Lögberg


Lögberg - 04.12.1924, Qupperneq 4

Lögberg - 04.12.1924, Qupperneq 4
LöGBERG, I fMTUDAGTNN 4. DESEMBER. 1924. y#«#«#«^#<#^^^*#'#»^#^#^>#>#^#>#^>##^>##>##»#^>#>#^^#><»#>#«##^'#v##»#»^^*'* , Xogbcrg Gefi8 út hvem Fimtudag af The Col- umbia Press, Ltd., (Cor. Sargent Ave. & Toronto Str.. Winnipeg, Man. TalMÍmari N-6327 04 >'-6328 JÓN J. BILDFELL, Editor Utanáskrift til blaðaina: TIJE SOLUMBIA PRESS, Itd., Box 317Í. Wlnnlpog, M*H- Utan&akríft rítstjórans: EDlTOII LOCBERC, Box 3172 Wlnnipsg, IRan. The '‘Lögberg” la prlnted and publlshed by The Colurabia Presa, Limited, in the Columbia Building, 6S5 Sargent Ave , Wlnnlpeg, Manitoba. Feykilegt málæði. I síðustu Heimskringlu hefir ritstjóri þess blaðs ritaS sex dálka langloku, út af athugasemd, sem vér gerSum viS hneykslisgrein, er hann reit í blaS sitt, sem út kom 12. f. m., þar sem að hann veitist sérstaklega aS þjóðinni brezku og bendir op- inberlega á hana sem sérstaka hræsnisþjóS—þjóð, sem níSst hefir á friSsömu fólki og svift þaS efnum, og líka lýsa yfir því, aS stór hópur kristinna manna í Ameríku séu erkihræsnarar fyrir yfirlýsinguna, er kirkjudeild þeirra gjörSi í sambandi við stríS. Satt aS segja gátum vér ekki varist því aS brosa, þegar vér vorum aS lesa málæSi þetta, sem fram er sett meS furSulegum rembingi, eins og þeim mönnum er titt, er sjálfsálitið hefir blindaS. Og vér lásum og lásum alla þessa sex dálka, án þess aS finna minstu tilraun geröa til þess, aS sanna illkvittnis- áburSinn á Englendinga, né heldur til þess að færa rök fyrir hræsnis-kærunni á hendur kirkjufólki því í Ameríku, sem fyrir bægslinu á ritstjóranum varS, sem reyndar var ekki aS búast viS, þvi í hvorugu til- fellinu er ritstjórinn fær um aS standa viS stór- yrSi sín. En í staS þess aS sanna, að þeir menn, sem þessa yfirlýsingu gerSu, hefðu verið hræsnarar, það er, aS þeir hefSu ekki meint þaS, sem aS þeir sögSu—meint aS vinna aS góðvild og friSi á meSal manna, þá prent- ar hann upp yfirlýsingar, sem tvær af þessum kirkju- deildum gerSu, fórnar upp höndum og hrópar: “sá sem ekki fær séð mismun á einlægninni, sem felst á bak við þessar tvær yfirlýsingar, sá maður er ekki kominn langt fram yfir stafrófskveriS.” ÞaS er ekki um neinn skilning, eSa misskilning á yfirlýsingu tveggja eSa fleiri trúarbragSafélaga að ræSa i þessu sambandi, á milli vor og ritstjóra Heimskringlu, heldur um þaS, hvort stór flokkur kristinna manna i þessu landi séu erki-hræsnarar, sem aS “gyðja réttlætisins spýti út úr munni sínum á öllum timum með viðbjóSi”, fyrir þaS, aS þeir vildu frið á öllum tímum, en aS eins heiSarlegan friS. Vér sögSum, að fyrir þá yfirlýsing, eSa réttara sagt fyrir þá afstöSu sína, þyrftu þeir ekki aS vera hræsnarar, og viS það stöndum vér enn. Hræsni er það, þegar menn látast vera þaS, sem þeir ekki eru, og leitast viS aS villa samferðamönnum sínum sjón- ar á sjálfum sér. Ef því þa'S hefir verið einlæg meining þeirra manna, sem yfirlýsingu þá gerSu, sem hér um ræSir, — aS vilja ekki taka þátt í neinum ó- friði, nema um sjálfsvörn væri aS ræSa, eða leysa undirokaða bræður þeirra úr viSjum, þá er ekki um neina hræsni að ræSa frá þeirra hálfu, heldur einlæga skoSun þeirra á friSarmálinu, þó sú skoSun sé á ann- an hátt, ef til vill, en skoðanir annara. ÞaS að annar kirkjuflokkur, Meþodistarnir, gengu lengra i friðaráttina, í yfirlýsingu sinni, sann- ar engan veginn óeinlægni hinna eSa gefur ritstjóra Heimskringlu rétt til þess aS brennimerkja þá sem erki-hræsnara. Vér efumst satt að segja stórlega um, aS Meþodistarnir mundu standa við þessa yíir- lýsingu sína, ef á reyndi. Sjálfsvamartilfinningin er sterk hjá öllum mönnum—hjá öllu því, sem lifir, frá hinni lægstu lífstegund til hinnar æSstu. Og vér teljum óliklegt, aS nokkur mannrola sé til, sem ekki reynir aS verja líf sitt og sinna, ef á það er ráSist,— jafnvel ekki ritstjóri Heimskringlu, hvaS svo sem menn segja í daglegu tali eða yfirlýsingum sínum á mannfundum. Og þá er eins heiSarlegt fyrir menn aS viðurkenna þann sannleika, það lifslögmál, eins og ekki. Þá komum vér aS hinu aSal-atriSinu í þessu skrifi ritstjórans—meSferð Englendinga á Indíánun- um í Canada og Búunum í SuSur-Afríku, sem í fyrri grein sinni aS ritstjórinn gefur til kynna, að ekki hafi veriS mjög glæsileg, en í þeirri síðari, að þeir hafi þó fariS “skárst” meS þjóðir þær, sem þeir hafi rekiS undir sig”! Og þetta “skársta” er, aS færa Búana, “friSsama bændur úr sauSargærunni”—fletta þá eignum. Það, samkvæmt staShæfingum ritstjórans, var aðal ástæðan fyrir BúastriSinu og afskiftum þeirra af málum Búanna í SuSur-Afríku, og til sönn- unar máli sínu tilfærir ritstjórinn ummæli þau, er Gladstone lét sér um munn fara í kosninga-bardag- anum á Englandi 1879: “Þó þessi fengur fland Bú- anna í SuSur-Afriku, sem þá var búiS aS leggja und- ir brezku krúnuna með þingsamþykt Búanna sjálfra) væri jafn-verSmikill og hann er verSlítill, þá 'myndi eg samt hafna honum, af því aS hann væri fenginn með ráSum, sem setja smánarblett á skapgerð þjóð- ar vorrar.” Þetta er talaS í kosningahríSinni 1879. En áriS 1880 er Gladstone kominn til valda á Eng- landi og þá leita þeir Kruger, sem var la|unaSur starfsmaður brezku stjórnarinnar, og Joubert, beint til Gladstones í sambandi viS þessi uminæli hans, og frá svari hans gleymdi Heimskringla aS segja. En þaS var: “að réttarbætur þær, sem þið biSjið um, et fljótast og auSveldast aS veita Transvaal innan SuSur-Afríku sambandsins.” Þessi tilvitnun í ummæli Gladstones í Heims- kringlu sanna því ekki neitt, annaS en það, aS skoSun hans á málinu hafði breyzt, eftir að hann var orðinn forsætisráðherra Breta—hafSi kynst málinu betur og bar ábyrgSina á gjörSum stjórnarinnar í þvi; og gefa þau ummæli Heimskringlu því engan rétt til þess aS fella stóradóm yfir Englendingum í sambandi viS BúastríSið. Ummæli Heimskringlu ritstjórans um tildrögin aS BúastríSinu, eru bamsleg tilraun til þess að villa mönnum sjónar á sannleikanum í því máli. Hann heldur fram, aS Jameson uppreistin 1895 hafi verið upptökin, og ber fyrir sig ummæli sagnritarans Frank R. Cana (ekki Frank R. Cane, eins og ritstjóri Heimskringlu kallar hannj. En Frank R. Cana hef- ir aldrei sagt neitt því líkt. Hann þvert á móti bend- ir á, aS áður en sá atburgSur kom fyrir, hafi rótgróin óvild átt sér stað á milli Búanna og Útlendinganna, sem þeir svo kölluSu. AS Búarnir hefSu veriS búnir aS ganga á hendur Englendingum meS þingsamþykt 1877. Búnir að neita aS borga skatta, sem var or- sökin aS hinum svo nefnda Majuba Hill bardaga 1880. Kruger forseti var búinn að lýsa yfirf því ,1892), þrátt fyrir tillögur Kotze dómara, aS hann skyldi aldrei veita útlendingunum “neina réttarbót, eSa breyta um stefnu sína gagnvart þeim”, og bætti við: “Látum nú skrugguna skella”, þrátt fyrir þaS, þótt þessir útlendingar borguðu meira en þrjá- fjórSu af öllum tekjum Transvaal, og að þeir væru í nokkrum meiri hluta, og hann bendir og á, aS þegar 35,000 þessara útlendinga sendu bænarskrá til Trans- vaal þingsins í ágúst 1895 ("þremur mánuSum áSur en Jameson uppreistin hófstj, um jafnfrétti í lands- málum, þá var þaS eina svariS sem þeir fengu, að einn af þingmönnum Búanna hrópar á þingfundi: “Látum útlendingana koma og berjast fyrir rétti sínum, ef þá vantar hann.” Nei, vér tökum þaS aftur fram, í nákvæmu samræmi við niSurstöSu' sagnritarans Frank R. Cana, aS framkoma Englendinga í sambandi við þessi Búamál, gefur hvorki ritstjóra Heimskringlu, ' né neinum öðrum rétt til þess aS benda á þá sem svörtu sauSina, en Búana sem hvíta Engla í sambandi viS þau viSskifti. Á tveimur orSum, er vér notuSum í svari voru, hneykslast ritstjórinn mjög. AnnaS þeirra er “Volksraad”, sem meinar á íslenzku fólksráS. ÞaS fanst oss geta vakiS misskilning hjá sumu fólki, því oft er talaS um stjórnarráS, sveitarráS, leyndarráS o. s.frv. En ekkert af slíkum ráSum er hér átt viS, og notuSum vér því orSið þing til skýringar.— Hitt orð- iS er “uitland”. Útlendingarnir í Transvaal voru nefndir “uitlanders”, eins og ritstjórinn segir, en landsvæði þaS er þeir bygðu, var stundum nefnt land útlendinganna (Uitland), og var orSiS notaS af oss í þeirrri merkingu aS eins, og er ritstjóranum meir en velkomiS aS henda gaman aS þessu, ef hon- um skyldi vera þaS hugarfró. < Um illa meSferð Englendinga á Indíánum hér í Canada, þarf ekki að rita langt mál. Ritstjórinn hefir aS eins boriS þá sök á Englendinga, en ekki reynt meS einu einasta orði, til þess aS sanna þá stað- hæfingu, sem ekki er heldur aS búast viS, því þeir, sem lesiS hafa sögu Canada, vita, aS slíkur áburSur er út í bláinn—vita, aS á tímabili því, sem stjóm Canada var í höndum Englendinga, var svo langt frá, aS þeir færu illa með þá. Þeir þvert á móti leiddu í gildi lög til þess að vernda þá og eignir þeirra fyrir möngurum, sem vildu ásælast lönd þeirra. Ritstjóra Heimskringlu þykir furSuIegt, að vér skyldum segja, aS hvorki hann né aSrir ættu að “sverta Breta um skör fram”, og finst, aS þar með sé gefiS til kynna, aS dálítiS megi þó sverta þá. Og bætir svo viS: “Flatara höfum vér aldrei séS falliS fram í auSmýkt.” Vér fáum ekki séS, aS hér sé um neina auðmýkt að ræða. Með því, sem sagt er, er aS eins um þaS að ræSa, aS láta Erlglendinga njóta sannmælis—segja satt frá hinni björtu og lika hinni dökku hliS þeirrar þjóðar, eSa hvaða þjóSar sem um er aS ræða. En ef þar er einhverju bætt viS, eins og ritstjórinn gerði viS hina dökku hliS Englendinga að því er hún snerti Indíána í Canada og Búana í Suður-Afríku, þá er þaS um skör fram, og mundu allir algáSir menn hafa getaS skilið þaS, aðrir en ritstjóri Heimskringlu. Ritstjóri Heimskringlu segir í þessari grein sinni, aS vér höfum aS fyrra bragSi gjört tvær til- raunir til þess aS stimpla sig sem “landráSamann”. Þetta eru eins mikil ósannindi, eins og nokkur maS- ur getur látiS út úr sér. Ritstjóri Lögbersg hefir aldrei stimplaS hann sem landráðamann. Vér höfum aS eins svarað tveimur níSgreinum, sem ritstjóri Heimskringlu hefir ritaS. Annari um Canada; hinni um England. AllmikiS af niSinu um Canada át hann ofan í sig aftur og baS velviröingar fyrir, og var þaS drengilega gert. En þá var hann nýtekinn viS ritstjórn Heimskringlu. .Nú er eftir aS vita, hvaS hann gjörir í sambandi viS þetta niS sitt um Englendinga—hvort aS vera hans við blaSiS hefir haft sömu áhrif á hann og sagt er að hinn líSandi timi hafi á heiminn—aS hann hafi farið versnandi— svo mjög, aS hann kunni ekki lengur að blygSast sín. Bækur sendar Lögbergi. 1. Hafræna. SjávarljóS og siglinga. SafnaS af GuSmundi Finnbogasyni. FélagsprentsmiSjan. Reykja- vik. 1923. ÞaS fyrsta, sem oss kom í hug, þegar vér fórum aS blaSa í þessari bók,' sem er 286 blaðsíSur auk for- mála, skýringa og registurs, var: Hvernig stendur á því, aS engum skyldi hafa dottið í hug að gefa út slíka bók áSur ? Bók. þar sem dregið er saman í eina heild, þaS sem íslendingar hafa sungiS um hafiS—hafiS, sem þeir frá alda öSli hafa átt svo mikiS af lifsforSa sínum undir; hafiS, sem seitt hefir svo marga af hraustustu sonum þjóðar vorrar til sín, og aldrei skil- aS aftur; hafiS, sem hefir breitt sig við fætur þjóðar- innar íslenzku síSan hún varð til, spegilfagurt og blítt eSa úfiS og ægilegt, og vaggaS hinum veiku fiskiför- um þeirra á brjóstum sér, eSa aS haföldurnar hafa hent þeim á milli sín eins og leiksoppi. ÞaS er því sízt aS furSa sig á, þó hafiS hafi sett innsigli sitt óafmáanlegt á sálir Islendinga, þó að niS- ur þess brjótist fram í bókmentum þjóðarinnar, en einkum í ljóöum skáldanna, því hann er orÖinn partur hinnar íslenzku þjóðarsálar. Bók þessi, þar sem mikiS er af ljóSum þeim, er um sjóinn og sjóferÖir hafa veriÖ ort, er því kærkom- inn gestur. Ekki aS eins fyrir þaS, aS með útgáfu hennar er svo og svo mikiÖ af slíkum ljóSum dregiS saman á einn stað, þar sem menn geta átt aðgang að þeim og látiS sálir sinar dreyma viS brimniðinn, haf- rænuna og sólgylt segl. Heldur er hér um aS ræSa safn af snildarlega kveÖnum stökum og kvæSum, sem áÖur hafa ekki verið prentuS, en lifaS hafa á vörum og í minni þjóSarinnar, og svo kvæSi og ferskeytlur, sem fáir munu hafa haft hugmynd um áSur. Höfundurinn byrjar bók þessa meS sýnishorni frá fyrstu tíð, teknu úr Völsungakviðu, og heldur svo á- fram mann fram af manni, ár fram af ári og öld fram af öld„ og er lesturinn svo hugðnæmur, aS hann heldur manni föstum og bergmálar í sál manns svo aS maður getur naumast slitið sig frá honum — frá hinu volduga máli þeirra Egils Skallagrímssonar, Sturlu Þórðarsonar, Snorra Sturlusonar og fleiri af snillingunum fornu og nýju. Hve oft hafa ekki sorgartilfinningar þær, sem lýst er í þessu erindi úr Víglundar sögu, hreyft sér í hjörtum Islendinga:, “Eigi má eg á Ægi ógrátandi líta, sízt er málvinir mínir fyr marbakka sukku; LeiSr er mér sjávar sorti ok sogandi bára, heldur gjörSi mér haröan harm, í unna farmi.” Þá er haldiÖ áfram röSinni fram eftir öldunum, og ber margt á góma—ótal myndir sýndar af viður- eign Islendinga viÖ sjóinn.. Vér tökum hér af hapda hófi tvær vísur, eftir Árna Þorkelsson frá Meyjar- landi í Hegraþingi, 1730: “SkúmaSi froða skeiðum á, skall á súðum alda, reisti boða bylgjan há og bauðst að troða land upp á. GrenjaSi úSur, glotti mar, geisaði norSan Kári, orgaði lúSur Ægis þar, ógeSprúöur nokkuð var.” Kafli sá, er flytur sjávarljóð hinna síðari tíma skálda, er fjölbreyttur og auSugur. Margt er þar af kvæÖum, sem áður voru á hvers manns tungu, eins og “Heyrið morgunsöng á sænum” eftir Steingrím Thorsteinsson. En þar er líka margt af fallegum ljóSum, sem alþjóS hafa ekki veriÖ áSur kunn, svo sem “Sumarnótt” eftir Ólöfu SigurSardóttur; þar stendur þetta: “Sezt í rökkurs silkihjúp sæll og klökkur dagur. Er aS sökkva í sævardjúp sólar nökkvi fagur. Fjöru boga bröttum í bárur soga, renna. öll í loga eru ský, áll og vogar brenna. I logni bátur, létt sem ský, líður státinn, hraður. Þar er káta æskan í, ómar hlátur glaður.” KvæSi eftir Herdísi Andrésdóttur, sem heitir: ‘,‘Ein á bát”, — / • “Eg hefi fengið af því nóg, oft meS sára lófa, úti á lífsins ólgusjó ein á báti að róa. Sjaldan hefir lognblíð lá létt á þreyttum mundum, þaS hefir gefið oftast á og yfir gengiS stundum.” I kvæði eftir Ólínu Andrésdóttur stendur þetta: “Gyllir sólin sumar rík, sveipast ró um Faxavík, Esjan glóir gulli lík, GleÖi bjó mér fegurÖ slík. BreiSa fyrst í firðinum fékk eg vist á ,bátunum, hjá afla þyrstum þrekmennum, þrauta og lista formönnum. Öllum stundum starfsamar, styrkum mundum konurnar ýttu á sundin ára mar, ösluðu og bundu sáturnar. Slíkur skáldskapur er bókmentalegur gróöi. HvaS skyldi íslenzka kvenþjóðin eiga mikiÖ af honum í huga sér og minni? LjóS eftir vestur-islenzku skáldin, þá Stephan G. Stephansson og Kristinn Stefánsson, eru í bók þess- ari, ásamt stöku eftir séra Adam Þorgrímsson, er svo hljóðar: “Upp viS dranga, hnjúk og hól hallast langir skuggar; rjóð á vanga runna sól Rán í fangi huggar.” Siðasta vísan í bókinni er eftir GuSmund Frið- jónsson og hljóðar þannig: “Þar til hinsti dagur dvín, djörfum huga, gljúpri sál Rán og Ægir syngja sín SólarljóS og Hávamál.” Um valiS á þessum ljóÖum mætti rita langt mál. Sumum kann að finnast, að ýms af kvæÖunum heyri sjávarljóðum ekki beint til, svo sem “Skilmálarnir” eftir Þorstein Erlingsson; “KirkjugarSsvísur” eftir Grím Thomsen, og fleiri kvæði, sem eru aö eins lík- ingarmál, en ekki beint sjávarljóð, og finst oss sú at- hugasemd á nokkru bygS, jafnvel þó aS hafiS eigi svo stórt itak í sálarlífi þjóðar vorrar, aS niSur þess heyr- ist í hjartaslætti hennar og brimhljóSiS í orðum hennar. Frágangur allur á þessari <bók er hinn prýðileg- asti, og bókin sjálf hirj eigulegasta—ókjósanlegasta jólagjöf, sem hægt er að gefa, aS minsta kosti hinni eldri kynslóS íslendinga. Hún er til sölu hjá bók- sala Finni Jónssyni, 666 Sargent ave., Winnipeg, og kostar í fallegu bandi $2.75. mmmm mmmmm | Ein ! fæða frægasta kraftgefandi Ljúffengt með hvaða rétti sem er. The Canada Starch Compnay, Ltd. J AFnciid oi ihcFamilv 80 áraminnmg K.F.U.M. “Kristel. Dagblad” í Rhöfn flutti nýlega grein, skrifaða í Lon- don, um þessa 80 ára minningu, og er <hún hér lauslega þýdd. “Föstudaginn 6. júní síðastl. voru 80 ár liðin frá því er fyrsta K. F. U. M.-félagið var istofnað hér í London. Við þsisa hátíð var í raun og veru ekkert óvenjulegt hér innan K. F. U. M., annað en hátíðlegur dagverður og guðsþjónusta í St. Pauls dómkirkjunni, sem er i grend við dvalarstað stofnanda K. F. U. M., Sir George Williams —• og ,svo óvænt heimsókn vinar vors, séra Friðriks Friðrikssonar frá íslandi, er ikom tiil London vegna minningardagsins. En víst mun dagjsins hafa verið minst af ungum og gömlum í hin- um mörgu félögum út um ailan heim er vita sig vera í þakkarskuld við hinn ágæta ibrautryðjanda æskulýðssarfseminnar, sem fyrir 80 árum gekk sjálfur Guði á hönd og Ihóf sitt mikla og göfuga æfi- starf: «ð leiða unga menn til Jesú Kri/sts. Einkunnarorð George Williams var alla æfii þetta: “það, sem ium er að gera, er ekki hve lítið — heldur hve mikið við getum gert fyrir aðra.” Sjálfur lifði hann bænarlífi með Guði. Og stöðugt minti hann vini sína í K. F .U .M. á það, að í öllu starfinu fyrir æsku lýðinn ætti bæn og biblíulestur að vera fyrsta atriðið. G. W. var ekk! fræðari eingöngu; hann fylgdl Meistara sínum, sem um var sagt: “iHann gekk í kring og gjörði gott.” Og það gjörir K. F. U. M. enn í dag. / “K. F. U. M. er ekki skemtifélag, heldur starfshreyfing,” sagði G. W. — “ekki að eins heimili fyrír unga menn, heldur krossferð” — og þannig er það nú um allan heim. Upptök hreyfingarinnar urðu í Bridgewater í London, er 16 ára piltur kraup á kné bak við búðar- borð, þar sem hann var lærisveinn, og gaf Guði hjarta sitt. Þetta var 1837. En 6. júní 1844 var fyrsta félagið stofnað í London, og skömmu seinna í öðrum borgum og úti um land. Aðalstöðin var í Ald- ersgötu, þar sem fyrsta félagið varð til. í Ástralíu og Nýja-Sjálandi festi K. F. U. M. rætur 1853. Árið 1855 var fyrsta alþjóðaþingið haldið í París. Voru meðlimir þá orðnlr 28.800. — TM Rússlands og Nor- egs kom K. F. U. M. 1865 ,til Ind- lands 1870 Austu.rríkis 1873, Dan- merkur 1878, Japan 1880, Kina 1895. (íslands 1899) o. s. frv. Til hreyfingarinnar teljast nú full 9000' félög með meira en 1,500.000 meðlima. í aðalfélagshiúsi K. F. U. M. í London hangir stór mynd af Ge- orge Wiliams og undir hennír letruð hjartfólgnasta óskin hans: “Þór ungu menn, gefið Guði hjörtu yðar meðan þér eruð á unga aldri.” Og á öðrum stað eru letruð ein síðustu ummæli hans: “Nú er ekki tími til ihvíldar, heldur til baráttu.” Og ennfremur: “Eg fæ yður í hendur arfleiðsluskrá mína — Kristilegt félag ungra manna.” Hvernig föirum vér nú með þessa arfleiðsluskrá? Er það vor heit-. asta ósk og einasta takmark starfs vors, að fá unga menn til að gefa Guði hjörtu sín? Er K. F. U. M. f stiöðugri framsókn að takmarkinu —eða er það aðeins skemtifélag, þar sem nokkrir menn koma sam- an til gleðskapar? — Eg fór út til að sjá, hvernig þessu væri hátt- að hér í London nú að 80 árum liðnum. Ýmsir höfðu sagt mér það heima (í Danmörku), að sitthvað væri að K. F. U. M. að finna; mig langaði mest að leita hins góða. Eg leitaði uppi nokkra af leiðtogunum, — hugði það ráð best til að kynnast starfinu fyrir Guðs ríki. Og eg komst að raun um ,að trú þeirra var Iheit og óskin einlæg ,að fá unga menn til að ganga á Guðs vegum. Eg fór út í borgina, til að kynn- ast starfinu. Kom eg þá einmitt í það félagið, er fyrst var stofnað og ihefir aðsetur sitt í fjölfarnasta viðskiftahverfi Lundúna, þar sem þúsundir ungra mann vinna dag- lega. Það var rétt í miðdagstíman- um, er margir þeirra höfðu stund- ar frí. Stórar götu-auglýsingar voru úti fyrir Ihúsinu og ungir verslunarmenn, með smárit og fundarboð, sögðu þeim er fram hjá gengu, að kl. 1—2 ætti að vera samkoma og bænafundur í “stóra salnum.” Eg fór þangað, ásamt mörgum öðrum. Margir þeiirra voru vanir að vera þar, aðrir höfðu aldrei komið þar áður. Allir fengu hvatningu að skilnaði og vinsam- legt tilboð, að koma á kvöldfund- inn. Eg fór yfir á aðra götu. Þar rakst eg á stóra K. F. U. M. bygg- ingu, er á var letrað: “K. F. U. M. heimili indverskra stúdenta.” Sam feldur straumur ungra, ibrúnleitra Indverja, gekk þar út og inn. Þrír indver.skir framkvæmdarstjórar stjórnuðu starfinu. Og undir eins voru þeir boðnir og búnir að sýna mér bygginguna, en fyrst varð eg þó að borða með þessum brúnleitu herrum indversk hrísgrjón me£j karrí og mangó-ávöxtum. í þes'su félagi voru 509 með'limir, alt Ind- verjar. Fáir þeirra voru kristnir, flestir Múhameðstrúar og Hindú- ar. En heimilisbragurinn var krist- inn. Síðan félagið var stofnað, fyrir fjórum árum, hafa 1600 stú- dentar verið meðlimir þess og ver- ið þar daglegir gestir. Af þeim eru nú 800 horfnir heim til Indlands aftur. Kristnum mönnum höfðu þeir ef til vill aldrei kynst, fyr en þeir hittu K. F. U. M.-félagana í London. Og n'okkrir þeirra gengu Kristi á hönd. — Hver fæir nú met- ið þýðingu þessarar útréttu hand- ar K. F. U. M. í London til ind- versku bræðranna? Ársekýrsla þessarar starfsemi byrjar þannig: “Þegar vér lítum til baka yfir liðna árið, fyllast hjðrtu vor þakklæti til Guðs fyrir það, hve ríkulega hann hefir bless- að alt vort starf,” — og endar á ! Stórkostlegasta gullstáss — ■iiwii ace ! $100,000 SALA $100,000 Nýtísku Kvíta-gulls kvenna úlnliöa úr, sett með 16 stein- um, ábyrgst að öllu leyti. Vanaverð 4 $20,00, Söluverð........1 X • § t) Mitchell-Copp Ltd. 286 Portage Ave. Athugið rafmagns nafnspjaldið !

x

Lögberg

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.