Lögberg - 19.06.1924, Qupperneq 2

Bls. 2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 19. JMf 1924.
Fruit-a-tives enda þriggja
ára höfuðverkjar þraut.
Akveðinn Vinur
Avaxtalyfsins frœga.
I Taugaslappleiki læknaður
að fullu.
Þótt “Fruit-a-tives” hafi veriS á mark-
aðinum í Canada hér um bil aldarfjórð-
ung, þá ganga áhrif þeirra á sjúklinga er
reyna þá í fyrsta sinn, dularfullum fyr-
irbrigðum* næslt. Og þetta hamingju-
sama fólk keppist um að birta almenn-
ingi reynslu sína af meðali þessu.
Mrs. Honore Valiquette, 1133 Notre
Dame Street West, Montreal, skrifar:
“Eg vildi eg gæti skýrt öllum sjúklingum
i veröldinni frá því, hve “Fruit-a-tives”
hafa reynst mér vel. í þrjú ár hafði eg
kvalist af höfuðverk, taugaslappleika og
lifrarveiki. Loks tók eg að nota “Fruit-tives”. Fór mér samstundis að
batna, og má eg þakka það þessu óviðjafnanlega ávaxtalyfi, að eg nýt nú
beztu 'heilsu.” — “Fruit-a-tives” framleiða slík krafitaverk, vegna þess, að
það meðal er ólíkt öllum öðrum meðulum í heimi; í þvi er innifalinn safi úr
eplum, appelsínum, fíkjum og sveskjum. Það hefir reynst fram úr skar-
andi vel, þegar um magaveiki, lifrar, nýrna og húðsjúkdóma, var að ræða.
Reynið “Fruit-a-tives”. 25c og 50c askjan, hjá öllum lyfsölum, eða beint
frá Fruit-a-tives, Limited, Ottawa, Ont.
VAUQUETTfr'
Washington-þingið.
Eins og gert hafði verið ráð fyr-
ir var jþjóðiþinginu í Waslhington
slitið laugardaginn þann 7. >. m.
— Um afrek þingsins verða að
sjálflsögðu skiftar skoðanir, jafn-
vel skiftari en nokkru sinni áður,
í sögu hinnar voldugu Bandaríkja-
þjóðar. Fyrir jþinginu láu að þessu
sinni, sem og endranæir, mörg
Þannig ihugsar vafalaust marg-
ur Bandaríkja kjósandinn nú, að
nýafstöðnu þingi.
Innan nokkurra ára ihér frá, *má
vera að gildi síðasta iþings verði
skoðað í öðru Ijósi. Mun það eng-
an veginn óhugsandi, að afleið-
ingarnar geti orðið sýnu alvar-
legri, en flestir gera sér í hugar-
lund, (því jafnvel nú þegar, hefir
Japanahannið grafið hreint ekki
stór mikilvæg mál, en ývns þeirra svo lítið um sig. óánægjan >ar í
döguðu uppi sökum sundurlyndis | landi fer dagvaxandi og þarf sjálf-
innan vébanda stjórnarflokksins! sagt ekki mikið til, að til fulls
sjálfs, því Ihinn frjálslyndari fjandskapar dragi, gagnvart
fylkingararmur, gekk iðuglega í Bandaríkjaþjóðinni. Af þessu gæti
bandalag við Demokrata, um að það leitt að hin lofsverða for-j
LJÓÐ OG STÖKUR.
STRENGUR HJARTANS.
Við eigum móöur yzt hvar beljar dröfn,—
með ýmsu letri' skráð er hennar saga:
Hún í sínum‘fylgsnum fágæt söfn,
viö frost og eld hún barðist langa daga.
Fyrir brauð á borð sín fékk hún grjót—
bundin lá í ræningjanna höndum;
margan gildan meið af sinni rót
má nú líta skrælna’ í fjarri löndum.
Hún um sig hefir engan traustan vörð,
—hún ekki getur hæstu launin goldið,—
því hafa reipin ræningjanna hörð
reyrt sig inn í þjakað móðurholdið.
Út til hennar enn mín stefnir þrá,
þá öll náttúran rís af vetrar blundi,
þar fjöllin reyna’ að tylla sér á tá,
hver tindur kýs, að verða’ að grænum lundi;
Þar líöur áin lygn í fögrum dal
og lindin raular tóninn angurblíða,
þar yrkir fossinn, inst í hamrasal,
sín undraljóð um hreysti fyrri tíöa;
Þar fári eyðir fuglasöngur skær,
þar fögur blómin loftið angan blanda,
úr skoru hjalla skýzt fram lækur tær
og skundar kátur leið til unnar stranda.
Hann mjúkri hönd um hörpustrenginn fer,
hann hrekur það, sem brjóstið kann að naga,
— þessi litli lækur sýnir mér
löngu horfnar myndir fyrri daga.
Þar vafurlogar lykja’ um feðra haug,
líkt og helgan vörð um kumblið mynda;
þar harmar dís, því Hrolleifs naður smaug
í hreina brjóstið goðans eðallynda.
Aa móðir út við norðurpól,
þá ósk eg sendi beint frá hjarta minu:
að þér skíni eilíf auðnu sól,
er allan sviða dragi ’ úr holdi þinu.
Við elskum, móðir! öll þín fögru vé,—
sú ást ei mætti kenna minstu þrota—,
ýmsir vildu ærið gefa fé,
ef þeim mætti blæða þér til nota.
R. J. Davíðsson.
Séra ÞORVALDUR BJARNASON
frá Melstað.
Lengi er hljótt um 'hæð og rinda—
hnrpir sveit við burtför þína;
öll nú skáldin orð sin binda,
þér enginn sendir kveðju sína.
Þú vildir betri brautir ryðja,
burtu rýmdir orðagjálfri;
þar átti móðir okkar niðja
—að ýmsu likan henni sjálfri.
Á ýmsum sviðum áttir heima,
aldrei sazt á hræsnisþingi,
þinn hugur lyftist hátt í geima—
hugnæmt barn og stórhöföingi!
R. J. Davíðsson.
VORVISA.
Fagrir hljómar fylla geim,
fossinn ómar raddir kunnar,
glæða blóm í hugarheim
hreinir tónar náttúrunnar.
TIL HINS NÝJA RITSTJÓRA.
Láttu kærleiks brenna blys—
þá betri tegund hjá þér dafnar;
nú óvildar þú eldsneytis
í andans skuggarjóðri safnar.
LOKARAÐ.
Ef þin dimm er æfibraut
og ógæfunnar þakin fönnum,
þá reyndu’ hann Gunnar ráðunaut,
því ráðin holl hann gefur mönnum.
’ R. J. Davíðsson.
fyrir nýrri stefnu i blaðamensku,
svaraði hann skýrt og ákveðiö og
færði fram fimm ástæöur:
Eg valdi Los Angeles,” mælti
koma hinum og þemum löggjaf-J ganga Bandaríkjastjórnar að því hann, “í fyrsta lagi vegna þess, að
arnýmælum fyrir kattarnef. Leiddi
þetta til þess, að ’Coolidge foreti
varð í óas'mræmi við ýmsa leið-
andi menn úr sínum eigin flokki
og synjaði staðfestingar lögum,
svo sem lögunum um lífsábyrgð
hermanna, þótt þau að vísu síðar
væru samþykt á ný, þvert ofan í
vilja Ihans.
Forseti var óánægður með fram-
komu þingsins og bvo voru báðir
gömlu flokkarnir líka. Og þar sem
óánægjan hefir á annað borð náð
tangarahldi, þarf sjaldnast heilla-
ríkra ávaxta að vænta. Mesta at-
•hygli af öllum þeim málum, er
þingið hafði til meðferðar, var
olíuihneykslið alræmda og ógild-
ing Teapot Dome námaréttind-
anna. Mun opintberun slíks máls
mega að allvniklu leyti reiknast í
tekjudálk Demokrata, þótt víst sé
um það að forseti sýndi þar af
sér röggsiemi og beiddist síður en
svo vægðar fyrir hlutaðeigandi
olíukónga, þótt flestir eða allir
væru þeir úr háns eigin flokki.
Rannsókn þess máls kostaði tvo
ráðgjafa stjórnan'nnar, þá Daug-
hertyog Denby, í pólitiskum skiln-
ingi lífið.
er vöpnatakmörkun áhrærir, yrði
að engu gerð, — rifið niður með
annari Ihendinni, það sem hygt var
upp með ihinni, og væri málunum
þá illa komið. Þetta hefir Coolidge
forseta vafalaust verið ljóst og
þessvegna meðal annars tjáði
hann sig mótfallinn þessari ný-
stárlegu bannlöggjöf,
Ljós og skuggar.
Sönn saga úr blaðaheimi Banda-
ríkjaþjóðarinnar.
II.
Þrjú mikilvæg laganýmæli náðu
fram að ganga, þvert ofan í ský-
lausan vilja forseta, sem sé frum-
varpið uvn lífsábyrgð hermanna,
lög um lækkun aukaskatts (frum-
varp Demokrata samþykt öbreytt)
og breyting sú á innflytjendalög-
unum, er útiíokar með öllu inn-
flutning Japana til Bandaríkja.
Þessu síðastnefnda ákvæði var
forseti næsta andvígur.
í Ibáðum deildum þings, var var-
ið til þess miklum tíma, að ræða
um hinar ýmsu uppástungur, er
fram á það fóru að reyna að ráða
bót á fjárhagsvandræðum bænda.
En svo sleit þinginu, að ekki ein
einasta tillaga I þá átt náði fram
að ganga og eru því bændur mið
og norð-vesturrlíkjanna alt annað
en ánægðir með útkomuna, sem
vonlegt er, og virðast líklegir til
að hallast mjög á sveif senator
La Follette’s, þegar til kosning-
anna kemur, ef /hann verður í
kjöri til forsetatignar, sem leið-
togi nýs istjóþnmájlafloklks. Ipá
’.nunu bændur og allóánægðir með
framkomu þjóðþingsins í sam.
bandi við járnbrautarmálið. Þeir
eiga ;bágt með að átta sig á hvern-
ig því sé varið, að hlufhöfum
brautanna sé ávalt trygð hæsta
gróðahlutdeild hvernig sem árar,
en bóndanum sé lofað að tapa i
ró og næði, sökum ranglátlega
hárra flutningsgjalda á fram-
leiðslu hans.
[CZEMA
pú gerir enga til-
raun út í blálnn
me! þvi atS nota
' Dr. Chase’s Ointment viS Eczema
og öBrum húSsjúkd5mum. PaS
græSir undir eins alt þesskonar. Ein
aakja til reynsiu af Dr. Chase’s Oint-
ment send fri gegn 2c frimerki, ef
nafn þessa blaSs er nefnt. 60c. askj-
an 1 öllum lyfjabúSum, eSa frá Ed-
saa.nson. M'vtes A Co., IAd., Toronto.
Saga mótspyrnunnar gegn blað-
fyrirtækinu í San Francisco, var
svipuð og í Los Angeles, þótt minna
bæri á. Þegar Vanderbilt lét gera
fyrirspurn um það, hvort fólkið í
San Francisco vildi styðja útgáfu
blaðs, er sömu stefnu hefði og blað
hans í Los Angeles, rituðu ihundrað
þúsundir manns sig fyrir slíku blaði
þegar í stað, sem órækan vott bar
um, að einnig þar var akurinn
hvitur til uppskeru.
Blöðin í San Francisco neituðu
að flytja auglýsingar Vanderbilts
um nýja blaðið. Og sagðist hann
hafa orðið að láta sér nægja að
auglýsa það á veggjum og grind-
um með götum fram. Og einnig
var skýrt frá því í kirkjum, að San
Francisco ætti nú að eignast hreint
dagblað. Og eins og áður er á
minst, hreif þetta, því allir höfðu
heyrt um blað-fyrirtækið í Los
Angeles. Þegar Vanderbilt svo
afréð að stofna blað í San Franc-
isco, hafði hann hvorki húsnæði
né áhöld til þess þar í bænum. En
eftir átján daga var alt tilbúið og
“San Francisco Illustrated Herald”
hóf göngu sína á ákveðnum degi.
Þetta ber meðal annars vott um
dugnað þann, er Mr. Vanderbilt
sýnir í þessu fyrirtæki sínu.
Sem kunnugt er, byggir Los An-
gelesbæ mestmegnis fólk úr Mið-
ríkjunum og frá Canada. Flest er
þetta efnað heiðursfólk, sem síð-
ustp ár æfinnar vill njóta veður-
blíðunnar þarna í Suður-California.
Þetta er ágætt, kristið og vel siðað
Ameríkufólk. En að ókunnugum
virðist bæjarbragurinn benda til
þess, að þar sé mest ráðandi kvik-
mynda-æði, bifreiða-flan og auð-
fíkn, stafar frá einstaklingum og
því, að þarna hefir bækistöð sína
hin mikla kvikmynda-gerðar ný-
lenda, sem sagt er að telji um þrjá-
tíu þúsundir manns. Mikill hluti
sýninga-fólks þessa er hávær og
gjálifur æfintýralýður, þótt meðal
hins betra hluta þess sé mikið af
ráðsettu og ágætu fólki, sem ekki
vill vamm sitt vita og lifir að eins
fyrir list sxna. En það er um
athafnir hins léttúðarfulla lýðs, sem
hlöðin hafa mest að segja, sem því
er aftur valdandi, að ókunnugir
ferðamenn og umheimurinn fá
rangar hugmyndir um siðferðilegt
framferði’ þessarar miklu borgar.
Þegar eg spurði Mr. Vander-
bilt, hví hann hefði valið Los An-
sú borg vex með hraðari skrefum,
en nokkur önnur í þessu landi; í
öðru lagi vegna þess eg vissi, að svo
framarlega að hægt væri láta slíkt
blað þrífast í bæ, þar sem blaða-
klikan er öflugri en í nokkurri ann-
ari borg hér í landi, þá myndi
hægara um vik annars staðar; í
þriðja lagi er eg þeirrar skoðunar,
að fyrir næstu kynslóð hafi Kyrra-
hafsströndin álíka þýðingu, eins og
Austurströndin hefir haft fyrir
undanfarnar kynslóðir, alt til þessa
dags. í fjórða lagi er Los Angeles
ameríkanskasti bærinn í öllu land-
inu, samkvæmt manntalsskýrslun-
um frá 1920, og það hefir verið
staðhæft, að “stuttfrétta”- (“tab-
loid”ý blað gæti að eins þrifist í
bæ, þar sem meiri hluti fólksins
ekki læsi ensku, en eg vildf sanna,
að slíkt væri á engum rökum bygt.
Og í fimtal lagi kaus eg Los Angel-
es vegna þess, að Hollywood (hin
fjölmenna kvikmynda-gerfiar-stöð)
er hér, sem alræmd er um alt land
fyri rmiður sæmilegt framferði, og
eg vildi sanna, að “hreint” blað
yrði eins vel eða betur þegið hér,
en í nokkrum öðrum bæ, sem aftur
var það meðal annars verk Van-
derbilts að fægja skó herforingj-
anna, og búa um rekkjur þeirra.
Á Frakklandi fékk hann þann
hættulega starfa, að keyra mótor-
vagna að næturlagi og ljóslaust
innan skotmáls óvinanna. Síðar
keyrði hann skotfæravagn til her-
manna í fremstu fylkingarröðum.
Lenti hann þá í gaskúlna-drífu og
varð af afleiðingum þess að send-
ast vestur til Ameríku. En þar var
honum þó fenginn sá starfi, að æfa
mótorvagna-deild vestur á Kyrra-
hafsströnd. Á leiðinni til Brest á
Frakklandi, er til skips var haldið,
reið hann í sömu lest og General
Vanderbilt, fáðir hans. En ekki
hittust feðgarnir á þeirri leið, því
sonurinn ferðaðist í flutnings-
vagni, og á leiðinni yfir hafið á
skipinu bar fundum þeirra ekki
saman nema í svip tvisvar eða
þrisvar sinnum.
Eftir að stríðinu lauk, fanst Van-
derbilt unga ekki að hann gæti far-
ið að stunda háskólanám. Og helzt
var það þá blaðamenska, sem hug-
ur ihans hneigðist að. Afréð hann
því, að leita sér starfs á því sviði’;
en til þess að ekki væri hægt að
segja, að hann notaði ættarnafn sitt
til að pota sér áfram með né aðrir
gæti haft það sem auglýsinga með-
al, réði hann sig nú undir gerfi-
sýndi það, að Los Angeles væri ekki nafni sem fréttaritari um tveggja
sú Sódóma senx af er látið og
blaða-fregnir héðan gefa oft á-
stæðu til.”
Eðlilegt má telja, að maður sá,
er tekið hefir sér fyrir hendur þá
Herkúlesarþraut, sem að framan
hefir verið um rætt, hafi vakið á
sér almenna athygli, bæði vegna
stefnu þeirrar, sem hann hefir tek-
ið sér og eins hins, hvað hann hefir
þegar framkvæmt. Og i öðru lagi
veitir fólkið honum eftirtekt vegna
nafns þess, er hann ber, og ættar
hans, sem framarlega hefir staðið
í starfsmálum Bandarikjanna um
þriggja mannsaldra skeið.
Vanderbilt er fæddur árið 1898,
og kvæntist 20. april 19— ungfrú
Rachel Littleton frá Tennessee,
yngstri af átján systkinum og skóla-
systur Miss Vanderbilt, systxír hans.
Þegar stríðið skall yfir 1914, var
Vanderbilt ungi á ferð í Evrópu,
og bauð hann sig þegar fram til
þjónustu með Englendingum. Sök-
um þess að hann gat talað mörg
tungumál, var hann sendur sem
túlkur Jmeði hjálparliði Breta til
Belgiu, þá að eins 17 ára gamall.
Meðan hann var í þessari þjón-
ustu, veiktist hann, bæði af tauga-
veiki og lungnabólgu, og var upp
úr því sendur heim til að hressast.
Um það bil, sem Vanderbilt hefði
átt að byrja nám við Yale-háskól-
ann, gengu Bandarikin í striðið.
Þá strauk piltur að heiman, frá
Long Island, og gekk í herinn
undir gerfinafni. Þegar eitt sinn,
meðan á undirbúnings-æfingum
stóð, kallað var eftir 25 mönnum,
er vel færir væru i þvi að keyra
bíla, ríða mótorhjólum og fara
með söðulhesta eð riða þeim ber-
bakt, gaf piltur þessi sig fram og
leysti alt það starf svo vel af hendi,
að hann var settur til að æfa sendi-
boðasveit. Nokkru síðar var hann
sendur til Frakklands með Rainbow
geles til þess að hefja i baráttu sína herdeildinni. Á leiðinni yfir hafið
vikna tíma til reynslu hjá blaði
einu i New York. Þá fyrst, er hann
eftir reynslutímann átti kost á að
verða fastur starfsmaður við blað-
ið, lét hann sins rétta nafns getið.
Og um þriggja ára skeið starfaði
hann hjá ýmsum fréttablöðum, og
fékk allmikið orð á sig fyrir dugn-
að og vandvirkni. Þessi starfsemi
unga mannsins var fólki hans mjög
um skap, og það reyndi á allar
lundir að fá hann til að hætta
henni; en Vanderbilt ungi’ sat við
sinn keip, og það jafnvel þó að
Frank Munsey, timaritakóngurinn,
sem Vanderbilt vann fyrir um hríð,
segði honum, að engin framtíð væri
i því að tína upp snapfréttir; hann
skyldi heldur eyða tima sinum á
Wall stræti og græða fé; svo gæti
hann síðar gefið si’g við blaða-
mensku, ef hann þá langaði til
þess.
Þau þrjú ár, sem Vanderbilt
stundaði fréttaritun í New York,
vann hann hjá alls konar blöðum,
bæði þeim, er varkár voru og í-
haldssöm, og eins hinum ,er alt létu
fjúka. Og í þeim skóla myndaðist
hjá honum ákveðin stefna um það,
hvers konar blað hann vildi sjálf-
ur gefa út.
Þegar eg spurði’ Vanderbilt hvers
vegna hann hefði ekki fylgt dæmi
feðra sinna og haslað sér starfsvöll
i fjármálaheiminum og við' járn-
brauta-starfrækslu, svaraði hann:
“Slíkt lífsstarf fullnægði ekki
hugsjónum minum, né heldur er
það vel þegið af almenningi. Til
f jármálamanna er i þessu landi lit-
ið með ugg og hornauga, hversu
heiðvirðir og hreinvirkir sem þeir
eru. Faðir minn hefir orðið að
sæta slíkum aðköstum, og gjörðir
hans verið misskildar á allar lund-
ir. Eg vil gera það, sem samtíð
minni getur orðið að sem mestu
liði, ekki þó til þess eins að ná al-
mennings hylli, heldur einkum og
sérílagi sökum þess, að tilhneig-
ingar mínar stjórnast af sömu hug-
sjónum og fjöldans. Að gefa út
ómenguð fréttablöð, finst mér nú
einna mest áríðandi, og hygst eg
hafá þar með mér almenningsálitið.
Það verður því lífsstarf mitt. Með-
an eg var fréttaritari í New York,
myndaði eg mitt eigið frétta-sam-
lag (syndicateý, og byrjunin á hug-
sjón minni um keðju hreinna frétta*
blaða, hefir þegar fengið allgóðan
byr hér.”
Að Vanderbilt hafi hepnast að
koma sér fyrir á þeirri hyllu í blaða-
heiminum, sem almenningi þjóðar
•hans er að skapi, sannast ekki að
eins af undirtektum þeim, er þessi
fyrstu blöð hans hafa hlotið með
áskrifendafjöldanum, heldur og
með umsögn mætra manna í Los
Angeles og San Francísco og þús-
undum bréfa skólakennara og
foreldra. Úr einu slíku bréfi er
þetta:
“Eg er móðir þriggja pilta og
einnar stúlku, sem öll eru á skóla-
aldri. Hugmynd mín um mentun
þeirra er meðal annars í því fólg-
in, að þau læri bæði í skóla og
heima hvað er að gerast í þeirra
eigin borg og landi og heiminum í
heild sinni. En ekki hefi eg getað
notað dagblöðin til þessa, þó þau
séu nú kannske eini miðillinn. Það
fullnægir ekki' hugsjónum unglings,
pilts eða stúlku, að honum séu
fengnar til lesturs úrklippur einar
og því síður blöð, sem alt hreint
hefir verið klipt úr. Hin síðar-
talda aðferðin æsir að eins forvitni
hans eftir því, sem út var tekið og
athugavert þótti. Beztu þakkir
mínar og minna færi eg yður því
fyrir þetta blað, sem allir í fjöl-
skyldunni mega að ósekju lesa.
Eg held nú ekki, að þetta sé af
nei'num tepruskap fyrir mér, því
það er einmitt ein af uppeldisregl-
um mínum, að gera börnunum skilj-
anlegt, hver afstaða pilts og stúlku
eða karls og konu eigi að vera.”
Frederich Dohrman, formaður
mentamálanefndar í San Francis
co, ritar: “Ef við eigum nú að
eignast (hreint og æsingalaust
fréttablað, þá er það vissulega ó-
vænt lán eða guðsblessan. En hug-
sjónin verður að ná til skólans og
heimilanna. Foreldrarnir verða að
setja sér þá reglu. að kaupa ekki
lostaþrungin fréttablöð, leyfa þau
alls ekki á heimilunum, og þeir
verða að kenna börnum sínum rétt-
an skilning á afstöðu manns og
meyjar hvort við annað, að frétta-
f jálgleikur lostyrðablaða og annars
slíks prentaðs máls veki hjá þeim
viðbjóð en ekki velþóknun. Börn
kaupa ekki blöðin á götunum. Þau
verða fyrir þeim á heimilunum.
Það er því á foreldranna valdi að
verja börn sín í þessu tilliti fyrir
meinguðu og ‘ andstyggilegu les-
máli.”
Ekki að eins láta kennarar og
foreldrar barna í Ijós velþóknun
á hreinlegri blaðamensku, heldur
og þeir, sem það lífsstarf hafa með
höndum, að koma í veg fyrir mis-
gjörðir manna og að hegna þeim,
er lögin brjóta. Einn slíkur, Asa
Key í Los Angeles, skrifar þetta:
“Eg hefi í mörg ár verið sak-
sóknari gegn lögbrjótum, og hefi þá
oft rekið mig á það, hversu erfitt
Copenhagen
Ljúffengt og
end,ingar gott,
af því það er
búið til úr safa-
miklu en miluxx
tóbakslaufi.
MUNNTOBAK
er eða jafnvel ómögulegt, að láta
réttlætið njóta sín, vegna dagblaða-
mælginnar, hér í Los Angeles. Þau
'hindra störf löggæzlunnai og dóm-
stólanna með orðagjálfri sínu um
óknytti’ og lausung og gera með
henni illkleift að fá saman óvil-
hallan kviðdóm skynugra manna.
Og slík blaðamenska stuðlar bein-
línis að útbreiðslu óknytta og laus-
ungar. Því verður alls ekki með
rökum neitað, að með hróðrar blæ
þeim er frásagnir þeirra bera, þá
skýrt er frá kænlega frömdum ó-
bótaverkum og lausungar-flangsi
karla og kvenna, hafa þau hættu-
leg áhrif á ósjálfstætt ungt fólk,
sem ef til vill stendur á landamær-
um velsæmis, ráðvendni og hrein-
skilni, og þess, sem þeim lífseink-
unnum er gagnstætt. Gegn slíkri
blaðamensku mæli eg svo sterklega,
sem mér er unt, ekki að eins sem
þjónn hins opinbera, heldur miklu
fremur sem faðir tveggja barna.
Og fréttablað, sem alt slíkt útilok-
ar úr dálkum sínum, verður vissu-
lega mannfélagi voru hin mesta
hjálp til menningar.”
HVERJIR STJÓRNA C. N. R.
þannig ispyr blaðið Manitöba
Free Press, hinn 11, þ. m., og
Ikemst svo að orði:
“pjóðeignakerfinu istjórnar Sir
Henry Thornton, sem forseti, á-
samt * járnbrautaráðsmönnunum.
pessir menn bafa í sameiningu
komist að þeirri niðurstöðu, að
það sé canadi®ku þþ5ðinni til hags-
muna, að leggja hinar og þessar
ál'mur út frá meginlínum téðs
kertfis. Senatið knésetur bæði for-
setann !og meðráðamenn thans og
gefur ótvírætt í skyn, að eitthvað
sé bogið við dómgreind þeirra, að
fwí er viðkomi stjórn járnbrautar
mála. Með öðrum orðum, senator-
arnir telja sjálfa sig miklu hæf-
ari til að' stjórna þjóðeignabraut-
unum —Canadian National
Railways, en forstjórana, sem nú
hafa það h'lutverk með ihöndu'm.
Hve lengi á þetta að ganga
þannig til?
ÍSLAND OG GRÆNLAND.
iBlaðið iWaslhington Posten,
flutti nýlega eftirfarandi fregn:
“Frá Reykjavík Ihafa oss bor-
ist þær firegnir, að á lokuðum
fundi í sa'meinuðu þingi, rétt
áður en þingi var slitið, hafi ver-
ið kosin þriggja manna nefnd,
einn úr hverjum flokki, til þess að
ranrxlsaka Grænlandsmálið. Fram
að þessum tíma, hafa það aðeins
verið fáeinir íslenskir einstak-
lingar, eir látið íhafa sig mál þetta
nokkru skifta og barist fyrir því
í ræðu iog riti.. En nú er það orð-
ið mál hinnar íislensku þjóðar í
íheildl sinni, eftir því em norska
blaðinu Tidenis Tegn segist frá,
um leið og það lætur þá ósk og
vo ní ljósi að samvinna meðal
Norðmanna og Íslendinga í þessu
efni, gæti orðið sem áhrifamest og
nánust, til hugsmuna þjóðunum
báðum.”
Mestur Ágóði og Fljót-
astur með því að
senda oss
Bændur hafta reynt af reynsl-
unni aS afgreiSsla vor og vlS-
skifta aSferSir hafa orSiS þeim
til mests hagnaSar og þess
vegna senda þeir oss rjómann.
Skrifið eftir merklseðlum.
Canadian Packing Co.
IjIMITED
Stofnsett 1852
WINNIPEG CANADA

I LJÓSASKIFTUM.
Sælt er að mega á sumarmorgni vaka,
sælt er að heyra árdagsraddir kvaka ,
og líta bjarmann blána
og bláa loftið grána,
og stjörnur sýna tímans fölvan frána.
Ó, sú dýrð, sem degi vorsins bíður,
þá dagrenning frá hafsins djúpi líður,
sæl er himin-sunna,
slarljóðin kunna.
Mikið er dátt að mega_fagna’ og unna.
Sælt er að hafa sofið úr sér lúrinn,
sælt er að hafa hrest við skugga-dúrinn;
ljúft er að lifa’ og þreyja,
ljúft er að mega segja:
Láttu mig, Guð, í ljósaskiftum deyja!
Jón Stefánsson.
f)
b
Hjá
Nýjasta tegundaf
Sumar
Skófatnaði
CAPITDI BOOT SHOP
Urvalið alveg óviðjafnanlegt og verðið sömuleiðis.
Nú «r rétti tíminn að kaupa hvíta sumarskó, Slippers, Sandals, Zev, Papyrus,
Woodbine, Hóllywood og fleira. Skoðið Shuteria deiFdina upp á loftinu og
sparið $ 1, $2 og $3.
Stórt úrval af kvenna Strap skóm, Oxford (1*0 \ S*
og Sandals, í Shuteria deildinni . .
Ekta karlm. *kór, svartir og brúnir Goodyear {£0 Opf
welts, stærðiró-ll. Shuteria deildin . ,
Hvítir itrigaskór handa kvenfólki, tvíspentir slippers, leð-
ur sólar, hálf cuban hælar. Stærðir 3-8 QPT
Sérstök kjörkaup á laugardaginn .... yl
Karlmanna Brogues svartir og brúnir, hálf-tog-C*\ QtT
leðurs hælar, stærðir 6-11. Kjörkaupaverð’P í/tJ
Capttol Boot Shop
Eini inngangur 301 Portage Ave.