Lögberg - 26.06.1924, Blaðsíða 6

LÖGBERG, MMTUDAGINN, 26. JúNí 1924
e
Eg held því sem
eg hef
‘“Guð 'hélt hönd sinni yfir okkur,” mælti hann
hátíðlega. “pað skeði með iþessum hætti: Hún hafði
verið veik, og nú nokkra síðustu dagana neytti hún
hvorki svefns né matar; hún var svo máttfarin, að
við urðum að fara hægt, og svo krókótt var leið
okkar, ef segja mætti að við færum nokkra leið, að
við komumst mjög skamma leið yfir daginn. Við
komum að hjálkakofa í rjóðri, og þeir, sem áttu þar
heima veittu okkur húsaskjól yfir náttina. U'm morg-
uninn fylgdum við manninum, sem hjó þar, og synl
hans til vinnu þeirra. Þegar (þeir komu að trjánum,
sem iþeir ætluðu að fella, kvöddum við þá og héldum
ein áfram leiðar okkar. Við vorum ekki komnir
meira en hudrað skref frá þeim, «r við litum við og
sáum þrjá Indíána, sem komu fram úr skóginum og
réðust á feðgana og drápu Iþá. Þegar þeir voru Ibúnir
að myrða þá, veittu þeir okkur eftirför. Eg tók kon-
una þína í fang mér og hljóp eins og fætur toguðu.
En eg sá að þeir voru fráir á fæti og að þeir myndu
brátt ná okkur. Þá setti eg ihana niður og brá sverði,
sem eg hafði með mér og snéri til móts við iþá, Eg
drap þá alla þrjá, Ralph — drottinn miskunni sig
yfir sál minni! Eg gat ekki gert mér grein fyrir þess-
ari árás, því friðurinn við Indíánana var svo örugg-
ur; en eg var hræddur um að konunni þinni væri
hætta búin. Hún þekti ekki skóginn og eg gat komið
því svo fyrir, að við fórum að ihalda aftur i áttina
til Jamestown, án þess að hún vissi nokkuð af Iþví.
pað var hérumbil um miðjan dag, sem við sáum ána
milli trjánna fyrir fra'man okkur, en um leið heyrð-
um við skothvelli og óp mikil. Eg lét hana skríða
inn í kjarrið, meðan eg fór sjálfur að njósna um,
bvað um væri að vera, og eg var rétt að segja fall-
inn í hendurnar á heilum her manna. peir voru sem
óðir, litaðir og æpandi og hristu vopn sín í áttina
til Jamestown; sumir þeirra .höfðu blóðug höfuðleð-
ur 'manna með hárinu áföstu hangandi við belti sér.
1 guðanna bænum, Ralph, hvað átti altiþetta að þýða”
“pað þýðir það,’ svaraði eg, að þeir risu upp á
móti okkur í gær og drápu mörg hundruð okkar.
Bænum var gert aðvart og öllu er óhætt þar. Haltu
áfram.”
Eg fór aftur til konunnar þinnar og flýtti mér
að koma henni burt úr þessari hættu. Við fundum
runna sem voru góðir felustaðir og þar fólum við
okkur. Og það mátti ekki seinna vera, því rétt á eftir
kom stór hópur af Indiíánum að norðan. peir voru
stórir og svartir með ótrúlegu fjaðraskrauti, ákafir
S bardagann, hvers konar bardagi sem það hefir verið
þarna á bakkanum og rétt á efitir heyrðum við meiri
hávaða, skot og óp. Jæja, svo eg fari fljótt yfir sögu,
láum við þarna þangð til komið var fram undir
kvöld og þorðu’m ekki að hreifa okkur til þess að vita
hvað um væri að vera. Konan, sem við gistum hjá,
hafði gefið okkur brauð og ket í böggli, svo að við
vorum ekki matarlaus, en tíminn var ógurlega lang-
ur. Og svo fyltist skógurinn kringum okkur af þess-
um heiðingjum; þeir komu hver hópurinn eftir ann-
an upp frá ánni og læddust eins og höggormar hér
og þar innan u*m skóginn. Þeir sáu okkur ekki í
fylgsni okkar og það hefir ef til vill verið að þakka
krafti bæna minna, því eg baðst fyrir af öllum lífs
og sálar kröftum. Loksins hurfu þeir allir og skóg-
urinn virtist vera tómur, því það heyrðist ekki nokk-
urt hljóð og ekkert sást hreyfast. Við biðum lengi,
en um sólarlagsbilið læddumst við fram úr fylgsni
okkar og gengum niður á milli trjánna ofan að
ánni. par á meðal nokkurra sedrustrjáa gengum við
alveg fram á eina fimtíu villimenn—” Hann þagnaði
dró þungt anrann og Iyfti upp augabrúnunum, sem
var vani hans.
“Haltu áfram, haltu áfram,” mælti eg, “Hvað
gerðir þú? pú hefir sagt að hún sé á lífi og að henni
sé óhætt.”
“Hún er það” sagði hann. "En það er ekki mér
að þakka. Eg reyndi aðvísu að berjast við þessa
blóðhunda. En hver heldurðu að hafi verið foringi
þeirra; hver heldurðu að hafi bjargað okkur úr
greipum þeirra?
Það var sem rynni upp ljós í huga mínum. “Eg
veit það,” sagði eg. “Og hann kom með ykkur hing-
að?”
“Já, hann sedni burt þessa djöfla, sem hann er
því miður samlitur. Hann sagði okkur að það væru
Indíánar, sem ekki tilibeyirðu sínu’m flokki, milli okk-
ar og bæjarins. Ef við héldum áfram myndum við
falla I hendurnar á þeim, en hann sagði okkur að það
væri til staðar, sem bæði Indíánar og hvítir menn
forðuðust og þar gætum við verið til morguns; þá
'myndum við geta Ikomist hindrunarlaust gegnum
skóginn. Svo fylgdi hann okkur á þennan eyðilega
blett, sem okkur var að vísu með öllu ókunnugur. Já,
og hann sagði henni að þú værir lifandi. Hann sagði
sarnt sem áður ekkert nema það, og þegar við vorum
komin hingað, hvarf Ihann frá okkur alt í einu og
án þess að við vissum af.”
Hann þagnaði og horfði á mig brosandi. Eg tók í
hönd hans og bar hana upp að vörum mínumj “Eg
á þér meira að þakka en eg fiæ nokkurntíma endur-
goldið, sagði eg. “Hvar «r hún, vinur minn?”
“Ekki langt Iburtu héðan,” svaraði hann. Við
reyndum að komast sem lengst inn í skóginn, því
ihenni var kalt og hún var þreytt, og eg þorði ekki að
kveikja eld. Enginn óvinur hefir gert vart við slg,
og við vorum að bíða þess að dimdi, svo að við gæt-
um reynt að komast til bæjarins. Eg kom hér niður
með læknum núna bara til þess að vita, ef eg gæti
séð, hversu nálægt ánni við værum.”
Hann þagnaði og benti með hendinni eftir ein-
um hinum löngu göngum milli furutrjánna, sem voru
þar, svo sagði hann svo lágt að verla heyrðist; “Guð
blessi ykkur bæði,” og gekk burt frá mér dálítinn
spöl niður með læknum og nam þar staðar; ihann
studdi bakinu upp við strót tré og horfði irólegur
niður í vatnið.
Hún var að koma. Eg horfði á hana þar sem hún
ko*m fram úr hálfdimmunni milli trjánna, og myrkr-
ið hvarf úr sál •minni. Skógurinn, sem mér hafði þótt
svo dimmur og ömurlegur, varð bjartur og fyltist
af fuglasöng. Mér hefði ekki fundist það neitt und-
arlegt, þó að rauðar rósir hefðu alt í einu sprottið
upp úr jörðinni umihverfis mig. Hún kom hægt og
hljóðlega og var niðurlút. Eg gekk ekki á móti henni.
Hún vissi ekki að eg væri þarna. Eg vildi láta hana
koma nær. En þegar hún leit upp og sá mig, féll eg
á kné.
Hún stóð kyr eitt augnablik og þrýsti ihöndun-
um að brjósti sér; svo kom hún til mín hægt og
studdi hendinni á öxlina á mér. “Ertu kominn til
þessað fara heim með mig?” spurði :hún. “Eg hefi
grátið og beðið og biðið lengi, en nú er vorið komið
og skógarnir grænka.”
Eg tó kum ihendur hennar og hneigði höfuð mitt
yfir þær. “Eg hélt að þú værir dáin,” sagði eg. “Eg
hélt að þú værir komin heim og eg væri einn eftir í
heiminum. Eg get aldrei sagt þér hvað mikið eg elska
þig.”
“Þú þarft ekki að segja mér það,” svaraði hún.
“Mér þykir vænt um, að eg gleymdi svo um stund
sjálfri mér, að eg kom til Virginíu í þessum erindu'm;
mér þykir vænt um að þeir hlóu að mér og hæddu
mig. iþegar eg kom til Jamestown, því annars hefðir
þú ekki skift þér neitt að mér; mér Iþykir vænt u'm
það að þú keyptir mig fyrir handfylli af tóbaki. Eg
elska þig af öllu mínu ihjarta, þú ert minn riddari,
elskhugi, herra og efginmaður.” Rödd hennar varð
klökk og eg fann að hún skalf. “Eg vil ekki finna
tár þín væta hendur mínar. Eg hefi gengið langt og
er þreytt. Viltu standa upp og styðja mig með arm-
legg þínum og leiða 'mig heim?”
Eg stóð upp, og hún leitaði skjóls í örmum mínum
eins og þreyttur fugl í hreiðri sínu. Eg beygði höf-
uð mitt og kysti hana á ennið, á augnalokin og var-
irnar fögru. Eg elska þig,” mælti eg. “pesi orð eru
gömul, en þau eru enn ljúf. Sjáðu, eg ber merki þitt.”
Höndin, sem snerti borðann á erminni minni,
færðist upp eftir upp að vörum mínum. “Gömul orð
en ljúf,” sagði hún. “Eg elska þig og mun ávalt gera
það, þótt höfuð mitt hvíli á brjósti þínu liggur
hjarta mitt við fætur þínar."
parna í þessum skógi, sem ’menn trúðu að væri
fullur af alskyns ógnum. var gleði, friður, róleg
þakklátssemi, -vorfögnuður í hjarta manns. pað var
ekki hinn stjórnlausi gáski ihins unga vors, iheldur
innileg og róleg gleði, eins og sólskinið nýtt og rnilt,
seni skein ofar fuirutrjánum. Varir okkar mættust
aftur, og svo lagði eg handleggina utan um hana bg
við gengum sa'man að stóra trénu, sem presturinn
horfði á okkur brosandi, en í augum Ihans stóðu tár.
“Sorgin getur varað eina nótt,” sagði hann, “en með
morgninum kemur fögnuður. Eg þakka guði fyrir
ykkur bæði.”
“í fyrra sumar krupum við á kné fyrir þér á
grænni grundinni og þá lagðir þú blessun þína yfir
okkur, Jeremías’,” rnælti eg. “Legg nú aftur blessun
þína yfiir okkur því þú ert sannur vinur og guðsmað-
ur.”
Hann lagði hendur sínar á höfuð okkar og gaf
okkur blessun sína, síðan gengum við öll þrjú niður
með læknum, gegnum skóginn skuggalega, að ánni,
sem lá spegilfögur og breið fyrir framan okkur.
Áður en við komum fram á bakkann var hinn 'myrki
skógur horfinn að baki okkar, og spor okkar láu
gegnum töfraland grænkandi geina og fagurra
blóma. Fyrir ofan okkur var heiðloftið blátt og bros-'*
hýrt og sólin stráði gulli á leið okkar; áin skein sem
silfur við fætur okkar og bærði sefið með lágum nið
nið.
Eg mundi eftir bátnum, sem eg u’m morguninn
hafði bundið við tréð á árbakkanum nær ibænum en
við vorum nú, og við gngum eftir árbakkanum þang-
að til við komum að honum. Við sáu'm óvini ,þótt við
værum á leið gegnum land óvinanna. Alstaðar um-
ihverfis okkar var friður og kyrð; það var alt eins og
fagur draumur, sem maður óttast að maður muni
vakna af.
Á leiðinni sagði eg þei'm í lágum ihljóðum — því
enn vorum við ekki viss um að við værum óhult —
frá blóðbaðinu og dauða Diccons. Frásögn mín fylti
hana með hryllingu og hún grét, en presturinn dró
þungt andann og ýmist krepti hnefiana eða opnaði
þá. Hún spurði mig og eg sagði henni hvernig eg
hefði verið tældur í kofann um nóttina og um alt
sem skeði þar á eftir. Þegar eg hafði sagt henni það
snéri hún sér við og hallaði sér upp að mér og
grúfði andlit sitt við barm minn. Eg kystLhana og
Ihughreysti. Innan lítillar stundar komum við ad
trénu, þar sem báturinn var bundinn.
pað var kcrmið nálægt sólsetri og vesturloftið
var búið að fá ljósrauðan iblæ. Það var komið logn
og áin lá eins og litað gler í dökkri umgerð skógar-
ins. Loftið var blátt en í suðri risu upp ský sem voru
eins og háar gullnar súlur tilsýndar. Loftið var
hlýtt og ekkert hljóð heyrðist nema niður vatnsins
við síður bátsins og árahljóðið: er þeim var difið í
vatnið. Preturinn réri en eg sat við hlið konu minn-
ar. Hann vildi hafa það þannig þótt eg mælti ofur-
lítið á móti því.
Við fárum frá bakkanum og héldum út í miðja
ána, því það var vissara að vera ekki innan skot-
máls við borgir Indíánanna. Um leið og báturinn
snéri til vesturs sáum við þökin á húsunum í James-
town lengst upp með á, dökk á lit, þar sem þau bar
við rósrautt loftið.
“Þarna er skip, se'm er að leggja af stað iheim,”
sagði presturinn.
Við litum með honum niður eftir ánni og sáum
þar hámastrað skip, sem stefndi til hafs. öll segl
þess voru dregin að hún, og síðustu geislar kvöld-
sólarinnar skinu á lyftingargluggana, svo að þeir
leiftruðu eins og logabjartir hálfmánar. Skipið
skreið hægt, þv vindblærinn var mjög léttur, en
stefnan var afráðin — iburt frá nýja landinu, til
þess gamla, niður ána, breiða og stórkostlega, út fló-
ann, út á hafið, á leið til ihinnar votu grafar, sem
beið eins manns, er þar var innan borðs. Hvítu seglin
og glampandi lyftingargluggamir fyrir neðan voru
eins og ský, sem er að hverfa; innan lítillar stund-
ar myndi það hverfa alveg út í myrkrið og fjar-
lægðina.
“petta er George,” mælti eg.
Henni, sem sat við hliðina á mér, varð ihverft við.
“Já, elskan mín,” mælti eg, hann flytur með sór
mann, sem hann hefir verið að bíða efitir lengi. Við
munum aldrei framar sjá þann mann.”
Hún rak upp lágt hljóð og snéri sér að mér;
varir hennar titruðu og ótti skein úr augum hennar.
“Við skulum ekki tala um hann,” mælti eg; “við
skulum láta nafn hans vera gleymt sem hann væri
dauður maður. Eg hefi aðrar fréttir að færa þér,
kæra — kæra hirðmær, sem gengur í gervi vinnu-
stúlku, kæri skjólsteeðingur konungsins sjálfs, sem
hann hefr látið ónáð isína bitna á svo lengi. “Væri
það þér á móti skapi að fara heim?”
“Heim?” spurði hún. “Til Weyanoke? Nei, það
væri mér ekki óánægjuefni.”
“Nei, ekki til iWeyanoke, heldur til Englands,”
mælti eg. “George” er farinn, en “Esperance” kom
inn fiyrir þremur dögum. Eg er hræddur um að við
verðum að fara þegar ihún siglir.”
Hún horfði á mig og fölnaði í framan. “Og þú?’
sagði hún lágt. “Hvernig ferð þú; í böndum?”
Eg tók ihendur hennar, sem hún þrýsti saman og
lagði þær um hálsinn á mér. “Já,” sagði eg, “ eg
fer ibondum, sem eg vil ekki að séu leyst. Eg held
að við eigum sumar í vændum. Hlustaðu á meðan eg
segi þér fréttirnar, sem komu með ‘Esperance’.”
Presturinn lagði upp árarnar og hlustaði með-
an eg sagði henni frá hinni nýju iskipun félagsins
til landstjóranis og brófinu frá Buckingham til mín.
Þegar eg hætti að tala ibyrjaði hann afitur að róa
og hið ójþreytandi afl hans knúði bátinn áfram yfiir
sléttan vatsnflötinn til bæjarins, sem nú var ekki
langt burtu. ”Eg er fiegnari þesisu'm fréttum en eg
geti sagt ykkur frá því, Ralph og Jocelyn,” sagði
ihann, og brosið, sem lék um varir hans, gjörði andllt
hans frítt.
Geislarnir sem skinu á okkur úr vestri, ibrugðu
roða á kinnar iskjólstæðings konungsins, og vind-
blærinn lyfti hárinu frá enni hennar. Höfuð hennar
hvíldi við barm minn og eg hélt um hönd hennar.
Við vildum ihelst njóta sælunnar þegjandi. Á fingri
hennar var giíftingarhringurinn,, giftingarhringur,
sem var ekkert annað en Ihlekkur slitinn af gull-
keðju, isem prins Maurice hafði gefið mér. Þegar
hún sá að eg horfði á hann, Iyfti hún fingrinum,
9em hann var á, upp að vörum sínum.
Ljómi sólsetursins var enn á vatninu og loftinu
og íljósbláu ihiminhvolfinu, fyrir ofan roðann og
purpuralitinn, blikaði kvöldstjarnan. Skipið, sem
við höfum verið að ihorfa á, var horfið eins og ský út
í rökkrið og fjarlægðina, við vorum búin að missa
sjónar af því. Fljótið lá breitt á milli dökkra bakk-
anna og speglaði kvöldroðann í vestri, kvöldstjörn-
urnar og Ijósin á Esperance, sem Iá milli okkar og
bæjarins. Sjómennirnlr voru að syngja og söngur
þeirra barst til okkar yfir vatnið, lúft og létt eins og
ástarljóð. Við fórum firam hjá skipinu kveðjulaust
og héldum áfiram að Iendingunni, sem við vildum ná.
Söngurinn ihljóðnaði að baki okkar, en í hjörtum
okkar var gleðisöngur, sem ekki gat þagnað. Sumir
hlutir eru ævarandi: meðan sál lifir, lifir ástin;
isöngurinn er stundum glaðlegur, stundum dapur-
legur, en hann er ódauðlegur. Endir.
Magnús sálarháski.
Einstæðingur alla daga,
aldrei neitt við svanna kendur,
mestöll æfin sultarsaga,
sokkaleysi, berar hendur,
en hann garpur þótti þrekinn,
þegna beztur sláttumaöur,
liðlega skyldi ljárinn rekinn,
lengi brýndur, snarpeggjaður.
Illa séður víðast var hann,
vikastirður, sinnisríkur,
aleiguna á baki bar hann,
brekan fornt og nokkrar flíkur.
Þannig fór hann manna milli
marga hreppa endilanga.
Þó að gefist grautarfylli,
gremur flesta þvílík ganga.
í
Illa þoldi’ hann allan gáska,
enga mátti skemtun bjóða,
mestan sagði hann sálarháska
sjafnardrauma ungra fljóða,
en ef fékk hann feitan bita,
fríkkaði brún á rjóðum skolla,
beztan, greindi’ hann, geyma hita
gamalt skyr og bringukolla.
Út hann lagðist einu sinni,
ætlaði góða hvíld að taka,
hafði fest í huga inni
halda ekki fljótt til baka,
valið haföi viku nesti,
varpaði upp á skrokkinn breiða.
Fyrir hann neginn flutti’ á hesti,
farangurinn upp til heiða.
Fremst á afrétt Iagði leiðir,
lét mót sólu hötti'nn slúta,
ofan á mosa brekan breiðir,
bjó um sig í hellisskúta.
Þama hraut hann löngum lotum,
lá og mókti fjórtán dægur,
vikunestið varð á þrotum,
vanst ei hvíldartími nægur.
Fór hann þá til fjár að ganga,
fá sér vildi kjöt í búiS,
golmögóttum gimbraranga,
gat hann loks á helveg snúið,
liðaveika lambið skar hann,
laugar sá í fjarska rjúka,
þangað skrokklnn bráðum bar
hann,
bjóst við sultarþraut að Iúka.
Kjötinu oní hverinn stakk hann,
hvarf þaS djúpt í glóSheitt flæði,
þreyttur settist syo á bakkann,
■—i——^^——
suSu beið meS þolinmæði,
ekkert sá hann af því meira,
—ólguföll í hvernum þutu,—
klóraði’ hann sér við annað eyra,
, aðeins lungun hlaupin flutu.
Voru þau næstu viku forSinn,
var þá ekki neinn að biðja,
svangur var hann eflaust orðinn
upphaf þegar tók sú þriðja,
og hún reyndist vikan versta,
verri miklu öllu hinu,
hélt hann lífsins böndin bresta
á blessun guðs og munnvatninu.
Þá til bygða leiS hann lagði,
leizt þaS mundi öllu léttar,
og hann farir sínar sagSi’
sannarlega ekki sléttar.
Undi svo i heimahögum,
heifii ljáinn vel í smiðju,
teiga þrjá á tveimur dögum,
túns hann sló í flæmi miSju.
* * *
Bágt er að þola alla æfi
efnaskort og sleggjudóma,
hafa þráS að gæfan gæfi,
gull í mund og frægðarljóma.
Verst er þó að mestu mönnum
mörgum svo er stefnt til nauða,
hljóta loks aS entum önnum
ellikröm og sáran dauða.
Emil Petersen.
—Islendingur.
r SIVAN RIVER
DAUPHIM
BUTTER
FACTORIES
REAUSEJOUK
PORTACE
LA PRAIRIE
wnxiPEc
Sendið allan rjómann yðar til næsta “Cresent”
factory, og fáið fult verð fyrir.
Crescent Creamery Company Limited
AUSTUR
CANADA
VKI-TIÐ ÚR BRAXPTIJM —
& LAM>I cða bæðl á LANDI
og VATNI.
Canadian Pacific
Gufuskip
Slgla frá Forti Willlam og
Port Artliur á Mlðviku Hag,
Laugardag til Port McNick-
oU, Fimtudag tU Owen Sound.
VESTUR
AD HAFI
VANCOUVER,
VIOTOKIA og
ANNARA STADA
frá WINNIPEG og
IIEIM AFTUR.
Farið elna lelð en komlð tll
baka á annari. Skoðlð Banff,
Uako Uouls og hlna yndis-
legu Sumarbústaði í Klctta-
fjöUunum Oanadlsku.
FJÓRAR FERÐIR DAGLEGA—BÁÐAR LEIÐIR SPYRJID
GEGNUM FJÖLLIN
Beztu Standard Svefnvagnar fylgja hverri Iest
“The TRANS-CANADA Limited”
Umboðtmenn vorir munn fúslega gefa allar nauðsyn-
legar upplýsingar um ferðáætlun.
RJÓMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
The Manitoba Co-operative Dairies
LIMITKD