Lögberg - 04.12.1924, Qupperneq 2

Bfe. 2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
4. DESEMBER. 1924.
1
Eg hefi gefið heiminum
hjarta mitt.
A5-þremuir árum liðnum er gull-
'brúðkaup mitt — þá vígðist eg:
listinni. Þá hefi eg sungið opin-
berlega í fimtíu ár.
Það verður ekki “Auf wieder
sehen”, heldur síðasta kveðja. Eg
ætla mér að kveðja á þann hátt
að Iheimsækja thvern bæ og borg í
Bandaríkjunum, sem eg hefi áung-
ið i.
;Eg hefi gefið iheiminum hjarta
mitt og heimurinn hefir gefið mér
sitt.
Við skiljum hvort annað nú —
því við höfum öll þurft að istanda I
skugga krossins.
Það er þá sem við skiljum hvað
lifið í raun og veru er — þegar
við höfum lært að kyssa krossinn.
Eg syng aðeins fyrir þá sök að guð
vill að eg gjöri það— annars hefði
hann eikki gefið mér söngröddina.
Eg er móðir fimm uppvaxinna
sona, tveggja dætra og einis fóst-
ursonar — eg veit hvað það er að
elska.
Hvernig ætti eg að geta þekt
hjarta alheimsins, ef eg hefði ekki
svæft það á örmum mínum. Því í
mínum hug er það barnið.
Ernestine Schumann Heink.
Fyrir nokkru síðan átti De'borah
húsum stórborganna iheð öllu sínu
skrauti og þægindum, eða afmðrk-
uðu sviði á grænni jörðinni undir
heiðbláum al-stirndum himni.
Næst spurði eg Mme Schuman
Heink að eftirfylgjandi spurn-
ingu: “Viljið þér segja mér frá því
þegar þér náðuð hástigi listar yð-
ar?. Mme Schuman Heink hugsaði
sig um, nOkkra stund og tel eg
víst að fram i Ihuga hennar hafi
komið leikslok í stórum og skraut-
legum sðlum víðsvegar, þar ,sern
fagnaðarlæti fólksin® glumdu við,
þar sem hún var kölluð aftur og
aftur fram á leiksviðið til þess að
fólkið gæti látið í ljósi velþóknun
^sína á henni. En hún ,sat hljóð og
sló fingurgómum á skrifborðið,
®em hiún sat við. Alt í einu leit
hún upp og sagði: “Eg man vel
eftir kveldinu, sem eg náði ihá-
markinu á listabraut minni. Það
var í. litlum bæ, sem ekki var búið
að skýra þá — Dougla,s í Wyoming.
Eg ihafði verið beðin að syngja þar
og eg hafði búi'st við, að aðsóknin
yrði lítil. En þegar eg var á leið-
inni þangað með eimlestinni, sá eg
að nafn mitt og þessi samkoma
hafði verið auglýst ailstaðar með-
fram brautinni. Síðar frétti eg að
slíkar auglýsingar höfðu verið
settar upp alla leið suður til Rio
Grande og samkomu mína sóttu
6000 manns. Sumir höfðu ekið í
Beirne samtal viðErnefítine Schu- bifreiðum, járnbrautirnar höfðu
man Heinks í New York. Frá því flutt fólk með sérstökum eimlest-
um, en flest af tiliheyrendum voru
hjarðmenn, sem höfðu komið
langa leið á hestbaki, yfir fjö^ll og
firnindi. .
anu, sem bæði hafði reynt og
skildi, irann upp fyrir mér nýtt ljós
og nýr skilningur á lífinu, þegar
hún sagði:
Það er þá sem menn geta skilið
hvað lífið í raun og veru er þegar
þeir hafa lært að kyssa krossinn.
Og undur þýtt og viðkvæmt
byrjaði söngkonan aðdáanlega að
syngja:
The hours I spent with thee, dear
hart,
are as a string of pearls to me;
I count them over ev’ry one a part,
my Rosary — my Rosary! >
Each hour a pearl, each pearl a
prayer,
to still a heart in absence wrung;
I tell each beat into the end,
an there a cross is hung.
I
O, memories that bless and burn!
O, barren gain and bitter loss!
I kiss each bead, and strive at last
to learn
to kiss the cross, sweet heart! to
kiss the cross.
I
“Þú veist sagði hún þegar síð-
ustu tónarnir höfðu dáið út að eg
hefi oft verið að hugsa um hve
líkir að prestar og listamenn éru.
Hve mikið sameiginlegt er í lífi
þeirra tveggja stétta og að sigrar
þeirra eru bygðir á sama grund-
velli.
Tökum til dæmis trúboðann.
Hann gleymir þægindum félags-
lífsins og fer til þeirra, sem þurfa
líkamlegrar og andlegrar umönn-
unar við. Hann notar gjafir þær
sem Guð hefir gefið honum á ó-
eigingjarnan hátt — öðrum til
hjálpar og nafn hans, kærleikur og
isamkomusvæðið, og settust á bekkl verk er édauðlegt. Á hinn bóginn
“ó, til hvers er að vera að fár- (Stóla eða hvað sem þeir höfðu haft er hinn eftiirtektaverði hópur
ast yfir nokkrum flíkum, skóm og með sér, eða þá það sem fólkið í presta> sem hégóinn kitlar og sín-
hárburstum — þú lætur það dót|þorpinu gat tínt til. Hjarðfólkið í?irninni þjóna. Þeir láta mikið á
ofan í tösku og svo tekur þú það sat flest á hestbaki, en sumir sér bera og blöðin sækjast eftir
upp úr henni ferð í fötin og skóna j stóðu og héldu í hestana sína.
og burstar hárið með burstanum i
og ferð svo úir aftur. Eg er ekki I Samkoman byrjaði eg tók á
orðin svo gömul enn, að eg getí! >ví besta fg átti tJl ~ «af >að
ekki hljóðalaust gengið upp og of- besta sem 1 mer ‘var- f staðinn gall
við fagnaðaróp og llófaklapp frá
tillheyrendum svo undrun sætti.
■samtali segir hún í einu af Banda-
ríkjablöðunum á þessa leið, eftlir
að lýsa sinni eigin hugsun í sam-
bandi við þá merku konu þegar
hún var á leiðinni til bústaðar: Þeir isem í bifreiðum komu
hennar og eftir að hafa heilsað skildu þær eftir langt fyrir utan
upp á söngkonuna.
an stigan. Þú veist að eg er aðeins
sextíu og þriggja ára.”
Hún snéri sér að spegli sem
hékk á veggnum rétt hjá henni
leit í hann og mælti: ‘Hárið á mér
er að vísu farið að grána — það er
orðið nærri því Ihvítt, en hvað gerir
það til? Fólkið hefir þekt mig svo
lengi að það er orðið vant við mig
— eg og það erum orðin gamlir
vinir i— það fæst ekki um útlit
mitt.”
Eg fór að reyna með hægð að
benda á að aldurinn takmarkaði
hugsanir manna og verksvið en
þær athugasemdir mínar höfðu
engin áhrif á hana.
“JEg hefi haft of mikið að starfa
á lífsleiðinni til þess að gera mér
rellu út af því hve gömul eg var i
gær, hve gömul eg er í dag, eða á
morgun. Menn eyða altof miklum
tíma og Ihugsun í hið ónauðsyn-
lega í lífinu. í stað þess að gera sér komu.
rellu út af því hve maður er gam-
all, eða hvort komin séu á mann
ellimörk. Menn ættu frekar
Hjarðmaður einn rak upp villl-
mannlegt fagnaðaróp, stökk af
baki hesti sínum tróð sér í gegnum
mannþyrpinguna og þangað sem
eg var, faðmaði mig að sér og
kysti — og gaf mér beyiri sitt og
hláf. Komst þá ókyrð á mannfjöld-
an, sem allur vildi isína mér sóma,
en var ekki eins fljótur til og
hjarðmaðurinn. Áheyrendur mínlr
vissu ekki hvað fyrir hafði komið,
en eg vissi það — eg hafði snert
hjörtu ‘þeirra -— eg hafði vakið
hjá þeim tilfinningu, sem þeir
höfðu ekki þekt áður. Eg rendi
augum mínum til himins og mér
kom til hugar: ó, Guð, ef eg gæti
náð einni af stjörnum þeim hinum
fögru sem glitra úti ,í himingeimn-
um og gefið áheyrendum mínum
ihana til minningar um þessa sam-
að hugsa um gæði lífsins — þýð-
ing listarinnar og að hver og einn
en ofur lítill partur af henni —að
lifa lífi sínu er list.
Ef hin uppvaxandi kynslóð vill
komast hjá dómsbrðum hins
vægðarlausa tíma og endasleppu
og útbrunnu æfistarfa, þá verður
húft að vera Guði sínum trú með
því að vera listinni trú, ef hún er
það, þarf hún elkki að óttast.
Annað, hún má ekki elta fræð-
ina. Fræðin kemur að eins til
manna, þegar þeir eru fúsir að gefa
listinni alt sem í þeim er án þess
að krefjast nokkurs fyrir sjálfan
sig. Að vera víðþektur — já, hver
kærir sig um það? Heimskulegar
blaðasögur, sem lesendurnir hlæja
að, máské gera grín að, eða hafa i
skimpingum—það er sannri hug-
sjón svívirðlng og auðvirðileg að-
ferð til þess að þakka guði fyrir
dýrmæta gjöf.” 1 málrómi hennar
var nístandi fyrirlitning er hún
sagði þetta, fyrir hinum svo köll-
uðu höfðingja listamönnum, er lít-
ijsvirða sönglist almúgamanna,
því afstaða Mme Schuman Heinks
til lista höfðingjanna er sjálfstæðl
öruggleiki á sviði li'starinnar, sem
þarf engan staf til að styðja sig
við, engann til þess að kunngjöra
sönghæfileika hennar, eða hrópa
einkenni hennar á vegum og gatna-
mótum til þess að lokka fjöildann
saman.
Hvar sem Mme Scihuman Heink
var stödd og hvað sem ihún söng,
þá náði hinn viðkvæmi skilningur
hennar á mannshjartanu langt út
yfir brún þá sem aðskilur lista-
manninn frá tilheyrendum sínum
hvort heldur að þeir voru í ieik-
Ll.gr mu pQ gerir enga tn-
I U&Llrlllraun út 1
L meB þvf aS nota
Br. Chase’s Olntment viS Eczema
ag öSrum höCsJúkdOmum. f>a8
írœfiir undir eins alt þeækonar. Ein
•ekja til reynalu at Dr. Chase s Oint-
ment send frl g«gn 2c frímerki, ef
aafn þessa blaðs er nefnt. 60e. askj-
an 1 öilum lyfjabúðum, eða frá Ed-
waneon, Mntes * Co.. Vtd.. Toronto.
Og svo þarna úti undir berum
himni í hinum svala, hreina og
bláa nætuirlofti réði eg við mig að
gefa áheyrendum mínum part af
minni eigin ,sál — gefa þeim eitt-
hvað það sem næði lengra en til
hjartna þeirra — eitbhvað, sem
fyndi bergmál í hjarta hvers eins
á meðal þessara sex þúsunda.
Og eg söng þe,ssi látlausu erindi
sem þó fela í sér alt lífið — “The
Rosary.”
Þegar eg lauk við að syngja var
steinþögn — ekkert •lófaklapp
heyrðist, en grátþrungið andvarp
braust út frá sex þúsundum manna
eins og frá einum munni. Það var
stærsta stundin í lífi mínu.
Gagnrýnendur hafa hæðst að mér,
jafnvl farið um mig óvirðingar-
orðum fyrir það sem þeir kalla að
gefa tilfinningunum lausan taum-
inn í söng mínum. En eg er nú
komin nokkuð til aldurs og legg
ekki mikið upp úr slíku sjálfstæðis
tali unglinga og lítilsvirðingu
þeirra á tilfinningunum. Eg befi
unnið mér rétt til þess að vera
“énie empfinderin” (tilfinninga
manneskja), og það er það sem
lífið hefir verið mér — The Ros-
ary. Á ári hverju og áratug hefi
eg lifað, það sem lífið gaf mér—
eg hefi sungið með afli og til-
finningu sálar minnar — eg hefi
gefið heiminum hjarta mitt og
hann mér sitt í staðinn.
Við skiljum hvort annað, því við
öll höfum orðið að standa í skugga
krossins.”
Mme Scfhuman Heink var nú
staðin á fætur og síóð við glugga
sem vissi í ve.stur átt og sjá mátti
út um yfir 44. götu í áttina til Hud-
son árinnar. Augu hennar ljómuðu
og í þeim voru tár, sem Iöngu liðn-
ir viðburðir höfðu knúð fram. Hún
ræðum þeirra og svo eru fylgis-
menn þeirra og áhangendur orðnir
dauðþreyttir á öllu saman eftir fáa
mánuði, þannig er það líka með
listamennina— þeir voru ekki send
ir í heiminn tiil þess að Ihugsa um
sjálfa sig, heldur til þess að gleðja
aðra!”
Þegar hér var komið var auð-
séð að Mme Schuman Heink hafði
algjörlega gleymt nærveru minni,
hún var undir áhrifum sannfær-
inga, sem lífsreynslan hafði sett
innsigli sitt á — þar var ekki um
að ræða neina bráðabyrgðar nið-
urstöðu ,eða stundar rökfærslu.
Umtalsefnið hafði náð valdi á
henni og hún ihélt sér fast við það.
“En bæði prestarnir og llistamenn-
irnir gleyma einu þýðingarmiklu
atriði —i því að sannleikurinn og
krossinn tilheyra þeim ekki eln-
um heldur er það arfleið alls
mannkynsins.
Frestarnir ættu aldrei að pré-
dika svo að það sé ekki við hæfi
safnaðar fólks síns og söngmenn
aldrei að syngja jrfir höfuð til-
iheyrenda sinna. Tilheyrendur
þeirra verða of oft fyrir vonlbrygð-
um. Við skiljum við fóilk með
þeirri tilfinningu að við hefðum
átt að bjóða þeim eitthvað betra
en við gerðum — tilfinningu um
það að við ihöfum ekki gefið það
besta sem við áttum.”
“En,” tók eg fram í, “menn
verða að vera sanngjarnir 1—menn
verða að skilja mismun á hæfileik-
um, að dóm?reind manna (presta;
eru á mismunandi stigi þegar um
það er að ræða að velja ræðuefni
fyrir söfnuðina, eða lög og söngva
sem syngja skal á isöngsamkomum.
“Nei nei, þar skjátlast yður” mælti
Mme Schuman Heink ákðf. Hver
einaista mannpersóna jafnvel sú
allra skilningssljófasta þekkir
og finnur anda sannleikans. Mér
fanst þetta isjálfri einu sinni. Eg
reyndi að vara mig á þessu skeri
sjálf og varaðist því að velja
söngva eftir “klassisku” höfund-
ana þegar eg söng í smábæjum,
þar til einu sinni í smábæ að eg
kom inn í kirkju í suð-vestur ríkj-
unum, þar isem augu mín opnuðust.
Safnaðarfólkið var flest það
sem maður Iheyrir svo oft nefnt
rtísl, að eins fáar fjölskyldur voru
af betra taginu, sem menn svo
kalla Eg bjóst við að sjá magran og |
krangalegan prest, bæði andlega og
líkamlega og ihlusta á daufa og
leiðinlega ræðu. í staðinn fyrir
það sá eg að prestuirínn var ung-
ur og úr augum hans brann eldur.
Eg settist á ysta sætið í kirkj-
unni, þar var baklaust og
teglt til úr tré, sem höggvið hafði
verið í skóginum. Presturlnn var
byrjaður á ræðu sinni, þegar eg
kom inn. Hann var að tala um
meðferð dýra og fugla og þýðing
þeirra. Mér varð litið upp í kirkju-
mænirinn, sem var óþiljaður og ber
og fór að Ibrosa því það eina sem eg
til þess að vefja hann móðurörm-
um. Renna fingrum í gegnum
svarta hárið á höfðinu á honum
klappa honum á bakið og færa
.“Engelchen” (englabarnið) ofan
úr skýjunum og niður á jörðina
til hins ómentaða og óbrotna safn-
aðarlýðs hans.
Hálfbrosandi leit eg á safnaðar-
fólkið í kringum mig, það sýndist
ekkert skilja af því sem prestur
var að segja, eða hafa nokkra hug-
mynd um hvert hann var að fara
Samt hlustaði það til hans af vana
eða í virðingaskyni við hann. Mér
fanst miklu fremur við safnaðar-
ins hæfi, gelt í hundi, sem var að
elta fugla í skóginum í kringum
kirkjuna, eða fótastappið í hestum
sem stóðu og voru orðnir óþolin-
móðir, bundnir við trén alt í kring
um kirkjuna.
Ung stúlka, sem sat í stólnum
fyrir framan mig, var að slétta úr
gulum borða, sem hvíti lérefts-
kjóllinn hennar var skreyttur með,
og líta við og við til un’gs manns
í blárri heimaunninni ullar milli-
skyrtu, sem sat á bekk gegnt henni
hinum megin við ganginn og koma
honum til þess að veita sér eftir-
tekt. En pilturinn gætti sín, hann
var að vísu rjóður í framan og
virtist roðna meira í hvert ,sinn,
sem að hún snéri upp á borðan til
þess að hafa ástæðu til að greiða
úr honum aftur.
Presturinn Ihélt áfram ræðu
sinni. Alt í einu kom eitthvað fyr-
ir, safnaðarfólkið Iaut áfram í sæt-
um sínum og vildi auðsjáanlega
ekki missa orð af því sem Ihann var
að segja. Eg lagði haft á hugsan-
ir þær sem voru ií huga mér og fór
að hlu,sta. Hann var að tala um
flug arnarins, þar sem hann
lyfti sér á hinum sterku vængjum'
upp i Jheiðríkan himiníbláman upp
á móti ylríkri sólinni, og söfnuð-
urinn fylgdi prestinum á þessu
flugi, jafnvel ;stúlkan í hvíta lér-
eftskjólnum með gula silkibOrð-
ahum, og drengurinn í bláu heima-
unnu milliskyrtunni. Söfnuðurinn
var með hugan langt uppi í loftinu
og fylgdi erninum, sem var gamall
og hálfblindur á flugi sínu, sem
reis hærra og hærra. Komst nær og
nær .sólunni til þess að eldur henn-
ar brendi skúm tímans af augum
arnarins. Svo dróg hann mynd
af því, þar sem örnin steypti sér
ofan í kristalstært vatn þrisvar
sinnum til þess að þvo eldbrunna
skúmskorpuna af augum sér, og
hinn ihugmynda auðugi prestur
heimfærði þessa líkingu upp á sálir
mannanna og endurfæðing hins
andlega lífs þeirra. Léttúðin var
horfin úr huga mér — eg fann til
þess að það sat illa á mér að henda
gaman að þessum manni eða
aumkva hann. Hann var draum-
sjónamaður (ein Traumer). Já,
sálar draumsjónamaður.
Eg sjálf á syni og eg skil hugs-
analíf uppvaxinna drengja. Eg
virti prestinn unga nákvæmlega
fyrir mér og komst brátt að þeirri
niðurstöðu að hann væri meira en
draumsjónamaður.— Hann var
partur af geni líflsins sjálfs —
maður sem var fær um að slétta
úr hrukkum sálnanna sjálfra, því 1
hjarta hans sló æð sú, ©r sam-
stemd var við hina þungu ógæfu
meðborgara sinna og sálu hans
iblæddi út af sorgunum, sem nístu
ihjörtu mannanna. Hann reiddi sig
á segulafl sannleikans til þess að
ná til hjartna safnaðarfólksins og
hugsjónir fegurðarinnar til þess
að lyfta þeim upp í ljóssins heima
í mynd arnarins. Þegar guðs-
þjónustunni var lokið, fór eg heim
þangað sem eg gisti í bænum og
breytti söngskránni, sem eg hafðl
útbúið fyrir söngsamkomu mína.”
Svo brosti hún og þagði dálitla
stund og hélt svo áfram: “En eg
komst í hinn mesta vanda þegar
eg fór að syngja fyrir þetta fólk.
Eg hafði valið sum af erfiðustu
lögum meistaranna til að syngja.
En persóna sú, sem lék undir fyrir
mig var ekki vön við sum lögin. Við
vorum úti undir beru lofti og sú
eina ibirta sem við höfðum var
birtan frá tunglinu, |Sem var i
fyllingu. En alt í einu kom stórt
svart ský á milli þess og okkar,
svo maður sá ekki handaskil og eg
varð að ljúka söngsamkomu minni
án undirspils.
“Hvað sunguð þér?” spurði eg.
“Eitthvað eftir Richard Straus?”
“Eg syng aldrei neitt eftlr
Richard Straus ^ eg get komist hjá
því, mælti Mme Schuman Heink
með þótta,svip. Eg er of gamaldags
til að geta metið ihann, og það værl
lýgi, ef eg segði að mér þætti nokk-
uð koma til hans undarlega há-
vaða!
Eg er hvorki upp með mér, né
heldur vanvirði eg mig fyrir að
viðurkenna, að eg hefi opið eyra
fyrir ibumbu þeirri, sem þessi und-
ursamlegi hávaði vorra tíma er
foarinn á í stað hugljúfs samræmis
og eðlilegs hljómfalls. Já, og jafn-
vel meira. í öllum þeim samsetn-
ingi finst mér eg heyra votta fyrir
hljómþýðleik í mélodíu og raddskip
un. Þessvegna þrátt fyrir almenn-
ingsálitið mundi eg halda uppi vörn
fyrir hina deyfandi villulhljóma
sönglistarinnar eins og hún er v
í dag. — Eg hefi gert það, eða
reyndi það á hógværan hátt, en
það hafði lítil áhrif. "En hafið
þér sungið mikið af Straus? —
Máské ef—” lengra koipst eg ekki,
því Mme Schuman HJeink greip
fram í. “Mér hefir verið varpað
til jarðar, og verið fótum troðin
fyrif þann mann,” Svo sagði hún
eftirfarandi æfintýri, sem hún lenti
í á samkomu, sem haldin var í
minningu um þann mann í Cin-
cinnati.
iSamkomusalurinn var þétt skip-
aður fólki, og eins og þá átti sér
stað, voru sæti sett á leiksviðið
þegar sæti þrutu annarsstaðar i
húsinu. Það var gert í þetta sinn
og á meðal þeirra sem þar sátu
voru tvær miðaldra konur úr nær-
liggjandi bæjum.
Svo hófst samkoman. Homleik-
araflokkurinn byrjaði að spila.
Mme Schuman . Heink beið eftlr
því að, að henni kæmi, sat á stóli
og var að<hugsa um hvað andi
Wagners yrði að líða við að bom-
ast að raun um að þessi nýi geni
var um það, að ýta honum út í
skuggan til foversdagslegu mann-
anna, sem hann mundi setja þá á
bekk með, svo sem Handel og
Mozart.
Alt í einu hvein í hljómdiskum
orgaði í foassalúðrunum og rumdi
í bumlbunni og eldtunguir frá vír-
um og iraflömpum læstu sig út um
húsið. Konurnar, sem á leiksvið-
inu sátu, héldu að kviknað hefði I
leikhúsinu og hlupu upp til handa
og fóta að bjarga sér, og í fátinu
sem á þær kom ruddust þær á stól-
inn, sem Mme iSdhuman Heink sat
á, ruddu hönum um og ultu ásamt
henni á gólfið, og á meðan að þær
voru að reyna að komast á fætur
þá heyrði Mlme Schuman Heink að
hoirnleikaraflokkurinn gaf nótu þá
sem hún átti að byrja að syngja:
“Svo eg brölti á fætur eins fljótt
og eg gat,” sagði hún og fyrsta
sinnið á æfinni fór eg að hugsa
um föt mín og útlit. PiLsið, sem eg
var í, hafði rifnað í þvögunni, sem
eg lenti í ,en eg nældi það saman
með hárnálum, svo þegar eg fór að
syngja, þá duttu hámálarnar úr
hárinu á mér ýmist ofan á gólfið
eða þá niður á hálsinn á mér, eða
á blaðið sem eg hélt á í hendinni.”
Eftir því sem mér tókst söngur-
inn klaufalegar eftir því virtust
hárnálarnar forynja örara og fólk-
inu þykja meira til mín koma í
Straus' listinni. Guð minn góður!
Það var furðulegur leikur alt sam-
an. Hljóðfærin duttu hvert ofan a
annað, fólkið og hárnálarnar, alt
var að kútveltast. Aldrei frá því eg
í fyrsta ,sinn kom opinberlega fram
í konunglega leikhúsinu í Dresden
og ti'l þessa dags og foefi eg nú
sungið opinberlega í 47 ár hefi eg
séð slíkt umrót eða heimsku og
fram fór á þessari IStraus minn-
ingarsamlkomu í Cincinnati.
Svio fór hún fljótlega yfir at-
burðina í sambandi við hið opin-
berlega æfistarf sitt.
Seytján ára gömul hóf hún söng-
starf sitt í konunglega leikhúsinu
í Dresden þar sem foún söng þá i
fjögur ár og gekk í lið með Ham-
fourg Municipal leikfélaginu. Til
Ameríku kom foún árið 1898. En
árið eftir fór hún aftur til Berlín,
en réði.st skömmu seinna aftur til
Ameríkuferðar og söng þá í fjögur
ár við Metropolitan opera-leikhús-
ið í New York. Eftir að tími sá var
liðinn, sem foún var ráðin við
Metropolitan leikhúsið söng hún í
“Comic operum” og fyrir tíu ár-
um síðan foætti hún algjörlega við
að syngja á leikfoúsum í Wagners
óperum, sem hún hafði getið sér ó-
dauðlegan orðstýr í. Síðan foefir
hún aðeins sungið á söngsamkom-
um sem hún hefir aðallega foaldið
í Ameríku, þar sem hún foefir átt
heima í tuttugu og sex ár.
Mme Schuman Heink gerir ráð
íyrir að ferðast um alla Ameríku
til minningar um að foún hefir
sungið opinberlega í fimtíu ár og
hefir hún áformað að heimsækja
hvert það pláss, sem hún hefir
áður sungið í. “Og sumstaðar,”
sagði ihún þegar hún var að tala
um vesturlandið gisti eg á foótel-
um, sem hafa öll ný-tísku þægindi,
þar sem eg áður svaf í kofum, sem
hitaðir voru upp með eldavélum,
eða í tjöldum þar sem hárfléttan á
Kínamönnunum stundum irakst i
ógáti ofan í súpudiskinn, um leið
og þeir réttu mér hann, en mest
var þó um að súpan var góð.”
Mikið hefir verið ritað um Mme
Scfouman Heinkj, sem móður og
fanst mér því ekki úr vegi að nefna
sonu hennar þrjá, tvær dætnr og
einn uppeldis-son.
“Hví fougsa menn svo einkennl-
lega um mig fyrir þá skuld að eg
er móðir? spurði Mme Schuman
Heink. “Gæti eg sungið ef eg að
eins þekti gleði og hrygð móður-
innar af sögu sögn ? Gæti eg sung-
ið hljómþýtt barnamál, sem snertl
hjörtu mannanna ef eg þekti ekki
hættu þá sem bamaveikinni er
samfara eða óróa þann sem kirtla-
veikin foefir í för með sér?
Gæti eg vitað fovernig að hjarta
heimsins væri, ef eg foefði ekkl
svæft það á öirmum mér. Hjarta
heimsins er í mínum hug barnið.”
Rétt um leið og hún sagði þetta
var herbergisdyrunum lokið upp
og Ferdinand sonur Mme Schuman
Niðurl. á bls. 7.
Þakkarávarp.
í tilefni af fráfalli dóttur minn-
ar elskulegu, Ingunnar Maríu, Mrs.
Chris. ólafsson, vil eg votta mitt
innilegasta hjartans þakklæti öll-
um þeim foinum mörgu vinum, er
fyr og síðar reyndust henni vel.
Sérstaklega þakka eg af hrærðu
hjarta, þeim Mr og Mrs. H. S.
Bardal og Miss Guðrúnu Sigurðs-
sön, er reynst hðfðu ávalt henni
og mér, sem kærleiksríkt velgerða-
fólk. Einnig þakka eg öllu því góða
fólki er sýndi henni ástúð og um-
hyggju í banalegunni og foeiðruðu
útför foennar með návist sinni. Bið
eg algóðan guð að launa því öllu
af ríkidómi sinnar náðar, er mest
á reynir.
Mrs. Guðrún Olson.
móðir hinnar látnu.
HÉR FÆST BŒÐI GŒÐIOG ÞJÓNUSTA!
lagði handlegginiPutan um mig og j sá þar Hifandi var kónguló og
benti með hinni hendinni upp í | grænleit slanga, sem lá og bað-
loftið og sagði: “Lítið þér á” Eg
litaðist um. Þeim megin við ána,
sem New Jersey bærinn er sá eg
aði sig í sólskininu í kirkjuglugg-
anum og eg hugsaði með sjálfri
mér. Hefir maðurinn engan
krossmark rísa upp í þokukendrl J smekk fyrir því kátbroslega? En
fjarlægð. hann var ungur, á aldur við hann
Með armlegg listakonunnar ut-! Ferdinand minn svo eg fyrirgaf
an um mig, sem hún dróg að sérhonum og ekki aðeins fyrirgaf eg
og þrýsti mér upp að móðurhjart- foonum heldur fanst mér mig langa
f
t
t
<♦
f
t
t
T
f
t
t
♦;♦
í okkar
8 Service Stöðum
No. i Cor. Portage og Maryland
No. 2 Main St. á móti IJnion járn-
brautarstöðinni.
No. 3 McDermot og Rorie Street
á móti Grain Exchange
No, 4 Portage Ave. og Kennedy
No. $ Rupert og King, bak við
McLaren Hotel
No. 6 Osborne og Stradbrooke St.
No, 7 Main St. North & Stella Ave
No. 8 Portagq Ave. & Strathcona
Veitið Bílnum Tœkifœri.
Byrjið nú þegar og látið oss hreinsa
gömlu olíuna og fituna úr bíl yðar.
Loftþrýsting ókeypis
Fjórar loftlínur á hverri 6töð, 1 50 pd
stöðug loftþrýsting.
Alemite Service
#
Byssur með 5000 punda þrýstingi,
gera oss kleift að hreinsa bíl yðar á
fám mínútum.
Grease Rack Service
Olíunni skift á ifáum mínútum.
“Distilled” vatn ókeypis
alt afvið hendina fyrir Batteríið

6é
ELECTRO GASOLINE
99
Best by Every Test

Prairie City Oil Company
Áðal Skrifstofa: 601-6 Somerset Block,
WINNIPEG, MAN.
♦*♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦;♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦ ♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦v v v >■
i
|
T
t
t
X
t
t
♦;♦
f
t
t
t
t
t
♦♦♦