Lögberg - 25.12.1924, Side 3

LötdSERG, FEMTUDAGIÍfN 25 DESBMBER. 1924.
Bla 3
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN

ÍNGA.
H.ún sagði honum nú upp alla söguna frá Jrví hún
var barn, og þangað til presturinn fann hana á
brúnni við ána, og endaði skjálfandi með þessum
orðum: “Já, hefði eg ekki heyrt þetta vers aftur
sungið, og ef þér hefðuð ekki komið til miín, ó! hvað
hefði þá orðið um mig!”
Þegar hún hafði lokið sögunni, sat presturinn
litla stund þegjandi. Því næst talaði ihann til hennar
öðruvísi en nokkur hafði gjört áður, skýrt ®g skorin-
ort, en iblíðlega og ástúðlega. Hann sýndi ihenni alla
þá bresti og allr þær vondu tilhneigingar, sem hann
þóttiist hafa orðið var við í æfisögu hennar; hann
reyndi til-að leiða henni fyrir sjónir syndugt ástand
hennar, og sagðist óska þess innilega, að hún fyndi
til hrygðar út af þvi, því að iþað væri hið fyrsta stig
til betrunar. En jafnframt þessu ibenti hann henni
óvenjuleg miidilega á frelöarann, sem kom í heim-
inn til að gjöra synduga menn hólpna, deita að hinum
týndu og glötuðu og lækna Ihina sjúku. Með lifandi
trúarkrafti brýndi hann fyrir henni, hvernig hún
gæti fengið frið og sálarrósemi hér í lífi og eilífa
sáluhjálp. Hann var ekki fjölorður, en hverju orði
hans fylgdi furðulegur kraftur, og það var auðheyrt
að hann talaði af iþví að hann trúði.
Hin unga stúlka ihlustaði á hann með mestu at-
hygli, og það var eins. og ný verö'ld rynni upp fyrir
hugskotssjónum hennar. Margt rifjaðist nú upp fyvir
henni frá æskuárum, isem hún var búin að gleyma,
og henni duttu nú mörg orð í Ihug, sem móðir hennar
hafði talað til henar. Nú heyrði hún þau aftur, en tók
nú betur eftir þeim, og heimfærði þau til sín með
feginleik, sem iðrandi syndari. Þegar presturinn
þagnaði, sagði Inga í hálfum hljóðum: “Æ, eg vil
fegin vera sannkristin, en hvernig á eg að verða það?”
“Það getur enginn kent þér nema Drottinn sjálfur,”
mælti presturinn, “en lofaðu mér því að ibiðja Guð
á hverjum degi að senda þér sinn anda sakir Jesú
Krists, isvo þú getir ilært að þekkja alt, sem þú þarft
að trúa og gjöra, til að geta orðið sálluhólpin; iog
gjörir þú þetta, munt þú vissulega fá bænheyrslu. En
ef þú vilt fræðast um eitthvað af mér, þá getur þú
ætíð komið hingað inn til mín, og talað við mig urc
það, sem þér býr í brjósti.” Hann rétti höndina að
Ingu, sem hún kysti með innilegu þajcklæti. Því næst
gekk hún út úr stofunni með tárin í augunum, en
henni hafði létt mikið við hjartaræturnar. Presturinn
og konar hans ásettu sér að skjóta skjólshúsi yfir
þessa umkomulausu stúlku, og getur enginn getið
því nærri, hve feginsamlega hún tók þessu boði
þeirra, nema sá, sem Ihefir ratað 1 aðrar eins raunir.
Allan þennan dag fékk Inga lleyfi til að vera
einsömul í svefnlhenbergi sínu, en um kvöldið var
kallað á hana ofan til að hlýða húslestri, og voru
þar allir heimilismenn viðstaddir, aem sé, auk hjóna
og ibarna, gömul bústýra, aldraður verkstjóri, og
tvær vinnukonur, sem varð starsýnt á Ingu. Þegar
búið var að lesa, mællti presturinn: ‘IStaldrið dálítið
við! Við ætlum að taka þessa ungu stúlku, sem þið
sjálið hér, og með Guðs hjálp gjöra úr henni dug-
lega vinnukonu. Hún misti snemma foreldra sína og
kom til vandalausra; þar sá hún ekkert gott haft
fyrir sér, heldur ilt eitt, og því má ekki dæma hana
mjög hart fyrir það, að hún lét lokka sig til að taka
nokkra peninga, sem hún átti ekki. Hún gjörði það
til að frelsa vinstúlku sína. Fyrir þessa yfirsjón var
hún dæmd til betrunarhússvinnu, og síðan var ihenni
oft brígslað um að hún hefði verið þar. Nú hefir
Guð leitt hana hingað, og við skulum öll vera sam-
taka í að vera góð við hana og hjálpa henni til að
ganga hinn rétta veg. Hún er ekki n$ma 17 vetra og
vill kosta kapps um að bæta ráð sitt. Eg hefði getað
leynt ykkur þessu ,en eg vil ekki koma henni í þá
freiistni að segja ykkur ósatt. Mér þykir betra að
segja ykkur alla söguna og vona svo góðs til ykkar,
að þið reynist henni vel. Skyldi eitthvert misættl
koma upp milli ykkar og hennar, þá snúið ykkur
jafnskjótt tij konu minnar, eða min og munum við
gjöra gott úr því.” Þv! næst sneri hann sér til hins
gaiúla verkstjóra og sagði: “Ef við lítum til hennar,
sem hefir verið svo mörgum freistingum undirorp-
in, þá fin,num við, hve mikið við höfum Guði að
þakka. Manst þú eftir, að þúhefir einhvern tíma sagt
mér, að þegar þú varst lítill, stalst þú ávöxtum frá
nágranna ykkar og að faðir þinn refsaði þér svo
harðlega fyrir það, þegar hann var Ibúinn að útlista
fyrir þér 7. boðorðið, að þú upp frá þvi fékat hinn
mesta viðlbjóð við að taka nokkurn hlut frá öðrum?
Þú átt Guði mikið að þakka, að hann gaf þér slíkan
föður, sem varaði þig í tíma við syndinni. Og hefir
oss öllum ekki yfirséat á einhvern hátt? og fyrir því
viljum við ekki áfellast þetta vesalings bárn, heldur
hjálpa henni einis og við getum.”
Hjúin gengu nú til Ingu, tóku í höndina á henni
og báðu hana vel komna. Þegar þau komu út í dag-
stofu sína, kallaði verkstjórinn á þau og ispurði, hvort
þau vildu ekki fallast á að þegja yfir ávirðingu Ingu
við aðra út í frá, svo enginn gæti brígslað 'henni um
hana; þau hétu því, og héldu vel orð sín.
Nú hafði veslings Inga loksins fengið góðan
samastað hjá þessum hjónum, sem vildu henni alt
hið besta. Bang prestur og kona hans voru bæði væn
og guðrækin, og beiddu Guð daglega að gefa sér náð
til þess, að geta sýnt kristilega trú sína í dagfari
sínu, og feta í fótspor frelsara síns. Þess vegna voru
þau virtög elskuð af öllum, sem þektu þau, og.heim-
ilislíf þeirra var öðrum til góðrar fyrirmyndar.
Á þessu sannkristna heimili tók nú Inga fram-
förum, bæði til sálar og líkama. En það kostaði hana
mikla áreynslu að stjórna geði sínu, og stilla sína
bráðu skapsmuni. En þó lét hún ekki hugfallast og
hinn góði prestur kendi henni að leita Drottins og
biðja hann um styrk og krafta. Fyrir tilsögn ástúð-
legrar húsmóður sinnar varð hún brátt dugleg vin.iu-
kona og vel að sér, og reyndi hún á allar lundir að

vera henni til geðs og sýna henni þakklátsemi sína.
Að nokkrum árum liðnum kom upp næm og mann-
skæð landfarsótt í þorpinu. Prestshjónin reynd^u að
bæ'ta úr hinni almennu neyð eins og þau gátu; en af
því að þar var ekkert sjúkráhús, urðu þau að ganga
hús úr húsi til að veita sjúklingunum hjálp. Prest-
urinn var óþreytandi í að tala orð huggunarinnar til
hinna veiku og deyjandi og kona hans gjörði alt, isem
hún gat til að lina þjáningar þeirra, og á þessum
neyðartíma var Inga hennar önnur ihönd. Á prests-
setrinu var á hverjum degi búinn til matur handa
mörgum nauðstöddum og honum útbýtt meðal þeirra,
og daglega fóru þær prestskonan og Inga í hvert hús,
til þess að líta eftir hvernig sjúklingunum væri
hjúkrað og hvers þeir þyrftu með. Einhvern dag þeg-
ar þær voru á heimleið frá sjúklingum, sem þær
höfðu vitjað, komu þær að hinu litla skógvarðarhúsi
þar sem Inga hafði barið að dyrum, þegar hún fyrst
bom á þesisar stöðvar, en fengið svo slæmar viðtök-
ur, að hún fór þaðan örvæntingarfull. Frú Bang
sagði að þangað væri kominn nýr skógarvörður, teem
byggi þar einn isíns liðs og væri nú orðinn veikur;
þess vegna hefði hún sent menn þangað til að bera
hann heim á prestsetrið, svo honum yrði almenni-
leg hjúkrað, og bað hún Ingu að fara heim á undan
sér og búa alt sem best undir komu hans. Þegar
komið var með sjúklinginn, Ihljóp Inga út til að
hjálpa til, ef þesis þyrfti við, og þótt mörg ár væru
liðin, þekti hún undir ein,s að það var Viggó Sanding,
barndóms vinur hennar, ,sem hún hafði saknað svo
mjög. Hinn ungi maður virti hana fyrir sér og kall-
aði upp alt í einu: “Hvernig víkur þessu við? þetta
eru augun hennar Ingu.” “Já, og Inga sjálf, Viggó!”
svaraði hún hálfbrosandi og roðnaði, en bað hann
að tala ekki meira, því hann mundi ekki þola það.
Landfarsóttin var nú í rénun, og Viggó varð ekki
þungt haldinn af henni. Honum var rækillega þjón-
að og hjúkrað, og eftir viku gat hann farið á fætur.
Þó var hann legni að ná sér aftur og átti Ibágt með
að ganga; en á ihverjum morgni var farið með hæg-
ihdaisitól handa honum ofan í jurtagarðinn, og þar
gat Ihann setið í næði og andað að sér hreinu lofti.
Hér sá hann Ingu, þegar hún færði honum eitthvað
og stundum, þegar hún átti ekki annríkt, fékk hann
hana til að taka með sér vinnu sína og setjast hjá
sér litla stund, til þes.s að þau gætu talað saman um
fyrri daga og' um móður hennar, sem þau höfðu
bæði eliskað svo heitt. Hann isagði að móðir sín væri
dáin fyrir tveimur árum, en að iherramaður sá, er
hún hafði verið hjá, Ihefði tekið sig að sér og látið
sig ganga í skóla. Fyrir tilstilli ihans hefði hann
fengið hið lliiðuga skógarvarðaremibætti, sem hann
var nýibúinn að taka við, þegar landfarsóttin kom
upp.
Þannig endurnýjaðist fyrir daglegar samræður
hin forna barnæskuvinátta þeirra, og af henni spratt
önnur innilegri tilfinning, svo áður en Viggó fór
burtu af prestsetrinu, spurði hann Ingu, hvort hún
vildi ekki verða kona sín.. Hún sagði ihonum þá æfi-
sögu ,sina og skriftaði við hann, eins og hún hafði
áður gjört við prestinn. Að því búnu spurði hún —
og stóðu tárin í augunum á henni: “Gætir þú enn
óskað að eiga mig Viggó? Hvernig gæti eg nokkurn
tíma orðið þitt jafnræði eða maklega að giftast þér,
sem ert svo göfuglyndur og flekklaus og í öllu tilliti
mér langt um fremri,’ Hann tók mál fyrir munn
henni með því að faðma Ihana upp að sér og mælti:
“Heldur þú Inga að eg þykist vera betri en þú? Þvi
fer fjarri að svo sé. Eg hefi aldrei verið reyndur
eins og þú; það, sem af æfi minni er, hefir liðið sem
langur og lygn sumardagur. iMóðir mín innrætti mér
snemma guðsótta og hann hefir verndað mig fyrir
hinum mörgu freistingum, sem þú hefir verið undir-
orpin. Þegar eg því lít á þig, sem ert svo ung, og
hefir fengið svo margt að reyna, og ertt komin út úr
eldrauninni, eins og skírt gull, heldur þú þá ekki, að
eg finni til þess, að þú ert miklu betri en eg?
Þó það sé ólíkt hvað drifið hefir á daga okkar
höfum við þó bæði ilært eitt af þvií, sem er að við
erum syndug. En fyrir Guðs náð höfum við líka lært
að þekkja lausnara syndugra manna, og við viljum
því rækilega hjálpaist að, í að elska hann og þjóna
honum.. Þorir þú nú ekki að trúa mér fyrir þér, sem
hefi elskað þig frá þvi að þú fæddist? Hún rétti að
honum höndina og horfði á hann með tárin í aug-
unum, en með óvenjulega Ihýru brosi. Hún fann
að þessi bæn móður sinnar fyltist: ‘“Drottinn! gef þú
henni hið eina nauðsynlega, þá mun henni alt annað
gott veitast.”
..Skipið “Stjörnuhrapið.”
Blizzarð stórkaupmaður átti tal við einn af
skipstjórum sínum, Nitson að nafni og mælti; “Þetta
er iherra Pennant, yðar nýi bryti.”
“Gjörið sv*o vel, herra Pennant að setjast niður
meðan eg tala nokkur orð við skipstjóra Nitson.”
“!Verslunarhús vort vill, að þessi fyrsta ferð
‘Sjörnuhrapsins’ sé nokkuð frábrugðin því, sem vant
er að vera. Við óskum að þetta nýja skip vort geti
orðið hið fyrsta skip, sem kemur til Quebec á þessu
ári; með því sparast tollurinn, því að hann er borg-
aður aftur því skipi, sem á hverju ári kemur fyrst
frá Englandi. Þó er það eigi svo mjög vegna tolls-
ins, heldur af því að mönnum mun finnast mikið um
það. Við höfum talsverða verslun í Canada og vilj-
um, að mikið orð komi þar á verslunarhús okkar. Það
er svo sem auðvitað að við vHjum ekki, að þér stofn-
ið yður í nokkra hættu. Nei, þetta er ekki svo að
skilija: en við viljum, að þér haldið yður sem næst
ísnum og hleypið inn í höfn jafnskjótt og færi gefst.
Þér komið nálægt Labradór einmitt um það leyti, sem
isinn verður þiðnaður, og sé varlega farið, er engin
hætta á ferðum.”
Meðan herra Blizzarð sagði þetta, var hann að
blaðað í farmskrám og öðrum verslunarskjölum.
Hann var glaðlyndur, fjörugur og bústinn maður.
Öðru hverju hörfði hann á skipstjórann, brytann
og yfirstýrimanninn, sem líka var viðstaddur.
Nitson skipstjóri var þrekinn og herðabreiður,
augu hans voru grá og skær., hendurnar stórar og
rauðar; hann var vandaður og áreiðanlegur dánu-
maðui’, og lét aldrei hugfallast. 'Cardew stýrimaður
bauð ekki 'af sér eins góðan þokka. Hann var lítill
vexti, gul-grár í framan og ;sat með fýlu-svip á stól-
rönd fyrir aftan ískjlpstjórann. iBrytinn, sem var
vaklegur og röskur, ungur maður, sát nokkuð aftar.
“Eg iskal fara að eins og þér segið fyrir.” mælti
skipstjórinn. Eg hefi aldrei séð og mun ekki sjá ibetra
skip en “Stjörnuhrapið”. Hið einasta sem mér þykir
að, er, að þegar eg var kallaður heim ti] mín í mjög
sorglegum erindgjörðum (hér ypti hann óvenjulega
barðatórum íhatti með isorganslæðu utan um), þá
gat eg ekki litið eftir ihvernig skipið et fermt og það
vil eg þó helst, þegar eg á að vera fyrir skipi.” “Það
skiftir engu.” ínælti herra Blizzarð: “eg varð að
fara til Manchester og verslunarfélagi minn hefir
legið veikur, en yfiilstýrimaðurinn herra Cardew
þarna, hefir séð um það ált.”
Stýrimaðurinn kvað já við.
“iOg hvaða farmur er í skipinu?”
‘Akuryrkjuvélar, smíðatvélar og aliskonar tó-
vörur.”
Þegar þeir gengu út úr skrifstofunni, sagði
skipstjórinn við brytann: “Við siglum snemma á
morgun, sem er sunnudagur; það á svo vel við mig,
að iheyra blessaðar kirkjuklukkurnar tala saman er
eg sigli ofan eftir fljótinu, og iskipshöfninni þykir
vænt um það. Það er ein® og landið sé að kveðja mig,
segi eg ætíð, og leggi blessun sína yfir skipið. Að
minsta kosti ®kil eg það svona, því að eg er blátt
áfram.”
Brytinn sagðist vona, að hann mundi geta gegnt
svo skyldu sinni, að skipstjóranum og skipsútgjöirð-
armönnunum líkaði við sig.
“Eg er óhræddur um það,” mælti skipstjórinn;
“þér verðið góður liðsmaður.” Eruð þér mér ekki
samdóma, Cardew? hreinn á svipinn með skærum
qugum.’
Cardew ihélt það líka, en leit ekki á b-rytann;
hann var að ihugsa um annað.
“Heyrðu, Jói minn!” sagði kona brytans, þegar
hann kom heim til sín og sagði henni frá, að hann
væri skipaður bryti á “Stjörnuhrapinu”; eg veit ekki,
hivað til þeiss kemur, að mér segir þunglega um þetta,
og eg vildi óska, að þú færir ekki með þessu skipi.
Mér hefir aldrei verið mikið gefið um iskip með
slíkum nöfnum. Sú besta ferð, isem þú hefir farið, var
með Jane Parker, og sú lakasta með Morgunstjörn-
unni. Einföldu nöfnin eru bást. Þar að auki er þetta
of snemma sumars. Vertu hér enn í IháJfan mánuð og
farðu með skipi til Ástralíu. Það er of snemt að sigla
til Canada; ísinn er þar enn þá. Það segir madama
Thómpson.”
“Þú ert dáfalleg sjómann'skona, Jenny min,”
svaraði maður hennar; “vertu nú ekki að þessari
vitleysu! kom þú heldur og láttu niður í ferðakist-
una mína áður en eg fer, og svo er því méli lokið; eg
legg ekki trúnab á hugiboð þitt, og með leyfi að
spyrja, hver er þessi madama Tompson? Hvers vegna
er hún að sletta sér fram í þetta? og hvað veit hún
um ísinn? Hversvegna flæmdi íhún mann sinn burt
með ruglinu úr isér, isérvisku sinni og dutlungum
sínum? í,átum hana eiga sig sjálfa! kom þú nú og
láttu dót mitt niður í kistuna fyrir mig!”
‘ En Jói minn góður, manstu ekki, að ljósmynd-
in þín datt út úr póstvagninum á þriðjudaginn var?
Sama kvöldið var svo mikið stjörnuhrap úti á höfn-
inni; það visSi á eitthvað. Farðu ekki burt, Jói, farðu
ekki burt!” —
“Eg verð að fara iburt, gjörðu mér ekki skilnaðinn
of þungbæran! Eg ætla nú að fara upp á loftið með
þér, og kyssa börnin okkar; eg skal ekki vékja þau.
Því næst skulum við láta dótið mitt niður. Eg kem
ibráðum aftur. Skipstjórinn er röskur og ®týrimaður-
inn ötull.”
“Eg átti ekki von á að hitta yður hérna, skip-
stjóri Thompson, og sist sem undirstýrimann,” sagði
'brytinn, þegar hann kom út á skipið og stóð á þil-
farinu á ‘IStjörnuhrapinu”, og var að líta eftir
flutningi á matvælunum, “mér er mein að því, að
sjá yður i svo lágri stöðu. Hvernig hefir það atvik-
ast.“
Undinstýrimaðurinn, sem var digur með rauð-
brúnum og þrútnum kinnum, veik ihonum til hliðar
með aumlegu yfihbragði og sagði: “Það var groggið
(enskur drykkur úr vatni og rommi og sykri), sem
gjörði það, Jói; ekki annað en blótað groggið. Eg
misti seinast skipið mitt, “Rauðu stjörnuna,”, og þá
fór alt á höfuðið; en nú er eg hættur að drekka, Jói.
Eg var ekki fallinn til að vera fyrir skipi, en í þessari
istöðu ætla eg að lei^ast við að rækja skyldu mína.
“Og Ihvernig líst yður á skipstjórann og skips-
höfnina?” spurði Pennant í hljóði.
“Skipistjórinn er sv röskur og góður drengur,
sem nokkurn tíma hefir stigið fæti á þilfar, þótt hann
sé strangur; en lítið lið er að hásetunum, hérna að
segja. Fjórir þeirra eru sjómenn, en hinir allir eru
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
21#.S20 MEDICAIi ARTS BUDO.
Cor. Grahatn and Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Offlce tlmar: 2—3
Helmlli: 77« Vlctor St.
Phone: A-7122
Wlnnlpeg, Manitoba
Vér leggjum sérstaka éherzlu á a8
selja meðul eftir forskrlftuiu lirkna.
Hin he/.tu lyf, sein h;egt er að fá eru
notuð eingöngu. . Jiogar þér komlð
með forskrliftiun til vor megið þjer
vera viss um að fá rétt það sent I;ekn-
Irinn (ekur til.
COI.CIÆPGH & CO.,
Notre Dame and Sherbrooke
Phones: N-7658—7658
GiftingaleyfIshréf geld
DR. O. BJORNSON
216-220 MEDICAD ARTS BLDG.
Cor. Graham and Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Office tlmar: 2—s
Heimlli: 764 Vlctor St.
Phone: A-7586
Winnljieg, Manltoba
DR. B. H. OLSON
216-220 MEDICAIj ARTS BLDO
Cor. Graham and Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Office Hours: 3 to 5
Heimlli: 821 Sherburne St.
Winnlpes-, Manltoha
DR J. STEFANSSON
216-220 MEDICAL ARTS BLDG.
Cor. Graham and Kennedj Sts.
Stundar augna, ayrna, neí og
kverka sjúkdðma.—Er að hltta
kl. 10-12 f.b. og- 2-6 e.h.
Talsími: A-1834. HeimiU:
373 River Ave. Tals. P-2681.
DR. B. M. HALLDORSSON
401 Boyd Bullding
Oor. Portage Ave. og Edmonton
Stundar sérstaklega berklasýkl
og aðra lungnasjúkdðma. Er að
finna & skrifstofunni lcl. 11—12
f.h- og ?—4 e.h Sími: A-3521.
Heimili: 46 Alloivay Ave. Tal-
sími: B-3158.
DR. A BLONDAL
818 Somerset Bldg.
Stundar sérstaklega kvenna cg
barna sjúkdóma.
Er að hitta frá kl. 10—12 f. h.
3 til 5 e. h.
Office Phone N-6410
Heimili 806 Victor Str.
Sími A 8180.
DR. Kr J. AUSTMANN
Viðtalstími 7—8 e. h
Heimili 469 Simooe,
Sími B-7288.
DR. J. OLSON
Tannlæltnir
216-220 MEDICAL ARTS BLiDG,
Cor. Grahara and Kennedy Sts.
Talaimi A 8521
Heimili: Tala. Sh. 3217
J. G. SNÆDAL
Tannlæknir
614 Somerset Block
Oor. Portage Ave. og Donald St.
Talsfml: A-8888
Munið Símanúmerið A 6483
og pantið meðöl yðar hjá oss. —
Sendið pantamr samstundis. Vér
afgreiðum forskriftir með sam-
vizkusemi og vörugæði eru ðyggj-
andi, enda höfum vér magrra ára
lærdðmsrtka reynslu að baki. —
Allar tegundir lyfja, vindlar, la-
rjómi, sætindi, ritföng, töbak o. fl.
McBURNEY’S Drug Store
Cor Arlington og Notre Dame Ave
J. J. SWANSON & CO.
Verzla rr.oð fasteignir. Sjá
um leigu a nusurr._ Annast
lán, eldsábyrgð o. fl.
611 Paris Bldg.
Phones. A-6349—A-6310
THOMAS H. JOHNSON
og
H. A. BERGMANN
ísl. lögfræðingar
Skrlfstofa: Room 811 McAnhni
Building, Portage Ave.
P. O. Box 165«
Phones: A-6848 og A-««4«
W. J. LINDAL, J. H. LINDAD
B. STEFANSSON
Islenzklr lögfræðingar
708-709 Great-West Perm. Bldg.
356 Maln Street. Tals.: A-4963
þeir hafa elnnlg skrlfstofur að
Lundar, Riyerton, Gimli og Plney
og eru þar að hitta & eftirfytgj-
andl tlmum:
Lundar: annan hvern mlðvlkudas
Riverton: Pyrata fimtudag.
Glmlii Fyrsta mlðvikudag
Piney: þriðja föstudag
1 hverjum raánuðl
ARNI ANDERSON
ísl. lögmaður
í félagi við E. P. Garland
Skrifst.: 801 Electric Rail-
way Ghambers
Talsími: A-2187
A. G. EGGERTSSON LL.B.
ísl. lögfræðmgur
Hefir rétt til að flytja mál
bæði í Man. og Sask.
Skrifstofa: Wynyard. Sask
Seinasta mánudag i hverjum mán-
uði staddur t Churchbridge.
FOOTE & JAMES
Ljósmyndasmiðir
margra ára sérfræðingar
Sérstakur afsláttur veittur
stúdentum.
Síml: A-7649 282 MAIN St.
Cor. Graham Ave. Winnipeg Man.
A. S. Bardal
843 Sherbrooke St.
Selui UkWistui og annast uin útfarir.
Allur útbúnaður sá bezti. Ennfretn-
ur selur bann alakonar minnisvarða
og legateina.
Skriíat. talsiuu >1 «•««
Helmills talsirnl N
EINA fSLENZKA
Bifreiða-aðgerðarstöðin
í borginni
Hér þarf ekki að btða von úr vltl
viti. Vlnna 511 ábyrgst og leyat *f
henúi fljött og vel.
J. A. Jóhannason.
«44 Burnell Street
F. B-8164. Að bakl Sarg. Fire Hal
JOSEPH TAVLOR
Lö GTAKSMAÐUR
Hetmiltstals.: 8t. John l«44
Skri f stof u-Tai*.: A «6M
Tekur lögtakl bseðl húsaleiguaknUll
veðskuldlr, vtxlaakuldlr. A(*ná«k •>
sam að lögum tytur.
Skrltstofa 255 Maln Stiss*
Verkstofu Trvls.: Helma Tmla.
A-838S A-9384
G L. STEPHENSON
Plumber
Allskonar rafmagnsáhökl, svo aesn
stranjárn vtra, allar tegnruítr af
glösum og aflvaka (batteries)
Verkstofa: 676 Home St.
Endurnýið Reiðhjólið!
Tiátið ekki hjá lfða að endur-
nýja reiðhjólið yðar, áðnr en mestu
annlmar byrja. Komið með það
nú þegar og látið Mr. Stehblns
gefa yður kostnaðar áætlun. —
Vandað verk ábyrgst.
(Maðurinn s»m allir kannast vlð)
S. L. STEBBINS
634 Notre Darne, NVlnnlpeg
Giftinga og , , ,
Jarðarfara- 01 om
með litlum fyrirvara
Hirch blómsali
616 Portage Ave. Tals. B720
ST IOHN 2 RING 3
illþýði. Þeir Btrjúka undir eins og við komum til
Quóbec. Þá er nú yfir&týrimaðurinn — hann er án
efa emti fantur. Eg vildi ekki trúa honum fyrir
nokkru |kipi, nema ef til vill, sjóræningjaakipi. En
liann er stimamjúkur við skipstjórann. Fari hann
norður og niður.”
Framh.
V
\