Lögberg - 03.04.1924, Blaðsíða 6

Lögberg - 03.04.1924, Blaðsíða 6
* LÖGBERG, MMTUl/AGINN, 3. APRiL 1924. Eg held því sem eg hef # * Mennirnir umhverfis borðið stóðu á öndinnl af undrun og einn eða tveir iþeirra spruttu á fætur. Lávarðurinn hló aftur. ‘ Hafið þið séð hinn guð- 'hrædda mann, sem fór frá Ja'mestown og um borð í ræningjaskýp, sem aðstoðarmaður iþessa manns? Hann er sterkur, sem naut. Kafteinn Percy þurfti ékiki annað en að kinka kolli og á augabragði var sá, semt við stýrið sat sleginn í rot og þresturinn tók stýrið í sínar hendur. Skipið rakst á, ræningj- arnir fóru til ihelvítis, og þið herrar mínir björguð- ust til þess að stjóna öllu vel í Virginíu. Megi fólk- ið iþar lengi vera forsjóninni þakklátt. IMaðurinn, sem kaus dauðann heldur en að ráðast á skip, sevn hann hélt að væri eign félagsins, er svarinn óvinur minn — og eg skal ryðja honum úr vegi mínum, en hann er ekki ræningi. Já, ritaðu það niður, herra skrifari. Eg yfirgef mjög góða aðstöðu, en hvað kæri eg mig um það? Eg get séð aðra aðstöðu, sem er meira að mínu skapi. Eg ihefi ef til vill tapað í þessu teningskasti, en þótt ,það tap væri tifa.lt, bætti einn koss, eins og sá, sem eg á von á, það 'upp að fullu.— Með þínu leyfi.” Hann gekk að konunni 'minni, þar sem hún stóð og lét hendurnar hanga máttlausar niður með síðunum; höfuð hennar beygðist lítið eitt niður og hún var eins og hún væri úr ís, svo köld og hvít var hún. Hann horfði á hana eitt augnablik með girnd- arsvip í augunum og á fölu, fríðu andlitinu; svo iþrýsti hann ihenhi að sér. Eg hefði drepið 'hann hefði eg getað. Hún los- aði sig úr faðmi hans hægt og með viðeigandi sjálfs- virðingu, Iþegar hún hafði uppfylt loforð sitt. Hann reikaði afturábak og hneig niður í stólinn við - hlið landstjórans; studdi olnboganum á borðið og huldi augun með annari hendinni, sem skalf eins og hrísla. Landstjórinn stóð upp og gaf hásetunum, sem héldu mér bendingu. ‘‘pað verður enginn hengdur í dag, herrar ’mínir,” mælti hann. „Eg bið ,þig fyrir- gefningar, kafteinn Percy, á orðum, sem ekki voru ætluð 'hugrökkum og heiðvirðum manni, heldur ræningja, sem eg hefi komist að raun um að er ekki tii. Eg 'bið þig að gleyma þeim að fullu og öllu.” Eg hneigði mig fyrir ihonum, er hann hafði hneigt sig fyrir mér, en eg horfði fra-m hjá honum. ^ “Eg leyfi þér ekki að eiga nein orðaskifti við Carnal lávarð,” mælti hann; “með konu þína er öðru máli að gegna.” Hann vék sér til hliðar og brosti. Hún stóð föl og niðurlút þar sem lávarðurinn ' hafði skilið við hana. “Jocelyn”, sagði eg. Hún snéri sér að mér og roðnaði; hún rak upp hljóð, sem var bæði hlátur-fig grátkent; svo huldi hún andlitið með höndum sínum. Eg lyfti höndunum frá andlit- inu og nefndi nafn hennar aftur. Þá huldi hún and- litið við barm minn. Þannig hvíldi hún .eitt augna- blik. Augu allíra, sem inni voru hvíldu á okkur. Eg jyfti 'höfði hennar, kysti hana og fékk hana svo í heridur frú 'Wyatt, sem stóð við hliðina á mér. “Eg fæ þér konu mína til varðveitslu,” mælti eg. par sem þú ert lika kona, vona eg að þú verðir henni sem systir. S “pú mátt treystá mér til þess,” svaraði hún. Kinnar hennar voru tárvotar. “Eg vissi ekki — eg skildi ekki. Komdu með mér, góða mín, komdu vneð Margréti Wyatt.” Clayborne opnaði hurðina, véík sér til hliðar og hneigði sig djúpt. Mennirnir, sem höfðu setið þarna í dómarasætinu , stóðu upp; aðeins vildarmaður konungsins sat kyr. Frú Wyatt lagði handlegginn utín um konuna mína og leiddi hana að^yrunum milli tveggja raða Lf karlpiönnu'm, se^m stóðu. Þegar þær komu að dyrunum, hikaði konan mín dálítið, snéri sér við og hneigði '.sig fyrir þeim þar til hné hennar næstum námu við góhfið. í svip hennar var dramb og blygðun, bæn og ögrun um áð treysta henni, sem var fegurst allra kvenna. Svo fór hún og iþað var sem aólskin ihyrfi með henni. Eg snéri mér að hinum ósvífna lávarði, þar sem hann sat fríður en illur, og gersneyddur öllum heiðri, en aðrir gengu fljótt á milli okkar. Eg ýtti þeim til hliðar hlæjandi. Eg vildi ekkert annað en að líta á hann — hann var langt fyrir neðan það, að eg skofaði á þann að mæta mér; og eintóm orð hafa lítinn mátt. Loksins stóð hann upp og bar sig eins drembi- lega og hann var vanur, hann var jafn fyrirmann- legur og hann hafði verið með sínu mannvonsku- lega dramlbi og eins merkilega skeytingarlaus um hugsanir 'þeirra manna, er ekki voru jygarar. “Eg e orðinn þreyttur á iþessu,” sagði hann. “Eg ætla að leggjast niður og hvíla mig um stund og láta mig dreyma um nýliðna sælu. Megi dagurinn verða ykkur ánægjulegur, herrar mínir. Sir Fancis Wyatt, mundu eftir því, að þessi sómamaður hefir veitt mótspyrnu, er átti að handtaka hann, og að hann er í ónáð konungsins!” Hann setti hattinn á höfuð s*ér, er hann hafði sagt þetta, og gekk út úr lyftingunni. Embættismönnum félagsins varð léttara um andar- dráttinn, er hann var farinn, eins og hreint loft hefði streymt inn í lyftinguría, er hann fór út. Eg verð nauðugur viljugur, að hafa þig undir eftirliti enn, bæði hér og þegar við komum til Jamestown, kafteinn Percy”, mælti landstjórinn.S “Alt, sem eg get gert í nafni félagsins og í sam- ræmi við skyldur mínar við konunginn, til þess að gera þér fangavistina viðunanlega, skal verða gert. “Sendið hann þá ekki aftur niður í lestina, Sir Francis!” hrópaði gjaldkerinn og gretti sig. Landstjórinn hló. “Bjartari og loftbetri veru- staður mun verða fundinn. Þú átt hugrakka konu, kafteinn Percy.” "Og fagra,” mæltf Cjayborne l'ágt. “Eg skildi. við vin minn niðri í lest- inni, herra landstjóri,” mælti eg. “Hann kom með mér frá Jamestown af því að hann var vinur minn. Konungurinn hefir aldrei heyrt hans getið og hann er ekki rænigi fremur en við. Hann'er prestur —al- varlegur, auðmjúkur og góður maður.” Fyrir aftan skrifarann heyrðist söngrödd* mannsins, sem eg hafði kynst í lestinni, doktors John Pott. “Hann er Jeremías, herra landstjóri, sá Jeremías, sem skemti Lundúnabúum í Blackfriars- leikhúsinu. tpú manst sjálfsagt eftir honum. Hann veiktist og hætti við leikmenskuna og fór út í sveit. Prófasturinn við San-kti Páls kirkjuna þekti hann. það hl^u allir að þvi, að hann skyldi hafa látið vígja sig til prests.” "Jeremias!” hrópaði gjaldkerinn. “Nick Bottom. Christopher Sly! Sir Toby Belch! Gefið mér Jeremías, svo eg geti haft hann ihjá mér”. Landnstjórinn hló. “Hann skal fylgja vini sín- urn, sem hér er, og hann skal ekki skorta samfagn- að, það skal eg ábyrgjast. Jeremías! Uppáhald Ben Jonsons. peir voru vanir að drekka saman í Mer- maid- veitingahúsinu. Lítilli stundu síðar var gjaldkerinn að fara út úr klefanum, sem mér hafði verið vísað í — ihann hafði farið þangað með mér. Hann leit á mennina, sem 'biðu hans fyrir utan. Það var ekki enn búið að sækja séra Jeremías ofah í lestina. Hann færði sig nær mér og sagði með lágri rödd, en, þó með áherslu; “Það er langt síðan þú hefir fengið fréttir að heim- an — frá Englandi. Hvað fýsir þig mest að vita?” “Um það hvernig hans háverðugheitum, lávarð- inum af Buc'kingham vegnar,” svaraði eg. Hann brósti. “Honum líður eins og best verður á kosið, og hann er jafnvoldugur. Hundur drotn- ingarinnar dregur gyltuna á eyrunum hvert sem bonum þóknast. úr því við hengjum þig ekki sem sjóræningja, kafteinn Percy, er mér nær að halda. að þinn málstaður standi betuil nú, heldur en þegar þú fórst hurt úr Virginíu.” “Eg helid það líka,” sagði eg og þakkaði honum fyrir hugulsemi hans. Svo óskaði eg honum góðrar líðanar yfir daginn, því eg vildi sitjal kyr og þakka Guði með andlitið falið í höndum mínum og sólskin í hjartanu. 28. Kapítuli. Vorið kemur. Eg var orðinn þreyttur af að kasta teningnum á móti sjálfum mér og lesa í bókunum, sem Rolfe hafði sent mér, svo eg gekk að fangelsisglugganum og hallaði mér upp að járngrindunum, til að vita hvort eg sæi nokkuð, sem eg hefði skemtun af. Það næsta ef.'ekki það skemilegasta, sem eg gat komið auga á, <var gapastokkurinn. Hann var svo hár, að hann var lítið eitt lægri en lága fangelsisloftið og hann snéri beint að glugganum mínum og var ekki lengra burtu en svo að eg gat heyrt þunga, suðandi andardráttinn í mannræflinuín, sem var í honum. Það var óskemtilegt hljóð og ekki var andlitið á bonum skemtilegri sjón; stórt R hafði verjð brent á kinnina á honum og blóðið úr eyrunum, sem höfðu verið skorin af honum, rann niður og litaði rautt borðið, sem ’héilt höfðinu á bonum í þeim stelli-ngum að hann gat ekki hreyft það. Lítið eitt til hliðar frá gapastokknum stóð þýðingarstaurinn. Þar hafði kona ein verið hýdd u'm morguninn, og hljóðin úr henni höfðu fylt loftið enn meira, ef unt var, heldur en lyktin af úldnum óþverra, sem smástrákar höfðu kastað á strokumanninn í gapastokknum. Eg leit af vesalings sökudólgnum í gapastokknum út í heið- blátt og svalt marsmánaðarloftið og eg var hjartan- lega þreyttur af að vera lokaður inni í slíku veðri. Vindur var allhvass; loftið var óvenjulega blátt, og áin var eins og blátt bandí sett demöntum. Allir lit- ir voru sterkir og fjarlægir hlutir sýndust nálægir. Það var engin móða yfir skóginum, hann bar dökk- an og blaðlausan við bláa heiðríkjuna. Flóinn var grænn og furutrén dökkgræn, en mö-surtrén, sem blaðknapparnir voru byrjaðir að spinga út á, voru rauð eins og kóralgreinar. Kirkjan með lágu grænu leiðunum umhverfis sýndist ekki vera nema stein- snar frá mér, og raddir barnanna, sem voru að leika ^ér til og frá um strætið, heyrðust svo glögt, að það var rétt, sem þau væru fyrir néðan gluggan, sem eg stóð við. Þegar bumban var barin um hádeg- ið, heyrði eg drunurnar í henni ieins og hún væri fast við eyrað á mér. Allur heimurinn var svo bjart- ur og ferskur að það var rétt eins og hann væri pýskapaður, og ibjarta sólskinið og svali vindurinn örfuðu blóðið, eins og vín. Við og við gengu karlmenn eða konur um strætisferhyrninginn fyrir neðan. Næstum allir litu u>pp í gluggan og augnaráð þeirra voru vingjarnleg. Menn vissu nú, að Buckingham hefði mikið vald heima og fylgi Carnals lávarðar í Virginíu ’hafði rýrnað mikið. Haraor gekk fram hjá, vel klæddur eft- ir föngum og hvíslaði glaðlega. Hann tók ofan hatt- inn með brotinni fjöður í og kallaði til mín: “Við ætlum að fara að egpa björn hérna fyrir neðan víg- ið. Það er slæmt að þú getur ekki verið með í þeirri skemtun. pað verða allir þar — og Carnal lávarður”. Hann hélt áfram 'blístrandi og rétt á eftir honum kom 'herra Edward Sharpless. Hann stóð og horfði á sakamanninn í gapastokknum. Hann hefði ekki grunað að ,hann myndi sjálfur verða í hans sporum síðar meir; svo leit hann upp til mín og svipur hans var eins illgirnislegur og hin smáa sál hans gat framast sýnt á auðvirðilegu andltinu. Hann var þreytulegur að sjá og fötin hans voru með ‘leirslett- um og kápan hafði rifnað af að festast á hríslum í skóglnum. “Hvað varst þú að gera úti í skpgi?” sagði eg'T hálfum hjóðum. Lykillinn snérist í skránni á bak við mig og inn kom fangavörðurinn og Diccon með miðdegisverð minn, sem eg varð feginn að fá. “Sir George sen^ir þetta dýrakjöt,” sagði fangavörðurinn og brosti, “herra Percý fuglakjötið, frú West skorpusteikina og brauðið og herra Pory spanska vínið. Er nokkuð, sem þig skortir?” “Ekkert, sem þú getur látið í té,"” svaraði eg þurlega. Hann brosti aftur, lagaði til á borðinu og gekk svo að dyrunum. “pú getur beðið þangað til eg kem eftir diskunum,” sagði hann við Diccon, fór út og lokaði hurðinni á eftir sér með stærilæti. Eg fór að borða, en Diccon gekk að glugganum og horfði út í blátt loftið og manninn í gapastokkn- um. Hann fékk að ganga laus innan um fangelsið en það voru hafðar strangar gætur á mér. Séra Jeremías Sparrow hafði verið einn sólarhring í fangelsi, en þá hafði frú West fengið þunglyndis- kast og haldið að hún 'myndi deyja og 'hún hafði heimta að séra Jeremías kæmi og veitti sér huggun undir dauðann, því séra Bucke var farinn upp til Henricus í einhverjum erindum fyrir skólann. Með- an séra Jeremías var yfir frúnni var hann sóttur til þess að jarðsyngja mann hinum megin við ána og þaðan var hahn boðaður til þess að gifta hjón á Mulberry-eyjunni. Næsti dagur var supnudagur, og þar sem enginn prestur var í ibænum; annar en hann, steig hann í stólinn, og hélt svo þrumandi ræðu, að önnur eins hafði aldrei heyrst í Virginíu. Þeir fóru ekki 'með hann í tukthúsið úr prédikunar- stólnum. Það voru áðeins fimm prestar í allri Vir- giníu, og það voru ekki svo fáir veikir, sem þurfti að heimsækja og dánir, sem þurfti að grafa. Séra Bucke, sem var enn fremur lasburða, kom ekki strax ofan eftir aftur, heldur dvaldi hjá Thorpe og ræddi við hann um mál, sem var Thorpe mjög hjartfólgið en það var að kristna hvern einasta Indíána, setm tit væri hérna megin við suðurhöfin. Séra Jeremías komst þess vegna aftur svona þegjandi og umtals- laust i sína fyrri istöðu. Eittvhað var talað um að halda yfir honum opinbera ávítunarræðu, en það varð ekkert úr því. pegar eg var búinn að borða, gekk eg til sætis míns og ávarpaði Diccon: “Eg var að horfa eftir Rolfe í dag. Hefir þú frétt nokkuð af honum?” “N^i” sivaraði hann. En um leið og hann slepti orðinu, var hurðinni lokið upp og fangavörðurinn stakk höfðinu inn í gættina. “Sendimaður frá herra Rolfe, kafteinn.” Svo fór hann en Indíáninn Nan- touguas, kom inn. Eg ihafði séð Rolfe tvisvar siðan eg kom aftur til Jamestown, en Indíáninn hafði eííki verið 'með honum. Hann kom nú til mín og snart hönd mína, sem eg rétti út á móti honum. “Bróðir minn verður kominn hingað áður en sój skín á ihæstu trjátopp- ana,” sagði hann með sinni alvarlegu og rólegur rödd. “Hann 'biður kaftein Percy að sinna engum öðrum, sem kunni að koma; hann: óskar að tala við hann í einrúmi.” “Eg mun varla hafa heimsækjend- ur,” sagði eg. “Það á bráðum að ibyrja leikur með bjarndýr.” Nantanguas brosti. “Bróðir minn íbað mig aði finna björn fyrir daginn í dag. Eg keypti björn af Paspaheghinum fyrir stykki af kopar, og fór með hann í girðinguna fyrir neðan vígið.” “Og þangað fara allir bæjarbúar bráðum, ’ sagði eg. “í hvaða tilgangi skyldi Rolfe hafa gjört það?” Eg fylti bikar með víni og ýtti honum yfir borð- ið til Indíánans. “pú heldur þig ekki 'mikið í skógir- um nú á dögum, Nantauguas”. paf> var sem ofurlitj- um skugga brigði fyrir á andliti hans. “Opechancan- ough hefir dreymt að eg sé ekki lengur Indíáni Syngjandi fuglar hafa logið að honum, þeir hafa sagt honum, að eg elski hvitu mennina en hati þá, sem hafa sama lit og eg. Hann kallar mig ekki leAg- ur hetju og son síns kæra bróður, Powhatans. Eg sit ekki framar við eld hans á ráðstefnum og eg stjórna ekki 'mönnum hans á herferðum. pegar eg fór siðast til tjalds hans og stóð frammi fyrir hon- um, brendu augu hans mig eins og kolin, sem Monacanarnir einu sinni létu milli handa minna. Hann vildi ekki tala við mig.” , Það ylli mér engrar áhyggju, þótt hann talaðl aldrei framar,” mælti eg. “Þú hefir verið í skógin- um í dag?” “Já,’ svaraði hann og íeit á moldarslettu, se'm var á eltiskinnsskónum hans. “Kafteinn Percy hef- ir augu, sem eru fljót að taka eftir, hann hefði átt að vera Indíáni. Eg fór tij Paspaheghanna með koparinn. Eg gæti sagt frá nokkru undarlegu.” "Hverjú þá?” spurði eg, er hann þagnaði. “Eg fór til tjalds foringjans með koparinn, en hann var ekki heima. Gömlu mennirnir, sem voru þar, sögðu, að hann ihefði farið með tíu af mönnum sínum til fisikagildranna í ánni til þess að ná fisk- uvn. peir lugu. Eg hafði farið fram hjá fiskagildr- um þeirra og þar var enginn maður. Eg sat fyrir framan tjaldið og reykti og meyjar þeirra færðu mér hnotubrauð og drykk; því Nantauguas er höfð- ingjaættar og öllum velkominn nema Opechancan- ough. Gömlu mennirnir reyiktu og horfðu ofan á jörðina. peir voru að hugsa um þá daga, er þeir voru líkir Nantauguas. peir vissu ekkert um það, að kona foringjans, sem varð eins og ibarn vegna dra'mbs síns, fjetti í sundur dýrsskinni og sýndi Nantanguas silfurbikar, sem var allur grafinn og settur með marglitum steinum.” “Hm!” “Bikarinn var hátt verð fyrir hvað se^n hann 'hefir verið borgaður, og ekki veit eg hvað það hefir verið.” “Hm-” sagði eg aítur. “Mættir þú Edward Sharpless í skóginum?” Hann hristi höfuðið. “Skógurinn er stór og það Iiggja margar slóðir um hann. Nantanguas leitaði aðeins'að slóð foringjans en fann hana ekki. Hann gat engum tíma eytt til.þess að leita að hvítum manni.” Hann vafði um sig oturskinnskápu sinni og bjóst til að fara. Eg stóð upp og rétti honum hend- ina, því mér féll hann mjög vel í geð og hann hafði gjört mér greiða. “Segðu Ro]fe, að hann muni finna mig einan,” sagði eg, “og hafðu þökk fyrir fyrihöfn þína Nantanguas. Eg vildi óska að eg gæti orðið þér að liði, ef við verðum nokkurn tíma aftur sam- an á veiðum. Eg ber enn örin eftir tennur úlfsins; þú máttir ekki seinna koma þann dag.” Indíáninn brosti. “Það var grimmur úlfur. Eg óska af öllu hjarta, að kafteinn Percy verði látinn laus, og þá munum við veiða fleiri úlfa saman, hann og eg.” , Þegar hann var farinn og fangavörðurinn og Diccon með honum, gekk eg aftur að glugganum. Það var búið að losa strokumanninn úr gapastokkn- um og hann skjögraði heimleiðis við hliðina á hesti húsbónda síns. .Það sáust stöðugt færri og færri fara um strætið, en að neðan heyrðust hlátrar og húrraóp; menn höfðu góða skemtun af birninum. Eg gat séð hájfmánann og fallibyssurnar og fánann, sem blakti í vindinum, og 4 ánni gat að líta eitt eHa tvö segl snjóhvít í sólskininu, eins og vængir sjó- fuglanna, sem flugu framhjá. par fyrir utan voru siglutrén á skipinu^ sem ihafði flutt okkur heim. 0 \ ) Santa Teresa lá ekki lengur við akkeri á ánni. Kon- ungsskipið ihafði siglt heim til kooiungsina, en ekki með þann farm, sem hann hafði búist við. Eftir þrjá daga myndu og seglin verða dregin að hún á George og hann myndi sigla niður ána með mig og skjól- stæðing konungsins og fyrrurn vildarmann hans. Eg leit niður eftir ánni, sem var úfin af storminum, fram á flóann, sem tók við af henni, og þar fyrir utan var hafið síkvikt, ýmist dimt eða bjart; marg- ar margar mílur á 'breidd, og svo England með skrúðgræna skóga og engi, og Lundúnir og Lund- únakastali. Umhugsunin um þetta olli mér minna •hugarangurs nú en* hún hafði gert. IMenn, sem eg þekti og 'bar traust til myndu verða farþegar á skip- inu, ásamt einum, sem.eg þekti, en bar ekki traust til. Og þótt eg við enda ferðarinnar sæi kastalann, þá sá eg lfka um leið Buckingha'm lávarð. Hann hat- aði þá, sem eg hataði, og hann hafði valdið til þess að reiða til höggs gegn óvini sínum. Vindurinn blés af vestri, frá ókunnum stöðum. Eg snéri mér við og hann blés á enmið á mér sval- ur og þrunginn af skógarilm — ilm af furutrjám og sedrusviði, visnuðum laufum og svartri 'mold, mýr- um og lægðum og hæðum — hann bar ilm úr ríki skóganna, sem hann hafði ferðast yfir. Svipir þess, sem er dáið og gleymt, og sem hvorki andlit né rödd gæti vakið upp, vakna stundum við ilm. Eg mundi alt í einu eftir einum degi hallærisárið. Eg hafði dregist með veikum burðum út úr hálfniður- fallinni víggirðingunni og kofaræflunum okkar, burt fá stunum hinna hungruðu og sjúku, burt frá hin- um dauðu, sem lágu ógrafnir, yfir nesið, út í skóg- inn og lagst þar niður til að bíða dauða míns. Eg var hræddur og mér hraus hugur við mannætubæl- inu á ibak við mig og eg var orðinn svo máttfarinn, að 'rnér stóð á sama um alt. Eg hafði verið hraustur maður, en nú var sivona komið og eg var ánægður með að láta fara sem fara vildi. Ilmur skógarins þann dag, dökk moldin, sem eg lá á, langt útsýnið yfir iblikandi ána milli trjánna — og ekíki mjög langt í burtu hvít seglin á skipunum Patience og Deliverance — þetta alt stóð mér fyrir hugarsjónum rétt eins og það hefði verið, þar sem eg stóð við glúggan. Eg hafði þá verið svo langt leiddur, að 'mér hafði næstum staðið á sama, hvort mér var1 bjargað eða ekki; en nú þakkaði eg guði fyrir líf mitt. Hvað sem framtíðin bæri í skauti sínu, var þó liðni tím- inn minn. pótt eg sæi konuna mina aldrei aftur, átti eg samt endurminninguna um þá stund, er við stóðum bæði í stórlyftingunni í skipinu. Eg elskaði og ást mín var endurgoldin. pað iheyrðist háreysti fyrir utan dyrpar; það var Rolfe, sem var að tala við fangavörinn. Eg var óþolinmóður eftir að sjá ihann og gekk að dyruntfm, en þegar hurðin var opnuð, kom hann ©kki inn. “Eg ætla ekki að koma inn”, sagði hann og reyndi að sýnast alvarlegur, “eg kom hingað með öðrum.” Hann vék sér til hliðar, og kona klædd í stóra kápu og með hettu á höfðinu komj inn um dyrnar. Hurð- inni var lokað á eftir henni og við vorum ein sam- an. Auk kápunnar og hettunnar hafði hún blæju f.vrir andlitinu. “Veistu hver eg er?” sipurði hún, þegar hún hafði staðið þarna nokkra stund í þessum dularlbúningi og eg var enn ekki farinn að fimna orð til þess að bjóða hana velkomna. “Já”, svaraði eg. Þú ert prinsessan í æfintýr- inu.” i ngurmn og fáið stærsta og fjöllesnasta í, s 1 e n z k a blaðið í heimi eitthvað, þá komið með það til Th«r Columbia Press, L Cor. Saréen* & Toronto RJÓMI Styðjið heimaiðnað með þvi að styrkja yðar eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl- una. I Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er eini framíaravegurinn að því er landúnaðinn snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er skapar gott verð á mjólkurafurðum. SENDIÐ RJÓMANN TIL The Manitoba Co-operative Dairies LIMITKD

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.