Lögberg - 15.05.1924, Blaðsíða 6

LÖGBERG, * IMTUDAGINN, 15. MAí. 1924.
6
Eg held því sem
eg hef
Nóttin leið og háreystin varð meiri og dansinn
æðisgengnari. Þeir slóu ihver til annars um leið og
þeir stukku og hringsérust, svitinn lak af þeim og
rljóð þeirra urðu hás og lík öskri villidýra. Enn
var hrúgað viði á eldinn og hann logaði himinhár
með brestuVn og snarki. Næstu furutrén urðu eir-
rauð á lit en fjær var skógurinn kolsvartur. 511
ihljóðin úr skóginum og úr mýrunum urðu að egnu
innan um öll óhljóðin úr hljóðpípunum, bumibunum,
og öskrið í mönnunum.
Konurnar, sem sátu, eða húktu undir trjánum,
hlóu hátt og klöppuðu saman lófunum. Ein stúlkan
horfði ekki á þá, aem voru að dansa, iheldur á okkur
Hún stóð fyrir aftan hinar og studdi annari iheruþ
inni, stvn var grönn og eirrauð á lit, á trjábol; hún
siteig fram á annan fótinn og stelilingar ihennar
betu á að Ihún væri að bíða eftir merki um að fara af
stað. Hún leit við og við óiþolinmóðliega á mennina,
isem'voru að dansa, eða á gömlu mennina, eða þá fáu
bardagamenn, sem ekki tóku þátt í dansinum, en svo
leit ihún ávalt aftur á okkur. Hún hafði verið í hóp
vneyjanna, sem dönsuðu fyrir okkur fyr um kvöldið,
en þegar þær settuist niður til að Ihvfl'a sig, hafðl
hún farið burt og Iþað var nokkuð liðið á nóttina,
þegar eg tók aftur tefitir henni; hún kom þá út úr
Ihálfrökkrinu, stvn var umhiverfis Ijóisíhringinn aftur
til leiksystra sinna. Eg isá sitrax að Ihún hafði ein-
hiverja ástæðu til að taka svona véi eftir öllu; ann-
aðhvort hafði Ihún einlhverja orðsendingu að færa
eða hún vildi aðvara einhvern. Eg hreyfði mig einu
sinni, einis og eg vildi ganga til ihennar, en jþá hristi
hún höfuðið og lagði fingurinn á varir sér.
Einn iþeirra, sem voru að dansa, féll niður stein-
uppgefinn, og einn iaf þeim, sem sátu til ihægri hand-
ar við okkur stóð upp og kom í hans stað. Prestarn-
ir hristu rellur sínar í ákafa og snérust með fettum
umhiverfis guðslíkneski sitt, log öldungarnir, sem
sátu eins og myndastyttur, Ihugsuðu ekki um neitt,
nema dansinn og það ihvernig þeir hefðu sjálfír
dansað endur fyrir löngu, þegar þeir voru ungir.
Eg stóð upp og gekk til jþorpslhöfðingjans, þar
sem hann siat og starði á ungan Indíána, son sinn,
sem útlit var fyrir að myndi verða úthaldehestur í
þessum kappdansi. Eg sagði honum að eg væri
þreyttur og vildi ganga til kofans, sem mér ihafði
verið fenginn til íbúðar, ásamt þjóni mínum, og
hvíla mig þar þessar fáu stundir, sem eftir væru af
nóttinni. Hann híuistaði á mig eins og ihann væri í
leiðslu, hafði ekki augun af isyni isínum og bauð
mér ekki að fylgja mér þangað. Eg sagði honum, að
það væru ekki nema örfá skref að kofanum og að
allir gætu séð til okkar þangað í birtunni frá eld-
inum, og að það væri slæmt að tefja hann eða nokk-
urn annan frá að horfa á íhinn unga Indíána, sem
væri svo ihugaður og sterkur og myndi eflaust með
tímanu’m verða leiðtogi allra hinna á herferðum.
Hann samþykti uppástungu mína eftir nokkra
bið og við Dicoon gengum út úr þvögunni hægt, en
þó án þess að útlit væri fyrir að við værum að reyna
að komast iburt leynilega og áleiðis til icofa okkar.
Eg I<eit við, þegar við vorum komnir burt svo s'cm
fimtíu skref og eg sá að mærin, sem hafði staðið
ein sér, var ekki lengur þar sem Ihún hafði verið
undir trjánum. pegar við höfðum gengið ofurlítið
lengra, sáum við íhana aftur, þar isem hún skaust á
mil'li trjánna til vimstri handar við okkur. Trén
náðu lengra en að kofa okkar. Þegar við vorum
komnir að dyrunum á honum, ná'mum við staðar og
litum við á Ihópinn, sem við höfðum yfirgefið. Alllr
snéru Ibaki að okkur og allir voru að horfa á dans-
edurna kringum eldinn. Við gengupi hratt og hjóð-
laust ytfir að trjánum. Þar var skuggi á milli birt-
unnar frá stóra eldinum og annars minni, sem brann
fyrir framan bústað keisarams. Indíánamærin stóð
þar undir trjánum og beið okkar. Hún var grönn og
mjúkleg í hreyfingum, með stór en feimnisleg augu
og studdir fingri á varir sér. Hún vildi hvorki isegja
nei.tt né bíða, heldur hljóp á undan okkur í hálf-
myrkrinu, létt eins og fiðrildi, og við fylgdum Jí
eftir út í myrkrið, næstum þangað, sem útverðirnir
voru. par komum við að Indíánakofa, sem var stærri
en flestir hinna og umíhringdur af trjám. Stúlkan,
sem gekk á undan okkur, dró til hliðar tjaldið, sem
hékk fyrir dyrum hanis. Við hikuðum eitt augnablÍK
svo heygðum við okkur og gengum inn.
33. Kapítuli.
Vinur minn verður að óvini mínum
Bjartur eldur ibrann í miðjum kofanum eins og
siður var til og hvítar mottur, sútuð skinn og vopn
héngu á veggjunum, sem voru þaktir með berki.
Nantanguas stóð viS istoðina, sem hélt uppi kofa-
þakinu. Eldurinn var á milli okkar. Hann stóð
hreyfingarlaus og teinréttur með krosslagða hand-
leggina og bar höfuðið Iháitt; það hreyfðist ekki nokk-
ur vöðvi í andliti hans og svipurinn var kuldalegur
og þvingaður. Skinið af eldnum lagði framan í hann
hann og blár reykurinn hringaðist fyrir ofan höfuð
hans. Hann leit út eins og bardagamaður, s>em bíður
bálfarar bundinn.
“Nantanguas.'’ hrópaði eg og gekk til hans, en
hann bandaði mér frá sér með ofurlítilli ihandar-
hreyfingu; að öðru leyti Ihreyfði hann vsig ekki hið
minsta. Indíánastúlkan lét dyratjaldið falla. og
hafi hún beðið, þá beið hún fyrir utan í myrkrinu.
Diccon horfði stundum á Nantanguais og stundum
á vopnin á veggjunum, se-m hann leit ágirndaraug-
um; hann hélt sig nálægt dyrunum. ópin og söngur-
inn að utan bárust inn til okkar gegnum veggina,
«í»em voru úr berki og samfléttuðum trjágreinum;
þytur vindsins í greinunum og snarkið í Togandi
furu'bjálkunum, er þeir félflu niður var eins og und-
irspil.
“Nú, hvað á alt þetta að þýða, vinur minn?”
spurði eg að loku’m.
Hann svaraði engu fyrst um stund og iþegar
hann tók til máls, var rödd hans köld eins og svipur
hans
“Vinur minn”, sagði hann, “eg ætla að vera vin-
ur hinna ensku manma, útlendinganna, sem gerðu
sig ekki ánægða með veiðil'önd sín fyrir handan
hið salta 'haf. En þegar eg Ihefi gjört það, efast eg
um að kafteinn Percy kalli mig aftur vin sinn.”
j “íiú thefi)r /vie^ið vanur að taíla þlátt jáfranf,
Nantanguas,” svaraði eg. “Eg 'hefi ekki gaman af
gátum.”
Það varð þögn aftur ein,s og honum væri erfitt
u*m að tala. Eg horfði á 'hann forviða; hann hafði
breyst mikið á skömmum tíma.
Loksins tók hann iaftur ti'l máls: “Þegar dans-
inum verður lokið og eldurinn útbrunninn og upp-
risa sólar er'í nánd mun Opechancanough koma til
þín, til þess að kveðja þig. Hann mun fá þér perlu-
bandið, sem hann ber u'm háls sér, og senda það sem
gjöf til llandstjórans; sjálfum þér mun hann gefa
armhand. Hann mun og fá þér þrjá eða fjóra menn
til fylgdar gegnum skóginn. Hann vilT senda vinar-
orð til hinna hvítu manna og hann viW senda þau
m/eð þér, sem ert óvinur hans og bandingi. pannig
skulu allir Ihvítir menn trúa því, að hann sé þeim
vinveittur.”
“Jæja” sagði eg þurJega, þegar hann þagnaði,
“eg skal bera orðsendingu Ihans. Hvað tekur svo
við?” “petta eru Opecihancanoughs eigin orð. Hlusta
þú nú á orð Nantanguas, isonar Wahunsonacocks,
herforingja Powhatananna. parna hanga tveir beitt-
ir hnífar undir boganum, örvunum og skildinum.
Taktu iþá og feldu þá.”
IHann toafði ekki fyr isleppt orðunum en Diccon
var búinn að ná í tonífana, seín voru enskir og hár-
ibeittir. Eg tók þann, sem hann fékk mér og stakk
honum í fellingarnar á treyju minni.
“Við förum þá vopnaðir,” sagði eg. Vinátta og
friður eiga ekki saVnleið með þessum ilieikföngum.”
“pað getur verið, að þið þurfið þeirra með,”
hélt Ihann áfram í sama jafna, lága málrómnum. “Ef
þið isijáið nokkuð rrteira í iskóginum en þið eigið að
sjá, ef fylgdarmenn ykkar Ihalda, að þð virtið melra
en þið eigið að vita, þá munu þeir drepa ykkur, þvl
þeir hafa bæði ihnífa og axir, en þeir halda að þið
séuð vopnlausir.”
“Sjá nokkuð vneira en við eigum að sjá, vita
meira en við eigum að vita?’ sagði' eg. “Talaðu
ljóst vinur.”
“peir munu fara hægt gegnum skóginn til
■Tamestown og taka sér tíma til þess að borða og
sofa. peir 'þurfa ekki að Ihlaupa eihs og hjörturinn,
sem veiðimennirnir elta.”
“Þá ættum við að iflýta okkur til Jamiestown
eins og við ættum ílífið að leysa,” sagði eg; “við
ættuvn 'hvorki að eta né sofa né njóta hvíldar?”
“Já,” svaraði hann, “ ef þið viljið ekki deyja,
bæði þið og alt ykkar fólk.”
f þögninni, sem var í kofanum mátti heyra brest-
ina í eldinum og skrjáfið í greinunum fyrir utan,
er vindurinn ibærði þær srvo að þær strukuist við
korfaþakið.
“Deyja hvdrnigþá?” spurði eg. Segðu frá ö'Hu.”
“Deyja fyrir öxum og örvum,” svaraði hann —
já, og byssunum, sem þið ihafið gefið rauðu mönnun-
uvn. Þegar þrjár só>lir hafa gengið til viðar, ráðast
Indíánaþjóðirnar á hina enlsku menn. pær munu
allar verða samtaka, þegr mennirnir eru á ökrum en
konur og börn í húsum inni — allir flokkarnir munu
verða sem einn maður; og það verður ekki hvítur
maður eftir skilinto Tifandi frá Powhatan-fossu'm
til salta vatnsins fyrir handan Accomac.”
Hann þagnaði og um stund heyrðist ekkert hljóð
nema snarkið í eldinum.
“Eiga allir að deyja?” spurði eg undrandi. “f
Virginíu eru þrjú þúsund enskra manna.”
“Þeir eru dreyfðir og þetta kemur þeim að o-
Vlörum. Bardagamennirnir í þoðpunu'm með fram
Powihatan og Pamunkey eru margir og einnig með
fram flóanum mikla eru margir menn. Þeirhafa allir
'brýnt axir sínar og fylt örvamæla sína.“
“Dreifðir,” sagði eg. “Þeir eru á víð og dreif
meðfram ánni; eitt hús á þessum staðnum og á öðr-
um tvö eða þrjú saman. f Jamestown og Henricus
vita menn ekki neitt — karlmennirnir verða á ökr-
um eða við ána og konu og börn verðá við störf sín
í húsu‘m inni. Engan grunar neina Ihættu. Guð minn
góður.”
Diccon gekk frá dyrunum að eldinum. “Eg held
að það 'sé best að við förum nú,” sagði hann. “Eða
að þú híðir til morguns; þá verða tveir möguleikar.
Eg held að eg geti að minsta kosti ráðið við einn af
vörðunum fyrst eg er búinn að ná í hníf. Þegar við
erum s'Ioppnir fram hjá þeim —”
Eg hristi toöfuðið og Nantanguais gaf líka ’merki
um að honum geðjaðist ekki að þessari ráðagerð.
“pað yrði bara til þess að þú dæir fyrstur.”
Eg studdi mig upp við kofavegginn og hjartað
barðist í mér eins og í óttaslegnum kvenmanni.
“príþ dagar,” hrópaði eg. “Ef við hröðum ferð
ckkar eins og við framast getum, þá náum við þang-
að í tfona. Hvenær fékstu að vita um þetta?”
Meðan þið voruð að Ihorfa á dansinn,” svaraði
hann. “Við Opechancanough sátum .saman í myrkr-
inu í kofa hanis. Hann var Tnjög opinskár og hann
sagði mér fra æskuarum sínum í fjarlægu landi,
fyrir sunnan sólseturslandið, þar sem íhann og fólk
hans bjuggu í steinhúsum og tiTbáðu grirrrman guð
og gáfu honum hold að eta og blóð að drekka. Hivít-
ir menn höfðu einnig komið í skipum til þesis land's.
Svo talaði hann við mig um Powhatan, föður minn,
hvað hann hefði verið mikill og vitur höfðingi áður
en ensku ‘mennirnir komu, og hvernig þeir hefðu
látið hann krjúpa á kné til merkis um það, að Ihann
hefði fengið 'lönd sín frá konungi þeirra og hversu
hann hefði ihatað jþá. Svo sagði hann mér að þjóð-
flokkarnir hefðu kallað mig smánarnafni og sagt,
að eg þyrði ekki að berjast. Hann sagðist enganr,
son eiga, en elska mig eins og son sinn, því toann
vissi í hjarta sínu að eg væri enn Indíáni. Svo fékk
eg að heyra það, sem eg sagði þér áðan.”
“Hvað lengi toefir þetta verið í ráðagerð?”
“Marga mánuði. Eg hefi verið eins og barn,
gátobaður og afvegaleiddur; eg toefi ekki verið nógu
vitur til þess að sjá þetta á bak við Mómin og reyk-
inn úr friðarpípunum.”
“Hversvegna sendir Opeclhancanough okkur
toeím?” ispurði eg. “peir bera fullkomið traust til
hans> iheima í bygðinni.”
“petta ér fyrrtekt úr honum. Allir veiðimenn,
kaupatoéðnar og þeir, sem Ihafa komið til þess að
læra mál okkar ihafa verið sendir Iheim til James-
town eða í bygðir sínar með gjafir og orðsendingar,
sem hafa verið isætari en hunang. Hann hefir sagt
fylgdai’mönnum ykkar hvenær þið eigið að koma til
Jamestown; hann vi'll að þið séuð söngfuglarnir,
sem bera lygasögur til landstjórans; og á milli þess
og herópsins mun ekki líða lengri tími en þyrfti til
þess að reykja úr pípu. En ef fylgdarmennirnir hafa
einhvern grun um að þið vitið nokkuð, þá drepa
þeir ykkur 1 skóginum.”
Hann þagnaði og stóð, heinn eins og ör, við
stoðina. Eldsgampinn lék u‘m limi hans dökka og
andlitið, sem var alvarlegt og rólegt. Fyrir utan
tovein vindurinn í nöktum greinum trjánna, því það
var stöðugt að hvesisa, og ópin, sem ibárust til okkar
frá Indíánunum, sem dönsuðu umhvepfis eldinn urðu
hærri. Tjaldið fyrir dyrunum hristist til og grönn,
brúnleit ihönd kcm inn á milli þess og dyrastafsins
og gaf okkur ibendingu.
“Hversvegna komuð þið?” spurði Indíáninn.
Fyrir löngu, þegar ekki fundust nema dökkir menn
frá Ohesapeake til veiðilandanna vestur undir sól-
setri, vorum við ánægðir. Hversivegna yfirgáfuð þið
land ykkar í þessum undarlegu svörtu skipum, sem
hafa segl eins og hvítp. skýjabólstra á sumardegi?
Var það land ekki gott? Voru ekki skógar ykkar
breiðir oig grænir, akrar ykkar frjósamir og árnar
djúpar og fullar af fiski? Og horgirnar, sem eg ihefi
iheyrt getið um — voru þær ekki fallegar? p’ið eruð
idjarfir menn: áttuð þið enga óvini þar, þurftuð þið
ekki að vera þar í herferðum? Það var ykkar heim-
kynni, og hver maður ætti að e'lska jöðina þar sem
ihann veiðir og þar sem þorp hans stendur. Þetta er
land rauða mannsins; Hann óskar að mega ihalda
veiðilöndum sínum, ökrum og ám Ihanda sjálfu'm sér,
konum sínum og börnum. Hann á engin skip, sóm
hann getur farið í til annara landa. Þegar þið kom-
uð hingað fyrst, héldum við að þið væruð guðir; en
þið hafið ekki hreytt eins og hinn mikli hvíti guð,
se*m þið segið að elski ykku.r. Þið eruð vitrari og
sterkari en við, en viska ykkar og styrkur eru ekkf
okkur til góðs; þvert á móti liggja þau á okkur eins
og þung byrði og lama bæði fullorðna og ibörn, 'börn
O'kkar geta ekki náð þroska. Illar gjafir 'hafið þið
fært okkur og bölvuh hafið þið orsakað okkur.”
“Ekki þér, Nantanguais,” mælti eg, því eg gat
ekki lengu.r orða hundist.
Hann leit á mig. “Nantanguas er foringi flokks
síns,” sagði hann. OpechancanJougjhJ er konungur
hans og hann liggur nú- í rúmi sínu og ségir með
sjálfum sér: “Foringi toers míns, sonur Waihutoson-
acacihs, yfirmaður allra Powlhatananna, situr nú i
í íhreysi isínu og skerpir tinnusteina fyrir örvar sin-
ar, hann fægir öxi sína og hugsar um þann dag, að
þremu.r nóttum liðnum, er allir þjóðflokkarnlr
munu hrista af sér okið, losa sig undan þeirri hönd,
sem er þung og beygir þá til jarðar og heldur þeim
þar. Seg þú mér, Englendingur, sem hefir verið lieið-
togi manna í Ihernaði, annað nafn, isem isamlr Nant-
anguas, og spyr ekki framar iím hvað ilt þið hafið
gjört honum.”
“Eg kalla þig ekki svikara, Nantanguas,” sagði
eg eftir þögn. “Þú ert ekki fyrsta 'barn Powfhátans,
sem ihefir elskað hvíta menn og hjálpað þeim.”
“Hún var kona og Ibam,” svaraði hann. “Hún
bjargaði lífi ykkar af vorkunsemi og vilssi ekki aö
það mundi gera fólki Ihennar skaða. Þið voruð þá
fáir og veikir og gátuð ekki hefnt ykkar. Ef þið
deyið ekki, þá fyllist þið af Ihnfedarþorsta, og honum
svo miklum að þið ‘munuð aldrei fá nóg. Fleiri og
fleiri skip munu koma og þið munuð verða æ sterk-
ari og sterkari. Sá tími getur komið að við hverfum
burtu úr skógunum og frá ánum, sem Kiwassa gaf
okkur.” Hann þagnaði. Andlit Ihans var torleyfingar-
laust og hann horfði fram undan sér, eins og hann sæi
eitthvað langt út í ómælanlega fjarlægð. ‘,Farðu,”
sagði Ihann að lokum. “Ef þú deyrð ekki í iskóginum,
ef þú sérð aftur manninn, sem eg kalla bróður minn
og kennara, þá segðu honum lekkert! Farðu!”
“Kcmdu með okkur,” isagði Diccon tohanalega,
“Við skulum finna stað toanda þér meðal okkarr*
—Lengra komst toann ekki, því að eg snéri mér að
honum með strangri skipun um að þegja.
“Eg Ibið þig ekki um neitt slíkt, Nantanguas,”
mælti eg. “Komdu á móti okkur ef þú vilt. Við höfum
verið drengilega aðvaraðir og við skulum ganga á
móti þér eins og göfugum óvini sæmir.”
Hann stóð kyr ofurlitla stund. Breytingin, sem
toafði komið yfir ’hann við hin óvarkáru orð Diccons
var horfin aftur og andlit toans var toreyfimgarlaust
á ný. S'vo lyfti toann toægt upp handleggnum e,g rétti
mér hendiua. Augu hans voru alvarTeg'og spyrjandi,
er toann leit framan í mig, en um leið var sem þótta-
fullur efi skini út úr þeim.
Eg gekk strax til toans og tók í hönd hans. Viö
töluðum ekki orð. Brátt dró hann að sér hönd sína
og blístraði lágt tiT stúlkunnar fyrir utan. Hún dró
•tjaldið til toliðar og ivið fórum út og skildum hann
eftir í sömu stellingum og toann Itoafði verið í, er við
komum inn, standandi við sfcoðina í rauðum glamp-
anum frá eldinum.
IMyndum við nokkurn tíma komast gegnum
skóginn í ofviðrinu, sem var að skella á, komast til
Jamestown og vara fólk við dauðanum, sem toeið
jíéss? Myndum við nokkurn tíma komast burt úr
þessu þorpi, sem okkur var sivo illa við, myndum við
nokkurn tíma sjá rnorgun næst dags.” Við komumst
í kofa okkar, án þess að eftir okkur væri tékið og
þar settumst við oiður rétt innan við dy-rnar og bið-
um þess að birti, og okkur fanst sem að stjörnurnar
ætluðu aldrei áð hverfa. Aftur og aftur köstuðu
Indíánarnir við á eldinn, og þegar einn féll niður
örmagna af þreytu í dansinum, kom annar í hans
stað; ópin og bumbubarsmíðin toættu adlrei.
Þetta var fyrirboði hættunnar, og það voru að-
eins tveir, sem heyrðu toann; í margra mílna fjar-
lægð láu enskir menn og konur í fasta svefni, toætt-
an sfcóð fyrir dyrum hjá þeim, en það var enginn, sem
torópaði tiT þeirra og bauð þeim að vakna. Og mynd .
um við komast burt er morgnaði? Eg hefði getað
hljóðað af kvöl af þessari bið, vegalgngdinni, isieím við
þurftum að fara, og því, hve tíminn va,r naumur.
Ef við nú kæmumst aldrei til þessa sofandi fólks.
Eg sá í Ihuganum ibardagamennina safnast saman
frá öllum flokkunum, ihóp eftir hóp, fjölmennar
þyrpingar a'f dauðans skuggum, sem sveimuðu
gegnum hljóðan skóginn. Og eg ihugsaði um akrana,
sem við ihöfðum rutt og toúsin, sem við höfðum íbygt
...... um Iheiðarlega enska menn, eins og Kent og
Thorpe, Yeardley, Maddiison, Wynne og Hamor—
menn, sem höfðu reynt að vinna þetta land, isem var
svo fagurt og hættulegt, og halda því; og eg hugsaði
til Wests, Rolfes og Jeremíasar Sparrowls.....og
til barnanna, isem léku sér kringum húsin, og til
kvennanna----einkum þó einnar konu........
Loks tók þetta enda, eins og alt sem skeður á
þessari jörð. EldTogarnir lægðuist smám saman og
eftir því sem þeir urðu lægir, varð hinn fyrsti dags-
bjarmi skýrari og bjartari. Loks íhætti dansinn, kon-
urnar voru húnar að dreifa sér og prestarnir voru
farnir hurtu með hið Ihræðilega Okee líkneski sitt.
Hljóðpípugaulið þagnaði og bumhubarsmíðin, og
þorpið lág kyrt eins og uppgefinn maður í morgun-
bjarmanum og vindinum.
ipessi kyrð varaði ekki legni. pegar vindýfðar
tjarnirnar í flóanum urðu rauðar af skini upprenn-
and sólar, komu konurnar með mat til okkar og bar-
dagamennirnir og öldungarnir söfnuðuist saman
ufcan um okkur. Þeir isátu á möttum og viðar-
bútum, og eg bauð þeim ihrauð og kjöt og sagðl
þeim að þeir yrðu að koma til Jamestoown og ibragða
mat hvítu mannanna.
TIL KAUPS
15. Mai til 30. Sept.
AUSTUR
CANADA
vrajm ÍIÍ BRATJTtM —■
á IiAMII eða bæðí á liANDX
. og VATNI.
Canadia Pacific
Gufuskip
Sigla frá Fort William og
Fort Arthur á Aliðvikutlag,
Xjaugardag til Port AIcNiek-
oll, priðjud. til Onen Sound.
VESTUR AD
HAFI
VANCOtVKR,
' VICTORIA og
ANNARA STADA
frá WINNIPEG og
IIEIM AFTUR
Farið eina leið en komið
til baka á annari. Skoðið
Hanff, I.ake X/ouis og liina
yndislegtt Sumarbústaði I
Klettafjöllunum. ,
iAillkomnari upplýsingar gefur Umboðsmaður
CANADIAN PACIFIC
ib 3 i§
árgangurinn %§||
Gerist nú þegar
kau pa ndi
Lögbergs
og fáið stærsta
og fjöllesnasta
í s 1 e n z k a
blaðið í heimi
Ef þér þurfið að láta
PR ENTA
eittkvað, þá komið með það til
Tlie Columbia Press, Ltd
Cor. Sargeut & Toronto
RJOMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
\
The Manitoba Go-opera<ive Dairies
LIMITKD