Lögberg - 14.08.1924, Qupperneq 3

LÖGBERG FIMTUDAGINN.
14. ÁG-tíST. 1924.
Bls. 3
gJSHslHSIgS:
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
jaiHKisæaigsiaHEiíSEtiiaægiiKBaurÆtre.iaigiia^
Niðursetningurinn,
Á ibæ nokkrum í Rangárþingi voru ibóndasynir
tveir; 'Hallgrímur og ólafur; Iþeir voru tólf vetra.
Ólafu rvar töíkubarn, bafði brepplstjórinn komið
bonum þar fyrir eftir 'lát móður bans. er lengi bafði
þegið isveitarstyrk.
iEinn blíðan sumardag voru þeir að g'líma úti á
túni, og (hafði ólafur ekki við? þótt þeir væru jafn-
aldrar. Hallgrímur var eftirlætiisbarní jforeldra sinna.
og var orðimn stór og t terkur^ en ólafur bafði alist
upp við sult og seyru, isamt var bann milklu þraut-
betri til vinnu .enn Hallgrímur. því bann Ihafði van-
ist við fleira. Þegar þeir voru ’búnir með 10 glímur
Oig ólafur Ihatfði eklki staðið Hallgrími einn smúning?
settilst Ihann niður á þúfu, og grét fögrum tárum.
því Ihonum féll það þungt, að bera lægra blut fyrir
jafnaldra sínum. Meðan Hallgrímur stóð bróðugur
og blæjandi ylfir ihonu'm. bar þar að [stafkarl, tötra-
lega búinn; Ihann Iheilsaði drengjunum? og spurði
Ihvort ihann mundi fá að borða ef !hann færi heim á
ibæinn. Hallgrímur gall undir eims við, og sagði:
ihér koma svo margir flökkumenn^ að þeir ætla að
eta bann föður minn á Ihúsganginn, farðu til næsta
bæjar og sníktu þar; vera má að þú fáir þar eitthvað
til að fletta í vömbina á þér.
Tárin brukku nú úr augum karltetuhsins^ en
Ólafur grét ekki lengur yfir vanmætti sínu'm, béldur
yfir bágindum stafkarlisins^ þar eð bann hafði reynt
bvað sárt það er að vera hungraður, og geta ekki
fengið neitt að nærast á. Hann isagði nú við flökku-
manninn: komdu iheim með mér, maður minn, eg á
eftir í bálfum askinum mínu’m, þú getur fengið það,
mig minnir líka að eg eigi dálítið siulngslstykki, sem
búlsmóðir mín gaf mér í morgun fyrir það að eg var
svo fljótur að sækja eldinn fram að B. . . . þótt við
sjálft lægi að eg kæmi eldlaus íhei'm aftur; eg vissi
ekki fyrri til, en fatan logaði upp í Ihöndunum á mér.
Hann fór nú beim að bænum með drengjunum, en
alt fólkið var á engjum nema húsfreyja. Hann sett-
ist á bæjarþrölskuldinn, en Ólafur Mjóp inn í bað-
stofu eftir askinum sínum og silungsstykkinu og
færði bonum. iHallgrí'mur var sífelt þurr og önugur
við karlinn, og nærri lá að bann ávítaði ólaf fyrir
góðmensScuna. Flökíkumaðurinn varð þes/s áskynja, og
tók svo til orða: eg ætla að isegja þér ágrip af æfi-
sögu minni, drengur minn, til þess að vita Ihvort þér
renna ekki til rifja bágindi mín og aumingjaskapur^
og til þess að sannfæra þig um, að eg isé sannur
þurfamaður: 1 harðindunum um árið átti eg ihundrað
hudraða í jörðum; eg bjó í þjóðbraut og ko'mu margir
er báðu mig um húsaskjól; eg úthýsti engum. og
engann lét eg Ihungraðann frá mér fara; en nú fór
mig isjálfan að bresta björg, er eg varð að skera
skepnur mínar niður, og Ihvergi fékst hey Ihanda þeim:
nú iseldi eg við lit'lu verði eina jörðina mína, fyrir
það keypti eg matvæli, en þeirra naut eg eigi einn-
saman; fólkið flosnaði upp og kom Ihópu'm saman til
mín, því sá orðrómur lék á; að eg væri efnamaður
og undir eins greiðugur við fátæka og umkómu-
leysingja; eg bélt það skyldu mína að bjálpa og að-
ptoða náunga minn meðan eg ætti nokkuð til, ög
hugsaði eg með sjálfum 'mér; jafnvel þótt eg Ihafi
með atorku. fyrirhyggju og sparsemi aflað mér tölu-
verðra fjármuna, þá befi eg samt þegið alt af guði,
og mun íhann ekki bafa gefið mér það, ,sem eg befði
afgang® frá nauðsynjum mínu'm, til einkis. Eg seldi
hverja jörðin á fætur annari, í stuttu máli^ allar
eigur mínar fyrir matbjörg bæði ihanda mér og öðr-
um; fóklið dó brönnum saman; áistúðlegustu vinina
mína misti eg — konu og börn •— einn stóð er eftir
á grafarbarminu'm allislaus og átti engan að nema
þann, er gaf og burttók. f átta ár hefi eg farið
manna á milli, uppgefinn og ellilhrumur: enginn
hefir viljað skjóta skjóli yfir mig; jafnvel ekki þeir,
er eg hafði líknað í harðindunum og sem nú eiga
gott bú og fojörg mikla; aldrei Ihfefi eg lifað glaðari
stundir en meðan eg gaf og sá þakklætis tilfinning-
una skína úr augum aumingjanna en nú er eg búinn
að reyna ihve issélla það er að gefa en þyggja. Þurfa-
maðurinn þagnaði, tárin hrundu niður eftir kinnu'm
hans, en ólafur fór út í born og grét þar.
Hallgrímur segir nú við gamalmennið: mikið
er hvað ykkur flökkumönnunum tekst upp að ljúga,
til þess að menn líkni ykkur.
öldungurinn ,mœlti: að vísu er það ekki ætíð
auðvelt að isjá hver sannur þurfamaður er eður ekki.
og ekki sá eg það alténd þó eg reyndi til að komast
eftir því, en mér runnu þá til Ihugar orð Krists:
“íhvað þér viljið að 'menn gjöri1 yður( það eigið þér
líka þeim að gjðra.”
IHallgrímur snautaði burt iharður og kaldur eins
og áður en öldungurinn, ,sem ekki vissi hvað orðið
var af ólafi, skygndist um( og fann hann í skotinu,
þar sem ihann var að þerra tárin úr augum sér. Guð
launi þér fyrir mig, ólafur minn, sagði karlinn,
einbverntíma mun verða sagt við þig: það sem þú
fcjörðir eimrm af mínum minstu bræðrum, það gjörð-
ir þú mér.
Karlinn fór af stað, kvaddi ólaf með kossi og
handalbamdi, og árnaði bonum alls góðs.
ólafur var ekki nema eitt ár á bæ þessum. því
þau eru förlög fátæklinganna, að þeir eru jafnan
hraktir úr einum stað í annan? og breyta húisbænd-
ur við þá isem best þykir. Því réði meir bamingjan
en breppstjórinn, að ólafur komst í góða vist. því
ekki eru það allir hreppstjórar, sem láta sér 'mjög
ant um að útvega isveitarbörnum gott fóstur? og oft
og tíðum hafa þeir ekki tök á því þó þeir vildu. en
stundum láta þeir sér lynda að kotra þeim einbver-
staðar niður.
OHúsbóndi ólafs var bjargálna maður og átti
mörg börn; bann var ekki með því marki brendur,
að honum þætti isveitarbörn óæðri en fover önnur,
þessvegna fór bann með Ólaf eins og foðrnin sín, og
lagði mikla alúð á, að kenna bonum að lesa vel, og
jafnvel að draga til stafs. Kristindóminn hafði ólaf-
ur lært, en kunni sáralítið í honum sem von var, því
Ihann gat ekki lesið viðstöðuláust. Það sem námfýsi,
vilji og ástundun gátu til vegar komið, lét ólafur
ekki á vanta, enda var hann að ári liðnu orðinn vel
læs og kunni kriistindóminn reiprennandi. Presturinn
fór nú að spyrja Ihann úr barnakverinu ásamt með
foinum börnunum á kirkjugólfinu; rak þá alla í roga-
stanSj er þeir iheyrðu hversu vel niðunsetningurinn
gat leyst úr spurningum prests. Þegar hann var
staðfeistur, lét presturinn hann vera efstan, því hann
bar af mörgum ríkismannafoörnum bæði í kunnáttu
og 'skilningi^ enda var það vandi prestsins að raða
börnunum eftir iþví Ihvað vel þau voru að sér, en
ei eftir því fovað freldrar þeirra áttu mikið til.
fÞegar fram liðu stundir, óx Ólafi fiskur um
hrygg, varð bann þá Ihið ötulasta og dyggasta hjú
Ifoúisfoónda síns. í bjáverkum lærði Ihann að Iskrifa á
sunnudögum las banm fróðlegar bæikur og bráðum
varð Ihann einbver hinn efnilegaisti unglingur í sveit-
inni. Hann var maður guðrækinn mjög, og fór alténd
til kirkju þegar hann Ikomst böndunum undir, og
gafst bonum þá færi á, að sjá Þóru dóttur prestsins,
sem hafði staðið andlspænis á móti foonum þegar þau
voru staðfest. Eftir meissuna gáfu þau jafnan hvort
öðru býrt auga; isamt gafst ólafi aldrei Ifæri á, að
tála einslega við prestsdóttur, en það sem munnar
þeirra ekki fengu mælt. töluðu augun þeps betur.
Þegar ólafur var tvítugur, andaðist húsbóndi
Ihanls ; Ihann vakti yfir Ihonum seinustu nóttina og
veitti bonum nábjargirnar. IMorguninn eftir fór hann
á fund við prestinn og lét hann vita látið, eins og
vandi er til. Þegar1 bann reið í Ihlaðið hjá presti,
stóð Þóra í bæjardyrunum, foljóp foún þá út á móti
komumanni, og varð benni ekki lítið hverft við, er
hún sá ólaf harmlþrunginn. Hún spurði bann því
hann væri svo grátinn. en bann kvað þann vera and-
aðann, er hann unni meist næst öðrum, er hann að
svo stöddu eigi mætti nefna. Þóra leit þá í gaupnir
sér, yfirgaf ólaf og isagði föður sínum frá komu-
manni. ólafur hugsaði nú með sér: það ætla eg að
Þóra sé eigi með öllu afskiftalaus áf bögum mínum,
ella hefði hún ekki verið svo blíðmál við mig og
gjört sér far um að hugga mig — hún foefir varla
kala til mín, því bvo oft hefi eg séð ástúð og Iblíðu
iskína úr augum hennar, haffi hún allra isnöggvast
rent þeim til mín.
ÍMeðan bann var að velta þessu fyrir sér, kom
presturinn firamm og Ibauð bonum inn í stofu, en að
stundarkorni liðnu, kom Þóra með kaffibolla og bað
bann drekka. Þau voru bæði svo feimin að hvorugt
iþorði að líta upp á annað; presturinn var líka við-
istaddur og befði máske tekið eftir augnaráði þeirra.
í fjögur ár var Ólafur fyrirvinna hjá ekkjunni
og fór búið batnandi um þann tíma; ekkjunni unni
bann isem væri bún móðir bans og börnum, bennar
sem sytkynum sínum. Það orð fór nú af ólafi að
hann væri einhver hinn vænsti og duglegasti maður
í isveitinni og best áð sér af bænidum um al'la ihluti.
Almannarómur þessi fór ekki á mts við Þóru; ihenni
þótti vænt um að ólafi væri bælt. einkum þegar
faðir hennar beyrði til.
Á jóladagskveld, bið fjórða eftir Iát foúsfoónda
síns, gafst ólafi færi á að tala við Þóru einslega;
lét hann þá í Ijósi ást sína til foennar og vakti til
um bónorðið, en ihún tók á öllu vel. og bað hann vera
þolinmóðan, iþví faðir isinn væri evo sérlundaður, að
bann vildi ei gifta isig öðrum manni en auðugum eða
Bkólagengnum. en allráhelst sigldum. Jafnvel þótt
Ólafur að mestu leyti örvænti að geta fengið Þóru,
var foann sa'mt ekki með öllu úrkula vonar, ef bún
hefði móður sína í liði með sér; geti foún ekki hjálpað
okkur, isegir bann. getur það enginn; því góð kona,
segir máltækið, kemst það sem reýkurinn kemst ekki.
Þau skildu nú, og hétu bvort öðru órjúfandl
trygðum, íhvað sem á dálpaði.
Síðla um kvöldið voru þær mæðgur einar saman
í foaðstofunni, Þóra var niðurlút, bros lék einatt á
vörum! hennar, þó var ekki órgrant að einstaka tár
hrykki benn úr augu'm. Móðir hennar varð nú var við
að eittfovað byggi dóttur sinni í forjósti og spurði
bvort nokkuð gengi að henni. Þóra gat ekki lengur
dulilst móður sinni, hljóp um foáls ihenni, kyisti
hana og sagði: góða móðir mín, hamingja mín er í
veði ef þú eklki bjálpar mér, eg er nú föstnuð manni
þeim sem mér hefir leikið fougur á í mörg ár, eg
finn það nú 'með isjálfri mér, að mér foefir orðið á,
er eg játaðist honum á laun við þig, en oftlega réði
eg það af orðum þínum, að þú bældir bonurn fyrir
mannkolsti sína, og við vorum einar saman, að þér
þætti Ihann vera mér fullboðinn; skildist mér líka á
þér sem þú vildir hneigja fouga minn til bans; þetta
kom mér til að vera of bráð á mér að bindast trygð-
um við foann, fyr en eg hafði ráðfært mig við for-
eldra mína.
Þér hefir sést mjðg yfir Þóra mín sagði prests-
konan, er þú játaðist óllafi að fornspurðum foreldr-
um þínum; þið stúlkurnar, sem eruð orðnar gjaf-
vaxta, verðið sífelt að vera varkárar þegar ykkur
virðist ungir menn unna ykkur bugástum, því logi
ástrinnar grjpuir lykkur eins og kölduisó(f. Álstin
dregur ykkur á tálar meðan hún hertekur allar bug-
renningar ykkar, og sest að völdum í bjartanu; þið
eruð orðnar henni ánauðugar áður en skynsemin og
tilfinning dygðarinnar er vöiknuð. Hver vill ábyrgj-
ast að maður sá, er svo mjög gengur ykkur í augu
sé verðuir ykkar, og að bann verði ekki að næsta
m’orgni ástfanginn í annari stúlku ? Verðið þið
þessa of seint varar, víkur rósemi ykkar í burt, mann-
orðið kemst í háska, en angrið og órósemin, er ófor-
sjálni ykkar ileiðir af isér,. sviftir ykíkuThinu friðasta
blómi lífsinis: glaðlyndi og Iheilsu. Þú áttir ekki að
gleyma því, að þegar svo stóð á, láttir þú enga ráð-
(hollari vinkonu. isem meira tekur' þátt í gleði þinni
og ógleði, en móður þína! Þú isegir mér samt engar
nýungar, dóttir góð, langt er síðan eg vissi. að þið
unnuð fovort öðru hugástum, og því aðeinis reisti eg
engar skorður við samdrætti ykkar, að mér þótti
ráðahagurinn góður, en brædd er eg um, að faðir
þinn verði ófús á að gefa þig svo fátækum bónda-
manni, því offtlega borfa feðurnir ekki í annað en
það. að dótturmenn þeirra séu auðmenn, og láta
þeir það jafnan lenda á qss istúlkunum, að una ráða-
Ihaginum sem auðna vor er til. Við skulum nú fyrst
um sinn eigi láta föður þinn vita neitt af neinu, og
Iskal eg reyna til að fá hann ofan af þeirri hérvillu,
að giffta þig engum nema s&ólagengnum, manni eða
ríkum. Hún lauk nú upp kistlinum sínum. er stóð
bjá rúminu ihennar, tók upp úr honum peninga-
pyngju, rétti Ihana að dóttur sinni og sagði: þarna
eru 50 spesíur, er bann faðir þinn gaf mér í morgun-
gjöf. færðu foonum ólafi þær, og foiddu hann að á-
bata^st á þeim eins og hann getur; morgungjöf þess-
ari er svo best varið, að íhún komi þér að háldi og
efli hamingju þina. Þóra tók við pyngjunni Og kysti
móður sína, og runnu gleðitárin ofan eftir kinnum
Ihennar.
Á nýársdag kom ólafur til kirkju. fann hann þá
Þóru um kveldið áður en bann fór af stað; foún
sagði honum frá viðræðum þeirra mæðgna, og færði
foonum pyngjuna.
ólafur varð nú fegnari en frá megi segja, bann
foafði vænist bins versta; þqssvegna datt nú svo ofan
yfir hann. að ihann kom engu orði upp; bann bað
aðeins að heilisa prestskonunni, kysti á hönd Þóru og
skundaði burt með ispesíurnar.
Um vorið ffór ólafur frá ekkjunni; tók elsti
sonur bennar við búinu og öllum ráðum; ólafur
kom sér fyrir á ibæ nokkrum í foúsmensku, var kaupa-
'maður lum sumarið og réri út um veturinn og aflaði
vel. Við vertíðarlok keypti hann besta til að flytja
afla sinn á upp í sveitir. og iseldi hann þar, bæði
sér og öðrum í bag. Hann keypti líka kindur, er
bann kom fyrir á bæjunum, og seldi arðinn af þeim
í kaupstöðunum fyrir ýmsa þarflega gripi. Að ári
liðnu fór hann að gá að. hversu mikið hann hefðl
grætt á peningunum, er prestskonan gaf honum;
sá hann þá. að hann hafði haft einjs mikinn arð af
þeim og höfuðtóllinn var snikill í fynstu.
Sjaldan gafst foonum færi á að finna unnustu
sína, en bréfin gengu þess offtar á milli þeirra. Einu
isinni sem oftar fékk Þóra bréf frá Ólafi; ihafði hún
stungið því í barm sinn. er verið svo óheppin að
týna því. Faðir ihennar fann foréfið, og var ekki seinn
að lesa það, en því lengur sem foann lais, þess síðari
urðu brýrnar á honum g loksins varð bann fokreiður,
fór til konu sinnar og sýndi foenni bréfið. Hún les það
og segir: hjartað gott! geturðu fundið nokkuð að
(foonum ólaffi, er foann ekki ráðvandur maður, kann
bann ekki vel til aillra verka, er foann ekki lesandi
og skrifandi, og fróður um marga foluti fremur
mörgum, sem eiga að heita lærðir, er hann ekki
kurteys og siðprúður hvar sem foann isést, og eitt-
hvert bið mesta nettmenni, sem er sá kostur við
karlmennina, er við stúlkurnar göngumst helst fyrir?
Prestinum rann nú reiðin, meðan kona hans hálf-
ispaugandi setti fyrir hann spurningar þessar, og
isagði; að vísu er það satt, sem þú segir, kona góð!
en eg hefi tekið það í mig, að gefa ekki dóttur okkar
eina barna bláfátækum manni og þar á ofan af
ibændastétt; gefi eg bana ibóndamanni, þá verður
hann að minsta kosti að eiga þúfuna undir sig, bg
bana ekki isvo litla, því til fovens er að grípa þegar
foarðindi koma og skepnur falla? Þú isérð það nú
sjálf gæðskan mín, að við megum ekki sleppa eina
barninu okkar við örsnauðan ungling, er undir eins
kemst á vonarvöl. Prestskonan þagði og hugsaði með
sér: eg iskal vinna bann með tímanum, ált jafnar sig;
fypst um sinn tjáir ekki að fara meira á flot um mál
þetta, nú skulum við sjá hvernig ólafi farnast.
:Nú víkur isögunni til Ólafs, þar sem hann er
kaupamaður á bæ einum í Árnessþingi þetta sumar.
Einn góðan þerridag rifjaði Ólafur flekk á engjum
rétt við alfaraVeg; sá bann þá hvar maður nkkur
kom og nálgaðiist bann, maður sá reið ihægt eins og
breppakerling og reiddi undir sér þvehbakspoka.
Ólafur var nú búinn að rifja flekkinn og settist á
stein utan við veginn, bugsði hann þá um Þóru isína
og ffátæktina, og var Ibýsna þungt í iskapi. Ferðamað-
urinn kom þar að, sem Ólafur var og beilsar foonum.
Ólafur ispyr tíðinda og ihvað foann beiti, og bvert
bann ætli að fara. Karlinn kveðst heita Halilmundur
og koma vestan úr Borgarfirði og ætla að fara aust-
ur á Rangárvöllu, segi(st shann bafa átt þar ættingja
auðugan mjög, sem sé dáinn og bafi látið eftir sig
bundrað bundraða í jörðum auk lausafjár og pen-
inga og vera einn erfingi að öllu þessu. Guð hefir
segir bann, bætt mér það ríkulega, er hann sviftl
mig um istundar sakir; fertugur var eg, þegar eg
miisti aleigu mína; í meira en 20 ár befi eg farið
manna á milli, og enginn befir viljað skjóta iskjóli
sínu yfir mig; nú foefir alvaldur beyrt bæn mína og
látið mig ekki lengur vera kominn upp á mennina;
bann hefir tekið ráðsmenskuna af ættingja mínum,
sem engum tímdi að gera gott, og fengið 'hana mér
í hendur; eg á að llíkindum skamt eftir ólifað, og
bráðum mun eg segja af mér ráðsmenskunni yfir
muunm þessum; eg á engann erfingja nema niður-
isetning nokkurn, er eg þekti fyrir 12 árum auístur á
Rángárvöllum hann á nú, ef ihann lifir enn, að bafa
fjóra eða ffinrm um tvítugt, mér þótti drengurinn
gæfulegur mjög, og varla mun mér hafa litist skakt
á bann, fáum mundi eg foetur treysta að fara með
auð en foonum: foann gaf mér aleigu isína, mat og
drykk, þegar eg var hungraður og þyrstur; nú ætla
eg að gefa bonum aleigu mína afftur, og foýrast ihjá
foonum þar til lífið þrýtur. Feginn yrði eg, ef eg
gæti fundið bann, það er eina óskin min, er eg á
ófengna í beimi þessum. ólafur mundi nú eftir æfi-
sögu þeirri er fðrumaður nokkur foafði sagt þeim
Hallgrími, þegar hann var 12 vetra, iþvi foún hafð!
gengið honum mjög til ihjarta; hann gat varla dulið
gleði sína, en sat þó á isér sem bejst Ifoann kunni og
spurði karlinn foversu langt hann ætlaði að foalda í
i 7
( kvöld. Karlinn kvaðst ei þola að fara lengar en til
[ næsta bæjar, en ólafur sagðist eiga þar heima og
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
216-220 MKDICAIj AKT8 BUJG.
Oor. Graham and Kennedy Sta.
Phone: A-1834
Oftice tlmar: 2—S
Helmill: 77« Vlctor St.
Phone: A-7Í22
WhuUpeg, Manitoba
DR. O. BJORNSON
216-220 MKDICAIj ARTS BT.no
Cor. Grah&m and Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Office tímar: 2—3
HelmllJ: 764 Victor St.
Phone: A-7586
Winnlpeg, Manltoba
DR. B. H. OLSON
216-220 MKDICAL ARTS BT.no
Cor. Graham and Kennedy Sta.
Phone: A-1834
Office Hours: S to 5
HehnlU: 723 Alverstone St.
Winnlpeg, Manitoba
V dr j. STEFANSSON
216-220 MEDIOAIi ARTS RLDG.
Cor. Graham and Kennedy Sta.
Stundar augna, eyrna, nef 0«
kverka sjúkdöma.—Er að hitta
kl. 10-12 f.h. og 2-5 e.h.
Talsíml: A-1834. HeimUl:
373 River Ave. Tals. F-2691.
DR. B. M. HALLDORSSON
401 Boyd BuUding
Oor. Portage Ave. og Edmonton
Stundar sérstaklega berklanýkl
og aSra lungnasjúkdóma. Er aS
flnna & skrifstofunni kl. 11_12
í.h. og 2—4 e.h. Sfml: A-3521.
Heimili: 46 Alloway Ave. Tal-
aimi: B-3158.
DR. A. BLONDAL
818 Somerset Bldf.
Stundar eérstaklega kvenne eg
barna sjúkdóma.
Er að hitta frá kl. 10—12 t. h.
8 til 6 «. h.
Office Phone N-6410
Heimlli 80« Vícter Btr.
SSml A 8180.
DR. Kr. J. AUSTMANN
848 Somerset Blk.
Viðtalstími 7—8 e. fo.
Heimili 469 Simcoe,
Office A-2737. res. B-7288-
DR. J. OLSON
Tannlæknir
216-220 MEDIOAL ARTS BLDG.
Cor. Graham and Kennedy Sts.
Talaími A 8521
Heimili: Tale. Sh. 3217
J. G. SNÆDAL
Tannlæknir
614 Somerset Block
Oor. Portnge Ave. og Donald St.
Talsfmi: A-8889
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BE^RGMANN
fsl. lögfræðingar
Skrlfstofa: Room 811
Bnllding, Portage Ave.
P. O. Box 1656
Phones: A-6849 og A-6846
W. J. LINDAL, J. H. UNDAL
B. STEFANaSON
Ialenzklr lögfræSlngar
708-709 Great-West Porm. Bldg.
356 Atoln Street. TaLs.: A-4963
>eir hafa einnlg ekrlfertofur aC
Lundar, Rlverton, Gimli og Ptney
og tru þar at! hitta & eftirfylgj-
andl tlmum:
Lundar: annan hvern mlbvikudac.
Riverton: Fiyrsta flmtudag.
Gimllli. Fyrsta mlCvlkudag
Plney: þrlCJa fbstudag
1 hverjum m&nu5i
ARNI ANDERSON
ísl. lögmaður
í félagi við E. P. G&rkind
Skrifst.: 801 Electric Rail-
way diambers
Talsíml: A-2197
A. G. EGGERTSSON LL.B.
ísl. lögfræð«ngur
Hefir rétt til að flytja mál
bæði í Man. og Sask.
Skrifatofa: Wynyard, Sask.
Phon«: Garry 2816
JenkinsShoeCo.
469 Notre Dam«
Arsnua
A. 8. Bardal
84* Sherbrooke St.
Sclur lfkkiatur og annait um útfarir.
Allur útbúnaður s6 bezti. Enofrem-
ur selur hann alakonar minnisva r5.
og legsteina.
Skrifst. UUsful N 6.66
HeimUlg talsiini N 6607
Vér leggjum sérstaka áiierzlu á að
selja meðul eftir forskriftum lækna.
Hin beztu lyf, sem liægt er að fá eru
notuð eingöngii. . þegar |>ér komlð
með forskrliftum til vor megið þjer
vera viss um að fá rétt það sem lækn-
lrinn tekur tU.
COLCLEDGH * OO.,
Notre Dame and Sherbrooke
Phones: N-7659—7650
Giftlngaleyfisbréf »eld
EINA ÍSLENZKA
Bifreiða-aðgerðarstöðiu
í borginni
Hér þarf ekki að blða von Tir vitl.
viti. Vinna öll ábyrgst og leyst af
henfii fljött og vel.
J. A. Jóhannsson.
644 Bumell Street
F. B-8164. Að baki Sarg. Fire Hal
JOSEPH TAVLOR
Lö GTAKSMAÐUR
Heimillstals.: St. John 1844
Skrlístofu-Tala.: A 6557
Tekur lögtaki bseöi húsaletruaknlÆlj,
veöakuldlr, ylxlaskuldir. Af*r«48tr
sem aö lögum íytur.
Skrilstofa 255 Maln HkrenV
Munið Símanúmerið A 6483
og panttö mefiöl ySar hj& oss. —
Sendið pantanir samstundis. Vér
afgreiðum íorskriftir með sam-
vizkusemi og vörugæðl eru éyggj-
andi, enda höfum vér magrra ára
Iærdðmsrlka reynslu að bakl. —
Allar tegundir lyfja, vindlar, ls-
rjðmi, sætindi, ritföng, tðbak o. fl.
McBURNEY’S Drug Store
Cor Arlington og Notre Dame Ave
Verkstofu Tnls.: Heinia Tal*.:
A-8383 A-9364
G I_ STEPHENSON
Plumber
AUskonur rafmagnsáhöld, svo sem
straujára vfra, aUar tegundir af
glösum og aflvaka (hntterlee)
Verkstofa: 676 Home St.
Endurnýið Reiðhjólið!
Látið ekki hjá lfða að endur-
nýja reiðhjólið yðar, áður en mestu
annimar byrja. Komlð ineð það
nú þegar og látið Mr. Stebbins
gcfa yður kostnaðar áætlun. —
Vandað verk ábyrgst.
(Maðurinn sem allir kannast við)
S. L. STEBBINS
634 Notre Dame, Wtnnlpeg
J. J. SWANSON & CO.
Verzla með fasteignir. Sjá
um leigu a nusuir.^ Annast
lán, eldsábyrgð o. fl.
808 Paris Bldg.
Phones. A-6349—A-6310
Giftinga og > 1 ,
Jaröarfara- P*om
með litlum fyrirvara
Birch blómsali
616 Portage Áve. Tals. B720
ST IOHN 2 RING 3
mundu þeir sjást aftur, þegar bann kæmi foeim af
engjunum. Karlinn Ihélt áfram, en ólafur skemti sér
við vonina um að geta fengið Þóru, ef foann yrðí
jarðeigandi, og velti fyrir sér, hvernig beet mundi
vera að láta Hallmund vita hver hann væri, og ásetti
sér að vekja máls á þeim Hallgrími þegar bann kæmi
beim u'm kvö'ldið.
Framb.
t