Lögberg - 28.08.1924, Qupperneq 7

LÖGBERG. FIMTUDAGINN, 28. AGÚST 1924.
Bls. 7
<s
/
TANLAC STENST YFIR
3. ARA REYNSLU
“Því meira sem eg iþekki Tanlac,
|þess Ibetur fellur mér það,“ segir
iMrs. Samuel Shelliey að 56 Wood
St., Ont. Canaíia. “Eg fer undir
eins að nota Tanlac, þegar mér
líður eittíhvað illa og það ihefir &-
vallt komið heilsu minni í ákjósan.
legt horf, síðastliðin þrjú ár, thvað
,sem að hefir amað.
Fyrir fjórum árum var tauga-
kerfi mitt orðið það veiklað, að eg
gat ekki lengur sint heimilisstörf-
um mínum. Matarlystin var sama
sem engin, og þar af leiðandi var
eg orðin lítið annað en beinagrind.
Höfuðverkjarköst fékk eg svo á-
Þann 17. júní síðastl. fór eg með
farþegalestinni frá Ashern áleiðis'
til Winnipeg. Næsta dag var eg
staddur í Winnipegborg og var því
svo heppinn að njóta þeirrar skemt-
unar, að vera viöstaddur 50 ára
afmælisfagnað borgarinnar.
Þar mátti margt sjá, sem sýndi
mismuninn á einu og öðru verklegu
nú á þessari öld, eða þegar eg kom
fyrst til Winnipeg fyrir nær 46 ár-
un síðan. En mesta athygli vakti
hjá mér sýnishom af vikingaskipi
Leifs hins hepna, og óskaði eg með
sjálfum mér, að það yrði okkar ís-
lenzku þjóð til sóma, sem og líka
varð, sem almenningur veit, þar
sem að víkingaskipið fékk fyrstu
verðlaun sýningarinnar. Og sann-
arlega á það fólk stórar þakkir
skilið af þjóðflokki vorum, sem
lagði alt það, sem því var mögulegt
i sölurnar svo sýning víkingaskips
Leifs hepna væri sem myndarleg-
ust í alla staði. Eg var sannarlega
hrifinn af allri sýningunni, en ekki
sízt af víkingaskipinu. Varð mér
því á að segja við enskumælandi
mann, sem stóð skamt frá mér og
var að láta-áiit sitt í ljós um sýn-
inguna við þá, sem voru honum
næstir, að eg vonaði, að eftir þejsa
sýningu myndi almenningur af hér-
lendum mönnum komast að raun
um, að við íslendingar ættum ekki
skylt í þjóðernislegu tilHti við
Eskimóa, eins og eg varð var við á
mínum fyrstu árum hér í landi að
sumt af hérlendu fólki ímyndaði
sér.
Hinn 19. júní fékk eg mér far
með C. P. R. lestinni til Glenboro.
Mig ,hafði lengi langað til að kynn-
ast hinni blómlegu bygð landa okk-
ar í Argyle. Og mér gafst tæki-
færið, þar eð eg var einn í tölu
þeirra, sem áttu sæti á síðast af-
stöðnu kirkjuþingi Hins ev. lút.
kirkjufélags íslendinga í Vestur-
heimi, sem haldið var í Argyle-
bygð í síðastliðnum júnímánuði.
Að kirkjuþinginu loknu, ferðað-
ist eg á meðal skyldfólks míns í
Argyle og naut sérstakrar alúðar og
gestrisni á meðal þess, sem og á
meðal annara landa minna, sem
mér'voru kunnugir. Sumt af þeim
hafði eg þekt til á íslandi, og þar
á meðal Markús Jónsson frá Spá-
kellsstöðum í Laxárdalshrepp í
Dalasýslu. Markús er sonur Jóns
bónda, sem bjó allan sinn búskap að
eg hygg á Spákellsstöðum og var
einn. af þessum sérstöku íslenzku
búhöldum, sem ætíð hafði nóg að
bíta og brenna. Móðurafi Mark-
úsar var Magnús Jónsson skáld,
sem orti Bemótusar rímur, er víða
voru þektar um ísland i minu ung-
dæmi. Magnús var skáld ,gott,
Hann bjó á Laugum mest af sínum
búskap, þar sem Bölli og Guðrún
Ósvífursdóttir bjuggu. Laugar eru
býli í Hvammssveit í Dalasýslu,
skamt frá Hvammi, þar setn Auð-
ur hin djúpúðga nam fyrst land,
og er Auður heygð undir stórum
steini eftir beiðni hennar, að sögn,
þar sem þá mættist flóð og fjara,
við mynnið á svo kallaðri Hvamms-
á, sem fellur ofan Skeggjadal og
heldur leiðar sinnar til sjávar
skamt frá kirkjustaðnum Hvammi.
En þegar eg fór af Islandi, vár!
steinn þessi, sem Auður hin djúp-
úðga er heygð undir ýað sögn) unt
100 faðma frá þurru'landi, og hef.-
ir því sjórinn gjört þetta landbrot,
og var það haft fyrir merki, að þeg-
ar sá á svo á svokallaðan Auðunn-
ar-stein, þá var hálf útfallinn sjór,
ef stórstreymt var.
Eg býst við, að það megi segja,
að það séu útúrdúrar, sem menn
kalla, að vera að lýsa afstöðu gam-
alla sveita á íslandi, í samræmi við
ferð mina til Argyle. En það vakt-
ist upp fyrir mér gömul endur-
minning frá æskustöðvum mínum
á okkar kæru feði-afold, þegar eg
mintist á Magnús skáld, setn bjó á
Laugum.
Eg dvaldi tvo daga á heimili
Markúsar Jónssonar og konu hans,
og er hún ættuð og uppalin í sömu
sveit og Markús, komin frá góðu
köf, að eg ihafði helst ekkert við-
Iþol. Nú eru taugarar komnar í hið
ókjósanlegasta horf.
Eg hefi þyngst um 14 pund við
að nota Tanlac, sef vært á hverri
einustu nóttu og vakna endur-
hrest á hverjum morgni, með hug.
ann þrunginn af starfslöngun."
Tanlac fæst hjá öllum ábyggi-
legum lyfsölum. Varist eftirlíking.
ar. Meira en fjörutíu miljón flösk-
ur seldar.
Tanlac Vegetable Pills við
stýflu hafa einnig hlotið meðmæli
þeirra, er ibúa til Tanlac.
bændafólki, og er óefað merk kona.
Veittu þau hjón mér ágætis beina
og er sannarlega íslenzk gestrisni
þeim eiginleg, og hafa þau góðu
hjón ekki skilið hana eftir á fóst-
urjörðu sinni. Er það sannarlega
erfðafé íslendinga, sem þeir hafa
geymt sem dýran fjársjóð og flutt
með sér hér vestur yfir hafið.
Þessir tveir dagar, sem eg dvaldi á
heimili Markúsar og konu hans,
voru mér sérstaklega skemtilfgir,
eins og nærri má geta, þegar riiað-
ur hefir gott næði að ræða um forna
viðburði frá æskustöðvum manna.
Markús Jónsson og kona hans eru
sannir íslendingar. Þau fluttu vist
til Winnipeg frá Islandi 1883; þar
höfðu þau heimili í 15 ár, og vann
Markús á verkstæði þar sem búnar
voru. til undirsængur og tjöld, og
er hann vel fær í þeirri iðn.* Eyrir
26 árum síðan fluttust þau hjón,
Markús og kona hans, til Argyle-
bygðar þar kyeptu þau land það,
sem þau nú búa á, ásamt öðru landi
sem hliðar við heimilisland þeirra
og sem Markús hefir yrikt, og er
það sannarlega blómlegur bústað-
ur til útsýnis, þegar að maður lítur
yfir skrúðgræna akra, sem um-
kringja bústað þeirra, þegar nátt-
úran er í öllum sínum sumarskrúða.
Gott íveruhús eiga þau hjón, sem
stendur á hárri hæð og liggur skóg-
ur að húsabaki, sem skýlir húsum
þeirra fyrir vetrarkuldum. Einnig
eiga þau hjón þriðja landið, sem
þau hafa keypt, sem liggur, að mig
minnir, til suðurs frá heimili þeirra
og er á því lítið stöðuvatn, sem
blasir við augum manna og gjörir
útsýnina svo mikið skemtilegri frá
íbúðarhúsi þeirra. Markús er góð-
ur búhöldur, og sýnir það bezt
regluleg og góð ufhgengni utanhúss
hjá honum, því -húsbóndinn gjörir
garðinn frægan; og sama má segja
um innanhúss stjórn hjá þeim góðu
hjónum, því alt mun þar í röð og
reglu.
Nautgriparækt hefir Markús og
sauðfé líka, og er land það, sem
liggur til suðurs frá heimili hans,
inngirt fyrir beitiland, og mun
töluverður skógur á því.
Þau hjón eiga þrjú börn, tvær
stúlkur og einn son ; er sonur þeirra
giftur maður og býr í grend við
foreldra sína; önnur dóttir Mark-
úsar og konu hans er gift íslenzk-
um bónda, er býr í nágrenni við
þau hjón, en hin dóttir þeirra er
heima í foreldrahúsum, og er hún,
eftir því sem mér virtist, móður
sinni til mikillar hjálpar við innan-
hússtörf. Tvær stúlkur hafa þau
góðu hjón alið upp og eru þær tvi-
burar; þær mistu móður sína, þeg-
ar þær voru kornungar, og getur
hver maður séð, sem kynnist á
heimili Markúsar og konu hans, að
þær hafa verið aldar upp ásamt
þeirra eigin börnum í guðsótta og
góðum siðurn. — Árni Jónsson,
faðir þessara stúlkna, sem Markús
hefir alið upp, hefir landeign í
grend við haml. Eg var vel kunn-
ugur ættfólki hans á íslandi, og er
hann kominn frá góðu bændafólki,
sem var fremst í röð merkra bænda
í minni gömlu sveit, og fyrir þenn-
an stutta tíma, sem eg kyntist hon-
um á heimili Markúsar, kom hann
mér^svo fyrir sjónir, að hann væri
prúðmenni í allri sinni framkomu,
Svo þakka eg Markúsi Jónssyni
og hans heiðruðu konu innilega
fyrir þeirra alúðar gestrisni, sem
þau veittu mér, á meðan eg dvaldi
á heimili þeirra, og óska þeim til
allrar hamingju og blessunar, á-
samt öllum þeirra nákomnum á
þeirra ófarinni æfibraut.
Eg var málkunnugur herra Her-
nit Christophersyni frá þeim tíma,
sem við kyntumst á 'kirkjuþingi í
Winnipeg. Hann bauð mér heim
til sin og þáði eg feginsamlega hans
góða heimboð. Hernit er, sem
aðrir íslendingar, sérstaklega gest-
risinn og hefir ætíð eitthvað á,tak-
teinum til umræðu. Eg dvaldi á
heimili hans nær tveimur dagstund- !
um og reyndi herra Christoplíerson
og hans heiðraða kona að gjöra mér
þann tíma sem ánægjulegastan. j
Bústaður Hernits Christo^hersoriar j
er §em annars staðar i Argylebygð
sérstaklega skemtilegur. Blómleg-
ir akrar blöstu þar á móti manni
alls staðar út frá heimili Christoph-
erssonar og er íbúðarhús þeirra
góðu hjóna mjög snoturt á allan
hátt. Eitt af því, sem mér þótti
prýða heimili þeirra hjóna er all-
stórt skógarbelti, sem liggur í grend
við bústað þeirra. Þar hefir Chris-
tophersson afgirt beitiland fyrir
búpening sinn, og á hann luglegan
hóp af sérstakléga góðu sauðfé, og
búpening hygg eg hann hafi til
góðra muna. Synir þeirra góðu
hjóna stunda óefað heimili for-
eldra sinna mæta vel, eftir öllu út-
liti að dæma utanhúss. Dóttir
þeirra hjóna, sem heima var, ung
að aldri, var sérstaklega blátt á-
fram og mun hún hafa notið góðs
uppeldis og ekki sizt hjá móður
sinni, sem er myndarkona í allri
sinni framkomu, og er heimili þeirra
góðu hjóná með sérstökum íslenz'k-
um þjóðernisblæ, sem sýnir, að þau
heiðruðu hjón láta §ér mjög ant
um þjóðerni vort'og tungu. — Svo
þakka eg herra Hernit Christopher-
syni og hans heiðruðu konu hjart-
anlega fyrir alla þeirra góðvild,
mér auðsýnda, og óska þeim og
öllum þeirra nákomnum til allrar
lukku og blessunar.
Þann típra, er kirkjuþingið stóð
yfir í Argyle, var eg gestur herra
Eldjárns Johnson, sem er búsettur
í Glenboro. Heimili hans er hið
myndarlegasta í alla staði, og er í-
búðarhús hans sérstakt í sinni röð
og sæmdi sér vel þótt það væri á
meðal stórhýsa í hverri borg sem
vera skal í þessu landi. Húsið er
bygt af því efni, sem ekki tíðkast
nema við byggingu á sérstaklega
vönduðum húsum. Eldjárn John-
son er tvígiftur og býr því nú með
seinni konu sinni. Er það sann-
arlega dugnaðarkona og myndarleg
í framkomu sinni. Hún er ekki
búin að vera í þessu landi nema
nokkur ár, og er hún lærð hjúkr-
unarkóna frá íslandi, og var það
allstórt lán fyrir herra Johnson að
kynnast sfikri konu, og ekki sízt
vegna fyrri konu barna hans, sem
mörg munu hafa verið mjög ung
að aldri, þá móðir þeirra lézt. Og
mun hin heiðraða kona Eldjáms
Johnsons ganga stjúpbörnum sín-
um í móður stað, og sannast því á
mér sem rita þetta, hið fornkveðní':
“Það er glögt gestsaugað.’’
Eldjárn Johnson er einn af þeim
Islendingum, sem komist hefir á-
fram, sem menn svo kalla í fjár-
munalegu tilliti fyrir dugnað og út-
sjón, og hefir hann á hendi marg-
víslegan starfa í Glenboro fyrir ut-
an töluverða jarðrækt á löndum
hans, sem liggja í grend við heimili
hans.
Þann tíma, sem eg dvaldi á
heimili herra Eldjrns Johnson og
hans heiðruðu konu, naut eg hinn-
ar alkunnu íslenzku gestrisni í
ríkum mæli. Og þakka eg þeim
góðu hjónum innilega fyrir alla
meðferðina á mér, og óska þeim á-
samt öllum þeirra alls hins bezta í
bráð og lengd.
Á meðan að kirkjuþingið stóð
yfir í Argyle, kyntist eg mörgu
góðu fólki þar, sem ekki lét sitt
eftir liggja að gjöra kirkjuþings-
fólkinu alt til geðs. Og vil eg þá
fyrst og fremst minnast á kvenfé-
lags konur íslendinga i Argyle, sem
veittu okkur mat og drykk, þar sem
að kirkjuþingið stóð yfir, af hinni
alþektu íslenzku gtstrisni pg mynd-
arskap, sem fylgdi veizlum þeim,
sem við sátum áð undir merkjum
ungra^ meyja og kvenfélags kona
Argyle-bygðar. Þakka eg því mjög
innilega hinum íslenzku kvenfé-
lagskonum Argylebygðar fyrir all-
ar' þeirra rausnarlegu veitingar og
veizluhöld, er þær veittu mér af
sinni alúðarfullu íslenzku gestrisni,
og óska eg að félagsskapur þeirra’
blómgist og - blessist um ókominn
tíma undir merkjum hins ev. Iút.
kirkjufélags íslendinga í Vestur-
heimi. Guð blessi og styðji starf
ykkar, háttvirtu íslenzku kvenfé-
lagskonur Argylebygðar.
Ejnnig er eg þakklátur öllum
þeim, sem sýndu mér á einn eður
annan hátt velvild á meðan að
kirkjuþingið var haldið. í Argyle.
Eg vil með nokkrum orðum
minnast á Glenboro bæinn. Það
er mjög snotur bær, með sérstak-
lega reglulegum sfrætum, sem öll
eru mölborin og breið. Ræktaðar
raðir af trjám eru víðast fram með
strætum bæjarins, og er j)að stór
prýði fyrir bæ Glenborobúa. Þar
að auki er það ágætt skýli fyrir
bæinn á vetrum, þar sem að Glen-
boro'bær er umkringdur af sléttu-
landi, seni alt er skóglaust nema
það sem mannshöndin hefir rækt-
að. Skrúðgrænir akrar liggja á
alla vegu út frá bænum, þegar nátt-
úran er í sínum veglega sumar-
skrúða, og víst þótti mér fagurt
að líta yfir þann part Argyle-
bygðar, sem annars staðar þar sem
að leið mín lá yfir hina blómlegu
Argylesveit.
Því miður hafði eg ekki eins gott
tækifæri að veita athygli Baldur
sem Glenboro, en óefað er það mjög
snotur bær, og töluvert er þar af
Ferðapistlar
ræktuðum skógi, sem ætíð prýðir
útsýn.
Eftir því sem eg haföi tækifæri
að kynnast í Glenboro munu Islend-
ingar þar hafa alls konar starfa á
hendi, svo sem verzlun í einum og
öðrum stíl, og eru þar mjög við-
kunnanlegar byggingar, og þar á
meðal er kirkja Glenboro safnaðar,
sem er í alla staði mjög skemtilegt
•hús.
Eg gat þess hér að framan, að eg
hefði heimsótt skyldfólk mitt í Ar-
gyle. Þessi ættmenni mín eru börn
Stefáns Guðmundssonar, sem dá-
inn er fyrir nokkrum árum síðan og
bjó um eitt ára skeið í grend við
Baldur. Hann var Breiðfirðingur
sem eg að ætt og uppruna, og til
leiðbeiningar þeim, sem eru ættaðir
úr því bygðarlagi á íslandi og sem
langa myndi til að vita meiri deili
á Stefáni sál. og lesa þetta, skal
þess getið, að hann var alinn upp í
Rauðseyjum á Breiðafirði hjá
Sturlaugi Einarssyni, langafa i
móðurætt Dr. B. J. Brandsonar i
Winnipeg. Börn hans eru öll bú-
sett í Argylebygð, að undantekinni
elztu dóttur Stefáns, sem nú er
ekkja og býr í grend við Belmont,
Man., og yngsta dóttir hans, sem
nú er til heimilis í St. Boniface
sjúkrahúsinu og er að læra hjúkr-
unarkonu störf. — Þórdís heitir
elzta dóttir Stefns og býr i grend
við Belmont fsem áður er sagt)
með fjórum börnum sínum, öllum
mjög. ungum. Hún er tvígift og
voru báðir menn hennar ensku-
mælandi. Eg heimsótti hana, og ó-
efað er hún dugnaðarkona, sýnir
það með því hvað vel hún kemst
af, og lýsti það sérstákri framtaks-
semi og atorku, hvað heimili henn-
ar kom mér vel fyrir sjónir, og ber
það með sér, að hún er af íslenzku
bergi brotin, því hún mun þraut-
seig, sem flestir bændur vorir hafa
sýnt sig sem frumbýlingar hér vest-'
an hafs.
Næst Þórdísi að aldri er Þuríð-
ur Anna, gift Kára Johnson er býr
í grend við Baldur. Faðir Kára
var Jóhann Jónsson, sem var lengi
búsettur i Argylebygð, en er nú
dáinn, og mun hann hafa verið
einn af eldri bændum Argyle bygð-
ar. Kári Johnson og frændkona
mín eiga þrjá syni, unga mjög og
efnilega. Heimili Kára er sem
annarstaðar í Argyle, mjög svo
skemtilegt utan húss og innan. Ak-
urlendi er þar fagurt, þegar það er
i blóma sínum af náttúrunnar
hendi, alsett einum og öðrum korn-
tegundum. Kári er mjög viðkunn-
enlegur maður, og er hann prúð-
menni hversdagslega, og likaði mér
hverjum deginum betur heimilis-
háttur Kára Johnson og frænd-
konu minnar.
Þá er næst að aldri af börnum
Stefáns sák Valgerður Maria. Er
hún gift Stígi Sigurðssyni og búa
þau í grend við Baldur. Faðir
Stígs er Sigurður Antónusson, og
búa þeir feðgar saman. Sigurð
fiygg eg vera e>nn af eldri bændurn
Argylesveitar. Er Sigurður vel
ern enn og er þó við aldur hniginn,
og hafði eg mikla skemtun af sam-
ræðum okkar Sigurðar. Þeir feðg-
ar búa nú á heimilisréttarlandi
hans og er þar fagurt vjjnhorfs ut-
anhúss, á hárri hæð ’öldumyndaðri
og mun þar hafa verið fyrmeir
töluvert af eikarskógi. Akrar
liggja út frá býli þeirra feðga og
er það sama sagan um þá náttúru-
prýði sem annars staðar í Argyle.
Stígur og frændkona mín eiga
fjóra drengi, alla barnunga og efni-
lega. Þann tíma, sem eg dvaldi á
heimili þeirra feðga og frændkonu
minnar, var mér alt gjört til góðs^,
svo að dvöl mín þar yrði mér sem
skemtilegust.
Þá er Sturlaugur, sonur Stefáns
sál. næstur að aldri við konu Stígs,
að mig minnir. Hann er einnig bú-
séttur í grend við Baldur, giftur
enskumælandi konu, og eiga þau
þrjá drengi, mjög unga og efni-
lega. Sturlaugur hefir keypt land-
eign þá, sem hann býr á, og man eg
ekki fyrir víst hversu mikið land
hann hefir að ekrutali. Sturlaugur
er óefað duglegur bóndi og ræktar
land sitt vel. Heimili hans er um-
kringt blómlegum ökrum um sum-
artimann, og er það sama fegurðin
sem annars staðar í þeirri bygð.
Eg sá viða háa hóla í Argyle-
sveit, en óvíða eða hvergi eins háa
sem hól þann, er diggur í grend við
býli Sturlaugs fraenda mins, og
hygg eg að hann mmii vera frá 20
til 30 feta hár frá sléttlendi, og var
sannarlega víðsýnt af honum, og
ekki sízt, ef maður hefði haft þar
með sér sjónauka. — Eg naut al-
úðar gestrisni á heimili Sturlaus.
Snæbjörn er næstur að aldri við
Sturlaug ,að mig minnir, af börnum
Stefáns sál. Guðmundssonar. Er
hann kvæntur islenzkri konu og
eiga þau þrjú. börn, tvo drengi og
eina stúlku, öll ung og efnileg eftir
aldri.. Snæbjörn býr í grend við
Kára tengdabróður sinn. Land Það
sem hann býr á, hygg eg að sé ekki
eins gott til akuryrkju og sumt af
bezta landi i Argyle-sveit, enda mun
hann ekki hafa haft jafn gott lán,
með uppskeru slna og sumir aðrir,
sem hepnastir hafa verið. Snæbjörn
hefir keypt landeign þá, sem hann
býr á, og hefir það verið fyrir hon-
um sem öðrum fleirum undanfar-
andi ár, erfiður baggi að lyfta, þar
sem hefir komið til afborgunar á
landeign þeirri, sem þau hjón búa
á. Snæbjörn frændi minn er mjög
vel liðinn maður að allra sögn, sem
eg heyrði geta hans, og féll mér
hverri stundinni betur, sem eg
dvaldi á heimili hans og haris heiðr-
uðu konu. — Að endingu óska eg
frændfólki mínu í Argyle til lukku
og blessunar nú og á öllum ókomn-
um tíma og þakka því öllu fyrir
alla þá velvild, sem það veitti mér
þann tíma, sem eg dvaldi á heim-
ilum þeirra.
Eg býst við að þetta, sem eg hefi
ritað hér að framan, muni máske
ekki álítast til mikils fróðleiks eða
skemtunar fyrir almenning, enda
mun eg ekki vera einn af fáum
eða fjöldanum í þessum heimi, sem
breyti svo að öllum líki. Mér
nægir, ef eg breyti svo í orði og á
borði, að sumum líki breytni mín.
Það sem yakti fyrir mér að rita
þessa ferðapistla—sem eg kalla—,
var til að íáta í ljós þakklæti mitt
til fólks, sem sýndi mér sérstaka
alúð á ferð minni í Argyle bygð. —
Svo óska eg öllum löndum mínum
í Argylebygð alls hins bezta, og óska
að mér auðnist, þó gamall sé, að
líta augum einu sinni enn hina
blómlegu bygð landa minna í Ar-
gyle-sveit.
Dolly Bay, Man.f 14. ág. 1924.
Olafur Thorlacius.
Það kostaði yfir 500
dali að fá hárið.
,Eg var hartleikinn af verkjum í baki“
Mr. Alfrcd McNeill, Chapel Rock, Alta, skrifar:
“Veturinn 1920-1921 þjáðist
eg af sárum bakverk og gat við
illan leik sint mínum daglegu
störfum. Þvagið komst í þá ó-
reglu, að eg varð iðulega að fara
á fætur oft á nóttu. Eg reyndi
árangurslaust fjölda meðala,
þar til eg að lokum fór að nota
Dr. Chase’s Kidney-Liver Pill*
og þær læknuðu mig, áður en eg-
var búinn úr fyrstu öskjunni.
Mér hefir aldrei liðið betur á
æfi mirini, en nú, og er eg þó á
___________ 67. árinu, get unnið frá morgni
til kvelds, án þess að finria til þreytu.
Dr. Case’s Kidney-Liver Pills
35 cents askjan af 35 plllunt, Edmanson, Bates & Co., litd., Toronto.
Leyfið mér, Jón ritstjóri, að
segja örfá orð viðeigjmdi til verð-
ugs lofs hinum hárskeltu konum.
Það þótti hreinustu undrum sæta
árið 1914, þegar Irine Castle kom
fram á sjónarsviðið með afskelta
hárið, og sem almenningur þá kall-
aði hið argasta skripi, ekki síður
konur en menn, og kölluðu það
herjans apaspil eitt, og ekki neinni
siðsámri kojnu viðeigandi að vera
þannig. En nú, eftir 10 ár, er búið
að hárskera 45 af hundraði af öll-
um konum í Ameríku, og þyki
hefð mikil; og meira að segja, ef
þessi afkáralegi siður heldur áfram
næstu tvo mánuði, þá verður búið
að hárskella 75 af hundraði af öll-
um konum í Ameríku. Og hverjar
verða svo afleiðingarnar aðrar með
tímanum en að þær verði sköllótt-
ar, eins og Jón ritstj. og fleiri rit-
höfundar segja.
Það væri, held eg, vel við eig-
andi, að kennimenn kirkjunnar
tækju duglega í strenginn, líkt eins
og þeir gerðu í Róm ekki alls fyrir
löngu, að auglýsa uppi yfir öllum
kirkjudyrum, að hárskelt kven-
fólk fengi ekki inngöngu. Á líkan
hátt fóru prestarnir að i Milan.
Þeir auglýstu uppi yfir öllum
kirkjudyrum viðvíkjandi stuttpils-
unum þar nú fyrir skemstu, að
konum væri bannað að ganga til
helgra tíða í þessum pilsdintum sem
viðgengjust, og átti slíkt að varða
frávikningu úr söfnuðinum.
Auðvitað eru farin að opnast
augun á kennimönnum víðsvegar,
og betur hugsandi fólki, viðvíkjandi
þessari og annari viðurstygð á
ýmsan hátt. Það sér, að taka þarf
til áhrifamikils átaks til að útrýma
þessari afskræmis-sýki, sem á ýms-
an rnáta flæðir yfir hugsunarhátt
lýðsins likt og stórsjór eða bloss-
andi skógareldur, sem ekkert fær
stöðvað, nema ef vera skyldi eitt-
ihvað frá helgidóms stöðunum.
Segjum að prestarnir í Ameríku
tæki sig saman um að vinna í líka
átt, eins og eg hefi drepið á, og
sjá svo hvort yrði metið meira,
þessi afskræmis-tízka, hárskurður-1
inn, eða helgidómshúfeið. Og ef svo
ólíklega kynni að ske, að tízkan
yrði hlutdrýgri en helgidómsat-
höfnin, þá liggur mér við að segja,
í kirkjunnar orða stað, það sem
Höskuldur sagði, þá þeir voru fimm
búnir að særa liann: “Guð hjálpi
mér, en fyrirgefi yður!”
Hárfegurð konunnar .hefir frá
byrjun veraldarsögunnar verið feg-
urðarkóróna hennar, svo hún hefir
líkst sannri gyðju, og þar af leið-
andi dáleitt svo margan horskan
hefðarmann, að hann hefir á kné
kropið fyrir þeim friðleik, sem það
hefir haft i för með sér, með öðr-
um*kvenlegum kostum og prúðri
framkomu og meira að segja, að
margar 'konur, sem ekki hefir
hlotnast tað fá gnægð af fallegu
hári, hafa lagt alt mögulegt í söl-
urnar til að fá mikið ,hár sér til
fegurðarauka.
En nú er öldin önnur. Bara að
skella það í burtu, og mála það.
jafnhliða augnabrúnum og vörum,
og missa það svo í þokkabót og
verða sköllóttar. Svo segir Mad-
ama Laura Brown í New York, sem
misti hárið í fyrra og kostaði $500
til að fáa það aftur. Orð hennar
voru eitthvð í þessa átt; Að einn
góðan veðurdag hafi hún sem oft- j
ar litið í spegil, þá hafi hún tekið
eftir því, að hárið væri farið að
ronta af sér, og varð hún einkar
gröm i skapi yfir ;fer hún þá auð-
vitað hið 'bráðasta til hársérfræð-
ings þess, er oftast hafði meðhöndl-
að þessa hárhjúkrun hennar, og
heimtar af honum skaðbætur. En
•hann segir vitanlega, að slíkt sé
ekki sér að kenna. En Madama
Brown höfðar skaðabótamái á
hendur honum og krefst $25,000
endurbótafjár fyrir að hann hafi
eyðilagt hár hennar. En hármak-
ari þessi gat varið sig með því, að
hún hefði farið til fleiri hársér-
fræðinga, svo konan tapaði málinu.
Madama Brown bar sig þvi bág-
indalega yfir öllum þessum leiks-
lokum, bæði að tapa málsókninni
og hárinu, og síðan standa sköllótt
eftir í þokkbót, nú að endingu, sem
var með öllu óbærileg kvöl og sál-
arangist fyrir hana að líða. Loks
tókst henni þó að fá lækni til að
bæta úr þessu böli með þvi að láta
hárið vaxa aftur, bæði riieð meðöl-
um og rafmagnsáhöldum, svo nú
er hún eftir heils árs stríð að fá
þolanlegan karttbkoll og ætlar að
láta hann halda áfram að vaxa eft-
ir því sem hún á kost á. Hún seg-
ir meðal annars, að þetta síðast-
liðna ár sé það lengsta og þjáninga
mesta, sem hún hafi lifað, með alla
þá erfiðleika, sem það hafi í för
með sér að græða hárið aftur, og
þess utan, að þurfa að vera að basla
við falska hárið—og aldrei hafi
þessir rúmir $500 komið sér betur,
en einmitt til að ná hárinu aftur,
því samvizkubitið sé óbærilegt, og
að vita til fullnustu, að þetta sé
manni sjálfum að kenna, bara til
að þóknast tízkunni.
Jón ritstjóri læzt ekki vita neitt
hvaðan þessi hárskurðar alda sé
runnin. Ætli það geti ekki skeð,
að hún eigi upptök sín i drykkju-
krám hinna óðæri kvenna? Og ef
svo, þá er eigi leiðum að líkjast!
Sárgrætileg hörmung fyrir vel-
vönduð íslenzk fljóð, að apa slíkt
eftir eftirkomandi kynslóð til fyr-
irmyndar.
B. Rafnkelsson.
-------------
þá er staðið ihafa heilbrigðum
þjóðariþroska fyrir Iþrifum, en inn.
leiða í þess stað nýja stefnu í toll-
málum, sem byggist aðeins á jöfn.
uði og mannréttindum. Vér ölum
engan kala í brjósti til lögmætra
iðnstofnana, þótt auðugar kunn!
að vera, séu þær starfræktar á
eðlilegum grundvelli. En því höld.
um vér jáfnframt fast fram, að
niðurjöfnun og innlheimta skatta,
sé almenningsmjál, en ekki mál
forréttinda flokksins sérstaklega,
eða þeirra fáu útvöldu. Vér helt-
um því ennfremur, að einokun á
kostnað 'hinna fátæk^u stétta T
hvaða mynd sem er^ skuli .hvergi
finna griðland, ef vér fáum
nokkru ráðið.’’
iStefnuskráratriði þetta er svo
skýrt, að ekki verður á vflst. Það
er sama atriðið sem leiddi til toll.
lækkunarfrumvarps þess, sem kent
er við JJnderwood."
Litlum vafa er það bundið, að
allstór meirilhluti hinnar cana-
disku þjóðar myndi telja æskilegt,
að samskonar stefna í tollmálun-
um gæti orðið ofan á ihér. Það er
í rauninni sama stefna og Laur.
ier og frjálslyndi flokkurinn hefir
altaf harist fyrir, stefnan, seiþ
fyr eða síðar hlýtur að hafa í för
með sér ggnskiftasamriinga milli
Bandaríkjanna og Canada.
Tollsamningar ( milli þessara
tveggja nágrannaþjóða á grund-
velli þeim, sem hér um ræðir,
hlyti að verða báður þjóðum til
ómetanlegra hagsmuna, þó . ekki
síður Canada, eða canadiskum
bændum sem komið gætu afgangl
framleiðslu sinnar á markað í tit-
tölulega fárra mílna fjarlægð, í
stað þess að þurfa að leita marg-
aðs fyrir vörur sínar til fjarlægra
landa oig greiða ef til vill helming
andvirðisins í flutningsgjald.
Með tilliti til þessa máls, þó ekki
væri vegna annars er ekki nema
eðlillegt að canadiska þjóðin fylgi
næstu forsetakosningum syðra
með fullri athygli og eftirtekt.
Demokratar ákveðnir í
lœkkun verndartolla.
Innbyrðisdeilur meðal stjórn.
máliaflokka Bandarikjannaí eru
vitanlega sérmál þeirrar þjóðar og
koma þar af leiðandi Canadaibúum^
beinlínis ekkert við. En þegar á
ferðinni eru beinar breytingatil.
lögur í tollm., sem hljóta að hafa
áhrif á viðsk.líf vort horfir málið
nokkuð öðruvísi við.
Afskifti Demokrataflokksins af
tollmálunum, hljóta að yekja at-
hygli allra (hugsandi Canada-
manna, með því að þar er í raun-
inni um sameiginlegan málstað að
ræða. Hið nýja forsetaefni Demo.
krata, Jolhn W. Davis, hefir lýst
því yfir í ræðu, að flokkur sinn sé
staðráðinn í að foerjast fyrir lækk-
un verndartollanna, og í sumum
tilfellum,( algerðu afnámi. Hann
kemst meðal annars svo að orði:
“Vafalaust eru það bændur
Bandaríkjanna, sem sárar finna
til þess, hvar skórinn kreppir að;
sökum ranglátra skatta, en nokikur
önnur stétt þjóðfélagsins.. Stétt,
sem kaupa verður allar nauðsynj-
ar sínar á tollvernduðum markaði,
en selja afurðir á opnum .Þeir
hafa verið neyddir til að auka á
auðlegðj hinna auðugu, sjálfum
sér til ómetanlegs tjóns. Reynsla
liðinna ára, hefir ótvírætt leitt í
ljós að allar þær mðrgu tilraunir,
er til þess ihafa verið gerðar, að
gylla fyrir bændum, ágæti toll-
verndunarinnar hafa ekki verið
annað en helbert yfirskin, eða
pólitískt falls. Bændum er það full
ljóst, að efnaleg velgengni þeirra
er undir góðum markaðsskilyrðum
komin, hvort iheldur er ihelma eða
erlendis, og að verndartollar i&
þar engu áorkað í áttina til góðs.
Sú er skoðun vor, að engin þjóð
^ sé í sannleika frjáls, sem á við
rangláta skattalöggjöf að búa.
Það er því eindreginn ásetningur
vor, að forjóta til grunna tollmúra
Grænland.
Mánudaginn 7. júlí hefir veriö
birtur konungs úrskuröur um, að
dönskum og íslenzkum skipum sé
leyfilegt að sigla á austurströnd
Grænlands og um landhelgina þar
milli Lindovsfjarðar og Nordöst-
rundingen að fráskilinni Angmag-
salik og nágrenni. Farmönnum er
gefið leyfi til að ganga á land, hafa
vetursetu, stunda dýraveiðar og
fiska á nefndum slóðum austur-
strandarinnar, ef gætilega er að því
farið. Danskir og íslenzkir rikis-
borgarar og félög mega taka sér
land til notkunar. Byggja má
stöðvar til veðurfrétta, ritsíma oð
talsima og enn fremur vísindalegar
stöðvar og mannúðarverka. Þeg-
ar samningurinn við Noreg gengur
í gildi ná sömu réttindi enn fremur
til norskra ríkisborgara og enn
fremur til þegna þeirra ríkja ann-
ara, sem danska stjómin gerir
samninga um þetta við.—Isl.
%