Lögberg - 27.09.1923, Page 7

Lögberg - 27.09.1923, Page 7
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 27. SEPTEMBER 1923 BIs. 7. Yfirheyrsla og aftaka. Charlotte Corday. (Úr sögu Girondistanna Allir í Parísarborg, vissu hve- nær yfirheyrsla Charlotte Corday átti að byrja. Múgur manr.a hafði safnast saman við réttarsal- inn, sumir af forvitni, aðrir af viðurstygð, og enn aðrir af með- au'mkun- Þegar hún kom dundu við ásökunarorð úr öllum áttum frá múgnum, en hún var varla komin í gegnum mann- þröngina í sinni fullu fegurð, >eg- ar ásökunarorðin snérust upp í aðdáun og undrun. Hinar al- varlegu kringumstæður gerðu svi phennar dálítið órólegan, — geðshræringin hafði fært roðan fram í kinnar hennar, feimnin sem greip hina ungu mær við að allur þessi fjöldi starði á 'hana^ drógu úr mikilleik glæps þess, er hún í hjarta sínu áieit dygð, og hið hógværa stolt hennar færði yfir hana töfraljóma, sem g%kk næst því að vera ómótstæðilegur, sem bæði hrærði hug og hjarta fólks, svo dómarinn sjálfur sýnd- ist vera sekur í nærveru hennar. Mönnum fanst þeir sjá rétt- lætið í sinni fegurstu mynd, eða hina fornu hefndargyðju Grikkja Nemesis setja tilfinninguna í stað laganna og krefjast af rétt- læti mannanna að þeir létu hana ekki lausa, heldur viðurkendu hana í óttablandinni lotningu. Þegar að hún var sest á saka- manna bekkinn var hún spurð að hvort hún hefði málfærslumann. Hún svaraði, að vinur sinn hefði lofast til að flytja mál sitt. En að hann væri enn ókominn, og væri líklegast að hann hefði bil- að kjark til þess. Dómarinn s'kipaði ungum lögfræðingi að flytja mál hennar, sem Chauveau Lagardi hét, sem síðar varð fræg- ur fyrir vörn þá er hann færði fram í máli drotningarinnar, og sem var alþektur fyrir mælsku sína og kjark í þeim má'lum og á þeim ti'/num, þegar málafærslu- mennirnir voru nálega í sömu hættunni >og skjólstæðingar þeirra. Þegar Chauveau tók sæti sitt í dómsalnum, virti Charlotte hann ná'kvæmlega fyrir sér, eins og hún væri hrædd um að hann mundi gleyma heiðri sín- um til þess að bjargal lífinu. Ekkjan frá Marat grét á meðan hún gaf vitnisburð sinn. Char- lotte komst við af hrygð hennar og greip fram í fyrir henni og sagði: “Já, já, það var eg sem myrti hann.” Svo sagði hún frá því að hún hefði verið að hugsa um að framkvæma það verk í þrjá mánuði; hvernig hún hefði stungið hann með kníf í samkvæminu sem hann var í, og brögðu'm þeim, sem hún hefði beitt til þess að komast inn í sam- komusalinn. “Eg viðurkenni, sagði hún með auðmýkt, “að þessi aðferð var mér ekki samboðin. En það var óhjákvæmi'íegt að lát- ast béra virðingu fyrir þeim manni, til þess að ná fundi hans.” “Hver innrætti þér þetta hatur á Marat?” spurði dó'marinn. Hún svaraði: “ÍMitt eigið. var nóg; og svo takast framkvæmdirnar æfin- lega illa á því, sem maður á- formar elðti sjálfur.” “Hvað var það, sem þú hatað- ir hann fyrir?” “Hans eigin glæpi.” “Hverj u vonaðist þú eftir, að geta komið til leiðar með dauða hans?” “Friði í landi mínu.” “Heldur þú þá, að þú hafir myrt alla þá sem nafn hans bera?” ið hægt á klefadyrnar Og böðull- inn kom inn í klefann. Charlotte snéri sér við og sá skærin sem hann hélt á í hendinni og rauða línið, sem hann hafði á hand- leggnum. “Svona f'ljótt,” mælti Ihiún og fölnaði. Svo náði hún sér strax, leit á myndina af sér, sem enn var ekki fullgjörð- “Herra”, “Eftir að hann er dauður fara sagði hún við iistamanninn; eg hinir máske að ska'mmast sín.” veit ekki hvernig eg á að þakka Henni var sýndur knífurinn og yður, fyrir fyrirhöfn yðar. Eg á spurð hvort hún þekti hann. ekkert sem eg get boðið yður sem Það fór hrollur um hana og hún ýtti honum frá sér. “Já,” svaraði hún- “Eg þekki hann.” “Hverja heimsóttir þú í Caen?” “IMjög fáa; eg sá embættis- mann bæjarins Laure, og prest frá St Jeap.” “Skriftaðir þú fyrir presti ensku kirkjunnar eða kaþólskum presti.” “Hvorugum.” “Hvenær komstu að niður- stöðu u'm að framkvæma þetta verk?” “31. 'maí, þegar þingmenn fólks- ins voru teknir fastir. Eg hefi myrt einn mann til að frlesa þús- undir. Eg var lýðveldissinni, löngu áður en stjórnarbyltingin hófst.” Fauchet var leiddur fram fyr- ir hana- “Eg þekki Fauchet að eins í sjón,” svaraði hún með fyrirlitn- ing. Eg hefi álitið hann sið- ferðilegt þrotaflak og eg fyrihlít hann.” Kærandinn brígslaði henni um þakklætisvott, nema þetta”. Og hún tók skærin úr hendi böðuls- ins og klipti lokk úr hári sínu sem var bæði langt og fagurt og fékk M. Hauer. pessi mynd, sem dauðinn leyfði ekki að væri lokið við er ennþá eign ættmanna M. Hauer. Hann hafði lokið við and'litsmyndina og var að byrja á hálsi og herð- um, þegar böðullinn kom. En málarinn, sem horfði upp á undir- búning aftökunnar, varð svo hug- fanginn af hinni angurblíðu feg- uið, sem yfir þessari konu hvíldi þegar búið var að færa hana í •rauða línið, að eftir að hún var önduð þá málaði hann hana í þeim búningi. Presturinn, sem sendur hafði verið af hinum opinbeca kær- anda til þess að veita henni hina síðustu huggun, kom inn í klef- ann. Þegar hún vissi erindi hans mælti hún: “pakka yður fyrir, og þeim sem hafa tekið sig fram um að senda yður- En eg þarf ekki á þjónustu yðar að Hún steig ofan úr vagninum, gekk upp tröppurnar, sem lágu upp á pallinn þar sem fallexin stóð, eins hratt og hin síða skikkja hennar leyfði og höndurnar sem bundnar voru fyrir aftan bakið. Þegar hún var komin upp á pall- inn, gekk böðullinn fram og vildi taka burtu klút, sem hún hafði hulið brjóst sitt með, og særði það tilfinningar hennar meira, en hinn yfirvofandi dauði hennar. iSvo snéri hún sér að fallexinni og lagði höfuð sitt á höggstokk- inn. Hin þunga exi féll og höf- uð hennar valt fram á pallinn. einn af aðstoðarmönnum böðuls- ins Legras að nafni, tók höfuðið upp og rak því hnefahögg á kinn- ina- Það er sagt að andlitið hafi roðnað við, eins og að fegurð- ar trlfinningin og hógværðin hafi í þetta sinn varað lítið eitt leng- ur en lífið. að hún hefði stungið hnífnura j halda. Blóðið, sem eg hefi út- niður, þegar hún hefði veitt á- helt og mitt eigið blóð, sem nú á verkanh, svo að lagið yrði á- að úthella, eru einu fórnirnar sem hrifameira og bætti við, að hún eg get fært drottni.” hlyti víst að vera æfð í slíkum] Síðan klipti böðulinn af'henni Innlimun Ruhr-dalsins. glæpum. “Níðingur,” hrópaði hún, “hann heldur að eg sé morðingi.” Fauquier Tinville málaflutn- ingsmaður norðurríkisins flutti ræðu og krafðist þess að dauða- dó’mur væri kveðinn upp. Má'lafærslumaður hennar reis á fætur. ’.Sú ákærða” sagði hann, “meðgengur glæp sinn, hún gengst við því að hafa áformað hann löngu áður en hann var framinn og segir frá honum með stakri nákvæmni. — Meðborgarar! Það er öll hennar vörn- pessi óraskanlega ró og það, að hún gleymir sjálfri sér með öllú, og finnur ekki hið minsta til sam- vizkubits í návist dauðans, þessi | aftökustaðarins. Skarar af kven- rólegheit og sálarfriður, dásam- fólki, eða réttara sagt kvenn- legur frá vissu sjónarmiði, enjvörgum eltu hana og hrópuðu ekki sjálfráðfir, — hann getur yfir hana allskonar svívirðing, að eins verið afleiðing aflen hún fann ekkert til þeirrar hárið, batt á henni hendurnar og færði hana í yfirhöfn úr rauðu líni (hegningarklæði). “Þetta”, sagði hún, “er skart dauðans, sem yðar hörðu hendur hafa klætt mig í, en það bendir inn á eilífð- arlandið.” Hún tók hið fagra hár sitt upp, horfði á það stutta stund og af- henti það svo M,adö*mu Richard. Þegar hún sté upp í vagninn, sem heið við fangelsisdyrnar og átti að taka hana til aftökustað- arins í, brast á ógurlegt þrumu- veður yfir Parísarborg, en þrumu- ljósið og regnið hafði engin áhrif á ‘mannfjöldann, sem fylti torgin, göturnar og brýrnar á leiðinni til afvegleiddum pólitisku'm ósigri, sem kemur henni til þess að taka rýtinginn sér í hönd. “pað er yðar hlutverk, að dæma móðgunar, hún horfði róleg á mannfjöldann og úr augum henn- ar skein djúp meðaumkvun. iSkýin dreifðu sér aftur og hvað þungt æsinga ástand það erj himininn hvolfdi sér heiður yfir á metaíkálum réttvísinnar. Eg jörðina- Regnið hafði vætt svo fel þetta mál dómgreind yðar.” föt fangans, að þau lögðust þétt Kviðdómurinn fann hana seka að líkamanum og sýndu hið ó- í einu hljóði. Hún hlustaði á I viðjafnanlega samræmi, sem var dóm sinn án þess að láta sér í vexti hennar, eins og línklæði á bregða hið minsta og þegar dóm- konu se'm kemur frá 'laug. Hönd- stjórinn ávarpaði hana og spurði urnar sem voru bundnar fyrir hvort það væri nokkuð, se*m hún aftan bakið, komu því til leiðar að vildi segja áður en dóminum yrði! hún var að halda höfðinu hátt, fullnægt, svaraði hún honumjog þær þvingandi stellingar Styrkur Styrkur vöðvanan er ekki sama og tauga styrkpr. Af þessari ástæðu, þjáist fólk oft, sem lítur vel út, af tau^abilun, svefnleysi og geðstygð, eru einkenni tauga- veiklunar, ásamt meltingarleysi og þreytutilfinning. . Lesið þetta bréf frá Ontario- manni: Mr. W. L. Gregory, Charles St. E. Ingersoll, Ont., skrifar: “Eg hafði þjáðst lengi af melt- ingarleysi og stýflu. Stndum fylgdu þrálátir verkir í maganum, ásamt svefnleysi. Eg var orð- inn svo biilaður, a ðeg gat ekki stundað vinnu mína nema með höppum og glöppum. pá fór eg að nota Dr. Chases Nerve Food og hlaut af því mikla blessun. Melt- ingin komst skjótt í gott lag og svefnleysið ásótti mig ekki leng- ur Eg hefi mælt með Dr. ChaS’ e’s Nerve Food við marga vini mína, sem taugaveiklaðir voru á líkan hátt og eg, og þeir hafa allir fengið heilsubót. Dr. Chase’S Nerve Food 50 cent askjan, hjá öllum lyfsölum, eða Edmanson, Bates & Co., Limited, Toronbo. ekki , en snéri sér að málafærslu- manni sínum og sagði; “Herra! þér hafið flutt má'l mitt vel — eins og eg sjálf vildi að það væri flutt. Eg er yður þakk- lát; og eg skulda yður viðurkenn- tauganna gjörði afstöðu hennar ósveigjanlegri og líkamsdrætti hennar skýrari. Geislar kvöld- sólarinnar léku um höíuð henni, og roðinn í kinnum hennar sem sýndist dýpri fyrir rauðu skikkj- ingu fyrir það þakklæti og virð-i una sem hún var í gerðu fegurð- ingu þá sem eg ber fyrir yður og | ina óviðjafnanlega. Við göt- eg býð yður borgun, sem yður er una, þar sem leið hennar lá um, samboðið að þiggja (þessir herr-| stóðu þeir Robespierre, Danton Fregnir frá París hinn 16. þ. m., er draga saman 1 eitt inni- ha'ldið úr tveim ræðum, er Poin- care flutti í sambandi við skaða- bótamálin, sýna að forsætis ráð- gjafinn vill ekki einu sinni hlusta á hinar síðust uuppástungur pjóðverja um málamiðlun. Þegar pjóðverjar fyrir nokkrum 'mán- um komu fram í dagsljósið með fyrsta tilboðið, vildi Poincare ekki heyra slíkt nefnt á nafn. Og eftir að þýzka stjórnin, samkvæmt hvatningu frá Bretastjórn, bar fram aðra skilmála, margfalt að- gengilegri, þá fór það engu að síður ált á sömu leið. Poincare þyerneitaði öllum slíkum tilraun- um. Um þessar mundir stungu Bretar upp á þvi, að alþjóðanefnd skyldi falið að rannsaka gjaldþol þýzku þjóðarinnar og kveðá á ura skaðabæturnar- Enn neitaði Poincare. Fyrir nokkrum dög- um benti hinn nýji ríkiskanzlari ari pjóðverja á leið, til þess að þjóð sín gæti aflað fjár og greitt þannig smátt og smátt skaða- bótakröfurnar. Um stundar- sakir var svo að sjá, sem uppá- stungur þær mundu hafa fundið einhvern náðarvott í augum Frakka. En þegar til úrslit- anna kom, var Poincare samur við sjá'Ifan sig, þverneitaði enn á ný allri málamiðlun. Alt varð að lúta stálvilja föðurlandsvin- arins, það er að segja, stjórnar- formannsins franska. í svarskjali sínu til Bretastjórn- ar, hinu síðasta’ lýsir Poincare afdráttarlaust yfir því, að Þjóð- verjar hafi af, ásettu ráði gert sig sama sem gjaldþrota, til þess, að komast hjá því, að greiða hin- ar fastákveðnu skaðabætur, er skaðabótanefndin ákvað, 'og þeir sjá'Ifir gengust undir að fuli- nægja. pá mótmælti Poincare því enn stranglega, að Frakkar hafi nokkru sinni haft í hyggju, að innlima Ruhr dalinn; slíkt sé að eis tómur heilaspuni. í svari sínu til Bretastjórnar, þann 11- ágúst síðastliðinn, kemst Poincare svo að orði: Frakkar hafa% aldrei neitað að greiða skuldir sínar og munu ekki neita því enn. En vér get- um ekki annað en endurtekið vora fyrri‘staðhæfingu, sem sé þá, að því að eins, er hngsanlegt að vér getum endurgreitt skuid- ir vorar, eða þó ekki væri nema vextina af þeim, er Þjóðverjar hafa gert reikningskil við oss og tíma vita þeir sem er, að þeir geta verið einvaldir í Ruhr, — hafa strangt tekið innlimað þau héruð, og dregið á langinn jafnvel ófyr- irsjáanlega lengi, að endurgreiða skuldir sínar við aðrar þjóðir- Yfirlýsing Poincare’s um það, að Frökkum hafDaldrei til hugar komið, að innlima Ruhr dalinn, er í mesta máta spaugiieg. Því sannleikurinn er sá, að Frakkar í raun og veru innlimuðu héruð þessi 11. janúar síðastliðinn, er þeir sendu þangað með tilstyrk Belgíu stjórnar, her manns og lögðu hald á megin iðnstofnanir og samgöngutæki landsins. Þjóð- verjar hafa engan her, sem nokkru nemur, tóku þeir því það til bragðs, að þverskallast við kröfum og skipunum hinna frönsku hervaldshöfðingja, án þess að beita hnefarétti, enda var sem kunnugt er, ekki lengur ura þann eiginleika að ræða af þeirra hálfu. Hernám Frakka á stöðv- um þessum, batt b'Iátt áfram enda á allar tilraunir, er í þá átt hnigu, að ráða fram úr skaðabótaflækj unni. Ástæðan fyrir mótþróa Þjóðverja er sú, að þeir óttuðust þegar í upphafi, að Ruhrhéruðin ■mundu verða að fullu og öllu innlimuð og það gátu þeir ekki þolað mótmælalaust, sem heldur var ekki von til, með því að slíkt væri . skýlaust brot á Versala- samningunum. Poincare lfveðst að eins fara fram á það, að Þjóðverjar viður- kenni hernámið í Ruhrdalnum löglegt, að þeir vinni að því í ein- ingu við Frakka, að starfrækja samgöngutæki og iðnaðar stofn- anir héraða þessara, innlimun hafi Frökku'm aldrei komið til hugar, eins og áður lhefir verið bent á. En hver mundi nið- urstaðan hafa orðið í framkvæmd- inni, ef pjóðverjar hefðu “góð- látlega” fengið þeim þessi auð- ugu héruð í hendur og starfrækt þau með þeim í sameiningu? Nið- urstaðan hefði auðvitað orðið inn- limun. Ef til vill ekki á papp- írnum þegar í stað, en í fram- kvæmdinni gat ekki um annað verið að ræða Ástæður Poincare’s fyrir því að neita hinu'm ýmsu miðlunar uppástungum, jafnt af hálfu hans eigin sambandsþjóða, sem og pjóðverjar eru í það mikilli 'mót- sögn, að grtmsamt er um, að stjórnarformanninum sé það alt annað en kappsmál, að skaða- bótamálið verði ráðið til lykta fyrst um sinn. Bretland þarfn- ast þess, að bundinn sé endi á skaðabótamálið hið allra fyrsta. pýzkaland er um það að verða gjaldþrota, en hagur Frakklands fer batnandi með hverjum deg- inum er Iíður. Blaðið New Statesman, hefir það eftir fréttaritara sínum ' París, að stefna Poincare’s jafn ósveigjanleg og hún hafi nokkru sinni áður verið. Verzlun- arástand Frakka, hafi að engu Sendið oss yðar RJOMA Og verid vissir um • • • • • • Sanna vigt Rétta ílokkun 24 kl.stunda þjónustu og ánœgju. EGG Vér borgum peninga út í hönd fyrir glæný egg Canadian Packing Co. Stofnsett 1852 WINNIPEG, CANADA Limited heilbrigðan grundvöll. Hann virð- ist óttast velgengni þýzku þjóðar- innar á viðskiftasviðinu, með því að slíkt sanni betur en nokkuð annað 'mátt hennar í öðrum grein- um líka. Þess vegna vill hann með engu móti veita þjóðinni ráðrúm til þess, að koma í lag iðnaðarkerfi sínu hinu mikla, sem mjög svo er nú orðið úr lagi fært. pjóðverjar eiga að borga og þeir skulu fá að gera það líka, virðist vera kjörorð hins franska yfirráðgjafa. Þarna er að finna sundurlyndis * efnið hættu- legasta milli Frakka og Breta- Vafalaust mun því 'miður allsterk- ur meiri h'luti frönsku þjóðarinn- ar fylgja .stjórnarformanni sín- um að málum, en við hverju öðru va"T að búast, er þjóðinni er bein- línis frá >því bægt, að vita betur. skyldur yðar sem foreldri eruð hinnar nýju kynslóðar sem bráð- um tekur við stjórnmálum þessa lands sem við byggjum sem brot af heima þjóðinni- pið þurfið að vera mint á, og beðin að athuga, að innan skam'ms (mannlega tal- að) kemur hinn mikii tími yfir lönd, einnig Ganada, sem kallað- ur er í guðs opinberaða orði: >“Tími hörmunganna milku” (Tri- bulation). Afkomendur okkar eldri fslendinga hljóta óhjá- kvæmilega að mæta og þola þess- ar hörmungar, ef við vanrækju'm að gera skyldu okkar gagnvart þeim, með því að aðvara þá, og um fram alt að hafa öðlast Ijós guðs opinberu orða, til að geta Það var í þeim tilgangi einum , . .... . ., * * geftð þeim hjalp til að oðlast ljos- gert, til þess að reyna að varpa r ar, og hún benti á dómarana), og Camille Desmoulius til þess gre^ að fullu fyrir usla þann, er að sjá útlit hennar, því allir þeir er ?erðu á franskri fold.” hafa lýst yfir því, að eignir 'mín- ar séu uþptækar. Eg skulda sem gátu átt von á að verða fyrir dálítið í f&ngelsinu og eg arf- knífi mörðingjanna lék hugur á leiði yður að þorgun á þeirri skuld.” Á meðan á yfirheyrslunni stóð, kom hun auga a málara, sem var að draga mynd af henni, án þess að sjá svip ofstækismannanna, sem ef til vill ógnaði þeim sjálf- um á morgun. Hún líktist andlegri veru, sem hafði komið til þess að hefna, en að trufla réttinn hið minsta snéri i var nú róleg og ummynduð- Við hún sér brosandi að málaranum, | og við virtist hún með augunum svo að hann sæi betur andlitsfall j leita eftir andlegu takmarki þar hennar. Hún var að hugsa um I sem sál hennar gæti numið staðar ódauðleikann og þessa sína mynd 1 við. Við hliðið inn í Rue Hon- í sambandi við hann- | eré beið Adam Lux og gekk á eft- Listamaðurinn, sem var að j ir vagninum unz hann staðnæmd- draga mynd hennar í réttarsaln- ist á aftökustaðnum, síðar mint- um var M. Hauer, liðsforingi í! ist hann atburðar þessa og henn- lífverðinum. pegar hún kom ar með þessum orðum: “pessi aftur í fangelsið, þá bað hún | blíða, sem ekki verður með orðu'm fangelsis vörðinn að lofa honumj lýst mitt í hinum villimannlegu að ljúka við myndina, og þegar! óhljóðum múgsins. Andlits- svipurinn svo þýður, en samt hann kom þakkaði Charlotte honum fyrir velvild þá er hann sýndi sér og settist aftur í stól, svo að hann gæti lokið við mynd- ina, og á þann hátt, ekki að eins gefið komandi öldum 'myndina af henni, heldur líka með henni gef- ið komandi kynslóðum nokkuð af hinni andlegu göfgi og heitu ætt- jarðarást, sem fyltu sál hennar. Hún talaði við M. Hauer á meðan hann var að mála, um köllun hans, um daglega viðburði og um frið þann sem hún fyndi í sál sinni eftir að vera búin að kohia áformi sínu í framkvæmd. Hún mintist og á vini sína í Caen og bað hann að mála litla mynd af sér og senda þeim. Þá var bar- en gegnum smjúgandi og eldgneist- arnir sem tindruðu úr hinum björtu augu'm hennar, sem brenn- andi hugsjónir og báru vott um óbilandi kjark og viðkvæmni i senn- — Ur þessum undurfögru augum sem hefðu átt að geta brætt ískaldan steininn.” Þannig fylgdi henni ákveðinn kraftur, sem ekki var af þessum heimi, og sem hún sjálf vissi ekki af, al'la leið að aftökustaðnum og fylgói henni út yfir dauðann, í von um endurfundi í heimkynn- urn eilífðarinnar. Vagninn staðnæmdist og þegar ’ að hún sá morðvélina föln- Ummæli þeMi eiga að vera fullnaðarsvar, w við þeirri vin- gjarnlegu bendingu Breta til stjórnarinnar frönsku um það, hvort ekki gæti komið til mála, að Frakkar gerðu einhverja tilraun til þess, að greiða skuldir sínar við Bretastjórn, hvað svo sem innheimtunni frá pjóðverjum liði. — Afstaða Poincares er það, sem mestu ræður um skaðabótamál- in, eins og sakir standa. Hann kveðst engu geta áorkað, fyr en hann hafi fengið skaðabótaféð frá Þjóðverjum og þverneitar þar af 'leiðandi, að gefa nokkurn minsta gaum nýjum uppástung- um, hversu vænlegar til sam- komulags, sem þær annars kunna að vera. Árangurinn er þessi: Frakkland hefir Ruhrdalinn á valdi sínu; landránið gerir pjó- verjum áfarerfitt með að halda uppi nokkrum skaðabótagreiðsl- um, en stjórn Frakka þverneitar að greiða skuldir sínar við aðr- ar þjóðir og það jafnvel vextina. Frakkar hafa því undir núverandi kringumstæðum ótakmörkuð um- ráð yfir auðugustu iðnaðarhér- uðum pýzkalands, en berja þvl jafnframt við, að þeim sé ei hægt að standa í skilum við sambands- þjóðir sínar. Takist Frökkum að fyrirbyggja viðunanlega úrlausn skaðabótamá'lsins og takist þeim ennfremur, að halda Þjóðverjum versnað við hernámið í Ruhrhér- uðunum. Að vísu hafi frank- inn fallið í verði, en með því hafi vöruútflutningur aukist og um alvarleg verföll eða iðnaðartrufl- anir, sé vart að ræða. En ef Þýzkalandi á hinn bóginn yrði gefinn kostur á að koma skaða- bóta'málinu í viðunanlegt horf, svo að þeir gætu þegar tekið til að inna af hendi reglubundnar afborganir, þá mundu ”Frakkar smátt og smátt tapa yfirtökunum í hinum auðugu Ruhrhéruðum og verða sjálfir að horfast í augu við greiðslu skulda þeirra þeir sjálfir standa í við aðrar þjóðir. — pess vegna er Poincare svo sárilla við, að skaðabótamálið sé tekið 'fyrir af nýju. — Grein þessi er lauslega þýdd úr blaðinu Free Press Evening Bulletin- svolítilli skímu á máiið , að brezka stjórnin gerði það að til- lögu sinni, að valin yrði öldungis óhlutdræg nefnd til að rannsaka ástand þýzku þjóðarinnar og kom- ast að raun um gjáldþol hennar. Ekki gat Poincare með nokkru móti sætt sig við það. — Eins og nú standa sakir, er engan minsta bilbug að finna á frönsku stjórninni; ekkert sýni- legt, er orðið geti til þess í ná- inni framtíð, að leiða saman hugi Breta og Frakka. Hvað verð- ur næsta sporið? Þvi er ekki auð- svarað. Atburðirnir eru vitrari en stjórnmálamennirnir og rök þeirra skýrari og ákveðnari. “Þjóðverjar mega til að gefast upp,” • segir stjórnarformaður Frakka dag eftir dag. Má vera að þeir verði að lokum tilneydd- ir til þess- Metnaði Frakka verður ef til vill, svalað með því um stundarsakir. En verðum 1 vér þegar ö'llu er á botninn hvolft, se nokkru nær því, að innbyrðis frið- ur komist á í þýzkalandi og að Frakkar fái sanngjarnar skaða- bætur? Eða gæti ekki verið hugs- anlegt, að vér fyrir bragðið vær- um að færast nær og nær einu hörmunga hyldýpinu enn? Norður álfan er öll flakandi í sárum, þvi verður eigi á móti mælt. En hvort að hinn franski stjórnarformað- er líklegastur allra manna til þess a^ draga úr sviðanum undir núverandi kringumstæðum, getur verið annað mál. —Manchester Guardian. Islendingar! Það verður einu sinni enn að minna á sambænafundina, sem haldnir eru á hverju laugardags- kvöldi í Kirkju Emmanuels safn- aðar Sargent Ave. (horni Furby St.) Hópurinn smá stækkar. En það ber nauðsyn til að þið, sem alvarlega hugsið, séuð mint á ið himneska sem heimurinn nú svo þarfnast mjög, og þráir að öðlast. Sá sem er í myrkri sjálfur getur ekki hjálpað öðrum til ljóssins. Kæru.Krists vin- ir, konur og menn. Hugsið um þetta. pað er ómögulegt að út- skýra hve undursamlega og há- alvarlegt það er. Hin hrikalegu tákn nútímans í stórum og smá- um en ægilegum myndum, eru að orsaka (samkv. vilja guðs), mikla og dýrðlega trúarvakning um heim allan, en sérstaklega í hin- um enskumælandi löndum, svo sem Canada og Bandaríkjunum. Islendingar! Höfum við athugað með alvöru hið ægilega ástand sem þjóðin okkar litla er nú í, á íslandi? Höfum við ekki helgar skyldur að rækja gagnvart henni? Við her í Vesturheimi höfum haft fleiri pund afhent okkur af meist- aranum mikla en heimaþjóðin hef- ir getað ávaxtað- Timinn er naumur; það er hlé á. En stormurinn og myrkrið er í að- sigi áreiðanlega. Gott er þá að hafa komist í höfn, þar sem öllu er óhætt! pessi bróðurlega bend- ing og aðvörun, er fegin öllum án tillits til kirkju, safnaða eða trúarflokka. öllum, sem aðber á þessar bænarsamkomur (með biblíulestri), verður rétt bróður- hönd. Krists trúin vottar! Þið er íslenzku talið og skiljið það, sem hér er um að ræða. Takið þið höndum saman hvar sem þið er- uð og reynið að koma á sambæna- fundum í því bygðariagi sem þið haldið til í- Látið ekkí óvin- inn telja ykkur trú um, að það sé ómögulegt, þið séuð svo fá í samanburði við fjöldann, sem ekki sér né heldur skilur það sem hér er um að ræða. Athugið og gleymið ekki, að fyrirheitin blessuð eru sönn og áreiðanleg. Ykkar einlægur G. P- Thordarson. aði hún, en það var að eins í svip. gjaldjþrota um ófyrirsjáanlegan Hugsunarferill Poincares. Vissar hugsana öfgar, sem um þessar mundir virðast gersamlega hafa náð yfirtökunum yfir at- Lafnalífi Poincare’s, stjórnarfor- manns Frakka, eru líklegar til að verða Þrándur í götu þess, að hægt verði að komast að viðun- anlegri niðurstöðu í skaðabóta- málinu.^ Hanp virðist gersam- lega sannfærður um, að þrátt fyrir allar líkur og öll gögn er benda til hins gagnstæða, þá sé þýzka þjóðin afar auðug og geti borgað upp í topp, ef hún að eins vilji, en gallinn sé samt sá, að hana vanti viljann. Hann full- yrðir þrátt fyrir alt og alt, að her- námið í Ruhr héruðunum hafi*ver- ið gert til þess að sanna að pjóðverjar græddu meira á þvi að borga skuldir sínar, en borga þær ekki. Hann skellir skolla- eyrunum við þeirri staðreynd, að til þess að Þjóðverjar geti greitt skaðabæturnar, verða viðskifti þeirra öll, að komast á fastan og RJÖMI Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl- una. Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er eini framfaravegurinn að því er> landúnaðinn snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er skapar gott verð á mjólkurafurðum. SENDIÐ RJÓMANN TIL The Manitoba €o-opera<ive Dairies LIMITKD

x

Lögberg

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.