Lögberg - 06.11.1919, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 6. NÓVEMBER 1919
Bls. 3
Vane «g Nina
EFTIB
Charles Garvice
“Eg get og vil,” greip Sutcombe fram í
fyrir honum. “Hún er heilbrigð og ánægð, og
hún er varðveitt. og vernduð af vinum, sem láta
sér mest áníðandi um fram alt annað, að lienni
líði vel.”
Mortímer stóð þráðbeinn fyrir framan
hann, með sólbrent, liörku og kuldalegt andlit.
“‘Eg býst við að mega álíta, að þér séuð
bezti vinurinn ftessarar stúlku, lávarður Sut-
combe ? ’ ’
“Dað megið þér,” svaraði Sutcombe liik-
laust. “Og sökum þess að þetta á sér stað, nota
eg þá heimild sem það veitir mér, til að segja
yður, að ef þér eruð sá maður, sem eg held þér
séuð, þá lít eg á yður sem tilfinningarlausan
bófa.”
Vane, sama sem Mortimer, stóð eitt augna-
blik eins og hann væri orðinn að steini., svo
brosti hann.
“Lávarður Sutcombe, eg hefi fengið að
vita hjá yður, að sú stúlka, sem okkur er báðum
svo ant nm, er lifandi. Samanborið við þá
vissu, er alt annað þýðingarlaust. Lifandi og
gæfurík, segið þér. Guði sé lof. Hugsið um
mig hvað þéf viljið, það snertir mig alls ekki.
Bíðið dálí.tið — þér segið að hún sé gæfurík.
Liátið þér hana halda áfram að vera það. Segið
henni ekki að þér hafið fundið mig. Nú fer eg
til báts míns, og áður en hálf stund er liðin, er
eg farinn frá þessari eyju, og eg legg við dreng-
skap minn, að eg kem aldrei hingað aftur. Það
eru litlar líkur til, að eg verði hér eftir nokkru
sinni á yðar eða hennar leið. Verið þér sælir,
Sutcombe lávarður.”
Sutsombe kinkaði kolli og beit á vörina um
leið, eins og hann væri í efa um hvað hann ætti
að gera.
Hann var heiðarlegur rnaður, og ósannind-
in, sem hann hafði talað, sárnuðu honum. Hann
hafði sagt, að Decíma væri heilbrigð og ánægð,
en í raun réttri var hún sorgbitin sökum þessa
manns, sem nú var kominn svo óvænt. Hann á-
leit það skyldu sína, nokkuð, efandi, að láta þau
f'innast. Maðurinn varð hissa, þegar hann
frétti að hún var lifandi, — það leit svo út, sem
það hefði mikil áhrif á hann. Mátstríðandi
skoðanir háðu bardaga í huga Sutcombes, svo
sagði hann með hásum rómi:
“Bíðið. Eg má ekki láta vður fara á þenna
liátt. Eg óska þess innilega, að þér hefðuð ekki
Lomið, — að við hefðum aldrei fundist; en nú
höfum við fundist, og----eg sagði yður ósatt
áðan, þegar eg sagði að ungfrú Decíma væri á-
nægð, því það cr hún ekki.”
Vane leit alvarlegur og athugull á hann.
“Hún syrgir yfir einhverju, sem hefir átt
sér stað, og sem stendur í sambandi við yður,”
sagði Sutcombe. “Það er máske eins gott, að
þér finnið þana. Hún er hér á eynni.”
Vane hrökk við og fölnaði. Nú varð þögn
um litla stund, svo sagði hann:
“Af því mundi ekkert gott leiða. Að sjá
mig mundi að eins hryggja hana. ”
“M”eð öðrum orðum,” sagði Sutcombe æst-
ur. “Þér eruð hræddur við að finna liana. Þér
liafið hagað yður svo illa, að þér viljið helzt
ekki sjá hana aftur. Það er eins og eg hélt. þér
cruð heigull, hr. Mortimer. ”
Vane fölnaði enn meira; en hann beit á vör-
ina, dró andann með erfiðleikum og hélt sjálf-
stjórn sinni.
“Jáv” sagði hann rólegur, “eg er heigull
- en ekki af því tagi, sem þér haldið, Sutcombe
lávarður.”
“Eg á bágt með að sjá muninn á hinum
ýmsu tegundum,” sagði Sutcombe hranalega.
‘ • Maður, sem dregur sig í hlé eins og þér gerið,
er ómenni, sem verðskuldar að vera barinn. Eg
hefi enga svipu, enl---”
Hálfbrjálaður af reiði og beiskum hugsun-
um, greip liann trjágrein, sem lá á jörðinni, og
lireyfði sig eins og hann ætlaði að berja and-
stæðing sinn í andlitið með henni. Vane slepti
bysisunni, tók í handlegg Sutcombes, hélt honum
kyrrum og varðist högginu. Sutcombe reyndi
að losa sig, og næstum því áður en þeir vissu af,
voru þeir farnir að fljúgast á. Þeir voru hér
nm bil jafn sterkir og liðugir, en byssan, sem
bvonigur þeirra hugsaði um, kom nú til sög-
unnar sem þriðji aðili. Annar hvor þeirra hafði
komið við gikkinn, því skotið reið af, og hálf-
gert í blindni fann Sutcombe, að handtak Vane
losnaði og að hann féll aftur á bak.
24. IvAPITULI.
Á einu augnabliki hvarf hin trylta, tak-
markalausa reiði Sutcombes, og hreinskilnis-
lega iðrandi reyndi liann að hlynna að þeim
manni, sem hann fyrir fáum augnablikum síðan
hafði ætlað að hegna með því að berja hann.
“Eruð þér særður?” spurði hann kvíðandi.
Vane reyndi að brosa og svara neitandi, en áð-
ur en hann gat sagt nokkuð, leið yfir hann. Sut-
combe lagði hann niður, tók upp konjaksflösku
og gat helt dálitlu inn á milli vara hans. Að
nokkurri stundu liðinni fékk særði maðurinn
meðvitund sína aftur, Sutcombe til mikils létt-
is og ánægju.
“Eg er hræddur um, að þér hafið meiðst
mikið,” sagði Sutcombe. “Mér þykir það af-
arleitt; þetta var að eins tilviljun — annarhvor
okkar hefir komið við byssugikkinn—”
“Eg skil það,” sagði Vane veiklulega.
“Kúlan — því til allrar hamingju var það kúla
en ekki högl, sem byssan var hlaðin með — hitti
mig í öxlina. Það er ekki stórt sár. Ofurlítið
meira af konjaki. Þökk fyrir. Ef þér getið
hjálpað mér niður í bátinn — það er ekki langt
— gefið mér dálítið af vatni — þá held eg að eg
geti komist það — eg hefi áhald í bátnum, sem
\ ið getum náð kúlunni með, ef hún er þar enn
þá.”
“Eg get .gtvegað hjálp, ef þér getið beðið,”
sagði Sutcombe, en Vane hnyklaði brýrnar og
hristi höfuðið.
“Þess er engin þörf; réttið mér handlegg
yðar, þá eruð þér vænn. Kæra þökk, nú göng-
um við. ’ ’
Leiðin frá ))essu sorglega, skoplega leik-
sviði fanst Sutcombe óendanleg — máske lengri
en Vane fanst hún vera, sem var mjög magnltill
þótt hann hefði ekki sárar tilfinningar. Loks-
ins komu'þcir þangað. Vane lagðist niður á
bakkanum og sagði Sutcombe livar hann gæti
fundið áhöldin.
Fiskibáturinn var laglegt, lítið skip, með
ofurlitla káetu, sein var mjög hagkvæmlega út-
liúin. ()g Sutcombe sá undir eins, að það var
lieldrimaður, sem þannig liafði búið um sig.
Hann fann litla leðurhylkið með áhöldunum og
nokkrum umbúðum, og að lítilli stundu liðinni
var hann búinn að taka fötin af öxl Vane.
“Kúlan hefir farið í gegn um ketið og upp
á við; sárið er hreint,” sagði hann.
“Það hélt eg líka,” sagði Vane. “Ef þér
getið stöðvað blóðrásina-------eg sé, að þetta
er ekki í fyrsta skifti, sem þér eigið við skotsár,
Sutcombe lávarður,” bætti liann við, þegar Sut-
combe með læknisfimni stöðvaði blóðrásina og
batt um sárið. “]ýú skal eg viðurkenna, að það
sem mig kvelur mest er sultur. Það er kanna
með súpu í káetunni------— ” .
Sutcombe fann hana, hitaði hana á spíritus
stónni og fór með hana og brauð til sjúklings-
ins.
“ Etið þér líka,” sagði Vane. “Ef við neyt-
um brauðs í félagsskap, þá munum við ekki
lenda í þrætu aftur. Verið þér ekki svona hnugg-
inn, góði minn — það var eins mikið mér að
kenna og yður — já, í raun réttri meira. Eg átti
ekkert erindi hingað.”
Sutcombe liristi höfuðið.
“Eg álít, að þér hafið meiri heimild til að
vera hér — til eyjarinnar og alls, — heldur en
nokkur annar maður, að undanskilinni—”
“Ungfrú Wood, nefnduð þér hana,” sagði
Yane. — Hann vissi af eðlisleiðslu sinni, að
þessi laglegi ungi maður var keppinautur sinn
og samt sein áður gat hann ekki forðast að
láta sér geðjast vel að honum. “Mér þætti
gaman að vita, hve mikið hún hefir sagt yður,
Sutcombe lávarðar,” sagði hann hugsandi.
“Mér þætti lfka gaman að vita, hvort þér koin-
uð hingað með henni—”
“Ungfrú Wood kom hingað með mínu skipi,
Aríel. Við mistum nærri alt sem við áttum, og
ungfrú Wood, sem vissi um gullið á þessari
eyju, datt í hug að vilja endurgjalda okkur í-
myndaða velvild með þessu gulli.” v
“Það er henni líkt,” hvíslaði Vane.
“Iívað segið þér!”
“Ekki neitt. Eg var að eins að tala við
sjálfan mig; það er lélegur vani, sem eg hefi
tekið upp síðan eg hafði engan annan að tala
við.”
“Ungfrú Wood bjargaði sér á land hér eft-
ir skipbrotið með Alpínu, og reynsla hennar
liefir hlotið að vera kveljandi, svo kveljandi, að
hún hefir aldrei minst á það einu orði,” bætti
Sutcombe við.
Vane leit niður. Þetta voru honum von-
brigði. Já, hún hefir hlotið að vera kveljandi>
fyrst hún nefndi ekki einu sinni nafn liðns, því
hefði hún gert það, þá hefði Sutcombe lávarð-
ur vitað, að hann hét ekki Richard Mortimer.
L>að var auðséð. að henni var enn þá í nöp við
hann, var enn þá óánægð með liina þvinguðu
giftingu sína. Hann kæfði niður þunga stunu.
“Kæra þökk,” sagði hann. “Eg vildi að
eg gæti verið eins hreinskilinn og þér hafið ver-
ið, Sutcombe lávarður, en varir mína yeru lok-
aðar. Eg ætla út í bátinn undir eins og eg get,
og sigli héðan, og eins og eg sagði, kem eg
hingað aldrei aftur.” — Hann þagnaði allra
snöggvast, svo bætti hann við: “Við höguðum
okkur lítið betur en skóladrengir áðan, og það
er líklega eins gott, að enginn fái að vita um
þenna litla viðburð okkar á millif ” Sutcombe
leit til hans þegjandi og Vane sagði rólegur:
“Ef yður finst að þér hafið sloppið bezt frá
þessum viðburði, þá getið þér sem endurgjald
lofað því, að þér segið kvenfólkinu ekki frá því,
að eg hafi verið hér á eyjunni.”
Sutcoinbe hugsaði sig um nokkrar mínútur.
“Já, — með einu skilyrði,” sagði hann,
“og það er, að þér leggið drengskap vðar við
að sú stúlka, sem eg kalla ungfrú Wood, hafi
enga ástæðu til að ásaka yður.”
Vane leit undrandi á hann. “Eg samþykki
skiiyrði yðar, Sutcombe lávarður. Hún hefir
áreiðanlega enga ástæðu til þess. Af ásettu
ráði hefi eg aldrei móðgað þessa stúlku, livorki
með orðum, hugsunum eða gjörðum. Hér er
liönd mín því til sönnunar.”
Sutcomlæ tók í hönd hans og kinkaði kolli
alvarlega.
“Það er eitt leyndarmál, sem eg ekki skil,”
sagði hann lágt, “en eg trúi yður og treysti yð-
ur. Þér getið ekki siglt í burtu strax, þér eruð
ekki fær um það. Það væri hrein og bein vit-
leysa. Vcrið þér kyrrir hér þangað til á morg-
un, eg skal koma liingað fyrir hádegið, og ef
yður finst þá að þér séuð nógu frískur, þá skul-
um við tala nánara um þetta efni.”
Að lítilli stundu liðinni samþykti Vane hik-
andi þetta fyrirkomulag.
“Mér er nauðugt að koma með mótmæli,”
sagði hann, “en er ekki kominn tími til, að þér
farið aftur til kvenfólksins? Þær verða máske
hræddar um yður.”
Þegar Sutcombe var farinn, sat Vane og
studdi hönd undir kinn. Hann starði fram und-
an sér með beiskum hugsunum.
Hann hugði sig skilja alt svo vel núna.
Þessi maður, með fallegu bláu augun og aðlað-
andi framkoinu, var auðvitað ástfanginn af
Nínu, og liún — endurgalt auðvitað tilfinning-
ar hans. Hvers vegna ekki? Var hann ekki
slíkur maður, sem ungar stúlkur verða ást-
fangnar af ? Og hann, Vane, stóð á milli þeirra
— hann var þröskuldur á gæfuleið þeirra og
evðilagði líf þeirra. Það voru dutlungar for-
laganna, að hann var dæmdur til að vera í vegi
l’yrir gæfu annara. Hann hafði staðið á milli
Júlían og Júdith, en í Jæssu tilfelli liafði hann
sjálfur flutt sig úr vegi. Gat hann gert það líka
hér? Hví ekki það? Hann hugsaði um þetta
með vaxandi gremju langa stund, og loksins
L.omst hann að ákveðinni niðurstöðu. Hpv”
fann, að hann var mjög magnþrota og þrevttur
eftjr blóðmissinn, svo liann lagðist út af þar
sem hann sat, lagði höfuðið á handlegg sér og
sofnaði.
Sutcombe hafði lofað að koma heim klukk-
an fimm, en hann kom ekki, og þegar tíminn leið
án þess hann kæmi, urðu ungu stúlkurnar, eink-
um Vivíenna, órólegar.
“ Haldið þér, að hann liafi getað orðið fyr-
ir nokkru óhappi?” spurði hún kvíðandi.
“Hann er vanalega hræddur við að vera seint á
ferð á kvöldin, því liann veit það ollir mér ó-
róa. Minnist þess, að hann er alveg aleinn
þarna úti á eyjunni.”
“Eg get ekki lialdið, að honum hafi viljað
neitt óhapp til,” sagði Nína, “en eg skal strax
komast eftir því.”
“Decíma! Þér ætlið þó ekki að fara ein-
samlar þangað?” sagði Vivíenna skelkuð.
“Hví þá ekki?” s^urði Nína brosandi. “Eg
hefi oft gengið eins langt og lengra alein á þess-
ari evju, og eg er ekki hrædd; jiað er í rauninni
ekkert að hræðast. Við þrjú erum hér alein, og
hér er ekkert dýr, sem er viltara en andirnar.
Nú fer eg — nei, þér getið ekki farið, það er alt
of langt. Að líkindum mæti eg lir. Sutcombe,
áður en eg er komin mjög langt. Látið nú
ekki kjarkinn strjúka frá vður á meðan eg er
fjarverandi,” agði hún hlæjandi, og svo lagði
hún af stað.
Hún gekk hratt í áttina til dalsins, og hún
l efði mætt Sutcombe, ef hann hefði komið beina
leið frá vinnusviðinu, en hann kom neðan frá
smvarströndinni og þess vegna sá hún hann
ekki. Þegar hún kom þangað sem hann vann
og sá hann ekki, varð hún óróleg. Hún nam stað-
ar og leit í kring um sig og kom þá auga á spor-
in, sem lágu niður að sjónum. Enn þá hrædd-
ari fylgdi lnin sporunuip, og koin þá innan lít-
íls tíma auga á bátinn. Hún stóð kvr og hjarta
hennar barðist ákaft. Hvaða þýðingu hafði
þetta? Auðvitað hafði einhver fundið eyjuna
og var kominn Sutcombe lávarði á óvarU
Höfðu þeir tekið hann nauðugan með sér, eða
var hann farinn af frjálsum vilja? Það væri
gagnslaust að fara heim aftur og hræða lafði
Vivíennu; nú varð hún að komast eftir livað,
orðið væri af Sutcombe lávarði, áður en hún
gerði nokkuð annað.
Hún læddist bak við stærstu steinana og
nálægðist bátinn með varkárni, og varð hissa á
j>ví að sjá engan rnann í honum. Hún herti upp
liugann og læddist enn þá nær honum og horfði
ávalt á hann; svo kom hún alt í einu að manni,
sem lá endilangur á jörðinni.
Hún rak upp lágt hljóð og liörfaði aftur á
bak skelkuð. Maðurinn svaf og huldi andlitið
að hálfu leyti með handleggnum. En henni
fanst eins og hún hefði einhvern tíma jiekt
jiessa persónu áður, og það var sem þoka
breiddist vfir hin undrandi og hræddu augu
liennar.
Þetta var Vane Mannering.
Fyrst hélt hún að augun hefðu tælt sig —
og að þetta væri að eins ímyndun, afleiðing
jiess, að hún hugsaði ávalt um hann, og að þessi
sofandi maður va*ri að eins líkur þeim sem hún
elskaði. En þegar liún kom nær og laut niður
að honum, sá hún að þetta var Vane.
Nú glevmdi hún undir eins allri tímalengd,
og fanst að kvöldið væri komið aftur, þegar hún
fyrir löngu, löngu síðan laut niður að honum
og hann vaknaði og greip svo fast um handlegg
hennar, að hana kendi til. En jafnskjótt kom
nútíminn aitur og alt það, sem átt hafði sér
stað síðan hið áminsta kvöld, var sem hyldýpis-
gjá á milli þeirra.
Svo tók hún eftir tómu erminni og blóðugu
umbúðunum á öxlinni, er vakti hjá henni með-
aumkvun en jafnframt kvíða. Vane hér og
særður? Hvers vegna var liann kominn?
Plvaða forlög höfðy rekið hann aftur til þessar-
ar eyjar, og fleygt honum fyrir fætur hennar ?
Hvers vegna hafði hann yfirgefið stúlkuna, er
húu liafði séð í leikhúsinu,—þá Judith, hverrar
mynd hann bar við lijarta sitt í treyjuvasan-
um? Var hann kominn til að leita að mér? Var
hann kominn af því endurminningar um eyjuna
stóðu eins glögt fvrir hugskotssjónum lians
eins og mínum? Að þessu spurði hún sjálfa
sig.
Blóðið rann lieitit og liratt um æðar henn-
ar og litaði andlitið rautt. Eitt augnablik á-
leit hún að þetta væri mögulegt, og hjarta henn-
ar sló afar hart. Þráin eftir að mega horfa í
augu lians og heyra hann tala greip hana með
ómótstæðilegu afli, svo að hún laut niður að
honum og varir hennar snertu enni hans, hún
stóð á öndinni og dró sig í hlé. Að lýsa vonum
bennar er ekki mögulegt, jiví þær voru blandnar
svo miklum kvíða.
Þó að snerting liennar hefði verið mjög létt
og hæg, vakti hún hann samt. Hann opnaði
augun með ruglingslegum svip í fyrstunni, en
þegar hann náði fullri meðvitund aftur, þá
starði hann undrandi á hana, eins og liann
tryði því ekki, að þetta væri hú^i.
Augnabliki síðar var hann staðinn á fætur
og sagði:
“Nína.”
R. S. ROBINSON
Statmtt 1«U
HWtiwtsn s2so.ooo.ee
Kaupir og selur
eiiHi
tMttu. Wuk.. 0. S. A.
Edm.itt... AHL
l. r».
K.nre, 0«L
Sendlð beint
til
Húðir, Ull og Seneca Rót
Saltaðar og frosnar nautshúðir ......25—.30
Saltaðar og frosnar Kiphúðir ........35—.40
Saltaðar og frosnar Kálfshúðir ......45—.50
Hrossahúðir, hver ................. $5—$12
Ull, pundið .........................35—.45
Prirae Seneca rætur .................. $1.35
Hæzta verð fyrir ktndagærnr.
HEAD OFFICE: 157 RUPERT ST., WINNIPEG
Einnig 150-152 Pacific Ave. East
Notið tœkifœrið!
Vér viljum fá 500 íslenzka menn til þess að læra meðferð á
dráttvélum (tractors), einnig alt sem lýtur að Welding og Batt-
ery vinnu. Eftirspurn eftir slíkum sérfræðingum ier afarmikil.
Afbragðs kaup, þetta frá $100 til $300 um mánuðinn. — Mörg
hundruð íslendinga hafa lært hjá oss síðast liðin fimm ár. —
Lærið góða handiðn að vetrinum og byrjið fyrir eigin reikning.
Ókeypis atvinnu-skrifstofa vor leiðbeinir yður að loknu námi.
Vér höfum allar tegundir Automobíla og annara véla við hend-
iná, sem lærlingar fá að æfa sig á. Fónið oss eða skrifið eftir ó-
keypis kensluskrá. Komið og skoðið vorn nýtýzku-skóla.
HEMPHILL TRADE SCHOOLS, LIMITED,
Rétt hjá Slrand leikhúsinu. Office, 626 Main St., Winnipeg
Útibú: Regina, Saskatoon, Edmonton, Calgary, Vancouver.
ti/< .. | • \i» timbur, fjalviður af öllum ,
Nyjar vorubirgðir t.gu„dum, grirettur oe ai- i
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir j
að sýna þó ekkert sé keypt. ,
!
The Empire Sash & Door Co.
Umitsd
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
The Campbell Studio
Nafnkunnir ljósmyodasmiðir
Scott Bfock, Main Street South
Simi M. 1127 gagnvart Iðnaðarhöllinni
Stœrsta og tlzta ljósmyndastofan I Winnipeg og
ein af þeim stærsta og bsztn í Canada.
Áreiðanleg og lipur afgreiðsla.
Verð við allra hœfi.
• /•N!VéY.v#v*r/ív*.vév
Adanac Grain Co., Ltd.
408—418 Grain Exchange
WINNIPEG, - - MANITOBA
Vér ábyrgjumst sanngjarna flokkun og sendum
liverjum viðskiftavini hluthafamiða—Participa-
tion Certificate, og högum verzlun vorri að öllu
leyti samkvæmt fyrirmælum stjórnar og laga
Stjórnarleyfi og ábyrgð
Skrifið sem fyrst eftir upplýsingum og
Sendið Oss Svo Korn Yðar
Allar Allar
tegundir af tegundir af
KOLUM
EMPIRE C0AL C0MPANY Ltd.
Tals. Garry 238 og 239
Kaupið
Kolin
Undirems
pér sparið með því að kaupa undir eins.
AMERISK HARDKOL:
EGG, PEA, NUT, PEA stærðir Vandlega hreinsaðar
REGAL LINKOL
LUMP and STOVE stærðir
Ábyrgst Hrein — Sótlaus, Loga Alla Nóttina
D. D. WOOD & SONS, Ltd.
TELEPHONE: GARRY 2620
Office and Yards: Cor. Ross and Arlington Sts.
KAUPID BEZTA BLADID, LOGBERG.