Lögberg - 11.12.1924, Page 4

Lögberg - 11.12.1924, Page 4
Blo. 4 uöGBERG, í ÍMTUDAGINN 11. DESEOÆBER .1924. 3£ogbcr§ Gefið út hvern Fimtudag af The Col- ambia Press, Ltd., iCor. Sargent Ave. & Toronto Str., Winnipeg, Man. Tslaimari N-6327 o£ N-6328 JÓN J. BILDFELL, Editor Utanáakiift til blaðsin*: T«t SOIUIHBIA PRESS, Ltd., Box 3l7i, Wlnnlpog. N|an. Utan&skrift ritatjórana: iOiTOR LOCBERC, Box 3172 Wlnnipeg, K|an. The “Lögberg” is printed and published by The Columbia Press, Limited, in the Columbia Bullding, 695 Sargent Ave, Winnipeg, Manitoba. “Ottawastjórnin og skógarlönd- in í Manitoba.” MeS þsesari fyrirsögn birtist grein í blaðinu Heimskringlu í síðustu viku, sem er svo stórgölluð, að óhugsandi er að láta hana fram hjá sér fara án þess að leiðréttar séu stærstu missagnirnar. Annars er það nokkuð erfit verk, því greinin er litið annað en missagnir, svo maður viðhafi ekki sterkari orða- tiltæki, og er það meir en leitt, þegar um jafn- þýðingarmikið málefni er að ræða, eins og hér á sér stað. Máli þessu er þannig varið, að undanfarandi ár hefir J. D. McArthur, kunnur timburverzlunarmaður og stórakkorðsmaður, verið að reyna til þess að koma á stofn pappírsgerðar verksmiðju hér í Mani- toba, en ekki gengið vel að fá stofnfé, sem til slíks fyrirtækis þarf, og hefir öllum fylkisbúum verið kunnugt um þessar tilraunir hans og líka um erfið- leikana sem hann hefir átt við að striða í því sam- bandi. Nú á þessu ári rættist fram úr f jármálavandræð- unum fyrir McArthur á þann hátt, að hann fékk lof- orð fyrir nægu stofh- og starfsfé frá félögum eða einstaklingum í Bandaríkjunum. En þau loforð voru því skilyrði bundin, að hann trygði fyrirtæki þessu 3,000,000 “cords ’ af við til pappírsgerðar. Þetta var engan veginn hægt, nema að fá leigurétt á landi inn- an Manitobafylkis, þar sem hægt væri að fá slíkan við. McArthur fer því til Ottawa-stjómarinnar, sem leigurétt hefir á þessum skógarlöndum, sagði henni frá öllum ástæðum og bað hana að láta bjóða upp skóglendur í Manitoba, 40,000 fermílur á stærð, og varð stjómin við þeirri bón, og á nú þetta opinbera uppboð að fara fram hér í Winnipeg 16. desember 1924, kl. 2 e.h. Með því skilyrði þó, sem innanríkis- ráðherra Stewart tók skýrt og greinilega fram, að áður en nokkrir Ieiguskilmálar gætu öðlast gildi, yrði fylkisstjórnin í Manitoba að gefa samþykki sitt til þeirra. Þetta er í stuttu máli saga þessa máls, og hafa blöð þessa bæjar ekkert haft út á tilraunir McArth- ur’s í þessa átt að setja, fyr en nú að uppkast að leigu samningum þessum var gjört og kom fyrir almenn- ings sjónir. Þá fóru bæði einstaklingar, félög og blöð að gjöra athugasemdir við þá, en þó eirikum blaðið Free Press. En aðal kjarninn í athugasemdum þess blaðs er sá, að Manitobastjómin, en ekki Ottawa- stjórnin, ætti að hafa ráð yfir skóglendum fylkisins og annari náttúruauðlegð þess, og bendir enn fremur á ýmislegt, sem athugavert sé í sambandi við þessa væntanlegu leigusamninga. Þá galla tinir Heimskringla upp og fer svo með, að úlfaldi verður úr mýflugunni í öllum tilfellum, og sumstaðar verður úlfaldinn til, þar sem engin er mý- flugan. I. Heimsikringla segir, að ótakmarkað einkaleyfi eigi að veita á öllu skóglandinu í Manitoba, norður og austur að Hudson-flóa. Þetta er ekki rétt. Svæði þetta nær ekki nema frá suðurenda Winnipegvatns og norður að La Pas að norðan. En þaðan eru svo hundruðum mílna skiftir norður að Hudson-flóa, sem ekki eru innan þessa svæðis. Landsvæði það, sem bætt var við Manitoba að austan og norðan árið 1912 nam 168,000 fermílum. Svo þessar 40,000 fermílur eru ekki einu sinni einn fjórði á borð við það land- flæmi, sem alt saman er meira og minna skógi vaxið. Nefnd sú ,er eftirlit hefir með skóglendum þeim í Manitoba, er timbur nothæft til pappírsgerðar er á, og sem rannsakað hefir verið, telur að á því svæði séu á tíundu miljón “cords” af slíku timbri, og geta menn af því ráðið, hve ábyggileg staðhæfing Heims- kringlu er í því efni. • 2. Heimskringla segir, að stjórnin í Ottawa selji þetta timbur í Manitoba til leigjendanna fyrir $1.00 fermíluna. Þetta er satt og ekki satt. Leiga sú, sem stjómin krefst eftir þetta land, er $1.00 fyr- ir hverja fermílu á ári—sem meinar $40,000 á ári í 50 ár, eftir því sem blaðið Free Press segir, og gjörir það $2,000,000. En auk þess verða leigjend- umir að borga timburskatt, sem samkvæmt 4. grein leiguskilmálanna ekki getur farið ofan úr 80 centum af hverju “cord”i af grenivið (spruce), og 40 centum á “cord’ i af öðrum viðartegundum, en sem byggist á boði þvi, sem fæst um fram 80 og 40 cent, þegar selt verður. Og ef um 3,000,000 “cords” af grenivið er að ræða, netnur það gjald á lágverði $2400,000. En þeim timburskatt getur þó stjórnarráðið breytt— fært hann upp eða niður, ef þurfa þykir. 3. Heimskringla segir, að á þessu svæði, sem hér um ræðir, séu 30 til 40 smá sögunarmylnur, sem allar missi rétt til viðartekju innan svæðisins. Þetta er rangt. Réttur þeirra manna, sem hafa timbur- svæði á leigu innan þessa landsvæðis, er ekki skertur á neinn hátt og starfræksla stofnana þeirra trygð með því, að þeir geta fengið leiguskilmála á skóg- löndum þeim, sem þeir nú hafa á leigu, framlengda ,og fengið ný leyfi á timbursvæðum, þar sem eldur hefir farið um og brent timbrið, svo að það er orðið dautt og þurt. Enn hefir félag þetta (’McArthur og félagar hansj boðið mönnum, sem sögunarmylnur hafa, er þeir geta fært úr stað, að fara inn í skóg- lendur þær, er þeir nú hafa timburleyfi á, þar sem um sögunarvið er að ræða, og vinna úr honum gegn hinni lögákveðnu borgun. Sú eina krafa, að því er vér bezt vitum, sem McArthur og félagar hans hafa ekki viljað gefa eftir enn sem komið er, er krafa við- arsala hér í bænum, er Brown and Rutherford heita, um að setja til síðu 4 “township” þeim til handa úr þessum 40,000 fermílum, þar sem þeir eru nú við skógarhögg.—Tala þeirra manna, sem nú eiga timbur- rétt innan þessa umrædda landsvæðis er 53, sem allir halda rétti sinum óskertum, auk þeirra manna, sem búlönd eiga, sem þessir leigusamningar ná náttúr- Iega ekki til. Heimskringla gjörir lítið úr hlunnindum þeim, sem slík iðnaðarstofnun veiti fylkisbúum, og kveður vafasamt, hvort þau jafnist á við skaða þann, sem fylkisbúar líði við að missa timbrið. Um það skal hér ekki deilt. En ekki sjáum vér til hvers að náttúru- auðlegð fylkisins er, ef ekki á að hagnýta sér hana, og ef ekki er hægt að gjöra það með innlendu stofn- fé, þá vildum vér segja: Látum oss um fram alt fá starfsféð, þar sem hægt er að fá það þó að við þurfum að borga fyrir það—heldur en standa að- gerðalausir og sjá þann auð, sem hér um ræðir, verða eldi og tímans tönn að bráð. Pappírsmylla þessi, ef hún verður reist, kostar rúmar $5,000,000, og skal hún fullgerð á þremur ár- um. Stöðuga atvinnu við hana, ef hún kemst á, hafa um 1,160 menn, og nemur kaupgjald þeirra um $1,445,000 á ári. Auk þeirra þarf menn til skógar- vinnu og telst svo til, að til þess þurfi 3,000 í hundrað daga auk manna þeirra, sem vinna við akstur á tibmr- inu, manna, sem vinna á gufubátum, við að ferma og afferma og ýmislegt fleira. Mylna þessi á að framleiða og senda burtu'úr fylkinu 45,000 tonn af blaðapappír á ári, sem eftir nú- verandi verði kemur upp á $5,400,000 Svo geta menn lagt dóm á það, hvort fylkisbúarn- ir í Manitoba mundu græða eða tapa við það að fá slíka iðnaðarstofnun og hvort það sé hollara fyrir þá að vaka og starfa, eða sofa og sálast. Um óverðskulduð brígslyrði í garð Kingstjórnar- innar í Ottawa í sambandi við þetta mál, nennum vér ekki að fást að þessu sinni, þau eru, hvort sem er, ekki á meiri sannleika eða sanngirni bygð heldur en önnur ummæli blaðsins í þessu sambandi. Síðan þetta er ritað, hefir samningnum milli allra hlutaðeiganda í þessu máli verið lokið Verzlun- arfélagið Brown & Rutherford, hefir fengið kröfu sinni framgengt og til síðu hefir verið sett sögunar- timbur innan þessa landsvæðis, sem vinna má úr tvær miljónir feta af byggingarvið og virðast nú allir máls- aðilar ánægðir. Bœkur sendar Lögbergi. 11. Helrciðin. Saga eftir Selmu Lagerlöf.. I ís- lenzkri þýðingu eftir Kjartan prófast Helgason. Út- gefandi: Finnur Jónsson, bóksali. Winnipeg 1924. Fyrir löngu er Selma Lagerlöf orðin heimsfræg fyrir ritverk sín, og hafa þau verið þýdd á' tungumál flestra þjóða, þar á meðal íslenzku. Saga þessi, Hel- reiðin, sem nú birtist í íslenzkri þýðingu eftir einn þeirra manna á ættlandi voru, sem náð hefir fegurð og valdi íslenzkrar tungu manna bezt, og þarf því ekki að spyrja að, hvernig frá þýðingunni er gengið yfir- leitt. Efni þessarar bókar er stór-alvarlegt—sýnir manni ofan i hyldýpi mannlegra eymda og angistar, sem leið- ir af ofdrýkkju og skipströndum þeim, sem henni eru oftast samfara. Davíð Holm, efnilegur og vel gefinn maður, lendir út í slíka ógæfu og sekkur dýpra og dýpra niður í eymd og mannvonzku, þar til að erfitt er að hugsa sér, að lengra verði komist í lifanda lífi. En vonzkan og þrjózkan enda ekki þar, þær fylgja hon- um út yfir landamæri lífs og dauða og fjötra hann jafnvel þar. En höfundurinn skilur hann ekki eftir í þessum eymdarfjötrum mannvonzku og haturs. í gegn um þann raunalega, harða, kalda hjúp, ná geislar ástar- innar. Kona stórgöfug—forstöðukona á auðnuleys- ingjaheimili sem Sáluhjálparherinn hefir reist—fær ást á þessum manni—kona, sem höfundurinn bendir á að hefði að.eins getað felt ást til þess sem “bágt ætti ” og það sú ást—sterk, göfug og hrein, sem að síðustu þíðir kuldann og klakann úr sál Daviðs, þó það sé ekki fyr en andi þeirra er skilinn við líkamina og að hún fög- ur og blíð , eins og blikandi sól, er návistum við hann þar sem hann liggur fjötraður í Helreiðinni. Saga þessi er meistaraverk frá upphafi til enda. Myndirnar eru svo skýrar, að þær standa manni lif- andi fyrir hugskotssjónum, og á bak við þær verður maður var við sál höfundari-ns, sem tárast út af böli og vonzku mannanna og yfir glötun fegurðar tæki- færa lífsins. Sagan dregur nafn sitt af reið, sem höfundurinn kallar Helreið, og er það kerra gömul og töturleg, sem veltur ískrandi yfir vegi, fjöll og firnindi. Fyrir henni gengur jálkur, blindur á öðru auga og illa út- litandi. Aktýgin eru bundin saman með snærisspott- um og táin. í henni situr ökumaður með sigð dauðans í hendi og er sá, sem deyr síðast á gamla árinu og þyngst straff hlýtur, kjörinn til þess að aka henni um mannheima í heilt ár,.en ár það er svo langt, að á því veitist hounm tími til þess að heimsækja alla, sem burt- kallaðir eru, og má engin grið gefa hvernig sem á stendur — verður að slá jafnt með sigð sinni blómin fogru og vænu, sem reyrinn fölva og grasið gróna, sem legst svo þungt á hann, að hann hrópar í angist salar Sinnar, með eymd og misgjörðir mannanna í huga. Guð, láttu sál mína verða fullvaxna, áður en slattumaðurinn kemur.” Hér er bók, sem hver maður hefir gott af að lesa sem hver einasti íslendingur ætti að lesa, og því einkar vel fallin til jólagjafa. Hún fæst hjá Finni Jónssyni, boksala, 666 Sargent Ave., og verðið er ekki neitt fyrir slíka bók, að eins $1.00. -------o------ Þögul leiftur. Jón Runólfsson. Þögul leiftur. 270 bls. City Pubhshing Company. Winnipeg, 1924. Kostnaðar- maður: Sveinn Thorvaldsson. Mig minnir að það væri um vorið 1901, er eg fyrst veitti eftirtekt nafni Jóns Runólfssonar og varð snortinn af blæfegurð hans og orðfimi í ljóði. hyrsta kvæðið, eða þýðing hans á Nykrinum eftir Welhaven, sem birtist í Laufblöðum frú Láru Bjarnason, brendi sig inn í huga minn og hefir fylgt mér jafnan síðan.’Upp frá því sá eg aðeins eftir hann kvæði og kvæði á stangli, þá sjaldan að eg rakst á vestanblöðin heima, þar til eg hitti höfufcdinn 1 Reykjavík 1913 og hann las fyrir mig hitt og þetta, er hann hafði í fórum sínum. Allflest, er eg sá af kvæðum hans þá, bar á sér sama vandvirknisblæinn, er einkennir hið nýja heildarsafn af ljóðum hans: “Þögul leiftur.” Jon Runólfsson er ekkert umbrotaskáld, hann er hvorki skáld þrumuguðs né brimgnýs, en skáld er hann þó engu að síður, — viðkvæmt alþýðuskáld, mótað við arineld einlægrar ættjarðarástar, skáld’ sem leitar sér fremur líkinga í kvaki lóunnar en hmna, sem meira ber á og geystara fara með arnsúg í flugnum. Fyrsta kvæðið er samnefnt bókinni og kallast “Þögui leiftur”. Þykir mér það lýsa svo vel hugar- afstöðu höf. til móðurinnar heima, að eg get ekki stilt mig um að prenta. upp tvö erindi þess. Er það fyrra á þessa leið: Nú fellur vængjum aftans af í alkyrð húmið grátt; og leiftrin þögul líða hjá, sem lifa í vesturátt; þau bruna ljósfleyg austur um hinn endalausa geim sem sálir ljóss, er sjafnafund nú sæki’ í austurheim. Síðasta erindi þessa gullfallega kvæðis hljóðar þannig: Þótt mín sé liðin æfiár í útlegð mörg og köld, þá Iæt eg þau nú liðin hjá sem leiftrin þöglu í kvöld. Það líður ’fram við leiftur-sýn mitt ljúfa æskusvið: Mér hljóma raddir heiman að í helgum *kvöldsins frið. Það er ekki ætlan mín, að vera margorður um bók þessa, vil að eins draga fram fáein sýnishorn, er mér finst glegst einkenna hugarstefnu og formsnild skáldsins. - Á blaðsíðu 34 ’birtist kvæðið “Mig heilla þær hægstrauma lindir,” að minni hyggju fegursta frum- samda kvæðið, sem til er í allri bókinni. Kvæðið er svo samfelt, 'að tæpast er unt í það að vitna. nema prenta það alt upp ,og því er svo gert hér: Mig heilla þær hægstrauma lindir ‘ í haglendið iðgræna, bjarta. Mig lýr þessi brimsjóa bræði, 1 sem brýtur mér sífelt við hjarta. Mig langar úr útlegð. En engan á að, sem mér vinarhönd réttir. Eg þrái nú blíðviðris blæinn, ( sem beljanda stormsins fer eftir. Seg ekki, að alt sé lífið v ein eilíf, hvíldarlaus senna, fórn ástríðna tindrandi tundra, sem taugarnar spenna og brenna. Hvort spegla’ ekki heiðvötnin hæðir guðs himins í einskærum friði? og líða þau /eigi að ægi fram engið með lífsöngva niði. ? Eins þrái’ eg í heiðlindum hugar: frið himins ihð spegla sig megi, og til liðsinnis stundum þeim standa, sem stríðandi finna hann eigi. Ó, fagnandi, eg eitt sinn kem utan og útlegðartárin mín sjatna, og hvíli í haglendi grænu A við hægstreymi lifandi vatna. Mottó fyrirlkvæði þessu er: “Guð var ekki í storminum, Guð var í hinum blíða blæ.” Jafnvel valið á þessu eina mottó út af fyrir sig, beinlínis sannar, að höf. er ekki íkáld sviftibylja, eins og áður hefir verið vikið að, heldur skáld hinna þöglu leiftra og hins blíða blæs. í bókinni er að finna mörg önnur 1 gullfalleg kvæði, sem standa þessu lítt að baki, svo sem kvæð- ið “Mig dreymdi”, er byrjar þannig: Mig dreymdi svo sætan þá sumarnótt í sólbjarmans gullrökkur næði. Mig dreymdi svo hugljúft, en hrökk upp svo skjótt við heimlandsins mófuglakvæði. Af stökum og lausavísum kennir í bókinni margra grasa, og er þar víða vel að orði komist, þótt yfirleitt jafnist þær tæpast á við kvæðin. Á blaðsíðu 96 birtist þessi ágæta staka: , Verða mun svol víst í bráð; eg velt á öldum kífsins; eg á heldur engin ráð á andartökum lífsins. Efst á blaðsíðu 991 stendur þessi vísa; Mitt er hjarta brigðum beitt, bifað sorg út máta. / Enginn held eg elski neitt, sem ekki lærði að £ráta. Á blaðsíðu 129 birtast tvær vísur, sem bregða upp nokkuð annari mynd af kveðskap höfundar, en bent hefir verið á hér að framan, og eru þær báðar meinlega smellnar. Hin fyrri heitir “Aumingja Stjana”: Aumingja Stjana, i aumka jeg hana, að eiga’ ’ann svona vílinn og vælinn. Alvaldur kæri, átt’ ekki snæri, • að hengja helvítis þrælinn? Síðari vísan heitir “í myrkri”: | Eg mætti henni á myrkum stað og mælti: “Ert þú Iþað. elskan mín ?” “Ekki er nú svo, að það sé það, það er bara konan Iþín.” Jón Runólfsson hefir verið einmana alla æfi. Er því í raun og veru sízt að undra, þó sum ljóð hans sé þunglyndisleg og það eru þau líka. Stakan sú arnalþess vegna vafalaust engin tilviljun: Nú mér ornar enginn korn; ylhugs þorna lindir. Út í hornið ill og forn æ mér nornin hrindir. Allflestar ljóðaþýðingar þær, er í bókinni standa. hafa áður verið prentaðar og hlotið sérstaka lýð- hylli, i svo sem “Draumur konu Pílatusar” eftir Bandaríkjaskáldið Edwin Markham, sem er hrein- asta meistaraverk. Þó hefir eigi áður komið fyrir almennings sjónir síðari hlutinn af þýðingu höf. á hinu heimsfræga söguljóði Tfennyson’sf “Enoch Arden.” Kvæði þetta er eigi að eins viðurkend perla í bókmentum Breta, heldur og út um allan hinn ment- aða heim, og með þýðingunni hygg eg, að Jón Run- ólfsson hafi reist sér þann bautastein í túni íslenzkr- ar braglistar ,sem seint muni sorfinn verða til agna. Fyrir þetta eina stórvirki út af fyrir sig, stendur ís- lenzka þjóðin, ekki þó hvað sízt þjóðarbrotið vestræna, í stórri þakkarskuld við Jón Runólfs- son og væri vel að hann yrði að einhverju leyti lát- inn njóta þess, áðu? en það er um seinan. Bók þessi er hin vandaðasta að öllum frágangi, 'kostar $2.00 og fæst til kaups hjá herra Skúla Hjör- leifssyni i Riverton og hjá höfundinum að 724 Beverley Street hér í 'borginni. E. P. J. Stjörnuhrap, NORÐURÁTT. Stend eg hvar stjömur hrapa Stari á það fram á nótt. Kvöldhimnar kúlum tapa. Kyrt er samt alt og rótt. ^ Bjart er við brunna þína, Brosandi Norðurátt: Flugeldar fagrir skína, Færðir um loftið blátt. Oft þó um aldaraðir, Ómi þín kuldaél: Hugsum vér hirnin-glaðir Helzt, um þitt fagrahvel. Norðurlog öll, sem áttu: Eld-fagra birta sjón. Tignarleg töfra máttu Teig hvern, um lög og frón. Jón Kermsted. SJÖSTJARNAN. Sjöstjarnan um svala geima, Sigurverkið norður heima: Náttmörk sýnír settra bygða, Sól er gistir hafið skygða. Hún er landsins leiðarstjarna, Ljós á vegi foldar bama. Man ég það: Við móður klæði Mín var lítil stjörnufræði. Ungur samt um aftna heiða Oft ég starði á hvelið breiða. Þá var 'stjörnu þessa að finna.— Það var sint um hinar minna! Þegar hún á vissum vörðum Var, og gömlum fjallaskörðum; Þá var haldið háttatíma, I Hætt við það, að kveða og ríma. Og svo önnur verk að vinna. Verður slíkt og lengi að finna. Óríons um beltið breiða Brenna vendir sólar heiða. Leiðbeining er landsins börnum Löngum, að þeim fögru stjörnum. Og um dreifar andans leiðir ' Endurskin frá þeim sig breiðir. Jón Kernested. HAUST., Enn er kominn ís og haust, Enn þá vetrar mjöllin. Kveður enn við kalda raust: Kári, sær og fjöllin, Jón Kernested. Ný bók* Jón S. Bergmann—Ferskeytlur— 72 bls.—Reykjavík, 1922. Prent- smiðja Acta. Höfundur bókar þessara er löngu orðinn víðkunnur heima á Fróni fyrir kveðskap sinn, einkum þó fer- skeytlurnar, þenna einkennilega og ástsæla minjagrip íslenzkra bók- menta. Er hann nú jafnvel talinn einn með allra snjöllustu ferskeytlu höfundur þjóðar vorrar. Þó bók þessi sé ekki fyrirferðar- mikil, má samt margt af henni læra, höfundurinn er enginn launkofa- maður, hann gengur beint til verks og hittir í mark, Aðeihs fá sýnishorn: “Til fjallkonunnar,” heitir kvæði sem birtist á 6. bls. Síðasta vísan en þannig: “Eg hef altaf elskað þig eins og guð á hæðum, þú munt síðast sveipa mig sumargrænum klæðum.” I kvæði til Bjarna Jónssönar frá Vogi, er eitt erindi á þessa leið: Þeim, sem aldrei þrekið brást, það var styrkur andans: sannleikur og sólarást, sigur brautryðjandans. Á 19. bls. birtast þrjár tækifæris- vísur og er sú fyrsta þannig: Ljóðadísin leikur þýtt lögin öllum stundum þeim, sem, vefja hana hlýtt hreinum listar mundum. Ef ráða má af ljóðunum einum er höf. nautnamaður og fer heldur ekki dult með að svo sé, eins og eftirfarandi erindi benda til: Oft við skál eg fer um fold furðu—hála rinda, þegar sál og syndugt hold saman bálið kynda. Hvorki víl né vonasvik verður hjá mér skrifað; ég hef allsæll augnablik ást og víni lifað. Efst á 33. bls. birtist eftirfylgj- andi vísa, en nefnist “Gull” Andann lægt og manndóm myrt, • mauranægtir geta: Alt er rægt og einskisvirt, sem ekki er hægt að éta. “Tízka” nefnist staka á 34. bls. Meyjan er á svipinn súr, seyrð af lægstu kvöðum, en fötin hennar eru úr alheims tízkublöðum. Á fertugustu blaðsíðu stendur vísa þessi: ■. Heldur yrði hæpinn sál himnaríkis friður, heyrðist aldrei íslenzkt mál eða fossa-niður. Kver þetta er næsta margbreyti- legt og ber vott nm mikla hag- mælsku. Kostar $1.00 og fæst hjá Jónasi Jónassyni, 663 Pacific Ave. og hr. bóksala Finni Johnson, 666 Sargent Ave., Winnipeg. Heilbrigðistíðindi. Vikuna 12. til 18.’ október. — Þessa viku hefir hvergi orðið vart við mænusótt. í Reyikjavík sáu læknar 108 nýja mislingasjúklinga en þeir hafa vafalaust verið miklu fleiri. Má meðal annars marka það af því, að mjög fá ibörn hafa kom- ið í neðstu bekki barnaskólans. Er það álit lækna að veikin sé nú hér í bæ upp á sitt hið hæsta. Héraðs- læknir hyggur að eitt barn hafi dáið úr mislingum, veit annavs ekki um nein dauðsföll. Annarsstaðar á landinu ber enn mjög lítið á mislingunum. Einn i taugaveikissjúklingur hefir bæst SPARAÐ FÉ SAFNAR FÉ Ef þér liaflð ekki þesrur SparisjófSsrelknlníí. þá Ketið þér ekki breytt hyKgileRar, en að lefTKja peniiiKu yðar inn ii eittlivert af vor- um næstu útibúum. par bíða þeir yðar, þegar réttl tfminn kemur til að nota þá yður til sem mests hagnaðar. TJnion Bank of Cannda liefir starfað í 58 ár og Jicfir á þeim tima komið upp 345 útibúum frá strönd tU strandar. Vér bjóðum yður lipra og ábyggllega afgreiðslu, livort sem þér gerið mikil eða lítil viðskifti. Vér bjóðum yður að heimsiekja vort næsta Útibú, ráðsmaðurinn og starfsmenn lians, munu fiima sér Ijúft og skylt að leiðbetna yður. CTIIií VOR ERU A Sargent Ave. og Slierbrooke Osbome og Corydon Avc. Portage Ave. og Arlington I.ogan Ave og Shcrbrooke Portage Ave. og Good St. og 9 önnur útibú í Wlnnipeg. AÐALSKRIFSTOFA: UNION BANK OF CANADA MAIN and WTT1T1IAM — — WINNIPEG

x

Lögberg

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.