Lögberg - 29.05.1924, Blaðsíða 7

Lögberg - 29.05.1924, Blaðsíða 7
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 29. MAI. 1924. Bls. 1 Hann segist vera nýr maður. Þess Vegna Lofar N'ova Scotia- Maður Dodd’s Kidney Pills. Mr. J. J. Comeau, sem þjáðist af nýrnasjúkdómi, lækna'ðist meS þvi a8 nota Dodd’s Kidney Pills. Lower Saulnierville, N. S., 16. maí (einkafregnj. — Mr. Comeau, velmetinn borgari hér á staönum, heldur mjög mikiö af Dodd’s Kidney Pills. Hann kemst þannig að orði: “Eg er nú 6o ára að aldri og hefi þjáðst mikið af nýrnasjúkdómi. — Eftir aö eg tók að nota Dodd’s Kidney Pills, læknaðist eg að fullu og öllu. Eg mun ávalt mæla meö Dodd’s Kidney Pills.” Það er annars næstum ótrúlegt, hve fólk þjáist oft árum saman af gigt og bakverk án þess að vita um að til er meðal, sem linað getur kvalirnar. Styrkiö nýrun, og þá láta hinir sjúkdómarnir fljótt und- an og hverfa. Dodd’s Kidney Pills styrkja veik nýru. Þær eru notaöar um alla víða veröld. Vinarkveðja. Heima, 23. apríl 1924. Herra Stígur Thorwaldson! Komdu blessaður og sæll! Mig langar til að rétta þér hönd mína, með alúöarþakklæti fyrir alt, sem þú hefir látiö okkur sjá úr fjarlægðinni', úr blessaðri fegurð- inni vestursins. Festa og einlægni skipar öndvegið i öllu þvi, sem þú hefir ritað, og sannast þar á: “Oft er það gott, sem gamlir kveða.” Það var þessi allra síðasta rit- gjörð núna í Lögbergi, 17. apríl, sem ýtti við mér. Hugurinn skreiddist á ról. Saga ofurlítil, kom fram í minninu, ekki löng samt, en hefir það við sig, að hún er sönn. Eg var nú á 14 árinu þá. Mér var þá boðið að lyfta mér upp og fara í kaupstaðarferð á Djúpavog. Það voru smalalaunin mín. Sum- arið var liðið, hið fyrsta mitt, sem eg hafði setið yfir nótt og dag; áliðið hausts, veturinn nýgenginn í garð. Til kaupstaðar þurfti að flytja haustull og tólg. Sem nærri má geta, þáði eg boðið með undra- gleði. Eg gat fengið að sitja á hesti—á flatreiðfæri (dýnu)—suð- ur. Enginn vissi, hvað hún var sterk, hún gamla Skjóna hans föð- ur míns. Eg vissi hún myndi ekki fleygja mér af sér, þó eg settist of- an á milli klyfjanna hennar yfir lei’rurnar aftur til baka. Snemma að morgni var snúið til ferðar. Þó var komið rökkur, er við komum á Teigana. Leiðin það- an og í kaupstaðinn fanst mér ald- rei ætla enda að taka. Um síðir kom að þeirri lendingu, sem allri annari1.. Já, öll þau ljós og öll sú prýði. Seint myndi mér finnast það með smámunum. Næsti dagur rann mpp hreinn og heiður. Komið var fram yfir miðj- an dag, þegar alt var búið og hægt að leggja heimleiðis. Við vorum allmargir og þótti sjálfsagt, að hver biði annars og allir fylgdust að. Allmikið var því liöið af kvöldinu, þegar komið var inn að Berufirði. Lending þótti þar sjálfsögð. Höfn- in var örugg, ei’ns og þú veizt. Með því kvöldsett var, varð fátt til tals um kvöldið. Borð var “dekkað” auðvitað fyrir gesti, hlaðið vistum Þ'ví gestrisni fylti hvern krók og kima í ranni stór-höfðingjans séra Þorsteins Þórarinssonar. Að lok- inni máltíð gesta, las presturinn 4. hugvekju hjá Pétri biskupi Péturs- syni og söng i sálmum séra Guð- mundar Einarssonar að Breiða- bólsstað. Versið að tarna: “Ó, Guð minn góði! Göfga vil eg þig, Hátt og í hljóði’, Hátign föðurlig. Þér, sem gott alt gjörðir, Gjörðir jafnan enn; kærleikans til kjörðir kranz á alla menn. Hjartað dansi og hugur minn, hvarma glansi skuggsjáin. Minn til anzi1 munnurinn, magni lofsönginn.” Meira man eg nú ekki af því, sem farið var með. En bæði lestur og söngur vöktu mér eftirtekt. Lest- uiinn þó enn fremur, fyrir þá á- stæðu, að mér þótti frábærlega vel lesið. Enginn fanst mér áður hafa íesiö svona vel, nema Daníel, sem var í Tóarseli'. Þá tvo heyrði eg lesa bezt. Nóttin blessuð leið og næsti dag- ur rann upp laugaður blíðu sólar- innar. Enginn asi á prestinum að losast við gestina. Dagurinn þótti nægur fyrir þá að ná heim ýfir skörðin tvö. Að tilreiða góðan morgunverð þótti mestu skifta. Við gestirnir höfðum nú skipað okkur til sætis beggja megin á rúmum í fram-baðstofunni. Sjálfur prest- urinn hafði haslað sér völl a miðju pallgólfi. Hans karlmannlegu fæt- ur báru hann þar fram og til baka. t annari hendi' bar hann vasaklút, en í hinni silfurdósir, er hann opn- aði við og við, og rétti til beggja handa þeim er hafa vildu. Og þá byrjar nú sögukornið, sem eg mintist á x upphafi. Það er of- urlítil mynd, sem eg bregð á loft. Mynd af æsku-lieðtoganum ykkar, Kelduskóga barna. Ó, þið sjáið manninn, það veit eg ósköp vel. í þetta skifti hefir hann alvörumál á hjarta; alvörumál á tungu. Hann er einmitt að segja gestum sinum frá því, að bréf hafi komið vestan um haf frá Kelduskóga fólkinu. Safmt er það nú ekki aðalumræðu- efnið, heldur hitt, hvílíkur harmur sé kveðinn að slíkum manni, sem Þorvaldi í Kelduskógum. Um það fór hann mörgum orðum þrungn- um alvöru. Að því mæltu sneri hann máli sinu að konunni, svo- mælandi: “Eg segi ykkur það satt. Svo rnikill og ágætur í alla staði, sem Þorvaldur var, þá var konan engu minni. Hugsið yður bara! Að vinda fram öllum þessum barna hóp og kenna þeim svo sín kristi- legu fræði, að þau standi öllum börnum framar í mi'nni sókn, það er þrekvirki, sem eg vona og veit að ber þeim ávexti eilífs lífs.” Ó, þið sjáið myndina. Alvara og ein- lægnina í orðum. Fyrir auga — sjóngóðu auga—-unglingsins leynd- ust ekki tárin, eitt og ei'tt, er losn- uðu af hvarmi og hnigu eins og í felum niður með nefinu beggja megin, meðan stórhöfðinginn tal- aði. Eg mæli ekki um of, saman- dregið í sem al'lra styztu máli: þá var innihaldið hjá leiðtoganum þetta: Konan ágæt, íslenzk; hún hafði kent börnunum sínum höfuð- lærdóma, þar á meðal þenna: “Vertu trúr alt til dauðans, þá skal eg gefa þér lífsins kórónu!” Þetta er þá sagan; hún er ekki lengri. En svo getum við bætt þvi við, að vonin leiðtogans verðui aldrei að lasti, hún er uppfylt. Hér í landi hefi eg ekki' kynst nema ykkur þremur af bræðrunum. En eg veit, að sami kyndillinn lifir hjá hinum, sem eg ekki hefi átt kost a að kynnast. Trúmenskan! Trú- menskan, það er hún, sem heldur velli: henni' verða sigurlaunin dæmd. Traustið til Guðs—sem rit- gjörð þín sýnir—er sigur lífsins; hinn sanni friður, fyrir blessaðan kraftinn Krístsf Siggi minn er í Everett. Hann er gi'ftur fyrir réttu ári. Á inn- dæla konu, hún heitir Rakel. Hann sagði mér, hann séra Hjörtur—ó- aðspurt—að Siggi hefði valið úr þeim systrum. Eg er ekki að tala við þig núna, Stígur; eg er að tala við konuna þína. Guð blessi hana fvrir öll gæði'n til mín. Heilsaðu Sveini bróður þínum frá mér, og skildu ekki eftir hann Hóseas bróður þinn. Enn fremur ekki hann Egil Skjöld, ef hann er hjá þér. Og engan, alls engan, sem heyrir til þinni ætt. Guð blessi ykkur öll. Þinn ei'nlægur. Guðmundur Þórðarson, Piney, Man. ------o------ Sendiferðin. Eftir A. Conan Doyle. Hann reif isig nú úr treyjunni. Bullur hans og ibrækur voru á- þekkar mínum, svo það var engin ástæða til að .skifta þeim, en -g fékk ihonum húsaratreyjuna og heikluna mína oig húifu gullsnúraða og belti, en tók í staðinn lamb- skinnsíhúfu hans með gullskildin- um treýju með loðskinnsfóðri og bjúgsverð. Eg jþarf ekki að geta þess að eg gleymdi ekki bréfinu, þegar eg iskifti um treyjur. — Nú ætla eg með þínu leyfi, mælti eg, þegar iþetta var alt um götur gert, að binda jþig við eina tunnuna. Hann tók illa í jþetta en eg lét það ekki fyrir standa. Mér hefir lærst það í hernaði, að hugsa fyr- ir öllu, 0g vildi eg ekki eiga það á hættu, hyað sem í skærist uppi, að hann kæmi á hæla mér og i opna skjöldu. Hann stóð uipp við eina tunn- una, svo að eg smeygði bandi yifir hann og rígbatt hann við tunnuna. Bf hann ætlaði sér að fara upp, þá varð íhann að foera 20 vættir af góðu frönsku víni á foakinu. ;Síð- an lokaði eg kjaliaradyrunum á eftir mér, fleygði kertinu og hélt upp stigann upp á loftið. pað voru eitthvað tuttugu tröpp- ur upp að ganga og samt fanst mér eg hafa tima til að renna huganum yfir allar vonir mínar og fyrirætlanir. Alveg það sama kom yfir mig, þegar eg lá fótbrot- inn á vígvellinum við Eylau og A stórskotaliðið koma i loftinu og stefna á mig. Eg mátti vitaskuld ganga að því vísu, að ef eg yrðii handtekinn, þá mundi eg verða skotinn eins og hver og einn sem finst dularfoúinn í óvinaliði. Hvað um það, þar var dýrðlegur dauð- dagi, í erindi sjálfs keisarans, og eg hugsaði með sjálfum mér, að min 'mundi verða minst í Moniteur með 7 línum að minsta kosti. Þeg ar Palaret féll, þá var foans minst. með 8 línum, og eg er viss um að foann vann sér ekki nærri eins mik- ið til ágætir og eg. honum rétt eins oig eg hefði erft foann eftir föður minn. Stór drell- ir með ránfeng var bundinn fyrir framan hnakkinn; honum fleygði eg á Violette og teymdi hana með mér. Aldrei gat annan eins Kó- sakka kominn af ránum. pað var xægluleg sjón að sjá. Jæja, nú var borgin orðin full áf Prússum. Þeir stóðu í hópum meðfram öllum stéttum, stóðu við þegar þeir sáu mig koma og bentu á 'mig og sögðu sín á milli eftir pati þeirra að dæma: “Þarna fer einn djangans Kósakkinn. Það eru kallar, sem kunna að bjanga sér.” Einn eða tveir fyrirliðar töluðu til mín í alvarlegum hermannstón, en eg Ihristi höfuðið brosandi og svaraði: “Ef gott verður veðrið, þá skulum við hittast undir eikí- trénu en ef rigning verður, þá t hlöðunni.” Þeir yptu öxlum við þessu og gáfust upp við svo 'búið. j Á þennan hátt potaði eg mér á-J fram, þangað til eg var kominn útj fyrir norðurjaðar borgarinnar. í par sá eg framm undan mér á j brautinni tvo útverði á hestbaki með löng ispjót og hermerki á, j hvítt og svart, og vissi eg, að ef eg slyppi hjá þeim, þá væri eg frjáls maður aftur. Eg reið á brokk, en Violette hljóp meðfram, og nuddaði snoppunni við hnéð á mér, eins og hún vildi spyýja, hvort hún Ihefði unnið til þess, að þessi loðna dyramotta af skepnu til vœri tekin fram yfir ihana. Þegar eg var svo sem hundrað fet frá varðmönnunu'm, sá eg hvar maður kom ríðandi á móti mér hinum Eg gekk út í forstofu hallarinn- ar, ekki mjög niðurlútur eða þving- aður í limaburðu'm vona eg, og gekk þar fram á Bouvet dauðan; hann lá á Ihliðinni með brotið sverð í ihendinni og krepta fæt- urna; ihann ihafði skotsár á gagn- auganu og svart af púðurreyk óg þvií vissi eg að foann hafði skot- inn verið í návígi. Mig langaði til að kveðja hann því hann var vask- ur maður, en >eg óttaðist að ein- hver kynni að taka eftir því og lét eg |það vera. Meðfram vegg forstofunnar var alsett prússnesku fótgönguliðl; þeir voru að brjóta veggina í mesta -ákafa til skotvíga, eins og þeir ættu von á nýju áhlaupi. Foringi þeirra var lítill maður hvatsbeytlegur og altaf á ferð- nni milli manna sinna að segja þeim fyrir verkum. peir ihömuð ust að verkinu og gáfiu mér engan gaum, en við dyrnar stóð annar fyrirliði með langa pípu í munn- inum; ihann gekk að mér og klapp. aði mér á foerðarnar, benti á lík vesalings dxængjanna okkar, og sagði eitthvað á sínu máli, sem víst hefir átt að vera fyndið, þvl hann opnaði sitt síða skegg 0g sá þá ihverja gemlu í hausnum og svar um. Eg glotti við ihonum og svar- aði á rúsSnesku þeim einu orðum, siem eg kunni, og Sophia litla hafði kent mér í Wilna. “Ef gott verður' veðrið Iþá skulum við foittast hjá eikinni, en ef rigning verður, þá í hlöðunni.” Þýskarinn var nokkurn veginn jafnnær hugsa eg, hann klappaði mér á öxlina á ný, skelli - folæjandi, og hefir víst haldið að eg foaifi sagt eitthvað mjög kými- legt. Eg kinkaði til hans kolli 0g fetaði út úr höllinni, eins rólega og eg ætti þar yfir öllu að segja. Útifyrir stóð fjöldi hrossa, eri vorir menn höfðu þangað haft. J Aumingja Violette stóð þar og beið ihjá hinu’m og kumraði þegar hún sá mig koma. Eg fór samt ekki á foak henni. Eg var of klókur til þess. Nei, heldiir valdi eg þann loðnasta og lúpulegasta Kósakka klár, s'em eg fann og stökk á bak megin við <þá, og var það regluleg- ur Kósakki. pið megið nærri geta, íhvernig mér varð við. Ef þú, góður vinur, sem lest þetta, Ihefir nokkra tilfinningu, þá mun þig taka sárt til mín, að hafa yfirstigið svo ’margar hættur og mannraunix-, og mæta svo í enda- Iokin þeim háska, sem ónýtti all- an árangurinn. Eg skal játa, að eg örvænti í svipinn og langaði til að fleygja mér niður og kalla, að eg íhefði svikinn verið. En eg foratt því af mér, ennþá var eg ekki yf- irstiginn. Eg losaði um treyju. barminn svo ibréf keisarans væri mér tiltækt, því að eg var fullráð- inn í því, ef öll von vœri úti að gleypa það og deyja með sverðið í hendinni. Eg tók til bjúga sverðs - ins og losaði urn það í sliðrum og reið á forokki til útvarðanna. peír gerðu sig líklega til að stöðva mig, en eg benti til thins Kósakkans, sem var á að giska 200 skref frá okkur eins og eg ætlaði aðelns að hitta hann, svo að þeir lyftu hendinni til kveðju og létu mig halda leiðar minnar. Eg keyrði þá folann sporum, því eg þóttist einfær um Kósakkann, ef varðmennirnir skærust ekkl í leikinn. Hann var herforingi mikill vexti og hermannlegur með sítt skegg og samskonar gull- skjiöld á húfunni og eg hafði. peg- ar eg kovn nær, þá nam hann stað- ar og varð það mér að liði, því að við það lengdist milli mín og varðmannanna. Eg hleypti að hon- um á harðaspxætti, og sá eg hvern- ig furðusvipurinn varð að tor- ÚTfígni, Iþegar hann virti mig fyr- ir sér og búnað minn. Eg veit ekki hvað það var, en eitthvað var öðruvísi en vera átti. Hann kall. aði á mig og brá sverði sínu, þegar hann feíkk ekkert svarið. Eg varð því feginn, því að eg vil foeldur berjast við fjandmann minn en drepa ihann óviðbúinn. Hann hjó til mín, þegar eg ko'm í færi, en eg foar af mér höggið og lagði sverðinu í Ibrjóstið á ihonum, rétt undir fjórða hnappinn á treyju hans. Hann féll af baki svo snögg lega að eg var rétt dottinn, áður AUSTUR CANADA VESTUR AD HAFI VMLJIÐ f lí liIí VI TI M — á IjANTTI oða bæði á IiANDI og VATNT. Canadian Pacific Gufuskip Sigla frá Fortj Wiliiam og Port Arthur á Miðviku iUag, Iiaugardag til Port McN’ick- oll, Fimtudag til Owen Sotmcl. VANCOUVER, VIOTORIA og ANNARA STADA frá WINNLPF.O og IIFIM AITIR. Farið cina loið en komið til haka á annari. Skoðið lJnnff. liake Donis og liimi yndis- legu Suniai-bústaðl í Kictta- fjöllumun Oanadisku. Fullkonmari upplýsingar gefnr Fmboðsmaður CANADIAN PACIFIC en eg gat dregið vopnið úr und- inni. Eg leit ekki einu sinni á hann hvort hann væri lifandi eða daiuður, heldur stökk af folanum og á Violette hristi tauminn og hún af stað ; eg snéri mér við í 'hnakkn- um oig kysti á fingur til varð- mannanna, er nú hleyptu á eftir mér með ópum 0g óhljóðum; en Violette foafði fovílt sig og var fult ein's snörp á sprettinum eins og iþegar eg reið út af Iherbúðum ! keisarans, ag bar mig skjótt und’- an. Eg fór fyrstu útúrgötu til vesturs og síðan til suðurs í átt-' ina til Parísar. Þegar hættan var yfirstaðin, ihægði eg ferðina og fór í makind- um Oig lá nú vel á mér. pegar eg hugsaði til þess að eg hefði fylgt fyrirmælum keisarans nákvæ’m. lega þá fyltist eg gleði og fögnuði. Hvað skyldi Ihann segja þegar hann sæi mig? Eg ihafði yfirstigið allar þrautir með ótrúlegu móti,— gat hann látáð mig' njóta sannmæi- is fyrir það ? Hann hafði lagt fyr- ir mig að ríða um Lermise Soisísons og Senlis og ekki grunað að allir þeir staðir væru á valdi óvinanna. En eg foafði gert það samt, og bor- ið bréf hans trúlega um alla þá staði. Dragúnar 0g húsarar, Kó. sakkar, spjótamenn Oig fótgöngu- lið — eg atti kappi við þá alla og bar hærra hlut frá foorði. Þegar eg kom í námunda við i Damartin kom eg fyrst auga á út- verði vorra manna. pa rvar drag- únalið á völlum nokkrum og sá eg vitanlega strax af kömbum hjálm- anna, að þeir voru franskir. Eg reið til þeirx'a, til þess að spyrja þá frétta, og var eg svo glaður og upp með mér á þeirri fegins- stund, að eg brá srverði mínu og sveiflaði því yfir höfðinu á mér. Þá sá eg Ihvar einn ungur fyrir- liði tóík. sig út úr foópnum og reið á móti mér með sverðið á loftl; mér hitnaði ium hjartaræturnar, að hann skyldi fagna mér með f slíku fjöri og ifeginleik. Eg lét Violette prjóna með vnig og sveifl- aið sverðinu þegar hann kom I námunda við mig, með meirl prýði en nokkru sinni áður; þið megið nærri geta, hvernig mér forá, þegar hann hjó til mín alt í einu, og foefði áreiðanlega höggvið af i mér höfuðið, ef eg hefði ekki fleyigt mér fram á makkann. Ma ifoi, sverðið hvein ýfir höfðinu á mér eins og stormþytur. Þetta hlaust vitaskuld af bölvuðu-m Kó- sakkaklæðunum; eg var alveg bú- nn að gleyma því að eg var eíkki í mínum eigin herklæðum og þessi unigi dragúni hafði ætlað mig vera rúsisneskan berserk, til þess kom inn að skora á Ihól’m hinu fransl a riddaraliði. Hann var smeykur, megið þið vita, þegar hann fékk að vita að hann hafði slegist upp á hinn nafntogaða hreystimann, Etienne Gerard. Jæja, eg hélt beina leið til París- ar; eg kom til St. Denis í mið- miunda en -þaðan var eg tvær stundir til foorgarinnar, með þvi að krökt var á öllum götum af vistakerrum og fallfoyssum á leið- inni til Marmonts og Mortiers. pið getið naumast gert ykkur í hug- arlund hvílíkt uppistand varð i París, þegar fólkið sá mig í þess- uim búningi, og þegar eg loksins náði til Rue de Rivoli ætla eg að mannfjöldinn, sem elti mig ríð- and o-g gangandi ihafi náð yfir fullan fjórðung mílu. Tveir af dragúnunum ihöfðu orðið mér samferða og barst sagan frá þeim u’m svaðilfarir mínar. Þetta var sigurför — karlmennirnir hrópuðu og kvenflókið veifaði og sendi mér kosisa á fingrunum út um glugg. ana. )Eg er maður einstaklega yfir- lætislaus, en samt verð eg að játa að við þetta tækifœri gat eg ekki annað en sýnt að mér þóttu góðar þessar viðtökur. Eg þandi út bring una svo að treyja Rússans stóð á beinum þó víð væri. Og litla dýrið prjónaði framfótunum og sló tagl- inu eins og hún vildi segja: “Við vorum tvö u'm að tarna. Okikur skal fyrir sendiferðum trúa.” Eg kysti hana á snoppuna, þegar eg fór a baki fyrir fra'man keisara- höllina; en lýðurinn laust upp fagnaðarópi eins og lesin hefði verið sigui-fregn frá hernum mikla- Eg var varla tilkippilegur til að ganga á konungsfund, en ef maður er vel vaxinn og ber sig hermannlega, þá má einu gilda um klæðin. Eg var leiddur fyrir Jó- sep umsvifalaust, og hafði eg oft séð foann á Spáni. Hann virtist rólegur og vingjarnlegur og eins holdugur og Ihann átti að’sér að vera. Talleyrand var ihjá konungi, eg býst við að eg eigi að kalla foann prins af Beneventum, en eg kann foest við gö’mlu nöfnin. Jósep Bonaparte rétti honum bréfið, þegar hann var foúinn að lesa það. en hann drap titlinga og leit á mxg sínum kynlegu, tindrandi augum. “Var enginn sendur annar en þú ?” “Jú, einn til, herra minn, öhar- pentier majór úr liði ríðandi grenadera.” — Hann er óikominn ennþá, mælti kounngur. ! — Það mundi engann furða á því, 1 hátign, sem hefði séð fæturna & hestinum hans. —- það geta ef til vill verið aðr- i ar ástæður að því, -mælti Talley. ! rand glottandi. Jæja, þeir mæltu til mín nokkr- um lofsorðum, |þó þeir hefðu vel mátt segja meira og þó tekið of lítið af. Eg snéri burtu með hneig- ingum og varð feginn að komast út, því að eg uni mér betur í her. búðum en hirðsölu'm. Eg fór til gamals kunningja míns, sem bjó í Rue Miromesnil og fékk lánað.x foúsaratreyju hans, ,sem fór mér 1 vel. Eg foafði kveldverð í foei- bergi hans með foonum og Betu ' og gleymdi öllum afstöðnum þrautum. Morguninn .eftir hélt eg af stað ag fann Violette albúna til að trítla aðra þingmannleið- ina til. Eg var fús til herlbúðanna og keisarans, að heyra lofsorð hans og taka við ei'indislaunum. “Lœknaðist af galisteinum og þrálátum höfuðverk Mr. Alexander Bradlcy, R. R. No. 1, Carp, Ont., skrifar: NEWBOX “Eg þjáðist af gallsteinum og tók að nota Dr. Chase’s Kidney- Liver Pills. Eg get meö góSri' samvizkxx sagt. að þessar pillur læknuðu mig gersamlega af þessum kvilla. Síðan eru liðin mörg ár og hefir þessi sjúkdóm- ur aldrei gert vart við sig síðan. Mér hefir einnig reynst Dr. Chase’s Nerve Food ágætlega við hjartveiklun og andarteppu. DR. CHASE’S KIDNEY-LIYER PILLS 35 cents askjan af 3-5 pilluin, Edmaiison, Bates & Co., Ijtd., Toronto. Eg þarf ekki að geta þess, að eg hélt aðra leið til Rheims, og foættu- lausa og kom um kveldið til her- búðanna. Þar voru orðin mikil um- skifti. Valurinn var ruddur og líkin færð til moldar, bæði Rús .- ar og veslings drengirnir okkar. Herinn ihafði og tekið stakkaskift- u’m, riddaraliðið hafði fengið reið- skjóta og alt var í foesta standi. pað er aðdáanlegt hve miklu góð- ur hershöfðingi fær orkað á tveim dögum. Eg var strax leiddur til foer- bergja keisarans. Hann sat og var að drekka kaffi við stórt skrif- borð, með stór skjöl fyrir framan sig, þar sem ráðagerðir hans voru di'egnar á. Berthier og MacDon- ald stóðu sitt hvoru megin við hann og rýndu á pappírana, en hann talaði svo hratt, að eg hugsa að hvorugur þeiirra hafi skilið helminginn af því sem hann sagði. En þegar hann kom auga á mig, þá fleygði hann frá sér pennanum og spratt á fætur með reiðisvip, og mælti ihátt: — Hvern fjandann ertú að vilja hérna? — Eg hef þann heiður að skýra frá því, hátign, að eg kom bréf- inu með skilum til Spánarkonungs. — Hvað? Röddin var þrumandl og augnaráðið fór í gegnum mig eins og biturt ,sverð. ó, þau ógur- augu, sem skiptu litum, eins og stál í sólargeisla. Eg sé þau fyrir mér stundum ennþá, þegar mig dreymir illa. — Hvað er orðið af Oharpenti- er ? ■— Hann er handtekinn svaraðl MacDonald. — Hverjir gerðu það? — Rússar. — Kósakkar? — Nei, einn Kósakki. >— Hann foefir gengið á vald þeii-ra viljandi? — Mútstöðulaust. 1— Hann er skymsamur fyrir- liði. Sjáðu um að honum verði foeiðursmeda'lían gefin. — Hvað Iþig snertii’, mælti keis- arinn til mín og óð að mér, eins og ihann ætlaði að berja ’mig, þú 'héraihaus! Til hvers heldurðu að þú Ihafir verið sendur í þessa för? Heldurðu að eg mundi senda ann- an eins mann og þig í árðandi er-. indi og það urn öll þau þorp, sem eru á valdi óvinanna? Hvernig þú fórst að komast í gegnum þau gengur yfir mig, en ef félagi þinn hefði ekki haft meiri greind en þú foafðir, þá foefðu allar ráða- gerðir mínar orðið til ónýtis. En er hlé varð á reiðimálum keisarans, þá tók eg ‘móð í mig og mælti á iþessa leið: — Ef eg foefði vitað, að skjal þetta var æt'lað óvinunum, þá hefði eg vissulega séð svo um, að það kæmist í þeirra foendur. En með þVí að eg trúði því, sem þú sagðir, hátign, þá ásetti eg mér að hlýða skipun þinni og leggja þar við líf mitt. Síðan taldi eg upp með skjótum orðum þær hættur, sem eg hafði vfirstaðið í þessarx ocfl'diferð. Þeir Napleon og Bertihier og Mae Donald hlýddu á með furðusvip. En er eg foætti, þá steig keisarinn fi-am, klei.p mig í eyrað hýr á svip og sagði alúðlega: — Svona, svona, gleymdu því, sem eg talaði til þín áðan. pað: hefði verið réttara af mér að treysta þér. Þú mátt fara. Eg snéri til dyranna. Þá kallaði keisai-inn til mín og mælti til her- togans af Tarenlburn: — Sjáðu u'm, að Gerard ofursti fái heiðurspening úr gulli fyrir ágæta framgöngu. Því að þó foann sé ekki djúpsettur að viti, þá vil eg 'láta svo um mælt, að ekki finn- ist vaskari maður í mínum her. ------o------ Innkomið í líknarsjóð Nat. Luth. Council. Áður auglýst ............ $162.35 Blómsveigasjóður kvenfél. Fr’ikirkju........... 10.00 C. B. Jónsson, Cypresis River 1.00 A. Oliver ................ 0.50 Mrs. A. Oli.ver .... • ..... 1.25 Friðf. Jofonson, Glenboro... 5.05 G. J. Oleson ............... 3.00 G. Backman.................. 1.00 G. Storm, .................. 1.00 Th. Guðmundsson .... •••• .... 0,50 B. G. Mýrdal, ............. 0.50 Tb. Johannsson ......... .... 1.00 J. Olafsson .............. 2.00 P. G. Magnús................. 1.00 A. Josephson, ..... •••• ... 1.00 Mrs. Christie og Mrs Goodman ................. 3.00 Mrs. Gunnarsson .............. 0.50 O. S. Arason............ 1.00 H. Skaptason, .... •••• ..... 1.00 J. Goodman ................. 1.30 Guðbjörg Goodman ............ 0.50 Thor Goodman, ............... 1.00 Th. Thonsteinsson, ......... 0.25 Stefán Björnsson Baldur «... 1.00 J. K. Sigurdsson, ........... C.50 Sigurður Helgason, .......... 1.00 V. Peterson, .................0.50 Mrs. Arnleif Joihnson, ...... 1.00 Tryggvi Frederickson, ....... 1Í0O Pá'll T. Frederickson ....... 1.00 F. Hallgrímisson............. 3.00 Samtals ..... 208,65 Finnur Johnson féh. K.féL f-T i n « Gjafir til Betel. Lúterska kvenfél. í Glenoro $50.00 Leiðrétting við gjafalista. Stuttu s'iðan í blaðinu stóð Mr,s. Guðlaug Kristjánsson en átti að vera. Miss Guðrún Kristjánsson Glenfooro. petta er Miss Kristjánson beðin að afsaka. Með þakklæti fyrir gjöfina J. Joha.messon féh. 675 McDermot Wpeg. Sérhver húsmóðir œtti að vita að Zam-Buk inniheldur öll hirr nauösynlegustu lækningaefni við húðsjúkdómum. Þessi stórnxerku jurtasmyrsl, eru framúrskarandi mýkjandi og græðandi'. ef um er að í'æða skurði, sprungur og hrufur. Þau fyrir- byggja, að spilling geti komist x sár og grœða alveg óvanalega fljótt. ZAM-BUK er nokkurs konar “uppskurðarstofa í tveggja þutnl- unga kassa’, ómissandi lyfvið húð- sjúkdómum og slysum.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.