Lögberg - 11.12.1924, Side 3

Lögberg - 11.12.1924, Side 3
/ LÖGBERG FIMTUDAGINN. 11. DESEM3BER .1924. Bls. S SOLSKIN Fyrir börn og unglinga íí, íí íí íí ií !>' ” " !« ” ‘« ” *» *» '« ’í "! '« '« '* '« HHISIHHIglHgBSi- í stórbæ nokkrum bjó fátækur iðnaðarmaður Hinrik Fransson að nafni. Hann var trésmiður og hafði fult) í fangi með að hafa ofan af fyrir sér og sínum. En þetta olli ihonum ekki áhyggju, iþví hann var ungur og heilsugóður og hafði eigi fyrir öðrum að sjá en konu sinni og einu ibarni. Þar að auki kom hjónunum vel saman, og heimilislíf hans var skemti- legt. Á daginn hafði hann að sönnu lítinn tíma til að vera heima, því hann var að smíða úti í ibænum frá því snemma á morgnana þangað til seint á kvöldin, og skaust heim snöggvast til að borða miðdegismat; en þó var hann glaður og ánægður við vinnu sína og hlakkaði allan daginn til þess að koma heim á kvöld- in. 'Háns, unga og ástúðlega kona. María að nafni, hjálpaði honum líka eins og íhún gat til að hafa ofan af fyrir sér. Hún saumaði fyrir aðra, og af því að hún gjörði það vel og var þægileg í viðmóti og kurteis, fékk hún ætíð nóg að starfa. En sökum þess að hún var brjóstveik, sem einatt bakaði henni aodvökunæt- ur, biluðu kraftar hennar oft, þegar hún ætlaði að ljúka við það, sem hún hafði tekíst á hendur. Hún vildi þó láta bera sem minst á þessu heilsuleysi sínu, og þegar hún á kvöldin átti von á manni i sínum, reyndi hún að gjöra stofuna svo viðkunnanlega, sem hún gat, og tók ætíð á móti ihonum með ástúðlegu brosi og Iblíðum orðum. Inga litla var yndi foreldra sinna; |hún var ó- venjulega frítt barn, með stórum dökkleitum augum og nærri því kolsvörtú ihári. Hún var vingjarnleg og auðsveip, þegar farið var vel að henni, en svo áköf og ofsafengin, ef talað var harðlega til hennar, að móðir hennar varð hrædd við það. Ef önnur börn ertu hana upp, sat hún lengi með ekka og gráti, og ekkert gat huggað hana nema blíðleg orð móður hennar. Það var eitt barn, sem Inga aldrei reiddist. Það var fríður, ljóshærður piltur, Viggo Sanding að nafni. Móðir hans var fátæk ekkja og hafði í mörg ár búið í sama húsi og Fransson; Ihún lifði á því, að- þvo fyrir aðra, og þegar þau fluttu þangað, kendi María í brjósti um þennan dreng, «em þá var ungur, en varð þó að vera einsamall heima allan daginn, þegar móðir Ihans var að þvo annastaðar. Hún tók hann þá inn til sín, og meðan hún var að sauma, sat hann hjá henni og lék sér að myndablöðum eða á annan hátt, og var að tala við hana. Þegar Inga litla fæddist, skoðaði drengurinn ihana eins og ibarnaglingur, lék sér að henni og var alt af að hugsa um hana. Honum leiddist alldrei að vagga henni, sitja undir henni, leika við hana og fá hana til að 'brosa. Þegar hún fór að geta gengið og talað, kallaði hún á hann, hvar sem hún sá hann, og rótti að Ihonum hendurnar, og þegar hún fór að ganga í skóla, sat hún löngum í gluggakistunni og var að gæta að því, hve nær Ihann kæmi úr skólanum og þeg- ar eitthvað gekk að henni, þá varð Viggo ætið að hugga hana og hjálpa henni. Þannig leið ibarnæska Ingu þangað til hún var sjö vetra. Þá missti hún leikbróður sinn, því að móðir hans vistaðist sem þvottakona á stórum herragarði og tók Viggo, sem þá var 12 vetra, með sér. Báðum börnunum þótti svo piikið fyrir að skilja, að þau grétu fögrum tárum. ,‘Æ! að eg mætti æfinlega vera hjá þér,” sagði Viggo; “eg skyldi vera góður við þig og láta alt eftir þér. Eg hefi svo oft heyrt hana móður þína óska þess, að þú værir hjá góðum mönnum, því að þá yrðir þú góður og eg síkyldi sí'á um það.” Inga tregaði Viggo lengur en börnum er títt. Um sama leyti fór Maríu að versna hóstinn og 'brjóstþjmgslin og kraftar hennar tóku ti'l að þverra. í skammdeginu um veturinn varð hún að halda kyrcu fyrir, sat hún þá mestallan daginn og hallaði bakinu upp að koddum, sem hin litla dóttir hennar hlóð utan um hana, og þegar voraði, gat hún ekki lengur kom- ist úr rúminu, því ef hún hreyfði* sig, fékk hún éþol- andi hótsaköst. Brjóstgóð grannkona kom á hverjum morgni og hjálpaði til að búa um Ihana og gópa gplf- ið, en hinn tímann lá hún í rúminu og fékk ekki aðra hjálp en þá, sem Inga gat veitt henni. María bar þjáningar gínar með þolinmæði, en þó var það auðséð, að ein'hver kvíði lagðist þungt á hjarta hennar. Sjúkleiki sjálfrar hennar fékk henni þó ekki mikillar áhyggju því hún vissi, á hvern hún trúði, og hlakkaði til að losast við þjáningar líkamans og komast til frelsara síns, sem hún elskaði af öllu (htjarta. En hún kveið fyrir að skilja svo fljótt við barn sitt, og hún var óvenjúlega sorgbitin út af háttalagi manns síns, sem áður hafði verið svo reglu- samur, góður Og ástúðlegur. Hinrik var meinlaus og góðmenni, en táplítill, og hlýddi of-mjíög á fortölur þeirra, sem hann komst í kunningsiskap við. Hingað til hafði kona hans verið stoð hans og verndarengill. Hann gjörði það fyrir hana, að vera iðinn og kappsamur, og til að þóknast henni hélt hann sér frá svalli og solli félaga sinna. Hún hafði líka á fyrri árum fengið hann til að fara með sér í kirkju, en vegna hviklyndiis síns hafði hann þó aldrei með alvörugefni hugsað um guðsorð eða sáluhjálparefni sín. Þessvegna hafði hann engu að treysta og var varnarlaus, þegar sorgir og sjúk- dómar vitjuðu han® og freistingarnar réðuöt á hann. Þegar María varð svo veik að hún gat ekki veitt honum eins fjörugar og skemtilegar viðtökur eins og áður, þegar hann kom heim frá vinnu sinni á kvöld- in, gat ekkert lengur laðað hann að heimilinu og hann fór þá að 'leita sér skemtunar annarstaðar og finna félaga .sína, sem fögnuðu honum vel og fóru með hann á gildaskálann. Þar varð hann stöðugur gestur, og drakk og spilaði á hverju kvöldi fram á nótt. Ein- att kom hann þá svo drukkinn heim, að hann gat varla staðið. Þegar hann var ódrukkinn, grátbændi kona hans hann að hætta þessum ólifnaði, og það leit stundum svo út, sem hann vildi bæta ráð sitt; en þegar hann fann félaga sína, sótti aftur í sama horfið fyrir honum, og hann reyndi til að svæfa sam- visku sína með því að drekka enn meira. Vesalings María sá, að allar Ibænir og aðvaranir sínar voru árangurslausar og gjörðu ekki annað en að fæla hann burt firá Ihenni, svo hún ihætti .seinast að tala um þetta við hann og leitaði sér ihuggunar í foæninni tilí Guðs. Eins og nærri má geta, leiddi örbirgð og volæði af þessu ráðlagi hans; hann drakk upp hvern skilding, sem hann vann sér innn, eða spilaði honum út. María var þó svo heppin, að læknirinn, sem vitjaði hennar tók ekkert fyrir fyrirhöfn sína, heldur útvegaði henni styrk og reyndi á allan hátt til að lina þjáningar ihennar. Einhvern tíma að áliðnum degi sat María upp við Iherðadýnu, ein og hún var vön. Læknirinn hafði þá eftir innilegri ibeiðni hennar sagt ihenni ,að hún, eftir því sem séð yrði, ætti skamt eftir ólifað, og að dauða hennar gæti að borið á hverri stund. Hana langaði nú til að tala við mann sinn og hafði sent eftir honum; en hvorki var hann, né sendimaðurinn kominn aftur. Hún áleit það líka skylldu sína að búa barn sitt undir skilnaðinn, og tók hún þó nærri sér að hryggja þessa litlu dóttur, sem var svo elsk að henni. Inga sat hjá rúmi foennar og var að prjóna. Þá sagði móðir hennar í foálfum hljóðum:, MKom þú nær, Inga mín, og sestu á rúm- stokkinn. Þú veist, að eg þoli ekki aö tala hátt, en eg verð að segja þér notókuð.” Inga stóð upp, kysti móð- ur sína og laut ofan að henni. Móðirin gat með naumindum lagt handlegginn um háls foennar og mælti: “Manst þú eftir því Inga mín! að eg hefi oft talað við þig um dauðann, sem oft aðskilur ástvin- ina?” Inga svaraði “já”, en svo lágt að varla heyrðist. MEn þú veist líka,” mælti móðirin, “að ástvinirnir skilja etóki til fulls, heldur eigum við, ef við trúum á frelsarann, að sjást aftur á himnum.’ 'riíversvegna segir þú mér þetta, móðir mín?” sagði Inga. “Af því að eg vil,” svaraði móðirin, ”að þú hugsir til þess, að Guð getur kállað mig burt frá þér innan skamms, og ef til vill, einhvern þessara daga.” Inga forökk saman, en, móðir hennar hélt á- firam og sagði: “Já, Inga mín! Þú veist, að eg er mjög veik, og þú verður því að venja þig við þá foúgsun, að eg kunni að verða tekin frá þér. En eg get ekki dáið róleg, nema eg viti, að eg muni fá að sjá þig aftur á himnum. Viltu lofa mér því, að þú skulir vera gott ibarn og ætíð elska Guð? Æ, Drott- inn, gef þú henni foið eina nauðsynlega, þá mun henni veitast alt annað gott!” Þá bilaði raustin, og Inga varð hrædd af að sjá þá sinadrætti, sem hún féfek. “Eg skal gera alt sem þú vilt móðir mín!” sagði foún. María beiddi hana nú að iiesa sálm fyrir sig, því næst stundi hún og lá grafkyn svo Inga hugsaði að hún svæfi. Því næst settist Inga niður hjá rúminu, en var orðin svo þreytt, að hún sofnaði, og þégar grann- konan kom þangað að stundu liðinni, fann hún foarnið sofandi og sá, að María var látin. Henni varð þá svo ilt við, að hún ihljóðaði upp, og við það vaknaði Inga, sem Ihugsaði að móður sína vantaði eitthvað, en þeg- ar hún fann að foún var ísköld varð hún hrædd og foörfaði aftur á bak. í sama bili foeyrðist skarkali og hávaði, og einhver kom rambandi upp stigann. Dyr- unum var lokið upp, og maður, setm bjó þar í húsinu og hafði leitað Hinrik uppi, kom inn með hann svo drukkinn, að hann gat varla staðið. Hann hafði víða leitað foans og ioksins fundið hann í afskektu veit- ingahúsi, en Ihaft mikið fyrir að fá hann heim með sér. Þegar Hinrik kom slingrandi inn, stóð grannkon- an fojá-rúminu, og var að hugga Ingu; en þegar hún sá hinn drukkna mann, snéri hún sér til hans og mælti: “Þér farið fállega að ráði yðar; þér hlaupið um allan bæinn og eruð að drekka og sla.rka alla nótt- ina en vesalings konan yðar liggur hér heima og deyr af hrygð og gremju; komið hingað og sjáið, hvað þér foafið gjört; það er ekki nokkurt lífsmark með henni; þér hafið séð um það!” Inga rak upp Ihræðilegt hljóð og fleygði sér grátandi ofan yfir móður sína. Hinrik hneig niður á stól, og hélt foöndunum fyrir augun. Hann varð alt í einu afdrukkinn, stundi þungan og mælti: “Æ María, fyrirgefðu mér.” ókunnugi maður- inn og granntóonan gengu út úr stofunni, og Hinrik varð nú einn eftir hjá líkinu og barni sínu. Sam- viska hans var nú vöknuð og átölur hennar voru ó- bærilegar. Hann hafði foirðast að hugsa um dauðann en gat nú ekki lengur komist hjá því. Hann fór að hugsa um, fovað fyrir sér mundi liggja, hvað um sig mundi verða í dauðanum, og hvort foann þá mundi fá að sjá aftur konu sína. Hann var gagntekinn af angri og ótta, og sat álútur, án þes® að hreifa sig: þá fann foann að lítil hönd kom við öxlina á sér, Leit upp og mæt'titárfullum augum dóttur sinnar. Hann faðm- aði foana að sér, og hún lagði foendur um hálsinn á honum; þá hneigði hann höfuðið og fór að gráta. Ag stundu liðinni kom grannkonan inn og sá, að Hinrik var orðinn veikur, svo hún fékk hann til að foátta. Bráðum snérist sjúkleiki hans upp í tugaveiki og að viku liðinni var Inga búin að missa föður sinn. Inga átti nú iengan að í veröldinni, er skifti sér af henni, eða tæki hana að sér; hún komst því á sveitina og var sett niður hjá verkamanni nokkrum, sem sjálfur átti fjölda barna og varð feginn að fá það, sem gefið var mleð Ihenni. “Það er lítið,’ sagði hann, “en það er föst inntekt og þar sem átta munn- ar eru fyrir, munar lítið um foinn níunda.”: Inga kunni þar mjög illa við sig; hún hafði vanist fámenni og ástúðlegri aðhjúkrun viðkvæmrar móður; nú brá híenni við að koma í fjölmenni til allra ókunnugra. Bóndinn var svo hastur og hrytssingslegur, að Inga varð þegar fyrsta daginn, sem hún var þar, dauð- hrædd við hann, og þessari hræðslu gat hún aldrei síðan útrýmt, með því líka að börn hans voru eins hrædd við hann. Hann yar alllan daginn annarstaðar í vinnu, en þegar Ihann kom heim á kvöldin, stukku börnin laf- 'hrædd út í skot, og urðu að sitja þar grafkyr, því að annars voru þau rekin burt úr stofunni. Konan foans var sú einasta, sem þorði að standa u.ppi í hárinu á honunm, og þar eð hvorugt hjónanna vildi undan öðru láta, voru það stundum ófögur læti, sem á gengu milli þeirra. Fósturmóðir Ingu, sem hét madama Jónsson, var þrifin og reglusöm. Hin stóra stofa, sem var bæði dagstofa og svefherfoergi, var ætíð hrein og þokkalega útlítandi og sömuleiðis eldhúsið, sem var við hiliðina á stofunni, og eins voru börnin vanin á hreinlæti og reglusemi.. En þessi kona var bæði bráðlynd, dutiungafull og ágjörn, og fengu allir sem eitthvað áttu saman við hana að sælda, að kenna á því. Inga var látin ganga í bamaskóla, og þegar ihún kom heim og var búin að læra það, sem foenni var sett fyrir, varð foún að fojálpa fóstru sinni með ýmislegt smávegis, og með ti'lsögn hennar bæði sauma og prjóna, staga og foæta föt. Þannig lærði foún að gjöra fleira en mörg stúlkubörn á hennar aldri læra, en fékk aldrei að ileika sér eða foafa nokkra skemtun.. Þegar hin börnin sáu, hvernig móðir þeirra fór með þetta tökufoam, fylgdu þau hennar dæmi, og voru bæði ertin og ónOtaleg við hana án þess að þeim væri bannað það. Þessi aðbúð apilti geðslagi Ingu. Ákaflyndr hennar, sem móðir bennar hafði verið svo hrædd við, varð nú að sönnu bælt niður með harðri meðferð, en það snerist upp í þrjósku og þverlyndi. Hefði einhver verið góður við foana og talað blíðlega til foennar, þá foefði farið foetur fyrir foenni; en þetta atlæti rak allar góðar og blíðar tilfinningar hennar á flótta. Fyrst framan af syrgði foún mjög foreldra sína, og settist oft á kvöldin út í horn, lét ekki á sér foera, og grét þar fögrum tárum; en húsmóðir hennar rak hana þaðan með harðri hendi, og ávítaði hana svo oft fyrir þetta, að hún foætti því og með tímanum sefaðist söknuður hennar. Þannig óx vesalings Inga upp, þangað til foún var fermd. Þá átti hún að fara í vist; en rétt fyrir krossmessuna var hún ein- hvern dag einsömul iheima, sat við glqggann, og var að keppast við að sauma kjól, sem húsmóðir foennar hafði harðlega skipað henni að flýt sér með, og fara með hann til einhverrar konu, þegar hann væri bú- inn. Alt í einu var hurðinni forundið upp, og inn þusti ung stúlka Emilía að nafni. Hún var einka- dóttir eltókju no'kkurrar, sem bjó skamt þaðan og foafði Inga kynst henni í skólanum. Emilía var léttúðarfull og illa siðuð, en góðsöm og greiðvikin, svo Inga vildi ekki slíta allan kunningsskap við hana. Inga Ihafði oft ámint hana og einkanlega um, að segja ekki móð- ur sinni ósatt um brall og foáttalag sitt, því að Inga vildi alldrei skrökva, þótt foún þannig hefði getað komist hjá refsingu. öðruvísi var Emilíu varið, því að hún hafði frá blautu barnsbeini vanið sig á að skýla yfirsjónum sínum með alls konar ósannindum. Hún þusti nú inn, fleygði sér niður á stól með önd- ina í hálsinum og sagði hágrátandi: “Æ Inga, hvað á eg til ’bragðs að taka? Sjáir þú nú ekkert ráð, þá er eg gjörsmlega farin.” Inga varð hrædd og sagði: “Hvað e.r um að vera?” Þá sagði Emilía foenni — og gat ekki talað nema orð á stangli — að vinstúlkur sínar foefðu svo oft brígslað sér um, að föt hennar væru svo léleg, að þær gætu ekki verið þektar að því að ganga með henni; þessvegna foefði hún látið leiðast til að kaupa marga foluti í skuld, og nú foefði einn búðar þjónn sagt við sig, að ef foún ekki nú þegar borgaði þrjá dali, sem foún skuldaði fyrir kjól, mundi hann kalla hana fyrir rétt. Hún sagðist hafa beðið foann um frest til morguns, en hann hefði þver- neitað því; engin af vinstúlkum sínum vildi lána sér þessa peninga, og ef Inga nú ekki hjálpaði sér, vissi foún ekki hvað úr sér yrði. Inga varð forædd og mælti: “Hefir þú gjört þetta án vitundar móður þinnar?” “Já, vissulega,” svaraði Emilía; “en það er nú ekki tími til að koma með áminningar. Hjálpa þú mér í þetta eina sinn, og eg lofa þér þvi að. verða ráð- settari eftirleiðis. Átt þú ekki peninga?” “Nei,” svar- aði Inga, “ekki nokkurn skilding.” <t‘Á madama Jónsson etóki heldur peninga?,” spurði Emilía; “fovar er hún vön að geyma þá? hún hlýtur þó stundum að eiga nokkra.” Inga svaraði: “Hið litla sem hún getpr sparað af vinnukaupi sínu, hefir hún 1 kistli þarna í dragkistunni og af því að hún hefir fengið mikla vinnu í vor, veit eg að hún hefir lagt eitthvað til hliðar til að kaupa föt íyrir foanda börnunum. En það er svo sem auðvitað, að þú getur ekki fengið hennar peninga.” Það er fljótt yfir sögu að fara. Þegar Inga færð- ist undan að fojálpa Emilíu, hótaði foún loks að fyrir- fara sér og Inga, sem hræddist þessa foótun, lét þá undan. Hún gat etóki fundið lykilinn að kistlinum en þegar hún reyndi lykil, sem gekk að saumastokk hennar, gat hún lokið kistlinum upp með (honum og Emilía fékk þrjá daili. Hún þakkaði og flýtti sér í fourt. Þá fór Inga að hugsa um hvað hún hafði gjðrt. Að sönnu hafði Emilia lofað að borga þessa peninga deginum eftir, ®vo að konan þyrfti ekki að sakna þeirra. En mundi það samt ekki komast upp? og hafði hún ekki hvort sem var .stolið peninguniim? Var foún þá orðin þjófur? Hún settist titrandi niður, og beið þess með mikilli sálarangist, að fólkið kæmi heim. Að stundarkorni liðnu var barið að dyrum, og stökk foún fram óttaslegin. Úti fyrir stóð lðgreg'luþjónn, §em bað hana að korna undir eins með sér. Hún fór skjálfandi með honum og spurði kjökrandi, hvað um væri að verr.; fékk foún þá að heyra, að verslunar- þjónn sá, sem Emilía átti kaupin við, hafði misgrunað hana, þegar hún kom svo fljótt til han;s með foorgun- ina. Hann hafði spurt hana, en þegar hann fékk ekk- ert upp úr inenni, og með því að hann áður grunaði hana um smáþjófnað hafði foann fengið foana í hend- ur lögregluþjóni, sem gekk fram hjá. Hún hafði undir eips meðgengið að foún hefði fengið peningana hjá Ingu, og þessvegna var hún sótt. Var hún nú dæmd til ibetrunarhússvistar. Framh. INGA. Professional Cards DR. B. J. BRANDSON 216-220 MEDIOAIi ART8 BliDG. Oor. Grabam and Kennedy Sta. Phone: A-1834 Offlce tlmar: 2—S Helmili: 776 Vtctor St. Phone: A-7122 Whudpes, Manitoba Vér leggjum sérstaka áherzlu & aS selja meðul eftir forakriftum lækna. Hln beztu lyf, sem liægt er að fá eru notuð eingöngu. . pegar þér komið með forskrliftum til yor meglð þjer vera viss um að fá rétt það sem lækn- lrinn tekur tll. COLCTiEDGH & OO., Notre Dame and Sherbrooke Phones: N-7658—7656 G i fti ngaleyfisbréf æld DR. O. BJORNSON 216-220 MEDIOAIv ARTS BIiDG. Cor. Graham and Kennedy Bta Phone: A-1834 Offlce tlmar: 2—2 Heimill: 764 Victor St. Phone: A-7586 Winnipeg, Manltoba DR. B. H. OLSON 216-220 MEDIOAD ARTS BHDG. Cor. Graham and Kennedy Sta. Phone: A-1834 Office Hours: S to 5 HelmiU: 921 Sherburne St. Wlnnipeg, Manltoba DR J. STEFANSSON 216-220 MEDIOAD ARTS BtDO. Cor. Graham and Kennedy Sts. Stundar augna, eyrna, nef o* kverka ajúkdöma.—Er aB hltta kL 10-12 f.h. og 2-5 e.h. Talsíml: A-1834. Heimill: 373 Rlver Ave. Tals. F-2691. DR. B. M. HALLDORSSON 401 Boyd Buildlng Oor. Portage Ave. og Edmonton Stundar sérstaklega berklaeýkl og a8ra lungnasjúkdöma. Er að Onna á skrifstofunni kl. 11—12 f.h. og ?—4 e.h. Slml: A-3521. Heimili: 46 Alloway Ave. Tal- elmi: B-3158. DR. A. BLONDAL 818 Somerset Bldg. Stundar sérstaklega kvenna eg barna sjúkdóma. Er að hitta frá kl. 10—12 f. k. 8 til 5 e. h. Office Phone N-6410 Heimill 806 Vletor 9tr. Sfani A 8180. DR. Kr. J. AUSTMANN Viðtalstími 7—8 e. h- Heimili 469 Simcoe, Sími B-7288. DR. J. OLSON Tannlæknir 216-220 MEDIOAL ARTS BIjDG. Cor. Graham and Kennedy Sta. Talsími A 8621 Heimili: Tala. Sh. 8217 J. G. SNÆDAL Tannlæknir 614 Somerset Block Cor. Portage Ave. og Donaid St. Talsínil: A-8889 Munið Símanúmerið A 6483 og pantitS meCöl yCar hjá oss. — SendiC pantanír samstundis. Vér afgreiCum forskriftir meC sam- vizkusemi og vörugæCi eru öyggj- andi, enda höfum vér magrra ára lærdömsrlka reynslu aC bakl. — Allar tegundir lyfja, vindlar, Is- rjömi, sætindi, ritföng, töbak o. fl. McBURNEY’S Drug Store Cor Arlington og Notre Dame Ave J. J. SWANSON & CO. Verzla rr.að fasteignir. Sjá um leigu a nusuir.^ Annast lán, eldsábyrgð 0. 11. 611 Paris Bldg. Phones. A-6349—A-6310 THOMAS H. JOHNSON og H. A. BERGMANN ísl. lögfræðingar Skrifstofa: Room 811 Bulldlng, Portage Ave. P. O. Box 1656 Ptaones: A-6849 og A-6646 W. J. LJNDAL, J. H. IjINDAL B. STEFANSSON Ialenzklr lögfræðingar 708-709 Great-W'est Perm. Bldg. 356 Mjain Street. Tals.: A-4963 >eir hafa einnig skrifatofur atS Lundar, Rlverton, Glmll og Piney og eru þar aC hitta & •ftlrfytgj- andl timum: Lundar: annan hvern mlCvtkudac Rlverton: Fiyrsta flmtudag. Glmliá Fyrsta miCvikudag Plney: þriCja fðstudag 1 hverjum mánuCl ARNI ANDERSON ísl. Iögmaður í félagi við E. P. Garland Skrifst.: 801 Electric RaiL way Ghambers TalHÍml: A-2167 A. G. EGGERTSSON LL.B. ísl. lögfræQingur Hefir rétt til að flytja mAl bæði í Mlan. og Sask. Sikrifstofa: Wjmyard, Sask. Seinasta mánudag I hverjum mán- uCi staddur 1 Churehbridge. FOOTE & JAMES Ljósmyndasmiðir margra ára sérfræðingar Sérstakur afsláttur veittur stúdemtum. Sími: A-7649 282 MAIN St. Cor. Graham Ave. Winnipeg Man. A. 3. Bardal S4S Shorbrooke 8t. Selut líkkistui og annast um útiarir. AUur útbúnaður sá bezti. Enafrem- ur selur hann alakonar minniavarSa og legsteina. » M66 N 6*67 Skrifat. Helmllis tatalmt EINA ÍSLENZKA Bifreiða-aðgerðarstöðin í borginni Hér þarf ekki aC blCa von úr vlU. viti. Vinna öll ábyrgst og leyst af hendl fljött og vel. J. A. Jóhannsson. 644 Ðurnell Street F. B-8164. AC baki Sarg. Fire Hal JOSEPH TAYLOR LÖGTAKBMAÐUR HeLmiltatata.: St. Jobn lMd Skrtfstofu-Tal*.: A 66M Tekur lögtakl bæCl húMleUrtmtoulM veCakuidir, vlzlarituldlr. sem aB lögum l^tur. Bkrllstofa 265 MlUn Verkstofn Tala.: Heim* Ttla: A-8383 A-9364 G L. STEPHENSON Plumber áltakonar rafmagnsáhöld, svo sesn straujárn víra. allar tegnndlr af glösum og aflvaka (batteriee) Verkstofa: 676 Home St. Endurnýið Reiðhjólið! Ijátið ekki hjá líða að endur- nýja reiðhjélið yðar, áður en mestu annimar byrja. Komið með þ»8 nú þegar og látið Mr. Stobhinfl gefa yður kostnaðar áætlun. — Vandað verk áhyrgst. (MaCurinn sem allir kannast viC) S L. STEBBINS 634 Notre Dame, Wlnnipeg Giftinga og 11 , Jaröartara- blom með litlum fyrirvara Birch blórasali 616 Portage Ave. Tak. B720 ST IOHN 2 RPNG 3 r .5HOPEARLY * $5$ Jor Qirístmas ' and Early in theDay.

x

Lögberg

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.