haldið þér, að við skiljum ekki
þetta? Að verða fyrir skipbroti hér á þessum
eyðilega stað. Að bafa liðið, eins og þér hafið
liðið — nei, við skulum ekki tala meira um
þetta, Decíma.”
Sutcombe hallaði sér að veggnum og horfði
á gólfið, en ekki gullið.
“Og það er okkar vegna, sem þér hafið lið-
ið kvíðakvalir, svo þér eruð orðnar eins og
skuggi”, sagði liann, “til þess að við gætum
haft not af þessu gulli —”
“Hvers vegna ekki?” greip hún fram í fyr-
ir honum. “Mundið þið ekki hafa gert hið
sama fyrir mig eða einhvern annan vin? Jafn
tryggir vinir, og pið hafið verið mér! Og livaða
gagn er að öllum þessum auð, ef hann liggur hér
ónotaður?”
“Og þér hafið aldrei hugsað um sjálfa
yður?” sagði hann rólagur. “Þér eruð ekki
ríkar.’’’
“Nei, eg er fremur fátæk,” sagði hún
brosandi.
“Kom yður aldrei til hugar að reyna að
finna aftur þenna ódáinsakur, sjálfrar vðar
vegna ?’ ’
“Nei”, svaraði hún blátt áfram, “hvað
hefði eg átt að gera með alt þetta ? Hvaða gagn
er að peningunum, þegar —” Hún þagnaði.
“Auk þess var eg ofurlítið heppin. Eg hugs-
aði svo mikið um starf mitt, að þó að gullið
hefði legið einhversstaðar heima, en ekki á þess-
ari leyndardómsríku evju í veraldarhafinu, þá
held eg að eg hefði ekki hugsað meira um það
samt sem áður.” Hún stundi, svo gekk hún til
hans með aðlaðandi brosi og snerti við hand-
legg hans. “Lávarður Sutcombe, þér ætlið eng-
an mótþróa að koma með, vona eg, eða neina
óþarfa dutlunga?”
Hann þráði að mega taka liendina. sem
snerti við honum biðjandi, og segja við Nínu:
“Eg vil þiggja gullið, sem þú ert svo eðallynd
að bjóða mér, ef þú vilt vera enn þá eðallyndari
og gefa mér það, sem eg rnet meira en alt gull
R. S. ROBIfVSON
StofnMtt 1883
$250.000.00
Kaupir og selur
Ctlbú;
S«att1t, Wasú., |. ft. A.
Edmonttn, AIWl
U P«». Man.
Kenora. Ont
Húðir, Ull og Seneca Rót
Sendið beint
til
Saltaðar nauts-
höðlr ....
Saltaðar Klp
húðir ____
Saltaðar hálfs-
húðir _______
HRAAR HÚÐIR OG SKINN
.30-.34
•40-.45 i
.55-.65 J
Hrosshúðir,
hver á ...
Ull ________
Prlme Seneca
Rætur ....
$7-$12
.40-.45
$1.30
Hæíta verð fyrir kindagærur.
HEAD OFFICE: 157 RUPERT ST., WINNIPEG
Einnig 150-152 Pacific Ave. East
Notið tœkifœriði
Vér viljum fá 500 íslenzka menn til þess að læra meðferð á
dráttvélum (tractors), einnig alt sem lýtur að Welding og Batt-
ery vinnu. Eftirspurn eftir slíkum sérfræðingum er afarmikil.
Afbragðs kaup, þetta frá $100 til $300 um mánuðinn. — Mörg
hundruð Islendinga hafa lært hjá oss síðast liðin fimm ár. —
Lærið góða handiðn að vetrinum og byrjið fyrir eigin reikning.
Ökeypis atvinnu-skrif-stofa vor leiðbeinir yður að loknu námi.
Vér höfum allar tegundir Automobíla og annara véla við hend-
ina, sem lærlingar fá að æfa sig á. Fónið oss eða skrifið eftir ó-
keypis kensluskrá. Komið og skoðið vorn nýtýzku-skóla.
HEMPHILL TRADE SCHOOLS, LIMITED,
Rétt hjá Strand leikhúsinu. Office, 626 Main St., Wrinnipeg
útibú: Regina, Saskatoon, Edmonton, Calgary, Vancouver.
mr ✓ • .. 1 • timbur, f jalviður af öllum
Nyjar vorubirgöir tegundum, geirettur og als- [
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir j
að sýna þó ekkert sé kcypt. ,
I
The Empire Sash & Door Co. j
Limited
HENRY AVE. EAST
WINN1PE6

ÖI
The Campbell Studio
Nafnkunnir Ijósmyndasmiðir
Scott B ock, Main Street South
Simi hí. 1 1 27 gagnvart iðnaðarhöllinni
Stœrsta og elz’a ljósmyndastofan í Winnipeg og
ein af þeim stærstu og b ztu í Canada.
Areiðanleg og lipur afgreiðsla.
Verð við allra hœfi.
%
C
VIÐSKIFTABÆKUR
(COUNTEK BOOKS
Hérna er tækifœri sem borgar
sig að athuga!
Samkvæmt verzlunar-löggjöf landsins, þurfa
kaupmenn að nota viðskiftabækur, (Counter Books)
Vér höfum nú tekið að oss EINKAUMBOÐSSÖLU á
VIÐSKIFTABÓKUM fyrir alla Vestur-Canada. Og er
þetta einmitt sú tegúndin sem yður vanhagar um.
Það er beinn peninga sparnaður fyrir íslenzka Mat-
vöru- og Álnavöru-kaupmenn að panta viðskifta-
bækur siínar hjá oss.
SITJIÐ VIÐ Þ^NN ELDINN,
SEM BEZT BRENNUL
SENDIÐ PONTUN YÐAR STRAX!
TIL
Œfje Columhta
LIMITED
Cor. Sherbrooke & William, Winnipeá
Tals. Garry 416—417
■ .......-. ......... .........- ■■■/
ÞJÓÐRÆKNISFÉLAG ÍSLENDINGA I VESTURHEIMl
P.O. Box 923, Winnipeg, Manitoba.
f stjómarnefnd félagsins eru: séra itögnvaldui Pétnrsson, forueti,
650 Maryland str., Winnipeg; Jón J. Bíldfell, vara-forsv ti, 2106 Po: .age
ave., Wpg.; Sig. JúL Jóhannesson, skrifari, 957 Ingersoll str., Wpg.;
Ásg. I. Blöndahl, vara-skrifari, Wynyard, Sask.; S. D. B. Stephanson,
fjármála-ritari, 729 Sherbrooke str., Wpg.; Stefán Einarsson, vara-
fjármálaritari, Arborg, Man.; Asm. P. Jóhannsson, gjaldkeri, 796
Victor str., Wpg.; Séra Albert Kristjánsson, vara-gjaldkeri., I/undar,
Man.; og Sigurbjöm Sigurjónsson, skjalavöréur, 724 Beverley str.,
Winnipeg.
Fastafundi hefir nefnílin fjórða föstmlag hvers mánaðar.
heimsins — þig sjálfa.” En hann grunaði það
— af hvaða ástæðum vissi hann ekki— að þessi
stund var óhentug til að koma með slíka spurn-
ingu, og staðurinn alls ekki vel valinn.