Lögberg - 10.03.1921, Blaðsíða 4

Bls. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
10. MARZ 1921.
Nýjar bœkur.
UoqbeiQ
Gefið út hvern Fimtuclag af Tke Col-
utnbia Press, Ltd.,Cor. William Ave. &
Sherbrook Str., Winnipeg, Man.
TtUiman >'-6327 N-6328
Jón J. Bíldfell, Editor
Lunéskrift til blaðsins:
T»|t C0LUM8>A PRESS, Ltd., Box 3171, Winnipeg, ^ari.
Utanáskrift ritstjórans:
EDITOR LOCBERC, Box 3172 Winnipeg, Njan.
The ‘’LögberK” is printed and published by The
Columbia Press, Limlted, in the Columbia Block,
R't fo £57 Sherbrooke títreet, Winnipeg, Manitoba.
Að saína kröftum.
A einum stafi talar Bandaríkjaskáldið ein-
konnilega, Walt Whitman, um “To Gather the
Forees” (jiað er að safna kröftum) og meira,
það er nafnið á verki í tveimur bindum sem ný-
lega er búið að gefa út og er það safn af ritgerð-
nm og ritstjórnargi*einum Whitman’s er hann
reit í blaðið Brooklin Eagle fyrir sjötíu og fimm
ámm. Hefir þú lesandi góður gefið þér
ráðrúm til þess að liugsa um 'þössi þrjú orð “að
safna kröftum” Hefirðu nokkurn tíma hngsað
um það að alf lifandi í ríki náttúrunnar er eins
konar safnþró.
I>að er að safna kröftum til lífsstarfanna
mörgu og margbreytilegu.
Blómin og jurtagróðinn vsafna nýjum mátt
í klakaböndum vetrariné til lífs fegurðar og
unaðar sumrinu.
I>ýrin, hjálparlaus í fyrstu, safna kröftum
unz þau ókvíðin og óhrædd geta mætt óblíðu,
harðrétti og hættum náttúrunnar og með styrk-
leik sínum þjónað oss mönnvumm unz kraftarnir
þrjóta.
Fugilarnir litlu kúra í hreiðnim sínum og
tína upp björgina sem pabbi og mamma flytja
þeim, unz vængirnir eru orðnir nógu sterkir til
þess að geta svifið um geiminn bláa mót sólu og
sumri.
Æfi þoss sem lifir er skift í tvo hluta, æsku
árin—undiiíl>úningstíð þá, sem kröftunum er
safnað á, og starfsárin, þegar kröftunum er
eytt. Yið órjúfandi skorður virðist allar lægrí
lífstegundir, eða það sem vér menn köllum lægri
Mfstegundir náttúrunnar, vera bundnar. Þær
safna kröftum og vinna svo verk sitt ákveðið og
undanbragða laust — reyna ekki að geyma til
morguns það sem dagurinn á dag krefst af þeim
— reyna ekki að svíkja lit — þær virðast vera
trúar sjálfum sér og trúar skapara sínum. En
hvað er um oss mennina ?
Vér erum sama lögmáli háðir að því er til
þroska áranna kemur. Hjálparlausir með öllu
í byrjun. Erum uppá umhyggju og umsjá ann-
ara komnir á meðan vér erum að safna þrótt
líkamlegum og andlegum til þes-s að geta staðið
einir. 7,
En þegar aflþró vor, hvort hún er nú stór
eða smá, er orðin full. þegar manndómur vor er
kominn á iþað stig að vér séum orðnir starfs-
hæfir. þegar vér höfum safnað svo kröftum að
vér eigum að fara að inna af hendi köllunar-
verk lífsins, þá erum vér þær einu af lifandi
verum sem getum ráðið að meiru og minna leyti
yfir afli voru, og framkomu vorri; erum þeir
einu sem getum ráðið því hvort kraftar vorir
eru notaðar til góðs eða ills, til að gleðja eða
hryggja, til friðar eða ófriðar, til blessunar eða
bölvnnar.
Til hvers hefir þú safnað kröftum vinur
minn? Framundan þér liggur lífið með full-
komnun sína, fegurð og vndi.
En þeir gimsteinar lífsins krefjast þess
iiezta sem Iþú átt — þcir krefjast kraftanna ó-
skiftra—sannsöglinnar, einlægninnar, kærleik-
ans, vilja sem leitar áfram og uppá við og sem
aldrei snýr haki við skylduverkum Mfsins, né
svíkur lit.
Þeir sem stefna kröftnm isínum að þessn
marki eru ekki aðeins hin sígrænu tré Mfsins,
heldur skilja þeir og eftir spor í sandi tímans,
öðmm til bendingar og Ihlessunar. ,
En það eru til fleiri hHðar á Mfinn heldur
en þær fögm og unaðsríku. Það eru h'ka til
þær sorglegu og svörtu, og á milli þessara
tveggja á hver einasti maður og hver einasta
kona að velja.
Til hvers ætlar þú lesari igóður að eyða
kröftum þínum?
Það er ekki þýðingarlaust fvrir fólk að
hugsa um þetta og gera sér grein fvrir því áður
en menn láta strauma tískunnar hrífa sig.
Kraftar vorir og manndómur er aðal inn
stæða manns í Mfinu og menn ættu að gera sér
, grein fyrir því, að það er ekki sama hvemig
þeim er varið.
Vér sjáum hópa af mönnum sem altaf eru
að reyna að koma ár sinni fyrir horð, en geta
það aldrei. TIó}>a af mörxuum sem altaf eru
að byrja á einhverju ný.ju, en komast aldrei á-
fram með neitt. Hópa Sem altaf em að tapa
— tapa peningum, tapa tækifærum, og tapa
þrótt, andlega og líkamlega talað. Lífið, sem v
gat verið unaðsríkt og farsælt, verður að ar-
mæðu, ósætt*og vonlausu stríði. Hversvegna
þarf þetta að verá?
Það þarf ekki að vera. Menn .þeir sem
þannig er ástatt fyrir. -eru ekki ver gefnir frá
^kaparans hendj ^fen þeir sem hetur vegnaP,
(þeir eiga ekiki vfir miiiúi kröftum að ráða.
hvorki andlegum né Mkamlegum. Það er oft
hið gagnstæða sem á sér stað. En heir liafú
aldrei komist upp á að nota þá rétt, þeir hafa
eytt þeim í einskisvert )>rjál og tískutildur.
I.
Bækur Bókmentafélagsins fyrir árið 1920
éru nýkomnar og eru bæði álitlegar að vöxtum
efni og öllum frágangi. Það er 94. árgangur
Skínis 1-4 hefti; Lýsing Islands, eftir Þor-
vald Thoroddsen, 3. bindi, 4. hefti og 4. bindi 1.
heftis, Islands Saga Boga Th. Melsted, 3. bindi,
3. heftis og Bréfahók Guðhrandar hiskups Þor-
lákssonar. Efnisslkrá Skírnir er sem fylgir:
1. hefti—Jóhann Sigurjónsson eftir Krist-
ján Albertsson; Dr. Paul Carus, eftir Mattías
Joehumsson; Hvenær er Jón Arason fæddur,
eftir Kl. Jónsson; Elías Lönnrot og Kalevala,
eftir Jón Helgason hiskup; ritfregnir Magnús
Helgason, Jón Jaðils, Guðm. Finnbogason,
Árni Pálsáon, Jakob J. Smára og .Tón Helga-
son; ísland 1919, eftir Vilhjálm Þ. Gíslason.
2. hefti.—Vizka hefndarinnar, efir Guðm.
Kamhan; Elías Lönnrot og Kalevala (nl.) Jón
hiskup Helgason; Sólarljóð úr Kalevala, þýdd
af Bjama Jónsisyni frá Vogi; Ráðningastofur,
eftir Guðmund Finnbogaso'U; Um fatnað, eftir
Guðm. Hannesson; Ritfregnir, eftir Guðm.
Finnbogason, Alexander Jjóhannesson, Helgn
Jónsson og Páll E. Ólasson.
3. hefti.—Sigmundur Brestisson, kvæði,
eftir Einar Benediktsson; Erlendrar tungur,
eftir André Courmond; Sikraddarinn frækni,
'þýðing úr æfintýrum Grimm’s, eftir Jón Þ.
Thoroddsen; Grasafræðin í ferðahók þeirra
Fggerts og Bjarna, eftir Helga Jónsson, Kapp
og met, eftir Guðm. Finnbogasson; Ritfregnir,
eftir Sigurð Guðmundsson, Guðmnnd Finn-
bogason, Alexander Jólymnesson og Árna
Pálsson; Siðgæðið og útsýnið inn á eilífðar-
landið, eftir Guðm. Finnhogasson.
4. hefti.—Jón J. Aðils, eftir Pál E. Ólason;
Kínverjinn frá Vancouver, B.C., eftir J. Magn-
ús Bjarnason; Laurdes, eftir Thoru Friðriks-
son; Jón Arason og landsréttindin eftir Finn
Jónsson; Ritfregnir eftir Finn Jónsson, Helga
Jónsson og Boga Ólafsson; Skýrslur og reikn-
ingar bólkmentafélagsins.
Með þessum árgangi lætur Dr. Guðmundur
Finnbogason af ritstjórn Skýrnis sem liánn
hefir haft á hendi undanfarandi, og er það
skaði, því vel befir hann leyst verk sitt af
hendi og ritið undir hans stjórn verið fjölhreytt
og skemtilegt. Við ritstjórninni tekur hra.
Árni Pálsson.
Hra. Finnur Jónsson bóksali að 698 Sarg-
ent Avenue, Winnipeg er unmhoðsmaður Bók-
mentafélagsins hér í Ameníku og sendir bæk-
urnar tafaralaust til allra félagsmanna og
geta allir þeir sem gjörast vilja meðlimir feng-
ið bækurnar með því að senda honum ársgjald
félagsins, sem er aðeins $2.00 um árið og fengið.
bækurnar frítt meðan npplægið hrekkur.
II.
Þriðja hefti Iðunnar er jnýkomið og er
innihaldið sem hér segir:
Gilibert Parker, Svanurinn flaug; Sigurð-
ur Grímsson, ljóð; Kjartan Helgason, frá
Ve st u r-il ;í endi ngum; Matthías Jochumisson,
til frú Helgu Gröndal, kvæði; Goethe erindi
sent M. Jochumssyni; Svanfe Arrhenius: Orku-
lindir framtíðarinnar; Guðm. G. Bárðarson,
Tímatal í jarðfræðinni; Ágúst H. Bjarnason,
Trú og sannanir; Ritsjá.
---------o----.—
Miss Alice Robertson.
1 síðustu Bandaríkjakosningum gekk kona
ein sigrandi af hólmi í öðru kjörhéraðinu í
Oklahorna, og heitir sú Alice Robertson, og á
heima í hænum Muskogee. Hún er önnur
konan, er orðið befir fyrir þeim heiðri að ná
sæti á þjóðþingi (Congress) Bandaríkjanna
Hin fyrri var Jeanette Rankin frá Montana.
Miss Robertson var kosin á stefnu^krá Repub-
licana og hefir fylgt flokki þeim að málum alla
æfi. 1 stjórnartíð Theodore Roosevelt’s lilaut
hún útnefningu sem póstmeistari í Muskogee,
og þar sú fyrsta Bandaríkjakona, er fengið
hafði forráð vfir fyrsta flokks pósthúsi.
Miss Robertson ^komst mjög á dagskrá
innan Oklahoma ríkis fyrir nokkrum árum,
fyrir afsikifti sín af kvenréttindamálinu. Hún
harðist sem .sé með hnúum og hnefum gegn því
að konum væri veitt pólitískt jafnrétti til inóts
við karla.
1 vor sem leið, þegar kosninga undirhún-
ingurinn var hafinn og Miss Robertson háfði
ákveðið að bjóða sig fram til þings, komst hún
einu sinni svo að orði: “Úr því að karlmenn-
irnir hafa nú þrengt’að okkur kosningarétti og
kjörgengi með valdi, hefi eg ákveðið að sækja
um 'þingmensku, til þess að vita hvort þeim hef-
ir verið nökkur alvara.”
Það var ekki laust við að kosningatnls-
menn Demokrata hentu gaman að því sín á
milli, er frp,mboð Miss Robertson varð heyrin
kunnugt. Þeim fanst það líkjjast dularfullu
fvrinbrigði, að háöldruð piparmey, eigandi að
kaffihúsi í Muskogee, skvldi láta sér hugkvæm-
ast aðra eins fjarstæðn og þá, að hjóða sig
fram til þings og það í kjördæmi, er mann fram
af manni, liafði sent Demokrat til Washington.
Auk þess var það á allra vitorði, að Miss Rob-
ertson hafði engar “‘viðurkendar kosninara
raaskínur” í gangi. Upphaflega sóttu á möti
henni fjórir kaiTmenn, en við primarv kosn-
ingarnar, heltust tveir, eða slitnuðu aftan úr,
en í Nóvember kosningunum fóru svo leikar, að
Repuhlikanar komu jómfrú sinni að með 273
atkvæða méirihluta, en í kosningunum 1916
haífði þingmannsefni Demokratki unnið tkjör-
dæmið með 5,000 atkvæðum umfram gagnsækj •
andann úr flokki Republicana.
Miss Robertson er sextíu og sex ára að
aklri og hefir dvalið alla sía æfi í Mnskogee.
Faðir hennar starfaði þar lengi að velferðar-
málum Indíána og hneigðist hugur dóttur hans
snemma í sömu átt. Enda kveðst hún hafa
meiri áhuga fvrir velferð rauðskinnanna. en
\\ ilson foiseti nokkru sinui á sáttmálunum um
þjóðasambaandið og efi hún þó ekki einlægni
lians jiar. Hún segist enga hugmynd liafa um
milliríkja samninga, eða nokkuð þess háttar,
og kveðst vera öldungis ófróð um alt, er að
viðurkenningu Rússlands lúti eða hins svokall-
aða írska lýðvefylis. Aðspurð, hver stefnuskrá
hennar sé, verður svarið á þessa leið: “Eg
er kristin 'kona; eg er Ameríku kona í húð og
hár og eg er Republicani og vík ekki frá grund-
vallar atriðum þess flokks um hársbreidd.”
Miss Robertson hlaut nokkra inentun í
æsku við Elmira (New York) College í Boston,
en lagði þó einkum stund á hraðritun og heim-
ilisiðnað. Að loknu námi, stofnaði hún skóla
fyrir Indíánastúlkur á heimili sínu og kendi
þeim matreiðslu og sauma. Setti hún um
þær undir á fót matsöluhús og rak það í nokkur
ár, en nú hefir hún fyrir nokkin breytt því
upp í nýmóðins kaffiveitinga skála, er nefnist
Sawolka (Ávalt velkomnir) og þar liafði hún
kosningaskrifstofu sína.
Miss Robertson er þjóðrækin kona og hafði
meðal anmars á hendi í Muskogee, starfsemi
hins rauða kross, meðan á ófriðnum mikla
stóð. Frá Sawolka hefir aldrei nokkur hungr-
aður farið, þótt ekki ætti g'rænan evri í eigu
sinni. Jíómfrúin \er igestrisjn jangt um ofni
fram, og er það talið víst að hún mundi fyrir
löngu gjaldþrota orðin ef heildsalarnir, er hún
verzlaði við, liefðu eigi komið fyrir hana vitinu
og kent henni að stjóraa kaffisöluskálanum
sainkvæmt heilbrigðum viðskiftareglum.
Fregnriti frá hlaðinu Evening Post Maga-
zine lagði’ eftirfarandi spurningu fjrrir MLss
Ribertson, eftir að kosningarnar vorn um garð
gengnar: “Hverju þakkið þér helzt kosninga-
sigur yðar?”
“Eg skoða hann beint pvar við hænum
mínum. Guð hefir ávalt verið í verki með mér
og styrkt kraft'a mína. Mig langar til að ýinna
gagn í þessum nýja verkahring og eg lilýt að
geta það, með allan þann góðhug frá þúsundum
kynsystra minna, er fylgir mér til þings.”
Miss Robertson er ]>iparmey, en þó er það
síður en svo að hún sé mannhatari; hún viðnr-
kennir það jafnvel hreinskilnislega vio hvern,
sem er, að í raun og veru hafi sér yfirleitt fali-
ið að jafnaði betur við karhnennina. “Þegar
eg kem til Washington,” sagði hýn fyrir
skömmti, “þá ætla eg að ráða karlmann fyr'r
einkaritara. Samt hefi eg nú reyndar gegnt
ströngustu, karlmanns verkum alla æfi og orð-
ið að horga sjálf alla reikninga. Meðfram, af
þeirri ástæðu, hefi eg ef til vill verið því mótfall-
in, að konur fengju kosningarétt og kjörgengi.
Eg gat aldrei orðið mjög hrifin af kenningum
kvenréttinda postulanna um breýtingar á
iskaittaliöggjöfinni, eða isvokahað f,járhagslegt
fullveldi kvenna. Mdr Ifinst !það oftajst nær
hafa farið þannig, að hversu “óháðar” sem
konur vildu sýnast á sviði fjármólanna, þá hafi
þær undir flestum kringumstæðum leitað ráða
karlmanna,, er til þess kom að hrinda í fram-
kvæmd nokkrum þeim fyrirtækjum er máli
skiftu. Hetty Green var eina konan í Banda-
ríkjunum, er stjómaði öllum fjármálum sínum,
án nokkurrar aðstoðar frá hálfu karlmanna—en
hún var ekki koná, hún var aðeins skass. ”
“Hvaða málum ætlið þér helzt að berjast
fyrir, þegar á þing kemur,” spurði fregnrit-
inn. ‘“Eg ætla að vinna einkum að velferðar-
málum barna, kvenna, heimkominna hermanna
og síðast en ekki sízt Indíánanna. Annars
skal það fúslega játað, að eg hefi enn hvergi
nærri gert mér eins ljósa grein fyrir og vera
ætti, hvað eg ætla að starfa þegar til Washing-
ton kemur. Flestir sýndmst Iþeirra iskoðanir
skoðunar fyrir kosningarnar að leið mín mundi
aldrei liggja þangað, og það hefir Mklega ó-
sjálfrátt haft þau áhrif, að eg hjó mig ekki
eins vel undir stöðuna og æskilegt var.”
E. P. J.
Matthías Jochumsson.
1835—1920
Hver sem á himneska auðinn
frá honum stelur ekki dauðinn
þó eigi hann ekki’ á sig kjólinp,
er hann samt ríkari en sólin..
Matth. J.
í hárri elli hraust að velli
hetja féll með lof og prís.
Autt er sætið mærings mæta,
mög sinn grætur vizkudís.
Bókmentanna blóma vann að,
bezt er kannar lýSa hrós.
hverjum Ranni á foldu fanna
færði hann sitt blíða ljós.
Bækur Iþýddi, þjóðin hlýddi,
þeirra prýddi og bætti mál;
kærleiks funa færði muna
fyllti af unað grætta sál.
Bezt hans geymir söngva seiminn
sálir heima—Fósturlands,
lengst mun þeim að hörpu hreimi
hugur sveima göfugs manns.
Sýna verkin mærings merka
mikla og sterka von og trú,
á himna auð er hnggar snauða
og hremma ei dauðans rökkur bú.
Þó smáa unnar ætti sunnu
af ánægjunni glöð var lund,
unz sálin þjáða dygða og dáða
Drottins náðar sveif á fund.
Er mætti hljóðri hrund eða hróðir
hrygðar móðu dökka við,
hjarta góður frítt var fróður
fús að ibjóða styrk og lið.
Þjónn guðs, hlýðinn stóð í stríði,
■stýr.ði ókvíðinn merki hans,
þarfur lýði, því um síðir
þáði fríðann sigurkranz.
Þjóð sig hneigir þín og segir:
“Að þakka ei er neinum kleyft.
Himna auð 'þinn er frá snauðum ,
ei fékk dauðinn kaldur gleypt.”
Þökk fyrir ljóð með ljós og gróða
er lífga móð og veikann þrótt.
Eg kveð þig fróði Braga bróðir
og býð þér góða og sæla nótt.
Fehr. 18. 1921. Sv. Símonsson.
Mentun barnanna yðar
Hefir þú peningana sem þarf með til þess ?
Byrjaðu að spara meðan þú ert ungur, lát þau
vaxa upp, vitandi þig sem bakhjall þeirra.
Sparisjóðsreikningum sérstakur garmurgefinn.
THE ROYAL BANK
OF GANADA
Innborgaður höfuðstóll og varasjóður.... $40,000,000
Allar eignir............................... $572.000,000 i
nm
imnHHMtisir’
NORÐUR-DAKOTA
BÚAR
Veitið athygli þessu plássi
í blaðinu framvegis
KlilHllliBIIII
liiiiHHMli
Frá Vestur-íslendingum
Erindi, flutt á aðalfundi félags-
ins Islendings í Reykjavík
26. júní 1920.
-----o----
skyldi 'haga störfum mínum. Hún
mæltist eindregið til þess, að eg
ferðaðist um íslendingabygðirnar
og íhéldi fyrirlesra svo víða sem
unt væri. Mér var þetta ekki
sem ljúfast; eg hefði Iheldur kosið
í haust sem leið fól félagið Is- að halda kyrru fyrir í *Winnipeg
Jendingur má|r að ibeimsækja og kenna þar íslenzku og eitthvað
ianda okkar í Vestuíheimi. Fé- um ísl- bókmentir þeim sem hægt
lagsstjórnin lét mig ekki fá neitt
1 væri að safna þar -saman til þess.
...... pað var Ihvortveggja, að eg treysti
erindisbref, er mér væri skylt að^ mér toetur til lþess> og svo bjóst
haga mér eftir. Hún sagði mér eg við, að hafa tæplega nóg fé til
að eins að gera það sem eg gæti, þess að vera á sífeldu ferðalagi.
en lét mig sjálfnáðan um það, félagsstjórnin sat við sinn
'hvernig eg Ihagaði störfum mínum lcelp’ sagð!> að ekki skyldi mig fé
. c,, skorta; ihun mundi sjá fyrir iþví.
og ollu ferðalagmu. Sto eg ta yar ?
iagð: af stað í hessa erð 9 okt. ferðast gem mest ferðaáætlun
í haust, bef1 eg ekkert latið felagið gamin Var aw tn æfcl að
fra mer Iheyra. Nú er þvi timi til veturinn entist mér til að heim.
kominn, að eg gefi einhverja sækja allar binar fjolmennari
skyrslu um ferðina ; og það hefi ísiendingabygðir í Noður-Ameriku.
eg lofað að gera á þessum fundi.
Mé þykir venst, ef fundarmenn
vonast eftir einhverri skemtilegri
Og það ihefði Mka tekist, ef tíðar-
far hefði ‘leyft. En nokkrar
, * bygðir urðu út undan vegna harð-
ferðasogu. pað sem eg ætla að •* .. T, ■
r . ... . . 7. “ i viðra og snjoa. Jarnlbrautir
og snjoa.
i fenti svo stundum, að umferð stöð-
segja ykkur verður mjög einhliða.
Eg átti ekk? ”»“a «itt erindi vest-: vaðigt) , gumum sveitunum var
ur, og sinti litið oðru. það sem ekki fært að sækja 8amkomur fyrir
eg eerði mer mest far um að kynn- frogti eða ófærð
ast, var þoðernis-barátta landa
okkar, eða viðleitni þeirra til að
vernda tungumál sitt og þjóðernf,
Framan af vetrinum fór eg mér
hjegt og ihélt kyrru fyrir í Winni-
varðveita sjálfa sig frá því að pe2 frá nokkrum dögum fyrir
hverfa eins og dropi í það haf af
enskumælandi þjóðflokkum, sem
umkringir þá og vilil gleypa iþá í
sig svo gersamlega, að þess sjáist
engin merki, að þeir hafi nokkru
sinni fslendingar verið.
Ti'l þess að vernda sig og börn
sín frá slíkri glötun, eru nú land-
ar okkar að Ibindast samtökum, og
hafa myndað félag, sem þeir kalla
pjóðrælknisfélag Vestur-íslend-
inga. petta félag er kornungt|
enn þá, en þar er allmikill áhugi
á flerðum, sem virðist fara vax-
andi. Félagsmenn munu hafa
verið nál. 1000, þegar eg fór frá
VVinnipeg í vor fyrir sumarmál.
jól og fram yfir nýár. En eg
iðraðist efitir það síðar, því að
tíminn reyndist að lokum heldur
naumur. Frá nýári fram undir
páska mátti heita, að eg væri á
sífeldu ferðalagi, svo að eg hafði
naumast ráðrúm til að skrifa bréf
heim við og við; varð helzt að nota
til þess þær stundir, er eg var á
ferð milli bæja í járnbrautarvögn-
um. En eg ætla ekki að segja
neitt frá ferða lögum mínum. Að
eins skal eg geta þess, að eg
ferðaðist á járnbrautum samtals
rúmar 12 þúsund enskar mílur. pó
tóku þau ferðalög- minstan tím-
ann. Hitt tók lengri tíma, er
Er þá félagið heldur ekki nema!eg ferðaðist innan um sveitirnar
rúmlega árigamalt, og hafði ekki! á' sleðuTý ^ hestum fyrir. Bílum
gert mikið að því að afla sér fé-
laga. En nú stóð til í vor að
gera gangskör að því. Og menn
úr félagsstjórninni sögðu við mig,
að þeir þyrðu að lofa því, að félaga-
talan skyldi tvöfaldast á þessu ári.
Árstillag hvers félagsmanns eru
tveir dalir, svo að félagið hefir
talsvert fé .tiil umráða.
Félagið er í deildum, vill koma
upp deild í hverri Íslendingabygð,
cn .hefir eina sambandsstjórn. f
! varð óvíða viðkomið- svona um há-
veturinn. Ferðalögin voru nokk-
uð erfið, einkum fyrst, meðan eg
var að venjast við. En skemtileg
voru þau mér — eitt óslitið æfin-
týri frá upphafi til enda. Mér
þótti stundum kalt að sitja tímum
saman í sleða í 30—40 stiga frosti, *
og eikki sem þægilegast, þegar
sleðinn valt, að stingast á höfuðið
í fönnina, eða þegar farartækin
stóðu föst í skafli, að verða að
þeirri stjórn sitja 9 menn. Stærsta ™ næsta bæjar.ti] að fá
og atkvæðamesta félagsdeildin er bjalp' Það kom nu elcilcl off
i Winnipeg. Hún hélt fund í fyrir °g var ekkl nema stemtileg
hverri viku í vetur, og þangað var fllbreyflníi M1 þess, að eg fyndi
öllum íslendingum boðið að koma ^ betur til an®gjunnar af að
Ilún hélt uppi kenslu í íslenzku k°ma inn * hlýindin Á eftir- Fau
mikinn hluta vetrarins, til þeirra sk0rti hvergi> ,bvar sem mi« bar
kenslu-stunda var boðið öllum ís- að bygðu bÓ1Í og íslendinear rað«
lenzkum börnum. kæsta vetur husum‘ T’ar skorti hvorki ofn-'
stendur til að vinna enn kappsam- hitann né' hjarta-ylinn-
legar að slíkri kenslu. pjóð-J Fundarstaðirnir, þar sem mér
ræknisfélagið heYir ákveðið að var ®tl'að að 'halda fyrirlestur,
g6Ta út ársrit, og er fyrsti árgang- voru nærri 50 að tölu. En
ur þess kominn út, mjög myndar- nokkrir féllu út af óhöppum, eins
legt rit — sem nú er til sölu hér °í? aður er sagt. Flestir Tund-
á landi. — En auk þessa nýstofn- arstaðirnir voru í Manitoba, mið-
aða allsherjarféllags eru til frá fylkinu í Canada. par eru fs-
fyrri tíð ýms íslendingafélög víðs- lendingar lang-fjölmennastir vest-
vegar um Norður-Ameriku, t. d. an hafs. Og 'í engum bæ —
Hestraféldg sem hafa það fyrir .nema Ihöfuðstað íslands eiga jafn-
mark og mið að afla mönnum ís-!margir íslendingar heima og í
lenzkra bóika og hvetja til að lesa Winnipeg, höfuðborg Manitoba
þær. pau félög eru því f raun fylkis. í næsta fylkinu þar vest-
og veru ekki annað en pjóðrækn-| ur a?. Saskatchewan, eru og marg-
isfélög. Sennilega rennur eitt- ar blómlegar íslendingabygðir, en
hvað af þessum eldri smáfélögum verða strjálli, þegar veetar dregur.
saman við aðalfélagið. j í Alberta austan undir Klettafjöll-
pegar eg kom vestur, sriéri eg °m, og í Kollumbíu hinni bresku
mér undir eins til stjórnar pjóð- vestur við Kyrrahaf. Höfuðborg
ræknisfélagsins og ibauð mig þar Kolumbíufylkis, Viktoría, er á
í vinnumensku, bað stjórnina að eyjunni Vancouver fyrir vestan
leggja ráðin á um það, hvernig eg vesturströnd álfunnar. par eru