Lögberg - 02.06.1921, Síða 6

Ble. 6
* LÖGÍ5ERG, FIMTUÐAGINN,
2. JÚNÍ, 1921.
PERCY
og
HARRIET
Eftir frú Georgia Sheldon.
10. Kapítuli.
“Það er bezt að spyrja ungxi stúlkuna
einkiis fyrst um sinn,” sagði Percv. “Hún
má ekki verða fj'rir ge'ðshrseringu. Hún verð
ur lík'lega í nokkra daga máttvana, og máske
ekki aiveg lau« við hitaveiki. En verði hún
ekki fyrir nýrri hræðslu, sem getur orsakað
annað yfirluí, sé eg enga ástæðu til, að hún verði
ekki albata að viku liðinni.”
“Þetta er svo undarlegt, að eg ski! það
-<*tdki, ’ ’ sagði hertogafrúin. ‘ ‘ Eg hætti ekki fyr
en eg kemst að orsök þess.”
— Piercy hneigði sig að eins. Orð hennar
‘þurftu einkis svars.
Ilann bjó til lvf, sem átti að láta liana
íbrúka annan hvern klukkutíma — sagði hvað
gera skytdi við hana, ef hitaveikin kæmi aftur.
Hann tók cftif því að sjúklingurinn fylgdi
hreyfingum hans með kvíða. ♦
Hann gekk að rúminu, þreifaði á slagæð-
inni, og leit rannsakndi í augu hennar.
“Er ímkkuð sérstakt, sem þér viljið?”
spurði hann k'tgt.
“Nei,” svaraði liún og roðnaði dálítið.
Perey var sannfærður um að eitthvað þjáði
þuga hennar, en vildi einkis spyrja. Hann
kvaddi þær og lofaði að ikoma aftur áður en
kvöldið byrjaði, ef London læiknirinn kæmi ekki.
Ilertoginnan fylgdi honum út og spurði,
livort að hann vildi ekki neyta ihádegisverðar
ásamt f jöiskvldunni. /
Hann þakkaði fyrir tilboðið, en sagðist ekki
geta þegið það, þar sem hanu yrði að líta eftir
fleiri sjúklingum þenr\a morgun.
Hertogafrúin rétti honum hendi sína al-
fiðlega, þegar hann fór. Hún lcunni vel við
}>enna hreinskilna, unga mann, og ákvað með
ajélfri sér, að hann skyldi verða að koma' aftur
seinna.
Þegar Percy gekk niður trjásganiginn, sem
lá niður að þjóðveginum, mœtti hann sama
manninum er sótti hann um morguninn.
“ Jæja! Þér eruð þá kominn aftur,” sagði
iiann brosandi. Percy var jafn kurteis við ríka
og fátæka, hátt og lágt standandi menn.
“Já„ berra, fyrir löngu síðan,” svaraði
maðurinn og tók ofan háttinn. “Og.eg gekk
jiú til gróðnrhiissins, til að vita hvort eg sæi
það, sem hræddi ungfrúna.”
Er þíið hér í nánd?” spurði Percy
“Já, hr.; fyrsti stígurinn til hægri. Þar
eru mjög fögur blóm, sem þér ættuð að sjá.”
“Þökk fyrir hr. minn; það skal eg g'era,”
svaraði Percy og hélt áfram.
Litlu síðar kom hann að gróðurihúsinu, og
skoðaði fögru blómin. SVio fór hann þaðan
aftur, og s'kamt Ifrú brautinni kom hann að
ölett, þar sem grasið var mikið ibælt niður.
Tveimur skrefum fr^J>iettinum, siá hann
glófa — tarlmanns glófa, sem hai\n tók upp.
Hann var úr dökkjcifpu leðri, og þegar hann
þreifaði á hnuœyfann hann eitthvað hart í ein-
um fingrinum, hann hristi glófann og lét það
<letta í lófa sinn.
Það var þykkur sléttur gulihringur. A
innri hlið hans voru stafirnir “H. S. til C. O.,
g. júní 18 —” greyptir í hringinn.
i “Það er biðill með í leiknum,” sagði hann
við sjálfan sig — “Líklega einhver, sem unga
stúlkan viiH ekki. Eg ímynda mér að staf-
u™n “H” meini Helen, og að “C” sé byrjun
skíiyiarnafns unga ógæfusama mannsins, sem
var/orsök hins vonda viðburðar í morgun.
'“En hvað á eg nú að gem við hringinn”,
tautaði (hann bugsandi. “Ef eg fæ hbrtoga-
fninni hann, verður strax byrjað á spnrning-
um og rannsóknum, sem geta haft vérri afleið-
ingar fyrir Helenu. Eg sikal geyma hann og
bíða eftir rás viðburðanna og fleiri uppgötv-
unum.”
Hann stakk giófanum og hringnum í vas-
ann og hélt^vo áfram til London, þar sem hann
átti annríkan dag við að gæta sjúklinga sinna.
Kl. sjö um kyöidið kom hann aftur til Ost-
erly Pabk, þar sem hertogafrúin tók vinsam-
lega á móti bonum.
Húslæknir hennar, Sir Henry Hardwood,
var þá kominn fyrir háJlfri stundu, sagði bún
honum. Hann var nú inni hjiá sjúklingnum,
sem alt af var að hressast.
Hún sagði honum enn fremur að Sir Henry
befði Qirósað meðferð hans á sjúklingrram, og
að hann langaði til að kynnast honum.
Percy kvaðst vera mjög gláður yfir því, að
í'ú tækifæri til að kynnast Sir Henry. Hann
Jiefði oft lieyrt talað um þepna mikla lækni á
námsérum síuum, en hann hefði aldrei séð hann.
Hertogafrúin Iét segja frá Iþví uppi, að
Morton læknir væri lcominn. Litlu síðar kom
tígulegur maður, milili fertugs og fimtugs inn
I herbei’gið.
Hann var hávaxinn, þrekinn og sterklega
bygður og framkoman göfugmannleg.
“Þér eruð þá Morton læknir!” sagði Sif
Henry, þegar hertogirman kynti þá, og horfði
rannsakandi á andlit unga mannsins. “Það
gleður mig að sjá yður.”
flin innilega handþrýstimg, sem hann gaf
Percv, staðfesti orð lians.
Percy sagði að gleðin væri á sína hlið
b'ka, og spurði svo hivernig Hél^n liði.
“Asiglkomirlag hennar er mjög ánægjulegt
luína, og það er yðar dúgnaði að þakka,” svar-
aði hann. “Eg ihélt að þér væruð eldri, held-
ur en eg eé nú að þér eruð. Hve lengi hafið
þér fengist við lækmngar ?”
“Tíu mlánuði, hr.”
“ FJkiki lengur? H’var lærðuð þér?”
“Við konuuiglega læknaskólann í London.’-’
Það er ágæt isbofnun, og Iþér fliáfið við
þetta tækifæri sýnt, að þér ihafið lært yfirburða
vel. En lmfið þér nokkum grun um orsökina
til Iþessa hættulega yfirliðs?” spurði Sir Hen-
ry og (horfði fast á hanii.
“Það væri sanngjarnar að eg spyrði yður
þessarar .spurningar. Þér ibatfið lengri æf-
ingu og rneiri rejmslu en og, ” svaraði Percv
og ileit til hertogafrúarinwar.
En ihúd var að lesa í daghlaðinu og lét }>á
ræða málið óáreitta.
En Sir Henry tók eftir angnatiliti hans til
frúarinnar, og réði af þri, að ungi maðurinn
rnundi iháfa grun um orsöfeina, en ivildi ekki láta
hana í ljósi í nærv'eru hennar.
* ‘ Þér eruð mjög raupJaus,” sagði hann bros
andi. “Eu mig langar til að vita skoðan yð-
ar um þessa veik. Gétuð þér séð nokkurn
líkamlegan galla?” x
""“Nei, ekkert sb'fet hr. Bg held að yfirlið-
ið hafi orsakast af skyndilegri hræðslu,” svar-
aði Percy.
“ Já, það er einmitt mín skoðun líka. Ung-
frú iStewart hefir of góða líkamsbyggingu til
þess, að verða hrædd við vanalegar tilviljanir.
Það hefir aldre\ liðið yrfi r liana, segir móðir
hennar. Eg spurði hana um orsökina, en
hún iiid og svaraði mér engu.”
“Hún segist muna að hún hafi dottið, jxieð
undarlegri tilfmningU' í hjartanu og hálsinum.
En segist svo ekki muna meira, fyr en liún
liejrrði Ókuiman róm og só yður 'standa við rúm-
ið ,sitt. En hún minnist ekki á neitt, sem skeði *
áður en hún datt,” sagði Sir Henry með é-
herzlu.
Perej' skildi að hann hafði grun um að
eitthvað rneira hefði skeð, heldur en hún vildi
segja frá, en hann áleit ekki að Ihann ætti að
tala um það, sem hann liafði sjálfur uppgötvað.
Ef hann segði það niokkrum, þá ætti það að
vera uniga stúlkan sjálf.
Hann isvaraði því Sir Henry engu, sem nú
tók annað umtalsefni.
I^oks stóð Sir Henry upp og sagði við her-
toginnuna: '“Ef yðar hátign villl gera svo
vel að láta vagninn yðar koma að dyrunum, vil
eg aka aftur til stöðvarinnar nú. Eg þarf að
vera kpminn til London áður en kl. er níu.”
'Hertoginnan hringdi og gaf hina umbeðnu
skipun.
“Viljið þér gjöra svo vel að koma aftur að
tveim eða þrem dögum liðnum, Sir Henry?”
sagði hún. “'Þrátt fyrir fullivissanir yðar
um, að gesti imínum díÖi vdl, er eg samt hrædd
um ihama.”
“Þér þui*fið alls engiu að kváða,” svaraði
harni. “En þér megið öruggar treysta unga
manninum, þó að henni versni.”
Hann studdí hendi vsinni ahíðlega á öxl
Peroy, iþegar hann sagð þetta. “Eg þyrði afr
fela honum á hendur miiklu v*andsamara til-
felli en ungfrú Helenar,” sagði hann vingjarn-
lega. “Eg sé að hann muni taka frá mér ált
starf á Iþessu sA'æði, áður en ár er iliðið. Haldið
þér það ekki líka hr. Mbrtou.?”
Percy iblóðroðnaði við Iþetta mikla hrós.
Hertogafrúim Ibrosti vingjartílega til hans.
Sir Henry Var átrúnaðargoð hennar í læknaris-
indum. Og þegar hann mælti með einhverj-
um, 'hækkaði hann strax í áliti hennar.
“‘Það er ibezt að iþér lítið eftir sjúklin^
yðar einu sinni á dag, það sem eftir er vikunn-
ar,” sagði hann. “Það er sjáamlega eitthvað
sem vekur óróa og aasingu hjá henni, og sem
getur valdið því að veikin byrji aftur. En
það Iþarf með Öild mögulegu itíóti að koma
í veg fyrir það.” _
Percj* hneigði sig sem merki þess, að hann
væri fús til þess að verða við þdssari 'bón.
Sir Henrjr heyrði nú vagnskröltið úti,
kvaddi frúna og gekk til djTa.
“Ætlið þér aftur til London nú?” spurði
haun Percj', um leið og þeir urðu samferða út.
“Ef svo er, þá getum,i 'við orðið samferða,
og aðþví er mér skemtun.”
Percj’ gat ekki neitað þessu ti'lboði, þar eð
hann fann að hann mat þenna eldri starfsbróð-
ur fiinn mikils.
í»eir óku saman til stöðvarinnar, og þar
stóð Perej' á pallinum við hlið Sir Heniy, þang-
að trl lestin kom.
“Þér farið Jíklega einstöku sinnum til
London, Morton?” spurði Sir Henry um leið
og hann ætlaði að ganga inn í vagnklefa.
'“Já einstöku sinnum. En eg hefi svo
mikið að gera nú, að eg hefi engan tíma af-
gangs. Eg verð eins og þér skiljið, að gera
alt ihvað eg get, til'að ná áliti” bætti hann við
brosandi.
“Já, auðvitað. En klomið þér og heim-
sækið mig, þegar þér komið til borgarinnar.
Mig langar til að ikynnast yður betur, ungi
maður. Hérna er áritan mán,” sagði hann og
rétti Percy nafnspjald.
Percy þakkaði honum. Svo kvöddust
þeir og skildu.
Sir Henry fór til Londoiv-en ungi læknir-
inn gekk til skrifstofu sinnar með þeirri tilfinn-
hgu, að þetta hefði verið viðburðaríkur dagur
fyrir sig.
9. Kapítuli.
/
Klukkan 11 morguninn eftir vitjaði Percy
ungfrú Helenar. Stewart.
Hann fann hana sitjandi í skrautlegum hæg-
indastól við gluggann. Hún var klædd yndisleg-
um hvítum morgunk.jól.
Hún var mjög fögur útlits þar sem hún
sat með Ijósrauðan blómsveig í keltunni.
Hún leit rannsakandi augum á andlit lækn-
isins og roðnaði um leið.
Þegar hann kom inn stóð frú Stewart upp
til að heilsa hionum, svo snéri hún sér að hinni
fögru dóttir siftni og sagði:
“Uáttu mig ikynna þig lækninutn þínum,
kæra Hclen. Morton læknir — dóttir mín ung-
f rú Stewart.”
Percy Imeigði sig kurteislega. Ilann var
þetta augnablik dálítið hrifinn af fegurð ungu
stúlkunnar.
Hún endurgált kveðjn hans með Indælu
brosi.
Percv settist við hlið hennar og lagði hendi
sína á úlnlið hennar.
“ Eg sé að koma mín í dag, er að eins til rtíála-
mj'iida,” sagði hann. “Því þér eruð miklu
betri, og verðið alheilbrigðar eftir fáa daga.”
■“Eg er nú iþegar orðin jalfn frísk og eg
var, að eins dálítið magulítil, ef að eins mamma
og hertogafrúin vildu leyfa mér að trúa því,”
svaraði Helen og leit rólega í augu lians. “Það
hefir verið gert ofmikið veður úr þessu algenga
yfíMiði.”
“Algengt j’firlið. Helen! Eg vona að eg
fái aldrei tækifæri til að vera vitni að slíku yf-
irliði og þessu!” saagði móðir hennar viðkvæm.
Mér er óskiljanlogt af hverju ]mð hefir orsak-
ast.”
Helen yfti öxlum og sagði: Orsökin hefir
cnga þýðingu nú, mamma, þar eð það er um
liðið. Við skulum tala um citthvað skernti-
legra. Ilalfið þér nokfem sinni séð fcgurri
stað en Osterlj' Park í maímánrtði ?”
Percy sá að Ilelen hröfek við, þegar móðir <
hennar mintist á dularfuWu orsökina til yfir-
liðs hennar. Hann var nú en ibetur sannfærð-
ur um, að glófinn og hri^gurinn stóðu í sam-
bandi v\ð þenna viðiburð.
“Nei, fegurri stað hefi eg satt að segja
aldrei sóftf’ svaraði hann. “Eg hefi oft dáðst
að honum í fjarlægð, en eg ihefi aldrei séð hina
fullkomnu fegurð lians fyr eri í gær þegar eg
kom Ihingað. Uln ileið og eg finn hve ömurleg
óstæðan er til nærveru minnar hér, get eg ekki
annað en glaðst vfir henni,” sagði ihann og leit
aðdáandi augum á ungu stúlkuna.
Helen leit feimnislega til hans og bíóð- ■
roðnaði.
“Lítiðþér á hvað fagurt útlit eg hefi frá
glágganum mínum,” sagði hún og suéri sér við
til að dylja roðann. “Eg liefi orðið þesS vör
að Kingston er mjög merkilegt pláss. Eg hefi
lesið um saxnesku kóngana, sem hér voru krýnd-
ir, og marga aðra sögulega viðburði, sem átt
hafa sér stað fj'rir fleiri hundruð árum. Her-
togainnau á nokkura gamla, rómverska pen-
inga, sem fundist hafa í rústum hins gamla
bæjar. Þér ættuð að sjá þá, Morton læknir,
þeir eru mjög einkennilegir.
“Já, það æfast eg *ekki um, þess' konar
lej'far frá eldri tímum eru oft athuga verðar,”
svaraði Percy.1
Samtalið snérist nú að forngripum
Helcn og móðir hennar höfðu ferðast víða.
Samtaíið var þcim liáðum kærkomið, og áður
en Percj' vissi af Iþví, hafði læknisheimsókn
hans staðið yfir heila stund.
Þegar klukkan á arnhiWunnu sló tólf, leit *
(hann upp undrandi og roðnaði. Hann stóð
undir eins upp og sagði brosandi: “Það er í
rauninni óvarkiirni af mér, sem lækni, að leyfa
yður að tala jafnmikið, fyr en þér eruð búnar
að ná fullum kröftum og heilsu. En af veikum
að vera, hefir hið segulmagnaða afl yðar verið -
mikið þenna fj rri hluta dags.”
Hún leit til hans og svaraði hlægjandi:
‘ ‘ Þöfek fyrir læknir. En eins og þér vitið, þá
segja menn, að glaður hugur sé sé betri en nokk-
utr lj’f. Og eg er sannfærð um, að þessar
skemtilegu samræður hafa gert mér meira gott
en öll j’ðar duft og lyfjaber.’
“Naí er það mér sem ber að þakka,” svar-
aði Percy hlægjandi, “enda þótt eg finni hrós
yðar nokkuð efasamt, með tilliti til duguaðar
míns sem læknir.”
“Nei, síður en svo. Þér sýnduð hann
nægilega í gær,” svaraði Helen alvarleg, “og
eg er yður mjög þakklát, a,f því að iþér beittuð
öllu afli yðar til að hjúlpa mér ur þessuni vand-
ræðum. Eg vona samt, að eg þurfi aldrei
oftar hjálp yðar á þenna hátt,” sagði hún og
fölnaði,
Nú var barið að dyrum og frú Stewart stóð
upp til að opna þær, en Peroy laut áfram og
sagði lágt við Helen: ‘ ‘ Þessi tilviljun getur
gagnað yður sem aðvörun. Þér megið ekki oft-
ar láta liræða yður Svo mikið, að hræðslan setji
j ður í sama ásigkomulag og í gær, ef þér getið
á nokkurn hátt varist því.”
Helen svaraði fremur þrjóskulega: “Þér
talið í gátum læknir. Hvers vegna vilja allir
halda því fram, að eg hafi orðið hraxld,”
“Eg er læknir, ungfrú, og hctfi rannsakað
líkamsikerfi manneskjanna í mörg ár. Og vís-
indin kenna, að af þessum orsökum leiði sér-
stök áhrif. Líkamsbygging yðar 'bendir ekki
á neitt, sem getui*' framleitt slíkt ásigklomulag
og þér voruð í, í gær. það hefir áreiðanlega ver-
ið sérstök orsök til þesis. Auk þessa —”
fíann lauk ekki setningunni.
Helen loit til hans hræðslulega.
“Auk þessa — hvað -?” spurði lrtin and-
varpandi.
Prú Stewart kom nú aftur. Hann gat
nu ekki sagt meira um þetta, og bætti því við:
“Þér ættuð heizt að vera rólegar í Páeina daga.
Svo getið })ór byrjað aftur á störfum yðar, ef
þér viljið.”
Hann bneigði sig kurieislega fyrir báðum
mæðgunum og ifór.
Helen sat eins og mynda&tytta við glugg-
ann með hræðslulegan svip, þangað til hún
heyrði röisklegt fótatak á mölinni fyrir utan
gluggann sinn, þá hrökk hún við og stokkroðn-
aði. Svipur augnanna varð blíðari, þegar hún
horfði á eftir Morton unz hann hvarf fyrir
bugðu á veginum. ^
\l/« .. | • tirabur, fjalviður »f öllum
Nyjar vorubirgoir tegundum, geirettur og »u-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér crumactíð glaðir
að sýna þó ekkcrt sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
---------------Limltad ----------———
HENRY AVE. EAST - WINNIPBO
Eftirspurn eftir æfðum mönnum.
Menn, sem vita. Menn, sem framkvæma. Aldrei áður hefir
verið slík eftirspurn eftir sérfræCingum.
Aðferðir vorar eru Practical Shop Methods að eins, og spara
hinn langa tíma, sem oft gengur eldci í annað en lítilsverðan
undirbúning; hjá oss læra menn svo fljótt, að þeir fá sama sem
undir eins gott kaup. Vér kennum yður að eins praktiskar að-
ferðir, svo þér gétið Ibyrjað fyrir yðar eigin reikning nær sem er.
Merkið X við reitinn framan við þá iðngreinina, sem þér eruð
bezt faillinn fyrir og munum vér þá senda yður skrá, vora og
lýsingu á skólanum.
Vér bjóðum vSur að koma og skoða
GARBUTT MOTOR SCHOOL, LIMITED
Room 3, Calgary — Alberta
| Motor Meéhanics
I I ^ • ,
| Oxy Welding J
I---1
| Battery
I---1
Ignition, Starting
I---1
- | Regular Course
I---1
......... .........
Tractor Mechanics
I—I
Vulcanizing
I---1 ?
Car Owners
Ligbting
-----1
Short Course
Hún stundi ósjálfrátt, þegar hún misti
sjónar af honum.
“Hann er sá markverSasti maður, sem eg
'hefi tíkkru sinni séð,” sagði hún hálfhátt við
sjálfa sig og horfði útví bláinn hugsamli, án 'þess
að vita að hún klæddi hugsanir sínar í orð.
/ “Um hvem talar þii, Helen?” spurði frú
Stcwart og leit grunsamlega á dóttur sína.
“Um Morion laikni,” svaraði Helen, án
þess að finna til vanvirðu yifir Iþví, að heyrst
hafði til hennar.
“ Helen!”
“Já, manrtna?’.’
‘ ‘ Eg vona að þú látir M'orton lækni í friði.
Þú ert íbúin að daðra nógu lengi við menn. Það
er irá kominn tími til að þú farir að hugsa um
framtíð þína með alvöru.”
Háðslegt bros lék um varir Helenar.
“Þú gerir nægilegt af því tagi fj'rir alla f
fjölskylduna, mamma,” svaraði hún knldalega.
Gremjuroði klom í kinnar frúarinnar.
Langar þig alls ekki til að verða hertoginna sS
.lersy?” spurði bún«
“J>að sem eg vil eða ekki vil, hjálpar má-
skc til þess, að eg nái svo bárri stöðu,” svaraði
dóttir hennar.
“Þú veist betur en þetta, Helen,” sagði
móðirin áiköf. “Þér getur ekki dulist að
frúnni þjdár víeid um þig, og að bún er fús til
að sjá þig sem konu Jávarðar Nelsion's, sonar-
sonar síns. Eg er sannfærð um að hún hefir
gert jokkur þetta heimlboð, svo ykkur gæfist
tækifæri ti’l að vera samvistum, sem endaði með
trúlofun. Eg hélt að þig langaði ekki til að
gera annan eða betri ráðahag.”
“Eg s'kal viðurkenna að mig langar til að
verða hertogafrú,” svaraði Helen. “Mér
þætti vænt um að verða húsmóðir í Osterly
Park, hafa meira en nóg af peniiigum og klæða
'þá háu stöðu, sem iávarður Nelson getur gefið
Í mér, en —”
“En — hvað?” spurði frúin óþolinmóð.
“Auður, staða og há nafníbót er okki alt,
sem atftiuga þarf, þegar maður hugsar um fram-
tíð sína.”
“Er það ekki alt? Hvað er það, sem kem-
ur þér til að komast að svo heimskulegri niður-
stöðu?” spurði móðirin háðslega. “Sé það
andlit hins unga fagra læknis, og aðlaðandi
framboma hans, sem orsakar þetta, þá iðrast
eg etftir að hafa kallað hann hingað.”
'“ Já, það hafa miáske verið misgrip mamma
Eg hefði má'ske losnað við við rejTislur, sem
maður veit ekki um fyrirfram, hefði hann ebki
komiðj’ svaraði hún háðsk og reið.
“Þú veizt ofurvel að þetta var ekki til-
gangur minn, Helen!” sagði frúin skelkuð.
“Eg veit auðvitað að hann frelsaði líf þitt —,
að (þú hefðir orðið að yfirgefa þenna heiin, ef
hann hefði ekki sýnt jafn mikinn dugnað. En
þú mátt ekki vera sv6 heimsk að festa ást á
honum. Þú veizt að ósk mín er að sjá þig sem
lrásmóður á þessu fagra höfðingjaisetri. ^ Þér
mundi þá líða vel hér í öllu tilliti, og eg er vlss
um að lávarður Nelson er sá maður sem sérhver
stúlka mætti vera hreykin yfir að eiga- fyrir
mann. ’ ’
“Lávarður Nelson er nógu góður, en hann
er yngri en eg, og eg elska hann ekki,” svaraði
Helen.
* ‘ En það rugl! Hann er sá maður, sem
sérhver stúlka má virða og heiðra.”
“Alveg satt! En er það alt, sem gerir
hjónaband gæfuríkt, eða jafnvel þolanlegt?”
spurði Helen alvarleg.
“Eg skil þig ekki, Helen. Hvað er það,
sem gengur að þér í dag? En þarna keniur
lávarður Nelson sjálfur.”
Frúin stóð upp þegar barið var að dyr-
um, til þess að opna þær, og failegur ungur
maður kom inn.
Hann var Mr og beinvayinn, hár og hör-
und ljósleitt, og augun blá, sem bentu á hrein-
skilinn og göfugan karaktér.
Frú Stewart tók yfirburða vel á móti hon-
um.
t