Lögberg - 30.08.1923, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
30. AGÚST 1923.
Barónsfrú Mainau.
Eftir
E. Marlitt.
s= = 1 —-:_r=r- t : ■ -- — r-=
Hirðdróttsetinn hrökk við ofboðslega. “Eg,
yðar hátign ?” sagði hann með breyttri rödd.
“Heldur vildi eg deyja, heldur ganga hús frá húsi
og biðja um brauð en að vera einn einasta dag
með mínum úrkynjaða bróðursyni. — Eg verð
kyr í Schönwerth og ef yðar hátign vildi af og
til láta geisla náðar sinnar og hylli falia á hið
einmanalega líf yðar gamla og trúa þjóns, þá —”
“Herra von Mainau,” greip hún fram í fyrir
honum með köl4um og hörðum róm um leið og
hún lagði höndina á handlegginn á Brandau
greifa, “eg hefi heyrt að vindurinn í nótt sem leið
hafi brotið eitt fallegasta austurlenzka tréð yðir —
það var það, ein sog þér munið, sem dró mig ávalt
til Kashmir-dalsins. Eg verð líka að segja yður,
að eg hefi enn ekki getað losað mig við hryllinginn,
sem fer alt af um mig, þegar eg hugsa um þessa
hræðilegu sprengingu, sem engu mátti muna með
að gerði erfðaprinsinn og bróður hans að aum-
ingjum. pér getið skilið að það hlýtur að líða
langur tími áður en móðurhjartað nær sér aftur
eftir svo mikla hræðslu.”
Fjörugur hoppdans hljómaði frá hljóðfæra-
flokknum og hertogaekkjan fagra flaug af stað
yfir gólfið með Brandau greifa. Um leið og hún
færðist fjær hneigði hún höfuðið rembilega fyrir
hirðdróttsetanum, sem stóð eftir vandræðalegur.
Hún var svo undarlega “æst og ofsafengin,” eins
og nokkrar gamlar konur, sem höfðu ánægju af
hneykslissögum, hvísjuðu sín á milli. Hirðdrótt-
setinn, sfm var orðinn náfölur, stóð með skjögr-
andi hné og horfði á eftir henni. petta var ó-
ski’janlegt og a'Iveg dæmalaust! Skyldu ekki
hans drembnu forfeður rísa upp úr gröfum sínum
á næsta augnabliki og hrinda honum frá sér?
Mundi ekki jörðin opna sig og gleypa hann, hinn
óhamingjusama og brennimerkta mann? Hann
var kominn í ónáð, hann, sem hefði gefið djöflinum
sál sína og likama til þess að slík óhamingja
kæmi ekki fyrir hann! En nú var hún samt fall-
in honum í skaut, og hékk eins og þrumuský yfir
höfði hans, án þess að hann hefði nokkuð til saka
unnið. Og eftir tíu mínútur mundi þessi dýr-
mæta frétt berast óðfluga milli öfundarmanna
hans og óvina, og hundrað augu og fingur mundu
benda á hann illgirnislega — hann hinn fallna
hirðdróttseta. — Hann gekk út úr salnum.
Strax^á eftir viðhafnarvagni dróttsetans var
skrautvagninum með þeim apalgráu fyrir ekið
fram fyrir höfuððyr hertogahallarinnar.
“Erindi mínu er aflokið. Nú má eg flytja
brúði mína heim,” hvíslaði Mainau að Líönu um
leið og hann lyfti henni upp í vagninn.
XXVI.
Hann sat nú aftur upp í ökumannssætinu og
stýrði hestunum, en hún hallaaði sér aftur á bak
í horninu á vagninum; en nú var hún ekki eins cg
þegar hún kom þangað fyrst, eins og óásjáleg grá
nunna, köld í skapi og vonlaus. Hinn dýri en
áður forsmáði brúðarkjóll breiddist yfir hvítu at-
lassilkisessurnar; smaragðarnir glitruðu í hári
hennar og augun hennar hin undur fallegu og gáfu-
legu fylgdu leiftrandi af gleði hverri hreyfingu
hins fríða manns. Frammi fyrir honum sýndi
hún ekki lengur hið móðgaða dramb og hina köldu
þrálátu mótspyrnu, sem hún hafði áður sýnt.
pað var hlýtt og kyrt veður þessa nótt og
tunglskin. Bleikur máninn sveif uppi í himin-
hvolfinu eins og silfurkúla, oltin út í dimmblátt
djúpið; en yfir jörðinni var hin einkennilega birta,
sem lætur hlutina renna savnan. Handan við
vatnið í garðinum, sém lá slétt eins ojf"spegill,
runu krónur linditrjánna saman í óskýrar heild-
ir og fiskiþorpið hvarf svo gersamlega í skuggan-
um af þeim, að það var rétt eins og að einhver
risahönd hefði falið þetta leikfang hertogahirðar-
innar niðri á vatnsbotni. — Líana vissi ekki að
einmitt þar hefði nafn hennar fyrst verið nefnt
fyrir hertogaekkjnuni, að þar hefði greifadóttir-
in með rauða hárið verið dregin fram til þess að
hefnd, sem hafði verið fyrirhuguð í mörg ár, naíði
fram að ganga, og það án hennar vilja og vitund-
ar. prátt fyrir það veik hún höfðinu undan með
hálfgerðum hryllingi; hin dökka trjáamergð og
blýgrái liturinn á kyrrum vatnsfletinum mynduðu
svo draugalega sjón. Unga konan barðist einn-
ig við fleiri ógeðsleg hugboð. Hún vissi að
hirðpresturinn sat í viðhafnarvagninum dróttset-
ans, sem var góðan spöi á undan þeim á veginum
til Schönvverth; hann hafði sannarlega bæði
dirfsku og úthald rándýrsins, sem eltir bráð sína
Einhver kveljandi kvíði greip hana, er vagninn fór
út úr skóginum og ók niður í hinn yndislega fagra
Schönnwerth-dal, sem tunglið iaugaði í geislum
sínum; vagn dróttsetans sást sem snöggvast áður
en hann hvarf inn í mösurkjarrið. Hún varð að
taka á öllu hugrekki sínu og beita allri sinni skýru
hugsun til þess að stilla sig um að biðja Mainau að
aka framhjá Schönwerth og fara með sig strax
þessa nótt til Walkerhausen.
Um leið og vagninn staðnæmdist fyrir framan
höliina stóð frú Löhn við hliðina á honum eins og
hún hefði sprottið upp úr jörðinn. “Nú er alt búið;
hún dó fyrir einni stundu, náðuga frú,” hvíslaði
hún og henni var mjög mikið niðri fyrir. “Munk-
urinn er líka kominn aftur. pað getur vel verið
að hann skipi mér strax í kvöld að fá sér skraut-
muni hennar, svo að hann geti fengið þá gamla
herranumT hann gerði það í fyrra skiftið.”
“Eg skal koma,” sagði Líana. Hún stökk
út úr vagninum meðan frú Löhn fór aftur til ind-
verskft hússins. Líana var nú í mesta vanda og
hættu stödd, hún yrði að segja Mainau frá því
sem hefði skeð við dánarbeð Gisberts frænda
hans, hún yrði að segja honum alt, sem hún vissi,
og svo yrði hann að fara með henni og taka sjálfur
litla silfurhiulstrið, sem svo mikið reið á.
Hann hafði ekki heyrt til ráðskonunnar og fór
því með Líönu, .án þess að hann grunaði nokkuð
til herbergja hennar. Bæði hrukku við er þau
komuí stofuna, sem var við hliðina á bláa her-
berginu — ljós logaði á lampa, sem stóð á borði i
miðri stofunni, og við hliðina á því stóð drótt-
setinn beinn og hnakkakertur og studdi að eins
hendinni létt á borðplötuna.
“Fyrirgefið þér náðuga frú, að eg hefi farið
inn í herbergi yðar,” sagði hann með jöfnum
köldum kurteisisróm. “En klukkan er yfir tíu.
Eg var í nokkrum vafa um hvort að maðurinn yðar
gæti látið mér í té nokkur augnablik, til þess að
ræða um ofrulítið atriði, en þar sem ekki varð
hjá því komist, kaus eg að bíða hans hér.”
Míainau slepti handlegg konu sinnar og gekk
hratt.til gamla mannsins. “Hér er eg frændi. Ef
þú hefðir óskað þess, þá hefði eg gjarnan komið
upp til þín. Hvað er það sem þú vilt segja mér?”
spurði hann rólega, en þó með látbragði manns,
sem ekki ætlar að láta segja nokkuð óviðeigandi
við sig.
“Hvað eg vilji segja þér”, endurtók dröctset-
inn og reyndi að bæla niður reiði sína.” “Um fram
alt verð eg að biðja þig að kalla mig ekki frænda
þinn. — pú hefir eins og þú sagðir mér í morgun
-sjálfur, sagt skilið með þér og stéttarbræðrum þín-
um. En eg held fast við þá með lifi og sál, í
gegnum þykt og þunt. pessi skilnaður gildir eins á
milli þín og föðurbróður þíns, óafturkalíanlega og
ávalt.”
“Eg mun reyna að bera þann missi,” sagöi
Mainau, sem var orðinn fölur í framan, rólega og
með skýrri rödd. Framtíðin mun leiða 1 ljós
hvað þú græðir við það að reiða þig að eins á eitt
einasta spil. Góður vinur, sem svo er nefndur.
hvíslaði að mér í mesta flýti, þegar eg fór út úr
hertogahöllinni, að þú hefðir mín vegna fallið í
ónáð„ — dróttsetinn fórnaði upp höndunum, eins
og hann væri yfirkominn af hræðslu, er hann
heyrði orðið “ónáð” talað á svona rólegan hátt,
eins og hann vildi koma í veg fyrir að bróðurson-
urinn hreyfði við þessari hræðilegu staðreynd —
slík aumkunarleg smásálarhefnd, þar sem óvið-
komandi maður verður að þola fyrir annan , getur
í sannleika fylt mann með viðbjóði, og þess vegna
þarft þú fyrst og fremst að skilja þig frá þínum
ættmennum og segja skilið við alt, sem getur gef-
ið þínu einmanalega lífi markmið og stuðning í
framtíðinni. Og þetta verður að gjörast strax,
nú í nótt, til þess að þú snemma á morgun getir
sagt frá viðskilnaði þínum við þá, sem eru djúpt
fallnir, og beðið í guðs nafni, að hin höfðinglega
náð megi veitast þér aftur. — Hvað missir þú þá
við —”
“Hvað eg missi!” hrópaði dróttsteinn æfur.
“Ljós augna minna, loftið sem eg anda í. Eg dey
ef þessi hræðilga ónáð endist nokkra mánuði —
pað kemur ekki mér við hvað þú heldur um það.
— Hann gat ekki lengur haldið sér uppréttum og
hneig niður í næsta hægindastól.
Mainau snéri sér frá honum með augsýnilegri
fyrirlitningu . “Eg hefi þá í rauninni ekkert
meira að segja um þetta að segja um þetta,” sagði
hann hálf hátt og yfti öxlu'm. — “Eg hélt að eg
gæti enn þá vakið ást þína til Leós —”
“óhó, hér erum við þá komnir að því atriði,
sem eitt út af fyrir sig hefir komið mér ti'l þess að
tala við þig einu sinni ennþá. — Bamabarn mitt,
einkabarn dóttur minnar —”
“Er sonur minn,” greip Mainau fram í fyrir
honum og horfði beint í augu hans án þess að láta
sér bregða. “Hann verður að sjálfsögðu hjá
mér.”
“Alls ekki! Sem stendur getur þú ekki dregið
hann með þér til Frakklands, það get eg auðvitað
ekki komið í veg fyrir; en eftir nokkra mánuði.
muntu komasf að raun um hvað það þýðir að
bjóða byrginn þeim, sem hafa bæði hið veraldlega
og andlega vald í höndum sér.”
“Eg held að eg geti næstum orðið hræddur,”
sagði Mainau, “ef eg stæði ekki á mínum eigin
fótum. — Eg veit hvar þú ætlar að koma aflinu
að. Vegna þess að eg hefi gefið barni mínu, sem
er skírt í hinni kaþólsku kirkju, móður, sem er
•mótmælendatrúar, og fengið frjáls,',yndan guð-
fræðing til að vera kennari þess, þá á kirkjan að
hafa rétt til þess að bjarga sál, sem heyrir henni
til. peir sem beyja sig fyrir páfastólnum taka
ekkert tillit til réttar föðursins. Hver vill þrefa
um þesskonar smámuni, þegar úrskurðir þjóðhöfð-
ingjanna og samþyktir fulltrúa fólGcsins eru virt-
ar vettugi í Romaborg, rétt eins og þær væru
sápubólur! Eg gæti verið þar í flokki sem biturt
stríð mót skoðunarhætti klerkanna er hafið, ef eg
kysi ekki Jieldur, sem sa eini, sem arás er gerð á,
að bíða eftir svarta hópnum. Látum hann
koma.”
“Hann kemur, það getur þú reitt þig á! þinn
glæpsamlegi mótþrói fær þá hegningu, sem allir,
sem trúir eru kirkjunni, hljóta að óska eftir,”
hropaði drottsetinn í ostjómlegri gremiu.
Reiddu þig bara á anda sjálfs þíns, vitið, sem þú
heldur að þú getir afrekað alt með; en einmitt
með vitinu færðu Jitlu áorkað. Spurðu á morgun
alla þá, sem voru í hirðsamkvæminu í kvöld 'og þú
munt ekki finna einn einasta, sem vill kannast við,
að pú hafir haft alt þitt vit. Maður, sem er
með öllum mjalla og hefir óbrjáJaða hugsun —”
Ber ekki höfuðið hátt, heldur skríður og
smjaðrar fyrir þeim, sem valdið hafa viltu segja.”
Eg \il segj aað alt þitt athæfi þessa síðustu
daga sé svo undariegt, að það sé nauðsynlegt að
leita læknisálits,” öskraði gamli maðurinn örvita
af reiði.
“Nú, það á að vera skarðið í virkisvegginn,
sem a ðveraldlega valdið á að komast inn um, til
þess að geta unnið á mér,” svaraði Mainau Hon-
um var mjög gramt í geði en hann talaði samt
i gJaðlegum en þó bitrum róm. Mig stórfurðar
á þér. pað á illa við fyrir jafn sniðugan
bragðaref og hirðmann og þú ert, að segja í reiði
sinni frá öllu sínu leynilega ráðabruggi. pegar
þá að baráttan við prestalýðinn er vel og farsæl-
Jega um garð gengin, þá koma dómstólarnir til
sögunnar og lýsa því yfir, að maður sé ekki ábyrgð-
arfullur fyrir verkum sínum, einmitt vegna þess
að maður hefir barist, og sökum þess að heil
hjrð, með hennar hátign, hertogaekkjuna í broddi
fylkingar, sver það, að maður hafi ekki verið með
öllum mjalla eitt kvöld.”
Dróttsetinn stóð upp. “Eg verð að mælast
til þess að þú gleymir ekki, í minni nærveru, virð-
ingu þeirri, sem þér ber að sýna hinni tignu konu,’
sagði hann með sinni andstyggilegu hryssings-
rödd. Að hinu leytinu hefi eg sagt þér frá þessu
svo kallaða “leynilega ráðabrugg’”. pú skalt vita
það, vegna þess að eg, sem einn limur Mainau
ættarinnar, finn það skyldu mína að frelsa nafn
okkar eins lengi og það er unt frá almennu
hneyksli og ósóma. En eg get heldur ekki slak-
að hið allra minsta á kröfum mínu'in, vegna míns
dána, strangtrúaða barns, og þess vegna spyr eg
þig blátt áfram: vilt þú gefa mér Leó eftir af
frjálsu mvilja; eg hefi eins helgan rétt til þess
þú.”
Hann komst ekki lengra. Mainau hló hátt,
svo að hann varð að þagna. í sama bili læddist
konan inn í búningsherbergið og þaðan út í súlna-
göngin. Hún þorði ekki að bíða eitt augnablik
Jengur. Hin framúrskarandi hrokafulla fram-
koma dróttsetans sýndi bezt, að hann þorði að
reiða sig á að sterk öfl mundu styrkja sig í sínum
óréttlátu kröfum. Gamli maðurinn sem vxr
sannfærður um sigur sinn, varð að fá annan skell
í dag. — En nú varð það að vera vegna han eigin
glæps. Hversu mikils sársauka olli ekki með-
líðun hennar með Mainau henni! Hversu heitt el-
skaði 'hún ekki hann, sem tók svo djarflega við
afleiðingunum, sem ást hans tfl hennar hafði í'för
með sér!
Hún gleymdi því að hún hafði skilið eftir
kápu sjna og hettu í salnum, og hún tók heldur
ekki eftir því, hvernig þjónarnir, sem höfðu staðið
og hlerað, viku frá frá forstofunni, er hún flýttl
sér framhjá og fór berhöfðuð út í tunglsljósið.
Indverzki garðurinn lá fyrir framan hana
eins ókunnuglegur að sjá og eins skínandi í silfur-
hvítu tunglsljósinu og hann hafði verið fyrstu nótt-
ina, sem hún dvaldi í Schönwerth en hvílíkur
munur var ekki á þeim degi og þessum! Nú i
nótt skyldi syndarinn gavrfi verða fyrir reiðarslagi,
eins og stóra tréð í garðinum, er stormurinn hafði
kastað um í einu vetfangi.
Líana gekk hratt áfram og að eins skrjáfið í
kjólslóða hennar rauf þögn næturinnar. Um leið
og hún kom inn í myrku trjágöngin, þar sem ap-
arnir og páfagaukarnir héldu sig, hrökk hún sam-
an og nam staðar eitt augnablik. Hún heyrði
ekkert hljóð frá dýrunum upp í trjánum, en hún
heyrði marra undir fæti eins og stigið væri þungt
til jarðar á gaiigstignum. “Er nokkur her?
spurði hún og gekk varlega til baka að enda trjá-
ganganna.
“pað erDammer, náðuga frú,” var svarað með
vandræðalégri rödd.
Hún andaði aftur létt. Hann gekk hratt
fram hjá henni, og heilsaði henni með lotningu og
nam staðar rétt hjá. Hún leit til hliðar og þá
sá hún strax hvers vegna að hann var hér; þar stóo
ein hinna fríðu herbergisþerna, með kafrjóoar
kinnar, sem hún reyndi vandræðalega að feia, og
hneigði sig. pau höfðu ekki séðst síðan að
veiðimaðurinn var rekinn úr vistinni, og nú höfðu
þau mælt sér mót hér. Það var sem velt væri
þungum steini af brjósti Líönu, er hún vissi að
þau voru þarna í grend.
Dyrunum á indverska húsinu var lokað. Fyr-
ir gluggunum héngu þykkar ábreiður og fjöl var
negld fyrir gatið þar sem brotna rúðan í hurð-
inni hafði verið. pegar Líana barði hægt á
hurðina var ein ábreiðan dregin varlega ofur-
lítið til hliðar. Svo var hurðin opnuð hljóð-
laust og án tafar.
“Hefði þetta verið munkurinn, þá hefði eg
ekki hleypt honum inn,” hvíslaði frú Löhn um
leið og hún skaut slagbrandiunm fyrir hurðina.
Hvítt lín var breytt yfir hina dánu konu og
Gabríe1! lá sofandi á hægindastól. Ráðskonan
hafði breitt hlýja rúmábreiðu yfir hann, og frá
vaxkertunum í silfurstjakanum féll dauf birta á
andlitið á honum. Höfuð hans hvíldi á dökk-
leitri sessu og andlitið var hvítt eins og á dauð-
um manni.
“petta er líka leyfar frá fyrri dögum, sem
eg hefi varðveitt frá að komast í hendur gamla
nirfilsins í hö’.linni,” sagði frú Löhn og benti á
hinn skrautlega silfurkertastjaka. Hún var
hefðarfrú vesalingurinn hafi nokkur verið það,
þess vegna ber að sýna henni þenna síðasta heið-
ur.”
Hún lyfti upp líninu, sem huldi líkið. Hjarta
“lótusblómsins” var hætt að slá, en samt var sem
fallega, ferska blómið, sem lá á brjósti hennar,
bærðist en af hjartaslögum. Hvítum vatna-
blómum var einnig stráð um svæfilinn og kjól
hinnar framliðnú.
“Gabríel kom með þau,” sagði frú Löhn;
henni þótti vænt um þessi blóm, og vesalings
drengurinn hefir fengið margt höggið hjá garð-
manninum, þegar hann hefir ætlað að týna þau.”
Hún lyfti mjúklega höfði dánu konunnar frá
koddanum meðan hún sagði þetta og Líana tók
keðjuna af hálsi hennar með sk.jálfandi höndum;
nú var hægt að ná silfurhylkinu úr höndum henn-
ar, þær sýndu ekki neinn mótþróa lengur. Líana
lét keðjuna um hálsinn á sér og stakk þessum
mikilsvarðandi skraaitgrip í barm sér.
“Á morgun,” sagði hún við frú Löhn með
hálfkæfðri rödd og fór burt. Einhver ósegjan-
legur dapurleiki og óskiljanleg tilfinning um að
hún væri að steypa sjálfri sér í voða greip hana
um leið og hún lagði kalt silfurhylkið á bert
brjóstið, og kom hjarta hennar til að hætta að
slá. Hún horfði frá dyrapallinum út yfir flöt-
*• 1 • timbur, fialviður af öllum
vorubirgöir tegundum, geirettur og als-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Korrið og sjáið vörur vorar. Vér erumaetíð glaðii
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire 8ash & Door Oo.
-- ---- Limitod-----
HENRY 4VE. EAST - WINNIFEG
ina, sem var umkirngd af rósarunnum og hlust-
aði, en hún hvorki sá né heyrði nokkur merki
þess að nokkur maður væri þar. Veiðimaður-
inn og unnusta hans mundu að sjálfsögðu hafa
farið burt úr gaðrinum, skelkuð út af kornu henn-
ar þangað. pað fór hrollur um hana er hún
reyndi að ganga niður tröppurnar og út í gegn-
um garðinn, en samt gat hún ekki fengið af sér
að ónáða frú Löhn, sem hafði lokað dyrunum á
eftir henni, aftur og biðja hana að fylgja sér. Hun
þorði heldur ekki að bíða lengur, því hver sek-
únda, sem lengdi hina ónáttúrlegu baráttu, sem
Mainau yrði að heyja, til þess að halda barninu
sínu, væri hennar sök.
Hún gekk niður tröppurnar og í gegnum rós-
runnana — þar stóð það þetta ógurlega eitthvað,
sem hún hafði fundið að væri í grend við sig,
eins og fuglinn finnur til návistar þess er viil
svifta hann lífi — þar stóð sá svartklæddi, ná-
fölur í framan og með brjálsemissvip; rakaði
bletturinn á miðju svörtu hárinu var draugaleg.i
nábleikur, er hann hneigði höfuðið til þess að
heilsa henni.
Fyrst varð hún svo hrædd að það var sem
blóðið frysi í æðum bennar, en svo varð hún svo
yfirkomin af reiði, að hún hafði aildrei áður fund-
ið til slíkrar gremju. pessi tilfinning varð yf-
irsterkari; og hún gerði hana harða í skapi og
miskunarlausa. Hún hreyfði hendina á þann
hátt, sem ekki varð misskilinn og dró að sér kjól-
faldinn, til þess að hann skyldi ekki snerta mann-
inn, sem stóð þarna í vegi fyrir henni; svo veik
hún til hliðar og ætlaði að halda áfram, án þess
að svara kveðju hans, en hann gekik aftur í veg
fyrir hana og dirfðist jafnvel að leggja höndina
á beran handlegg hennar, til þess að aftra henni
frá að komast áfram. Hún fölnaði við snert-
inguna. Hún hratt hönd hans frá sér með
snöggu átaki, greip kniplinga ermina, sem hékk
laus niður frá öxl hennar og néri þegjandi blett-
inn, sem fingur hans höfðu snert.
“pér eruð miskunarlaus!” hrópaði hann.
“J?ér komið frá deyjandi manneskju —”
“Frá dauðri manneskju ,herra hirðprestur,”
greip hún fram í fyrir honum; “frá manneskju
sem dó heiðin, og er þess vegna eins og við krist-
ið fólk komumst að orði, dauð bæði á líkama og
sál. En mun guð í sanngimi geta tekið við
sálum mannanna úr höndum prestapna, þótt þeir
geri sig seka í fölsun og skirrist ekki við að nota
hvert meðal til þess að verða drotnar yfir sálum
manna? Það hljótið þér að vita — Víkið úr
vegi fyrir mér, herra!” skipaði hún í drembileg-
um og hvössum róm. Hinum réttu boðberum
kristindó'msins lýt eg með lotningu — og guði sé 'lof
að þeir eru enn þá til. pér hafið sjálfur sýnt
mér svik yðar; það er ekki snefill af prestlegum
virðuleika til hjá yður, og þess vegna furðar mig
ekki á þeim innantómu uppgerðarorðum, sem eg
nýlega hefi heyrt frá vörum yðar. Látið þér
mig komast fram hjá!”
“Hvers vegna er aliur þessi flýtir?” spurði
hann háðslega, en þó í þeim róm, að auðheyrt var
að hann var í mikilli geðshræringu. “pér kom-
ið nógu snemma til að sjá hvernig hin óbætanlega
sundurþykkja frændanna fullgerist; hvernig hinn
elskulegi herra von Mainau slítur sundur öll göm-
ul bönd og treður undir fótum allar gamlar að-
stöður, til þess að geta tilheyrt yður einni!” —
Hann hafði þá aftur staðið í súlnaganginum, eins
og fyrstu nóttina, er hún var þar, og hlustað á það
sem frændunum fór á milli, og svo komið á eft-
ir henni. f þessari svipan komst hún fram hjá
honum, en þar sem hann var strax aftur kominn
að hlið hennar, hröklaðist hún alveg fram á vatns-
bakkann. “Já, yður og yður aleinni, náðuga frú!”
endurtók hann í sárbeittum róm. “Hótun yðar
í gær um að yfirgefa hann hefir eflaust komið
honum til þess að kasta sér fyrir fætur yðar —
en hvernig og hvenær? Eg vildi gefa einh af
limum mínum til þess að vita það. í kvöld i
söngsalnum sá eg þenna sigurljóma í yðar fagra
andliti — pér eruð stoltar af því-----en hversu
lengi varir það? “Fiðrildið hlýtur að fljúga sagði
hertogaekkjan. pað verður að breiða út vængi
sína til þess að heimurinn geti undrast yfir hinni
óvið.jafnanlegu litfegurð þess, segi eg líka. pér
getið lifað eitt ár í þessum dýrðlega hamingju-
draumi, en ekki einn dag lengur.
Hún bar höfuð sitt hátt og horfði á hann ‘með
leiftrandi augum. Óviljandi hélt hún áfram að
vík.ja undan honum, en hann færðist því nær. Hún
var komin fast á vatnsbakkann og þar stóð hún.
Hún spenti greipar og hélt höndunum fast að
brjósti sér og á andliti hennar var algleymissælu
svipur. “Gott og vel,” sagði hún, “eitt einasta
ár! En ár fult af óumræðilegustu sælu! Eg
elska hann, eg elska hann um alla eilífð og eg
þigg þetta eina endurgjaldsár frá honum með
þakklæti.
Presturinn rak upp hljóð, sem hann reyndi
að bæla niður; það var hljóð manns, sem er ör-
vita af reiði og örvæntingu.