Lögberg - 19.10.1922, Blaðsíða 6

6. bls.
LÖGBERG FIMTUDAGINN
19. OKTÓBER 1922
Fjölskyldan á Haugh
Saga frá Skotlandi
eftir ANNIE SWAN.
Bréfið var þannig orðaJð:
Kæra frú Ajllardyce!
Yður nran furða á því að lieyra frá mér,
en eg vil heldur skrifa til yðar en minnar eigin
fjaiskyldu — hvers vegna, veit eg ekki. Þér
eruð svo skjrnsamar og rétt hugsandi og mis-
skiljið mig ekki, sem öðrum er svo auðvelt að
gera.
Viijið þér fara til Haugh og segja móðir
minni, að eg sé heilbrigð og líði vel? Eg bý
hjá ungri stúlku, dóttir prests í Linoolnshire.
Hún skrifar fyrir blöðin, og eg ætla að vera
hér og rejma að fá imér eitthvað að gera.
Með kunnáttu minni í frönsku tungumáli,
álítur ungfrú Sheldon að eg geti fengið eitt- '
hvað að gera. Auk þessa hefi eg lært hrað-
ritun, og þetta álítur hún hentuga hæfileika.
Tlún liefir lofað að gera alt sem hún getur fvrir
mig. Hún hefir sannfært mig um, að eg hefi
lifað gagnslausu og letilegu lífi, og eg ætla að
reyna að gera nytsamara gagn á ókomna tím-
anum. Bæði hún og aðrir hafa ráðlagt mér að
fara heiim, en eg get það ekki að svo komnu.
Segðu móðir minni, að eg sé hrygg yfir >
allri þeiri sorg og kvíða, sem eg hefi ollað
henni. Henni ætti að líða vel án mín. Ef eg
bem no.kkuru sinni heim aftur, þá skal eg vera
henni betri dóttir, heldur en eg hefi verið. Ber-
ið þér kæra kveðju mlína til Olaude og Mary.
Eg þori ekki áð senda pabba neina kveðju.
Segið þér móðir minni, að hún hafi haft rétt
fyrir sér í öllu, sean. hún sagði um Brabants;
en Adrian er góður og heiðaritegur maður. Eg
ætTa ekki að iskrifa meira. Ungfrú Sheldon
vill e'kki leyifa mér að draga é langinn að skrifa
vinum mlíiram. Þér segið foreldrum mínum
hvar eg eigi heima. Biðjið mömimu að kvíða
engu mín vegma”. Með nokkurum alúðleg-
um kveðjulm til íbúa öastlebars, endaði' hún
bréfið.
Þessi orð komu frá fölu vörunum hennar
frú Kerr, og augu henWar voru vot af tárum.
“Hvað haldið þér um þetta?” sagði hún
og leit ispyrjandi augum á vinkonu sína, sem
«tóð við hlið hennar, sneri andlitinu frá henni
og fann í huga sínum, að sorgir Alice Kerrs
höfðu eins mikil áhrif ó sig, og frú Kerr sjálfa.
“Eg vona að alt lagist og verði gott. Guð
hefir án efa vemdað Eleanor frá óhöppum;
honum sé Tof og dýrð!”
Það var ekki oft, sem Margaret þakkaði
guði jafn innilega og nú en i þetta skifti var
hún yfirflburða viðkvaam.
“Nú, íþegar eg veit ,hvar ETeanor á heima
get eg verið rólegrij lEg vil sýna föður henn-
ar þetta bréf, Margaret. Hann vill máske
leyfa henni að koma heim?”
“Eg held að það sé ekki hyggilegt af yður,
að taka hana heim núna”.
“Hvers vegna?”
“ Af því það er gott fyrir hana nú um
stundir, að sjá fyrir sjálfir sér, jafnvel þó hún
verði þess vör, hvað það er að vera fátæk,
skemmir það ekki hana hið mimsta. Ráðlegg-
ing mín er, að þér látið hana vera, iþar sem
hún er”.
“Ef við að eirns gætum verið óhultar og
róTegar henni viðvíkjandi ? Haldið þér að
ungfrú Sheldon muni vera góð við hana?”
“Ef þér viljið það, Alice, þá skal eg fara
til London og tala við Eleanor”.
“Guð blesisi yður fyrir þessa umhyggju
og áform, Margaret!” >
“ Enginn nema Robert þarf að vita, hvert
eg ætla að fara”.
i “ó, ef að rnaður minn vildi leyfa mér að
verða yður samferða!” sagði hin eorgþjiða
móðir.
“Það er eg sannfærð um, að hann vill
ekki leyfa yður”, svaraði frú Allardyce hrein-
iskilnislega. “Hve undarlegt er það ekki. að
eg skuli bera jafn ástríkar tilfinningar fvrir
ETeanor, eftir að hún hefir breytt svo hugsun-
arlaust. Eg finn að eg gæti tekið málstað
hennar gagnvart hverjum sem vera vildi. Þó
imegið þér >ekki halda, að eg sé sambvkk þrevtni
hennar. Hiin hefir ekki verið hlýðin dóttir,
en mér þvkir vænt um að heyra hana sjálfa við-
urkenna það.”
Fni Kerr brosti f fvrsta skifti í marga
daga.
“'Ef eg væri í yðar snorum, Alice”, bætti
frú ATlardyce við, “skvldi eg ekki nefna eitt
orð við 'hr. Kerr um, að sækia Eleanor. Þér
getið svnt honnm bréfið, ef þér viliið. Treyst-
ið orðum mínuim, alt batnar með tímannm.
Alice Kerr greip hendi vinkonn sinnar, og
bar hana upp að vörnm sínum. Að eins á
þenna bátt var thenni mögulegt að svna til-
finningar sínar. Á þessari istundn hafði for-
sjónin sent henni vonarinuar og huggunarinnar
boðskan.
“Á mánudaginn >fer eg til London”. sasrði
fni Allardyee. “Von mín er. að eg muni geta
fært vður góðar fresmir frá ETeanor. og að bá
munið ]ær aftur verða bressari. Esr ætti að j
b.iágf ov beriast hér á Hnmrii. c<r bé>- ættnð að
búa í ikvrkita búsinu á CastTebar, þar sem
hvorki kvíði eða áhvggjur srera vart við sigí
Það er svo margt. undarlegt við (þetta líf. er
bað ekiki. Aliee? Guð einn veit hvað best er
fyrir 'okkur”.
“Það er mikill sannleikur í bví, sem þér
segið”. evaraði fni Kerr. “Þér ættuð að
vera ihúsfrevia á Haueh í staðinn fvrir mig,
því ‘Tmwi sta,ða er of erfið fyrir mínar taugar”.
Fni Allardvoe hristi höfuðið. i
“Það var Tán fvrir mig. að eg giftist Ge-
orge Allardyce, en ekki óðalseigandannm á
Haugh, því þá hefði eg orðið vond kona, með
æsta Skapsmuni, um það er enginn efi. En
nú verð eg að fara að mæta Róbert, ef það er
ekki of seint nú þegar. Mary verður yður
til huggunar!”
“Já, það er hún.”
“Ó, Alice, eg öfunda vður af slíkri tengda-
dóttur — eða réttara sagt, eg óska að tengda-
dóttir mín yrði eins og Mary; en nú, verið þér
sæl —”, og frú Allardvce gekk fljótlega út og
ofan stigann án þess að mæta nokkrum, opnaði
sjálf götudym'ar, gekk út og steig upp í vagn-
inn sinn.
Á mánudaginn lagði frú Allardyce af stað
til London, Hún fór strax til hins umgetna
húss í Baker Street, en fann engan heima.
Hún afróði því að heimsæikja fáeina gamla
vini og kom aftur kl. sjö til heimilis Eleanors.
Báiðar ungu stúlkumar vom þá komnar heim
fyrir stundu síðan, höfðu kveikt fjömgan eld
í ofninum og búið til kvöldverðinn.
Meðan frú Allardyce nam staðar í stisran-
um, til þess að hvíla sig, heyrði hún glaðan
hlátur, sem hafði þau áhrif, að henni varð ó-
sjálfrátt að brosa. y
Hún barði að dyrum, og Frances Sheldon
opnaði þær. Hún varð undrandi yfir að sjá
frú Allardvee, þar eð fatuaður hennar og alt
útlit svndi, að hún var rík.
“Já, ungfrú Kerr er heima. Viljið þér
ekki gera svo vel að kopia fnn?”
Eleanor var að glóðsteilkja fransbrauðið,
og af undrun gleymdi hún. að lesrsn'a mat-
kvíslina frá sér. Frances hélt að þetta væri
móðir Eleanors. og dró sig í hlé með ihægð.
“Gott kvöld, Eleanor”, sagði frú Allar-
dyce srlaðlega. “Hér sjáið þér mig”.
“Hvers vesma ikomið þér hingað?” spurði
Eleanor. “Emð iþér aleinar?”
“Eg er kornin sökum móðir vðar, til að
vita hvemig vður líður, og hvað þér hafist að
Það gleður mig að sjá hve röskar þér emð”.
“Auðvitað. Frances, komdu inn! Þetta
er ein af vinkonum mínum frá Skotlandi. (Frú
Allardyoe, hér sjáið þér nngfrú Sheldon. sem
eg hefi sasrt vðnr frá”.
“Er þetta ekki móðir þín?” spurði Frauc-
es. “Við ætluðum einmitt að fara að drekka
te, og Eleanor var að glóðsteikja fransbrauð-
ið. Þér verðið að vera kyrrar og drekka
te með okkur”.
Frú Allardyce var fensþnn besti stóllinn.
Franees tók við kápu hennar og hatti, og flutti
skemilið að fótum hennar, meðan hún talaði
viðstöðnlaust, þar eð hún sá, að Eleanor var
dáíítið feiimin, og að hún gladdist vfir því að
geta læðst burtu.
“Það er ljómandi viðfeldið pláss, sem þi 5
hafið hér”, sagði frú Allardýce. “Og það
Títur út fyrir að ýkkur fcomi vel saman, þótt
þið hafi þekst að eins í fáa daga”.
“Já, við eigum ágætlega samau; og eg
vona að þér komið ekki til að taka Eleanor
frá mér”.
“Nei, eg er að eins komin vegna móðir
hennar, til þess að vita hvemig henni líður.
Eu hún getur þó ekki verið hér, osr verið yður
til byrði, lifað af yðar peningum?”
“Hún er ekki mér til byrði. Hún á tals-
vert af peningu>m enn þá, og hún vill vinna
Og það Ihefir góð áhrif á bana. Hún hefir
margar heimskulegar ímyndauir, eins og all-
ar ungar stúlkur bafa, áður eu reynslan kennir
þeim. Þegar hún hefir veyið hér nm tíma,
mun hún kunna af meta alt það góða, sem hún
nú hefir flevsrt frá sér. Farið að ráðnm mín-
um, og leyfið henni að vera kyrri”.
“Það er ensrinn, sem dettur í hug að raska
ró henuar. Faðir hennar vill einu sinni ekki
íheyra nafn hennar nefnt. Hann er að eðlis-
fari harður, og Eleanor hefir sært hann meira
en bana granar. Mér þvkir vænt um, að hún
hefir fundið slíka vinstúlku og þér emð”.
“Ó-já, reynslan miín getur orðið ihenni að
gagni, og eg kann mjög vel við hana. Hún
verður ágæt stúlka, þegar hún hefir öðlast
meira af beilbrigði stkmsemi”.
“En hvað hefir hún áformað að særa?”
“Hvað sem hún getur fengið. Við höf-
um iheyrt að gamlan maun vanti skrifara; hann
er mjög hrifinn af simurlingum og stundar- nám
í bre;ska foragrinasafninu, en skrifar lýsinsrar
sínar heima. Eleanor er hrædd nm, að hún
geti ekki vei'tt smurlingum næga eftirtekt, en
eg hefi ®agt henni, að maður geti næstum gert
hvað sem vera skal, til að vinna fyrir lífsvið-
haldi isfnu”.
“Þér ihafið að líkindum engan til að
hjálpa vður, fvrst faðir yðar er prestur?”
“Nei, en eg þarf ensra hiálp. Esr er glöð
yfir bví. að eg vet hjálþað beim, ®em heima em
ofurlí'tið með köflum. Eins og nú stendur,
hefi eg enga ástæðu til að kvarta. Eg hefi
þá vinnu. >sem eg kann vel við, og meira þarf
eg ekiki.”
“Hve gamlar era bér?” spurði Allardyee
og leit athusrandi og aðdáandi á FraDees.
“Esr er tnttugu osr sjö ára, en mér finst eg
-vera miklu vngri. Þama kemur Eleanor- rrreð
fransbraiiðið. Þér viljið auðvitað drekka
té með okknr?”
“Já, bað bigg eg með ánæviu”. svaraði
hún, og söknm Franees Sbeldon viðfeldnu farm
komu og fjöri, var mataraov^lan miög skemti-
leg. Þegar henni var lokið. tók Franees af
borðinu, gékk út og lokaði dyranum á eftir
sér.
Eleanor fann að frú Allardvce horf.ði
rannsaknndi ausrum á sig. og feimni hennar óx
“Það er ágæt vinstúlka, som bér bafið eism-
ast. Eleanor”. saorði hún. “í því tilliti gát-
uð þér ekki verið lánsamari”.
“Nei. eg veit það ofurvml”, svaraði Elea-
nor. og bætti svo við, “segið mér, hvernig
móðir minni líðnr?”
“Eg sá hana seinast á laugardaginn var,
og hún var mjög þreytuleg og þungbúin, eins
og sennilegt er. Þér hafið hreytt grimdar-
lega við móðir yðar, Eleanor. Eg held að þér
sjálfar hafið engan grun um, hve grimmar þér
hafið verið við hana.”
“Frances er sömu sikoðunar”, svaraði
Eleanor og stundi. “Eg hugsaði ekki um, að
eg breytti svo ranglega, og móðir mín var alt
af glaðari og þótti vænna um Claude”.
“Hann er auðvitaði elskuverðari en þér”,
svaraði frú Allardyce hreinskilin. “En þótt
að móðir yðar þætti vænna nm hann, pætir það
ekki úr yfirsjón yðar. Burtför yðar hafði
næstum deytt (móðir yðar, eins veikbygð og
bún er.”
Frú Allardyoe áleit það slkyldu sína, að
segja hreinan sannleikan, en þegar hún sá hið
föla andlit Eleanoru og hinar skjálfandi varir
hennar, varð hún blíðari í skapi.
“Er það meining yðar, að móðir mín sé
alvarlega veik, og að það sé mér að kenna?” 7
spurði Eleanor lafhrædd.
“Hún er mjög veikluleg, en eg vona að
henni batni nú. Bréfið, sem þér skrifuðuð
mér, gorði liana strax dálítið hressari, og þeg-
ar eg kem aftur með góðar nýungar til hennar,
batnar henni enn meira”.
“Það var vel gert af yður að koma. Eg
veit að þér erað sönn vinkona okkar”, sagði
Eleanor fljótlega. Það em naumast margir,
®em vildu leggja upp í jafn langa fe^ð mín
vegna”. /
“Eg hefi ekki gert það yðar vegna, bam
heldur fvrir móðir yðair. Þér spvrjið alls
ekki um föður vðar? Það furðar mig.”
“Nei, eg er hrædd við að gera það. Var
hanu miög reiðuir við mig?”
“Hann var mál'laus af reiði, og þoldi ekki
að hevra nafn yðar nefnt, en eg vona að reið-
in réni”.
“Ó-iá, hann' er sjaldan vanur að vera
lengi reiður”, sagði Eleanor kæmlaus, og
þótt að frú Allardyce sjálf virti ekki Kerr
mjög mikils, líkaði henni ekki að heyra dótt-
ir hans tala um hann á þenna hátt.
Eleanor skildi hugsanir hennar, og fór
rtrax að tala uim þetta efni:
“Eg iskal segja ýður, frú Allardvce, að
mér þyki>r ekki mjög vænt um föður minn. Sem
bam var eg hrædd viÖ haun, og síðan eg varð
fulTorðin, hefi eg reynt að fyrirlíta hann ekki.
Þér emð mjög velviljaðar, en þér getið þó
ekki fullvrt, að hann 'hafði nokkura sinni gert
hið minsta, til þess að ná virðingu og ást bama
sinna.
“Sá dagur kemur, þegar þér uppgötvið
hina góðu hæfileika föður yðar, sem þér sjáið
nú éklki, og þá iðrist þér þessara hörðu orða
vðar. sem þér sögðuð nú, jafnvel þó þau séu
að sumu leyti sönn. En eg má ekki glevma
að skila ikveðju Claude og Mary, og sonar
irans líka”.
“Lfður honum vel?”
“Já, þökk fyrir. Mér er líklega óhætt
að segia móðir yðar, að þér séuð áuægðar og að
vður líði vel? Það er mikil huganin fvrir
okkur að vita, að þér eruð ekki hjá vðar frönskr.
vinum.”
Eleanor varð dálítið vandræðaleg.
“Eg var heimsk þegar eg treysti bei’n”,
vi%rkendi hrn. “Enginn l)e>na ve. ðsknld-
ar bað, að undanskildum Adrian. Gnð einn
veit hvað orðið hefði af mér >ef hann hefði
ekki verið mér tryggur vinur.”
“Mig langar til að finna ihanm. Getið
þér gefið mér áritan hans?”
“ Já”.
“TAtið þér mig fá hana, eg ætla að biðja
hann að heimsækja naig í hótelinu. Eg breyti
þannig vegna móðir vðar, Eleanor, því eg er
sannfærð um að hún vildi sjá hann”.
Eleanor iskrifaði 'áritan hans á spjald, sem
frú Allardvce stakk í vasann.
“Viljið þér lofa því að yfirgefa ekki vin-
stúlku vðair hér. án þess að gera móðir yðar
eða mér aðvart?”
“ Já, því er eg fús til að lofa.”
“Og ef þér lendið í einlhverjum vandræð-
um, bá snúið þér vður til mfn, er það ekki?”
Tár komu fraim f augu Eleanom. Hún
gat ekki sasrt eitt orð, og frú Allardvce varð
vfinburða giöð yfir framtíðar vomunum, þegar
hún sá hve angurvær Eleanor varð.
A þossu augnablik barði Frances að dyr-
um.
“Má eg koma inn? Eg er búinn með
unpþvottinn”, sagði hún glaðlega. “En ef
þið emð ekki brinar að tala saman, verðið þið
að segja mér það”.
“Jú, við emm búnar”, sagði Eleanor,
“komdn hiklaust inn”.
“Nú verð eg að fara”, sagði frú Allar-
dyoe og stóð upp. “Getið þið ekki báðar
nevtt daerverðar hjá mér á morgun? Svo
föruim við til Albert Hall, og heymm hinn fagra
samsöng. Eg hefi ekki komið þar í mörg ár,
og það verður sönn ánægja fyrir okkur allar”.
22. Kapítuli.
Adrian Braibant varð mjög nndrandi, þeg-
ar hann einn morgun við morgunverðarboðið
fekk bréf frá konu, en n'afn hennar var honum
alveg ókunnugt, hafði aldrei hevrt það nefnt.
Það bað hann að koma þenna sama dag til eins
af stærstu hótelum borgarinnar.
Hann rétti móður sinni bréfið, sem með
undran kannaðist við frú Allardyces nafn.
“Hún biður mig að koma áður en kl. er
tólf, en það er mér alveg ómögulegt. Eg á
að fimna Rickmann kl. tíu, og við getum ekki
verið búnir með starf okkar fyr en M. eitt. Eg
get ekki fundið þessa ókunnu konu fyr en kl.
tvö ’
“Telefónaðu þá strax til hennar”, sagði
móðir hans, sem ekki vildi að Ihaun fengi að
timbur, fjalviður af öllurn
um, geirettur og als-
\f r • .. ] • am* ttmbur,
Nyjar vorubirgðir tegund
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komio og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðii
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
--------------' ' ----------------
HENRV 4VE. EaSI J W INMEEG
t
Byrgið yður
af kolum nú áStír en kuldarn-
ir byrja. Þegar kólnar fyrir
alvöru er eins og allir þurfi
aö panta í einu, en einhverjir
verða út undan. Vertu ekki
einn af þeim óhagsýnu, send
pöntun þína í dag eftir IVest-
ern Gem Kolum.
THE WIJÍNIPEG SUPPEY AND FUEIv CO., I/II).
Yards: Rietta Street — Fort Rouge — og St. James
Aðal-Skrifstofa: 265 Portage Ave., Avenue Block Phone N-7615
PURITV FLUUR
IISE IT IN ALL YOUR BAKINC
vita, að húm hefði undir eins kannast við þetta
nafn. “Ríkar konur, sem hafa nóga peninga
til að búa í jafn dýru hóteli, vilja naumast
bíða árangurslaust”.
‘ ‘ Hver getur hún verið, og hvað getur hún
vilj'að mér?” sagði hann undrandi. “Nafnið
er svo einkennilegt”.
‘ ‘ Það er ekiki auðvelt að vita, hvað forlög-
in hafa ákveðið handa 'þér”, sagði frú Bra-
'bant. “Farðu að ráði mínu og telefónaðu”.
“Já, það skal eg gera”, sagði Adrian og
fór.
Móðir hans beið róleg, þangað til hann var
farinn, þá klæddi hún sig í sparifötin, og lagði
af stað til hótelsins.
Hún ihafði strax á.kveðið að komast eftir
])ví, hvað frú Allardyce hefði að tala við son
sinn. Tlún var ekki sú kona, sem lét nokkurt
tækifæri ónotað, til þess að hafa hag af þvi, og
nú bafði hún ásett sér að reyna a)ð ná í pen-
inga hjá ])esisari ríku, skosku konu.
Það er láika hugsanlegt, að hin fyrsta á-
stæða hennar 'hafi að eins verið forvitni. Til-
vera hennar var nú, eins og stóð, fremur ein-
manaleg, þar eð Louis hafði tekið sér ferð á
hendur til Parísar, til þess að losna við þessa
leiðiinlegu tilveru.
Þegar hún kom til íhótelsins, spuýði hún
istrax eftir frú Allardyce, og var fylgt inn í dag-
istofu hennar. Þessi kona hafði einmitt fengið
telefónið frá Adrian, nær hann gæti komið, og
var að húa isig undir að fara út, þegar henni
var sagt frá komu gestsins. Hún varð ekki
eins undrandi og ætla mátti, af að sjá frú Bra-
hant, en hún tók kveðju henmar fremur kúlda-
lega.
“ Sonur tainn gat ekki (komið einís sn'emma
og þér vilduð, frú Allardyce”, sagði frú Bra-
bant undur aðúðlega, “þess vegna komum við
okkur saman um, að það' væri best að eg færi
hingað, til að vita hvort tíminn. sem hann
nefndi, væri yður hentugur”.
“Mig langar mikið til að tala við son vð-
ar í staðinn fyrir vinkonu mína, frú Kerr, að
þakka honum fyrir hjálp hans og vinsemd, sem
hann veitti dóttur henmar.”
Frú Allardyee sagði þetta með mikilli
röggsemd, og athpgaði sinn óvelkomna gest ná-
kvæmTega, án þess að hiðja hana að fá sér
sæti. Hún hafði þá áikveðnu .skoðun, að frú
Brabant væri bæði fölisk og óáreiðanleg, og
vildi ekkert hafa saman við hana að sælda.
En það var ekki svo auðvelt, að koma frú
Brabant til að flýja.
“Þetta er ömurleg saga” sagði frú Bra-
bant með uppgerðar hrvgð. “Mig langar til
að tala dálítið um hana við yður, þar eð eg
hefi lengi óskað mér, að fá tækifæri til að
skýra þetta riákvæmlega fyrir einhverjum af
Eleanoru attingjum eða vinumj Eg hið yð-
ur að trúa því, að við vorum að engu leyti sek
um flótt-a ungfrú Eleanor, við —”
“Eg vil helst ektki tala um þetta málefni”,
sagði frú Allardyce þurlega. “Þar á móti vil
eg finna son yðar, til að þakka honum fyrir,
að hann hefir verið þessu afv.ega leidda bami,
hreinskilin og tryggur vinur.”
“Elg hefi líka reynt að ráðleggja henni,
frú Allardyce. Eg hefi gert alt, sem eg hefi
getað. Eg aðvaraði hana — eg talaði við hana
eins og eg væri móðir heninar, eg grátbændi
hana um, að fara heim aftur. Hún mun
sjálf viðurkenna þetta, ef þér spyrjið hana”.