Lögberg - 22.04.1920, Side 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 22. APRÍL 1920.
Bls. 3
HELEN MARLOW
EFTIR
Óþektan höfund.
“(ræfan er svo þýðingannikið orð,” sagði
Helen, og leit alvarlega á vinkonu sína, þegar
hún bætti við: “Eg held að mér 'þyki vænt
um þetta líf núna, þar eð eg eftir tvegg.ja ára
kappsamt og þolinmótt nám hefi verið svo
heppin. Mér þykir vænt um að fólkið skuli
hrósa mér, þar eð eg er mikillát og metnaðar
gjörn. En það er ekki auðvelt líf, söngmeyj-
ar og leikmeyjar verða að vinna með áhuga
miklum og eftirtekt, til þess að fylgjast með
kröfum tímanna. Mér líkar æsingin sem mað-
ur lifir í, af því henni fylgir eins konar fjör,
sem kæfir hugsunina” — og hún þrýsti hend-
ur frú Douglas með óafvitandi innileik — “eg
held kæra lafði, að sú mesta gæfa sem kvenn-
maður getur hlotið, það sé að dlska og vera
elskuð.”
“Já, góða Helen mín, það segir þú satt,”
hrópaði vinkona hennar, og bætti svo við al-
varleg. “Og það er gott að það er þannig,
svo að fin síðasta ánægja og gleði getur hlotn-
ast þeim fáta'ku eins og hinum ríku, liinum lágt
standandi eins og hinum hlátt standandi. En
eg tef þig of lengi, Helen, ’ ’ og hún snéri sér við
til að fara, en Helen gaf henni bendingu um að
vera kyr. / •
“Að eins eitt augnablik — mig langar til
að frétta eitthvað um — yðar vin — og minn;
um Fred Oakland.”
“Þér hafið ekki gleymt honum?” spurði
frú Douglas.
“Hvernig ætti eg að geta það? Til þess
skulda eg honum alt of mikla góðvild,” svar-
aði hún.
“Þá mun þér þykja leitt, að honum hefir
ekki liðið vel. Hann hefir ekki verið heilbrigð-
ur í meir en heilt ár. Fyrir ári síðan lá hann
veikur erlendis af nýrnaköldu, og hefir síðan
ekki verið nógu hraustur til að syngja opiú-
berlega. Hann er enn þá erlendis og var til
staðar við frumraun þína í London.”
“Hann var þar — og heimsótti mig ekki
— skeytti ekkert um það!”
Rödd hennar skalf af særðum til finning-
um, og tár komu út í augum hennar.
Með sjálfri sér hugsaði frú Douglas:
“Svo hún hefir þá hjarta, þegar alt kem-
ur til alls.” ,
“kæra Helen”, svaraði hún, “segðu ekki
að hann hafi ekki skeytt um það. Enginn í
öllum heiminum getur verið glaður yfir hepni
þinni, en Fred Oakland. Manstu ekki eftir
því, þegar yfir þér vofði ógeðsleg hætta, þá var
hann á verði til að frdlsa þig frá henni. En
nú þarft þú ekki vináttu hans, og liann hafði
enga ástæðu til að veita þér nokkura vernd.
Hann verður altaf vinur þinn, en hann getur
ekki gleymt því, að þú neitaðir bónorði hans.”
Þessi orð særðu hana dýpri sárum, en hún
veitti eftirtekt. Helen brá hendinni fyrir
andlitið og stundi sáran.
“Þú ásakar hann ekki fyrir þetta Helen?”
spurði frú Douglas.
“Nei, nei, hann er sá eðallyndasti maður í
heiminum. Hvernig get eg ásakað hann fyr-
ir nokkum hlut. En mér þætti svo vænt um
að fá að sjá andlitið hans aftur,” og hún fór.
að laga sjalið sitt til þess, að dylja roðaun,
sem kom fram í kinnar hennar.
Fyrir utan dymar heyrðist rödd Nathaliu.
“Kemur þú bráðum, Helen?”
“Góða nótt kæaa Helen, eg skal fylgja
framför þinni með ánægju og gleði,” sagði frú
Douglas hnuggin.
Hún kysti enni ungu stúlkunnar, áður en
hún fór.
Nathalia og Harriet Hall ásamt Monteith
h.jónunum, biðu við leiksviðsdymar, Þegar
Helen með aðdáanlega yndislegum hreyfing-
um gekk út að vagninum sínum, var lienni litið
í augu Rudolps Armstrong, sem beið eftir
frænku sinni. Hún liá'lflokaði augum sínum,
án þess að láta í ljós að hún þekti hann; hugur
hennar fyltist af fyrirlitningu fyrir honum og
hinni svívirðilegu framkomu hans. Hún fann
til meðaumkunar með frú Douglas, af því hún
var svo náskyld svo auðvirðilegum bófa. Hún
hélt sig aldrei geta fyrirgefið honum.
Harriet hélt á eins mörgum blómum og
hún gat borið, sem gefin höfðu verið Helenu,
og hún flutti þau fegurstu til búningskllefans,
svo að söngmeyjan gæti dáðst að þeim þar.
Homið á nafnspjaldi stóð út á milli nokk-
urra fagurra rósa; Helen tók það og las:
“Rudolph Amistrong.”
Þá sá Harriet að söngmeyjan varð afar-
a'st. Hún tók rósimar, fleygði þeim á gólfið
o g traðkaði á þeim.
Með blóðrjóðar kinnar sneri hún sér að
Harriet og sagði hörkulega með eldingar í aug-
unum sínum.
“Þú verður að muna eftir nafninu Rud-
olph Araistrong, og nær sem þvi sérð nafn hans
á blómum til mín, verður þii að kasta þeim
burt, eins og þú mundir gera með viðbjóðs-
legan höggorm. ”
Harriet sagði já með auðmýkt við þessu,
en um leið og hún laut niður til að tína upp
eyðilögðu blómin, var dimma andlitið henna^’
blýgrátt af reiði, um leið og hún gekk út úr
herberginu, hugasði hún með sjálfri sér:
“Nei, slíkur svipur, slíkur svipur! Ætli
hann geti aldrei yfirunnið dramb hennar?”
Hún fór út til að fleygja frá sér blómunum
svo fór hún aftur inn ti'l að hjálpa Helenu að
hátta. Svo hraðaði hún sér til herbergis síns,
lét á sig sjal og hatt og læddist út á götuna.
Við næsta homið hitti hún háan mann, sem
beið hennar. Þau urðu samferða og töluðu
saman.
M'* „ __I;___ÍC* timbur, fjalviður af öllum j
WjTJflr vorilbirgðir tegundum, geirettur og ala- J
konar aðrir strikaðtr tiglar, hurðir og gluggar. j
Komið og ajáið vörur vorar. Vér erumætið glaðir {
að sýna þó ekkert aé keypt. t
The Empire Sash & Door Co.
Limltad
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
Allar
tegundir af
Allar
tegundir af
KOLUM
EMPIRE COAL COMPANY Ltd
Tals. Garry 238 oj* 239
Automobiie og Gas Tractor Sérfræðinga
verður meiri þörf en nokkru sinni áður í sögu þessa lands.
Hví ekki að búa sig undir tafarlaust?
Vér kennum yður Garage og Tractor vinnu. Allar tegundir
véla — L head, T head, I head, Valve in the head 8-6-4-2-1
Cylinder vólar eru notaðar við kensluna, einnig yfir 20 raf-
magnsaðferðir. Vér höfum einnig Automobile og Tractor
Garage, hvar þér getið fengið að njóta allra mögulegra æfinga.
Skóli vor er sá eini, sem býr til Batteries, er fullnægja kröfum
tímans. Vulcanizing verksmiðja vor er talin að vera sú lang-
fullkomnasta í Canada á allan hátt.
Árangurinn af kenslu vorri hefir oss til mikillar ánægju sann-
fært ’bæði sjálfa oss og aðra um að kenslan er sú rétta og sanna.
—-Skrifið eftir upplýsingum—allir hjartanlega velkomnir til
þess að skoða skóla vorn og áhöld.
GARBUTT M0T0R SCH00L, -Ltd.
City Public Market Building. CALGARY, ALTA.
A. CARRUTHERS Co. Ltd.
SENDIÐ
Húðir yðar,UIl,Gœrur, Tólgog Seneca rætur
til næstu verzlunar vorrar.
VJER greiðum hæsta markaðsverð.
VJER sendum merkispjöld og verðáætlanir þeim er æskja.
Adalskrifstofa: WINNIPEG, Manitoba
ÚTIBÚ—Brandon, Man.; Moose Jaw, Sask., Saskatoon, Sask.;
Edmonton, Alta.; Vancouver, B. C.
Konan sagði:
“Eg gerði einmitt það, sem þér sögðuð að
eg ætti að gera — koin af stað þrætu við ung-
frú G'raydon og yfirgaf hana. Eg fékk mér
pláss hjá ungfrú Helen, og eg lield hún sé vel
ánægð með mig. ’ ’
“Það er gott Harriet, og nú hefir þú nokk-
uð nýtt að gera fvrir mig.”
“ Já, en af verstu tegund. Hún varð al-
veg óð af reiði og reif blómin yðar í tætlur. Hún
skipaði mér líka að fleygja öllum blómum, sem
þér senduð.”
“Litla eldflugan,” sagði hann.
“Gg það er alls ekki sannsýnilegt, að þér
getið unnið sigur yfir henni. Enski milliradd-
ar söngvarinn er alveg ástfanginn af henni.”
“Og hún?” spurði hann
“Hún skeytir ekki hið minsta um hann; en
vinnukona frú Monteith segir, að hann sé erf-
ingi að aðalbornu nafni, og eins og þér vitið,
þá er ungfrú Helen metorðagjöm. Nei, en
hvað þér voruð óforsjáll, að giftast henui ekki,
þegar þér áttuð kost á því. ”
“Nú gagnar ekki að kvarta yfir því; en
enginn annar en eg skal giftast henni, það hefi
eg lofað sjálfum mér. Hún skal verða konan
mín, annaðhvort á heiðarlegan hátt, eða þá með
brögðum.”
“Eg get ekki skilið hvenig þér getið þetta,’
sagði stúlkan.
“Eg skal brugga eitt eða annað áform.
Eg sé nú, að hún muni aldrei fyrirgefa mér,
þessi mikilláti villiköttur. Hún var yfirburða
fögur á Jeiksviðinu. Eg lét Bessi frænku biðja
hennar fyrir mig í kvöld,- með allskonar auð
mjúkum viðurkenningum og bænum. En nei,
hún vildi ekki vita af neinu slíku, og riksaði
fram hjá mér eins og drotning. Enski milli-
raddar söngvarinn fylgdi henni út að vagnin-
um hennar, eins og sannur lávarðuúr, það gerði
hann. Eg held eg hati hann.”
“En hvað ætlið þér að gera? Hver verð-
ur næsti leikui’inn yðar?” spurði hún óþolin-
móð.
“Eg veit það ekki. Hveraig gat mér dott-
ið í hug að fullvissan um hylli mína og iðrun,
yrði svo Jétt á metunum? Það var þó eitt sinn
að liún var fús til að verða frú Aimstrong. ”
‘VMetorðagimi hennar er nú fullnægt með
lxinni miklu hepni, sem hún hlýtur á leiksviðinu
og hún hefir möguleika til að fyrirlíta yður nú.”
sagði Harriet.
“Þannig lítur það út, en eg vona að það
breytist. Það er alt of mikið, sem hún á kost
á að fá, til þess að hún vilji missa það. Nú
getur þú farið, Harviet, og eg ætla að liugsa
um eitthvað nýtt; undir eins og eg er búin að
ákvéða hvernig eg ætla að haga mér, skal eg
láta þig vita það.”
“Þar er gott, en þá verðið þér að hraða
yður, ef þér viljið að eg hjálpi yður. Eg á að
eins að vera hjá henni einn mánuð, þangað til
franska þernan hennar kemur frá London.”
“ Já, þá er tíminn sannarlega stuttur, en
við vei'ðum að nota hann. Taktu við þessu
fyrir greiða þinn, og svo segi eg góða nótt.”
Hann þrýsti tveimur gullpeningum í liendi
liennar, og þau skildu, hún til að fara aftur til
herbergis síns, og hann til heimilis síns, þar
sem hann vakti í margar stundir, hugsandi um
hvaða aðferð mundi hentugust og lieppilegust
fyrir sig, til að ná Helenu á sitt vald.
44. Kapítuli.
“Gladys, mín, góða leyfðu mér að skrifa
lienni. Hún er nú rík og voldug, og þér vorað
svo góðar við hana, þegar hún var fátæk og ein-
mana í lieiminum. Hún var sama sem systir
yðar. Eg er allveg viss um, að ef hún vissi nú
hvar þér værað, og að þér væruð veikar, þá
mundi þrtð hryggja hana mikið, og hún mundi
gefa yðnr alt sem þér þurfið.”
Það var hin þolinmóða, hnuggna rödd frú
Angus, sem talaði þetta, hún sat í sama litla
herberginu, þar sem Gladys Drew tók Helenu
til sín, og skifti öllu, sem hún átti, jafnt á milli
sín og hennar.
Frú Angus var hin sama, sem lnín hafði
verið um mörg ár; hún var að sönnu dálítið
lotnari, og hár hennar hvítara, en það var líka
alt; hin snotra Gladys var þar á móti mikið
breytt.
1 heilt ár hafði hún ekki tekið þátt í leik-
störfum. Sex af þessum mánuðum hafði hún
dvalið í Milford, sem hjúkranarkona föður
síns og systur, sem bæði dóu af tæringu. Þeg-
ar búið var að jarðsetja þessa s(ðustu ættingja
hennar, varð hún þess meir og meir vör, að
sama veikin hafði gripið hana, hún varð æ veik-
ari og magnþrota, því aflið yfirgaf hana.
“Eg vérð bráðnm betri, þegar eg er búin
að hvíla mig dálítið,” sagði hún við frú Angus,
og þegar eg er orðin nógu frísk, þá fer eg aftur
til Boston.”
Það yrði liarður skilnaður fyrir frú Angus
sem liina síðustu daga liafði verið í sama her-
berginu og Gladys, og annast um hana eins og
linn væri móðir hennar. Hún tók eftir því
rnjög sorgbitin,' að Gladys hnignaði æ meir og
rneir, og þar við bættist, að með hverjum degi
varð erviðara að útvega það sem þurfti; það
varð líka að fá allmikið af lyfjum.
Það var af þessum ástæðum að frú Angus
hðlt, að það gæti verið komin tími til að skrifa
Helenu, og segja henni frá neyðinni, en Gladys
var því mótfallin.
“Nei, nei, mamma,” sagði hún með beiskju
mikillæti, “eg get soltið, en ekki betlað. Hún
er ekkert fyrir okkur, þessi nafnkunna söng-
meyja. Hún hefir gleymt okkur og liugsar
ekki um okkur nú orðið, þó olíkur þætti svo
vænt um hana. Við skulum láta hana eiga sig;
við verðum að þræla og þjást.”
Gamla konan vann sér dálítið inn með
saum, og Gladys lijálpaði henni ögn.
Einmitt þenna dag kom bréf til fx*ú Angus
— bréf með póstábyi’gð, sem var alveg nýtt
fyrir gömlu konuna, máske í fyrsta sinn á æfi
hennar. Þegar hún opnaði það, duttu þrír
• tuttugu dollara seðlar út úr því.
“Ó, 'þetta hefir hinn góði guð sent okkur!”
hrópaði hún.
“Nei, eg lield það sé frá Helenu. Lát þú
mig sjá bréfið,” sagði Gladys forvitin, tók bréf-
með mögru fingrunum sínum og las það hátt.
Það var viðkvæmt og þakklátt bréf, og Gladys
spáði rétt, það var frá Helenu.
Hún skrifaði að liún væri komin aftur frá
Európu, og lilyti mikið hrós, hvar sem hún
kæmi fram á leiksviði; bað um fyrirgefningu
fyrir þögn sína, og gat þess, að sig langaði til
að heyra eittJivað um sína kæru Gladys. Hún
bað frú Angus að sýna sér þá velvild, að þiggja
•þessa peninga, sem væru lagðir innan í bréfið,
og sendi sína innilegustu kveðju.
Lesandann furðar líklega á því, að frú
Angus skyldi stinga upp á því, að skrifa Hel-
enu, sem þær að líkum vissu ekki, hvar í lieimi
hún væri, en nágranni þeirra hafði einn dag
verið svo velviljaður að fæi’a þeim blað, þar
sem sagt var frá því, að Helen Marlow, hin
nafnkunna söngmeyja, beggja megin hafsins,
væri komin aftur frá Európu og syngi nú í tón-
leikhúsi í New York, þar sem hún hlyti hið
mesta lof.
45. Kapítuli.
“Eg sagði þér þetta, að hún mundi vilja
hjálpa okkur,” hrópaði frú Angus sigri hrós-
andi. Ó, en sá gleði geisli sem leið yfir litla
andlitið hennar Gladys, með djúpu dökku
augun.
Sama daginn íor hún að skrifa Helenu;
en hún var svo magnlaus, að hiín gat ekki lokið
við að skrifa eina blaðsíðu. Frú Angus gekk
fjörlega út í bæinn, til að kaupa góðan mat og
ílyf; á meðan lagðist Gladys á rúmið sitt og
þakkaði guði fyrir, að hann hefði annast um
Helenu, og hún var ósegjanlega glöð yfir því,
að hún hafði loksins heyrt um hana og líðan
hennar.
“Ó, hvað mér þætti vænt um að sjá hana
á leiksviðinu og heyra hana syngja, en þeirrar
ánægju fæ eg aldrei að njóta,” liugsaði lnin
með sjálfri sér. Daginn eftir var hún þó miklu
hressari, sem hún átti að þakka góða matnum
og lyfinu, sem frú Angus liafði keypt; hún gat
því lokið við bréfið til Helenar og sent það af
stað.
Söngmeyjan hafði þá sungið tvær vikur
í New York, og hlotið mikið hrós.
Ungfrú Graydon varð alveg óð af reiði,
þegar hún las um gæfuna, sem kcppinautur
hennar hafði hlotið; en það beiskasta fyrir
hana var þó það, að hinar lielztu fjölskyldur
liöfðu boðið Monteith hjónunum og stiílkunum
þeirra, ungfrú Helen Marlow og Nathaliu Gra-
ves, til að taka þátt í dansi og kvöldsamkomu
hjá sér. Það var einnig lélegur plástur á sár
hennar, að Helen hafði með vinsemd afþakkað
öll höimboð, og afsakað sig með því, að sam-
kvæmis skemtanir væri ekki hægt að sameina
við þær skyldur, sem á henni livíldu gagnvart
hinum mannmai’ga almenningi.
En í rauninni þótti Helenu eins’vænt um
gleði og skemtanir, eins og»hverri annari stúlku
á hennar aldri, og það lá mikillæti bak við
þessar alúðlegu afþakkanir hennar.
Hinn særandi sannleikur, sem Rudolpli
Armstrong hafði sagt henni, var henni sífeld
kvöl, sem hún gat ekki gleymt.
“Það íhundi ekki gera mér lieimboð, þetta
mikilhæfa fólk, ef það vissi það, sem eg veit,
og eg vil ekki þiggja heim'boð þess, sem eg í
raun og vera á enga kröfu til,” sagði hún við
sjálfa sig angurvær, en ákveðin.
Einn daginn fékk hún bréfið frá Gladys,
ineðan hún grét þungum tárum yfir sinni ógæfu-
sömu vinstúlku, kom þema hennar inn og sagði
að hr. Lorimer Lovel beiddi um að fá að finna
hana.
Helen þurkaði af sér tárin, og fór ofan til
að taka á móti milliraddar söhgvaranum.
Hann stóð strax upp, ákafur, fallegur, en
nokkuð órólegur, svo að hún skyldi strax, að
það lilaut að vera eitthvað óvanalegt sem í
honum bjó.
“Hvað er að? Hefir nokhuð sérstakt
viljað til?” spurði hún forvitin.
Hann leit tij ungu stúlkunnar á þann hátt,
sem kom henni til að skjálfa, og hún dró sig í
hlé, hrædd við það, sem hxm hélt að mundi
koma.
“Eg — já — það hefir nokkuð komið fyrir,
og eg verð að leggja af stað til Englands í dag.
Eg er einmitt kominn liingað í þeim erindum.
að segja hr. Montéith, að hann verði að ixtvega
sér annan milliraddar söngvara.”
“Þykir yður það leitt, eg þakka yður fyrir
það, ungfrú Marlow,” sagði hann glaðui*. En
eg liefi en ekki sagt yður alla nýungina. Eg
fékk símrit frá Englandi í morgun. Elzti
bróðir minn, barúninn, er nýlega dáinn, var
mér sagt í símx-itinu.”
“Ó, það þykir mér afar leitt,” sagði Helen
xneð vingjaralegri samhvgð; en liann svai’aði
kærule\"sislega:
“Hann var að eins hálfbróðir minn, og
olvkur kom ekki vel saman. Robex’t var miklu
•eldri en eg, og var ekki samþykkur því starfi,
<sem eg valdi mér, svo eg get að eins verið við-
eigandi hryggur yfir burtför lxans, sérstaklega
af því, að eV tek nxx við nafnbót hans, og verð
eigaridi hans mörgu bxxjarða.”
Hann þagnaði; Helen beið, og hann hætti
við:
“Eg verð nú Sir Lorimer Lovél í Lovel
Jxöllinni, og er hi'eykinn ýfir því, þar eð það er
BLUE RIBBON
TEA.
Eyðið ekki tímanum til
þess að leita að einhverju
“alveg eins góðu” eins og
BLUE RIBBON TE
eitt liinna fegurstu plássa í Englandi, og tekjur
mínar verða tuttugu þúsund pund árlega. Það
ex’u allgóðar tekjur og þægileg umbi’eyting fyr-
ir mig, finst yður það ekki?”
• “ Jii, stórkostleg breyting, og eg óska yður
til alli’ar hamingju,” sagði Helen hlýlega.
Hann nálgaðist liana, og íævndi að taka
hendi hennar, um leið og hann sagði við-
kvæmur:
- “Helen, drotning mín, eg get ekki farið
lxéðan áix þess, að opna hjarta nxitt fyrir yður,
eg elska yður svo innilega. Yiljið þér verða
kona mín? Viljið þér liætta við leikhúsið, og
verða lafði Lovel?”
KAUPID BEZTA BLADID, LOGBGRG