Lögberg - 27.01.1921, Síða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN,
27. JANÚAR 1921
BIs.3
Nelly
frá Shorne Mills.
Efiir Charles Garvice.
“Nei, ungfrú Lorton. Anglefords lá-
\arðarnir hafa alt af verið vingjarnlegir við
gamlia vinnufólkið sitt, af því þeir vita að við
viljum aldrei nota stöðu okkar til eigin hags-
muna í neinu tilliti. Nei, mér varð bilt við af
því, að hann var svo breyttur. Hann var van-
ur að vera kátur, næstum þarnalega gáskafull-
ur, en nú er hann svo yfirburða alvarlegur,
næstum óþýður, og það eru grá hár hjá gagn-
augunum hans, og í augum hans er næstum
sorgþrunginn svipur. Hans hátign hefir orð-
ið fyrir einhverju mótlæti, sem legst þungt á
hann. Eg sagð-i íþetta við herbergiisþjón hans.
en hann vildi ekkert um það tala. Hann hef-
ir heldur ekki verið hjá lávarðinum afarlengi,
svo Ihann veit máske ekkert um þetta. Nú
byrjar hljóðfærasöngurinn, og heyrið nú, gang^-
ið þér inn á danssals hápallinn og þá vona- eg
að þér skemtið yður, ungfrú Lorton.
Nelly fór með gömlu konunni upp á litla
hápallinn, þar sem nokkrir stólar höfðu verið
látnir lianda vinnufól'kinu, bak við hljóðfæra-
leikendami. Hún sá Falconer á ræðupallinum
rneð fiðluna sína; en hann leit til hennar eitt
augnablik brosandi, þegar hún kom inn.
‘ ‘ Getið þér séð?” sagði frú Hawksley.
■“Gangið þér dálítið lenga. Gerið svo vel að
rýnikva til fyrir ungfrú Lorton.”
“Eg sé vel ihérna,” sagði 'hún, því ihún vildi ekki
að aðrir sæi sig. Hún laut áfram og leit niður á
þenna glæsilega mannfjölda. Ljósið, sem Dick
var svo hreykinn yfir, blindaði hana fyrstu augna-
blikin, en svo vandist hún því smátt og smátt, og nú
þekti hún aftur lafði Angleford, Wolfers og fleiri.
Lafði Angloford var í svörtum þykksilkisbúningi
með kniplingum, og hún hafði látið á sig fjölskyldu
demantana, samkvæmt innilegri kröfu Drakes.
“pér segið satt, frú Haws'ley,” sagði Nelly.
“pað eru ágætir demantar. Og alt er svo skraut-
legt.”
“Mér þykir vænt um það, að þér eruð ánægðar,
ungfrú Lorton, sagði gamla konan með þeim svip,
eins og hún hefði búið alt þetta út til ánægju fyrir
Nelly. “Eg er að líta eftir lávarðinum til þess,
a.ð geta sýnt yður hann, en þetta augnablik hlýtur
hann að standa undir hápal'linum. ó, þarna kem-
ur hann; flýtið yður nú og lútið áfram. Sko þarna
— hávaxni maðurinn með fallegu stúlkuna við hlið
sína. Lútið lengra áfram, svo þqr sjáið betur.
Stúlkan er klædd ljósgráu svlki.
Nel'ly hallaði sér áfram forvitin, eins og ung-
um stúlkum er títt — en alt í einu hljóðaði hún lágt
og dró sig í hlé. Persónurnar, sem frú Hawhsley
hafði bent á, voru Drake og lafði Luce. Drake!
“Hvað er að? Meidduð þér yður? Sáuð þér
lávarðinn?” spurði frú Hawksley.
“Nei,” sagði Nelly og reyndi að tala rólega.
“Eg sá — manninn með stúlkuna í gráa kjólnum —
en —"
v Hawksley starði á hana.
“pað er lávarðurinn Angleford með lafði Luce
Furfleigh við hlið sína.”
28. "kapítuli.
• f
Nelly sat allveg hreyfingarlaus. Hið tóma svæði
virtist henni lyftast upp og svífa fram og aftur eins
og skip í öldugangi; ljósin dönsuðu með afarhraða,
og hljóðfærasöngurinn orgaði margraddaður með
ýmiskonar tónum í eyrum hennar, og afar mikið
magnleysi ásótti hana.
“'Pað Híður ekki yfir mig — eg vil það ekki,”
ómaði í huga hennar, og hún beit á jaxlinn og kreisti
höndunum fast saman um kjólinn sinn. “Petta
er mnssýning — það hlýtur að vera missýning. petta
er ekki Drake. Eg hélt mig sjá hann hérná um
kvöldið — það er af því eg hugsa ált af um hann,
að eg held mig sjá hann. Já, já — þetta hlýtur að
vera missýning.”
Hún lokaði augunum litla stund, og þegar hún
opnaði þau aftur, voru ljósin og alt annað rólegt í
kringum hana, svo herti hún upp hugann og laut
áfram aftur til að líta ofan.
pað var verið að dansa vals, og skrautlegu bún-
ingarnir og demantarnir glitruðu fyrir augum henn-
ar, fyrst gat hún ekki aðgreint hinar ýmsu persónur,
en svo kom hún auga á háa manninn aftur. Hann
dansaði við lafði Luce, svo snildarlega vel, og nú
nálguðusit þau hápallinn, og þá sá Nélly, að sér hafði
ekki misisýnst — þetta var sannarlega Drake.
Hún andvarpaði og hné aftur á bak. Frú
HaWksley laut niður að henni.
“Er yður ilt, ungfrú Lorton? pað er voða-
lega heitt hérna. Viljið þér iheldur fara ofan?”
“Nei, nei,” sagði Nell yfljótlega, næstum kvíð-
andi. Hún vildi ekki fara. pað var slæmt að
sjá ihann dansa við iþessa fögru stúlku — fegurri en
nokkrar af hinum viðstöddu stúlkum; en eitthvert
töframagn hafði gripið Nelly. hún gat ekki farið —
það var eins og að hún yrði að tæma þenna kvala-
bikar til botns. “Nei, nei, mér er ekki ilt, það er
vitaskuld nokkuð heitt, en það gengur ekkert að
mér.”
Með lokuðum vörum og skelkuðum augum horfði
hún á þessar dansandi persónur, sem nú svifu aftur
yfir gólfið. pað var Drake, en svo umbreyttur.
Hann leit út fyrir að vera mörgum árum eldri, og
andlit ihans var svo alvarlegt og ihörkulegt — hörku-
b&ra, alvarlegra og sorgþrungnara en fyrsta daginn,
sem bún sá ihann, þann dag, sem hestuirnn fleygði
honum að fótum hennar. pað var orðið miklu
ánægjulegra meðan hann dvaldi í Shorne Mills —
það var satt að isegja orðið alveg hreytt þessar fáu
vikur, sem þau voru heitbundin; en þessi glaði, ró-
legi, ánægjulegi svipur var aftur horfinn, eins og
hún mundi hann. Hafði hann verið veikur? hugs-
aði hún. Hvar 'hafði hann verið Hvað hafði hann
hafst að?
En það kom henni ekki við, skifti hana engu. i
Hann var kominn aftur til Englands og dansaði við
stúlkuna, sem hann e'lskaði, við hina fögru lafði
Luce, sem hann kysti á hjallanum.
“Nú, hvernig lízt yður svo á hans hátign?”
spurði frú Hawksley, eins og lávarðurinn væri sér-
eign hennar. Eg sagði ekki ósatt, þegar eg sagði
að hann væri sá fegursti og göfugasti maður í dans-
leiknum, sagði eg það ekki, ungfrú Lorton.
“Nei,” svaraði Nelly, sem vissi ekki hvað hún
sagði. “pað er —” hún brá hendinni að vörum
sínum, hún var en ekki búin að átta sig á því, að
hennar Drake og lávarður Angleford, var sami mað-
urinn, “Já, bann er snotur og —” hún þagnaði, og
gamla frúin leit þóttálega til hennar. “En — en
mér hefir .skjátalst — eg — eg á við — hvað hét lá-
varður Angleford áður en hann erfði nafnbótin-a?”
Frú Hawksley leit undrandi á Ihama.
“Ó, hann hét lávarður Selbie,” sagði hún. “par
eð hann var Angleford, hefði hann átt að heita lá-
varður Vernon, Drake Vernon, en faðir hans var
nafnfrægur stjórnvitringur — landstjóri í New
Souiíh Wales — og svo gerðu þeir hann að undir-
greifa, skiljið þér þetta?” spurði hún hreykin yfir
þekkingu sinni á þessum smáatriðum viðVíkjandi
nafnbótinni og nafni lávarðarins.
Vesálings Nelly var hálfringluð. En þetta
hafði enga þýðingu fyrir hana; hún hafði heyrt nóg.
Drake Vernon, sem hafði komið henni til að elska
sig, og hafði beðið hana að verða konu sína, hafði
verið lávarður Selbie. Hvers vegna hafði hann
dulið tign sína og stöðu fyrir henni ? Hann ,hafði fyr-
ir Ihennar sjón verið svo heiðarlegur og hreinskilinn,
að hún hafði með ánægju gefið honum trygð sína og
ást — og svo — ó, hvers vegna hafði hún gert það?
Hvers vegna hafði hann sagst vera almennur maður,
án tignar og auðs? Hafði hann ekki ætlað sér að
giftast henni? Hafði hann að eins gert þetta sér
til gamans?
Kinmar hemmar urðu blóðrauðar af sneypu, en
fölnuðu aftur eftir fáein agunablik.
Drake var greifi af Angleford, og hún, stúlkan
sem hann hafði eyðilagt, var hér í 'hans húsi, sat og
horfði á hann ganga á milli gesta sinna. pessi hugs-
un var næstum óþolandi fyrir hana; hún stóð upp
með hægð af stólnum sínum, en hún varð að setjast
aftur, af því hún skálf frá hvirfli til itlj'a, og var
ekkii fær um að ganga.
Hún vissi ekki hve lengi Ihún sat í þessu ásig-
komulagi. Dansinn hélt áfram. hún sá Drake, nei,
'lávarðlinn, skyldi hún nokkru sinni skilja þetta, dansa
oft. Stundum gekk hann til hóps af eldri stúlkum,
sem sátu langs með veggjunum, ellegar hann hallaði
sér að veggnum og talaði við menn, sem dönsuðu ekki,
og hvort sem hann gekk, var tekið á móti honum með
iotningu, sem persónur frá “torgi hégómans” sýna
ált af ihárri stöðu og auð.
“pér getið séð hve mikils hans hátign er virtur
alstaðar,” sagði frú Hawksley mikillát. Honum er
næstum sýnd sama virðing, eins og hann væri prins
af konunglegum ættum, og hann er líka efstur í
tigninni hér, þó ihér séu margir hátt settir og vold-
ugir menn og konur í kvöld, ungfrú Lorton. pað
get eg fullvissað yður um. Hér er hertoginnan frá
Oleavemere — hún situr þarna á pallinum í háa
stólnum — og elzta dóttir hennar situr hjá henni,
þarna er markgreifinn af Downfield — hái maðurinn
með hvíta ihárið. Hann er mikilmenni, en hann
getu rekki jafnast við lávarð Angleford, og 'hann er
tiltölulega fátækur í samanburði við láva.rð Angie-
ford. Og þarna er lávarður Turfleigh, gamli mað-
urinn með svarta hárið og efrivarar s'keggið, auðvitað
litað, góða mín. peir kalla hann hinn “léttúðga lá-
varð Turfleigh”, og það á vel við, hugsa eg. Nú—
nú ætlar hans hátign að dansa við lafði Luce aftur.
Sjáið þér ihve glaður faðir hennar, lávarður T.urf-
Ieigh er? Hann kinkar og brosir til ’hennar. Eg
veit hvað hann Ihugsar um! Mig furðar heldur ekki
þó það yrði alvara úr því. Lávarður Selbie og hún
voru eitt sinn heitbundin, en trúlofanin var rofin,
þegar frændi hans hátignar gifti sig. Turfleigh er
of fátækur ti'l þess, að Ihún geti gifzt öðrum en ríkum
manní. En nú er lávarður Selbie greifi af Angle-
ford, og nú—”
Nellie skildi nú alt. Af því stúlkan, sem hann
hafði elskað, sveik hann, hafði Drake falið sig fyrir
viðhafnarfólkinu í Shorne Mills. pess vegnq hafði
'hann verið svo alvartegur og hugsandi fyrsta dag-
inn, sem hún ihafði séð hann.
“pað er leiðinllegt, að bróðir yðar iskuli ekki geta
komið hingað upp,” sagði frú Hawksley, sem stóð við
hliðina á Nelly, svo hún gat ekiki séð föl og sorg-
þrungna svipinn á andliti ungu stúlkunnar. “Eg er
viss um að honum hefði þótt gaman að horfa á dans-
inn. Mig hálf langar að gera honum boð að koma
hingað—”
Nelly greip í handlegg hennar. Dick mátti ekki
koma þangað pp og þekkja Drake—.hann mátti ekki
sjá föla andllitið hennar og skjálfandi varirnar. Ef
mögulegt væri, yrðu þau að fara næsta morgun, hún
yrði að reyna að koma Dick til að fara, áður en harfli
fengi að vita að Drake o.g lávarður Anglefór dvar ein
og sama persónan.
“Bróðir minn kemur ékki hingað,” sagði hún.
“pér ættuð ekki að gera boð eftir honum. Hann vill
ekki yfirgefa vélaskálann, ef eitthvað kynni að bila”.
Frú Hawksley kinkaði.
“pér skuluð ráða, góða mín,” sagði hún. “En
það er samt leiðinlegt. Nú er þögn. Mig furðar
hvað nú á fram að fara á ræðup'allinum?”
Nelly leit upp á hljóðfærasviðið, sem nú var
þögult, en Falconar var að stilla fiðluna sína. Hér
um bil hélmingurinn af dansfólkinu hafði farið út úr
salnum og það, sem eftir var, gekk fram og aftur og
hló, eða safnaðist í hópa 5 útskot gflugganna.
Fálconer hætti að stilla fiðluna og leit á Nelly
—á hápallinum var of dimt til þess, að hann gæti
séð hve föl ihún var — óg fór svo að leika einsöng.
Eftir þenna fjöruga hljóðfærasöng dansanna,
valdi hann sónata, eins og blæ af fersku heiðalofti í
þcssum rykuga sal, og við fyrsta tón þessa inndæla
söngs hætti alt samtal og allir litu upp á ræðupall-
inn til þssarar háu grönnu persónu í flðjelsjakk-
anum. 1
Meðan Neflly hlustaði á spilið, fanst henni eins I
og köld hluttakandi og viðkvæm hönd hefði lagst á j
hjarta hennar, eins og viðkvæm blíð rödd hvíslaði
að henni alúðlegum, huggandi orðum. Aldrei hávær j
né glymjandi, en með ómótstæðilegu afli, sem hélt
áheyrendunum kyrrum og hlustandi, stundum svo
lágum tónum, að það ómaði eins og taut, grip þessi
unaðslegi hljóðfærasöngur hugsanir og tilfinningar,
vakti blíðar endurminningar, endurnýjaði brostnar
vonir, mýkti á fáum sekúndum óþjálar og hörkulegar
hugsanir og áform.
Tárin komu fram í augun á Nelly og það gerði -
henni hughægra, en gegn um tárin sá hún, að stóri
salurinn fyltist smátt og smátt af gestunum, sem
komu inn aftur, og þegar Falconer hætti, ómuðu sam-
sinnishróp, sem llávarður Angleford byrjaði á.
“Hve fagurt, hve unaðslegt!” sagði hertogainn-
an, ;sem gekk við hliðina á Drake. “pessi maður
hlýtur að vera yfirburða gáfaður. Hvar hafið þér
fundið hann, lávarður Angleford?”
Drak svaraði ekki strax — það var eins og hann
ihefði ekki heyrt til hennar. Hljóðfærasöngurinn
hafði haft undraverð áhrif á hann — máske meiri en
á nokkurn annan. Hann var mjög alvartegur, auga-
brýrnar hnyklaðar og höfuðið hnigið ofan á bringu
eins og á því hvíldu sorglegar endurminningar.
Hann hafði átt svo annrtkt að gegna skylldum sín-
um, sem gestgjafi, að hann hafði gleymt því umliðna
í nokkrar stundir; en við fyrstu tóna fiðlunnar stóð
mynd Nellyar fyrir hugskotssjónum hans. pað var
bylgjuskvampið með “Annie Laurie” — það var rödd
Nel'lyar sem hann heyrði gegn um þesa inndælu tóna.
Hann hlustaði með sárri löngun eftir ihinum unaðs-
legu, gæfurí'ku vikum, sem hann naut í Shorne Mills
fyrir löngu síðan, og þessi tóma, einmanalega nútíð
fylti hann með enn þá meiri leiðindum og viðbjóði en
áður, — “Nelly, Nélly!” ómaði í eyrum ,hans.
“Eg bið yður afsökunar,” sagði hann; eg hefi
ekki fengið hann til að koma ihingað. Hann er hér
af tilviljun.”
“Hann hlýtur að vera afburða listamaður,”
sagði hertoginnan hrifin. “Hvað heitir hann?”
“Falconer,” sagði Drake. Hann .dvelur í einu
af dyravarðarhúsunum.”
“Hann lék yfirburða fallega. Háldið þér ekki
að eg geti fengið hann til að koma til The Court þann
9.? Eg bið yður að apyrja hann um það. En
hann leikur eflaust meira núna?” sagði hún áköf.
“Eg skal biðja hann að gera það,” sagði Drake.
“Já, gerðu það, Drake,” hvíslaði lafði Luce, sem
var aftur kominn inn 'í salinn og hafði nálgast hann.
pessi fagri hljóðfærasöngur Ihafði engin áhrif haft á
hana, hún hafði gagnstætt því álitið, að fiðlutónar
væru ékki viðeigandi , danssal — þeir voru svo öm-
urlegir og sorglegir, en þegar hún sameinaði nú bæn
.sína með hertoginnunnar, leit út fyrir að bláu aug- \
un ihennar væru rök af tárum og varirnar skjálf-
andi. “Pað var svo fagurt; það var svo hrífandi.
Mér lá við að £ráta.”
Drake kinkaði, leiddi hertoginnuna að stól, og
gekk hægum skrefum yfir gólfið til hápalls tröpp-
unnar.
Nelly, sem ált af hafði aðgætt 'hann, að hálfu
leyti ringluð'og utan við isig, misti sjónar af hon-
um fáeinar miínútur, en svo heyrði hún alt í einu
karlmannlegu röddina ihans í nánd við sig, og sá
hann standa í opnum dyrum ihápallsins.
Hún baéldi niður í sér kveljandi 'hljóð og fól sig
bak við ihina gildu frú Hawksley, isvo hún huldi hana
að öllu leyti.
“Hr. Falconer?” heyrði hún dimmu röddina
segja.
Falconer hneigði sig með fiðluna undir hand-
leggnuim. Föla andlitið hans var alveg rólegt;
fiðlutónarnir hans ómuðu enn þá 'í eyrum hans og
ti.truðu í huga hans svo ákaft, að hann lét ekki koma
fát á sig, þegar samsinnisíhrópin byrjuðu aftur.
“Eg er kominn til að þakka yður fyrir fiðlusöng-
in, hr. Falconer, og til að biðja yður að veita okkur
þann greiða, að leika dálítið meira,” sagði Drake
vingjarnlega og blátt áfram.
“Mér skal vera það ánægja, lávarður,” svaraði
Falconer og stilti fiðluna sína aftur.
Drake ileit í kringum sig á hápallinum, sem var
fremur dimmur, og vinnufólkið hafði hopað á hæl
með lotningu, svo Nelly var alveg Ihulin; en hún
skalf af 'kvíða yfir því, að þeir sem stóðu fyrir fram-
an hana, kynnu að ganga til hliðar svo Ihann gæti
séð hana —því hún vissi hve glögga sjón hann
hafði.
Drakefanst að þétta tempraða ljós á hápallinum
væri hvfllld frá miklu birtunni niðri í salnum, svo
✓
ihann stóð kyr um stund og hállaði sér að veggnum
með krosslagða handleggi og lotið höfuð. Hann
var svo nállægt Nelly, að hún hefði getað snert við
Ihonum — svo nálægt, að hún var hrædd um að hann
heyrði hjartslátt sinn. Einu sinni þegar fiðlan
kvartaði í ástríðumiklum, örvilnandi tónum — en
með svo mikilli bliíðu og viðkvæmni samt sem áður,
heyrði hún Drake andvarpa.
pað sem Falconer lék, var hátíðasöngur eftir
Raffi, síðustu undraverðu tónarnir þögnuðu, hægt
en titrandi, næstum eins og mannleg rödd, já, fall-
egri en nokkur mannleg rödd. Falconer lét fiðl-
una síga niður. .Samsinnisihrópin og ópin byrjuðu
aftur með afarmiklum hávaða, og Drake nálgaðist
listamanninn. Á leiðinni til hans rasaði hann um
fiðlukassann, þjónunum til mikillar skelfingar —
því það var mjög alvarlegt átvik, þegar greifi af
Angleford rasaði — og Drake rétti hendina frá sér
til að leita að stuðning, og varð þáT gripið í handlegg
frú Hawksley.
“Fyrirgefið”, sagði ihann. “ó, eruð það þér,
frú Hawksley! — pað er þægilega dimt hérna.” •
Hann leit af frúnni á ungu stúlkuna, sem faldi
isig bak við hana, og hann stóð kyr eina eða tvær
sékúndur eins og einihver endurminning Ihefði grip-
ið hann. En Nelly stóð strax upp og faldi sig bak
við hina, og Drake gekk til Falconer.
“Má eg þakka yður?” sagði hann. “Eg hefi
aldrei heyrt þenna hátíðasöng betur leikinn. Eg
á að biðja yður, fyrir hertoginnuna frá Cleavemere,
•• L* ÍS* timbur, fjalviður af ölium
ar Vörílbirgöir tegundum, geirettur og al*- ’j
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
,, -----------LimiteU ----------'
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
hr. Falconer, ef þér eruð ekki ráðinn annarstaðar,
að kofria og leika á fiðluna yðár i Cleavemere Court
9. næsta mánaðar. Eg spyr yður svo skyndilega
og gagnstætt kurteisisreglum, af því ihennar hátign
þráir svo mikið að fá svar yðar, og það mundi gleðja
hana ósegjan'lega mikið, ef hún mætti gera sér von
um komu yðar þann 9.”
Falconer hneigði sig.
“Get eg fengið tíma til að hugsa mig um svar-
ið?” spurði Falconer.
“Aúðvitað,” sagði Drake vingjarnlega. “Vilj-
ið þér senda mér fáein orð? pökk fyrir. pað er
ágæt fiðla sem þér Ihafið.”
“Faðir minn átti hana,” sagði Falconer blátt
áfram og þrýsti henni ósjálfrátt fastara að sér, eins
og það væri lifandi vera.
Hann hafði oft selt eða veðsett muni sína, til
þess að geta keypt sér mat — en jafn oft hafði hann
gleymt kulda og svengd af ánægju yfir sinni verð-
miklu fiðflu, sem hann veðsetti aldrei.
Drake kinkaði til merkis um að hann skildi þetta;
og snéri svo að ráðskonunni.
“Fáum við bráðum að neyta kvöldmatar, frú
Hawksley?” spurði hann vingjarnlega.
Gamla konan hneigði sig tígulega.
“Já, lávarður.”
“pá er kominn tími til þess, að hr. Falconer —
og allir aðrir fari að vitja hans, sagði hann, og með
vingjarnlegu brosi og hneigingu, yfirgaf hann há-
pallinn.
Hann langaði til að taka Falconer með sér ofan
í borðstofuna til að neyta kvöldverðar, en hann
grunaði, að þó að enginn af gestunum hefði skeytt
um gamla flöjelsjákkann, þá mundi Falconer sjálfur
fyrirverða sig fyrir að láta sjá sig í honum, og þess
•vegna hætti hann við það.
Meðan Drake var fjarverandi, hafði lafði Luce
staðið og látist taka eftir hljóðfærasöngnum með að-
dáun; en hreyfingar blævængsins hennar komu upp
um hugar ásigkomulag hennar, því þær urðu sífelt
ákafari og hraðari, og þegar lávarður Turfleigh kom
til hennar og leit á hana með fálkaaugunum sínum,
sendi hún honum reiðiþrungið augnatillit.
“Hvar er Drake?” spurði hann og lækkaði digra
róminn sinn.
“Einhverstaðar uppi á hápallinum; hann fór
þangað til að hrósa og þakka þessum fiðluleikara,
sem stednur þar uppi og íleikur.”
“Hver ræfillinn!” sagði lávarðurinn og leit fyr-
irlitlega til hápallsins. “Hvað á þessi hljóðfæra-
söngur að þýða hér við svo skemtilegan dans. Hann
hagar sér alt af eins og hann sé ekki með öllu viti.
Hefir hann sagt — hefir hann talað við þig um —”
Hann Ipkkaði röddina eii meira og athugaði hana
með ákafa.
Hún hristi höfuðið, og feita andlitið lávarðarins
blóðroðnaði. v
“Nú er eg alveg hissa, eg skil hvorugt ykkar!”
sagði hann og sneri litaða yfifvararskeggið fjör-
lega. “pú hefir fyrir löngu síðan sagt mér, að þú
hafir náð Ihonum aftur — og svo hverfur hann skyndi-
lega —”
“Vilt þú að allar þessar manneskjur skuli heyra
til þín?” spurði hún og huldi andlit sitt og augu með
blævængnum.
Faðir hennar hafði setið við vínveitingaborðið
og drukkið megnið af því, sem í var kampavínsflösku,
svo hann var ekki eins varkár og vanalega.
“pær geta ekki heyrt til okkar. Eg tala ekki
hátt. Og þú forðast mig alt af. pú ihagar þér
ekki skynsamlega, Luce. Eg hefi ástæðu til að
vera kvíCandi. pessi ráðahagur er mér árjiðandi,
eins og kringumstæður mínar eru nú.”
“Uss,” hvíslaði hún aðvarandi. “Eg get ekki
skýrt þetta fyrir þér nú. Eg skil það ekki sjálf,
en eg hefi séð nóg til að vita, að eg missi hann al-
gertega, ef eg geri tilraun til að hvetja ihann. pú
þekkir hann — eða ættir að gera það! Hefir þú
nokkru sinni fengið nokkuð hjá honum með því að
beita þvingun? Hann hefir ekki haft tækifæri til að
tala, eða greina frá áformum sínum —■’
“Jæja, eg skil ekki eitt orð af öllu þessu rugli,”
sagði gamli maðurinn. “Annaðhvort ert þú heit-
bundin honum eða ekki. pú hefir komið mér til að
álíta, að alt væri í góðu lagi aftur.”
Blævængnum var lokað með skelli, og bláu aug-
un litu æst og háðslega á hann.
“Heldur þú að ekki sé bezt, að láta mig ráða
spilinu?” spurði hún. “Eða heldur þú að þú getir
spilað það betur en eg? Ef svo er — en nú hættir
hljóðfærasöngurinn. ^ Drake kemur bráðum ofan,
og eg vil ekki að ’hann sjái okkur samtalandi — farðu
og fáðu þér meira kampavín.” *
Lávarður Turfleigh tautaði fáein reiðiorð í
skeggið sitt, og gekk svo burt með vaggandi göngu-
laginu sínu, eins og honum var eðlilegt, ep lafði
I.uce brá viðkvæmnis og aðdáunarsvip á andlit sitt,
til að gera það fegurra.
“Ó, hve fallegt þetta var, Drake,” sagði hún.
“Eg var rétt komin að þvi að gráta; og samt sem áð-
ur gerði það svo gott, var svo huggandi. Hver
er hann? Og hvað eigum við nú að gera?” spurði
•hún, án þess að bíða svars við fyrri spurningunni,
sem hún skeytti ekkert um.