Lögberg - 10.04.1924, Blaðsíða 5

LÖGJ5ERG, FIMTUDAGINN 10. APRÍL. 1924.
5
Dodda nýrnapillur eru beata
nýrnameðaliC. Lækna og glgt
bakverk, hjartabilun, þvayteppu
og önnur veikindi, sem starfa frá
nýrunum- — Dodd’s Kidney Pills
Irosta 50c. askjan eða sex öakjur
fyrir $2.50, og fást hjá öllum lyí-
sölum eða frá The Dodd’s Medi-
Bjarnason setti samsætið og bauð
gesti velkomna. En aðalræðuna
fyrir minni heiðursgestsins flutti
Mr. W. J. Lindal, lögmaður og
mæltist vei að vanda. Einn þeirra
er gekst fyrir savnsæti þessu á-
samt nokkrum íslenskum vinum
heiðursgestsins, var Mr. Finnsnes
fra'mkvæmdarstjóri Port Nelson
fiskiverslunarinnar.
Heiðurgesturinn Mr. L. J. Hang,
er mörgum íslendingum að góðu
kunnur. Mun (hann vafalaust vera
einn af á'hrifamestu Norðmönn-
um þeim, er byggja Vesturlandið.
Kom hann 'hingað með tvær hend-
ur tómar, en hefir með atorku og
framsýni rutt sér þá braut til vel-
gangni, er aðeins fáum auðnast.
Til minja um ’mót þetta afhenti
Mr. Lindal ihonum fagurlega á-
leti-aðan lindarpenna og ritblý
frá viðstöddum vinum. 'Skemti fólk
sér síðan við söng og dans fram
yfir miðnætti. pví má ekki gleyma
að konur reiddu fram alskandi-
naviskar veitingar, sem gestir
gerðu Ihin bestu skil. Samsætið var
í alla staði hið ánægjulegasta
lágt. Markaðu lágur daginn, sem
hann seldi.
Frá Islandi.
Seyðisfirði 2, marz.
Afarmikið norðanveður hér á
Austfjörðum föstudagsnóttina og
laugardag. Vélbátur einn, sem
Stefán Jakobsson átti, sökk á inn-
siglingunni til h"áskrúðsfjarðar,
vegna þess hve mikið hafði 'hlaðið
á 'hann af klaka. Menn björguðust.
Símalínan til Seyðisfjarðar, er
verið hefir biluð andanfarna daga
er nú komin í lag. En á Shetlands-
eyjum er síminn slitinn enn, og
þau útlendu skeyti, sem hingað
koma, eru send þráðlaust
* * *
Frá Vestfjörðum var símað í
gær, að ísinn hagaði sér líkt og
fyrir ihelgina, væri hvergi l#nd-
fastur, en hvarflaði að og frá.
Var sagt i sömu fregninni að
sennilega mundi ísmagnið ekki
vera eins mikið og orð væri á
gert. Við Horn er þó svo mikill Is
að Aðalvík og Rekvík eru fullar. |
* * *
Seyðisfirði 3 marz. Vélbáturinn
sem sökk á leið inn til Fáskrúðs-
fjarðar á laugardaginn hét Geys-
ir og var frá Fáskrúðsfirði. Var
hann að koma úr róðri og var
hlaðinn fiski. Annar bátur var
ekki langt frá á sömu leið og hinn.
Bátarnir voru báðir mjög klakað-
ir og sjór 'mikill. Þoldi Geysir
ekki .sjóganginn vegna þyngsla
þeirra, sem á hbnum voru, og
sökk. En mennirnir allir, sem á
honum voru komust í 'hinn bátinn
sem hleypti inn á Stöðvarfjörð
og komsit þangað heilu og ihöldnu.
* * *
Vísir 11. marz.
Árni læknir Helgason hefir ver-
ið skipaður héraðslæknir í Pat-
reksfjarðarhéraði.
Þórhallur læknir Jóhannesson
hefir verið skipaður héraðslækn-
ir í Flateyrarhéraði.
SéraHelgi Árnason hefir feng-
ið lausn frá embætti.
er heimilisfólkiö var að bú^ sig til
aftansöngsj á aðfangadagskveld
jóla voru tvær gamlar konur, sem
á heimilinu voru tvær einar eftir
heima, og þá er fólkið lagði af
stað voru þær í harðri deilu hvor
við aðra vun eitthvað smávægilegt
efni. En þegar fólkið kom til baka
á jóladagsmorguninn var bærinn
og kerlingarnar altsaman sokkið,
og eftir aðeins áðurnefnt flag.
Vafalaust hefir fólkið heyrt gömlu
konurnar blóta, áður en þaS lagði
af staS, því hefir staðurinn verið
nefndur Blótbjörk.
Þorgils Asmundsson.
1 greininni, sem birtist í síð-
asta blaði Lögbergs eftir Mr. S.
S. Hofteig hefir slæðst inn iþessi
prentvilla: ”12 og 13. vísa’’ í
staðin fyrir 12. og 13. vers.
Frú Ingibjörg Gunnarsdóttir
andaðist á heimili sínu hér í bæn-
um síðastliðinn laugardag, eftir
fjögra daga legu. Banamein henn-
ar var hjartasjúkdómur og hafði
hún átt við vanheilsu að foúa hin
síðari árin. Var hún gift Sigurði
Hjálmarssyni, stýrimanni á Ville-
moes, áttu þau tvær dætur á lífi.
* * *
Fullyrt er að konungur hafi
'is símað formanni íhalds-
flokksins, Jóni þorlákssyni, til-
mæli um, að hann tæki að sér, að
mynda nýja stjórn.
Reimleikinn í Elmhurst
klaustri.
S. M. Long. þýddi.
CROWN BRAND
CORN SYRUP
í æfiminningu Mrs. Skardal,
sem nýlega birtist í Lögebrgi hefir
annaðhvort misritast, eða mis-
prentast nafn systur hinnar látnu.
Á að vera Sigurbjörg í staðinn
fyrir Ingibjörg. petta eru hlut-
aðeigendur beðnir að taka til
greina.
Eggert bóndi Björnsson frá
Kanda'har kom til bæjarins í byrj-
un vikunnar með vagnhleðslu af
sláturgripum til sölu, verðið, sevn
hann fékk fyrir þá 'var fremur
Guðmundur Þorsteinsson lækn-
ir andaðist í fyrradag á heimili
sínu í Borgarfirði eystra, hafði
hann verið heilsulítill að undan-
förnu. Hann var fæddur hér í
Reykjavík 14. ágúst 1879, sonur
Þorsfeins heitins Guðmundsson-
ar fiskimatsmanns og konu hans
Kristínar Gestsdóttur. Hann varð
stúdent vorið 1900, en lauk prófi
í læknaskólanum 24. janúar 1908.
Var síðan um hríð í sjúkrahúsum
í Kauptmannahöfn. Haustið 1910
var ‘hann settur til að gegna Sauð-
árkróksihéraði, en var veitt Þist-
ilfjarðarhérað vorið 1911 og fám
árum síðar Borgarfjarðarhérað
eystra. Hann kvæntist 1911, Mar-
gréti Lárusdóttur, bóksala á Seyð-
isfirði. Lifir hún mann sinn ásamt
einni dóttur.
❖
f
f
WINNIPEG ELECTRIC CO.
selui
f
f
f
f
f
Moffat Ranges
Stórnar sem hafa reynst vel, og sem
allar góðar húsmæður vilja
VELJIÐ YÐUR HVORT HELDUR
Electric
T
X Fjö§ra brennara, með Bakaraofn
♦!♦ uppsett og víruð fyrir
$■
X
f
f
f
f
♦♦♦
f
f
X
% Cabinet Range, Connected
4 aðfrádregnri
X Gömlu stónni - -
I
t
f
f
♦>
135.00
$15 út í hönd og $5 á mánuði í 24 mánuði
Gas
$89
10.00
$
79
i
$1 út í hönd $3.25 á mánuði í 24 mánuði
Sérstakur afsláttur fyrir peniuga útíhönd
Sjáið sýninguna í gluggunum í Curry byggingunni. ♦>
♦^ R46739 Appliance Department N46775 X
| Winnipeg Electríc Co. f
f Main Floor, Electric Railway Chambers ♦!♦
V ♦*♦
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦J*
Frönsk skúta, “Augusta” að
nafni, heimilisfang ékki kunnugt,
strandaði aðfaranótt 10. þ. m. í
Öræfunum. Af skipshöfninni, sem
samtals var 15 manns, dó einn
maður af meiðslum, sem ihann
hlaut við strandið, en hinir kom-
ust klakklaust til bygða.
Borðeyri 11. marz.
Esjan kom hingað.í kvöld. Var
svo mikill lagís á legunni, að skip
ið varð að brjóta sig áfram á að
giska '150 metra, og lagðist að
svo sterkri skör, að farþegar gátu
gengið á is frá borði. Á sumum
höfnu'm 'hafa samgöngur verið
bannaðar við skipið, af ótta við
að farþegar bæru með sér inflú-
ensu, t. d. á Kópaskeri, Húsavík
og Skagaströnd. Á isíðastnefndri
höfn var farþegum, sem þangað
ætluðu, 'bönnuð landganga, og
fóru 'lþeir af skipinu á Blönduósi.'
Á Vopnafirði var sóttin svo út-
Ibreidd, Iþegar Esja var þar, að
erfitt var að fá skipið afgreitt, en
mjög var veikin væg.
Elínhurst klaustur var afar-
gömul eign og skemtileg, sem víð
lendar landeignir lágu undir og
'hafði í fleiri ættliði tiliheyrt fjol-
skyldunni Vexford. Sjálf höfuð-
byggingin, sem var allmikil fyrir-
ferðar og hálfskuggaleg til að
sjá, tók nafn af afargömlu
klaustri. Rústirnar voru enn í
garðinum örskamt frá húsinu,
milli gamalla og stórfenglegra
eikarstofna. -pegar gamli Sir
Henry Vexford dó barnlauis, gaf
hann eignina með erfðaskrá
frænda sínum Robert Langton
og þar eð von var á Herbert á j
næsta degi, ætlaði ihann að segja j
'honum hvað hann hefði «éð, og I
heyra hans meiningu um það, áð-i
ur en Ihann opinberaði það fyrir'
þeim systrum Helenu og Olgu. j
Næsta dag var alt jiágrennið í j
upp námi yfir þei'm tíðindum, að
stórkostlegur innlbrotsþjófnaður j
'hefði daginn fyrir átt sér stað
hjá Lord Neville á Easton Hall,
þar höfðu verið margir gestir j
samankomnir, og meðan þeir sátu!
að miðdagsverði ihafði þjófurinn j
læð'st inn í húsið og stolið mörg
þúsund krðpa virði af eðalstein-|
um og öðrum skrautgripum, þar á
meðal Lafði Nevilles nafnfrægu
de'möntum, sem út af fyrir sig
kostuðu offjár. Lögreglan þar á
staðnum hafði ekki fundið nein
vegsummerki eftir þjófana, og frá 1
London var með símskeyti pantað-
ur leynilögreglumaður af hinum
allra færustu. Til Elmhurst barst j
fregnin um morgunverðartíma, ein
'mitt um sama leyti og Robert ók I —------ ------— ----
fnn.Sta*' jarnhrfustarstoðvar' og þilveggurinn, sem þær systur
mnar a moti Herbert og hvar'
Til suðu--
til brjóstsykurs-
gerðar og til að
láta á brauð.
2, 5 og 10 pd. könnur
hjá matvörusala yðar
'“"“"nimiimiiiuiUÚ1
við í þorpinu, á
voru fyrir innan í myrku og
Borðeyri 10. marz.
íbúðarhúsið á pingeyrum hrann
til kaldra kola síðdegis í dag.
Sást eldurinn frá Hnausum og
Hjaltafoakka um kl. 4, en klukkan
8 var húsið fallið. Nánari fregnir
um upptök eldsins eru enn ó-
fengnar, því að eíkki hefir náðst
tal af heimilisfólki eða öðru'm
þeim, sem voru við fojörgunina.
Sömuleiðis er ófrétt um, fovort
innanstokksmunir hafa bjargast.
(íbúðarhúsið á pingeyrum var
með reisulegustu húsum til sveita
hér á landi. Var nokkur hlutí
þess gamall, en aðalhúsið bygt
1918).
* * *
Borðeyri. 12. marz.
Orsök brunans á Þingeyrum var
sú, að kviknað ihafði út Trá ofn-
pípu uppi á efsta lofti hússins,
og vissi enginn 'fyr en það var
orðið nálega alelda. Logn var.
þegar forann, og foreiddist eldur-
inn því 'hægt út, svo að unt var
að bjarga all'miklu af innanstokks-
munum, en matvæli öll forunnu.
Hiúsið var 1 ágt vátrygt og hefir
eigandinn (því orðið fyrir tilfinn-
anlegum skaða.
Oak Point, Man.,
30. marz 1924.
Herra ritstj. Lögbergs.
JMig langar til að biðja yður að
gjöra svo vel að geta um lát litla
drengsins míns, í blaði yðar
Sonur minn, Magnús John Lin-
coln, var fæddur 4. júlí síðastl.
Hann veiktist hastarlega af lungna-
bólgu, og þó hann væri undir lækn-
is hendi á Lundar, þar sem Dr. Sig-
Júl. Jóhannesson gjörði alt sem
mögulegt var til að bjarga lífi
'hans, þá var það ekki guðs vilji aS
hann fengi að lifa. ÞaÖ er mjög
sárt að missa góð og elskuleg börn,
en þaÖ er huggun að vita þau skína
sem sól i hinni eilífu sælu á himn-
um. Drengurinn dó kl. ir f.h.
laugardaginn þann 1. dag marz-
mánaðar s.l. og var jarðsunginn af
séra Adam Þorgrímssyni i Lundar
grafreitnum þann 5 marz.
Blessuð sé minning hans.
Mr. og Mrs. J. S. Eyford.
innar, ®e*m Sir Henry Vexford
hafði átt, er nú var dáin fyrlr
löngu; Rofoert var nýlega giftur
Helenu Winston, ljóshærðri stúlku
ungri og ástúðlegri, sem hann
lengi hafði unnað 'hugástum.
Hann átti heimili í London, en
þegar það varð heyrinkunnugt, að
foann hafði erft þetta dýra góz
eftir frænda sinn, afréð hann að
.setjast að á Elmhurst klaustri,
eða í það minsta vera þar yfir
sumarið. Elmhurst hafði á seinni
árum verið vaphirt, því Sir
Ilenry hafði mjög sjaldan verið
þar að staðaldri, þar á móti hafði
afi hans, sem alment var kallaður
‘‘Sir Anthony vitlausi” alla sína
æfi haldið til í El'mhurst klaustri,
Ihann hafði verið ómannfolendinn
og einikennilegur og einn morg-
un fanst hann dauður í myrku
herbergi, sem þiljað var innan
með afargömlum eikarfletting-
um og upp frá því kallað “Sir
Anthonys herbergi”. Svo komst
sá orðrómur á að hann hefði g^ng-
ið aftur og sæist af og til, stund-
um í þessu Iherfoergi, en stundum
niðri í garðinum 'milli klaustur-
rústanna.
sem hann kom ... _ __
veitingahúsinu og jafnvel”' á! Prön^u varðhaldi, leit út eins og
'Sjálfri stöðinni í Blackbridge var hann hefði ekki verið snertur um
ekki um annað talað, en þjófnað-! marga manssaldra.
inn hjá Neville.
Þegar þeir Rofoert og Herbert
Robert og Herbert voru ekki! komu til baka frá stöðinni og óku
væntanlegur til Elmhurst fyr en ! heim að aðaldyrunum á Elmhurst
klukkan fimm um eftirmiðdaginn V" >eim >að,. óskiljanlegat að
°g Olga Winston sem þráði endur-1 f* hV°rkl °lgU eða HelfU
fund við elskhuga sinn, fanst bið-! nems+taðar fnglnn J.1SS1 hlð
Hann var dóttursonur einu systur- tíminn óendanlegur Pegar stóra minsta um J’ær °£ þeirra var
Thaffelúrið í dagstofunni s!ó leitað 1 husinu og garðinum, en
fjögur, kom alt í einu yfir hana aIt tU ÓnýtÍ% SGm elli >eim
löngun til að sjá hið illræmda hygKJU og kvlða' ‘ Herbert ’ sagði
herbergi í nyrðri hluta bygging- ,HÓ'bert’( “Hvermg getur staðið á
arinnar 0g kom upp með það við i ^essu
systur sína, að stytta tíman með “Eg vil þó vona að þær hafl
því að fara þangað. “Sir Anthony|ékki orðið fyrir neinu slysi”
herbergið , 'hrópaði Helena kvíða- svaraði Robert áhyggjufullur.
full. ^Já ’ sagði Olga og hló inni-í “Eg hefði ekki verið eins óróleg-
ega, um háfojartan daginn er eg j ur,” hélt Robert áfram, “hefði
alls ekki hrædd við aumingja 'mér ekki hugkvæmst, að hvarf
gamla Sir Anthony þú trúir ekki | þeirra systra gæti verið í ein-
a þess'háttar hégiljur,
er leynifjöður, enn vertu fljótur
Robert, hér eru eimhverjir nálæg-
Herbert gerði eins og Olga
Stundum hafði eignin verið
leigð út, helst ríkum útlending-
um, en í seinni tíð hafði hún ver-
ið auð og í aumsjón manns nokk-
urs, sem lögmaður Sir Henrys
hafði ráðið til þess, Hann var ekki
. . Helen? I foverju sambandi við það, sem
það heila tekið er ekkert þess- kom fyrir mig niður 'hjá klaustur-
hattar til, og komdu nú með mér; rústunum í gærkvöld. Ef til vill
þvi eg hefi einsétt mér að skoða | eru það aðeins grillur, en eins
herbergið í dag.’ Helen brosti, hún. um iþað, eg þoli þetta ekki lengur,
mintist; þess líka ’með sjálfri sér, | hvað eigum við að taka til bragðs
að frá glugganum í herbergi Sir Herbert?” í sömu svifum kom
Anthony, var ihægt að sjá mikinn 1 ein af vinnukönunum og sagði, að
hlutá af leiðinni ,til Blackbridge, fyrir hérumbil klukkutíma hefði
þar sem von var á þeim Róbert og garð’maðurinn séð frú Winston
Herbert, syo lét hún undan syst- j h-orfa út um einn gluggann á
ur sinni, eins og hún oftast gjörðij nyrðri hluta byggingarinnar. “En
og fylgdist með henni til herberg- við komum aldrei í þann hluta
ís Sir Anthony. hússins“, sagði Robert, “hvaða j ið han.s, Olga, sem nú var búin að
Að herberginu lá langur gangur erindi gætu þær haft þangað?” koma systur sinni í rúm sitt hrað-
á efsta lofti, það var stórt horn-1 “í öllu falli skulum við flýta okk-; aði sér á eftir þeim. ‘Hvað ætlið
herfoergi, með einum glugga móti ur þangað,” hrópaði Herbert og þið nú að gjöra, Herfoert?” spurði
norðri og öðrum móti vestri, en hljóp við fót gegnum húsið ogjlhún með ákafa. “Rannsaka undir-
gluggarnir voru litlir og múrinn Rofoert fylgdi honum eftir; þegarj ganginn”, sagði hann. “Eg á von
afarþykkur, veggirnir voru klædd-l þeir höfðu farið eftir ihinum á Rofoert ,á hverju augnafoliki, á
ír.
sagði, en Ihún var á milli vonar
og ótta á meðan. Loksins færðist
þilið til hliðar og dagsbirtuna
lagði inn til þeirra systra. Robert
rak upp undrunaróp, og hjálpaði
hinum skelfdu föngum úr varð-
haldinu. Um leið og hann sleppti
þilinu, rann það í sömu stellingar.
Helena fleygði sér kjökrandi í
faðm bónda síns, en Olga stóð föl
og óstyrk, en með öllum sönsum
við hliðina á Herbert, sem horfði
á foana með aðdáun. “pú ert hug- *
prúð stúlka Olga, haltu þeirrl
stefnu, taktu Helenu hurtu með
þér, sé það, sem þú segir, að ein-
hverjir séu í undirganginum, þá
| er engum tíma að spilla, nema
rannsaka það.”
Olga sagði í sem fæstuvn orð-
um hvað foún hafði séð, og hún
vœri yiss um að ókendir menn
héldu ' til í leynigöngunum. Svo
var Helena borin inn í sitt eigið
herbergi, og lögð i sæng sína, og
þar náði hún sér smám saman
eftir hræðsluna. Robert sendi
garðrkjumanninn og keyrarann
og lagði fyrir þá að vera á verði I
garðinum. ef nokkuð foæri til ný-
lundu í klausturrústunum, sjálfur
fékk Ihann sér ljósibera og fór með
vinnumenn sína aftur til herberg-
is Sir Anthony, þar ihafði Herbeit
verið á verði við málverkið og beð-
ir eikarborðum dökklitum, sem dró | langa gangi og stóðu við hurðina
úr dagsfoirtunni, og þó sólin skini, á herbergi Sir Anthonys, þreif
inn um vesturgluggann fanst þeim Robert hastarlega í ihandlegginn
systrum það ískyggilegt og ekki að-! á Herfoert og þeir stóðu við með
iaðnandi. Helen sagði að sér forylti það ’sama. “Herbert, hvað var
útlitsgóður og hafði fyrir eina tíð við’ 9iga’ sem kio að viðkvæmni þetta?” ihrópaði hann, þeir heyrðu
verið rekinn úr þjónustu hjá Lord syslur sinnar-, hlaut að viðurkenna hljóð og fleiri fylgdu á eftir. 1
Neville, heimili hans Easton Hall I með sjálfn sér, að þetta gamla af- flýti opnuðu þeir herbergið, eni ekki inn iþangað Herbert, í það
var aðeins 2 mílur frá Elmhurst skekta iieri)ergi> var í raun og veru það var tómt. En köllin héldu á- minsta ekki einsamall”. “Vertu
klaustri. Hann foafði eitthvað1 leiðinie£t-Pær gengu saman að fram fast hjá þeim eins og það ekki.srneik, Olga,” svaraði hann
rangt aðhafst. Elmhurst 'hafðl! gjugganum, að vita hvort þær sæu væri frá dauðhræddri persónu. I en taktu eftir því sem eg segi. Eft-
fremur slæmt orð á sér, því það ^*5^1 kema Rofoert og Herbert, en 1 Þegar þilið hafði runnið til og ir því, sem hér íhefir komið fyrir
meðan getur þú með fáum orðum
sagt mér, hvernig það atvikaðist
að þið voruð hér innibyngðar, og
hvað þið annars iheyrðuð og sáuð.”
Hún sagði honum það sem
gjörst hafði ’með fáum orðum, og
bætti svo við alvarlega: “Farðu
eru ekki margir, sem eru fúsir til
að li¥a einsamlir í gömlu húsi, sem
þar til og með er reimt í. Hinn
Olga kallaði upp, “þarna koma þeir Olgu varð skiljanlegt hvað fyrir og því, sem Rolfoert hefir sagt mér
Helen, eða eru það ekki þeir, se’m hafði komið, var ekki langt frá að er eg sannfærður u'm, að iþeir, sem
nuna aka upp á foakkann?” “Jú, foún léti 'móðinn, en hún vissi af framkvæmdu þenna stórkostlega
rekni þénari Lord Neville sótti j Það held eg, við skulum fara ofan annari perónu, sem var kjark-j þjófnað hjá Lord Neville hafa
um stöðuna og fékk hana og fram j °£ ganga á móti þeim.” Þegar þær minni en hún og sem var nauð- falið sig hér, og líklegt að hinar
að þessu hafði engin ástæða verið snéru við til að fara ofan, sagði i þurfandi hjálpar ihennar og hug-í dyrnar á undirganginúm séu í
til að klaga yfir umsjón hans.
pegar Robert Langton kom til
Elmhurst foafði foann hina ungu
konu sína, Helenu 'með sér og Olgu
isystur hennar, auk margra vinnu-
hjúa. Olga var falleg stúlka, há
vexti, dökkhærð, Helena var lítil,
en fojart yfir foenni, Olga var trú-
lofuð frænda Rofoerts, Herbert
Wilson, hann var ungur lögfræð-
ingur, vel að sér og duglegur, en
fátækur, svo það voru engar lík-
ur til að þau gætu gift sig að
sinni. Herbert var fooðið að vera
í Elmfourst klaustri í sumarfríinu
og var væntanlegur í ágúst.
Vinnufólkinu varð all tíðrætt
um “Sir Ant'hony” vitlausa, en þó
.1. _ |
Olga, “Líttu á Helen, hvað er hreystingar. “Vertu ekki hrædd,; klausturrústunum —en þar kem-
þetta?” Það var gamalt málverk, j Helen, sagði hún svo stillilega, j ur Robert, nú skulum við fara.”
er sýndi mann í fullri stærð og 1 sem foenni var framast unt. “Við
riddarafoúningi. ‘Eg 'hefi ekki tek- getum líklega opnað þilið frá
ið eftir þessari mynd fyrri, af þessari ihlið líka, eg ætla að reyna”
hverjum 'heldurðu að hún sé”?“Ó, Olga” veinaði Helen í ör-
“Kannske af Sir Antfoony sjálf- væntingu, er systir foennar hafði
um,’ sagði Helen. “Eg foeld menn margreynt að opna, en alt til
hafi ekki verið í þessum búningi; einkis. ”Hvað ætli verði um okk- j til baka, en stóð á verði, svo að
á hans dögum”, svaraði Olga og! ur?” “Ekki neitt sérlegt, það lak- ef eitthvað kæmi fyrir, sem
snerti 'með vísifingri riddaraspora, asta, sem okkur getur hent, er að j neyddi þá Herbert og Robert til að
Hann þrýsti á fjöðrina og þeir
fóru inn í göngin, en Olga var,
eftir, og hafði foendur á lokunni,
hún sá birtuna frá Ijóskerinu
smáhverfa og skóh.ljóðið fjarlægð-
ist. Svo lét ihún þilpartinn renna
sem sýndur var á myndinni, í j hafast hér við í myrkri, þar til við
sama bili var eitthvað, sem gafjverðum fundnar.” “Já, en iþeim
eftir hinni léttu áþreifing fing-j dettur aldrei í foug að við höfúm
ursins, sem fljótast kipti hún að 1 farið foingað.” “Þeir leita alstað-
sér hendinni, og sá þá kringlótt j ar,” svaraði Olga ífoyggin og
gat á málverkinu og í sömu svip- i hugsaði til Herberts. “Engin
hverfa sömu leið til foaka, væri
hún til staðar að opna fyrir þeim.
pað mátti foeita myrkt í herberg-
inu. En hin huigprúða stúlka vildi
ekki eiga það á ihættu, að vinir
hennar yrðu innifoyrgðið, eins og
an rann stórt ferhyrnt stykki af j hætta er á ferðum, góða mín, þú j þær systurnar, og enginn við
Blótbjörk.
hafði enginn séð eða heyrt neitt veggfóðrinu fyrir neðan til folið- j verður aðeins Helen mín að kapp- j hendina til að opna fyrir þeim,
í miðjum Grímsneshreppi í Ár-
nessýslu stendur bær, sem nefnist
Björk, nálægt landamerkjum |>ess
bæjar og Minniborgar í sama
hreppi er dálítill valllendisflötur á
að giska hálf önnur ekra að stærð
í þessuni fleti miðjunt er dæld ná-
lægt 60 faðmar á breidd og um
100 faðmar á lengd og hérumbil
4—5 fet á dýpt. Þessi dæld er flag,
sem ekkert gras sprettur í; um-
hverfis flötinn sést sumstaðar
merki til fornra girðinga, þessi
staður er jiefndur “Blótbjörk”,
um hana heyrði eg þessa munn-
mælasögu, en ekki veit eg til þess
að hún hafi neinstaðar verið birt
á prenti', þó má vera að svo sé.
Þarna átti bærinn Björk að hafa
staðið á fyrri tímum. Eitt sinn, þá
yfirnáttúrlegt og þetta umtalaða
'herbergi var í öðrum foluta bygg-
ingarinnar, sem ekki var notaður
og ekkert kom fyrir sérlegt, fyi
en daginn áður en Herbert Wil-
son var væntanlegur. Um kvöldið
var Robert Langton einn á gangi
í garðinum. það var indælt og kyrt
sumarkvöld. Á foeimleiðinni gekk
hann fram 'með hinum gömlu
klausturrústum. Tunglið var ný-
farið að skína og hann var ein-
mitt að hugsa um hvað hann hafðt
iheyrt um reimleikann, alt í einu
finst honum hann sjá mannsmynd
eða skugga, sem læddist milli
hinna hálfföllnu múrveggja. Hann
stansaði fljótlega, og það gerði
skugginn líka og Rofoert fann að
þeir horfðu 'hvor á ánnan skarp-
lega, það var hálfdi’mt inn á milli
rústanna og þegar skugginn stans-
aði gat hann naumast greint
hann frá öðru, þegar hann var
nbkkurvegnn búinn að jafna sig,
eftir fyrstu áhrifin, gekk hann
djarflega fram til að sjá hvað
þetta væri, þá dró lítilsháttar ský-
flóka fyrir tunglið, það var aðeins
um augna'blik, en þegar varð bjart-
ara, var ekkert að sjá, þetta fyrir-
forigði var alveg horfið. Robert
var alveg forviða, og gekk foeim
án þess að geta gjört sér grein
fyrir þessu, hann var hraustur og
vel foy^ður, og foonum kom ekki
til hugar að trúa á vofur eða aðra
yfirnáttúrlega fyrirburði, en. þó
gat ,hann ekki gert sér grein fyrir
hvernig þetta íhafði atvikast. Ro-
ar, Helen rak upp hljóð en Olga kosta að vera þolinmóð.” 1 um stund stóð hún grafkyr og
hrópaði glaðlega: “Nei, sjáðu! pær stóðu þarna í myrkrinu og; folustaði, en svo varð foenni hverft
Helen við höfum uppgötvað göm- kyrðinni og gátu ekki að iþví gjört við, að heyra foá köll úti í garðin-
ul leynigöng, var það ekki merki-! að þeim fanst tíminn óbærilega j um, se*m færðust nær og nær.
legt?” “Olga við skulum fara j seinfara. Ekkert foljóð foeyrðist , Litlu síðar sá foún Herbert og
héðan,” hvíslaði Helen angurvær, utan frá og þó þær kölluðu, var Rofoert og hina þrjá koma drag-
Olga hló. “Þú ert ihuglaus Helen, j viðbúið að það heyrðist ekki. j andi tvo menn, sem gjörðu hvað
hvað ertu hrædd við? þér líkar Hverjum mundi detta í hug aðjþeir gátu til að sleppa áður en
þó ekki að við segjumst hafa leita þeirra í herbergi Sir Ant-j þeir kovnu í foúsið. Um kvöldið
fundið þetta eða foitt, en verið 1 foonys, þó þeir leituðu alstaðar; varð það heyrinkunnugt, að búið
svo hræddar, að við Ihöfum ekki annarstaðar?. Loksins fanst þeim væri að foandsama þjófana, sem
þorað að athuga það til hlítar.” ^ þær heyra hljóð, Olga ihélt niðri í; stolið höfðu á Easton Hall, og
Helenu varð úm og ó, hún fovarfl- sér andanum og hlustaði og var í annar þeirra væri fyrverandi
aði milli hræðslu og forvitni, en j þann veginn að segja systurl umsjónarmaður á Elmhurst
Olga dró hana með sér, ihún lautj sinni, að nú væri hjálpin nærri,! klaustri áður vinnumaður hjá
áfram og neyddi systur sína tiljen orðin dóu á vörum ihennar, | Lord Neville. Jafnframt. uppgötv-
að koma með sér inn í foið myrka j hljóðið kom ekki frá henberginu' uðu þeir leyniherbergi undir
rúm bak við Iþilið, hún var svojhinum megin við veggjinn, þarj byggingunni og leynigðngin, se*m
ihrifin af þessu óvænta leyndar-1 sem þær foöfðu verið, það kom
máli, og áhuganum fyrir því, sein lemgst neðan úr dimmunni, undir
hún mundi sjá, að hún hafði þrek fótum þeirra. Helen þrýsti sér að
til að fara nokkur fet inn í leyni-
ganginn eða svo langt, sewi skímu
lagði frá opinu á þilinu, það var
nóg til þess að þær sáu nokkur
mjó tröppustig, sem láu niður á
við, meira gátu þær ekki séð fyr-
ir foiksivörtu myrkri. “Olga” sagði
Helen og þokaði sér til baka, við
skulum fara héðan.” í sama vet-
fangi heyrðu þær klikkjandi
'hljóð á bak við sig, Helen herti
takið um handlegg systur sinnar,
og hrópaði: “Hvað var þetta?” En
áður en Olga gat svarað, vissu
brjósti systur sinnar og fann
gjörla hvernig hjartað í henni
barðist. “'Olga” hvíslaði Helen,
“heldurðu að þeir komi?”
Meðan foún talaði, sáu þær glóra
í ljósbirtu niðri í djúpinu og
skuggamyndir foar fyYir á múrn-
um. Á sama augnafoliki r»k Helen
upp gegnúmþrengjandi angistar-
vein, en ljósið hvarf um leið.
Helena hélt áfram að hljóða, en
Olga var sem steini lostin og
hugsaði um einihverskonar ósýni-
lega hættu, sem nálægðist þær í
þær hvað komið hafði fyrir. Læs-I myrkrinu, en þá heyrði hún þá
ingin eða fjöðrin, sem útbúnaður-j kalla Herbert og Robert í her-
inn í þilinu var bygður á hafði af bergi Sir Anthonys: “Helena, Olga
sjálfu sér folaupið til foaka og opið hvar eruð þið?” “Við erum hér
á þilinu var lokað. Herfoergið var Robert“, forópaði Olga, “þrýstu á
bert afréð, að tala ekki um þetta, eins útlítandi og það hafði verið i riddarasporann á málverkinu, þar
láu frá foúsinu, undir jörðinni og
klausturrústirnar, þar var hvelf-
ing og útgangur og þar fundu
þeir hinar rændu gersemar.
pessa hvelfingu foafði umsjón-
armaðurinn fundið fyrir tilviljun
og notað sem geymslustöð fyrir
þýfið. Lord Neville, sem gladdist
vfir því að þjófurinn var fundinn
og ekki síður yfir því að konan
foans fékk alla sína kjörgripi með
heilu og höldnu. Lávarðurinn batt
innilegan vinskap við fjölskylduna
á Elmhurst klaustri. pað var hans
meðmælum að þakka, að Herbert
þessi ungi löigmaður varð innan
skammstíma vel efnaður mála-
færslumaður, svo þau Olga og
foann gátu gift sig. paðan í frfl
skrifaði Olga æfintýri sitt í
leyniganginum; upphaf gæfu
sinnar. Eftir það varð aldrei vart
við reimleika á Elmhurst klaustri.