Lögberg - 11.08.1921, Qupperneq 6

Bls. 6
LÖGBERG ,FIMTUDAGIN'N, n. ÁGÚST 1921
PERCY
Og
HARRIET
Eftir frú Georgia Sheldon.
Hann liafði lítið séð til Harriet síðustu vik-
urnar, þar eð Bella var ekki vel frísk, og Harri-
et vildi vera hjá henni, heldur en að taka þátt
í skemtununum.
Það eina sem hún áleit sig missa við það,
var, að hún gat ekki verið hjá Percy.
Þegar hún einstöku sinnum var viðstödd
einhverja skemtun, þá sóttist Nelson eða Char-
lí svo mikið eftir samvistum við hana, að hún
gat ekki fengið að tala við hann einslega, án
þess að það vekti eftirtekt.
En þó að Percy áliti Nelson heiðarlegan
mann, sem ekki með ásetningi vildi olla Harr-
et sorgar, gat hann þó ekki gleymt orðum
Cbarlís.
<;Ef hann leikur sér að tilfinningum
hennar, verðskuldar hann að vera skotinn,”
hugsaði hann. En hann vissi að hann hafði
enga heimild til að skifta sér af þessu, meðan
hann hafði enga heimild til að vernda hana.
Hann iðraðist eftir að hann, hafði orðið
við bón hennar og látist vera henni ókunnur,
því hann hataði alt fals og svik.
Hann var lengi á sjávarbakkanum, en loks
gökk hann líka til Cresent Villa.
Þar fann hann glaðan hóp manna, fjórtán
alls, að honum meðtöldum. AJlir voru að
spila nema Harriet.
Hún stóð og horfði á þá, en leit upp þeg-
ar Percy kom inn. Gleðiroði kom fram í
kinnar hennar 0g augun leiftruðu af ánægju
þegar hún hneigði sig fyrir honum.
Helen tók eftir öllum svipbreytingum
hennar og beit á jaxlinn af vonzku, en þegar
hún sá Harriet fara út á næsta augnabliki,
glaðnaði yfir henni.
Helen heilsaði Percy líka mjög innilega,
og þótti slæmt að hann gat ekki tekið þátt í
spilinu, því ekkert pláss var autt.
Á 'þessu augnabliki kom þjónn inn 0g hvísl-
aði einhverju að Helenu, sem varð hrædd, en á
næsta augnabliki sagði hún við Percy: “Þér
komuð mátulega snemma til þess að taka mitt
pláss við spilaborðið, dr. Morton, af því eg verð
að fara burt nú.M
“Hvað er nú, Helen?” spurði móðir
hennar.
“Það er líklega saumastúlkan mín, sem
sendir reikning fyrir kjólinn, sem eg er í núna.
Setjist þér niður, læknir,” sagði hún spaug-
andi, “og spilið nú betur en mér hefir tekist
hingað tii”
“Eg skal gera það sem eg get, þangað til
þér komið aftur,” svaraði hann.
Hann tók upp spil Helenar, meðan hún
gekk út mjög hræðsluleg.
“Hvað vilt þú mér?” spurði hún litla
drenginn sem beið hennar í ganginum.
Hann rétti henni seðil 0g fór svo út.
Unga stúlkan blóðroðnaði, þegar hún opn-
aði seðilinn og þekti skriftina.
Á seðilinn var skrifað.
“Helen! Eg stend og bíð þín við dvr
lystiskálans og vona að þú komir. Eg skal
bíða þín hálfa stund, en verðir þú þá ekki
kotnin, geng eg heim að húsinu, sendi nafn-
spjald mitt inn, 0g heimta að fá að tala við
þig-M
22. Kapítuli.
Helen kreisti seðilinn saman í hendi sinni
öskuvond.
Þegar hún hafði Ktið í kringum síg og
fullvissað sig um að enginn var í nánd, læddist
hún út úr húsinu og fór beina leið til lysti-
skálans.
Himininn var dimmur og skýþrunginn
og níðamyrkur úti.
Það fór hrylling um .Helenu, þegar hún
fór yfir flötinn að lystiskálanum.
Þegar hún nálgaðist skálann og augu
voru orðin vanari myrkrinu, sá hún háan
mann standa við dymar.
“Þú kemur þá,” sagða hreimfögur rödd,
en skjálfandi og sorgmædd.
“Já, auðvitað. Eg varð að gera það,’!
svaraði Helen háðskri rödd og kuldalegri.
“Við skulum ganga inn í skálann og setj-
ast þan Eg hefi mikið, sem eg verð að
segja þér, Helen,” sagði maðurinn.
En ungfrú Stewart gerði fráhrindandi
handhreyfingu.
“Nei, Chester, það sem þú hefir að segja
mér, verður þú að segja mér hér, og eins fáort
og mögulegt er, því eg hefi gesti, sem bíða
mín,” svaraði hún æst. “Eg skil annars
ekki hvers vegna þú þarft að elta mig eins 0g
þú gerir. Getur þú ekki lofað mér að vera
’ ^riöi ? Þú varst einu sinni nærri orsök í
dauða mínum, og þú eykur mér kvíða og stofn-
ar mfnu góða nafni og mannorði í hættu, með
þessum eltingum.”
“Getur þú spurt hvers vegna eg geri það,
Helen, sem veizt hve heitt eg elska þig?”
“Já, þú hefir nú sagt eitthvað líkt þessu
aður. En eg vil ekki að þú gætir mín og eltir
mig; þu hefir enga heimild til þess.” 1
“Enga heimild ? Jú, eg hefi fulla heim-
íld til að breyta þannig, Helen. Þú veizt að
scmkvæmt því, sem átt hefír sér stað á milli
okkar, hefi eg fulla heimild til að heimsækja
þig, hvar sem þú ert, og nær sem mér þóknast.
“Þu hélzt að eg mundi ekki geta fundið
fug 1 þessu landi, en eg fann þig samt í Kings-
ton. Hvar sem þú ert í heiminum, leiðir
eðlishvöt ástar minnar mig til þín.”
“Ástin þín!” endurtók hún með háðs-
legum hlátri. En hann svaraði samt róleg-
ur: “Já, ástin mín. Þú veizt að hún er
sönn, hreinskilin og óflekkuð. Seg þú mér
nú, Helen, nær ætlar þú að gera það sem er
rétt og sanngjamt?”
“Þínar skoðanir eru svo ólíkar mínum,”
svaraði hún æst. “Álítur þú það rétt, að
þvinga mig inn í þá tilveru, sem fyrir mig
væri dautt líf?”
“Hamingjan góða, Helen! Eru þá til-
finningar þínar þannig? Hefir þú hætt að
elska mig — ber þú slíkan viðbjóð til mín, eins
og orð þín benda á? Hefir þú gleymt liðna
tímanum?”
“Nei, eg man alt of vel eftir honum. Eg
vildi að eg gæti gleymt honum,” svaraði hún.
“Seg þú ekki meira!” svaraði hann alvar-
legur og hörkulega. “Eg ætla ekki að betla
um ást, sem mér er ekki gefin af frjálsum
vilja. En eg gizka á að það hefði orðið öðru-
vísi, hefði eg ekki verið fátækur maður. Eg er
viss um, að þú elskaðir mig eitt sinn, og eg
held, að þú, hefði eg getað gefið þér auð og
tigna nafnbót, mundir ekki hafa hrint mér frá
þér, eins og þú gerir nú.
“En eg veit, að þér þykir of vænt um auð
og óhóf, til þess að vilja missa það, og lifa hjá
manni, sem ekki gat veitt þér það.
“Orð þín hafa kvalið mig; og eg held að
þú getir engan elsk^ð nema sjálfa þig. Eg
ætla aldrei að biðja þig að búa hjá mér. En
eg ætla samt sem áður að ggeta réttinda minna,
og koma í veg fyrir að þú breytir rangt.
“Orðrómurinn segir, áð þú ætlir að giftast
Hartwell Nelson. En þú skalt ekki fá leyfi
til að gera honum eða þér sjálfri neitt rangt,
að eins til þess, að fullnægja metnaðargirni
þinni.”
“Leyfðu mér að koma með dálitla athuga-
semd,” svaraði hún.___“Þessi orðrómwr er ó-
sannur. Eg ætla ekki að giftast lávarði Nel-
son.”
“Þá hefir þú máske flutt ást þína yfir til
fallega, unga læknisins, sem eg sá þig á skemti-
göngu með á þriðjudaginn.”
“Sást þú mig þá?” spurði hún undrandi.
“ Já, eg hefi oft séð þig þessa síðustu daga.
Og, Helen, þeir dagar voru einu sinni, sem þú
horfðir á mig jafn ástríkum augum.”
Hann laut niður og reyndi að sjá svipinn
á andliti hennar í myrkrinu.
“Elskar þú hann?” spurði hann aTIhörku-
lega. “Segðu mér sannleikann?”
Hún ýtti honum frá eér.
‘,Þú hefir enga heimild til að spyrja mig
slíkra spurninga,” svaraði hún skjálfrödduð.
“Þú veizt að kröfur þínar til mín, eru einkis
virði. En ef þú heldur áfram með þessar
ofsóknir, þá get eg gert nokkuð, sem leyfir
mér að þrjóskast við þér, þó þú reynir að koma
mér í eins slæma stöðu og unt er.”
Maðurinn stundi, og sagði í bænarróm:
“Þetta getur ekki verið alvara þín Helen. A
þann hátt rændir þú mig hinni síðustu von. ’ ’
Eins 0g ringlaður af skelfingu yfir þessari
hótun, greip hann báðar hendur hennar, dró
hana að sér 0g sagði ákafur: “Þú skalt ekki!
Þú getur það ekki! Það gagnar þér ekki!
Heyrðu nú!”
Hann talaði nú fá^prð með hásri rödd —
orð, sem komu henni til að skjálfa 0g eagjast
saman, af voðalegri hræðslu.
“Þetta er í siðasta skifti, sem eg sný mér
að þér á þenna hátt,'” sagði hann. “Þú hefir
hrint frá þér því tryggasta hjarta, sem nokkru
sinni slær fyrir þig, og eg skal ekki oftar auð-
mýkja þig. En gættu þín. Eg vara þig við
að gera nokkuð, sem eykur þau rangindi sem
þú hefir þegar framkvæmt.
“Á meðan þú Iifir ógift, skal eg ekki
trufla þig, en ef þú leyfir þér að tæla nokkurn
annan mann, til þess að fullnægja metorða-
gimd þinni. Þá skal eg ekki hlífa þér!”
Hann fleygði höndum hennar frá sér og
þaut út í myrkrið, áður en hún gat svarað
hótun hans.
, Hún. skalf af geðshræringu, og hué niður
a bekk til að hvíla sig, áður en hún færi aftur
mn í húsið.
En svo hræddist hún á ný, af að sjá eitt-
hvað hvítt 0g af að heyra einhvern hreyfa sig
í nánd við hana.
Hver — hver er þetta?” stamaði hún.
En sokum magnleysis og áhrifa hins nýaf-
staðna, var hún ekki fær um að hreyfa sig
“Verið þér ekki hræddar, ungfrú Ste-
wart,” svaraði róleg rödd. “Það er es
— Harriet.”
“Harriet Gay?” hrópaði Helen- afar-
skelkuð. “Það er enginn í öllum heiminum
sem mér er jafn illa við að sjá, hér, og yður!”
bætti hún við, hljóp til hennar og greip hand-
legg hennar^ um leið og hún sagði: “Hve
lengi hafið þér verið hér? Og hvað____hvað
hafið þér heyrt?”
Stewart. Eg hefi heyrt — alt.”
“Alt?” stundi Helen upp örvilnuð.
“Já, hvert einasta orð. Eg sat
varist því.” 8 g
‘‘Hamingjan góða! Þér hafið þá f
að vita, að eg —M
Meira gat Helen ekki sagt.
Já, eg þekki nú yðar hryggilega 1
ardom, svaraði Harriet með vorken
rom. _ “En mér kom ekki til hugar að si
á hleri. En eg var neydd til að heyra all
sagt var, án þess að vilja það. Eg fór
því eg hafði dálítinn höfuðverk og þurf
fá mér ferskt loft, svo eg fór hingað alei
Eg var ekki búin að sitja hér í
mfnútur, þegar maður kom og tók sér stöð
dyrnar. Mér varð bilt við, en hélt að
myndi fara bráðlega, fyrst hann kom ekk
ef eg yrði róleg og gerði ekki vart við mi
“Meðan eg beið þess að hann færi, ki
þér. Hefði eg vitað um hvað samtalií
.. | • timbur, fjalviður af ölíum
Nyjar vorubirgðir tegundum, geirettur og al.-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erum ætíð glaðii
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
— —..... ...... Limited----------
HENRY ÁVE. EAST - WINNIPBG
1
að snúast, hefði eg farið strax.
Helen var nú búin að jafna sig dálítið,
og spurði æst og háðslega: “Og nú þegar
þér vitið svona mikið um mig, hvað ætlið þer
þá að gera, líklega að segja móður minni það,
jafn samvizkusamur dýrðlingur og þér þyk-
ist vera.”
“Nei, eg vil ekki minnast á þetta við móð-
ur yðar, en eg bið yður að gera það sjálf.”
“Það geri eg alls ekki, hún mundi aldrei
fvrirgefa mér það,” svaraði Helen reið.
“Það væri þó eflaust það hyggilegasta.
Frú Stewart er bezti vinurinn, sem þér eigið í
heiminum, og hún mundi gefa yður góð ráð.”
“Geymið yðar ráðleggingar, ungfrú Gay,
þangað til að þér eruð beðnar um þær,” sagði
Helen mikillát. “En nú verðið þér að lofa
mér því, að minnast ekki á þetta við nokkra
manneskju.”
Harriet hugsaði sig um 0g sagði svo ró-
leg: “Eg get ekki skilvrðislaust gefið yður
slíkt loforð. Eg vil ekki ama yður, og eng-
um segja frá því, sem eg hefi heyrt um liðna
daga yðar. En eg get ekki skuldbundið mig
til að geyma það hjá mér, því undir vissum
kringumstæðum væri það ekki rétt.”
“Þér dirfist að setja mér skilyrði!” hróp-
aði Helen vond. “Má eg spyrja hver skilyrð-
in eru?”
“Eina skilyrðið, sem eg set yður er, að
þér segið þeim manni sannleikann, sem biðlar
til yðar, áður ■en þér játið honum. Þann sann-
leika, sem eg þekki nú,” sagði Harriet.
Helén stóð upp, utan við sig af reiði, »g
kreisti handlegg Harriets mjðg fast.
Þér ætlið að koma upp um mig, ef eg neita
að gjöra þetta?”
“Það væri skylda mín; eg yrði að gera
það,” svaraði Harriet róleg.
“Ef — ef t. d.” spurði Helen háðslega,
“Percy læknir biðlaði til mín, munduð þér á-
líta það skyldu yðar að segja honum frá
þessu?”
Harriet engdist saman við að heyra nafn
Percys nefnt í þessu sambandi.
Helen hló háðslega, þegar hún varð vör
við þessa hreyfingu hjá henni.
“Það hefir engin áhrif á mig, hver sá
maður væri, sem þetta snerti. Eg væri neydd
til að gera það rétta í þessu tiífelli,” svaraði
Harriet.
“En þess mundi krafist af yður, að þér
kæmuð með sannanir ungfrú Gay.”
“Nei, — aðal sannanina yrðuð þér að
koma með, ungfrú Stewart.”
Og Helen vissi að hún sagði satt.
“Nú jæja — þér verðið að gera það versta,
sem þér getið. Það hefir litla þýðingu fyrir
mig,” svaraði hún ilskulega, og fleygði hand-
legg Harriet frá sér eins hörkulega og hún gat.
Handleggurinn lenti á baki bekkjarins,
sem hún sat á, og kom ungu stúlkunni til nð
hljóða af tilkenningu.
En Helen heyrði það ekki, því hún var
þotin út og hljóp heim að húsinu.
Fáum augnablikum síðar, gekk hún róleg
0g stilt inn í salinn aftur. Engum hefði getað
hugsast, að hún hefði gert sig seka í slíkri sví-
virðingu og ofsa og hún hafði sýnt síðnstu
hálfa stundinn.
Litlu eftir að hún var komin inn, fðr Bella
úí til að gá að Harriet.
Hún fann hana hvergi í húsinu, gekk því
út í sólbyrgið og þaðan í kringum húsið og
kallaði á hana.
En hún fékk ekkert svar.
Svo gekk hún ofan stiginn unz hún kom
að lystiskálanum og kallaði kvíðandi: “Harri-
et! Harriet! Hvar ertu?”
Hún heyrði lágt vein; þaut inn og knéféll
á næsta augnabliki fyrir framan hina næstum
meðvitundarlusu stúlku.
“Hvað er að þér, kæra Harriet? Ert þú
veik? Eða hefir þú meitt þig?” sagði hún
skelkuð, þegar hún sá að eitthvað alvarlegt
var að vinstúku sinni.
“Hvað get eg gert fyrir þið?” sagði hún
og greip aðra hendi hennar. En þessi snert-
ing kom Harriet til að hljóða.
“Ó, hvað hefi eg gert?” hrópaði Bella
hrædd. “Segðu mér hvað að þér gengur.”
Þessi sára tilfinning vakti Harriet til með-
vitundar. Hún hafði verið næstum meðvit-
undarlaus eftir "að Helen fór og þangað til að
Bella kallaði til hennar.
“Eg held að yfir mig hafi liðið,” sagði
hún lágt. “Og mér finst að eg hafi meitt mig
í handleggnum. Heldurðu að þú getir hjálp-
að mér heim að húsinu?”
“Já, það get eg auðvitað. Leyfðu mér
að taka utan um mitti þitt — þannig —; svo
getur þú haft óskemda handlegginn utan um
mig. Svona! Nú gengur okkur vel. Það er
leiðinlegt að þú skyldir vera hérna ein í þessu
ásigkomulagi.”
Hún hjálpaði henni með lipurð og alúð
inn í húsið og upp í dagstofuna þeirra, án þess
nokkur tæki eftir þeim. En Harriet hafði
sárar kvalir og kveinaði ósjálfrátt.
Bella æpti af hræðslu, þegar hún hafði
kveikt ljósið og sá hinn særða handlegg.
Hann var mikið bólginn, og á honum voru
þrjár rauðar lægðir, eftir miskunarlausa fing-
ur, úlnliðurinn var einnig með blýlit, þar sem
hann hafði lent á baki bekkjarins.
Hún gat ekki hreyft handlegginn; hann
hébk máttarlaus niður.
“Eg er hrædd um að bein í honum sé brot
ið sagði Harriet.
“Nei, nei! Við skulum vona að það sé
ekki,” svaraði Bella skelkuð. “En hvemig
atvikaðist þetta annars. Þú hefir hlotið að
detta ofan á handlegginn ónotalega, þegar yf-
ir þig leið.”
Harriet þótti vænt um að Bella skildi þetta
þannig. Hún hafði nefnilega ásett sér að
láta engan vita fyrir hverju hún hafði orðið.
“Heldurðu að þú getir fengið Morton
J
lækni til að koma hingað upp, á meðan eftir-
maturinn er borinn gestunum, til þess að segja
mér hvað gera skuli?” spurði hún, þar eð hún
vissi að eitthvað varð að gera strax.
“Eg skal undir eins fara og segja mömmu
frá þessu. Svo skal hún ásamt Morton koma
hingað upp,” svaraði Bella og ætlaði að fara.
“Nei, gerðu það ekki, góða. Eg vil helzt
engan mann ómaka. Ef eg vissi hvað gera
skyldi, mundi eg á engan kalla. Farðu nú
ofan og notaðu hentugt augnablik, þegar Mor-
ton er einmana. Komdu með hann hingað í
kyrþey 0g láttu engan vita, að eg hafi meitt
mig.”
“En þú ert náföl og máttvana; lofaðu mér
að kálla á mömmu.”
“ Nei, Bella,” svaraði hún. “Ef þú
vilt ekki að mér líði ver, gerðu þá nákvæmlega
það, sem eg bið þig um.”
Bella fór nú ofan þegjandi.
Morton var að því kominn að fara.
Hann sagði frú Stewart að hann þyrfti
að skrifa nokkur bréf, sem yrði að láta í póst-
húsið í kvöld, þar eð hann færi snemma í fyrra-
málið til London.
Þegar Bella sem var í efri ganginum,
heyrði þetta, ákvað hún strax hvað gera skyldi.
Hún snéri við, gekk ofan aftari stigann, þaðan
út í sólbyrgið og svo að aðaldyrunum, þar beið
hún hans, þangað til hann var búinn að kveðja
alla. Þá gekk hún kyrlát til hans og snerti
handlegg hnns hægt.
Hann snéri sér brosandi að henni, en varð
strax alvarlegur þegar hann sá hve föl hún
var.
“Viljið þér gjöra svo vel að koma upp á
loft með mér? Harriet hefir meitt sig,”
sagði hún lágt.
“Meitt sig? Hveraig?” spurði hann á-
kafur og varð jafn smeikur og kvíðandi og
hún.
“Það leið yfir hana og hún datt ofan á
handlegginn sinn, sem er afar bólginn og með
sárar tilfinningar. Og nú vill hún að þér
komið til sín og segið henni hveraig eigi að
bæta úr þessu; en hún vill engan annan ó-
maka.”
“Farið þér strax með mig til hennar,-”
sagði Percy.
Hún fylgdi honum sömu leið og hún fór
ofan. í dagstofunni fann hann Harriet sitj-
andi í lágum ruggustól, föla og magnþrota.
Hann knéféll fyrir framan hana og fór
að sfeoða handleginn.
Hann sá undir eins að hann var brotinn,
og að rauðu blettirnir voru merki eftir járn-
föst tök hlífðarlausrar handar.
23. Kapítuli.
“Eitt beinið í handleggnum er brotið,”
sagði hann með meðaukun.
“Það hélt eg líka, og eg vissi að þér mund-
uð hlynna bezt að því,” svaraði hún og reyndi
að brosa.
“Eg held að það ætti að kalla á frú Ste-
wart,” sagði Percy.
“Nei, gerið það ekki Percy — Morton
læknir,” leiðrétti hún fljótlega. “Eg skal
vera stilt og róleg og ekkert ómak gera yður.
í vinnukörfunni minni er sterkt klæði, sem
dugar í umbúðir. Eg þoli sáru tilfinningarn-
ar betur, þegar eg er ein,” sagði hún. Og hún
leit svo æst út við hugsunina um, að frú Ste- .
wart yrði til staðar, að hann ásetti sér að
verða við ósk hennar.
Hann að Bellu að ná klæðinu, og sýndi
henni vernig ætti að leggja það saman í langar
0g þykkar reimar, áður en það væri notað til
umbúða.
“Farðu inn í hliðarherbergið, Bella og
vertu þar nokkrar mín;tur — Morton læknir
gerir þér svo aðvart, þegar hann er búinn með
mig,” sagði Harriet, sem sá hve föl hún var
og vildi hlífa henni við að horfa á kvalir sínar.
“Nei, eg vil ekki yfirgefa þig; eg vil vera
hér við hlið þína. Ef að Morton læknir
þarfnast eins eða annars, getur hann beðið
mig um að útvega það,” svaraði Bella rösk-
'lega.
Percy leit til hennar samþykkjandi.
“Ert þú nú tilbúin, Harriet?” spurði
Percy, sem gleymdi að ávarpa hana sem ó-
kunna, og leit til hennar ástríkum augum.
“ Já, eg er tilbúin,” svaraði hún róleg.
“Það tekur að ein sstutta stund. Eg
vildi að eg hefði komið hingað fyr, þá hefði
það ekki verið eins sárt fyrir þig,” sagði hann,
laut svo niður með lokaðar varir og fölt and-
lit til að byrja starf sitt.
Bella hjálpaði honum vel, en áður en alt
var búið, leið yfir Harriet.
Percy tók hana í faðm sinn og Jagði hana
á legubekk, bað svo Bellu að útvega votan
svamp. * Hann losaði mittisbeltið hennar 0g
laugaði andlitið, þangað til hún raknaði við að
iítilli stundu liðinni. t
“Mér þykir vænt um að þú ert hér núna,
Percy,” hvíslaði hún, þegar hún gat talað.
Svipurinn í augum hennar sagði honum frá
ást hennar á honum.
“Hvað er það, sem hún vill?” spurði Bella,
sem sá varimar hreyfast en heyrði ekki orðin.