Lögberg - 27.09.1923, Síða 4

Bla 4
/„ÖGBERG, FIMTUDAGINN
27. SEPTEMBER 1923

Jögberg Gefið út Kvem Fimtudag af The Col- ambia Press, Ltd., (Cor. Sargent Ave. & Toronto Str., Winnipeg, Man. Talaimart N-6327 o£ N-6328
Jón J. Bíldfell, Editor
GtanAskríft til blaSsina: TlfE C0LUMBIA PRES8, Ltd., Bo» 317Í, Wtnnlpag, UtanAskrift ritatjórana: EDiTOR L0CBERC, Box 317! Winnipag, N|an. ’
The "Lögberg” is printed and published by The Columbia Press, Limited, in the Columbia Building, 695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.

Menning.
Salurinn var ekki skrautlegur, en hann var
geysi stór. Fólkið streymdi að úr öllum áttum
í löngum lestum. Járnbrautarlestirnar, sem til
borgarinnar komu, voru allar fullar með fólki
og bifreiðirnar, sem streymdu til borgarinnar,
líka.
Stóri salurinn var orðinn þétt skipaður;
þar var maður við mann og allir—konur jafnt
sem karlar—biðu eftirvæntingarfullir eftir.ein-
hverju, sem átti að ske.
Allra augu horfðu í áttina til palls, sem var
í öðrum enda salsins og tjaldað var fyrir. Svo
var tjaldið dregið frá. Við pallinn stóðu nokkr-
ir menn. Uppi á honum sátu tveir menn í lín-
klæðum, sinn hvoru horni. Það voru vel bygð-
ir og hraustlegir menn.
Einn maður stóð á pallinum og hélt á vasa-
úri í annari hendinni, en með hinni hendinni
hélt hann á snærisspotta, sem festur var í kólf
eða kýrklukku, sem hengd hafði verið upp þar
við pallinn.
Svo hringdi hann og mennirnir í línklæð-
unum, sem hétu Firpo og Dempsey, ruku hvor
að öðrum og börðust nálega í fjórar mínútur.
Atján höggum skiftust þeir á, þegar annar lá
flatur á pallinum og hreyfði sig ekki. Svo var
það búið. Og til að sjá þetta borgaði fólkið á
aðra miljón dollara.
Flokkshatur.
Eitt akmeinum þeim, sem mannkynið þjá-
ist af og er þröskuldur á framfaravegi þess, er
flokkshatur. Það logar að meiru og minnla
leyti hjá öllum þjóðum og hjá sumum þeirra er
það að verða svoi óviðráðanlegt, að til vandV
ræða horfir. 1
Flokksstjórnar fyrirkomulag í stjómmál-
um hefir lengi átt sér stpð og gefist sumstaðar
'■el — víðast eða allsstaðar vel, þar sem hagur
þjoðarinnar, eða þjóðanna, hefir verið látinn
sitja í fyrirrúmi fyrir hagsmunum flokkanna.
En á síðari árum hefir þetta eins og svo
margt annað, lent út í öfgar og ófærur.
Hver flokkurinn á fætur öðrum hefir risið
upp með það eitt fyrir augum, að skara eld að
sinm eigin köku, og á þ.ann hátt hafa þjóðfé-
logm ekki að eins klofnað í tvent, heldur í marga
parta, sem svo hver um sig hefir blásið og
blasa að úlfúð, sem áður en varir hefir snúistí
upp í hatur innan þjóðfélaganna.
F4ar þjóðir eru víst eins illa komnar' í
þessum efnum eins og Grikkir. Þar logar nú
hatrið aðallega á milli hinna stærri flokka, sem
kendir eru við Constantinus konung annars
\egar, en hins vegar við hinn nafnkunna
stjoramálamann Grikkja, Venizelos. Um á-
stand það farast fréttaritara merks blaðs á
Englandi, sem verið hefir á GrikkJandi í lengri
tið, svo orð: #
Hatursbál þetta kemur ekki að eins fram
‘ orSum i Í,ílð er orðið svo magnað, að áhrif
þess hafa þrvst sér inn á prívat heimili manna
og eyðilagt þau, hafa slitið ástmey úr faðmii
unnusta og gjört samvinnu mannja að verzlun-
ar fyrirtækjum ómðgulega. Skiftingin í stjórn-
m;« unum innan fjölskyldanna er svo átakan-
ieg, að faðir og sonur geta ekki talast við. í,
bæjarmalum og verzlunarmálum geta þeir ein-
ir unmð saman, sem tilheyra sama flokkn.
nm. Sanía er að segja um listamenn og söng-
íræðmga, að þeir mælast ekki málum, ef þeir
eru af andstæðum flokkum. Blöðin, sem hafa
mikil áhrif á Grikklandi, eru hvað verst með
að kynda undir þessu hatursbáli.
Það er erfitt fyrir Englendinga að skilia
hve rotfast þetta flokkahatur á Grikklándi er
orðið, sem klýfur þjóðina í tvent. Menn héldu
að það mundi slokkna, þegar leiðtogarnir hurfu
ut úr stjornmálunum, en það er öðru nær, því
hatrið hefir aldrei logað upp með eins miklu
aíh eins og einmitt nú.
Aðal ástæðuna til þessa raunalega ástands
er að finna í ^aftöku stjómmálamannanna
grisku. Hvort sem hegning sú, sem þeir ó-
gæfusomu menn urðu að líða, var réttlát eða
ekki þa er eitt víst, að það eru þúsundir fif
Grikkjum sem trúa því, að þeir hafi verið sak-
lausir.
Fvrir skömmu síðan var eg á ferð í Kip-
hissia, þar sem auðmenn Grikkja eiga sér sum-
arbustaði. Þar hitti eg kunningja minn, sem
eg hafði ekki séð í marga mánuði, og tók eg
stiax eftir því, að hann gekk í sorgarklæðum.
Eg spurði hann að, hvort hann hefði mist
nokkra af sínurn nánustu. Hann svaraði:
Eg er að syrgja þá, sem mer eru enn kærafi
en áítvinirnir. Hvað eru ástvinir í saman-
burði við hina hugdjörfu stjórnmálamenn, sem
hópur glæpamanna myrti?” Svo bætti hann
við með ósegjanlegri beiskju: “Þess er ekki
langt að bíða, að vér réttum hluta okkar, og þá
skal þessi”—og hann benti á svartan borða, sem
hann bar á hattinum—“verða blóðrauður —
rauður í blóði fylgismanna Venizelosar. Eg
hefi svarið það, og svo hafa þúsundir annara
gert. ’ ’
Slíkur er, því miður, hugsunarháttur hjá
grísku þjóðinni, eins og nú stendur.”
Kaup bœjarbúa borgað í
bændavöru.
Fyrir nokkru síðan gjörði J. S. Wanamak-
er, forseti baðmullar félagsins í Bandaríkjun-
um, all-ítarlegan samanburð á kaupgjaldi og
verðgildi kaupgjalds verkafólks í bæjum og
bænda, sem þá vakti nokkra eftirtekt.
Nú nýlega hafa bankar í Bandaríkjunum,
einkanlega þó The Harriman National Bank of
New York, verið að benda á mismuninn, sem
væri orðinn á milli kaupgjalds handverks-
manna í bæjum og bænda, sem bankinn segir
að vilji fá að vita hvera vegna að gangverð eða
kaupvald bænda-dollarsins, sé minna en kaup-
vald dollara verkamanna, og til þess að sýna
mismuninn, þá tekur sá, er mál bankans flytur,
eftirfvlgjandi útdrátt úr skýrslu J. S. Wana-
makers.
“Ef borga ætti “plastrara” laun fyrir eins
dag^s vinnu (átta stundir) í eggjum, þá þyrfti
sextíu og þrjár ,og hálfa tylft, eða 762 egg
til þess.
Seytján og hálfan mælir af maískorni, eða
árs-uppskeru úr hálfri ekra af landi, þarf til
þess að borga daglaun eins múrara.
Tuttugu og> þrjú hænsni, með því móti að
hvert þeirra vigti þrjú pund, þurfa til þess að
borga einum málara átta stunda vinnu í New
York.
Fjörutíu og tvö pund af smjöri, eða smjör-
efni úr fjórtán kúm, sem er vel gefið og mjólk-
aðar tvisvar á dag, þarf til þess að borga ein-
um “plumber” daglaun í þeirri sömu borg.
Eitt hundrað og sjötíu og fimm pund áf
svínakjöti af svínum, sem alin hafa verið í átta
mánuði, þarf til þess að borga einum trésmið
átta stunda vinnu.
Segjum, að menn færi sig upp á skaftið og
færu að gera samanburð á bankastjórum, svo
sem bankastjóra Harrimans bankans með $60,-
000 launum á ári. Til þess að borga það, þyrfti
alt, sem þrjátíu meðal bændur innvinna sér á
ári. Það þarf tvö hundruð mæla hveitis til þess
að borga eins dags kaup þeirra, hvort heldur
að þeir vinna þrjár eða átta stundir á dag.
Og ef menn vilja færa sig enn lengra upp á
við, og leggja þennan Wanamakers mælikvarða
á kaupgjald þeirra, sem hafa 100,000 dollara
árslaun, þá þarf smjörefni úr 330 kúm til þess
að borga kaup þeirra, án þess að þar sé frá-
dreginn nokkur kostnaður.
Bezta hveiti í heimi.
Eitt af þeim viðfangsefnum, sem vísinda-
mennirair hafa haft með höndum nú síðustu
árin, eru að finna _eða framleiða hveititegund,
sem óhult er fyrir ryði, og að auka og bæta
hveiti framleiðsluna.
Hveitið, sem er orðið aðal komframleíðsla
heimsins til manneldis, er mjög misjafnt að
gæðum. Allir vilja komast upp á lag með að
framleiða hveiti, sem er bæði gott til manneld-
is og eftirtekju.
Nú sem stendur er það bezta hveiti, sem
menn þekkja, framleitt í Canada, en Englend-
ingar hafa ásett sér að framleiða hveititegund,
sem ekki að eins tekur Canada-hveitinu fram
að gæðum, heldur líka að vöxtum.
Professor Biffen í Cambridge á Englandi
hefir gert tilraunir í þessa átt. Fyrir seytján
árum síðan tókst honum að frarnleiða hveiti-
tegund, sem hann nefndi Yeoman-hveiti, sem
hefir gefið af sér 96 mæla af ekrunni á landi,
sem er undirbúið á vanalegan hátt. Þannig
fékk einn bóndi í Kent 480 mæla hveitis af fimm
ekrum af landi.
Professor Biffen gjörir þessar tilraunir
sínar á fyrirmyndarbúinu í Cambridge. Þar
má sjá margar gróðrarstöðvar, sem gert er
í kring um og yfir með smáriðnum fuglavír.
1 þessa bletti er svo sáð. Eru þessar gróðrar-
stöðvar hafðar svona margar til þess að hægt
sé að bera saman vöxt og afrakstur hinna
ýmsu hveititegunda. Svo aftur er hinum ýmsu
hveititegundum sáð víða um sáðlandið, til þess
að gefa þeim tækifæri á að þroskast í mismun-
andi jarðvegi. A þenna hátt eru tilraunirnar
gerðar og hveiti frá öllum löndum heims, þar
sem það er framleitt, fengið til reynslu. En
samt er tegund sú af hveiti, sem Red Fife nefn-
ist, notuð sem móður-planta í sambandi við
allar tilraunir.
Sögu þeirrar hveititegundar er víða að
finna, en vér þýðum hana lauslega eftir Family
Herald and Weekly Star:
“Red Fife hveiti er Canada-hveiti og var
ræktað í Vestur-Canada nálega eingöngu, þar
til á síðari árum að menn hafa farið að rækta
aðrar tegundir, og er saga þess all-merkileg.
Arið 1821 flutti maður einn frá Kinderdine
á Skotlandi vestur um haf til Otpnabee héraðs-
ins í Ontario. Maður sá hét David Fife.
Nokkru seinna, eða árið 1842, skrifaði hann
vini sínum einum á Skotlandi og bað hann um
að senda sér ofur lítið af hveiti til útsæðis.
Varð kunningi hans vel við þessari bón og
sendi hveitið. David Fife bjó landblett undir
sáiiingu og sáði þessu hveiti í hann næsta vor.
En á þessu var samt sá ljóður, að Davíð Fife
vissi ekki að hveitiútsæði þetta var “Fall-
Wheat”, sem kallað" er, það er hveiti, sem sá á
haustin. Náttúrlega fór þessi hveitirækt hjá
David út um þúfur. Þáð fraus alt saman nema
þrjú hveitikorn á sömu stönginni, sem móðn-
uðu í tíma, og auðsjáanlega voru komin frá
sama útsæðiskorninu. Þessi hveitikorn tók
David Fife og varðveitti og sáði þeim svo aft-
ur næsta vor og svo koll af kolli, og liafði þessr
nýja korntegund, Red Fife, það til síns ágætis,
að þegar öll uppskera eyðilagðist af ryði í
Ontario, þá var hún sú eina hveititegund, sem
stóðst það.
Agæti þessarar hveititegundar fór nú að
breiðast út. Bóndi frá Wisconsin, kunningi
Fife, skrifaði opinberlega um þessa hveititeg-
und og eins hvernig að hún væri til orðin, og
það leið ekki á löngu áður en Red Fife var orð-
ið aðal útsæðishveiti í öllu Norðvesturlandinu
og þékt um flest lönd, sem harða hveitið frá
Manitoba.
Árið 1876 varð öll hveiti-uppskera í Ontario
ónýt, og allar Red Fife byrgðir þrutu. En R.
C. Steel frá Toronto var Sér úti um 857 mæla
af hveiti frá Manitoba og var það hið fyrsta
hveiti, s'em selt var út úr fylkinu og sent aust-
ur, og það var Red Fife.
Árið 1905 rakti Dr. Saunders, jurtafræðing-
ur stjórnarinnar í Canada, sögu Red Fife hveit-
isins til Galicíu, og hélt fram, að hveitið sem
David Fife fékk, hefði verið sent frá' Danzig
upphaflega, sem var að eins þrjú hunduð míl-
ur í norður frá stað þeim, sem hann fékk sitt
hveiti frá. Það var og Dr. C. E. Saunders, son-
ur Dr. Saunders, sem áður er nefndur, er fann
upp Marquis hveitið, sem mönnum hefir reynst
svo vel. Vér getum því rakið miljónir mæla af
hveiti, sem framleitt hefir verið í Vestur-Can-
ada, í gegn um; Wisconsin til litla þorpsins í
Ontario, og þaðan til blóði storknu sléttanna í
Galicíu. ”
Eins og sagt var, þá notaði prófessor Bif-
fen Red Fife hveitið sem móðurplöntu við all-
ar tilraunir sínar, vegna þess hve gott það er
og hve vel það þroskast; enn fremur, þá má
fra*mleiða það ár eftir ár án þess að það tapi
nokkrú af ágæti sínu, þar sem aðrar hveititeg-
undir missa kraft sinn að meiru og minna leyti
eftir að búið er að framleiða þær eitt eða tvö
ár. á Englandi.
Red Fife hveitið, sem er kjarnbezt, þc það
gefi ekki eins mikið af sér og sumar aðrar teg-
undir af hverri ekru, þá er uppskeruvöxturinn
bættur með því að tímga það saman við aðrar
tegundir, sem ekki eru eins kjarngóðar, en gefa
meiri uppskeru, og fá menn þá beztu einkenni
bæði móður- og föður-plöntunnnar.
Það kemur oft fyrir, að mönnum takist á
þann hátt að framleiða hveititegund, sem gefur
meira af sér, en hveititegundir þær, sem það
er komið af.
Á sínum tíma er hveitikornið slegið, bund-
ið í knippi, þreskt og merkt. Á næsta vori er
því sáð aftur, það er að segja þeim hveitikorn-
um, sem lík eru að sherð og lögun. Þegar
hveitistöngin, sem upp af þessum kornum vex,
kemur upp, þá kemur mismunurinn enn á ný í
ljós. Það af hveitinu, sem fallegast er, er tínt,
en hinu fleygt, og þegar búið er að gera þetta
í þrjú til fjögur ár, þá er hið nýja hveiti buið
að ná sinni réttu mynd og sínu rétta eðli. Þar
næst kemur að framleiða hveititegundina til út-
sæðis, og er það gert ár eftir ár unz næguil
forði er fenginn til þess að selja til eins eða
tveggja bænda, sem eru nógu lánsamir til þess
að ná í það, sem framleiða svo eins mikið af því
og þeir geta til útsæðis. Það er liðinn hálfur
mannsaldur áður en nægilegur forði af nýrri
hveititegund er fenginn handa nokkrum bænd-
um.
Ekran gefur af sér 96 mœla hveitis.
Meðal beztu hveititegunda í heimi er Yeo-
man-hveitið, sem prófessor Biffen framleiddi
fyrir hér um bil 17 árum, en hefir ekki enn náð
mikilli útbreiðslu. En bændur munu reka upp
stór augu, þegar þeir vita, að Yeoman-hveitið
hefir gefið af sér 96 mæla af ekrunni af landi,
sem er undirbúið á vanalegan hátt, eða þrisvar
sinnum meira en vanalega uppskeru á Eng-
landi. Bóndi einn í Kent fékk 480 mæla af
Yeoman-hveiti af fimm ekrum, og er það sýnis
hom þess, hvaða þýðingu tilraunir Professor
Biffens hafa, og enn fremur má geta þess, að
það er á vitund manna, að hann hefir nú fund-
ið upp nýja tegund hveitis, sem tekur Yeoman
hveitinu langt fram.
RyÖlaust hveiti.
Annað afreksverk, sem Professor Biffen
hefir afkastað, er að finna hveititegund, sem
ryð ekki grandar. Einn tíundi af allri kora-
uppskeru heimsins er eyðilagður af veikindum,
sem í kornið koma, og þeirra allra verst er
ryðið. Hepni og aðgætni komu honum til þess
að finna ryðlausa hveitið. Hálfur mælir hveit-
is, sem framleitt vaf nálægt stórvötnunum í
Canada, var sent frá Duluth til Cambridge.
Professor Biffen sáði því næsta vor; en það
kom ryð fram í því öllu, nema einni eða tveim-
ur stöngum. Professor Biffen tók kormð úr
þeim og sáði því sér.' Fyrsta árið var ekki
nokkur stöng, sem upp af því hveiti óx, frí af
ryði. Samt hélt professorinn áfram að sá því
og árið eftir var ein af hverjum fjórum kora-
stöngum frí af ryði, og hefir hveitið, sem af
þeim fáu stöngum hefir sprottið, verið ryð-
laust síðan.
Konunglega vísindafélagið í Lundúnum
hefir veitt Prófessor Biffen gullmedalíu í við-
urkenningarskyni fyrir hinar nýju hveititeg-
undir, sem hann hefir framleitt.
IRobin
Hood
Flour
Reynist œtíð bezt—
sýnir sig 1 bökununni
i
ROBIN HOOD FLOUR IS CUARANTEEO TO CIVE VOU
BETTER SATISFACTION TMAN ANY OTHER rLOURNIUEO
|N CANADA YOUR DEALER IS AUTMORIZEO TO REFUNO
TME FUU RURCMASE RRICE IAHTM A IO CIKT PEN
ALTY AOOED IF AFTER TWO BAKINCS YOU ARE NOT
TMOROUGMLV SATISFIEO WITM TME FLOUR ANO WIU
RETURN TME UNUSED PORTION TO MIM
ROBIN HOOD MILLS. UMITED
Innifalin í hverjum poka
24 pund og þar yfir.
R0BIN H00D MILLS LTD
MOOSE JAW, SASK.
Ástœðurnar
fyrir því að hugur íslenzkra
bænda hneigist til Canada.
63 Kafli
*
Meðal uppskera í Canada, er
tvisvar sinnum meiri en alt það
hveiti, sem flutt er inn árlega til
Bretlands og írlands. pví var
spáð hér á fyrri árum, að Canada
mundi verða nokkurslkonar forða-
búr heimsins, að minsta kosti
hvað /hveitiframleiðsluna áhrær-
ir, og á tiltölulega sárfáum árum
hefir það sannast, að spádómur sá
va rekki út í hött.
Peace River héruðin þurfa að
fá greiðan aðgang að markaði við
Kyrrahafsströndina. Frá stað-
háttalegu sjónarmiði, er það eðli-
legasta leiðin. Með góðum járn-
brautarsamböndum við Vestur-
ströndina geta héruð þessi fyrst
farið að njóta sín til hlítar. Þá og
fyr ekki, má búast við þúsundu'm
þúsunda af nýbyggjum, víðsvegar
að úr veröldinni. Ti'lraunir
síðari ára, hafa tekið af öll tví-
mæli, að því er landkostina áhrær-
ir og með bættum samgöngum
má óhætt fullyrða, að í Peace
River rísi upp þær blómlegustu
bygðir,, er “Vestrið gullna,”
framast getur kosið á.
Leitast hefir verið við í undan-
fðrnum greinum, að gefa sem
allra gleggsta lýsing á staðhátt-
um og framleiðslu skilyrðum
Vesturlandsins. En verkefni
það er svo víðtækt, að mörgu má
enn við bæta, er al'lan almennfng
varðar. Þess má meðal annars
geta, að nothæft svæði ti'l akur-
yrkju í Peace River héruðunum 1
Alberta, jafngildir að ummáli
helmingi brezku eyjanna- Þótt
þessi gróðursælu landflæmi sé nú
talsvert farin að byggjast, á hin-
um síðari árum, þá er þó ekki
nema tiltölulega örlíti’ll hluti
þeirra ræktaður eða bygður enn.
Lendur þessar bíða þess eins að
hönd sé lögð á plóginn. Fyrstu
akuryrkjutilraunirnar eru um
garð gengnar, en þær hafa líka
sannað og sýnt, hve feykilega
mikils arðs og árangurs má vænta
í framtíðinni, ef réttilega er að
farið. Skýrslur tilraunabúanna
á svæðum þessum sýna, að til
dæmis við Fort Vermilion, sem
liggur mjög norðarlega, að af
mörgum hveititegundum hafa
fengist 60 mælar af ekrunni og
árið 1919 fengust þar 69 mælar
ágætasta )Marquishveitis af ekru.
99 daga þurfti hveiti þetta til að
ná fullum þroska. Þetta sama
ár, framleiddi þetta tiltölulega I
lítt ræktaða svæði, finrm miljónir I
mæla af hveiti og er það meira !
en fjórði partur alls þess hveitis í
sem brezku eyjarnar flytja inn. j
Strjá'lbygt er enn mjög í Peacej
River héraðinu, líklega ekki nema;
eitthvað um tíu þúsund sálir eðaj
Til allskonar kvikfjárræktar,
eru Peace River héruðin einkar
vel fa'llin. Heyfengur þar ó-
þrjótandi með öllu og útbeit að
sama skapi-
Megin akuryrkjusvæði Peace
River héraðanna liggur innan vé-
banda Alberta fylkis, eða í norð-
vestur hluta þess.
Peaca River héruðin hafa feng-
ið á sig æfintýrablæ í eögu hinn-
ar canadisku þjóðar. Nafnina
sjálfu fylgir einskonar töframagn
Landslag er þar forkunnar
fagurt; skiftast á vönt og háls-
ar, skógar, dældir og gróður-
þrungnar sléttur.
Umboðsmenn innflutningsmá'l-
anna í Canada, hafa oft furðað
sig á því, hve margir innflytjend-
ur kannist við Peace River nafn-
ið, þótt ókunnir sé yfirleitt eins
og gefur að skilja, örnefnum og
staðháttum landsins.
Þeir, sem æskja frekari upp-
lýsinga um Canada, snúi sér til
ritstjóra Lögbergs, J. J. Bildfell,
Columbia Building, Cor. William
og Sherbrooke, Winnipeg.
EixhirvaknÍDg Isíands.
Móðir vor með fald og feldi
fannhvitum á kroppi sér,
hnigin að æfi kalda kveídi
karlæg mær og holdlaus er
gripi hver sitt gjald í eldi,
sem gengur frá að bjarga sér.
svo. En reynsla íbúanna heflr-
orðið sú, að kostir landsins geti j
aldrei orðið nothæfir til fulln-l
ustu, fyr en samgöngurnar hafa
verið bættar að mun. Nýjar
járnbrautarlínur verið lagðar, á-
samt góðum þjóðvegum. Með
auknu'm fólksflutningi til Peace
River héraðanna, koma samgöngu-
tækin svo a ðsegja af sjálfu sér.
pörfin f'lýtir ávalt fyrir fram-
kvæmdunum, á hvaða sviði sem
er. —
Árangurinn af lagningu megin
járnbrautarinnar um Vesturland-
ið árið 1885, birtist ekki sam-
stundis í skíra gulli, þótt atvinnu-
vegirnir tækju að vísu skjótum
stákkaskiftu’m- Hit$ var meira
um vert, að við það að tengja
saman Austur og Vesturfylkin,
skapaðist þjóðareining, lítt þekt
áður. pá fyrst fór Canada að
eignast samhuga þjóð, með einu
og sama áformi. —
Þótt akuryrkju skilyrðin séu að
líkindum höfuðkostur Peace River
héraðanna, þá má hinu samt ekki!
gleyma, að um margar aðrar auð-1
ugar framleiðslulindir, er þar að
ræða. Mikið er þar um málma |
í jörðu og kolabyrgðirnad mega
heita þvínær óþrjótandi. Er mælt
að á ýmsum stöðum sé þar að
finna kol er mjög gangi nálægt
Pensylvania harðkolunum frægu
að gæðum.
Hjálmar Jónsson.
Ilver einstaklingur verður fyrir
mismunandi kjörum á lífsleiðinni.
/n hver og einn hefir mismunandi
tram að bjóða og kemur mismun-
and| miklu í framkvæmd. Sumir
skdja betur leyndardóma lífsins
en aðnr, o ghefir 1 ífi» nieira að
bjoða þeim en öðrum. En maður-
inn er samt einlægt að verða fyrir
nýjum áhrifum, sem breyta honum
‘alsvert, þótt hann finni það ©kki.
Hver þjóð verður fyrir margvis-
legum kjörum á dögum sínum. Það
koma þeir timar, að þjóðirnar eru
sokknar svo niður t dáðleysi og
niðurbeygðar af kúgun að það hef-
r tæpast verið búist við að þær
gætu náð sér aftur. En þá hafa
komið fram menn, sem hafa tekið
þjóðina að brjósti sér og vakið
hana til meðvitundar um tilveru
sína, sem hafa frelsað hana úr
fjötrum þrældóms og siðspillingar.