Lögberg - 07.02.1924, Síða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 7. FEBRÚAR, 1924.
Eg held því sem
eg hef
20. Kapítulli.
Vi8 komumst í hann krappann.
‘Kluð gengur á sjónum eins og á landi”, sagði
presturinn . Sj'órinn er 'hans og við erum hans.
Hann mun fara -sem honum þóknast með sína.“ Með-
an hann talaði þessi orð, horfði ihann rólegur á
holskefluna, se*m gnæfði yfir okkur, og sem við ótt-
uðumst að myndi færa bátinn í kaf.
Holskeflan brotnaði en báturinn flaut enn. Við
lyftumst íhátt upp á Ikambinn á næstu öldu og litum
í allar áttir en sáum ekkert nöna endalaust haf af
blýgráum öldum, sem risu og féllu, grátt loft, sem
dökkgráir skýjaflókar svifu um, og sjónarhring,
sem var svo svartur á allar hliðar, að hvergi sást
sk.Tgreining á neinu. Við vissum ekki bvar við vor-
um staddir í hinum stóra flóa, né í hvaða átt við
hröktumst, né hversu nálægt við værirm opnu hafi
eða hættulegri strönd. Báðar siglurnar voru brotn-
ar og það var ljóst að við yrðum að ausa bátinn, án
afláts, til þess að halda honum á floti; vindurinn
var að aukast þótt ómögulegt virtist að hann gæti
aukist og öldurnar, sem köstuðu okkutr á ‘milli sín,
voru stöðugt að verða risavaxnari.
Við höfðum komið út á flóann í dagrenning og
höfðum -þá enn segl uppi. Einni stundu síðar, er
við vorum á ‘móts við Point Comfort þoldi báturinn
ekki nema bera sigluna; og við höfðum naumast
haft tíma til að taka seglið niður, þegar sigfan
brotnaði og alt fór útbyrðis. Síðan voru liðnar marg
ar klukkustundir.
Sameiginleg hætta kemur okkur til þess .að
gleyma jþví öllum stéttamun, þarna i bátnu'm var
ekki tími til að hugsa um það, hver væri viriur og
hver óvinur. Við börðumst allir, som einn maður á
móti höfuðskepnunni, sem vildi gleypa okkur í sig.
Við skiftumst á að vera á verði fyrir næsta brot-
sjónum er við þurftum öjl að halda okkur dauða-
haldi ‘með köTdum fingrum í borðstokkana og 'þóft-
urnar. pað gekk eit.t yfir okkur öll; við erfiðuðum
saman og þoldum kuldann og vosið saman, en að-
eins eg og presturinn litum eftir konunni og báðum
hina ekki u‘m hjálp til þess.
Hún þoldi þetta alt án iþess að mæla eitt æðru-
orð. Henni var kalt og ihún var þreytt af vöku og
hræðslu; hún var særð og hún var í hinni mestu
lífshættu; en Ihún hræddist ekki, hún sat og horfð-
ist í augu við dauðann með bros á vörum. Hefðum
við gefist upp örmagna, þá hefði augnatillit hennar
knúð okkur til að berjast við hættuna fra'm í rauð-
an dauðan Hún sat á milli mín og prestsins og við
reyndum sem best við gátum að skýf.a henni fvrir
ágjöfinni og ísköldum vindinu'xn. Eg hafði séð blóð-
ið á ermi hennar, þegar birti og eg iskar stykki lúr
erminni, þvoði sárið upp úr víni og batt um það.
Má vera að eg hafi þráð að meiga þrýsta vörum ‘mín-
um á marmarahvítt hörundið.sem laun fyrir lækn-
ishjálpina, en eg gerði það ekki.
pegar eg viku áður hafði iagt 'mat og drykk í
bátinn og farið með 'hann yfir að ónotuðu bryggj-
unni, hafði eg hugsað mér, ef konan mín að síðustu
féllist á að flýja, að reyna að komast út á flóann
og halda svo noi'ður eftir að eg væri kominn út á
■milli höfðanna. Það var ekki álveg vonlaust að mér
tækist að komast í opnum bát í nóvembermánuði
norður til Manhattan til Hollendinganna þar, sem
eg átti rj'ls ekki v'íst að vildu veita okkur 'móttöku.
Hún hafði viljað flýja og nú vorum við á leiðinni,
en eini möguleikinn að bjargast var horfinn. Kuld-
inn óaflátanlegur og iþokumyríkrið höfðu lagst utao
um okkur eins og líkklæði, og opin gröfin gein við
okkur.
Dagurinn leið og nóttin kom, og enn börðu'mst
við við hættuna og enn hröktumst við undan vind-
inum. Nóttin leið og næsta morgun, sem var annar
'morgun okkar í bátnum, vorum við enn á lífi. Kon-
an mín lá nú við fætur mér og höfuð hennar hvíldi
á böglinum, sem hún hafði kovnið með með sér úr
prestshúsinu. Hún var svo máttfarin að hún gat
ekki talað og lá þar kcfd og særð o.g hrædd og beið
þess að dauðinn færði henni yl og nýtt líf; í augum
hennar var samt enn sa'mi fyrirmannlegi svipurinn
og hún brosti, er eg beygði mig niður að henni og
dreypti á hana víni. Loks kom óráð á ihana og hún
fór að tala um sumardaga og blóm. Mér var innan-
■brjósts eins og járnköld hönd tæki utan u'm hjarta
mitt og kreysti það fastar og fastar, og tárin runnu
niður kinnair prestsins. Maðurinn, sem hafði kom-
ið henni i þessa ihættu og varpað skugga á líf henn-
ar, horfði á hana fölur se?m nár.
Þegar leið á daginn varð loftið ljósgrárra á
lit og vindinn lægði ögn, en öldurnar voru enn fjalll-
háar. Aðra stundina svifum við uppi á ölduhryggj-
unum eins og sjófuglarnir, se,n flugu gargandi
kringum okkur, hina stundina steyptumst við niður
í dökkgræna öldudaíli. Vindinn lægði alt í einu,
svo byrjaði hann aftur að blása af annari átt með
endurnýjuðum jötunstyrk.
Diccon hrokk við, lagði hendina við eyrað og
stökk upp, „Brim!“ íhrópaði hann 'með hásum rómi.
Við hlustuðum. Hann hafði rétt að mæla. Við
heyrum fyrst lágar drunur í fjarska, sem smám sam-
an urðu hærri og hærri, uns auðheyrt var að við
vorum ekki langt frá llandi.
„Það hlýtur að vera sandeyjan fram undan
Charles höfða,“ sagði ihann. Eg kinkaði kolli til sam
þykkis. Við vissu'm báðir að það var þýðingarlaust
að segja meira um það.
Loftið var ögn bjartara og brátt sást daufur
gulur blettur á loftinu í gegnum skýin, þar sem
sólin átti að vera. Þokunni létti upp og það sást
langt út yfir hið eyðilega yfirborð hafsins. Tvær
emáeyjar sáust framundan, ofurlitlir sandblettir,
se'.n i’águ þar- saman, umgirtir af opnu hafi á aðra
hlið, en á hina af sandrifjum og stairhólmum og
var sjórinn lygnari milli þeirra og eyjanna. Ofur-
lítið af grófu grasi og fáein kyrkingsleg tré, sem
uxu undan hafvindunum voru á eyjunirm. Ótöluleg-
ur fjöldi hvítra sjófugla flögruðu yfir eyjunum og
sandrifjunum. Við heyrðum gargið í þeim álengdar
og það gerði auðn hafs og lofts ennþá meiri.
Milli okkar og strandarinnar á ytri eynni, sem
var öli’ stráð skeljum, risu langar brimöldur, sem
æddu upp að ströndinni. pær brotnuðu með feyki-
legum drunum á sandrifinu.. Vindurinn hrakti okk- '
ur beint upp á rifið. Við vortfxn í mestu lífsíhættu;
báturinn stóð á rifinu; það hélt okkur föstum
handa öldunum til þess að berja okkur til dauðs.
Báturinn lagðist á hliðina, lá svo kyr og það hrikti
í hverju tré í honum. öldurnar skullu látlaust á
hliðinni á honum, skvettust og þyrluðust upp í loft-
ið. Báturinn stóðst enn brimskelilina og. við héldum
lífi. Hversu legni það mundi verða vissum við ekki,
en við vissum að það mundi ekki verða lengi. Bát-
urinn hallaðist ekki meira en svo að við gætum
hreyft okkur um hann með því að fara varlega. f
bátnu'm var öxi og kaðall. Eg ihjó þóftuna úr bátn-
um með öxinni og hálfþiljurnar, sem voru fremst í
öátnum og úr þessu bjó eg til flelka með hjálp
Diccons. pegar því var lokið tók eg konu 'mína upp
og lagði hana á flekann og batt hana við hann með
kaðlinum. Hún brosti eins og barn og lokaði svo
augunum. „Eg er búin að tína ti’.óm þangað til eg
er orðin þreytt,“ mælti hún, ognú ætla eg að hvíla
mig dálítið hérna í sólskininu, og þegar eg vakna
skal eg binda þér krans úr blómunum."
Enn leið nokkur stund og enn var báturinn heill.
Vindinn lægði, loftið varð blátt og sólin sendi geisla
sína niður á okkur. Svo fór smám saman að draga
úr briminu og öldurnar, sem lömdust á bátnum
urðu minni. Ný von lifnaði í brjóstum okkar. Vega-
lengdin upp að ströndinni var ekki mikiit fyrir góð-
an sunö'mann, og það var ekki óhugsandi að við
r^eðum landi, ef báturinn liðaðist ekki í sundur
áður en sjórinn yrði svo lygn að hægt væri að
synda. Við höfðum engann tíma til þess að 'hugsa
um hvað við ætum að gera á þessum óbygða sand-
'hótma, þar sem hvorki voru menn né dýr og ó-
mögulegt að fá fæðu eða vatn, við þráðum
það eitt að ná landi.
Ein klukkustund leið, sjórinn lækkaði. Svo önn-
ur, og þá skall alda á bátinn að nýju með allmiklu
afli. „pað er byrjað að fafla að aftur,“ sagði prest-
urinn.
„Já“ svaraði eg. „Báturinn brotnar í spón bráð-
um,
Presturinn stóð á fætur. „Eg er enginn sjómað-
ur“, mælti hann, „ en eg get synt eins og fiskur,
þegar eg er einu sinni kominn í sjóinn. Stundum
hefi eg álasað dottrni fyrir ’það að hann gaf mér,
aumum og fávísum prédikara, víkingskraft, en
stundum hefi eg lika þakkað honum fyrir það. Eg
þakka honum nú. Ef þú vilt trq^sta mér kafteinn
Percy, skal eg bjarga konunni til lands.“
Eg var að stumra yfir henni, sem lá þar hreyf-
ingarlaus, og rétti úr mér og leit fyrst á sjóinn,
sem enn var úfinn, og svo á hinn burðulega líka'ma
prestsins. pegar við bjuggum flekann til var engin
von fyrir nokkurn 'mann, sem hefði hætt sér út í að
synda í því brimi; nú var ekki vonlaust un#að okk-
ur tækist að bjarga okkur á sundi, og 'xneð prestinn
var það meira að segja líkegt, því ihann hafði þann
kraftegasta vöxt, sem eg ihefi séð á nokkrum manni.
Eg tók hana af flekanum og lagði hana í arma hans
Einni 'xnínútu síðar brotnaði báturinn í spón.
Við séra Sparrow syntum hvor við annars hlið.
Hann héft skjólstæðingi konungsins með annari
hendi og synti með ihana sterklega gegnum öldurnar
og brimlöðrið. Eg mátti þakka guði fyrir hinn 'xnikla
styrk hans og eg gat treyst honum. Við hinir þrír
vorum allir góðir sundmenn og þótt öldurnar köst-
uðu oklkur til, héldum við í áttina. Hver aldan, sefm
við afbárum, færði okkur nær ströndinni, og innan
skamms kendum við grunns með fótunu'xu. Við börð-
umst um istutta stund í bri'zngarðinum við landið og
svo íhöfðum við þurt land undir fótunum. En land
það, sem við höfðum undir fótu'xn okkar var eyðiey,
þverhandarbreidd af sandi og skeljum úti í hafi,
hér um bil fimmtíu 'xnílur frá meginlandinu við
Accomac, og þar var íhvorki hægt að fá vatn né
vistir. Við höfðum ekkert nema fötin, sem við stóð-
um í. Eg og lávarðurinn ihöfðum sverð okkar. Eg
hafði líka hníf og Diccon var að ci’.lum líkindum
líka vopnaður. Stál og tinna og tundur, sem eg hafði
í pyngju minni, var það eina, sem við höfum okkur
til lífsviðurværis.
Presturinn lagði konuna, sem hann bar, niður á
mölina og féll á kné og leit til ihimins. Eg féll einn-
ig á kné, lagði hönd á hjartað og bað á Yninn hátt.
og stari á hið kyrra föla andlit; en Diccon gekk
skjótlega burt upp á ofurlitla sandhæð, þaðan sem
sjá mátti yfir ailla eyna.
Hann kom aftur eftir tvær mínútur. „Það er
nóg ag refcviði og þurru þangi skamt héðan burt.“
mælti íhann. Okkur þarf að 'minsta kosti ekki að vera
kalt.”
pað brakaði og snarkaði í eldinum, sem
við kyntum, og það lagði frá frá honum hressandi
yl og birtu. Það fór að færast roði í varir og fcinn-
ar konu minnar, við hlýindin og hjarta hennair fór
að slá örar. Eftir ofurlitla stund ru'mskaði hún,
sneri sér við og stundi og sofnaði svo aftur í ylnum
eins og barn.
Ofckur hinum kom ekki jtil hugar að isofna.
Við sátum og Ihorfðum á sólina setjast bak við
dökk rönd af megirtlandinu, sttm eygðist nú í
hreinviðrinu. Stólin litaði öldurnar rauðar sem blóð
og ofurlítið ský, sem sýndist ekki vera stærra en
mannshond og sveif uppi í ihreinu blálloftinu, var
Mka með blóðlit. Ótölulegur grúi af sjófuglum flugu
gargandi fra'm og aftur milli starhólmans og eyj-
arinnar. Starhólmarnir voru -enn grænir og voru
líkir hálfmána í lögun og milli þeirra var sjórinn
ljósrauður á lit Fyrir handan þá var sundið, sem
aðskildi okkur frá meginlandinu; það var níu míl-
ur á breidd þar sem það var mjóst. Við snérum okk-
ur við og litum til hafs. par sást ekkert nema hvít-
fyssandi öldur eins langt og augað eygði.
„Við komum hér við þegar við fórum að berjast
vð Frakka í Port Royal og á St. Croix”, isagði eg.
Við höfðurn heyrt einhverjar flugufregnir um iþað,
að sjótræningjar frá Bermunda eyjunum hefðu falið
gull hér. Eg og Argall gengum þá um alla eyna og
könnuðum (hana nákvæ*mlega.“
„Og þið funduð efckert vatn?" spurði prestur-
inn
„Nei, við fundum ekkert vatn.“
Birtan í vestrinu fór þverrandi og náttmyrkrið
féll yfir. Sjófuglarnir hættu að garga um leið og
dimmdi, og ógurleg þögn ríkti skyndilega alt í kring
u'm okkur. Brimgnýrinn hafði engin áhrif á þögn-
ina; eyrað heyrði hann að vísu en isamt ríkti dauða-
þögn í hugum okkar. Það var stjörnubjart í lofti
og á 'hverju augnbliki hrapaði stjarna, sem dróg
ljósrák um loftið, er sindraði og hvarf hljóðlaust ?
út í myrlkrið eins og örsmá snjókorn. Það var logn. J
Tunglið steig úr 'hafi og varpaði mjög daufri birtu
yfir eyna. Hér og þar á sandinum stóðu kræklótt og
blaðlaus tré, sem réttu naktar greinarnar upp í
loftið, eins og þær væru dökkir fingur réttir upp úr
kaldri og dauðri jörðinni. Hafið var nú orðið fcyrt.
pað lá sem í draumi í tunglsljósinu og virti að vett-
ugi þessi fimm 'mannslíf, sem það hafði hrakið upp
á þennan lófastóra sandhó’ma.
Við bárum flyksur af þangi og rekaviði á eld-
inn og hann brann með mikilu'm hávaða, sem rauf
þögnina. Diccon gekk eftir eynni landmegin og
fann þar nokkrar ostrur, stm við steiktum í eldinum
og átu'm. En við höfðum ihvorki vatn né vín til þess
að renna þeim niður með.
„Það eru að min^ta kosti engir óvini^ hér, til
að vera hræddur við," sagði lávarðurinn. Við get-
um allir sofið 1 nótt. og við sannarlega þurfum þess
með.’ Hann talaði 'blátt áfram og hreinskilnis-
lega.
„Eg istkal vaka ihálfa nóttina, ef þú vilt vaka
hinn hd’minginn," sagði eg við prestinn.
Hann kinkaði kolli og kvaðst skyldi vaka til
miðnættis.
Það var fcomið langt fram yfir miðnætti, er
hann vakti mig, þar sem eg lá við fætur konu minn-
ar.
„Eg hefði átt að vera vaknaður fyrir löngu,"
sagði eg.
Hann brosti. Tunglið, sem var nú hátt á lofti,
skein á andlit ihonum og gerði það blíðlegra á svip
en það átti að sér að vera. Mér fanst sem eg íhefði
aldrei fyr séð andlit, isem var svo mildilegt, svo
vonandi og svo ríkt af þreki þolinroæðinnar, sem
'hans var. „Eg befi verið hjá Guði,“ sagði bann
blátt áfram. ‘Hinn fjölstirndi himinn, hafið og
þessar smáskd’.jar undir hendi minni — hversu dá-
samleg eru ekki verk þín, ó drottinn!
Rignoll W, 22. jan. 1924.
Herra ritstjóri Lögbergs!
Eg sendi yður hér Vneð svolítið Sólarljóð, ef
yður þykir það þess virði að isetja það í yðar heiðr-
aða blað, þá fæ eg að sjá það við tækifæri. — Mrs.
Borgfjörð biður mig að geta þess að hún vilji held-
ur hlaðið í fullri stærð og bæta við $1.00. Sólskins
blaðið má ekki missast.
Yðar einlægur jbM Borgfjörð.
, Sólarljóð.
I.
Árdags sól á austur leiðum
uppl’jómandi bygð og lönd
yfir fanna fellu'xn breiðum
fléttar dýrðleg geislabönd,
ljóss á bárum beint frá hæðu'xn
berst oss líf og gleði ný
dreyra rauðum rósaklæðum
ireifar oft hin dim'mu ský
II.
pú burt skuggum hlíða Ihrindir
hi'minljóma gyðjan björt,
Unaðsfagran eld þú kyndir,
án þín væri jörðin svört.
Ef þú hyldir ásjón þína
yndi lífsins hyrfi skjótt.
Ef þú hættir oss að skína
eilíf mundi verða nótt.
— - ' *-7j
III.
Alt vill þinni elsku reifast,
alt þú vermir nú og fyr;
kringum þína hátign hreyfast
hnatta kerfa mrljónir. i
Geislar iþínir hrinda hörmum,
hugga, gleðja mann og víf,
í þínum hlýju ástarörmum
öðlast smáa blómið líf.
Höf. porsteinn M. Borgfjörð.
Herra ritstjóri Lögbergs!
Má eg biðja yður að gefa mér rú’m í yðar heiðr-
aða blaði fyrir minningarorð þessi eftir syistur
m'ína elskulega. Hún var góð og göfug kona. Eg er
yður fyrirfram þakklát
Yðar með virðingu — .......Guðrún Cristiansson.
Mrs. Þorbjörg Guðmundsdóttir,
dáin 27. nóvember 1923 að Oak Point Manitoba
Undir nafni Guðrúnar Guðmundsdóttur Kristjánson
systur hinnar látnu:
I.
901 skín á duftið og duftið fær líf
í dýrð þeirri vorblómið grær,
þá sól kallar geislann til sín aftur heim
fiáir kuldi rósina slær.
pannig kom lífið og lífi$ svo fer,
sem ljósið á hæðunum blá,
er hverfur aftur í eilífa sól,
því eitt sinn það kom ihenni frá.
II.
Þú varst einn geislinn frá guðlegri sól,
því göfug og hrein var þín sál,
þú unnir því fagra og undir því best
við elskunnar dulspekismál.
Nú ert þú horfin úr 'heiminum „heim“
og hismið og gröfin er köld,
á eiíífðærlandið hvar engin er sorg,
í ótölu ljósanna fjöld.
III.
Sorgirnar gleyinast þá gengin er stund,
og gott er að eiga sér trú,
ið eina er flýsir upp lendingarstað,
þá leiðina farin ert þú.
Eg syrgi iþví ekki systir mín góð,
í sál minni vonarljóis skín.
Eg er að fjarlægjast freðkalda jörð,
og ferðinni er heitið til þín.
Höf. porsteinn M. Borgfjörð......
BLUE RIBBON
TEA.
Því að greiða hátt verð, þegar
BLUE RIBBON, bezta te sem til er í
þessulandi eða nokkru öðru fæst
fyrir
75
hvert pund
Meira Brauð
Betra Brauð
t
Ódýrasta og heilnæmasta fœðan er brauð-
ið, ef það er réttilega tilbúið.
Það sem vér höfum kappkostað, hefir ávalt
- verið það, að láta vörugæðin ganga á undan
öllu öðru; þessvegna hafa brauð vor hlotið
þá einróma viðurkenningu, sem raun er á.
Efnisgœðin á undan nafninu,
hefir ávalt verið kjörorð vort
Canada Bread Company Limited
PORTAGE & BURNELL, WINNIPEG, MAN.
Talsími B 2017
Do/?7 lef/foi/seu/ork
ffuin ¥ourffands
TIL ÞESS að lækna og.mýkja sárt 'hörund, eru Zam-Buk
smyrsllin óviðjafnanleg. pessi dása'mlegu jurtasmyrsl þrýsta
sér inn í svitaholurnar, steindrepa alla gerla og mýkja og
endurnýja 'hörundiö.
pað eru læknandi, græðandi og gerileyðandi efni í Zam-
Buk, sem ekki finnast í nokkrum öðrum s'xnyrslum. Þess vegna
hafa Zam-CBuk smyrslin hlotið almenninga hylli.
Zam-Buk smyrsl eru álíka góð við útbrotum, blöðru'm,
hringormum, blóðeitrun, frostbólgu og öðrum þvíu líkum ó-
(bræsis kvillum.
ramBuk
FREE BOXESt
Vcr sendum með ánœgju
hvcrjum, er less þetta og
skrifar, ókeyþis öskju til
reynslu. Zam-fíuk
Mjg. Co., Toronto.
Gœtið áhrtfanna af
Zam-Buk á sár.
__- A
1—
L.J
rn
RJÖMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
sam\innumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
The Manitoba Co-operative Dairies
LIMITED