Lögberg - 14.12.1922, Síða 4

4 U*.
LÖGBERG FIMTUDAGINN
14. DESEMBER, 1922.
Jijgberg
Gefið út hvem Fimtudag af The Col-
umbia Press, Ltd.,,Cor. William Ave. &
Sherbrook Str.. Winnipeg, Man.
Talsiman >-6327 oö N-6328
Jón J. Bíldfell. Editor
Utan6skrift til blaðsins:
THi C01UMBI)\ PRESS, Ltd., Box 3172. Winnipeg, M»r\.
Utanáskrift ritstjórans:
EDtTOR LOCBERC, Box 3172 Winnipeg, M»n-
Thc “Lögberis” te printed and publlahed by The
Oolumble Press, T.imited, in the Columbia Bloek,
<53 to «57 Sherbrooke Street. Winnipeg, Manitoba
Kornsalan og gengismunurinn.
II.
Lágur gjaldmiðill er aldrei eins verðmœtur
og sá hái.
1 iþeiim parti greiniar þessarar, seim birtist
í siíðasta Lögbergi töluðum vér um komsöluna
í Oauada og sýndum fram á að verðmæti pen-
inga þjóðanna réði ekki sö'luverði komsins á
heimílmarkaðinum, beldur eftirspum og fram-
boð. Líka sýndunn vér fram á það að kom
viaran er keypt hér í Canada fjTÍr ákvæðis verð
það isem á henni er, og að f ramleiðendum öllum
sé borgað það verð 1 eanadískum gjaldmiðli
áður en kom þeirra fer út úr landsteinunum.
Nú eiguim vér eftir að sýna fraim á, að |
Heimskrmgla hafi misskilið síðara atriðið, eða
síðari at’iðin, scm um var að ræða, nefnilega
íþan, að þjóðir þær sem lágan gjaldmiðil höfðu,
hoifðu grætt á ikomverzluninniý en þær sem há-
an gjaidkn'iðil höfðu, hefðu tapað
Ef maður ætti að leggja þennan mælikvarða
á ver^lun yfirleitt, þá ættu þeir mienn sem verð-
litl'a vöra hafa að bjóða, að bera meira úr hýtnm
en hinir slem verðmeiri vömna haifa: því eftir að
alt er sagt og gert þá era peningar ekkert
annað en verzlunarvara. i
En s'líkti mundi enginn verzlnnar fróður
m.aður trúa, sökum þess að það er mótstríðandi
allri þektri verzliunarreynslu og líka á móti
heilbrigðri skynsemi.
Sá maður, eða sú þjóð sem verðmesta hefir
vöruna her æfinlega mest úr bvtuim. Sú þjóð,
settn verðmesta peniraga á hlýtur að græða á
m*eðan sá verðmunur stendur, hvort heldur að
hún ikaupir eða selur. Annað mál er það, hvort
mikill gengismunir á gjallimiðli í vil nokkurar
þjóðar, sé ávinningur þegar til lengdar lætnr.
En engum blöðum getur verið um það að
fletta, að á meðan gjadmiðill eienrar þjóðar er
í hærra verði en annarar, og þjóðin siem lægri
gjaldmiðilinn hefir, verðúr að verzla við hana, '
þá græðir hún hvort heldur að ihún kaupir eða
selur.
Ef isú staðhæfing Heimskringlu væri sönn,
að dftir því sem gangverð peninganna sé lægra,
eftir því græði imenn meira í þessu sambandi,
þá ættu Bvrópu þjóðimar að sjá sér hag í d
kaupa sem mest af komvöra okikar; því allir
vilja græða.
En gjöra þær þaðf
í ársskýrslu sinni fyrir árið 1921, þetta
sama ár som um er að ræða í sambandi við
tapið á komverzun Oanadamanna við Eng-
lendinga eftir því sem Heimkringla staðhæfir,
segir C. H. Leaman, sem þá var forseti korn-
verzlunarfélagsins í Winnipeg (Grain Ex-
charage) í (Erviðleikiran mesti í sambandi við
komsöluraa í ár er fjárhagslega ástandið í Ev-
rópra. Fyrir stri'ðið voru Þjóðverjar á meðal
þeirra þjóða sem mest keyptu af hveiti frá
Norður Ameríku. Þá var þýzka markið 24c.
virði í öanadískum peningram. Nú er hægt að
kaupa meira en þrasund þýzik mörk fyrir einn
Oanada dollar. Einn hveitimælir sem keyptrar
væri hér í Caraada fyrir $1.50 í'öanada pen-
ingum kostaði þá $300.00 eftir að búið væri að
iflytja hann til Hamborgar, ef gengi marksins
væri reiknað eins og það er nú. Gjaldmiðill
Frakka og Ibala hefir líka gengið úr sér, þó
hann sé eklri eins illa farinn og Þjóðverja..
Oss dylst sá sannl'eiki ekki, að mestu erviðleik-
arair sem við eigram við að stríða í sambandi
við nauðsynja vöru vora, sem við þrarfum að
selja á Evrópu tóarkaðinram er skortur á gjald-
þoli og fall á gjaldtmiðli...” Það sem Mr.
Leaman á hér við er, að fallið á gjaldmiðli þess-
ara þjóða, gjöri það að veúkram, að þær geti ekki
keypt eins mikið og þær hafi gjört, séu heim
mran fátækari sem skuldir þeirra hafa vaxið og
gjaldimiðill þeirm hefir fallið, en dæmið sem
hann tekur af Þjóðverjram sýnir berlega að þær
verða-að mæta fullu gengi peninga þeirrar þjóð-
ar sem þeir kaupa vömna frá.
Ef þettia væri ekki satt — ef að þjóðiraar
sem lægri hafa gjalflmiðilinn græddu á að
verzla við þær sem hærri gjaldmiðil hafa, því
ættu þær þá að vera að berjast við að kaupa sem
minstf Mrandn ekki hagfræðingar þeirra koma
araga á. þá gTÓðalind og nota hana? Jú, vissu-
lega.
Nei, ihiagfræði Heitósíkringlu er skökk og
mrandi koma hverri þjóð siem færi eftir henni á
kné efnalega. Eina ráðið fyrir þjóðimar sem
gjaldfmiðilinn hefir fallið hjá er að verzla sem
minst við þjóðir þær sem hærri hafa gjaldmið-
iKnn, þangað til þær eru aftur búnar að ná jafn-
væginu, enda er það stefna þeirra allra nú, að
vinna setn mest úr sínu eigin efni og hafa sem
mest til að selja öðmm. í þeirri stefnu er
Ensrl'and eragin randantekning. Aðnr en stríðið
skall á keyptu Engledingar ram 46% af öllra
hveiti' sem Canadaimenn höfðra aflögn. En nú
hefir sú verzlun stórum minkað, en aftrar hafa
þeir keypt meira frá Ástralíu og Argentínu og
hver er ástæðan ? Hún er sú að gjaldmiðill
þeirra er, og hefir altaf verið í fullu verði í
þeim löndum báðram, en ekki í Oaanada; og þeir
þessvegna fengið meira af hveiti fyrir peninga
sína þar en bjá oss. En sá forði sem kemur á
markaðin í Janúar, Febrúar og Marz nægir
þeim ekki svo þeir verða að leita til Canada og
þá karapa þeir á ákvæðis verði sem þeir sjálfir
ráða ekki við; segjum >að það sé $1.50 mælirinn
og borga hundrað cent í hverjram eiraasta dollar.
Canadamenn hafa aldrei tapað einu einasta
centi við slíka sölra eða við víxl á peningum,
som í sambandi við hana standa, eftir að hún
er gjörð. Það eina tap sem hér gæti komið til
greiraa er hið óbeina tap sem daraf eftirspum
og lamað gjaldþol hefir valdið, en það getur
engin metið í dollrarram eða centraím, pundram,
eða shillings.
Þessa fáránle’gu 'kenning sína ram að þjóð-
ir þær sem gj'aldmiðill hefir fallið hjá, græði á
því að verzlta við hinar sem hr.ann hafa gjald-
miðil, vill Hkr. sanna með fiskiverzluninm á
mili Caanada og Bandaríkjanna þegar svo stóð
á gjadmiðli þeirra þjóða, og segist vita uppá
hár að það só satf að Caraada hafi grætt á
þeirri verzlun því allur fislnir selm seldur var
hafi verið seldur á Baudaríkjia markaðinum og
það hafi verið borgað fyrir hann með Banda-
rííkja gjaldímiðli.
Sterkan gmn höfum vér um það, að þetta
hárrétta vit ritstjóraras sé ekki sem alra ábyggi-
legast, og til þess að stiðja þann grun vom
skal hér birt hréf frá fyrverandi fjármálaráð-
herra Manitohatfylkis, Hon. Hugh Armstrong,
sem er einn af stærstu fiskiverzhmar mönnram
í Oanada:
Winnipeg, 6. des.. 1922
Hr. J. J. Bildifell,
Winnipeg
Kæri herra:—
Sem svar upp á fyrirspum yðar um borg-
uraar fvrirkomulag á fis'ki sem veiddur var í
vötnunram í Manitoha og seldur til Baiida-
rikjanraa á með'an að gengislmmrarinn var á
Caraada og Bandaríkja gjaldmiðli, leyfi eg mér
að segja að það verðnr naramasit sagt að nokk-
ur fast ákveðin regla hafi átt sér stað. Stærri
fiskifélögin öll, í Bandaríkjranram kröfðrast
þesis, þegar fiskurinn var keyptur í Manitoha,
að borga fyrir hann í Cíanadadiskum gjald-
miðli og þtau geðru það. Þó voru til undan-
tekningar fráiþeirri reglu.
IÞegar nýveiddur fis'kur var seldur í Chic-
ago, eða í New York. var hann vanalega sendur
til ramhoðssala sem borgraðu fyrir hann xraeð
ávísran á hanka í þeim borgum.
virðingarfyllst yðar,
Armstrong Independent Fisheries, Ltd.
. H. A.
Og þegar þess er gætt að stærri fiskifélögin
keypitu fyllilega % parta af öllum fiski sern
seldur var frá Manitoba og til Bandaríkjanna á
þessra tímabi’li, þá fellur stað'hæfing Heims-
kringlu í ifisikimálinu um sjálfa sig.
Er andlegt atgerfi brezku þjóð-
arinnar að þverra?
Fyrir nokkru síðan, hanð hlað eitt á Bret-
landi verðlaun fyrir best ritaða grein um
þetta mikilsverða spunsmál, og hirtum vér hér
í íslenskri þýðingu kafla úr ritgerð þeirri, sem
hest þótti og fyrstu verðlaunin hrefti, því oss
finnst hún skarplega hugsuð og tímabær hug-
vekja í alla staði og fyrir allar þjóðir. Rit-
gerð þessi er eftir rangan mann, Rallan Morton,
sem strandar nám við háskólann í Liverpooh
“Þjóðfélaginra naá skifta í fjórar deildir,
að því er andlegt atgerfi manna snertir: —
Fyrst eru þeir menn, sem yfir mestu and-
legra atgerfi eiga að ráða og frumlegastir em
í hugsun — menn, sem eiga yfir skapandi hugs-
ranum að ráða. 1 þeim flokki em allir fmm-
legir bókmenta, lista- og vísindamenn, ásamt
nokkmm leiðandi mönnum á meðal annara
stétta. i
í öðmm flokknram eru handverksmenn, sem
hafa lokið fullnaðarnámi og era færir í iðn
sinni.
í þriðja flokknuTn em véla- og verkfræð-
ingar, sem náð hafa mestum þroska í þeirri
grein á meðal þeirra stétta á Bretlandi; þeir
era sjálfstæðir í hugsun, þó hún sé dálítið tak-
mörkrað á %ramram sviðum, era ágætisimenn eigi að
síður.
1 fjórða Gokknum em þeir, sem skilning-
sljóir eru, og ekki meðtækilegir fyrir nema að-
eins hin anðveldnstu randi^stöðuatrið mentun-
arinnarý og sem máske eiga á baki sér ætt-
s'tofn, isem hefir átt við þröngan kost að húa,
og erfiðar kringumstæður einn mannsaldur eft-
ir annan.
Hvemig er nú þessi þjóðarsrmndvöllur,
eða þjóðaþróttur að hreytast? Ytarleg ran-
sókn hefir sýnt, að menn og kormr í fvrsta og
öðmm flokki, era talsvert við aldur þegar þara
giftast, og verður því fátt hama araðið.
Háskólamir draga aðallega til sín náms-
fólk úr fyrsta, öðrum og þriðja flokki. til þess
að randirhúa það undir hinar lærðn stöður.
Fólk það sem í flokki haradverksmanraa er,
giftist yngra og fæðist því fleiri böm innan
þess flokks. En eftirtektavert er það, að eft-
ir því sero handverksmennirnir em hærra sett-
ir og velgeragni þeirra er meiri, eftir því fækk-
ar bamsfæðing þeirra á meðal. Þetta erra
saranindi. sem ekki er hægt á móti að mæla.
Fólkið. sem síst er komið áfram meraning-
arlega. giftiist á unga aldri og er baraaeign í
þeim flokki þjóðfélagsins. f jórnm sinnnm meiri
en hjá flokki þeim, sem lærðra stöðramar fylla,
og tvisvar siiraram raaeiri heldur era hjá hand-
verks eða iðnaðarflokknram. Þetta er líka
sannleikur, sem ekki verður á móti mælt.
Andlegt atgerfi er ættgengt á sama hátt og
ihin líkamlegu eða hin ytri eiukenni, ®vo sem
háralitnr og ættarmót.
Það er því Ijóst, að afleiðingar ástands
þess, sem að framan hefir verið hent á, hafa
hinar alvarlegustu afleiðingar fyrir menniug
þjóðarinnar, eins og menning yfirleitt.
IÞessum stefnum, eða tilhneigingum þjóð-
félagsins, hefir líka verið mjög flýtt og þær
þroskaðar meðfram þrónn vísindanna og breyt-
ing á iðnaði og iðnaðar tækjum. En fram-
þróun slíkrar stefnu, hlýtur að hafa í för með
sér þverrandi andlegan og líkamlegan þrótt
þjóðarinnar.
Kjarni þjóðarinnar eyðilagður.
Vora það ekki óramflýjanlegar afleiðing-
ar stríðsinis? Þeir af þjóðinni, sem átt-u yfir
mestu andlegu atgerfi að ráða vom valdir til
fyrirliða, en á meðal fyrirliðanna, var mann-
fallið tiltölulega mest. Henir af þjóð vorri,
sem.mðstu af atgerfi voru gæddir—sem hraust-
astir voru og hugprúðastir fóru í stríðið. Marg-
ir þeirra féllu- En úrka.stið — þeir sem hvorki
þóttu andlega né líkamlegá færir til herþjón-
nstra sátra heima og fjölguðu marankjTninu. Með
kjama þjóðarinnar þrotinn á þennan hátt. þá
er ómögulegt að komast hjá. þeirri riiðurstöðra,
að hreskia hjóðin sé og verði óendanlega miklu
fátækari að andlegra atgjörfi nú, en hún var
fyrir nokkrum ámm síðan.
Sérstaka andlega afbrarðiamenn á hjóðin
að sjálfsögðu enn. En andlegt, þrek til vís-
indalegra rannsókna og framlegra framkvæmd-
ar er tilfinnanlega mekið minna nú, en það var.
Hinar rofnu fvlkingar andlegra atgjörfis-
manna vorra, verða nú að takast á hendrar að
annast ósegjanleea miklu stærri hóp ósjálf-
bjarga fólks en áður átti sér stað.
íEinhverjir verða að borga fyrir stofnan-
imar, sem þes'sú fóliki eru óhjákvæmilegar og
fvrir umönnun þess á heim. Þessir erfið-
leikar dT,ava mikið úr áhrifum og starfshrótti
þess andlega atgjörfis, sem við eigram yfir að
ráða og dreifir honum.
Hinn váxandi flohkur ósjálfbjarga manna. '
Þegar þjóð hefir orðið að sjá að baki sín-
ram hestu sonum, og þeir sem heima fvrir veita
henni forystra vart halda tölu, og þjóðin er að
því kominn að slegast undir þunga sívaxandi
hóp ósjálfbjarga fólks, þá liargur það í hlutarins
eðli, að hún getur ekki haldið við. Ilinn and-
legi fraim'kvæmdar1 máttur bennar, sem við bá
erfiðleika hefir að etja, verður að fara þverr-
andi. og á.stand hennar hlýtur að verða verra
en áðnr var.
Það er ekki til neins að rejma að villa
mönnum sjónar með því að gjöra jöfnuð á
mönnnm svo s'em Thomson, Rutherford, Sherr-
ington, Ilardy eða Welis, við Kelvin, Faraday,
Harvey, Dickens eða Thackeray, það er ekki
aðeins að samianbnriður á andlegu atgerfi þess-
ara manna og annara, sé óhugsandi, en þó
hann væri hugsanlegur, þá sannar hann ekki
neitt, þegar ram vemlega fram- eða afturför
hjá heillri þjóð er að ræða. Framför þjóða,
eða aftrarför, byggist á andlegu atgerfi
þeirra; réttara sagt, hæði á andlegu og
siðferðiteeu iþreki þeirra. Þegar til sann-
rejmdar kemur. þá getur andlegt, atgerfi ein-
staklingsins ekki vegið upp á móti breytingu,
sem fest hefir djúpar rætur í hinum andlega
akri þjóðarinnar.
Ein hlið á þessu máli hefir enn þá ekki
verið nægilega vel athuguð og það er, að hvað
miklu leyti að tilraunir vorar til að hvggja upp
geta bætt úr skaða þeim, sem öfl eyðileggingar-
innar hafa hakað á yfirstandandi tíð.
Er ekki hragsnlegt að mentunin gæti hætt
rapp skaða þann, sem vér urðum að þola, með
því að missa svo marga af atgjörfismestu
mönnum þjóðarinnar, með því að flýta ment-
rara þeirr uppvaxandi, svo þeir nái menningar-
takmarki því, sem hinir stóðu á?
Er ekki framfarir nútímans nógra miklar,
til þess að vinna upp tapið, sem vér höfum heð-
ið og töfina sem orðið hefir við ósamraranið,
sem komist hefir inn í menning vora?
Tilfinning vor serir manni, að við getram
þroskað svo hið andlega atgerlfi og alf vort
að við verðum andlega sterkir — það er eðli-
legt og liúft að hragsa, að allir menn séu jafnir
og að ekki þrarfi annað en að taka harnið, sem
fæðist í þorpum þeim, sem það fólk býr í, sem
dýpst hefir fallið í svívirðing oig evmd, og
senda það á skóla, tií þess að það gjörbrevtist.
Nákvæm rannsókn sýnir, að þessi tiífinn-
ing manna hefir ekki við neitt að stiðjast. Há-
skóla forstöðumaðnr einn sagði: Háskólarn-
ir húa ekki heimskingja til, þeir þroska þá
hara.” Efni og rapplag mannanna er þeim
meðfætt, hvort beldur það er gott, ilt eða þar
á milli.
ösegjanlega þýðingarmikið atriði•
Utanaðkoma'ndi kringumstæður eða áhrif
geta ekki fremur hindrað, eða komið í veg fyr-
ir arfgengt eðli, heldur en að söngstjóra er
miigulegt einum að framkva'ona verk heils söng-
flokks. En það ermöguleigt fvrir söngstjóraun
að leiða flokk sinn og að koma samræmi í
söng 'hans.
Þannig er það með mentunina. — Kenn-
ari, sem á að kenna í skóla, þar sem höm með
lamaða hæfileika eru Fiaman komin á, getnr
verið með afbrigðum flínkur, en þroska skil-
yrði nemendanna eru takmörkuð. Samlíkirig
þeissi hoM eer að sé ekki ó.sanncriörn; efni það
sem kynslóð þessi á yfir að ráða er ekki eins
gott og það sem liðnar kynslóðir áttra yfir að
ráða, þegar þara hin sterku öfl, sem vér höfum
minst á, létra ekki eins mikið til sín taka.
Afstaða konunnar.
Eitt atriði er eftir að athuga, sem er afar
þýðingar mikið, en það er afstaða konrannar.
ELIS THORWALDSON,
MOUNTAIN, N. D.
Borgar 1 1 cents fyrir gripahúðir og
líka kaupir hann hestahúðir.
>
Mentun, þátttaka hennar í hinum lærðu
stöðum og framsókn kvenna yfirhöfrað, hefir
leitt fram stórkastlega mikið af andlegu afli,
sem áður var svo að segja óþekti, og er það
ósegjanlega mikill gróði fyrir þjóðina. En
samhliða þeim hlnnnindum fer þýðingarmikil,
vaxandi en kvíðvæfileg tilhneiging.
Lífsstefna, sem þannig hefir opnast gáf-
uðum konum meðar ásamt öðrum atriðum, sem
standa í nánu sambandi við hana, til þess að
halda þeim frá giftingu og barnaeign —• ein-
mitt þeim konum, sem best eru fallnar til þess
að vera mœður. Konur, sem em sjálfstæðar,
framkvæmdarisamar og gáfaðar (eðlis eirikenni
þau, sem nauðsynleg era hverri hjóð til fram-
fara), em að tapast úr mæðratölu þjóðariun-
ar, eða þó þær giftist, þá fer tölu þeirra sífelt
fjölgandi, sem færa henni eitt, og í mestalagi
tvö afkvæmi.
E’ftir því sem hngsnnarháttur þjóðfélags-
ins uú er, þá giftast þær konur, sem afburða
hfnfileikum eru gæddar með þeirri hugsun að
eftirláta færri erfingjum manngildi sitt, heldrar
en stúlkur þær gera, sem aldar ern upp á þeim
stöðvum, sem siðferðisástand þjóðarinnar er
lægst á, oig ekki era gæddar hálfu viti á við þær
fyrnefndu.
Afleiðingarnar eru eins auðsæjar, eins og
þær eru óumflýjanlegar.
Niðurstaða.
Eginleikar mannanna bæði andlegir og
Kkamlegir eru arfgengir.
Þroslnmar áhriif mentunar og kringum-
stæða á menn era afar seintekin.
Vér tökum. að erfðum frá ættfeðmm vor-
ram mjög mismranandi þrosknnar hæfileika,
hæði andlega og 'Kkamlega.
Það er viðurkent sannleiks atriði í sam-
bandi við nútíðar menning vora að sá helming-
rar fólksins sem tekið hefir Ktilfjörlegan ættar-
þroska að erfðum, fjölgar mannkyninra miklra
örara en sá hlutinn, sem bestan hefir tekið ætt-
ar arfinn.
En dálítið er þetta jafnað með því hve
daraðsföll eru ttniklra tíðarii á meðal þeirra fyr
töldu.
Ef þessari stefnu heldrar áfram, þá er það
augnm rappi, að hre.sk menning, (og öll vestræn
menning) er dariða dæimd; þar sem hún hefir í
för með sér vaxandi og víðtælkt tap andlegs og
líkajm'legs atgjörfis.
Hér er ekki staður né tími til þess, að tala
bót á þessu — en augljóst er það, að ef fjölg-
un eða fæðingar á meðal þess hluta þjóðarinn-
íir, sem á yfir mestum þroska að ráða geta orð-
ið imeiri, eða fleiri, en hjá þeim hlrata hennar
sem styttra er á veg kominn, þá getum við von-
glaðir horft fram á komandi tíð.”
Ástœðurnar
fyrir því að hugur íslcnzkra bænda
hnegist til Canada
22. Kafli.
“Ekkert land í iheimi, ihefir
'heilbrigðari þroskasög-u að baki,
en Canada,” isegir skýrsla Natf-
onal City bankans. “pegar tekið
er tillit til þess, hve landið er
nngt, og vegalengdirnar miklar,
sætir iþað undrun, hve miklu íbú-
arnir Ihafa afílcastað á svo skömm-
um tíma. Járnbrautir tengja
ströd við strönd og flytja hið
imikla uppskerumagn til hafnar-
borganna.”
Á það er enn fremur bent, hve
fraimúrskarandi vel að Canada-
jþjóðinni hefir tekist að ráða fram
úr hinum ýmsu fjárhagsörðugleik-
um, sem af heimastríðinu mikla
leiddu.
“Eftir öllum eyktamörkum að
dæma, verður eigi annað sagt, en
að afkoma iþjóðarinnar á árinu
1921 til 1922, bendi ótvírætt á
bjarta framtíð. Hagur þjóðarinn-
ar er auðvitað miklu leyti undir
þvií kcrninn, hvernig uppskeran
hepnast, en hún hefir líka iþvi nær
undanteknigarlaust, gefist vel.
Fólkstala í Canada er hérum bil
einn Ihálfur áf einum af ihundraði
fólksfjöld aallrar veraldarinnar.
pó framleiðir Canada 90 af ihund-
raði af allri Cohalt framleiðslu
heimsins, 80 af hundraði af as-
ibestos, 85 af Ihundraði af nickel,
32 af ihundraði af alfalfa og
timbri til pappírsgerðar, 20 af
hundraði af við til húsagerðar, 20
af hundraði af söltuðum og þurk-
uðum fiski, 18 af hndraði af höfr-
m, 12 af hundraði silfurs, 12 af
hundraði hveitis, 11 af .hundraði
NÚ ER TlMINN
að HUGSA UM
J ó LAGJAFIRNAR
Gerið þetta Rafmagns Jól
KAUPIÐ:
Rafeldavél, Rafþvottavél, Vacuum Cleaner, gegn vægram
afborgunum. Yðar egið Hydro hefir veitt yður ódýr-
an aflgjafa.
Notið City Light and Power ....
á heimili yðar
MnnípeöHijdro.
55-59
Princets St.