Lögberg - 17.03.1921, Page 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 17. MARZ 1921
BI«.3
♦
Nelly
frá SKorne Mills.
Eftir Charles Garvice.
“ Uss! ” sagði hún lágt. ‘ ‘ Mér þykir vænt
itm að þér vi'ssuð það ekki, og eg hefði ekki sagt
yður það núna, ef það heyrði ekki liðna tíman-
um til, og va*ri úti um það!”
“Nelly” sagði hann.
“Já, það er alt eyðilagt,” endurtók hún.
“Og eg óska að gleyma því. Eg óska að þér
hjálpið mér til þess. Ó, þarf eg þá að tala
gremilegar? Getið þér ekki skilið mig? Ef
þér eruð ánægður að taka mig — þegar eg hefi
sagt yður þetta — ef þér gerið yður ánægðan
með að bíða, þangað til eg hefi glevmt — og
það verður bráðum —”
Hann rétti henni hendi sína og æpti af gleði.
“Anægður?” sagði hann. “Þér spyrjið
inig hvort eg vilji vera ánægður! ’ ’
En á sama augnabliki sá hann, að andlit
hennar var mjallhvítt, og í augum liennar var
örvilnunarsvipur.
‘ ‘ Kr óti um það ? ’ ’ spurði hann efandi.
Hún opnaði varimar til að segja: “Já”.
En um ieið heyrði hún rödd Drakes gegnum
epna glnggann, sem var að tala við Dick.
Hún blóðroðnaði, hnyklaði brýmar eins og
af sárum tilfinningum, og hrökk við, eins og
einhver hefði barið hana. Falooner, sem alt
af horfði á hana, heyrði röddina og sá breyting-
una á andliti hennar. — Gljáinn í augum hennar
sloknaði, og hendina dró hún að sér með hægð.
Nelly stóð og horfði framundan sér með
saman kreistar \Tarir. Þetta var hræðilegt
augnaíblik — hún varð alveg örvilnuð. Og
meðan hann athugaði hana, var eins og lífið
hyrfi af andliti hans og úr augum.
Dyrnar voru opnaðar og Dick kom inn.
“Drake er kominn til að spyrja um sjúkl-
inginn,” sagði hann. “Hvernig líður yður
hr. Faleoner?”
“Betur” svaraði Falconer brosandi, “mik-
ið betur. Getur þú ekki fengið ungfrú Lor-
ton til að færa lávarði Angleford þessa fregn.
Dick.
Dick kin’kaði skipandi til Nelly.
“Já, far þú, Nell.”
Hún hugsaði sig um eina sekúndu, leit svo
ásakandi augum á Falconer.
“ Já, eg skal fara,” sagði hún hálf þrjózku-
lega.
Drake stóð og hallaði sér að girðingunni
í sólskininu, og veifaði svipunni með hægð að
fótum sínum. Hesturinn var bundinn við
dyrastólpann, meðan hann beið eftir Dick og
hugsa:ði um þá tíma, þegar hann var bundinn
Við annan stólpa.
Hann heyrði alt í einu létt fótatak í stig-
anum bak við isig — léttara en Dicks — og leit
við. iSólargeislarnir .streymdu inn' um opnu
dyrnar, svo að þessi yndislega persóna og fall-
ega andlitið var umkringt eins og af dýrðar-
Ijóma. Það fór titringur um hann um leið
og hann blóðroðnaði, og hann stóð þegjandi og
hreyfingarlaus fáeinar sekúndur, svo tók hann
ofan hattinu.
“Hvernig líður Falconer” spurði hann.
Hann hafði ekki séð hana síðan um kvöldið,
að innþrotið fór fram, þegar hann hélt henni í
fangi sínu, og þessi rólega, einfalda spurning,
ómaði eins og háð gegn hinni sáru löngun í
huga hans.
“ Hann er betri núna, ” svaraði hún.
Hún leit rólega á hann og talaði með skýrri
rödd, svo að hann gæti ekki grunað, að hjarta
hennar barðist ákaft, og að hún varð að kreppa
hnefana til að halda ró sinni.
“Mér þykir vænt um það” svaraði hann
rólegur. “Þetta hafa verið harðir tímar,
einkum fjrrir yður.”
Hún laut niður.
Augu hans litu á og af andliti hennar — það
var eins og hann gagnstætt vilja sínum yrði að
líta á hana.
‘ ‘ Og mér þykir vænt um að sjá yður. Mig
langar til að þakka yður fyrir hjálpina, hérna
um kvöldið.”
Hún hristi höfuðið og reyndi að brosa.
“Eru þetta ekki öfgar lávarður Angle-
ford?”
Hann beit á vörina þegar hann heyrði hana
segja “lávarður Angleford,” en hvernig átti
hún annars að ávarpa hann?
“Nei,” sagði hann, “það er hreinn sann-
leikur; annars hefði maðurinn skotið mig ’ ’
"Mér þykir vænt um að eg hindraði það,”
svaraði hún róleg, eins og ekki væri meira að
segja.
Hann beit aftur á vörina.
"Þér eruð föl og mögur. Þér annist
um hann, en ofreynið þér yður ekki?”
“Ó, nei,” svaraði hún. Eg er alheilbrigð. ”
Hvers vegna fór hann ekki? Henni varð
erfiöara og erfiðara að halda ró sinni. Eg
vildi að hann færi! En hann stóð kyr, stundum
horfandi á hana, stundum á jörðina og alt af
með hnyklaðar brýr, eins og honum sárnaði
a<5 bíða, en gæti ekki farið.
“Viljið þér segja hr. Falconer, að eg skuli
^enda vagn hingað, undir eins og hann er nógu
iriskur til að koma út,” sagði hann loksins.
^elly laut niður.
“Við förum héðan undir eins og hann er
nógu trfskur til að þola ferðalagið, ” svaraði
hún.
“Hver.s vegna” spurði hann hörkulega.
“Hvers vegna viljið þið fara?”
Ilún roðnaði og hann beit heiftarlega í yf-
irskeggið sitt um leið og hann snéri við; en þá
kom Dick hlaupandi ofan stigann.
“Halló, Drake!” hrópaði liann. ‘‘Farðu
ekki Falconer langar til að tala við þig.”
Drake hugsaði sig ofurlítið um ogsagði svo:
"Mér skal vera það ánægja.”
Nelly vék til hliðar, svo hann gæti gengið
fram hjá og gekk svo inn í dagstofuna. Drake
gekk á eftir Dick upp stigann. Hún gekk að
glugganum og stó ðþar fáeinar mínútur, svo tók
hún hattinn sinn og fór út, því hún fann, að sér
var ómögulegt að mæta honum aftur.
Drake gekk hægt upp stigann. Hann
varð að óska Falconer til hamingju með, að hann
hafði náð ást þeirrar stúlku, sem hann elskaði
sjálfur. Þetta var erfitt starf, en það varð
hann að framkvæma. *
“Hér er lávarður Angleford, vinur minn,”
sagði Dick, þegar hann kom inn í herbergið.
Drake gekk að rúminu og rétti Falconer
hendi 'sína.
Falconer tók hana með mögru höndunum
sínum, og leit á fallega andlitið með þeim svip,
sem Drake furðaði á.
‘ 'Mér þykir vænt um að heyra, að yður er
að batna,” sagði hann. ‘‘Eg ætti máske ekki
að minnast á hið umliðna, en eg get ekki forð-
ast að segja yður, hr. Falconer, hve þakklátur
eg, lafð'i Anglefrd og allir aðrir eru yður —
án yðar hefði þjófurinn sloppið með demantana.’
Falconer gat ekki annað en dáðst að þess-
um manni, og þegar hann gerði samanburð á
honum og sér, stundi hann ósjálfrátt.
“En samt sem áður,” sgði Drake, “vildi
greifinnan heldur hafa mist demantana, en að
þér hefðuð særst.”
“Hennar hátign er mjög vingjamleg,”
sagði Falconer, rödd var lág en föst. Mér
þykir vænt um að hafa verið að ofurlitlu gagni.
Maðurinn hefir eflaust verið yfirheyrður?”
Drake kinkaði kæruleysislega og sagði:
‘‘Eg vildi að hann hefði látið gimsteina-
skrínið detta og hlaupið svo burt; það hefði
sparað mikla fyrirhöfn. En verið þér ekki
hræddur um að þér verðið kallaður sem vitni.
Það er nóg að eg og nokkrir aðrir, sem voru til
staðar þegar hann náðist, mæti fyrir rétti. Þér
þurfið ekki að kvíð fyrir yður eða — ungfrú
Lorton.
Falconer kinkaði.
‘ ‘ Eg vona að þér verðið bráðum svo hress,
að þér getið komið út í ferska loftið,” sagði
sagði Drake. ‘ ‘Eg sagði ungfrú Lorton að eg
skyldi senda vagn hingað. Máske þér viljið
leyfa mér að aka fyrir yður?”
Falconer stundi aftur og Drake fór að leið-
ast þögn hans og rannsakandi augnatillitið.
Svo herti hann upp hugann og sneri sér að
efninu.
“En ungfrú Lorton getur ekið fyrir yður
eis vel og eg. Hún stýrir hestum ágætlega.
Og látið mig ekki gleyma, meðan eg er hér, að
óska yður til hamingju með trúlofun yðar, hr.
Falconer.
Varir Falconers skulfu, en hann leit ekki
af andliti lávarðarins, sem nú var alvarlegt og
þungbúið.
“Hafið þér þekt ungfrú Lorton áður en hún
kom hingað, lávarður Angleford?” spurði Falc-
oner.
Drake roðnaði og beit á vörina.
“Já,” sagði hann. *‘Við mættumst eitt
sinn —”
Hann þagnaði því þúsund endurminningar
réðust á hann. Hann leit niður, en Falconer
horfði á hann. (
“Það er þá sem gamall vinur hennar að
þér óskið mér hamingju, lávarður?” spurði
hann.
“Já, sem gamall vinur,” svaraði Drake
hörkulega. ”Eg óska yður allrar mögulegrar
gæfu, kæri Falconer, og eg held —”
Falconer settist upp við olnboga.
“Skoðun yðar er alveg röng, lávarður,”
sagði hann rólegur. “Haldið þér að ungfrú
Lorton sé trúlofuð mér?”
Drake kinkaði. Hann var orðinn íölur,
spyrjandi svipur í augum hans.
Falconer stundi og hné aftur niður á kodd-
ann.
“Yðiir skjátlar,” s'hgði hann. “Hver hefir
sagt yður þetta ? ’ ’
Drake þagði augnablik. Blóðið sauð í
æðum hans.
* ‘Hver hefir sagt mér það ? Eg hefi heyrt
það; allir segja það.”
Iíann hné niður á stól og laut áfram; andlit
hans var hörkulegt og alvarlegt.
Falconer brosti þreytulegu og alvarlegu
brosi.
“Það sem allir segja, er sjaldnast satt, lá-
varður. Við erum ekki trúlofuð.”
“Þér elskið hana þá ekki,” sagði Drake.
Falconer snér sér að honum eins og hann
hefði fengið rothögg. AgKllit hans var blóð-
rautt og augun gljáðu.
“Jxi, lávarður, eg elska hana,” sagði hann.
“Eg elska hana afarheitt, en eg næ aldrei ást
hennar, því það stendur einhver á milli okkar.
Eg veit ekki hver hann er, því hún hefir aldrei
sagt eitt orð um hann við mig, en eg sé það á
henni. Hver sem það er þá verðskuldar hann
hana ekki; en hún elskar hann, og það er nóg
fyrir mig og ætti að vera nóg fyrir hann líka.
Ef eg væri þessi maður —”
Hann stóð á öndinni og þagnaði. Drake
laut niður að honum, eins og hann ætlaði að toga
orðin út úr honum.
“Ef eg væri þessi maður, þá mundi eg revna
alt til að sigra hana, eins og maður vsækist eftir
sjálfum himninum. Eg tæki ekki tillit til
neins annars, og hrinti öllum hindrunum burt,
eg vildi —”
Drake greip í handlegg hans.
Verið þér nú miskunsamur!” sagði hann.
‘‘Þér gefið mér von — á eg að gera það sem þér
segið?”
Falooner leit fast á hann.
“Farð þér til hennar og reynið. Eg elska
hana svo heitt, máske heitara en þér. Eitt orð
frá mér — og hún yrði mín.”
Drake stóð kyr og náfölur.
“En það orð kemur aldrei yfir mínar varir.
Þannig sýni eg ást mína. Sýnið nú yðar, og
farið til hennar.”
Drake revndi að tala, en gat ekki. Hann
þrýsti hendi Falconers, svo þaut hann út og
ofan stigann.
Dick var að rölta úti, og varð hissa á geðs-
hræringu Drakes, þegar hann sá hann.
‘Hvar er Nell? Hvar er systir þín?”
spurði Drake.
‘ ‘ Eg býst við að hún hafi gengið inn í skóg
inn. ’ ’
Drake gekk inn í skóginn. Hún var frjáls
og liann var frjáls. Þetta var himnesk sæla.
Nelly sat hjá stóru tré og heyrði hröð
skrefin hans. Hún leit upp, ætlaði að standa
upp og flýja, en 'hann var hjá henni áður en hún
gat hreyft sig, og á einhver hátt hafði hann náð
hendi hennar.
‘‘Nell—Nell”! var alt sem hann gat sagt,
v.m leið og hann knéféll fyrir framan hana og
leit á hana.
!
IT/J •• I • timbur, fjmlviður af öllum
Nyjar vorubirgðir teguBdum, geirettur og als-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir ag gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumaetíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
------------- Limitmd — ---
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
KOL! KOL!
Vér seljum beztu tegund af Drumheller kolum,
sem faest á markmðinum. KAUPIÐ EITT TONN
OG SANNFÆRIST.
Thos. Jackson & Sons
Skrifstofa, 370 Colony St. Símar: Sher. 62-63-64
35. KAPITULI.
Þegar Nelly heyrði þessi ástríðuorð: “Nell,
Nell!” og fasta handtakið hans, blóðroðnaði
hún og dró andann hratt og þungt. Hún varð
svo hrædd og kvíðandi. Hvers vegna knéféll
hann við fætur hennar, og nefndi hana með svo
mikilli blíðu og biðjandi. Hann var nú ekki
lengur Drake Vemon — hann var greifi Angle-
ford og heitbundinn lafði Luce.
Roðinn hvarf af andliti hennar, hún dró
hendina til sín og fjarlægðist hann svo mikið,
að hún gat hallað sér að trénu.
Iiann stóð upp að hálfu leyti og leit iðr-
andi til hennar. Hann vissi nú að ákafi sinn og
framkoma hafði skelkað hana.
“Fyrirgefðu mér,” sagði hann. ‘‘Eg varð
svo ákafur og gleymdi öllu.”
Nelly reyndi að ná rósemi sinni og sjálf-
stjórn, en hún gat ekki talað. Hgnn stóð upp
og horfði á hana með ást og aðdáun. Hún var
enn fallegri en áður, líkari fullorðinni stúlku
og gráu augun hennar dekkri.
Hann hafð fest ást á saklausri og óremdri
stúlku — en hann elskði hana enn þá meir, eins
og hún var nú. Hann horfði á andlit hennar
með lotningarfullri aðdáun og hugsaði: Er
það mögulegt, að hann hafi kyst þessar fögru
varir, að hann hafi heyrt hana segja: ‘‘Eg elska
þig”? Hann þráði að heyra þessi orð aftur
núna. Ef hann misti hana, liafði hann einskis
annars að vænta af framtíðinni, en örvilnan og
óþölandi kvalir.
Hann mátti ekki hræða hana. Rödd hans
var því róleg þegar hann sagði:
“Nell, eg hefi nokkuð að segja þér, og eg
bið þig að hlusta á mig. Viltu ekki setjast aft-
ur?”
Hann gekk þ&ngað sem hún hafði setið.
En Nelly stóð kyr, hristi höfuðið, leit nið-
ur og kreisti hendumar saman.
“Hvað er það, lávarður Angleford?” hvísl-
aði hún. “Leyfðu mér að fara.”
“Hinkraðu við fáar mlínútur,” að hann.
“Eg kem frá húsr ykkar. Falconer líður vel;
öll framtíðargæfa mín er í þínum höndum.”
“Ó, lofaðu mér að fara!” hvíslaði hún, því
hvert orð sem hann sagði, dró hana að honum.
Hún mátti ekki gleyma því, að hann var heit-
bundinn lafði Luce.
“Nei, það er eg, sem verð að fara, þegar
eg hefi talað, ef þú biður mig um það. Þegar
þú sendir mig frá þér síðast, hlýddi eg þér og
fór. Eg lofa að gera það sama nú, ef þú sendir
mig burt. Nell, þetta nafn er grafið í hjarta
mit. Nelly, eg vil spyrja þig, hvort eg má gera
mér nokkra von um, að ná aftur minni glötuðu
gæfu. Manstu eftir því í Shome Mills, þegar
eg sagðist elska þig, að þá sagðist eg ekki vera
þér samboðinn. Jafnvel þá tældi eg þig.”
Hún færði sig nær trénu og studdist við
það.
“Eg sagðist heita Drake Vernon og duldi
mitt rétta nafn, en eg gerði það ekki í neinum
illum tilgangi. Eg var svo þreyttur og leiður
af heiminum og mér sjálfum, að eg þráði að
losna við alt þetta einskisvirði, sem umkringdi
mig, og þar eð eg vissi að þii elskaðir mig,
Nell!”
Varir hennar skulfu, en hún varðist tárum.
“Mér fanst það svo aðdáanlegt, að þú elsk-
aðir mig mín vegna, en ekki sökum nafnbótar-
innar og stöðu minnar, sem margar aðrar stúlk-
ur mundu hafa gert, og þess vegna hélt eg á-
fram að dylja mitt rétta nafn, en það var
heimska af mér og heimskunni er hegnt harð-
ara en glæpum. Kvöldið, sem þú varst þess
vís, að eg hafði skrökvað að þér, ásetti eg mér
að segja þér sannleikann og biðja þig fyrirgefn-
ingar, en það var of seint; þii sendir mig frá
þér.”
Ilún leit á hann. Hélt hann að þetta væri
eina ástæðan til þess, að hún rauf trúlofanina?
“Þú hafðir rétt fyrir þér, Nelly. Eg held
líka, að þú brevtir rétt, ef þú sendir mig burt
aftur núna, en eg vona, að þú gerir það ekki, af
því það þýðir svo mikið fyrir mig.”
Nú varð augnabliks þögn, svo sagði hann:
“Eg yfirgaf Shorne Mills sama daginn og
sigldi burt með “Sjóúlfinum”, ákveðinn í því
að hlýða þér og láta þig ekki sjá mig aftur. En
Nell, þó eg yfirgæfi þig, ibar eg mynd þína í
hjarta mínu. Eg reyndi að gleyma þér, en gat
ekki. Eg hefi aldrei (hætt að elska þig, ekki einn
einasta dag hefir þú horfið úr huga mínum, eða
ást mín á þér minkað.”
Hún leit aftur á hann undrandi og reið.
Rödd hans og augu lýstu því, að hann hélt sig
tala satt. Ilafði hann þá gleymt lafði Luce?
............. *
ÍSLENDINGAR—piltar og stúlkur óskast til að læra
rakaraiðn á HEMPHILL BARBER COLLEGE. Eftirspum
mikil bæði í Canada og Bandaríkjunum. Hátt kaup, frá $25
til $50 um vikuna. Námið tekur aðeins átta vikna tíma. Vér
ábyrgjumst hverjum fullnuma stöðuga atvinnu. Rakara
vantar nú í mörgum bæjum og borgum. Skrifið eftir ókeypis
Catalogue, er sýnir yður hve auðvelt er að læra rakaraiðnina
og stofna iðn fyrir eigin reikning með mánaðarborgunum.
HEMPHILL BARBER COLLEGE
220 Pacific Avenue Winnipeg, Man.
Útibú í Regina, Saskatoon, Edmonton og Calgary. petta er af-
bragðs tækifæri fyrir íslenzka pilta og stúlkur.
> 'ii ii. iii ............ i
Allar Allar
Megundir af tegundir af
KOLUM
EMPIRE COAL COMPANY Ltd.
Tals. N. 6357-6358 Electric Railway Bldg.
EF YÐUR VANTAR "WjT T
( DAG— U JU
PANTIÐ HJÁ
D. D. WOOD & SONS, Ltd.
Phones: N 7641 — N 7642 — N 7308
Skrifstofa og Yard á homi Ross og Arlington
Vér höfum að eins beztu tegundir
SCRANTON HARD COAL —Hin beztu harðkol
....Egg, Stove, Nut og Pea.
SAUNDERS CREEK — Stór og smá beztu
Canadisk Kol.
DRUMHELLER (Atlas)—Stór og smá, beztu
tegundir úr því plássi.
STEAM KOAL — að eins þau beztu, — Ef
þér eruð í efa þá sjáið oss og sannfærist.
“Ógæfusamari maður var ekki til á jörð-
inni þá en eg. Eg gat ekki losnað við ást mína
á þér, ómögulega gleymt þér.”
Hann studdi hendinni á ennið, eins og hon-
um væri erfitt að halda hugsunum kyrrum.
“Svo kom fregnin um dauða frænda míns.
Og þegar sorgin yfir missi hans dvínaði — hann
hafði verið mér góður og mér 'þótti vænt um
hann — var mér ómögulegt að gleðjast yfir arf-
inum, sem eg fékk. Hvaða gagn var mér að
nafnbótinni og öllu öni, þegar eg hafði mist
'stúlkuna, sem eg elsbaði? Eg kom heim til að
ger skyldu mína, isannfærður um, að eg gæti
ekki unað í Englandi án þín, og eg vonaði að
finna þig, svo eg fengi frið og ró í hjarta mínu
— eg segi þér hreinan sannleika — svo fann eg
þig og heyrði, að þú ætlaðir að giftast öðrum
manni—”
Nelly hrökk við. Roðinn kom fram í kinn-
ar hennar, því hún hafði gleymt Falconer.
“Þá varð eg nærri frávita. Mér hafði ald-
rei komið til hugar, að þú mundir giftast öðr-
um. Mér fanst alt af, að þú tilheyrðir mér á einn
eða annan hátt, þó eg vissi, að eg hefði mist
þig.”
Þessi orÖ liöfðu mikil áhrif á Nelly. Hún
* sneri sér frá honum, svo hann sæi ekki titring-
inn er kom á varir hennar.
“Eg varð alveg utan við mig af örvilnan,
en eg varð að jafna mig. Og Nell, eg kem frá
Falconer, og hann sagði mér, að þið væruð ekki
trúlofuð — ó, Nell, þaÖ er meðvitundin um að
þú ert frjáls, sem kom mér til að segja þau orð,
er runnu yfir varir mínar. Eg elska þig, Nell;
vilt þú leyfa mér að reyna a ná aftur ást þinni?
Þú elskaðir mig þangað til á danssamkomunni
hjá Malby’s, þegar þú fékst að vita hver eg
var ?’ ’
Hún mundi nú alt og sneri sér við sorg-
bitin og ásakandi.
“Það var ekki af því, að þér dulduð nafn
vðar og stöðu,” sagði hún lágt. “Eg var úti á
hjallanum, sá og heyrði yður og lafði Lucille.”
Hann hrökk við og gat ekki talað strax.
“Yarst þú þar úti? Sást þú, — heyrðir
þú—” sagði hann ósjálfrátt.í