Lögberg - 20.07.1922, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FLMTUDAGINN
20. júlí 1922
T
Ef yður getur
ekki batnað
TAKIÐ “FRUIT-A-TIVES” OG
VERIÐ HEILBRIGÐ.
“Fruit-a-tives” hið óviðjafnan-
lega meðal, sem Ibyggir upp, er á-
reiðanlega bezta meðalið, sem
fólk hefir fengið.
Alveg eins og oranges, epli,
víkjur og sveskjur eru náttúr-
unnar meðul, eins er “Fruit-a-
tives” búið til 'úr þessum aldin-
um, en bætt að miklum mun. Er
alveg sérstakt við allri maga-
veiki, og lifrarveiki, og nýrna-
sjúkdómum; einnig gott við höf-
uðverk og harðlífi, meltingar-
leysi og taugasjúkdómum.
Ef þér á að líða vel, þá taktu
“Fruit-a-tives”. Askjan á 50c.,
6 fyrir $2.50, reynsluskerfur 25c.
Fæst hjá llum lyfslum eða póst-
frítt frá Fruit-a-tives, Limited,
Ottawa.
Vald lögmálsins.
Brot.
Sólrún var bara 26 ára. Hann
var nokkuð eldri. Nú var hún
prestkona og 4. barna móðir. Hún
var alin upp hjá góðum foreldrum'
og þekti ekkert af. heiminum —
þekti ekkert nema saklatísa og
glaða æskuna — þangað til alt í
einu að hinn ungi maður kom og
bað hennar þegar hún var 19 ára.
— Öllum þótti vænt um hana því
hún var svo góð — og ástkær öll-
um — og allir sáu eftir henni
þegar hún fór af heimilinu — en
mest þó móðir hennar, því hún á-
leit hana ofgóða fyrir alla.
Presthjónin voru vel liðin í
sveitinni, komust vel af þó efnin
væru Ktil, því sparsemi og ráð-
deild héldust í hendur. Hann
var henni svo góður sem hann
gat — en börnin voru orðin henni
jafnvel meira en alt annað. Hún
hafði lært það af móður sinni að
húsmóður staðan er mikil staða,
og samvizkusemi Wennar var
takmarkalaus.
iStöku sinnum — og það var
var unaðslegt og hlýtt.
Norðanmegin í dalnum, uppi
undir hálsinum stóð bærinn
— prestsetrið. Gamall bær, en
þriflega um genginn úti og inni.
Inni í litlu baðstofunni var líka
hljótt og kyrt, því þar lá Sólrún á
sæng eftir barnið — sem dáið
hafði nokkrum dögum eftir fæð-
inguna. Hún ætlaði að fara á
fætur næsta morgun — og henni
hafði heilsast vel. Tvö yngstu
börnin voru hjá henni, — annað í
vöggu fyrir framan rúmið, hitt
fyrir ofan hána. Hin tvö eldri
hvíldu í rúmi pabba síns — and-
spænis hennar rúmi — því hann
var ókominn heim úr kaupstaðn-
um.
Fram í stofu stóð lítil lík-
kista.
Vinnustúlkan kom öðru hvoru
inn til Sólrúnar til að vita hvort
hún þyrfti ekki einhvers með.
Báðir piltarnir voru úti við vinnu.
Sólrún lá aftur á bak í rúminu,
og hafði hendurnar aðra á vögg-
unni en hina á barninu fyrir ofan
hana.
Stórt og svipmikið, og svip-
hreint var andlitið, augun blá og
stór, ennið hátt undir Ijósu hári.
Hún starði eitthvað langt út. —
Alt í einu fanst henni hún sjá
alt svo skýrt, sem liðið var, eins
og lífið opnaðist fyrir henni. Hún
mundi svo vel eftir æskunni,
hve góða og skemtilega æfi hún
átti — í móður og föðurhúsum.
par hafði hún átt tómar ánægju-
stundir með systkinunum hinum.
En nú var hún alt £ einu skil-
in frá þeim öllum. Hún var ekki
farin að hugsa um neitt hjóna-
band; ekki farin að hugsa um að
fara að heiman; þegar alt í einu
þessi ungi maður kom og lagði
svo mikið að henni — þó hann
reyndar hefði sagt henni, að gera
ekki neitt annað en það, sem hún
vildi sjálf. — Hún hafði aldrei
verið ákveðin — en hún gat ekki
neitað honum.
Svo góð var hún.
iNú hafði hann reynst henni
eins og best gat orðið. Hún háfði
líka reynt að vera honum alt; og
börnin voru efnileg og skemtileg
og þau höfðu nóg til að lifa
á
pví saknaði hún þá æskunnar
svona mikið? pað var nærri
því — fanst henni — eins og æsk-
an hefði verið rifin frá henni,
oftar en aðrir sáu — einkum ef án hennar vilja. Gát söknuðurinn
hún var ein kom í hana heimþrá * verið svona mikill og lengi — ef
— hana langaði svo óendanlega
mikið heim til pabba og mömmu
og stystkinanna — þar sem alt
hafði verið svo einfalt, áhyggju-
laust og gaman, og svo að geta
komið til mömmu alt af — ef
eitthvað var að. pað var svo
gott. Stundum fanst henni eins
og hún væri að vakna af svefni —
er þessi heimþrá kom í haná —
en hvað vár þetta? því komu þessi
köst? Hafði hún ekki verið
sjálfráð er hún fór að heiman?
Að svo miklu leyti sem 19 ára
gömul stúlka getur verið það.
Elsaði hún ekki manninn sinn?
ipótti henni ekki nógu vænt um
hann?
Enginn lifandi maður gat séð
annað. Bara þeir sem kunnug-
astir voru, vissu að hún var lengi
í efa áður en hún tók honum.
“Bara að mamma væri komin”,
hugsaði Sólrún oft, en hún var
svo langt í burtu. pví varð
hún að skrifa, og hún skrifaði
mömmu sinni löng bréf — og
bætti við á hverjum degi — þang-
að til pósturinn kom og tók bréf-
in. pað var ihenni ánægja og
léttir að skrifa mömmu sinni. —
Hún var sú aleinasta mianneskja
í heiminum — fanst henni — sem
enginn gat nokkurntíma komið í
staðinn fyrir.
Dalurinn þar sem þau bjuggu
var afskektur — langur og þröng-
ur en grösugur. Áin rann hljóð-
ega eftir dalnum.
petta var um vor, og alt var
orðið grænt. pað var komið
kvöld. Sólin horfin með álla
geislana sína. Hyldjúpur, þög-
ull, hvíldi vorhimininn yfir af-
hún hefði farið til manns, sem
hún unni meira en öllum öðrum.
Hún kiptist við. Hún fann að
hún var komin út á hála braut.
Hún var farin að hugsa — hugsa
um það mál, sem engin hugsun
getur leyst.
Hún sá fyrir neðan sig móðu
hversdagslífsins, sem hafði bund-
ið sjón hennar. Hún heyrði óm-
inn af lífinu, sem hún aldrei fékk
að njóta, og hún vissi vel að það
var svo margt fagurt og skemti-
legt í heiminum, sem hún átti
eftir að sjá, þegar hún fór að
heiman.
Eldur æskuminninganna braust
í gegnum móðuna, og læsti sig
um sál hennar.
Henni fanst hún alt í einu vera
búin mqð þetta líf, og ætla að
fara að lifa æskuna áfram. — Hún
þóttist viss um að svo væri.
Hún lagði aftur augun, um leið
og hún mælti: “Vertu hjá mér
elsku mamma mín, — altaf — ”,
svo lágt að enginn gat heyrt. Fá-
ein tár hrukku niður kinnarnar.
“Er guð farinn að sofa?” mælti
elsta bornið í rúminu á móti.
“Hann þarf aldrei að sofa,
því hann getur alt”, mælti móð-
irin og var í vandræðum með
svarið.
Henni var sem hún hnykti við
eitthvað svo voldugt afl, sem
streymdi í gegn um hana, og nú
fanst henni hún vera sem skipuð
í æðsta embætti á þessari jörð: að
vera móðir.
Tiifinningarnar voru sterkar,
og husunin skýr. Hún gekk þess
eigi lengur dulin, að hún hafði þó
eigi það samræmi í sál sinni, sem
skekta dalnum og boðaði helgi hún hefði átt að geta haft, og er
næturinnar og hvíldar lifsins.
Hvergi heyrðist hljóð. Veðrið
beint skilyrði fyrir því, að mann-
inum geti liðið vel. Söknuðurinn
eftir æskunni var ekki bara af
því, hve mikið hún saknaði for-
eldranna og systkinanna, hann
var henni miklu fremur sönnun
?ess — sem hún reyndar altaf
hafði vitað — að hún hafði ekki
valið eftir sínu inzta eðli — og
kannske hafði hún ekki verið nógu
jroskuð til að velja rétt þá.
Söknuðurinn og skyldan —
skyldan við það sem gert var og
lofað — skyldan við manninn sem
hafði reynst henni góður, við
börnin og heimilið — börðust um
völdin £ sál hennar. En með
viljaþreki og kærleika hafði hún
ásett sér — og hepnast hingað til
— að hylja söknuð sinn. Henni
hafði stundum dottið í hug, að
segja manninum sínum frá þvl.
Frá hverju? Nei, hún gat ekki
gert það — því í fyrsta lagi henni
?ótti of vænt um hans góðu mann-
kosti til þess — að fara að særa
hann ef til vill helsári. — Fara
að segja honum að hún væri orðin
breytt — frá því sem hún var
?egar þau giftust. — Nei, aldrei,
aldrei. Jafnvel þó hún fyndi að
hún ætti að dæmast fyrir þeim
dómi, sem harðastur er allra dóma
— dóminum sem lífið dæmir þá
sem brjóta þess lög — vitandi
þess, eða knúðir af qðrum?
Hún var of góð til að særa
nokkurn. '
En hvernig gat hún þá verið
honum sönn? Hún sem var æ-
tíð svo hreinlynd og saklaus?
Hana hnykti við að þurfa að dylja
manninn sinn nokkurs. — Var
það nokkurntíma rétt eða fallegt
af manni að leggja fast að stúlku
sem hann sá að vissi ekki enn
hvað hún vildi? Hann hafði
alt af elskað hana meir en nokkuð
annað — og verið ákveðinn strax
— en hún var barn þá.
Hún reyndi að hætta að hugsa
um þetta.
Hvernig gat hún bara verið
honum sönn? Og hún reyndi
að fjötra allar hugsanir sínar með
meðvitundinni um skyldu sína,
skylduna gagnvart honum og
börnunúm — og við loforð sitt.
Og hún reyndi að fara að sofa, og
bað heitt og innilega til guðs áð-
ur — eins og hún ávalt gerði —
en hún gat ekki sofnað. Pilt-
arnir voru rétt komnir inn og alt
fólkið var í fastasvefni.
Dalurinn var afskektur — lang-
ur og þröngur — lá langt inn í
fjöllinn. Friður og kyrð vor-
næturinnar ríkti yfir sveitinni.
Neðarlega í dalnum var maður
á ferð. pað var presturinn —
á heimleið úr kaupstaðnum. Jarp-
ur hans var fremur þungur til
reiðar, en fótviss og duglegur.
Aldrei hafði hann, eins og vilja-
skepnum er títt, átt það til að
stytta sér leið yfir hlykk á göti
unni. jafnvel ekki þótt á heim-
leið' væri.—
Ekki ósvipað þessu var prest-
inum farið, hann kaus alfaraveg-
inn — og hafði ætíð haldið hann
Hann hafði verið hlýðinn í upp-
vextinum, og við alla embætt-
isrækslu, aldrei brotið af sér
neitt af því að væri eitthvað öðru-
vísi en aðrir. Vandaður maður
var hann. Og þó hann hefði
langað til að lesa guðfræði svo-
nefnda, var hann nógu gáfaður
til að geta efast um það hvort
hann væri að vinna nokkrum
manni gagn með því sem hann
prédikaði. En á hinn bóginn
fann hann að hann var ekki nógu
mikið þrekmenni eða ákveðinn í
skoðun til að geta farið út af al-
faravegi. Og fengi hann ein-
hverja aðkenningu af heilabrotum
— var það eðli hans nær að dvelja
eigi lengi við þau, en koma hugs-
un sinni heldur £ þá höfn þar sem
honum fanst skjól úr öllum átt-
um.
Og þessi höfn var heimilið, kon-
an hans og börnin — sem voru
honum meira en alt annað.
Og þó var það svo þetta kvöld
og stundum áður, að hann gat orð-
ið eins og þunglyndur í svip er
hann hugsaði til hennar og barn-
anna — Og hvers vegna?
Vornóttin tók hann einhverju
sterku taki, og honum fanst það
vera svo sterkt, eitthvað sem
nefna mætti sakleysistak. Á-
hrifin voru svipuð því sem kenna
má við það að líta framan í barns-
inum, því honum þótti svo vænt
um Sólrúnu sína, að ekkert mátti
skyggja á þá ást. Ástin er
skrítin; oft hafa heimspekingarn-
ir líka stundum álitið hana ekkert
annað en eigingirni — eða öllu
heldur ást á sínu eigin lífi — svo
sterka að það legði sig sjálft í söl-
urnar til að fá sínum vilja fram-
gengt — en segðist síðan vera
a!t af að offra sér fyrir annan !
Jarpur lötraði götuna, og
presturinn var orðinn að eintómri
löngun að komast heim, og reyndi
að láta Jarp skilja það, en hann
fór hvergi hraðara en vandi hans
var.
Prestur fór þá aftur að hugsa
til hennar sem, sem heima lá, og
líksins litla.
Sólrún átti að fara á fætur
næsta morgun í fyrsta skifti, og
var orðin vel frísk. Hann hafði
keypt henni efni í nýjan kjól, og
börnunum hafði hann öllum
keypt eitthvað smávegis til að
gleðja þau. Og nú biðu þau öll
heima með eftirvæntingu að hann
kæmi. —
Hyldjúpur og þögull hvíldi vor-
himininn yfir afsekta dalnum —
og boðaði helgi hvíldar lífsins. —
pó gat iSólrún ekki sofnað. K1
var orðin eitt eða meir. Sökn-
uði blandnar æskuminningar brut-
ust enn í gegnum móðuna og
fyltu sál hennar .— Hún leit yf-
ir fjögur andlitin sín sem lágu í
kring um hana, og reyndi með því
að gleyma öllu — nema því að hún
væri móðir.
Kyrðin bar hófaþyt heim að
bænum. Eftir stutta stund reið
presturinn í hlaðið. — Um leið og
hann reið upp í hlaðvarpann tók
hann sárt að sjá hve byggingin
var slæm, og hann var staðráð-
inn í að byrja að draga til nýrr-
ar byggingar, og reisa snoturt
hús fyrir þau öll, í stað torfkof-
anna.
Hann spretti í snatri af hest-
inum og vísaði honum út tröðina
leysti töskuna frá hnakknum og
gekk rakleitt inn.
“Ertu ekki farin að sofa neitt
elskan mín,” mælti prestur, um
leið Og hann opnaði hurðina inn í
baðstofuendann, þar sem prest-
hjónin sváfu. — “Nei, eg var að
hikra við eftir iþér, góði minn,”
mælti Sólrún. — Hann beygði
sig yfir rúmið, og Sólrún breiddi
út arminn.
Tilfinningar prestsins urðu yf-
irsterkari og huldu hann fyrir því
að sjá hvað hún hafði verið að
hugsa um.. — Hann gekk til
barnanna og kysti þau líka. —
“Eg ætla ekki að taka neitt upp
fyr en á morgun, af því sem eg
.keypti handa ykkur,” mælti
prestur. Ferðin gekk vel og
kaupmennirnir voru hinir foeztu.”
Presturinn háttaði hjá eldri
börnunum, — og nú lágu þau
hjónin vakandi um stund og töl-
uðu um hvernig þau skyldu byggja
upp framtíðina — og síðast um
lífið — hve lítið að mennirnir
réðu við þess stefnu — þau mint-
ust líka litla vinarins — sem þau
höfðu mist. — Já, og þau höfðu
mist eitt áður. Hvers áttu þau
að gjalda? Honum fanst hann
kenna einhvers óréttlætis í líf-
inu. —
“En Sólrún”, mælti hann hóg-
lega: “Við erum svo eigingjörn,
og við reynum alt af að koma öll-
um okkar syndum yfir á lífið.”
En er ekki alt þetta óréttlæti sem
menn tala um, bara okkar sjálfra
brot á einhverju lögmáli lífsins.
pað held eg. — og hafi maður
brotið eitthvert lögmál þá hefnir
það sín —”
“Hvað áttu við elskan mín”,
mælti presturinn.
“Ekkert sérstakt,” mælti Sól-
rún. “En ef eg nú t. d. dæi á
undan þér og frá ykkur, þá er eg
hjartað mitt oft að hugsa um hvað
yrði um alla krakkana. — pú ætt-
ir svo erfitt þá.”
“Vertu ekki að hugsa um þetta
elsku, mælti” prestur — og teygði
úr handlegjunum. “pú veizt eg
gæti ekki mist þig. — Nú skul-
um við fara að sofa. Góða nótt
hjartans vinur.” “Góða nótt
elsku,” svaraði Sólrún.
Friður og þögn vornæturinnar
hvíldi yfir litlu baðstofunni. —
Presturinn sofnaði bráðlega
þetta var. Hann stökk fram úr
rúminu — yfir til Sólrúnar. —
Hann kallaði til hennar um leið
og hann kraup yfir brjóst henn-
ar —en hún heyrði ekki — heyrði
ekki. —
Hann kallaði svo öll ibörnin
vöknuðu. Voðaleg angist greip
hann. — Dáin!
Hún var farin — alfarin frá
honum — og öllum litlu börnun-
um — yfir í ókynnið fyrir handan
gröf, — 26 ára gömul í blóma
lífsins. — Hvers átti hann og
börnin að gjalda. — Eða hafði
lögmálið verið brotið? Hafði
hann verið eins nærgætinn við
hana eins og hann lofaði? Var
þetta afleiðing af ofreynslu eða
hvað?
“Guð hvar ertu? mælti prestur-
inn’” Svar kom ekkert.
“Æskan var ekki búin”, — orð-
in hennar hljómuðu fyrir eyrum
hans.—
“Mamma,” kallaði elzta barnið,
“ertu komin í hvítan kjól,” — það
sá móður sína standa hjá rúminu
sínu. — Og enn mælti það: “Mik-
il ósköp heyri eg fallegan söng
utan úr blámanum t— — —”
Hugleiðingar.
Ekki verður því neitað, að það
væri óþarfa peningaeyðsla, og
ekki ætti almenningur að vera
ant um að eyða fylkisfé til óþarfa.
pað er ekki líklegrt að vínbannið
verði afnumið þó gengið verði til
atkvæða með það, því það er ekki
almenningur, sem vill afnema það
og það er fjöldinn, sem ræð-
ur þegar til atkvæðanna kemur.
Ekki held eg að það væri neitt úr
vegi fyrir þá, sem fylgja bænda-
flokknum, að gefa nákvæmari
gætur að hvert stefnir fyrir þeim
flokk. Nýlega hafa gengið í þann
flokk nokkrir stórauðugir menn í
Wpgr borg, sumir þeirra, ef ekki
allir, frumkvöðlar að félaginu,
sem var myndað í vetur og sem
kallast “The Moderation Legaue”
Ekki veit eg hvað öðrum finnst,
en mér finnst þetta varhugavert.
Fyiir tveim árum síðan, eða fyrir
síðustu fylkiskosningarnar, var
ekki talað um að aðrir en bænda-
fólk gengju í þann flokk, og hver
meðlimur lagði fram vist gjald í
kosningasjóð, og er það gjald tek-
ið af fólkinu, til þess, að reyna
að koma á þing bændafulltrúum,
sem eiga að fara á þing til þess
að vinna að hag bændanna, en
móti auðvaldinu. En á sama tíma
eru teknir í þann flokk stórauð-
ugir menn af öllum stéttum víðs-
vegar út um landið. Eg get ekki
fundið samræmi í þessu og fæ
| eldci betur séð, en að bænda-
Segist hœla því
lengi og
ems
hún muni
lifa
Sjúkdómurinn er flúinn. Nú get-
ur hún borðað allan mat og er
við beztu heilsu, segir æruverð
kona að Dickens.
Bindindis maðurinn, sem sendi
Lögbergi “Hugleiðingar um bind-
indi og bannmál”, á þakkir skil-
ið, það voru orð í tíma töluð, það
veitir sannarlega ekki af því aðlfiokks leiðtogarnir séu að fara í
“Eg get ekki annað en hrósað
Tanlac eins lengi og eg lifi”,
sagði Mrs. Mary Barfoot, Dickens
P. O.. Manitoba.
“Fyrir eitthvað ári eða svo, tók
heilsu minni afar að hnigna; mat-
arlystin og mér varð óglaitt af
öllu sem eg neytti. Ástandið fór
hríðversnandi með hverjum deg-
lnum sem leið, unz svo var komið
að maturinn lá ómeltur í magan-
um og olli mér hinna sárustnu
kvala, þembdist eg oft svo mjög
upp að mér fanst eg öldungis
ætla að kafna. Iðulega fylgdi með
ákafur höfuðverkur, er hélt fyrir
mér vöku um nætur.
Eg reyndi öll hugsanleg meðöl,
en ekkert dugði þar til Tanlac
kom til sögunnar. pá var held-
ur ekki lengi að skifta um. Nú
hefi eg fengið hina beztu heilsu
og fæ aldrei nógsamlega lofað
þetta undursamlega heilsulyf.”
Tanlac fæst hjá öllum ábyggi-
legum lyfsölum.
vekja fólk til umhugsunar um
það mál, engu síður en stjórn
málin.
Fólk virðist yfirleitt, gefa því
máli, og að mér finst, stjórnmál-
unum of lítinn gaum.
Er þvi nokkur vorkun, að foar-
áttan fyrir lífinu, vill verða mörg-
um erfið. En þess ber að gæta, að
löggjöf landsins skapar að miklu-
leiti líðan fólksins, og það er
fólkið, sem kýs mennina í stjóm-
irnar, svo það hvílir talsverð á-
byrgð á hverjum kjósenda, þess
vegna er áríðandi, að fólk fylgist
vel með málum og viti hvað er að
gjörast, það er ávalt nóg af um—
renningum á ferðinni rétt fyrir
kosningarnar, sem keppast við að
slá ryki í augun á fólki, svo það
komi ekki auga á sannleikann.
Nú er verið að reyna að telja
fólki trú um, að foannlögin séu
brotin svo mikið, að það sé
drukkið meira nú en áður en þau
voru leidd í gildi þó sýna skýrsl-
urnar að glæpum og hryðjuverk-
um hefir fækkað síðan vínbannið
komst á. Og hefur verið sannað,
gönur og láta fólkið borga kostn-
aðinn, það er þó meira en gömlu
flokkarnir hafa nokkumtímA
gjört. petta tiltæki er ekki lík-
legt til að afla félagi þeirra vin-
sældar í hönd farandi kosningum.
Og margi rurðu fyrir vonbrigð-
um með framkomu sumra bænda-
fulltrúanna á síðasta þingtíma-
bili, mér finnst að bændur ættu
heimting á því, af fulltrúum sín-
um, að þeir innu að sparnaði og
velferð fylkisins í heild sinni;
þeir sýndu þar litla stjómvisku,
og hver höndin virtist vera upp
á móti annari, nema þegar um
launahækkun þingmannanna var
að ræða, hefði þó mátt búast við
að bændafulltrúarnir yrðu ekki
með því, þar sem þeir eru altaf að
hamra á stjórninni fyrir eyðslu-
semi og ekki sýndi það mikla for-
sjá, að fella stjórnina áður en bú-
ið var að afljúka nauðsynlegustu
málunum, sem láu þá fyrir, og
það án þess að hafa nokkrar al-
varlegar sakir á stjórnina; því
feldu þeir ekki stjórnina strax
þegar þingið kom saman, pað hefði
að flestir glæpir hafa verið verið mannalegra, heldur en að
framdir undir áhrifum víns.
Er það þá ekki sjálfsögð skylda
fólksins, að útiloka þann óvin,
sitja á þingi með henni í nær tvö
ár og reyna að gjöra henni eins
erfitt fyrir og þeir gátu, og fella
sem mestri sorg og siðspillingu l hana svo, þegar verst gengdi.
hefir valdið í margar aldir. Og
væri það ekki að ganga hrapalega
ofan í sjálfan sig, að heimta af-
nám þeirra laga, sem beðið var
um fyrir örfáum árum, og sem
hafa reynst bætandi, og hefðu
mátt reynast betur, ef þeir sem
laganna áttu að gæta, hefðu gjört
skildu sína. Eg hefi átt tal við
marga Wpg. búa og þeim ber sam- er ekki líklegt að bændafólk yfir-
an um það, að hagur alþýðunnar' leitt verði með afnámi vínbanns-
hafi farið batnandi, eftir að vín ins; flestir sjá ofe' viðurkenna
bannið komst á. En svo rís upp hvaða böl það hefur leitt yfir
flokkur í vetur, sem vill láta af- mannkynið, þó þeir aumingjar séu
nema vínbannið. En það var ekki til, sem ekki geta lifað fyrir ut-
alþýðan. — það var heldra fólkið, an vín og hella í sig allskonar
pað lftur helst út fyrir, að þessi
bændaflokkur sé að berjast fyrir
völdum, en ekki velferð bænda,
eða fylkisins í heild sinni, hvað
er þá unnið með því að fjölga
flokkunum? Og ef bændaflokkur-
inn samlagar sig auðmönnum og
brennivíns-kóngum, þá fyrirgjör
ir hann tilVerurétti sinum. pað
sem kallast og er orðið svo vant
að drekka vín daglega, og vill
ekki láta það á móti sér, að vera
fyrir utan vín, þó það hljóti að
vita, að innleiðing vínsins, leiði
af sér eyðilegging imeðbræðra
þeirra, og ekkert verður látið ó-
gjört til þess að gengið verði til
atkvæða með það, og ekki verður
sparað að slá ryki í augun á fólk-
inu, eins og æfinlega hefir verið
gjört. En það er vonandi, að
fólk sé nú að vaxa upp úr þeiim
vana, og gangi á sjónarhólinn, sem
bindindismaðurinn mintist á og
virði fyrir sér hvernig umhorfs er
og hvert stefnir, áður en það
heimtar að gengið sé til atkvæða
að nýju með vínbannið.
óheilnæmi, se mef til vill styttir
líf þeirra, þá er það engin ástæða
til þess, að innleiða vínið, því þeir
hinir sömu, mundu drekkat sig í
hel með tímanum, og þá mundu
óta*l margir unglingar venjast á
vínnautn, sem ekki venjast á
það, ef vínbannið helst. Og þó að
bannið verði ekki að tilætluðum
notum á meðan þessi kynslóð er
uppi, sem búin er að venjast á
vínnautn, þá verða þau þó bless-
unarrík fyrir eftirkomandi kyn-
slóðir. Sumir halda því fram, að
það sé skortur á frelsi manna að
mega ekki neita víns eftir vild,
en er ekki hægt að segja svo uim
flesta löggjöf?
S. M.
Minningars j óður.
pau hjónin Anna Bjarnadóttir
og Jón pórðarson frá Hvítadal í
Dalasýslu, hafa með skipulagsskrá
dags. 17. des 1920 stofnað og gef-
ið sjóð, að upphæð 1200 kr., í
minningu um fósturson sinn, Jón •
Ólaf Samúelsson, og ber sjóður-
inn nafn hans. Nokkrir félagar
í Ungmennamélaginu “Stjarnan”
í Saurbænum hafa og tdcið ein-
hvern þátt í stofnun sjóðsins.
Jón heit. Samúelsson var félagi
Stjörnunnar og formaður hennar
um skeið.
Sjóðinn má áldrei skerða, og
eigi heldur fé það, sem sjóðnum
kann að foerast.
Sjóðurinn tilheyrir nefndu
ungmennafélagi. Til verðlauna má
verja fimm sjöttu af vöxtum sjóðs-
ins ár hvert, og njóta þeirra þeir
menn innan ungmennafélagsins,
er skara fram úr “með góðia með-
ferð á öllum skepnum”, og full-
nægja þessum skilyrðum:
1. Hafi fullkonar fóðurbirgð-
ir árlega.
2. Fóðri jafnvel allar þær
skepnur, sem undir þeirra
hendi eru.
3. Fari vel og nákvæmlega
með vinnuskepnur, ofætli
þeim aldrei.
Verðlaunin skulu vera tvenn,
og greiðist í munum á hinum ár-
legu manntalsþingum. pau skulu
vera: 1. verðl. 30 kr. og 2. verðl.
20 kr. Við úthlutun verðlaunanna
tekur stjórn sjóðsins til greina
álit og bendingar forðagæslu-
manna hreppsins.
Leggist ungmennafélagið niður
fellur sjóðurinn til hrepsfélags
Saurbæjarhrepps.
Jón pórðarson bjó lengi £ Hvita-
dal og bætti þá jörð mikið með
jarðarbótum og húsabyggingum.
Síðan flutti hann að Brekku í
Saurbæ, en er nú hættur búskap
eftir langt og vel unnið starf. Er
hann og hefir verið hinn nýtasti
maður í hvívetna og fyrirmynd-
ar bóndi.
andlit, sem kennir óverðskuldaðs áður en hann fékk foeðið nokkra
sársauka. Hann fann það núna,
að hann hafði ef til vill lagt meira
að henni — þegar hann fyrst hitti
hana, heldur en rétt var.
Hann var fullorðinn en hún var
þá barn og óþroskuð — sálin við-
kvæm og hjartað heitt — og hann
hafði orðið svo ástfanginn af
henni að hann gleymdi öllu tilliti
til alls nema sjálfs síns. Nú bar
helgi vornæturinnar þessa til-
finningu innan úr dalnum — inn
í hjarta prestsins — og talaði
fyrir munn Só.lrúnar. Hún
sjálf hefði aldrei á æfi sinni getað
sagt honum það þótt hún vissi að
svona hefði verið, því hún kunni
ekki að særa. — En þessi tilfinn-
ing hvarf eins og svipur hjá prest-
bæn.
Sólrún foað heitt og innilega
“Faðir vor” sitt, — og um leið og
henni var að síga í brjóst mælti
hún við sjálfa sig: “Vertu hjá
mér elsku mamma mín — æskan
var ekki búin. Tárin þomuðu á
vanganum þegar hún var farin
inn á lönd vornæturandanna.
Klukkan sex næsta morgun
vaknaði presturinn og leit yfir til
Sólrúnar. — Sér hann að hún er
sest upp í rúminu — og horfir
upp í súðina glaðvakandi.
Hann kallar til hennar, og hún
svarar: “æskan var ekki búin”—
Rétt á eftir lagðist hún niður í
rúmið aftur. —
Presturinn skildi ekki hvað
SENDIÐ
OSS
YÐAR
RJOMA
Og ver
Viss um
Rétta Vigt
Rétta flokkun
24 klukkutíma
þjónustu
EGG
Vér borgum peninga út í
fyrir alveg ný egg I
hönd
Ganadian Packing Go.
Stofnsett 1852 Limited
WINNIPKG CANADA
GYLLINIŒÐ
Calgary, apríl 5. 1922
Kæru herrar:
Eg á ekki til orð í eigu minni,
er jlýst geti réttilega þakklæti
mínu til “Nature’s Famous Per-
manent Relief for Piles.” Eg
hafði reynt hvert meðalið á fæt-
ur öðru árangurslaust, og læknar
sögðu að ekki gæti verið um neitt
annað en uppskurð að ræða. Eg
fór þá að nota “Natures Famous
Relief for Piles” og batiri'n kom
svo að segja strax. Eg hélt á-
fram notkun meðalsins og er nú
gersamiega heill heilsu. Mér er
því sönn ánægja í að geta mælt
með þessu meðali við alla, er af
gylliniæð þjást.
M. E. Cook.
.Nature’s Famous Permanent
Relief for Piles.” pessi aðferð
hefir læknað blæðandi útvortis
og innvortis gylliniæð og kláða,
og það í tilfellum, sem verið hafa
frá 5 til 25 ára gömul. Hví ættuð
þér að þjást, þegar lækningin bið-
ur við dyrnar.
petta er ekki venjulegt lyf,
heldur ný aðferð, sem læknar
gylliniæð. 20 daga lækning $5.00.
WHITE & CO.
aðaleigendur,
31 Central Building, Centre Str.
Calgary, Alta.