Lögberg - 19.10.1922, Qupperneq 4

4 'ól£.
LÖGBERG FIMTUDAGINN
19. OKTÓBQER 1922

IJijgberg Gefið út hvem Fimtudag af Tl»e Col- nmbia Prets, Ltd.,(Cor. William Ave. & Sherbrook Str.. Winnipeg, Man. Talsíniari Pf-6327 o|J N-6328
Jón J. Bíldfelk Editor
(Jtan&akríft til blaðmna: TlfE COLUHlBlf PgESS, ttd., Box 3171, Winnipog. M»t- Utanáakrift ritatjórans: EDiTOR L0CBERC, Box 3171 Wlnnlpog, M»n.
The ‘'Lögberií" ls printed and publtahed by The Oolumbla Prosa, Llmlrted. in the Columbia Block, 35S to 8E7 8herbrooke Htreet. Wlnnlpeg. Manltoba
Ágirnd og sundurlyndi.
Einu sinni enn hafa menn rekið sig á þann
ómótmælanlega sannleika að sundraðir hljóti þeir
að falla. Og þó sá sannleiki sé orðinn eins gam-
all og mennirnir í heiminum, þá er eins og þeir
geti aldrei lært þá lexíu til hlítar—aldrei lært að
forðast sundurlyndi og tjón það, sem því er á-
valt samfara.
Oss er sagt, að ágirndin sé rót alls ills i heim-
inum. Ekki dettur oss í hug að neita því, að frá
ágirndinni stafi mikið ilt. En oss finst, að við
hlið hennar mætti setja sundurlyndið.
Vér efumst um, hvor þessara lasta er skað-
legri fyrir velgengni og velferð mannanna.
Ágirndin, þegar hún er utan vébanda sann-
gjarns metnaðar, er einstaklingnum skaðleg.
En sundurlyndið er allsherjar mein, sem sjaldan
leiðir böl og ógæfu að eins yfir einstaklinga,
heldur líka yfir fjöldann.
jþegar einhverju erfiðu takmarki á að ná,
eitthvert stórt verk að vinna, einhverri hugsjón
að hrinda áleiðis, einhvem almennan rétt að
verja, þá er því takmarki náð með samtökum og
samlyndi. Án samtakanna verða framkvæmd-
artilraunimar aflvana, áhuginn veikur og af-
koman engin.
Mistök og sundurlyndi eru mannfélagsins
verstu átumein. Hrygðarmyndimar, sem þessi
tvö mannfélagsmein hafa valdið í lífi félaga og
þjóða, smárra og stórra, á ýmsum tímum sög-
unnar, eru margar og ægilegar, bæði hjá oss ís-
lendingum og öðrum.
En það er ekki ætlun vor, að fara að rekja
þau raunaspor. Eitt vildum vér þó benda á.
Mistök, sem eru alveg ný — mynd, sem er ein-
mitt að fá form sitt nú fyrir augum allra manna.
pað er hrygðarmyndin, sem blasir við augum
vorum í Suður-Evrópu.
Fyrir nálega fjórum árum stóðu stórveldin
saman sem einn maður, ákveðin í því að tak-
marka vald Tyrkja í Evrópu, og það var ekkert
afl til í öllum heimi, sem á móti því áformi gat
staðið, og svo hefði það verið og væri enn í dag,
ef allir hlutaðeigendur hefðu verið einlægir og
staðið fastir.
En sundurlyndið, þessi erki-óvinur allra
góðra mála cg áforma, kom á vettvang og ónýtti
áformið, eins og það ónýtir æfinlega framgang
allra mála. Hvað miklum óhöppum það kann að
valda í komandi tíð, að Frakkar og ftalir brugð-
ust loforðum sínum, eða skárust úr leik og skildu
Breta eftir eina til vamar, er ómögulegt að segja
nú. En það, sem það sundurlyndi hefir þegar
komið til leiðar, er meðal annars það:’
Að Tyrkir eru komnir til baka til Evrópu,
voldugri og með meiri myndugleik en þeir hafa
nokkurn tíma átt þar fagna, síðan þeir tóku
Constantinopel árið 1453. peir eru þar komnir
sem sigurvegarar,—ekki yfir neinni smáþ/óð,
heldur yfir stórveldum Evrópu, sem ósamlyndið
gjörði máttvana, — ekki fyrir sína eigin verð-
leika, heldur fyrir ósamheldni og mistök annara.
Brezka þjóðin og hin vestræna menning sit-
ur hnínin og drýpur höfði, því hvorutvegg.ja hef-
ir orðið að lúta fyrir fjandmönnum hinnar
kristnu, vestrænu menningar og hlýða boðum
hund-Tyrkjans.
Auðmýktin, sem Bretar urðu að þola í þessu
sambandi, er ekki það geigvænlegasta í þessu
máli, heldur hitt, að Múhameðstrúarmenn hafa
borið alg.jörðan sigur úr býtum í viðureign sinni
við hinar vestrænu þjóðir.
Frakkar, sem mesta sök eiga á þessum mis-
tökum, hugðust að leita sér stvrks hjá Tyrkjum
gegn væntanlegu áhlaupi frá pjóðverjum, standa
nú einir og yfirgefnir af öllum þjóðum, og verða
að siálfsögðu að flýja á náðir Breta aftur, sem
þeir brugðust.
Vað. sem sundurlvndið og óeinlægnin hefir
nú komið til leiðar í Litlu Asíu og Tyrklandi
hinu nýia í Fvrónu. eru þau ugglaust að gjöra í
hinum smærri viðfangsefnum bæði fslendinga
og annara, ef menn ekki sjá að sér í tíma.
Edison og gjaldmiðillinn.
Uann er ekki vitS eina fjölina feldur, þessi
nndra-völundur Bandaníkjanna.
Það er ekki einasta, að hann sé brautryðj-
andi í landi raffræðinnar, heldur beinir hann
sinni am-hvössu andans sjón að flestum erf-
iðustu viðfangsefnum mannanna, og eins og
góðu læknamir séð ráð við þeim fllestum.
Það síðasta, sem 'hann hefir verið að
glíma við, er eTckert smáræðis viðfangsefni.
Hvorki íneira né minna en gjaldmiðils fyrir-
komulagið.
Edison hefir auðsjáanlega blætt í augum
hið ægilega Ihrun gjaldmiðils þjóðanna að
stríðinu loknu, og sá feikna sikaði, sem þær'
urðu að líða í því sambandi, og stundum eða
meðfram af völdum félaga, eða stofnana, sem
mest máttu sín í sambandi við fjármálin.
Þetta vill 'Edison laga, með því að láta
meta framleiðslu manna til gjaldmiðils, þannig
að lífsnauðsynjar manna verði gerðar jafn verð
rmiætar til gjalldeyris, eins og gullið sjálft er nú.
Með því móti segir hann, að tvent sé fengið
Fyrst að gjaldeyris hrun geti ekki lengur átt
sér stað, og í öðni lagi, þá yrði byggt fyrir það,
að verð á framleiðslu á lífsnauðsynjum manna
félli og risi eftir því, sem vissum stórfélögum
byði vrið að horfa.
Ekki vill hann hagga gjaldeyris fvrir-
komulaginu eins og það nú er, minsta kosti ekki
fyrst um sinn. En þau áihrif hilyti breytingin
samt að hafa á gullið, að það yrði að engu
verðmætara en vörurnar, sem framleiddar væru
og sem gjaldeyris ákvæði hefðu. Bkki fer
hann fram á, að bankar séu stofnaðir, ekki held-
ur lánfólög mvnduð í sama stíl og nú tíðkasf.
Heldur að eins vöruqeymsluhús. Peningiana
til þess að bvggja þau, vill hann að stjómin fái
með því að leggja sérstakan skatt á fólk, skal
sikattur só, okki vera hærrí en það, að pening-
arnir sem inn komSa naagi til að byggja vöru-
húsin, og 'þegar þau eru bygð skal geymslutoll-
ur lagður á vörumar, sem í þeim eru geymdar,
sem nægir ti'l þess að vátryggja húsin og vör-
umar mæta fvrningpm aö borga smátt og
smátt til baka fé það, sem stjómin kvnni að
leggja fram til bvggingar húsanna, það , sem
kostar að starfrækja þau, höndla og flokka vör-
urnar.
Edison fer fram á, að tólf af þessum vöra-
gevmsluhúsum séu' bygð fyrst um sinn. Sex í
ríkjum þeim, sem komrælkt er stunduð, og 3ex
í þeim ríkjum, sem baðmullar framleiðslan er
mest í; svo eiga tilrauniraar að byrja. Ef
iþær misihepnast þá er ekkert sérlegt í hættu,
því vöru'húsin má nota til einhvers annars
Bændur fara svo með vörur síniar á þessi
hús; það er að segja, vörar þær sem era horn-
steinar undir velferð mannfélagsins og lífs-
skilyrði fóllksins, svo sem korn, baðmull, ull,
kjöt, garðávexti, smjör, hör, tóbak og hvað
annað, sem revnston kennir mönnunum að á-
bvggilegt sé að taika.
Þegar vöranum er veitt móttaka eru fjög-
ur skilyrði sett:
Fyrst, að vörumar hafi verið framleidd-
ar í Bandaríkjunum.
Aænað, að eiigendurnir skil ji vöraraar ekki
eftir til geymslu, heldur skuldbindi sig til að
selja þær gcgn borgun > pei ’ngum.
Þrið.ja, að þær verði teknar úr geymslu-
húsunum innan árs.
Fjórða, ef vörarnar séu ekki telknar í burt
úr vöruhúsunum innan árs, þá sé stjómin
frjáls til að selja þær fyrir hæsta markaðsverð,
sem þá er á þeim vörutegundum, sem um er að
ræðá, eða við opin'bert uppboð.
Þetta ákvæði um árs geymslu, er gert til þess
að vörur safnist ekki um of fvrir í vörahús-
unum.og Kka til þess, að peningar’úr sem borg-
aðir era út á vörana sem þannig er gevimd, verði
endur goklnir á ihæfilega löngum tíma.
Hugmyndin er að vörurnar séu seldar inn-
an árs, eftir því sem eftirspurain krefst.
Þegar vörarnlar eru seldar ganga pening-
ar þeir sem fvrir þær fá'st, fvrst tid þess að
borga st.iórainni þá upþhæð, seim 'hún hefir á-
byrgst, eða lít á þær 'hefir verið' svarað.
Seo-ium að um hveiti sé að ræða, eða þá
einhverja aðra vöru, þá veitir vöruhúsmaður-
inn því viðtöku, vigtar það og flokkar; svo af-
hendir hann ibóndanum tvo miða, þar sem
fram er tekið hve mikið hveiti að bóndinn hef-
ir skilið þar eftir og í hvaða flokki það sé.
Annar þe.ssi seðill er veðskjal til stjórnarinnar
og af henni gefið út upp á 50% af verði hveit-
isins, eins og það hefir að jafnaði verið í und-
anfarandi tuttugu og fimm ár.
Þessi seðill sem Ixindinn fær upp á 50% af
inneigninni a vörahúsinu, er gjaklgengur hvar
sem er, hann getur farið með hann á banka eins
og ávísan, og fengið peninga út á hann; borg-
að kaupstaðar skuldir sínar með honum, eða
hvað annað, sem hann þarf að borga, og á þann
bátt fær liann peninga til að versía með, undir
eins og hann hefir lagt vörar sínar inn í vöra
húsið.
En svo á hann vöru sína samt eftir. sem
áður og hefir í höndum viðkenningu fvrir
því, að hann eigi svo eða svo mikið af þessari
eða hinni vörutegund geymda í vörahúsinu.
TTana getur hann geymt ef hann vill, hann getur
lánað peninga ú't á hana og hann getur selt
'hana. Með henni fer eignarrétturinn til vör-
unnar. Tlver som hefir þessa viðurkenningu
hvort heldur það er bóndinn sjálfur, eða ein-
hver annar getuy fengið vöruna, sem hún
hljóðar upp á innan árs, -með því að borga
pantinn sem stjórnin hefir á vörunni, eins og
; af hverri annari eign, sem gefin hefir verið í
pant.
Bœkur sendar Lögbergi
v.
Bókin um Veginn, eftir Lao-Tsze, í íslenzkri
þýðingu eftir Jakob Jóh. Smára og Ingva Jóhann-
esson. Útgefandi Guðm. Gamalíelsson. Reykja-
vík. 1921.
Bók þessi er eftir kínverska ritöfund-
inn Lao-Tsze, sem fæddur var um 004 f. Kr. og
er höfundur trúarbraeðastefnu þeirrar í Kína,
sem nefnist Taoism. Bókin er um lífsskoðun og
stefnu höfundarins, og er óneitanlega margt
fallegt, skarplega hugsað og vel sagt í bókinni
þó það sé álitamál, hvað hugarstefna hans að
sumu leyti er heilbrigð.
Brennipunkturinn í kenningum Lao-Tsze, og
þá líka þessarar bókar, er 'það, að lífið sé óbreyti-
leg framþróun eins* og h'f jurtanna; vöxtur án
takmarks, án eigingirai, og sem styðst ekki við |
j neitt annað en sína eigin verðleika, eins og skrif-
að er í 2. kap. par stendur í enska textanum:
“All things spring up without a word spoken,
and grow without a claim for their production.
They go through their processes without any
display of pride in them; and the results are
realized without any assumption of ownership.
It is owing to the absence of such assumption
that the results and their processes do not
disappear.”
í íslenzkri þýðingu er þetta þannig;
“pá er hlutirnir koma í ljófl, bregst hann
ekki. Hann framleiðir, en safnar ekki auði.
Hann starfar, en telur sér það ekki til gildis.
Og þar eð hann krefst einskis handa sjálfum
sér, á hann ekki neinn missi á hætttu.”
Við framþróun mannfélagsskipunar og vís-
inda var höf. auðsjáanlega illa, því hann segir í
65. kap.: “Those who anciently were skillful
in practicing the Tao, did not use it to enlighten
the people; their object rather was to keep them
simple. The difficulty in governing the people
arises from their having too much knowledge,
and therefore he who tries to govem a state by
wisdom is a scourge to it, while he who does not
try to govern thereby, is a blessing.”
í íslenzkri þýðingu er þetta svona: “Ofmikil
hyggindi gjöra mönnum erfitt að stjóma þjóð-
inni. Sá sem reynir að stjóma með hyggindum,
verður harðstjóri, en hinn, sem stjórnar án
hygginda, verður til blessunar.”
þessi hugsunarháttur er víst flestum ógeðs-
legur nú á tímum, og lítið hefðu menn komist
áfram, ef hann hefði orðið ráðandi í hugsun og
framkvæmdum .manna. — Aftur fordæmir höf.
líflátshegningu og harmar stríð.
í 63. kap. virðist oss kenning Lao-Tsze nái
hæstum tónum. par stendur í enska textanum:
“It is the way of Tao not to act from any per-
sonal motive, to conduct affairs without feeling
the trouble of them, to taste without being
aware of the flavor, to account the great as small
and the small as great, to recompens injury with
kindness.”
Á íslenzku er þetta þannig þýtt í bókinni:
“pað er vegur Alvaldsins, að starfa án strits,
hafa umsýslu án áhyggju, að njóta án þess að
leita nautnar, að sjá hið stóra í hinu smáa, margt
í fáu og gjalda rangindi með góðleik.”
Hér er að finna göfugustu kenninguna í
þessari bók, — nefnilega “to recompens injury
by kindness’ (að launa móðgun með góðleik),
og vakti hún allmikla eftirtekt þegar í í byrjun
hjá Confuciusi, sem var samtíðarmaður Lao-
Tsze og lærisveina hans eftir því sem sagan seg-
ir. Einnig vakti það eftirtekt, þegar riti þessu
var fyrst snúið á vesturlanda tungumál af
Stanislaus Julien árið 1842.
Rit þetta hefir, auk frönskunnar, verið þýtt
á ensku, þýzku, dönsku og nú á íslenzku, og ef
til vill á fleiri vesturlanda mál, og alstaðar vak-
ið allmikla eftirtekt, sem ekki er heldur undar-
legt, því hugsunin er víða bæði fögur og djúp og
málið voldugt.
En ýmislegt er það í sambandi við þýðing-
arnar, sem þýðendunum hefir reynst erfitt, svo
se morðið “Tao”. Julian, sá er þýddi bókina á
frönsku, heldur því fram, að orðið geti með engu
móti þýtt Ailvald, sem alt hefir skapað og öllu
stjórnar. Sir Robert Douglas segir, að ekkert
orð sé til í ensku máli, sem geti túlkað hina réttu
meiningu orðsins, og þó hann segi, að “Vegurinn”
sé réttasta útleggingin á því orði, þá bætir hann
undir eins við: “pað er meira en vegur,—það
meinar vegur og vegfarandi, það er vegurinn,
sem aldrei tekur enda, sem allir menn og alt lif-
andi ferðast eftir. Vegur sá er ekki af mönnum
gerður; því hann er mennimir; hann er alt og
ekkert, uppruni og endalok alls. Allir hlutir eiga
upptök sín í Tao, eru í samræmi við Tao og
hverfa aftur til Tao.”
Aðrir, eins og Walters, halda aftur fram,
að or.ðið geti vel táknað himnariki í huga Kín-
verja, en bætir samt við, að slíkt himnaríki
verði þó að vera Tao óæðra.
f íslenzku þýðingunni er orðið Alvald notað,
og er gerð grein fyrir því í eftirmálanum, hvers
vegna það er gert.
pegar enska þýðingin, eftir Rev. James
Legge, M.A., er borin saman við íslenzku þýð-
inguna, þá virðist koma fram allmikil óná-
kvæmni, eins og menn geta þegar séð með því
að lesa þýðingarnar hér að framan saman. En
þannig er víðar, t. d. í næst-síðasta kapítulanum.
f ensku þýðingunni í 80. kap. stendur:—
“In a small state with few inhabitants, I would
so order it that the people, though;supplied with
all kinds of implements, would not (care to)
use them.” — “I would give them cause to look on
death as a moste grievous thing, while yet they
would not go away to a distance to escape from
it. Though they had boats and carriages, they
should have no occasion to ride in them. Though
they had buff-coats and sharp weapons, they
should not don or use them.”
petta er þannig þýtt á íslenzku: — “Lítið
ríki, mannfátt, — það hefði að eins herbúnað fyr-
ir tíu. eða hundrað menn, og þyrfti ekki á hon-
um að ihalda. Fólkið myndi líta alvarlega á
dauðann og alls ekki fara úr landi.” — “pótt
menn hefðu báta og vagna, mundu þeir ekki fara
burtu á þeim. Og þótt þeir hefðu brynjur og
vopn, myndi ekki til þess koma að það yrði
notað.”
í fjórða kapítulanum stendur í enska text-
anum: “Tao is like an emptiness of vessel; and
the use of it, we may say, must be free from all
self-sufficeiency. How deep and mysterious it
is as if it were the author of all things.”
fslenzkan á þessu er þannig: “Alveldið er
eins og ker, sem fyllist ekki—ómælisdjúp, sem er
upphaf alls,”
Og síðasta greinin í þessum sama kapítula
er svona á ensku: “I do not know whose son it
is. It might appear to have been before God.”
—íslenzka þýðingin er þessi: “Eg veit ekki upp-
runa þess; það er eldra en guð.”
1
GRAIN COMMISSION MERCHANTS
Members of Wlnnipeg Graln
JSxchange
Members of Winnipeg Grain
nn<I Prodnce Clenrlng Ass’n.
North West CammissionCo. Ltd
Bankers:
I VINOX BANK OF CANADA
BONDED LICENSED
21« GRAIN EXCHANGE
WINNIPEG, MAN.
Islenzkir hveitikaupmenn
lalenzkir bœndur, sem hafa korn til sölu, œttu aO skrifa okkur sem
allra fyrst, hvort heldur sem vera vill d islenzku eOa ensku. Vér stönd-
um betur aO vígi en margir aOrir aO greiOa götu yOar < peasum efnum.
Legar þér sendið peninga
með pósti
1/ AUPIÐ bankaávísun, bæði vegna þæginda og
tryggingar. Borganlegar án nokkurs gjalds
í hvaða útibúi við hvaða banka sem er í Canada
(Yukon undanskilið) og Nýfundnalandi.
|5.00 eSa meira ............ 3c
Yfir $5.00 og ekki yfir $10. öc
Yfir $10.00 og ekki yfir $30. lOc
Yfir $30.00 og ekki yfir $50. lác
THE ROYAL BANK
OF CANADA
Flestir lesendur Lögbergs eru svo færir í
ensku máli, að þeim verður ljós mismunurinn á
þessum tveimur þýðingum, því hann er svo mik-
ill, að algerður meiningamunur kemur sumstað-
ar fram.
Vér höfum orðið langorðari um þessa bók,
en vanalega gjörjst, sökum þess, að hún er bæði
einkennileg og merkileg og sannarlega ,þess
verð, að hún sé lesin. Bókin er til sölu hjá
Finni Johnson bóksala, að 676 Sargent Ave.,
Winnipeg, og kostar í kápu $1.00.
Ástœðurnar
fyrir því að hugur íslenzkra bænda
hnegist til Canada.
14. Kafli.
f siíðasta blaði fóruim vér
nokkrum orðum um Britisih Col-
umbia fylki; og Ibætum Ihér nokkr
um athugasemdum við:
Kornrækt. Eins og drepið
var á í hinni fyrri grein, >á er
akuryrkja tiltölulega komin frem-
ur iskalmt á veg í fylkinu, þótt
nokkuð sé að vísu um kornyrkju
í þeim hluta Peace River héraðs-
irs, er innan takmia-rka fylkisin-s
iiggur. Hin árlega hveitifram-
leiðsla, nemur nálægt 1,000,000
mæla; hafrar( 2,127,000, og bygg
364,000. Er fram líða stundir,
má óhætt fullyirða, að margfalt
meiri áhersla verði lögð á korn-
rækt í fylkinu, en hingað til hefir
raun á orðið. í suður hlutanum
hefir hveitiræktin náð hámarki
sínu, er þar að eins framleitt
fyrsta flokks tegund. En víða
annarstaðar, eru framleiddar lé-
legri tegundir, og þær þá eink-
um notaðar til iskepnufóðurs, svo
sem í iStrand-héruðunum.
Griparækt. Hún er komin á
allhátt stiig í fylkinu. Enda er
þar Ihin ágætustu skilyrði fyrir
hendi, heyskapur góður og beiti-
lönd óþrjótandi. Mikið er fram-
Ieitt þar af siláturgripum, svínum
og víða talsvert af sauðfé. Mjólk-
ur og smjörfr-amleiðslan, hefir
tekið risavöxnumi framfaraskref-
um í seinni tíð. Samtals eru yfir
246,200 nautgripir í fylkinu, þar
af 52,000 mjólkurkýr. Sauðfjár-
ræktin er einnig að blómgast jafnt
og þétt. fM'un tala sauðfjár vera
um 47^000. Suðurhluti Vancouv-
er eyjarinnar, mun einna best fall-
inn til sauðfjárræktar, þótt víða
annarstaðar sé einniig góð skil-
yrði fyrir hendi. Svínaræktin er
mjög að fara í vöxt og hefir að
jafnaði gefið af sér góðan arð.
Nokkur niðursiuðu'hús, eru hér og
þar uimi fylkið, en er fram líða
stundir, ,má gera ráð fyrir, að þeim
fjölgi til muna, eftir því( sem gripa
framleiðsla á hinum ýmsu sviðum
eykst. lEftirspurnin eftir hrosis-
um, er mljög að aukast í fylkin.u,
eru þau notuð mikið við plæging-
ar og aðra .jarðyrkju.
Á isíðastliðnum tveim árum, hef-
ii' framleiðsla smjörs aukist um
fjörutíu og fjóra af hundraði.
Skilyrði til alifuglaræktar, eru
hin ágætustu í British Columbia
fyl'ki, enda er sú grein búnaðar-
ir s þar, líklegast komin á hærra
stig, on í nokkru öðru fylki. það
er varla sá bær ti'l sveita, að eigi
sé þar talsvert af alifuiglum,
hænsnum, gæsum o. s. frv.
'Eins og áður hefir lítililega
verið drepið á, er ávaxta og aldin-1
rækt, ein af Ihöfuð framleiðslu |
og tekjulindum fylkísins, og má
svo að orði kveða, >að skilyrðin
fyrir aukinni framleiðslu á því
sviði, sé því nær ótakmörkuð.
Aldinarækt hefir aukist urn 745
per cent; á síðastliðnum tíu árum,
og hafa sýnishorn þeirra tegunda
; úr fylkinu, hlotið hvað ofan í ann-
að hæstu verðlaun, svo sem gull-
medalíu hjá RoyaL Hoirticúltnel
Society á Englandi og Skotlandi.
Árið 1910, veitti sama istofnun
Britis'h Oolumlbia hinn svonefnda
Hogg Miemorial verðlaunapening
| úr gulli, fyrir aldinarækt. Bestu
aldinarækbar svæðin, er að finna í
| Okanagan dalnum. Á Vancouver
eynni, er einnig mikið um ávaxta-
rækt, svo sem plóma og kissiberja.
í Frasier River héraðinu; eir loft-
slagið frajmúrskarandi vel fallið til
ávaxjtarætarH Sama er að segja
um Kooten-ay, -Coliumbia-ár dalinn
|Arrow Lakes héraðið og víðar.
Væntanlegir innflytjendur mega
ekki láta isér það úr minni líða, að
landeignir á öllum þessuim svæð-
I um, eru í háu verði, og að það
tekur hreint enga smáræðis fjár-
upphæð, að kaupa sér þar jarðir.
Verðlag veltur þar á frá þrem
hundruðum dala upp í þúsund, fyr-
ir ekru hverja. Stærð ávaxta-
ræktar býlanna, er venjulega frá
tíu til tuttugu ekrur. — Flestir
ávaxtaræktar bændur^ hafa einnig
jfifnhliða talsvert af griparækt og
þá gefist vel. Stjórnin hefir
Ojög kvatt bændur til þess, og hafa
þær ti-lraunir hennar, þegar bor-
ið góðan árangur.
Sa-mvinnu fyrirkomulag, er nú
mjög aliment notað við sölu ávaxta-
fi amleiSslunnar, og ihefir það orð-
ið bændum til mikilla hagsmuna.
Samtals munu vera um 400,000’
ekrur undir aldin-a og ávaxtarækt
í fylkinu, og er árleg framleiðsla
metin á sjö miljónir, sjö hundruð
sjötíu og tvær þúsundir dala.
Garðyrkja. iþað leiðir af sjálfu
sér^ að í landi, sem jafn vel er
fallið til aldinaræktar, sé einnig
auðvelt að rækta margiskonar garð-
ávexti.
Blómgróði er >ar meiri og feg-
urri, en víðast annarsstaðar, «?em
og eðlilegt er, þar sem vor byrjar
sriemma í marzmámuði og' vetur
pengur eigi í garð, fyr en komlð
er iangt fram í oktober. Allar
garðávaxtategundir, sem -þektar
eru í Canada finnast í British Col-
umbia. Er þar einkum ræktað
Uíkið af jarðeplum og tómötum.
peir lesendur Lögbergs, er æskja
kynnu frekari upplýsinga um
Canada, geta snúið sér bréflega
til ritstjórans, J. J Bíldfells, Col-
umhia Building, William Ave. og
Sherbrooke St., Winnipeg, Mani-
toba.
Sunniidagsskóla-samskotin
í jolaglaöningar-sjóð handa börn-
unum, er mistu feður sína í sió-
inn i mannskaðabylnum siðastliðið
vor:
Langruth (þessi skóli á tillög-
una að samskotunum, fyrir til-
hlutun hr. Ivars Jónssonar. .$5.00
Geysir, sent af Miss K. Skúla-
son......................24.00
Hnausa, safnað af Mrs. Helgu
Jónason . ...............10.00
Arborg, sent af séra Jóhanni
Bjarnasyni...............21.00
Frá Argyle, sent af séra Fr. H.
Fríkirkjusafn............20.00
Frelsissafn..............»26;