Lögberg - 28.08.1924, Qupperneq 6

Bte. 6
LÖGBERG, MMTUDAGINN, 28. ÁGÚST 1924.
Hættulegir tímar.
Eftir Winston Churchill.
L_______________________I____ _____________' —
X. KAPÍTULI.
Litla húsið.
'Wlhipplc dómari sagði hara “uss, uss,’ þegar
Stepihen reyndi að þaldca honum fyrir að hafu geng-
ið í ábyrgð fyrir Hester.
Dómarinn var vanur að fara á fætur klukkan sex
á morgnana, eftir Iþví, sem þjónn ihans, Shadrach
sagði Stephen. Hann borðaði morgunverð í Planters
hótelinu klukkan sj6, las svo í hlaðinu Missouri
Democrat og kom svo í skrifstofu sína klukkar átta.
Stundium bauð Ihann þeim Steplhen og Richter góðan
dag, en stundum ekki. Hann var mikið úti á dagin,
og margir komu að finna Ihann; hann var alt af í
önnum. Það var siður hans að tala aðeins við einn í
einu, eins og sérfræðingur, sem hann og líka var.
Og Steplhen komst brátt að raun um að húsbóndi
sinn færi ekki í manngreinarálit eftir aldri kyni eða
stöðu; skoðun hans á Ihonum breyttist ekki alllítið
fyrstu vikuna. Hann sá fátækar konur og táðþrota
menn ganga inn í skrifstofuna á undan ríkum
'borgurum, sem virtust gera sig ánægða með að
bíða, 'þangað til röðin kæmi að ser, á hörðum tré-
stólunum, sem var raðað meðfram veggnum í fremri
skrifstofunni. Það var einkunj eiitt slíkt atrvik, sem
Stephen mundi vel eftir. — Vel búinn maður gekk
óíþolinmóðliega fram og aftur um skrifstofugólfið
tvær langar klukku.stundir eftir að Shadraah hafði
farið með nafnspjald Ihans inn í það allrahelgasta.
Richter hvíslaði nafni hans að Stephen, þegar hann ,
var loksins kominn inn: hann var einn af helstu
járnlbrautarkonungunum að austan. Það mátti heyra
hvernig í öllu lá gegnum opna gluggann, sem var
fyrir ofan IhurSina.
“Bíddu nú við.Callender,” sagði dómarinn, “þér
og þínu líkum er ekkert vel við miig, og þið kæmuð
ekki til mín ef Iþið væruð ekki neyddir til þess; en
þegar þið eruð komnir í kröggur með járnhbrautirn-
ar ykkar þá komið þið og Iþá ætlið þið að vaða hér
inn á undan vinum mínum. Nei, þú verður að gera
svo vel og bíða ef iþú ætlar að tala við mig.’
(Herra Callender svaraði einhverju svo lágt að
elcki Iheyrðist.
“Peninga!” ihrópaði dómarinn. “Farðu með pen-
ingana þíha til (Stetsons og sjáðu hvort þú vinnur
málið.”
Ridhter Ibrosti til íStephens af eintómri ánægju
yfir iþví, að nú gæti hann séð að það hefði verið
óþarfi fyrir isig að hæla húsbónda sínum.
iStephen geðjaðist mæta vel að þessum unga
Þjóðverja með örið á viðkunnarílega andlitinu. Hann
sárlangaði til þess að fá að vita meira um örið. A
hverjum degi, þegar Ricihter kom inn í skrifstofuna
eftir miðdegisverð, kveilkti Ihann /í stórri brúnni
merskúmspípu og las St. Louis Anzeiger og West-
lidhe Post, og Ihann raulaði oft fyrir munni sér þýsk,
an ættjarðarsöng og ýmsa fleiri söngva. Og það var
eittlhvað í nöddinni, sem fylti mann með fagnaðar-
tilfinningu, jafnvel þótt maður skildi ekki orðin.
Richter ihafði engan grun um, að Stephen, sem sat
með nefið niðri i bókinni, drykki í sig lögin. Og
innan lítilis tíma komst Stephen að raun um, að þess-
ir söngvar voru innblásnir. «
Daginn, sem járnbrautarkonungurinn kom, og
eftir að ihann og dómarinn voru farnir út, þiðnaðl
ísinn.
“Þið Norðanmenn eruð undarlegt fólk,’’ sagði
Riehter um leið og hann fór í treyju sína; “þið sýnið
ekki tilfinningar ykkar, þið skammist ykkar fyrir
það. Eg skildi ékkert 1 dómaranum fyrst lengi vel,
hann var altaf að rífast; en svo sá eg einn dag, Ihvað
hann er hjartagóður og síðan hefir mlér þótt vænt
um ihann. Hefirðu nokkurntíma borðað þýskan mið-
dagverð, Brice? Aldréi? Þú mátt þá til með að
koma með mér núna.’’
Það rigndi og forin á strætunum var ökla-dj>úp
öldrykkjugarðurinn við hliðina á matsöluhúsinu, sem
þeir fóru inn í, var eyðilegur og forugur en inni var
hlýtt og glatt á hjalla, þar var sem maður væri kom.
inn heim á sjálft Þýskaland. Húslbóndinn kom glaður
og vingjarnlegur og heilsaði Ridhter með svo miklum
virktum ,að hver sem hefði verið, hefði mátt þykj-
ast fullsæmdur af. Stephen var kyntur fyrir ihonum.
“Við vorum allir fram^ækjendur hver með öðr-
um á Þýskalandi,’’ sagði Ridhter; “þeir heita því
nafni í föðurlandinu, sem eru að reyna að berjast
fyrir auknu frelsi og á móti kúguninni. Þessvegna
var það að við börðumst 1848 og töpuðum, og þess.
vegna komum við hingað í lýðveldið. Æ, eg er hrædd-
ur um að eg verði aldrei mikill lögmaður, en fram-
sækjandi verð eg ávalt Við verðum að berjast aftur,
til þess að losaist við svörtu ófreskjuna, sem sýgur
blóðið úr fredsinu — Iblóðsuguna. Er það ekki rétta
nafnið á henni?’’
Stephen varð hissa á þessu.
“Þú Iheldur þá að stríð sé í vændum?’’
“Já, eg er rhæddur um það,’’ sagði Þjóðverjinn
og ihristi höfuðið. “Við erum hræddir og við erum
farnir að undinbúa okkur.’’ ,
“Unóirbúa? Og ætlar þú að Iberjast, Richter?
Þú, sem ert útlendingur.’’
„Útlendingur!’’hrópaði Richter og það var reiði.
glampi í bláu augunum1, sem samt hvarf jafnskjótt og
hann kom og varð að óánægjuvsip. „Kallaðu mig ekki
útlending — við Þjóðverjar munum sýna það, hvort
við erum útlendingar, þegar rétti tíminn er kominn.
Þetta mikla land er land allra þeirra sem eru kúg.
aðir. Forfeður þínir fundu það og börðust um það
til þess að afkomendur forfeðra minna fyndu hér
trygt hæli til þess að flýja í undan harðistjórn.
Helmingurinn af íbúum þessarar borgar, vinur minn, „
er Þjóðverjar, og þeir munu bjarga henni, ef hætt-
an dynur yfir. Þú verður að koma með mér eitthvert
kvöld í suðurhluta bæjarins, svo að þú getir kynst
okkur, og þá skilurðu okkur ef til vill, Steþhen. Þú
skoðar okkur þá ekki sem útlendan skríl, heldur sem
föðurlandsvini sem elska sitt nýja föðurland, eins
og þú elskar það. Þú verður að koma í leikfimnis-
salinn okkar, þar sem við æfum okkur fyrir þann
tíma, er ríkjasamlbandið þarf okkar með.“
,'Og þið eruð að æfa ykkur núna.’’ hrópaðl
Steplhen hissa. Orð Þjóðverjans höfðu sams konar
áhrif á hann og .söngur hans.
“Verði þér drykkurinn að góðu,’’ svaraði Riihter
broisandi og lyfti upp Ibjórglasi sínu. ,,Þú verður að
koma í samdrykkju og sjá. Þetta er ekki sá ágæti
Lichtenlhainer, sem við drekkum í Jena. Maður getur
fengið heila mörk af Lidhtenhainer fyrir minna en
eitt cent í Jena. En,’’ hætti hann við og stóð upp
og Mó svo að .skein í sterklegar tennrnar, “við Ame-
ríkumenn erum ríkir.“
Etir því sem aðdáun Stephens fyrir húsbónda
sínum óx eftir því óx líka ótti hans við hann að
isama skapi? Aðferð dómarans við lagakensluna var
isannarlega ekki sú aðferð, 9em var notuð við Har-
vard'iháskólann. Dómarinn gaf ekki iStephen meiri
gaum fyrsta Ihálfan mánuðinn en sendimönnunum,
sem komu að finna hann, og sem urðu að bíða I
fremri skrifstofunni þangað til ihonum þóknaðist að
tala við þá. Þetta var ekki isérlega uppörvandi fyrir
Stephen, en hann hélt sér fast við lagabækur sínar.
Riclhter ráðlagði honum að kaupa vissa Ibók og van.
aði ihann við óbeit dómarans á nýju lagabókinni. Það
var lán að hann gerði það, því stund reikningsskap-
arins kom. Whipple dómari isteypti sér yfir hann
eins og valur steypir sér úr heiðskíru lofti yfir
ibráð, og íaga orðin fóru að hringla i höfðinu á Steph-
en líkt og þurrar baunir í blikkbauk. í þetta skifti tók
dómarinn upp gömlu málssóknaraðferðina, sem hann
sagði að væri ®vo nauðsynleg, að sá , sem kynni hana
ekki, ætti ekki að gera svo mikfð í lögum sem að
skrifa út skjal,
Og m/álssóknin, íhvernig á hún að fara fram?”
spurði dómarinn.
,;Fyrst er yfirlýsingin,*‘ svaraði Stephen og
málsvörnin er svar við Ihenni ; svo kemur gagnsvar.
ið, svo seinna svar málsverjanda, svo andsvar við
seinna svari, svo endurandsvar og svo svar á móti
endurandsvari. En iþað er sjaldgæft að svo l.angt
sé farið,“ bætti hann við, án þess að ihugsa sjg vel
um.
„Það er góð regla i lögum,“ hrópaði dómarinn,
,,að ibjóða eklki fram |það sem maður veit.“
Það lá ekki sem| best á Stephen þegar hann kom
heim um kvoldið — þetta var laugardagskvöld. Har.n
hafði ekki verið sérlega brattur þegar prófinu var
lokið; honum höfðu ekki verið fengin nein málsskjöl
til þess að skrifa upp og ÍWihipple hafði ekki svo
mikið sem jbeitið því að hann myndi senda hann í
smá sendiferðir. Hann var elkki enn búinn að kom-
ast að raun um, hversu alvanalegt það er að ungum
lögmönnum finnist þeir sjálfir allra manna gagn-
lausastir í heiminum. Ogþar að auki rigndi stöðugt;
þetta var fftnti rigningardagurinn.
Móðir hans, sem sat með prjónana sína fyrir
framan eldstæðið í herberginu sínu iheilsaði ihonum
með sínu vanalega rólega Ibrosi, þegar hann kom
iheim. Hann reyndi að segja henni frá prófinu í
gamni, en hann gat það ekki.
“Eg er alveg viss um að honum líkar ekki við
mig “ sagði hann.
Móðir ihans hélt áfram að brosa.
„Hann myndi ekki sýna það, þó svo væri “ sa^ðí
hún.
“Eg get fundið það,“ sagði iStephen hryggur.
“Dómarinn kom hingað í dag,“ sagði frú Brice.
„Hvað?“ hrópaði íStephen. *‘Kom 'hann hér aftur
þessa viku? Þeir segja, að hann heimsæki aldrei
nokkurn að degi til og sjaldan á kvöldin. Hvað sagðl
!hann?“
’Hann sagði að það yrði að ná úr þér sumri
þessari vitleysu frá Boston,“ svaraði frú Brice
hlæjandi. „Hann sagði að þú værir of óþjáll ög þyrft-
ir aÖ kom,ast í náin icynni við óbrotna menn, sem
eru að setjast að hér í Vesturlandinu, og sem eru að
gera upprunalega þrettán ríkja sambandið að~vold-
ugu heimsveldi. Og Stephen,“ bætti hún við í einlæg.
ari róm “eg veit ekki nema að ihann hafi rétt fyrir
sér.”
IStephen hló og svo sat hann og horfði Iengi i
eldinn.
Hvað meira sagði hann?“ spurði hanr. eftir
nokkra stund.
“Hann sagði mér frá litlu húsi, sem ihann sagði
að við gætum leigt fyrir mjög lítið, fyrir of ,lítið
að því er virðist. Húsið er á þessu stræti, næsta hús
við Ihús herra Brinsmades og hann á það. Whipple
kom með lykiilnn, svo að við gætum skoðað það á
morgun.
«®n hvað er um vinnukonu?” spurði Stephen.
,,Eg geri ráð fyrir að við verðum að hafa vinnu-
konu.“
„Móðir 'hans lækkaði róminn.
,,Stúlkan, sem þú gafst frelsi, kemur ihir.gað á
ihverjum degi að finna mig.’’ Nancy gamla þvær
þvotta, en Hester hefir ekkert að gera, og hún er
Whipple dómara til byrði.*Nei, nei,“ hélt hún áfram
er ihann hafði litið á hana spyrjandi augum, “dóm-
arinn mintist ekkert á það, en eg iheld að hann hafi
haft það í huga, að Hester gæti farið til okkar. Og
eg er alveg viss um; að hún myndi vilja það.“
Sunudagurinn rann upp bjartur og fagur. Eftir
messu gengu þau frú Brice og Stephen niður eftir
Olive-stræti og staðnæmdust fyrri framan litla hús-
ið, ®em ‘Stóð inni á milli tveggja stórra húsa með
skreyttumj framstöfnum, og horfðu á það. Sorglegar
endurminningar frá Beaeon-stræti í Boston fyltu
ihugi þeirra, er þau stóðu þarna, en hvorugt mælti orð
til hins um það. Um leið og Stephen lagði höndina
á lokuna á litla járnhliðinu, kom maður út úr næsta
húsi. Han var rúmlega miðaldra maður vel klæddur
eftir eldri tísku og með svart ihálabindi. Hann hafði
nokkuð stóran munn og stórt nef, sem var ekki ó-
svipað nefinu á Washington, svipurinn var allur
góðmannlegur og góðmenskan skein út úr bláu aug.
unum. Hann brosti til þeirra eins og hann væri
gamall kuningi þeirra, og heimurinn sýndist verða
allur ibjartari við það. Þau brostu á móti og maður.
inn lyfti hattinum sínum og hneigði sig; og vclvildin
og kurteisin. sem kom; í 1 jós í hneigingunni gerði
þau sælli en þau hðfðu verið.
“Langar yður til að skoða húsið, fn' ?“ spurði
hann.
“Já,“ sagði frú IBrice.
“Lofið þér mér að opna það fyrir ýður,“ sagði
Ihann og tók við lyklinum af henni með mestu kurt-
eisi. “Eg er hræddur um, að yður finnist það bæði
óþægilegt og þröngt. Eg væri sannarlega heppinn,
ef eg fengi góðan leigjanda.
Hann stakk lyklinum í skráargatið, en Stephen
og móðir hans litu hvort á annað og brostu, er þau
ihugsuðu til þess, hversu lág leigan væri eftir húsið
Maðurinn opnaði hurðina og vék sér >svo til hliðat
til þess að þau gætu gengið inn. Það var rétt eins
og að hanft væri auðmjúkur umiboðsmaður einhvers
ihúseiganda og væri að sýna þeim eitthvíð stórhýsi.
Þau gengu inn í litla gestastofu, sem var srot-
utlega búin með húsgögnum úr mahóní við og stól-
arnir voru klæddr með hrosshárssetum.
Bak við gestastofuna var lítil borðstofa og aftur
af Ihenni ofurlitlar veggsvalir, sem lágu út að litlum
garði bak við Ihúsið. Frú Brico hugsaði til stóru
Iborðstofunnar eikarþiljuðu og háreistu, sem hún
hafði vani'st við meðan hún var í hjónahandinu, og
iborðsins, sem konunglegur landstjóri Massachusetts
nýlendunnar og fleiri stóripenni höfðu borðað við.
Svo var guði fyrirr að þakka, að hún hafði ekki þurft
að selj’a það né Iheldur silfurborðbúnaðinn, r-em hafði
staðið á iháa veggskápnum með úlfa og skjaldar-
myndunum. Augu hennar fyltust af tárum. Henni
ihafði ekki dottið í hug, að hún nokkurn tíma framar
myndi eignast iheimili fyrir þessa hluti, né heldur
fyrir hægindastól mannsins síns sálaða og nokkra
aðra ættargripi, sem áttu að koma vestur yfir fjöllin.
(Maðurinn sem var að sýna þeim húsið, var nógu
nærgætinn til þess að segja fátt, en fylgdi þeim
gegnum Iherbergin. Herbergin voru ekki m'örg. Hann
nam staðar í eldhússdyrunum og lagði höndina á
öxlina á Stephen. /■
“Hér megum við eMci fara inn,“ sagði hann.
„Þetta heyrir þér til frú.”
Þegar þau svo voru komin út og ibiðu eftir mann-
inum, sem vildi sjálfur loka hurðinni, tóku þau eftir
stúlku með rifið sjal á iherðunum, sem kom hlaup-
andi eftir strætinu. Þegar ihún kom nær þeim, hafði
hún ekki augun af stóra húsinu næst þeim; en alt í
einu kom hún auga á manninn og rak upp fagnaðar.
óp. Hún reif opið hliðið oð staðnæmdist fyrir framan
hann.
,,Æ, herra BrinsmSade!" hrópaði hún, ^mamma
mín er að deýja. Þú hefir gert svo mikið fyrir okkur.
Gætir þú nú ekki komið og verið hjá henni ofurlicla
stund? Hún heldur að íhún myndi deyja ánægð, ef
hún fengi að sjá þig einu sinni enn.“ Rödd hennar
kafnaði af grátekka.
-Brinsmade tók í hönd stúlkunnar og snéri sér að
frú Brice með sama hæglætinu og sömu kurteisinni
sem fyr.
“Viltu afsaka mig, frú min góð?“ sagði hann og
tók ofan hattinn.
Ekkjan gat engu >orði upp komið, en hún og
sonur hennar horfðu á eftir Ihonum þar sem hann
gekk niður strætið og leiddi stúlkuna þangað til þau
hurfu. Svo gengu þau þegjandi heim.
Var það ekki mögulegt, að það, hve lágt húsið
var leigt? væri nokkur hluti af kæríeiksverkum
Brinsmades?
XI. KAPÍTULI.
Boðsbréfið.
EiLphalet Hopper klæædur í klæðisföt á sunnu-
degi var eins óútásetjanliegur að ytri ásýndum og
nokkur maður getur verið. Stephen sýndist andlit
hans vera enn alvarlegra en það var vant að vera,
þar sem hann stóð í dyrunum hjá ungfrú Crane og
var að tína lóna af treyjuerminni sinni. Stephen
ætlaði ekki að yrða á hann, en hann mundi eftir þvl
sem dómarinn hafði sagt við móður hans og kinkaði
Holli. Hversvegna ætti hann að vera að sýna nokk-
urn þótta gagnvart þeasum manni, sem hafði komið
allslaus, óþektur og meðmælalaus til St. Louis, og
sem með stökustu iðni og ástundun hafði komist
í ábyrgðarfulla stöðu í verslun Carvels og Co. ?
Stephen sjálfur var ekki enn farinn að vinna fyrir
mat sínum og átti alt undir velgerðarsemi Whipples
dómara.
“Hvernig gengur það, Brice?” spurði Hopper
og leit á föt Stephens, sem voru þannig að erfitt er
að lýsa þeim. iSkraddarinn hans ihefði víst undrast
enn meir yfir þeim.
“Ágætlega.“
„iGott er veðrið eftir rigninguna.”
Stephen kinkaði kolli og Hopper gekk inn í hús-
ið á eftir honum.
“Er þér boðið í afmælisveislu ungfrú Virginíu
Carvel?” spurði ihann.
“Eg þekki ekki ungfrú Carvel,“ sagði Stephen,
og honum flaug í hug, hvort Hopper myndi vera
henni vel kunnugur sjálfur. Sannast að segja var
ihonum ekkert um það gefið að heyra hann nefna
nafn hennar svo kunnuglega. *
“Það ætti ekki að gera neitt til,“ sagði Hopper
og var ekki laust við að það væri óánægjuhreimur
í rómnum. “Þau bjóða öllum, heim, eins og er sið,ur
Sunnanmanna.“— Hopper hikaði dá'lítið — öllum
sem koma með góð meðmæli. Eg var nærri búinn að
gleyma því. Eg býst við að það sé dálítið öðru máli
að gegna með þig. Eg var búinn að gleyma því að þú
keyptir svertingjastúlkuna. Það er isagt að hún hafi
verið mjög áfjáð með að ná í hana. Það var nú samf
mátulegt handa henni, þótt Ihún fengi hana ekki.
Mér þykir vænt um að hún fékk Ihana ekki, því það
sýnir henni, að hún getur ekki haft alt 'eins og
henni þóknast. Og heyrðu,” bætti hann við hlæjandi,
„þú svei mér gaíst Colfax stráknuml ráðninguna.
Hann fyrirgefur iþér það alderi fremur en hún. En,”
bætti hann við hugsandi, ‘það var auðvitað alveg
óskapleg vitleysa.”
Stephen stilti skap sitt, þótt allir hljóti að við-
urkenna, að hann hefði góða og gilda ástæðu til þess
að reiðast. Hopper fanst víst, að hann hefði ipengið
full langt.
,,Hún kærir sig ekkert um mig heldur,” sagði
ihann.
„Það ber vott um fremur litla dómgreind á
hennar hlið.”
“Það er víst, að hún er ekki hyggin,” sagði
Hopper með áherslu.
iStephen varð að hlusta á ennþá meira af þessu
tægi við miðdagsverðariborðið. Hann afréð þá að
gerast fréttaritari fyrir blöð til þess að afla sér fjár
til að borga húsaleiguna. Það var afmælisveisla ung.
frú Carvel, sem mest var talað um.
“Það er sagt, að ofurstinn leggi mestu kynstur I
kostnaðinn við þennan dansleik,“ sagði frú Abner
Reed. ,,Það setur ihann víst ekki á höfuðið.” Hún
leit á Eliphalet Hopper.
“Eg geri nú ráð fyrir, að Ihann sé ekki í neinum
vandræðum með peninga,’ sagði sá sómamaður.
,,Hann er góður maður og honum hefir farist vel
við þig, Hopper.“
/ “Já, svona og ,svona,“ sagði Hopper. Eg verð að
segja, að eg hefi líka gert dálítið fýrir ofurstann.
Eg hefi sparað honum hundrað sinnum kaupið mitt
síðan eg sýndi Hood gamtla á hverju þeir tapa. Og
núna þessa viku útvegaði eg honum þúsund dollara
pöntun frá Wright og Co.“
,'Eg er alveg viss um að þú lítur eftir útgjöld-
unum,<‘ sagði ungfrú Crane ihálf háðslega en þó
þannig að auðheyrt va'r, að hún dáðist að Hopper.
,,'Ef Carvel ofusrti verslaði í Nýja-Englandi, þá
væri Ihann bominn á höfuðið fyrir löngu,’ sagði
Hopper. ^
IClarence Colfax fær laglegan skilding, þegar
hann giftist Virginíu Carvel,“ tók frú Abner Reed
fram í. ,,Það er sagt, að móðir ihennar hafi skilið
henni eftir nóg til að lifa af. Hvernig er með það,
Hopper?“
Hopper varð Sbygginn á svip, eins og hann vissi
meira en Ihann vildi segja. líánn svaraði ekki.
“Og Colfax er heldur enginn fátæklingur,“ sagði
ungfrú Carne.
,,Eg þyrði að veðja töluverðu um það, að hún
giftist aldrei Colfax,“ sagði H'opper.
‘•‘Hvað ertu að segja?“ sagði frá Reed. “Það er
þó ekki búið með það alt saman?“
,,Nei,“ svaraði hann, „það er ekki búið með
það. En eg geri ráð fyrir, að Ihún vilji ihann ekki,
þegar á á að herða. Hún er of skynsöm til þess.“
iStephen var þungt í skapi þegar hann gekk upp
stigann og hann þakkaði sínum sæla að Ihann Ihefði
ekki lent inn í þessa þrætu. Hann var að Ibyrja að
skilja Hopper að nokkru leyti. Hann grunaði að hann
hefði fastráðið að komast yfir auð og að ná valdi
því, sem auðnum fylgir, til þess að beita því gagnvart
þeim, sem stæðu lægra í mannfélaginu en hann
sjálfur. Og hann grunaði hann jafnvel um1 fleira
þegar hann Ihugsaði nánar um hvað hann Ihefði sagt
— ihann grunaði hann um að hann ætlaði sér að
giftast Virginíu Carvel.
iSagan mun leiða í ljós Ihvort grunur Steplhens
var réttur eða rangur.
Hann gekk sér til skemtunar þennan dag til
staðar sem kallaður var Lindells lundur og sem með
tímanum varð sögulegur staður. Þegar hann kom
heim aftur, fékk móðir hans honum lítið, hvítt um.
slag.
,,Það kom meðan þú var-st burtu,“ sagði hún.
Hann snérii bréfinu við og horfði á nafn sitt„
sem var skrifað með kVenmanns hendi framan á
umslagið. Hann horfði á bréfið og hugsaði.
“Hver kom með það?”
Hversvegna opnarðu það ekki, svo að þú getir
séð það?“ spurði móðir hans brosandi.
Hann fylgdi bendingu Ihennar. Okkur myndi nú
á dögum þykja bréfið æði viðhafnarmikið og skrít-
ið. í augumi Steplhens var það a'lt annað en skrítið.
Hann tvílas það og svo gekk ihann loksins yfir að
glugganum með bréfið í ihendinni.
iSumar mæður hefðu orðið forvitnar; frú Brice
varð það ekki, og í því sýndi hún, að hún var þeim
flestum fremri í því að þekkja fólk.
Stephen stóð þarna lengi og Ihorfði út í rökkrið,
svo gekk hann að eldstæðinu og fór að rífa bréfið
sundur í smásnepl^. Aðeins einu sinni hikaði hann
og leit á nafn sitt á umslaginu.
„Það er boðsbréf í veisluna hjá ungfrú Carvel,”
sagði hann.
Fimtudaginn í þessari viku voru þau mæðginin
búin að flytja sig yfir í litla húsið íhans Brinismades
og í huganum voru þau þakklát fyrir umskiftin.
RJÓMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvínnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJ6MANN TIL
The Manitoba Go-operative Dairies
LIMITKD