Lögberg - 23.10.1924, Blaðsíða 3

LÖGBERG FIMTUDAGINN.
23. OKTÓBER, 1924.
Bls. 3
]BSBBSSŒWSSBSBBSSStíS^SSISSS^XSiai
idiartrti«iaM>aKM>a>afaHi>aiaaisa»gfaaEfla3BgaBiaBi^^

Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
:KRiiaai^i^[i^igi^6^æK.a^íaimfaia^i^iaiag]iaiaiaigBBiiawRiwaEBBiB
JiSlBöiS'EIOfc
aasiBisiaisiaisia^iaiaaii^^

3SBB
iaQ.B9sæf
tMgtSHMSlSKlglSMgial
Af náð.
(Sbr. Matt. 10, 8; Efes. 2, 8).
Einu sinni var mér isagt frá gamalli konu. Barnið
hennar lá sjúkt iheima. Hún gekk fram hjá aldingarði
konungsins, en þar uxu ihin indælustu víniber. Einu
,sinni sá hún vínyrkja konungs; hún 'bauð honum
aleigu sína fyrir eitt vínber handa sjúka barninu
sínu. En vínyrkinn færðiist undan.
Einu sinni var dóttir klonungs á gangi í víngarð-
inum; konan bað hana hinisi sama, en konungsdóttir
svaraði: “Ef þér Ihaldið, að þér getið fengið kejrpt
vínber Ihérna, þá skjátlaist yður, því að faðir minn er
ekki kaupmaður, hann er konungur.” Að svo mæltu
gaf ’hún konunni stóran vínlberjaklasa.
Þetta er það sem vér þurfum að læra. Guð er ■
ekki kaupmaður, heldur gjafari, gjafmildur kon-
ungur. Vér fáum eigi himneska arfinn keyptan fyrir
peninga né dygðir eða störf.
Einu isinni stóð preistur nokkur hjá banasæng
auðugs aðalsmanns. Aðalsmaðurinn spurði, íhvort
presturinn héldi ekki að Guð mundi endurgjalda sér
góðverkin ,sín. “Hvað íhafið þér gert?” ispurði prest-
ur. “Eg hefi látið byggja kirkjur fyrir hér um ibil
2001 þúsundir króna.’’ Haldið þér, að Guð selji yður
himnaríki fyrir 200 iþús. krónur?” ispurði prestur.
Enginn ððlast Guðs ríki fyrir einhverja sérstaka
þjónustu til Drottins. Alt gott, sem vér gerum, er
framkvæmt í isvo miklum ófullkomleik. 'Guðs ríki er
náðargjöf. Jesús hefir keypt oss það með sínu dýr-
mæta blóði. Hvað er dýrðlegra en þetta fyrir oss
veika og vanmáttuga menn, að mega þiggja alt ó-
keypis vegna Jesú.
Einu sinni lá guðrækinn maður fyrir dauðanum.
Þá sagði einhver vinur hans: ‘lElsku Ibróðir! Nú
fær fþiú ibráðum launin fyrir starf þitt.” “Nei, eg vil
ekkert nema náð, og eg þarf hennar jafnt við sem
hinn aumasti syndari.” Þetta er satt.
Hugprúða stúlkan.
Eftir dauða móður minnar gjörðist bróðir minn
sjóferðamaður, systir mín fór í vinnumensku, og eg
var einsömul eftir hjá föður mínum, sem bjó mitt á
heiðinni í vesturhluta Englands.
Þessi heiði var full af kalkklettum og lækjum, sem
runnu milli þeirra. Til næsta bæjar var hér um ibil
hálf önnur míla; þar skarst frjósöm landtunga inn
í heiðina, og þar tóku við úthý^i á hinum mikla
mjólkurgarði, er faðir (þess manns, sem eg seinna
giftist, þá átti. Þessi garður lá í fögrum og blóm-
legum dal í skjóli hinna ófrjóu iheiðarhryggja; en
þegar komið var upp úr dalnum, var æði-langt í
burtu herragarður, sem kalllaðist Hólmemanor, og
hét eigandi hans Knifton. Herra Knifton hafði fyrir
skömmu gengið að eiga unga konu, sem móðir mín
hafði haft á ibrjósti, og gleymi eg aldrei meðan eg
lifi, góðvild hennar og vináttu við mig.
Faðir minn var steinsmiður, og frá kotbæ hans
var eins og fyr er sagt, hláf önnur míla vegar til
næsta bæjar; en á hinar hliðarnar voru fjórar eða
fimm mílur til manna'bygða. Af því að við vorum
fátæk, átti þetta afskekta býli vel við okkur, með
því við ekki þurftum að gjalda eftir það. Við þetta
bættist, að steinarnir, 'siem faðir minn hafði atvinnu
sína af að höggva, voru að kalla rétt fyrir utan bæj-
ardyrnar, isvo hann undi mjög vel Ihag sínum. Eg get
naumast sagt, að eg kynni þar eins vel við mig, þótt
eg aldrei kvartaði yfir því.
Mér var óvenjulega vel við föður minn; eg
reyndi til að gjlöra alt, sem eg gat, honum til geðs,
og það sætti mig við þesisa einlveru, að geta verið
honum þörf. Frú Knifton vildi fá mig í sína þjónustu,
þegar Ihún giftist, en eg neitaði því boði vegna föður
míns, þótt eg tæki það næirri mér. Hiefði eg yfirgefið
hann, þá Ihefði hann orðið einmana, og móðir mín
lét mig Iheita því á banasænginni, að skilja hann ekki
eftir einsamlan á þessari eyði-heiði. Þótt kofi okkar
væri lítili, var hann þó trauistlega bygður, og allur úr
steini þar úr heiðinni. Veggirnir voru að innan fóðr-
aðir með borðum, sem faðir Iherra Kniftons hafði gef-
ið föður mínum. Þessar tvöföldu þiljur voru nauð-
synlegar, til að byrgja, hina köldlu storma úti., sem
mikinn hluta ársins blésu á þessu bersvæði. Faðir
minn Ihafði bikað alt húsið að utan, svo það var
dökkmórautt á lit, og af nágrönnum okkar kallað
“Svartibær.”
Nú byrjar frásaga mín.
Þegar eg var rúmlega 18 vetra gömul, bar það við
á áliðnum degi, að nautamaður á mjólkurgarðinum
kom með ibréf til föður míns; sem hafði verið skilið
þar eftir. Það var frá húsgjörðameistara, sem bjó í
kaupstaðnum, er Já Ihálfa dagleið frá okkur, og var
þess efnis, að biðja föður minn að koma þangað og
gjöra áætlun um, hve mikið stórkostleg steinlhúss-
bygging mundi ikosta. Faðir minn átti að fá borgaða
ferðina, og honum var beitið vinnu við steinbygging-
una. Hann varð þessiu boði feginn, og b/ó sig sem
sikjótast til ferðarinnar. Af því að hann fékk bréfið
svo seint á degi, og sakir vegalengdarinnar, varð
ekki Ihjá því komist, að hann væri að heiman að minsta
kosti næturlangt. Hann stakk því upp á því við mig,
ef mér væri á móti iskapi að vera ein eftir í kotinu, að
loka bæjardyrunum, fara til mjólkurgarðsins og fá
að sofa hjá einhverri mjaltakonunni.
Mér stóð stuggur af að isofa hjá mjaltakonu, sem
eg ekki þekti og af því að eg hélt að eg þyrfti ekki
að vera hrædd við að vera eina nótt einsömul, aftók
eg að fara þangað. Þjófar höfðu aldrei gjört vart við
sig hjá okkur, því að við vorum svo fátæk, að það var
til einkiis' að islægjast fyrir þá, og aðra hættu var
ekki að óttast. Eg eldaði því miðdegismat föður míns
eg hló að þeirri hugsun, að flýja undir verndarvæng
mjaltakonu á mjólkurgarðinum og þá er faðir minn
hafði borðað, fór hann af stað, gjðrði ráð fyrir að
komast heim aftur um miðdegi daginn eftir og skildi
mig og kisu mína “iPolly” eftir, til að gæta hússins.
Eg var búin að 'bera af iborðinu og skara í eldinn,
og var sest niður við vinnu mína með köttinn sofandi
við fætur mínar, þegar eg heyrði fótagang hesta;
hljóp eg þá til dyranna og sá, að herra Knifton með
frú sinni og meðreiðarmanni komu ríðandi heim að
kotinu. Meðal annars ,sýndi hin unga frú mér ætíð
þá velvild að sœkja mig heim, hve nær sem færi
gafst, og maður hennar var fús að fylgja ihenni. Eg
gladdist af komu þeirra, án þesis mér brygði mikið
við. Þau fóru af baki, hilógu og voru mjög kát. Eg
heyrði þá að þau voru á leið til kaupstaðarinis og
ætluðu að vera þar nokkra daga hjá góðum vinum, og
fara svo hem aftur sama veg. Eg heyrði þetta, og um
leið, að þegar þau riðu heim til okkar, höfðu þau
verið eitthvað að ,smá-kíta.
Frú Knifton hafði í gamni brugðið manni sínum
um eyðslusemi, og sagt, að hann mætti aldrei bera
peninga á isér, þegar ihann færi út úr húsinu, því áður
en hann kæmi heim aftur, væri hann búinn að farga
hverjum skildingi, sem hann ihefði í vasanum, ef hon-
um gæfist nokkurt færi á því. Herra Knifton varði sig
hlæjandi með því, að allir skotpeningar sínir eyddust
í gjafir hennar, og ef hann eyddi og spenti, þá væri
það henni að kenna. “Við ríðum nú til Cliverton,”
sagði hann við konu sína, og eg spái því, að þú stand-
ir þar kyr í öðru hverju spori til að dást að öllu því,.
sem þér þykir snoturt í búðargluggunum; þá þarf eg
ekki annað en fá þér budduna, og þú kaupir. Þegar
við þá komum heim aftur, og þú ert orðin leið á því,
sem þú hefir keypt, þá kemur ofboð á þig, svo þú fórn- •
ar höndum og barmar þér yfir eyðslusemi minni. Eg
er ekki annað en féhirðir, isem geymir peningana, en
þú, góðin sæl?” ert eyðsluklóin, sem sóar þeim.” “<Er
eg?” mælti frúin, og lést vera reið; “við s'kullum nú
(sjá, hvort eg læt bera mér þetta á ibrýn að ósekju.”
Því næst snéri hún sér að mér og mælti: “þú skalt
dæma um það Bðssie mín! hvort eg á þann vitnis-
burð skilið, sem þessum góða manni þóknast að gefa
mér. Svo eg er eyðsluklóin, og þú ert ekki nema fé-
Ihirðir? vel og gott! Féhirðir, gjör þú, svo vel að fá
mér peningana mína!” Herra Knifton hló og tók
nokkra silfur- og gullpeninga upp úr vestisvasa sín-
um. !Nei, nei!” isagði frúin, “þú þarft, ef til vill, á
þessum peningum að halda til nauðsynlegra út-
gjalda. Eru þetta allir þeir peningar, ,sem þú hefir.
hjá þér? Hvað hefir þú þarna?” og hún klappaði um
leið á brjóstið á manni sínum, einmitt þar sem frakka
vasinn var. Herra Knifton hló aftur og tók upp
bréfave^ski sitt. Frú hans hrifsaði það af honum,
opnaði það, tók noíkkra bankaseðla út úr því, en lét
þá inn í það aftur, lokaði veskinu og gekk með það
yfir um gólfið að litlum bókaskáp úr valhnotaviði,
sem var hið einasta búsgagn í kofa okkar, er nokkru
verði nam. “Hvað ert þú að gjöra þarna?” sagði herra
Knifton og gekk á eftir konu sinni.
Frúin lauk upp glerlhurðinni á bókaskápnum,
lagði veskið á auðan stað í einni af neðri hyllunum,
læti síðan skápnum, fékk mér lykilinn og sagði: “þú
kallaðir mig nýlega eyðslukló; hér er svarið mitt.
Þú skalt ekki eyða éinum eyri af þessum peningum
í mínar þarfir í Cliverton. Láttu lykilinn í vasa þinn
Bessie! og hvað sem Knifton segir, máttu ekki fyrir
nokkurn mun fá honum hann, fyr en við komum
hingað aftur á heimleiðinni. Nei, herra minn! Eg
þori ekki að eiga það undir, að þú hafir þes'sa pen-
úiga í vasanum í Cliverton; eg vil vera viss um, að
þú farir með þá alla heim aftur; þessvegna skil eg
Þ áeftir á óhultari stað en hjá þér, þangað til eg kem
aftur. Hvernig líst iþér, Bessie, á fyrirlesturinn um
sparnað, sem þessi hygni maður hefir haldið fyrir
hinni eyðsiluisömu konu sinni?”
IMeðan Ihún var að tala, tók Ihún í ihandlegginn á
manni sínum og dró Ihann með sér fram að dyrunum.
Að sönnu veitti hann til málamynda nokkra mótstöðu
en honum þótti 'of vænt um konu sína til þess að lofa
henni ekki að koma vilja sánum fram í slíku gamni.
Þegar hún gekk út úr dyrunum kallaði hún glaðlega:
“Við sjáum iþig, Bessie, þegar við komum aftur; á
meðan ertu féhirðir okkar og geymir bréfaveskið.”
Mjiður hennar lét hana á bak, og því næst riðu
þau á stað yfir heiðina glöð oig kát einis og Ibörn.
Þótt það væri engin nýlunda fyrir mig, að frú
Knifton trfcrði mér fyrir peningum, þar eð hún ætíð
hafði látið mig borga reikninga fyrir sig, meðan hún
var ógift stúlka, varð eg þó nokkuð áhyggjufull út
af því, að ,hún hafði skilið þetta veski fult af banka-
seðlum, eftir í mínum vörslum, því að eg Ihefi ætíð
Ihaft óbeit á því að takast peningaábyrgð á hendur,
jafnvel fyrir bestu vini mína. Þegar eg nú var orð-
in ein míns liðs, fór eg að verða hrædd við að sjá
veskið gegnum glerhurðina, og í stað þess að taka
aftur til vinnu minnar, fór eg að hugsa um, hvar eg
gæti falið það, svo það sæiat ekki, ef
einhver, isem færi um farinn veg, kynni að koma við
hjá okkur. En þetta var ekki svo hægt, því að við
áttum ekkert, sem þuirft'i að læsa niður. Eftir langa
umlhugsun datt mér í hug tedósin mín, sem frú Knif-
ton hafði gefið mér, og sem eg geymdi í svefnher-
bergi mínu, svo ihún skyldi ekkert skemmast. En til
allrar ógæfu, eins og seinna kom á daginn, fór eg
inn í 'SVefnherbergið og sótti tedósina, í stað þes;s að
fara með brefaveskið þangað. Það var í tómu hugs-
unarleysi að eg fór svo heimskuilega að ráði mínu,
og mér hefndist fyrir það, eins og síðar mun sagt
verða. 1 því eg náði tedósinni út úr skSpnum, heyrði
eg fótatak í forstofunni: hljóp þá jafnskjótt fram, og
sá tvo menn ganga inn í eldhúsið, þaf sem eg áður
hafði veitt herra Knifton og frú hans viðtökur. Eg
spurði nokkuir byrst og þver, hvað þeir vildu, og ann-
ar þeirra isvaraði, að þeir vildu tala við föður minn.
Þegar hann isagði þetta, snéri hann sér að mér, og
þekti eg, að það var stein'smiður nokkur, af lags-
mönnum isínum kallaður Dick refuir. Hann var hið
mesta hrakmenni, en nafnkendur glímumaður, eins
og margir verkmenn í því greifadæmi. Dick refur var
líka orðlagður áflogahundur; Ihann var hár og digur,
bólugrafinn í framan og illúðlegur, með óvenjulega
stórar og loðnar hendur. Hann var sá maður, sem eg
íhræddist mest allra eins og ástatt var fyrir mér. Fé-
laga sinn, sem eg þekti ekki kal'laði hann Jerry; hann
var kviklegur, liðugur og illmannlegur á s/vipinn;
hann tók ofan húfu sína með háðslegri kurteisi, og
ivar hann skölilóttur og höfuðið fult af ljótum þriml-
um. Eg hafði enn meiri beig hf honum en Dick ref
og ireyndi að komast að bókaskápnum, svo hann sæi
ekki inn í hann, um leiði og eg sagði þeim, að faðir
minn væri ekki Iheima, og að eg ætti ekki von á honum
fyr en daginn eftir.
Þessi orð voru mér varla sloppin, er eg iðraðist
eftir, að eg , til þess að loisast við þessa ðboðnu gesti
hafði verið svo ógætn að segja, að faðir minn yrði
ekki heima alla nóttina.
'Dick refur og félagi hanis gutu augunum hvor
til annars, en létu á engu bera og beiddu mig ein-
ungis að gefa sér landivín að drekka. Eg svaraði, að
eg hefði það ekki til, og þorði vel að neita þeim um
þetta, af því eg visisi, að margir voru við verk í stein-
námum skamt iburtu. Þeir gutu aftur augunum hvor
til annars', og Jerry tók á ný húfu sína ofan með
þorparalegri kurteisi og isagði, að þeir ætluðu að hafa
þá ánægju að koma aftur deginum eftir, þegar faðir
minn væri kominn heim. Eg kvaddi þá svo óhæversk-
■lega, sem eg gat, og mér létti mikið um hjartaræt-
urnar, þegar þeir fóru burt.
Þegar þeir voru farnir, horfði eg á eftir þeim
úr bæjardyrunum og sá, hvar þeir islangruðu og
stefndu á mjólkurgarðinn, en af því að farið var að
dimma, misti eg bráðum sjónar á þeim. Eftir hálfa
stund leit eg aftur út, og var Iþá komin steypirigning
Aldrei áður Ihafði mér þótt svo eyðilegt, ’sem þetta
kvöld, að horfa út yfir heiðina, og ekki iðraðist eg
eftir öðru meir, en að eg Ihafði tekið veski herra
Kniftons til geymslu. Eg gat ekki sagt að eg væri
eiginlega hrædd, því að eg þóttist vera viss um, að
hvorki hefði Dick refur né Jerry séð það meðan þeir
voru í eldhúsinu, en eg var hálfvegis myrkfælin og
kveið fyrir að vera einsömul, meira en nokkurn tíma
áður, það eg man. Þetta fór svoi í vöxt, að þegar eg
var 'búin að loka dyrunum, og kom inn í eldhúsið, og
heyrði til steinhöggvaranna, sem, gengu fram hjá bæ
okkar á leiðinni heim til sín, þá hljóp eg fram í for-
stofuna og ætlaði að segja þeim, hvernig ástatt væri
fyrir mér, og leita hjá þeim ráða og ásjár. En óðara
Ihætti eg við þetta, því að enginn þessara manna var
mér nákunnugur; þeir heilsuðu mér, og egþeim, þeg-
ar svo 'bar! undir, og , þeir voru mér ekki kunnir
að neinum óknyttum; en heilbrigð skynsemi sagði
mér þó, að eg þekti þá of lítið til að eiga svo mikið
undir þeim, einkum ef eg segði þeim frá bréfaveskinu.
Eg Ihafði séð 'svö m,ikla fátækt og svo marga fátæk-
linga, að eg vissi, hve óttaleg freistni of f jár er fyrir
þann, sem alla æfi hefir orðið að vinna baki brotnu,
til að nurla saman fáeinum skildingum.
Það eina sem eg nú gat tekið til bragðs, var að
fara með veskið til mjólkurgarðsins, og beiðast þar
gistingar; en mér virtist ekki vera fullkomin ástæða
til, að grípa til þessa neyðarúrræðis, og satt að segja
skammaðiist eg mín, að láta heimilisfólkið á mjólkur-
garðinum sjá, að eg væri huglaus gunga. Mó vera,
að hugleysi skarti vel á hefðar-kvendum, en hjá fá-
tækum stúlkum er hlegið að því. Sérhver stúlka, sem
er vönd að virðingu sinni, mundi í mínum isporum
hafa Ihikað sér við að verða fyrir 'spottglóisum og
fyndni vinnufólksins, og það var fjarri skapi mínu.
“Nei, nei,’ hugsaði ég, “mér gæti aldrei komið til
hugar að ihlaupa hálfa aðra mílu í rigningu, slyddu-
veðri og myrkri, til þess að segja húskörlum og
mjaltakonunum frá, að eg væri hrædd. Hvað sem á
dynuir, ætla eg að vera ihér, þangað til faðir minn
kemur aftur.
Þegar eg var orðin fastráðin í þessu, tók eg mér
fyrist fyrir hendur að læsa öllum dyrum og gæta þess
vel, að alliir hlerar væru fyrir gluggunum. Að því
búnu lagði eg að eldinum, kveikti ljós, isettist niður
að drekka tevatn og gjörði herbergið isvo hlýtt óg
viðkunnanlegt, sem eg gat. Það var nú svo bjart í
stofunni, og allar dyr læstar og lokaðar með slag-
brönd'um, svo eg átti bágt með að Iskilja í, áð
eg rétt áður hafði fundið til hræðslu. Meðan eg var
að þvo upp tebollana, var eg að syngja, og jafnvel
kisa mín sýndist taka'þátt í þessari kátínu, hún lék
sér og malaði, og hafði eg aldrei séð liggja eins vel á
henni.
Því næst tók eg prjóna mína, eg var að prjóna
þangað til mig fór að syfja. Eldurinn logaði svo skært
og sikemtilega, að eg gat ekki fengið af mér að skilja
við hann og fara að hátta. Eg sat hálf-sofandi og
starði á logann með prjónana í keltunni, og það sem
eg 'heyrði seinast, áður en! eg Isofnaði, var isnarkið í
eldinum og malið í kettinum. Eg vaknaði við það, að
eg heyrði mikið högg barið á bæjardyra'hurðina for-
stofumegin. Eg ihrökk upp með öndina í hálsinum,
með óttalegum hrolli, sem kom yfir mig alt í einu, svo
hárin nærri því risu á höfðinu á mér eg hrökk upp og
náði varla andanum; eg varð ísköld, og sat grafkyr
og beið þegjandi, eg veit ekki eftir hverju, og var
fyrst í efa um, hvort þetta hefði verið draumur, eða
Ihvort það hefði verið barið að dyrum.
Framh.
Síðustu orð merkra manna.
‘IGefið mér meira svefnlyf, svo eg lO'SÍst við
alla umlhugsun um eilífðina, og það, isem er fyrir
höndum!” voru sin síðuistu orð Mirabeus.
Þegar Altamont, á banasænginni, leit yfir sitt
liðna líf, hrópaði hann: “ó, þú sem eg hefi spottað,
miskunnarríkasti Guð, helvíti sjálft er gott hæll,
geti það falið mig fyrir reiðisvip þínum.
Charteris ofursti notaði líf sitt til að safna
auðæfum og vanrækti sálu sína, en þegar hann kom
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
31A-220 MEDIOAIi AinPS BltDG.
Oor. Graham a.nd Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Offlce tlmar: 2—3
HelmlU: 776 Victor St.
Phone: A-7122
Wixutlpeg, Manitoba
DR. O. BJORNSON
216-220 MEDIOAD ARTS BDDG.
Cor. Graham and Kennedy Sta.
Phone: A-1834
Office tfmar: 2—3
^elmUi: 764 Victor st.
Phone: A-7586
Wtnnipegr, Manitoba
dr. b. h. olson
216-220 MEDICAI/ ABTS BIiDG.
Cor. Graham and Kennedy Sta.
Phone: A-1834
Office Hours: 3 to 5
Hehnill: 723 Alverstene St.
Winnipeg, Manitoba
DR J. STEFANSSON
216-220 MEDIOAD ARTS BIiDG.
Cor. Grahain and Kennedy Sts.
Stundar augna, eyrna, nef og
kverka sjúkdóma.—Er a8 hitta
kL 10-12 f.h. og 2-5 e.h.
Talsími: A-1834. HeimUi:
373 River Ave. Tals. F-2691.
DR. B. M. HALLDORSSON
401 Boyd BuUding
Oor. Portage Ave. og Edmonton
Stundar sérstakiega berklasýkl
og a8ra lungnasjúkdóma. Er a8
flnna á skrifstofunni kl. 11_12
__fdi. og 2—4 e.h. S(ml: A-S521.
Heimili: 46 Alloway Ave Tal-
sfml: B-3158.
DR. A. BLONDAL
818 Somerset Bldg.
Stundar aérstaklega kvenn* eg
barna sjúkdóma.
Er að hitta frá kl. 10—12 í. h.
3 til 5 e. h.
Office Phone N-6410
Heimlli 806 Vietwr 8tr.
Sími A 8180.
DR. Kr. J. AUSTMANN
Viðtalstími 7—8 e. þ.
Heimili 469 Simcoe,
Sími B-7288.
DR. J. OLSON
Tannlæknir
216-220 MEDICAJj ARTS BIiDG.
Cor. Graham and Kennedy Sts.
Talaimi A 3621
Heimili: Tala. Sh. 3217
THOMAS H. JOHNSON
og
H. A. BERGMANN
ísl. lögfræðingar
Skrtfstofa: Boom 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P. O. Box 1656
Phones: A-6849 of A-684#
W. J. UNDAL, J. H. IiIKDAL
B. STEFANSSON
Islenzkir iögfræSingar
708-709 Great-\Vrcst Perm. Bldg.
356 IMaJn Stnyt, Tals.: A-4963
>eir hafa elnnig skrlfstofur a8
Lundar, Rlverton, Gimll og Pfney
og eru þar at hltta i ettirfylgj-
andl tfmum:
Lundar; annan hvern mlSvlkudag.
Riverton: Fyrsta flmtudag.
GimU& Fyrsta ml8vikudag
Piney: þrlSJa fðstudag
I hverjum mft.nu8i
ARNI ANDERSON
isl. lögmaður
í félagi við E. P. G&riand
Skrifst.: 801 Electric Rail-
way Cthambera
Talsími: A-2187
A. G. EGGERTSSON LL.B.
fsl. lögfræðíngur
Hefir rétt til að flytja mál
bæði í M!an. og Sask.
Skrifstofa: Wynyard, Sask.
Seinasta mánudag f hverjum mftn-
u8i staddur í Churchbridge.
Phona: Garry Mlé
JenkinsShoeCo.
669 Notre Dam*
Av«nue
A. S> Bardal
84S Sherbrooke St.
Sclur likkiatur og annnat um útfnrir.
Allur útbúnaður •& bezti. Ennfratn-
ur «elur Kann alskonar minnitvaiKa
og legsteina.
Skrifgt. talsiml N beO@
UelmUis talsími N 6967
J. G. SNÆDAL
Tannlæknir
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave. og Donald 8t-
Tal.iími: A-8889
EINA ÍSLENZKA
Bifreiða-aðgerðarstöðin
í borginni
Hér þarf ekki a8 bí8a von úr vltl.
viti. Vinna öll ábyrgst og leyst af
hendi fljótt og vel.
J. A. Jóhannsson.
644 Burnell Street
F. B-8164. A8 baki Sarg. Fire Hal
Vér leggjum sérstaka álierzlu á að
selja meðul eftir forskriftiuu lækna.
Hln beztu lyf, sein haegt er að fá eru
notuð eingöngu. . pegar þér komlð
með forskrliftum til vor megið þjer
vera viss um að fá rétt.það sem lækn-
irhm tekur tíl.
COLCIxEPGH & OO.,
Notre Dame and Sherbrooke
Phones: N-7659—7659
Giftingaleyfisbréf seld
JOSEPH TAYLOR
VG GTAK8M AÐUR
IleimlllHtals.: St. Jobn 1844
Skrtfstof u-Tals.: A««
Tekur lögtakl bæBl húsalelguslmlö^
veðskuldir, vlxlaekuldlr. AfgretMr *»
sem a8 lögum lýtur.
Skrltstofa 255 Main Stwwe
Munið Símanúmerið A 6483
og pantifs meSöl y8ar hjá oss. —
SendiB pantanir samstundis. Vér
afgreiBum forskriftir me8 sam-
vizkusemi og vörugæ8i eru övggj-
andi, enda höfum vér magrra- ára
lærdömsríka reynslu a8 bakl. —
Allar tegundir lyfja, vindlar, ls-
rjömi, sætindi, ritföng, tóbak o. fi.
McBUR^ÍEY’S Drug Store
Cor Arlington og Notre Dame Ave
Verkstofu Tnls.: Helma Tala.:
A-8383 > A-9384
G I_ STEPHENSON
Plumber
ftllskonar rafmagnsáliöld, svo sem
straujára víra. aUar tegundir »1
glösnm og aflvaka (botteries)
Yerkstofa: 676 Home St.
Endurnýið Reiðhjólið!
Ixátið ekki hjá lfða að endHr-
nýja reiðhjólið yðar, áður en niestu
nnnimar byrja. Komið með það
nú þegar og látlð Mr. Stebbins
gefa yður kostnaðar áætlun. —
Vrandað verk ábyrgst.
(MaBurinn sem allir kannast vi8)
S. L. STEBBINS
634 Notre Dame. W’innipeg
J. J. SWANSON & CO.
Verzla rr.að fasteignir. Sjá
um leigu a nusurr.^ Annast
lán, eldsábyrgð o. fl.
808 Paris Bldg.
Phones. A-6349—A-6310
Giftinga og 1 .A
Jarðarfara- plom
með litlum fyrirvara
Birch hlómsali
616 Portage Áve. Tals. B720
ST iOHN 2 RHNG 3
til endaloka þess, isagði (hann í ejond sinni: “Eg vil
gefa 30,000 pund sterl. þeim manni, sem getur sann-
að mér að helvíti sé ekki til.”
Annar nafnkunnur miljónamaður í Ameríku
kvaddi heiminn með þessum örvæntingarþrungnu
orðum: “Eg er sá hörmulegasti manndjöfull á jörð-
inni.”