Lögberg - 24.03.1921, Blaðsíða 2

Bls. 2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN,
24. MARZ 1321
TEETH
WITHOUT
PLATES
Yfirttandandi dýrtíð er glaep-
ur og einnig hið háa verð
a tannlækr ingum.
Eg hefi lœkkað verðið, en
ekki dregið úrvöruvöndun
né aðhlynning. Eg veiti
25% afslátt
á öllu CROWN, PLATES og BRIDGE verki ásamt öllum
öðrum tannlækningum, ef komið er með þessa auglýsingu
á lækningastofu mína.
Aðftrðir vorar eiga ekki 3inn líka. Vér höfum bezta
efni og lærðustu sérfræðinga, og er >’,’í alt vort starf fram-
kvæmt í samræmi við ströngustu heilbrigðisreglur.
Skrifleg ábyrgð fylgir öllum lækningum.
TANNDRÁTTUR ÓKEYPIS. EF PANTADAR
ERU PLATES eða BKlDGE-VERK
Vér getum leiðbeint yður á yðar eigin tungu
PHONE A74S7
WINNIPEG
Gleymið ekki staðnuð Mælt á allar tungur
íslenzkir laidaámsmaður hniginn.
Jón Pétursson.
Við fráfall Jóns Péturssonar hnígur til moldar einn af elztu
íslenzku landnámsmönnum ihér vestra. Til landnámsins lagöi
hann stóran skerf, var með fyrstu landnemum í þremur íslenzkum
nýlendum — í Nýja íslandi, Norður Dakota og Alberta. Hvar sem
hann dvaldi, ruddi hann leið sína með árvekni og dugnaði og naut
trausts og hylli allra, sem hann þektu. Munu margir minnast hans
með virðingu og söknuði. —
peir kveðja nú óðum, fyrstu ísl. landnámsmennirnir. Við lífs-
lok þeirra sem iheildar, endar einn þáttur sögu merkis tímabils — ís-
lenzkur þáttur í landnámssögu nýrrar iheimsálfu.
Heimsálfan nýja naut Mfstarfs 'þeirra og gleymir þeim ekki.
Að svo komnu er þáttur þeirra óskráður. En vafalaust eigum vér
einhverntímá þá sagnfræðinga, sem eiga eftir að gera fu'll skil hin-
um íslenzka þætti í landniámssögu þessa 'lands.
Sagan er öllum þjóðum dýrmætur fjársjóður, sem_mölur og ryð
má ei granda. Skráðar sannsagnir merfcra viðlburða eru þær ódá-
ins lindir, sem alheimur bergir af á meðan nokkurt mannlíf er til á
jörðu. Margt í 'bókmentum verður gleymsku undir orpið. — Ljóðin
mörg fyrnast, tapa gildi við breyttan tíðaranda. En sagan er ó-
dauðleg. Allar þjóðir þessa heims hafa eftirskilið einhver þau
spor á sandi tímans, sem óafmáanleg eru.
Menzka þjóðin á stórmerka sögu. Landnámssaga lslands er
uimvafin þeim lýðveldis bjarma, sem ekki hefir hlotið eins víðtæka
viðurkenningu eins og skyldi. Ófúsir að hlýta ófrelsi og kúgun,
flytja “feðurnir frægu” til íslands; stofna þar frjálsa stjórn, verða
þar í sannleika frjálsir menn í frjálsu landi. Um það ber líka sag-
an vitni, að frelsið sem þá var gróðursett á íslandi? náði aðj festa
sterkar og djúpar rætur — óupprætanlfegar. prátt fyrir alt og
alt, er ísland nú aftur — að oss er sagt — frjálst og fu'llveðja ríki.
“Vesturheims ferðirnar” svonefndu vottuðu svipaða frelsisþrá
og kom í ljós S landnámsdögum íslands. Knúðir af þrá að bæta
kjör sín, losna undan erlendri ánauð og leita gæfunnar í nýju landi,
ýttu ísl. þá úr vör og lögðu á haf út. Vesturheimur, heimsálfan
nýja, blasti við andans sjón þeirra sem land meira frelsis og fleiri
möguleika — um leið æskilegt framtíðarland.
Engir skyldu ætla, að útflytjendur þessir hafi á íslandi verið
yfírbugaðir aumingj’ar, sem enga björg sér gátu veitt á heimaslóðum.
Margir á meðal þeirra voru á bezta reki, vafalaust nægilegu atgjörfi
búnir, líkamlega og andlega, til að geta glímt við örðugleika heima-
haganna — og sigrað, eins og forfeður þeirra ihöfðu sigrað í margar
umliðnar aldir. En æfintýra móður svall þeim nú í brjósti og knúði
þá að kanna nýja stigu. peir eldri Ihöfðu margir þegar ynnið bug
á þyngstu örðugleikum heima landsins, hafði búnast þar vel og þar
sómasamlega getað framfleytt sér og sínum — en sem barna sinna
vegna voru að víkka sjóndeildar hringinn og leita ihamingjunnar á
nýju sviði — Til þeirra telst án vafa hann, sem minningar línur
þessar eru tileinkaðar. .
Eðlilega var alt örðugra sMkum eldri mönnum, sem eytt höfðu
beztu kröftum áðflr þeir komu hingað. Sannir niðjar forfeðra
sinna, Ihinna fornu víkinga er námu ísland, kunnu þeir þé ekki að
hræðast — og háðu frumbýlis baráttuna með sigursæl'li atorku.
Sagan skipar líka óefaðþessum seinni íslenzku landnámsmönnum engu
óæðri sess en þeim fyrri. Hernáðar íþróttir voru þeim að vísu
ókunnar, en með engu minni manndáð og orku urðu þeir að stríða
við ýmsar þær þrautir, sem landnámi íslands ekki voru samfara.
Til Vestuhheims koma íslendingar “fátækir og fáir”. Fyrir
er í landi önnur þjóð, sem lögum og lofum ræður — hinir íslenzku
aðkomendur kunna ekki einu sinni “málið” er þjóð sú talar. Sömu-
leiðis, voru þeir vankunandi til flestra hérlendra verka, sem þó voru
þeirra eina lífs von. Braut sína urðu þeir að ryðja^með erfiði. Grið
voru ekki boðin, þó vankunnandi væru þeir og "má'llausir”. En
öllu mættu íslendingar með óbilandi vfljaþreki, sem sérkenni er oftast
hins norrænrf kynstofns. Mannraun engin skaut þeim skelk í
bringu, og frá öllu fóru iþeir sigrandi.
Pannig grófu þeir cafmáanleg spor sín í sand tímans, vestur-ís-
lensku landnámsmennirnir.
Jón Pétursson, Eyólfssonar, var fæddur í öndverðum nóvember-
mánuði árið 1833, á Eiríksstöðum í Svartárdal í Húnavatnssýslu.
Kona Eyólfis afa ihans hét poribjörg, ibjuggu þau á Eiríksstöðum um
langan tíma. Móðir Jóns var Málmfríður Jóhannsdóttir, Jónsson-
ar bróður Jóhannesar á Breiðavaði. Amma Jóns Péturssonar var
Margrét, systir þeirra bræðra porleifs í Stóradal og porkells á Fjalli,
var sú ætt nefnd Fjallsætt. — Ungur mun Jón 'hafa Ihlotið svipaða
uppfræðslu og þá tíðkaðist; mest álhersla lögð á kverið. Lærði hann
svo fyrst að “draga til stafs”, að hann rispaði með staf sinum í fönn-
iha, þá hann stóð yfir á vetrum — skrifaði þó síðar mjög laglega
rithönd. Sú var skólamentun margra íslenzkra alþýðumanna á
öndverði siðastliðiniii öld.
Rúmlega Ihálfþrítugur kvæntist ihann Ingunni, dóttur ólafs Odds-
sonar á iSteiná í Svartárdal. Móðir Ingunnar var Sigriður Guðmunds-
dóttir frá Hamri 'í Hegranesi í Skagafjarðarsýslu. Ingunn sál. var
góðum gáfum gefin og vel Ihagmælt; milli þeirra ihjóna hélzt jafn^n
hið mesta ástríki. Varð þeim 6 barna auðið, af hverjum að 2 lifa: Jó*n,
nú búsettur 'í Edmonton, og Málmfríður, kona Guðmundar Einarssott-
ar, að Hensel i Norður Dakota. Búskap mun Jón heit. Ihafa ibyrjað á
Steiná í samibýli við tengdaföður sinn, en fluttist þaðan að Kolgröf í
Skagafjarðarsýslu. par Ibjó Ihann unz ihann fluttist vestur um haf,
og vegnaði þar vel. Með fram úr skarandi ástundun og atorku 'hafði
hann sigrað þyngstu þrautir ,og ögn tekinn að koma undir sig fótum
efnalega — þá “Ameríku Ihugur” greip hann sem ávo marga fileiri.
Til Vesturheims fluttist Ihánn ásamt fjölskyldu sinni árið 1876, í
stóra útflytjendahópnum það ár. Einn af fyrstu landnemum Nýja ís-
lands, nam hann land við hið svo nefnda “íslendingafljót” og bjó þar í
4 ár. Frumlbýlingsþrautum Nýja íslands þarf þar ekki að lýsa; af þeim
hlaut Jón iheit. fýlsta skerf. Tveimur ungum sonum varð hann á bak
að sjá í "bólunni miklu” og afarskæðu, og mun annar þeirra fyrsta
íslenzka mannSbarn greftrað þar við Fljótið. Árið 1881 yfirgaf Jón
land sitt í Nýja íslandi og flutti búferlum til Norður Dakota í Banda-
ríkjunm; um þær mundir var þangað töluverður innflutningur. Nam
hann fyrst land í grend við Hallson, en síðar nálægt Millton — bjó í
Dakota B ár í alt. Á Dakotaárum sínum tóku þau Jón og Ingunn til
uppfósturs elzta barn jóns sonar síns, ólaf Tryggva, dreng á 3. ári.
Uppeldissyni sínum reyndust þau sem beztu foreldrar, auðsýndu hon-
um þá ást og umhyggju — sem hann gleymir aldrei.
Árið 1889 tóku þa sig upp á ný og fluttu til Alberta í Cnada; var
þar þá í myndun íslenzk ibygð oig nokkrir íslendingar kömnir þangað.
Fluttu þau búslóð sína með sér, er ekki var stór: eitt akneyti uxa,
tvær kýr, akvagn og ýms smœrri búsáhöld. par sem Calgary-Edmon-
ton járnbrautin var þá ekki lögð, urðu þau að aka á uxum sínum alla
leið frá Calgary til ísl. nýlendunnar, rúmar 100 mílur. Var það löng
leið, en vegur góður, gamli Calgary-Edmonton akvegurinn. Sá er
þetta ritar var þá á sjöunda ári og minnist margs á ferð þessari. Ux-
arnir voru ihægfara og margt nýstárlegt bar fyrir auigu á dagleið
hverri.
pegar til nýfendunnar ofannefndu kom, nam Jón iheit. sér þar land
norðarlega, langt frá þáverandi mannábygðum. Voru þar landkostir
g'óðir, þar íhátt og útsýni hið bezta yfir bygðina, sem af mörgum er
talin með fallegustu íislenzku bygðum vestan Ihafs. parna bjuggu
þau Jón og Ingveldur í 16 ár og farnaðist vel. Með fyrirlhyg^ju og
dugnaði unnu þau bug á landnáms örðugieikum öllum, þótt nú væru
hnigin á efri aldur. Heimili þeirra og sjálfum þeim lýsir bezt Jónas
J, Húnforá, sveitungi þeirra beggja megin ihafsins. Um þau kemst
hann svo að orði í iandnámssögu Alberta-bygðar (Alm. O.S.Th. 1911):
“Jón hefir verið atkvæðamaður um flest; þrek hans og kjarkur,
samfara ráðdeild og dugnaði, ihefir borið þann ávöxt, að Ihann sýniát
hafa haft hald á lífskjörum sínum, fremur mörgum samtíðarmanna
sinna, enda hefir Jón haft öruggan og tryggan förunaut, sem hefir
stutt hann með dáð og dug, og það mun láta sönnu nær, að Ingunn
hafi verið Jóni, það sem Bergþóra var Njáli. Alllstaðar hefir hagur
þeirra blómgast og allstaðar Ihefir íhús Jóns staðið sem í þjóðbraut,
opið fyrir öllum, háum sem lágum, með stakri alúð og gestrisni; má
fyllilega ætla, að þeim hjónum veitist sú ánægja, að vera veitandi
til dauðadags.”
Árið 1906 brugðu þau ibúi og fluttu til Edmonton bæjar. Jón
sonur þeirra var kominn þangað nokkru áður. Var breyting sú óhjá-
kvæmileg; Ingunn þá að tapa sjóninni og heilsa og kraftar þeirra
beggja að þverra. Hugur uppeldissonar iþeirra hneigðist að öðru, og
þeim ókleift að Ihalda áfram búskap lengur. — í Edmonton komu þau
sér upp Ihiúsi, sem þau lifðu í þangað til vorið 1912, að Ingunn lézt.
Eftir það fór Jón til sonar síns og var ihjá honum til dauðadags.
Hann lézt 22. jan. s. 1. eftir langvarandi lasleika. pann 25. s. m.
var hann greftraður og llagður við Ihlið konu sinnar. Enskir iíkmenn,
nágrannar hans í njörg ár, báru 'hann til grafar. — Bllaðið “Edmon-
ton Journal” ibirti mynd hans daginn á undan, og mintist hans sem
hins merkasta landnámsmanns.
Jón 'heit. var mesti atgjörfismaður til sálar og líkama. Á yngri
árum orðlagt hraustmenni, og afburða afkastamaður til allra verka.
Tryggur var hann og vinfastur og hjálpfús þeim, sem bágt áttu. Heim-
iliselskur og auðugur af ræktarsemi til sinna, átti þar fáa sína líka —
fyrir heimili og sína jafnan reiðubúinn að fórna síðustu kröftum.
Glaðvær var hann og skemtinn á iheimili, svo með sanni ihefði mátt
segja, að ætíð væri eins og Ibjart í kring um hann.
Trúmaður var hann til dauðadags, trú ihans einilæg og ofstækis-
laus. Lét sig trúardeilur litlu skifta; en íagði áherzlu á, að ávöxtur
trúarinnar birtist í verkum og framkomu. TiJ síðasta fylgdist hann
með öllu iþví iheUzta, sem var að gerast í heimipum. Skoðanir hans í
öllum málum sjálfstæðar, vottuðu iheilbrigða ihugsun og stefnufestu.
íslandi unni Ihann. til dauðans, alt íslenzkt skipaði jafnan öndvegi í
hugsunum hans.
Okkur honum nákomin og sem þektum hann bezt* finst lífið tóm-
legra en áður við iburtför hans. Sætið hans auða verður ekki af nein-
um öðrum skipað. Huggun þó að vitá hann hvílast, að loknu löngu
og erfiðu Mfsstarfi — kominn' til þess staðar, þar ekki þekkist "um-
breyting né umbreytingarskuggi.” —
Minning hans lifir.
Edmonton, 6. marz 1921. O. T. Johnson.
Frá Islandi.
Pessir íslenzkir stúdentar hafa
tekið Iháskólapróf jí Kaupmanna-
höfn: Trausti ðlafsson cand.
polit., með ágætiseink.; Valgeir
Björnsson og Jón Björnsson, full-
naðarpróf í lækniisfræði með fyrstu
einkunn; Gunnar Viðar, fyrrihl.
próf i stjórnfræði með 1. einkunn,
Kristinn Ármannsson hefir tekið
próf í aukanámsgreinum sínum,
grísku (1. eink), ensku (2. eink.).
Frú C. Zimsen adaðist í fyrri-
nótt (2. febr.)
Jarðarför Stefáns heit. skóla-
meistara fer fram í dag. Hafa
Akureyringar viðbúnað mikinn til
að gera útför hins mæta borgara
sem veglegasta.
pjóðverjar búsettir hér í Reykja-
vík hafa stofnað félagsskap með
sér er nefnist “Verein der Deuts-
chen in Reykjavík. *
Mrs. Guðrún Sæmundsson
(Fœdd í jan. 1854, Dáin 24. jan. 1921.)
Brostinn er strengur, og harpan hjáróma
hreimarnir titra í sorg-þrungnum kliS,
heyrist ei lengur ástarrödd óma
sem árdegið sveipaði himneskum frið.
Ilöndin er stirnuð er stuðning mér veitti
í stormviðrum Jífsins um hernskunnar skeið,
hreinsaði sárin, og þunglyndi þeytti
þerraði tárin, og sléttaði leið.
Hjartkæra móðir! Þótt samdvöl ei sættum
um síðari tíma, mig gleðinnar blæ
helfregn þín svifti, og hollustu vættum
hugljúfra draumsjóna varpað á glæ.
Geislabrot árdegis okkar samtíða
endurskin minninga færir mér þó
á meðan að ókomnar lífsstundir líða
lýsir í myrkri og veitir hugfró.
Gsléttar voru iþér æfinnar brautir
enginn samt heyrði þig kveinka við neitt.
Sigrað nú hefir þú þungbærar þrautir
þráðasta hnossið að lokum er veitt.
Öndin er svifin til sólríkra heima
hvar síðar við dveljum við fagnaðar gnótt —
minningu þína mig gleður að geyma.
Góða nótt mamma! og sofðu nú rótt.
....Jóhannés H. Húnfjörð.
pann 30. f.m. kom mptorskipið
Rvalan tiil Englands mjög illla út-
leikið. Hafði fengið aftaka veður
i iha.fi, mist öll segl og eitt mastr-
ið. Annar stýrimaður, Gunnlaug-
ur Magnússon, féll útbyrðis og var
engin leið að bjarga íhonum. — Er
þetta 'í annað skifti, sem Svalan
| missir út mann á örstuttum tíma.
: —Gunnlaugur íheitinn var mesti
' efnismaður, dugnaðarmaður hinn
mesti og prúðmenni í allri sinni
framkomu. Hann var ættaður
frá ísafirði; var á bezta aldri —
28 ára gamall.— Aðgerðin á skip-
inu mun taka 10 daga.
Ofsarok var hér fyrri ih'luta dags-
ins í gær, 3. feb. Urðu töluverðar
skemdir af því, m.a. fuku þök af
| þremur skúrum, bí/lskúr Steindórs
| Einarssonar, skúr lí Aðalstræti er
I pórður Jónsson úrsmiður á og bif-
reiðarskúr Sigursveins Egilssonar
inn við Gasstoð. Enn fremur fuku
um koll 6 símastaurar innarlega
á Laugaveginum.
Landsverzlunin hefir sótt um
til hafnarnefndarinnar að fá að
geyma steinolíu þá í örfirisey,
sem væntanleg er með Yillemoes,
enn fremur að fá að geyma stein-
olíu á 'lóð ríkisins við 'höfnina. —
Hefir ihafnarnefndin samþykt að
leyfa geymsluna í eynni, gegn %0
aura gjaldi á tunnu. En telur sér
hitt óviðkomandi. '
Ársfundur dansk-islandsk Sam-
fund var haldinn í Khöfn 31. jan.
og stjórnaði formaður, Finnur
Jónsson prófessor, fundinum. Gaf
hann yfirMt yfir störf félagsins á
liðnu ári og mintist m. a. á, að á
næsta ári væri það eitt af verk-
efnurfi félagsins, að gangast fyrir
kynnisför íslenzkra blaðamanna
til Danmerkur. Síðan Ihélt P. A.
Rosenberg rithöfundur fyrirlest-
ur um kvæði Ölhlenslhlægers "Nor-
dens Guder”. Að endingu skemtu
þau Haraldur Sigurðsson og frú
hans fundargestunum með söng og
pianoleik.
Sænska stjórnin hefir boðið
dönsku og norsku stjórninni á
fund, til þess að ræða um sameig-
dnlegan grundvölil undir löggjöf
Norðurlanda á sviði fæðingarrétt-
arins Fyrsti fundur fuilltrúanna
frá þessum löndum var Ihaldinn í
StokkhóMni 2. febr. — pá hafa og
fulltrúar Noregs, Svíþjófðar og
Danmerkur nýlega haldið fund í
Stokkhólmi til þess að ræða um
skatt erlendra manna og atvinnu-
rekstur þeirra í þeim löndum.
Hjálparstarfsemi sú, sem Dan-
ir hófu í nóvember 1920, með því
markmiði að hjálpa löndum þeim,
sem harðast hafa orðið úti í ó-
friðnum, hefir þegar borið þann
árangur, að send hafa verið mat-
vaeii og fatnaður til Pýzkalands,
Austurríkjs og Póllands fyrir meir
en miiljón króna. Enn fremur
hafa 2,500 börn, þar af 1,900 frá
Vín, dvalið í Danmörku lengri eða
skemmri tíma.
Skrifleg embættispróf 'hófust í
gær f háskólanum. Undir em-
bættispróf í guðfræði ganga þrír
stúdentar: Hálfdán Helgason, Ey-
jólfur J. Melan og Sigurjón Árna-
son frá Görðum. Undir embættis-
próf í læknisfræði (síðari hluta)
ganga stúdentarnir Katrín Thor-
oddsen, Jón Benediktsson og Jón
Árnason.
Ekki er ein báran stök fyrir Tím-
anum um þessar mundir. Nýlega
var blaðið dæmt í tvö hundruð kr.
sekt fyrir meiðyrði um Magnús
læknir Pétursson. pórarinn al-
þingism. Jónsson fékk einnig sinn
skerf af hinum alræmda síldar-
rógi blaðsins og höfðaði því mál.
Tapaði Tíminn því einnig og var
dæmdur í 150 kr. isekt í því máli.
Hannes p orsteinsson skjala-
vörður hefir legið undafarandi
daga þungt haldinn. ókunnugt er
iblaðinu um sjúkdóminn.
H. Guðberg eigandi reiðhjóla-
verksm. “Fálkinn” á Laugavegi,
hefir nýlega látið reisa stórt stein-
steypuhús að Ibaki ve^zluninni.
Er það notað sumpart fyrir reið-
hjólaverksmiðju og sumpart fyrjr
Copenhagen
Vér ábyrgjj
umst það a
vera algjörlega
hreint, og það
bezta tóbak í
heimi.
Ljúffengt og
endingar gott,
af því það e»
búið til úr safa
niklu en mildu
tóbakslaufL
MUNNTOBAK
Hinn deyjandi sonur.
Guðmundur Kristinn Bjarnason,
Fæddur í júlí 1900, fallinn á Frakklandi
2. sept. 1918. — Tileinkað hinttm látna.
Gióða mamma gráttu eigi
genginn mig þó heyrir braut,
vita máttu að vann eg eiða
að verja réttinn hverri þraut,
Af orsök þeirri ættarstöðvar
yfirgaf, og vinafjöld;
frændum áður förnum hjálpa —
í feigðarhríð, — með brotinn skjöld.
Stefnu þeirri hefi haldið
hingað til, við misjöfn kjör
réttlætis af hugsjón hárri
ihelgað starfi: líf og fjör. ,
Hryðjuverk er hlaut að inna
hér í tryldri vígasveit,
sárt mig tók, en afltaug eiðsins
enginn sannur maður sleit.
•
Röðul sest, og senn eg hefi
sigri náð á Mfsins braut.
Af hjarta þökkum góðum guði
gefna vernd frá sHkri þraut —
Örkumlaður, eiga framtíð
allsleysingjans, heilsu og þors,
í staðinn fyrir ná að njóta
nú án biðar: eilífs vors.
Mamma! pabbi! systkin! seinna
sjáumst við á dýrðar strönd
öllu Hfsins oki fjærri,
ykkur leiði drottins hönd,
Heimsins gegnum hálar lendur —
og harma skýjum þeyti frá.
Ástar þakkir gefnra gæða,
og gleði, liðnum stundum á.
Jóhannes H. Húnfjörð.
nýtt fyrirtæki, sem Gudberg hef-
ir komið á laggirar, en það eru á-
Ihöld, öll af nýjustu gerð, til þess
að kopanhýða og nikkellhýða gamla
hluti. Vér höfum átt kost á að
,sjá bvernig gamlir ryðgaðir hlut-
ir svo sem alls konar eldhúsiá-
Ihöld, reiðhjólahlultir og annað
breytist í “nýja” við þær aðferðir
er Guðberg notar. Hyggjum vér
að þetta nýja fyrirtæki muni geta
blómgast hér vel, enda er maður-
inn, er í það hefir ráðist, kunnur
að dugnaði og samvizkusemi.
Læknaði eigið kviðslit
Vlð aB l>fta kiatu fyrir nokkrum *nim,
kvitSslitnaCi eg afarilla. Laeknar aö
ekkert annaí en upP»kurtJur dy*t*i. Um*
bú5ir komu að engu haldi. Lokslns fann
eg r&15, sem lœknaðl mlff atí fullu. SíCan
eru liðln mör* ár og heft egr aldrei kent
nokkurs meins, vinn þú haröa atrltvinnu
við trésmíCi. Eg þurfti engan uppskurB oc
tapaöi engum tlma. Eg býð ykkur ekkert
til kaups. en veitl upplý«ingrar & hvern hAtt
þér gretiö lœknast An uppskurtiar; skriflt
Eugene M. Pullen, Carpenter 1100 Mar-
cellus Avenue, Manasquan, N. J. KMppiV
penna mitia úr blaðlnu og sýnið hann fölkl
er þj&ist af kviösliti—meC því getitJ þér
bjargað mörgum kvÍtJslitnum trh þvl aO
leggjast & uppakurtJarbortJlV.
BLUE RlBBON
te
\
Vanalegt er sjaldgœfur Hutur á markaðnom, og þér
sparið mjtíg svo lítið þó þér kaupið það. Hálft pund
af BLUE RIBBON býr til meira te og hefir betri
keim heldur en pund af te af lægri tegund.
Eftirspurn eftir æfðum mönnum.
Menn, sépi vita. Menn, sem framkvæma. Aldrei áður hefir
verið slík eftirspurn eftir sérfræðingum.
Aðferðir vorar eru Practical S'hop Methods að eins, og spara
'hinn langa tíma, sem oft gengur ekki. í annað en Mtilsverðan
undiribúning; hjá oss læra menn svo fljótt, að þeir fá sama sem
undir eins gott kaup. Vér kennum yður að eins praktiskar að-
ferðir, svo þér getið byrjað fyrir yðar eigin reikning nær isem er.
Merkið X við reitinn framan við iþá iðngreinina, sem þér eruð
bezt fallinn fyrir og munum vér þá senda yður skrá vora og
lýsingu á skólanum.
Vér bjóðum yður að koma og skoða
GARBUTT MOTOR SCHOOL, LIMITED
Room 3, Calgary — Alberta
I-----------------------1
Motor Mechanics
Oxy Welding
Battery

Tractor Medhanics
Vulcanizing
Ignition, Starting and Lig*hting
I----1
Regular Course | | Short Course
I____I