Lögberg - 19.02.1925, Qupperneq 3

LObaSRG, FMTUDAGINN 19. FEBRÚAR, 1925.
Bl* S
Sérstök deild í blaðinii
SOLSKIN
3Sai®Hg£Sallli§lll@SSis!LSMaH!8@ÍS8ISl!l
iriRiiKTigsæBiaasiEraaaisiBigiia^^
Fyrir börn og unglinga
Skuldabréfið.
Kristófer Rósenkranz iheimtaði fimm þúsundir
dala af ekkju Kristjáns Juls, sem (hann þóttist eiga
hjá dánarlbúinu. Hún vissi, að búið skuldaði honum
ekkert, en hann lagði fram skuldabréf með undir-
skrift hennar og manns hennar sáluga. Hiún stóð
fast á því, að undirskriftin væri fölsuð. Málinú var
stefnt í dóm, en hún féll á því, og var dæmd til að
borga slkuldina. Loksins flýði hún á náðir Kristjáns
konungs fjórða, og fór (því enn fram, að hvorki hefði
'hún eða maður henhar skrifað undir skuldalbréf það,
sem mótstöðumaður hennar hafði í höndum, né held-
ur hefðu þau sett nöfn sín undir það. Konungur hét
því, að rannsaka sjálfur þetta mál vandlega; síðan
kallaði hann Rósinkranz fyrir sig, ispurði hann á
marga vegu, og áminti hann um að segja satt. En það
kom fyrir ekki. Rósinkranz var óskammfeilinn, og
bar skuldalbréfið fyrir sig. Konungur heimtaði þá að
sjá skuldaibréfið, iskoðaði það nákvæmlega, lét síðan
Rósinkranz fara burtu, en hélt því eftir, og kvaðst
mundu skila honum því síðar. Þegar hann var farinn,
hélt konungur áfram einn saman að rannsaka skulda-
bréfið, skoðaði það í krók og kring, og komst loksins
að því af marki því, sem var á pappírnum, að sá, isem
hafði búið til pappírinn, 'hafði reist pappírsmylnu
sína í Friðriksborg löngu tsíðar en skuldabréfið var
dagsett; og þegar Ihann af þessum manni sjálfum
hafði fengið vissu um, að hann ekki hafði áður búið
til þesskonar pappir þar í landi, sá .hann gjörla, að
Rósinkranz mundi Ihafa rangt fyrir sér. Samt sem
áður lét hann á engu bera, heldur kallaði á Rósin
kranz fyrir sig nokkrum dögum síðar, og brýndi fyrir
honum, að hann ætti að vera vægðarsamur við vesa-
lings ekkju, og að drottinn muhdi hefna þess á hon-
um, ef hann gjörði henni svo stókostlega rangt til.
Rósinkranz var ósvífinn, og hafði hótanir í frammi.
Konungur gaf hönum ennþá nokkurn umhugsunar-
tíma; en þegar það einnig var árangurslaust, var
hann tekinn fastur, og honum harðlega refsað.
}
Fenelon. erkibiskup.
Hinn guðihræddi Fenelon erkibiskup var kennari
hertoiga Karls Búsgund. Þetta var mjög örðug staða
fyrir hann, og hann þurfi á mikilli ráðdeild og þolin.
mæði að halda, til að leysa þvílíkt vandaverk af
hendi, jþví að þesisi ungi prins var mjög ódæll og ó-
stýrilátur. Einu sinni, var snikkari nokkur fenginn
til að smíða eitthvað í höllinni; en prinsinn tafði oft
fyrir honum, svo honum gagnaði ekki að vera við
vinnu sína. Stundum skemdi hann smíðatól hans,
stundum masaði .hann við hann, og stundum hafði
hann einhverja hrekki í frammi. Snikkarinn kvartaði
yfir þessu við Fenelön, sem réði honum til, að hafa
alla einurð við prinsinn. Þegar hann nú einhvern
dag byrjaði með sín gömlu ólæti, gjörði snikkarinn
sig byrstan og sagði: “Eg ætla að biðja yður að
gjöra svö vel, að láta mig vera kyrran og smíðatólin
mín.” Þá varð prinsinn óður og uppvægur, og at-
yrti snikkarann fyrir það, að hann viidi ekki láta
undan. Snikkarinn reiddist nú líka, og sagði: “Vitið
þér hvað ? herra prims, mig gildir einu, hvaða maður
þér eruð; eg ætla að biðja yður að snauta burt; því
ef eg reiðist fyrir alVöru, þá getur svo farið, að þér
fáið að kenna á þvb” Ijá varð prinsinn hræddur,
hljóp til Fenelons, bar sig upp undan snikkaranum,
og beiddi, að láta reka hann burt. “Það er þó góður
smiður,” mælti Fenelon. “Hvað varðar mig umþað?”
svaraði prinsinn; “eg vil láta hegna Ihonum.” Fene-
lon: ‘Eg held að hann sé fremur brjóstumkennanleg-
ur en hegningaverður; er það ekki sannarleg ógæfa,
að hann getur ekki iengur stjórnað geði sínu.”
Prinsinn: ‘Níú kastar tólfunum; þér haldið í hönd
með auðvirðilegum snikkara.” Fenelon: ‘'“Af því
hann hefir á réttu að istanda.” Prinsinn: “Þér munið
ekki eftir því, að eg er prins, og eg má ekki hafa það
svo búið að mér sé misboðið.” Fenelon: “Snikkarinn
er maður og þér eruð líka maður, og þesisvegna eigið
þér báðir heimtingu á, að ná rétti ykkar.” Prinsinn:
“Haldið þér yður saman herra minn! eg veit hver
eg er og hver þér eruð.” Fenelon gekk þá stillilega
burt, og skildist við prinsinn; en daginn eftir sagði
hann skýrt og skorinort við hann: “Prins! þér munið
hvað þér sögðuð við mig í gær. Það er skylda mín að
setja ofan í við yður fyrir það. Það lítur út, eins og
þér vitið ekki hver eg er, og hver þér eruð. Verið
getur að einhverjir undirmenn yðar hafi sagt yður,
að þér væruð mér meiri; en þá ihafa þeir ekki' sagt
yður satt. Án þess eg þykist af því, verð eg einlæg-
loga að segja yður, að eg er meiri maður en þér. Ætt
yðar verður hér ekki gjörð að álitum. Með því að láta
yður fæðast af svo háum stigum, hefir Guð ætlað
að reyna yður, til að sjá, hvort breytni yðar yrði
samboðin tign yðar. Þér verðið (þó að játa, að eg er
fróðari og betur að mér en þér, því af hverjum haf-
ið þér numið það, sem þér vitið, öðrum en mér? og
hvað vald og yfirráð snertir, þá á eg með mig sjálfur,
en þér standið undir mér. Ef þér ekki trúið þessu,
há mpn bæði konungurinn og faðir yðar færa yður
heim sanninn um það. En ef þér haldið, að það sé
einhver sérleg 'heppni og stór velgjörð, að hafa það
starf á hendi, isem mér er trúað fyrir, að vera fóstri
°g fræðari yðar, þá verð eg líka að koma vitinu fyrir
yður í þessu efni, Einungis af vináttu við föður yðar
og eftir langa bæn hefi eg tekist það örðuga starf
n hendur, að vera kennari yðar. En nú skuluð þér sjá,
hversu hægt mér veitist að afsala mér þessu embætti.
Komið með mér til konungs; eg ætla að biðja hann,
að útvega yður annan kennara, og þér megið trúa
mfr til þess, að eg óska þess af heilum hug, að fyrir.
höfn hans megi bera betri ávöxt, en eg get búist við
af minni.” Prinsinn stóð agndofa af hræðslu, og var
svo isneyptur, að hann vissi ekki, hvað hann átti að
^jöra af sér. Iðrunarfullur beiddi bann kennara
sinn fyrirgefningar, og um fram alt, að yfirgefa sig
okki. Upp frá því tók hann stakkaskiftum, og varð
oiiklu istiltari og viðráðanlegri.
Ottó keisari og Nílus.
Hér um bil þúsund árum eftir Krists búrð var
munkur einn á ítalíu, sem hét Nílus. Hann Ihafði orð
á sér fyrir ráðvendni og guðrækilegt líferni. Einu
sinni sótti Ottó keisari hinn þriðji hann heim. Keis-
arinn talaði lengi við hann um sanna^guðrækni, og
ráðfærði sig við hann um marga mikilvæga hlutl.
Keisaraum varð mjög (vel við þennan munk, og
neyddi Ihann loksins til að biðja isig einhverrar bón.
ar. Þessi guðrækni maður var ekki lengi að hugsa
sig um, heldur gdkk að keisaranum, lagði höndina á
brjóst hans og mælti: “Þér getið ekki herra kels-
ari veitt mér neina meiri velgjörð en þá, að þér jafn-
an vakið og hafið stöðuga gát á sálu yðar, isem býr í
þessum líkama, svo hún ekki glatist. Því þótti þér
séuð hiafinn til keisaratingar, hljótið þér þó ein-
hverntíma að deyja eins og allir menn, og vegsemd
þessa lífs fylgir yður ekki í gröfina, heldur eigið þér
að mæta fyrir Krists dómstóli og bera laun úr býtum
eftir því, hvort þér hafið aðhafst gott eða ilt. Þess.
vegna er best, að hugsa í tíma um það, isem þér getið
glaðst af í eilífðinni.” Þessi orð fengu mikið á keis-
arann, og hann gat ekki tára Ibundist, þegar hann
skildist við Nílus.
Maðurinn, sem var grafinn lifandi.
Frásaga þessi er sögð af manninum sjálfum, og
er vert að halda henni á lofti almenningi til viðvör-
unar.
“Eg hafði legið veikur í uppdráttarsýki, og var
orðinn öldungis máttvana; en það var eins og lífs-
tilfinningin yrði því næmari, því meir isem líkams-
kraftar þverruðu. Á augnatilliti lækinsins sá eg, að
hann taldi mig af, og á sorgarsvip náunga minna,
að þeir bjugust við dauða mínum. Eitt kveld varð
eg var við einhver isóttarbrigði; eg fann til óvenju-
legs sóttartitrings; það vlar eins og lækjarsuða í eyr-
unum á mér, og eins og óteljandi léttár og gljáandi
myndir isveimuðu kring um rúmið mitt. Eg ætlaði að
hreyfa mig, en gat það ekki. Dálitla stund var eg
óttalega ringlaður, en þegar ringlið leið frá, fékk eg
aftur fulla rænu, en gat hvorki hrært legg né lið. Eg
heyrði grát við hliðina á mér, og að kona, sem þjón-
aði mér, sagði: “Hann er dáinn.” Mér er eigi auðið,
að segja frá því, hve bilt mér varð við, að heyra þessi
orð. Eg reyndi af alefli til að hreyfa mig, en gat ekki
hrært vo mikið sem aúgnalokin. Þegar Mtil stund
var liðin, kom vinur minn nær, þrútinn af ekka og
harmi, strauk hendinni um andlitið á mér og lét aft.
ur á mér augun. Nú sá eg ekki lengur hlutina í kring
um mig, en hafði bæði heyrn og tilfinningu. Þegar
búið var að veita mér nábjargirnar, gat eg ráðið það
af því, sem sagt var, að vinur minn var genginn út
ur herberginu. Nú var farið að klæða mig í líkfötin,
og iblöskraði mér hugsunarleysi þeirra, sem að því
unnu. Þeir voru að hlæja sín á milli, og veltu mér á
ýmsar hliðar með viðbjóðslegum gamanyrðum. 1 þrjá
daga komu vinir mínir þangað, sem eg var, og sumir
þeirra tóku á mér. Þriðja daginn sagði einhver, að
það væri komin af mér nálykt; var þá komið með
líkkistuna.eg tekinn upp og lagður í hana. Vinur
minn lét svæfil undir höfuðið á mér, og eg fiann, að
tár Ihrundu ofan á andlit mitt. Þegar allir mínir
nánustu ættingjar um stund höfðu iskoðað mig í
líkkistunni, heyrði eg að þeir gengu Iburt, og að kistu-
lokið var skrúfað fast. Eg heyrði, að isá sem iþetta
gjörði, var að blístra á meðan hann sneri skrúfunum.
Eg fann að líkkistan viar tekin upp og borin burt;
eg fann og heyrði, að hún var látin upp í líkvagninn
og þóttist vita, að hún væri flutt til grafarinnar. Eg
heyrði hvernig reipin skrjáfuðu utan um kistuna, og
fann, hvernighenni va^sveiflað til, og hún látin síga
niður í gröfina; eg heyrði að böndin duttu á kistu-
lokið. Eg reyndi nú af öllum mætti til að hreyfa mig,
en það kom fyrir alls elkki, því kraftar mínir voru
eins og fjötraðir. Með óttalegri angist heyrði eg að
moildin Ihrundi ofan á mig. Smám saman dró úr þessu
hljóði, eftir því sem gröfin fyltist, og af litlum
skjálta, isem kom á líkkistuna, gat eg getið mér til,
að grafarinn væri að stappa niður á moldina og slá
á hana með rekunni. Þetta hætti líka, og öllu sló í
þögn. Mér var ekki hægt, að telja tímana, og eg
hugsaði með sjálfum mér: “Þetta er dauðinn, og hér
verð eg að bíða til hims efsta dags. Bráðum fer lík-
ami minn að rotna og verða að maðkaveitu.” Meðan
eg var í þessum óttalegu hugleiðingum, heyrði eg
dimma suðu í moldinni, sem var ofan á mér, og í-
myndaði mér að moldvörpur og annað illyrmi væri
þegar á leiðinni til mín. Harkið nálgaðist og mér kom
til hugar, hvort það mundi geta verið, að vinum mln-
um hefði dottið í ihug, að þeir hefðu flýtt of mikið
greftrun minni. Þesi von var í isannleika eins og
ljósgeisli, sem skein í grafarinnar myrkrum. Skömmu
síðiar fann eg, að eg var þrifinn út úr kistunni. Eg
fann, að eg var undir beru lofti, en það var óvenju-
lega kalt. Síðan rogaðist einhver með mig stundar-
korn og fleygði mér svo niður eins og trédrumb, ekki
á jörðina, því eg fann, að eg lá í vagni. Þegar hann
nam staðar , var eg aftur tekinn og iborinn, og eg
fann af hlýindunum, að eg var inni í einhverju her-
bergi, og lá nakinn á borði. Af samræðunum varð eg
þess áskynja, að menn ætluðu að skera mig upp þessa
sömu nqtt. Augu mín voru alt af aftur, og eg sá
ekki vitund; en af skarkalanum gat eg getið mér til,
að líkskerarnir mundu vera farnir að safnast sam-
an. Nokkrir af þeim gengu að borðinu, og þukluðu
vandlega á mér. Loksins kom sjálfur kennarinn í ná-
skurðarfræðinni. Hann stakk upp á því, að gjöra
nokkrar tilraunir með rafmagni á mér, áður en hann
iskæri mig upp, og var nú komið með alt, sem till
þess þurfti að bafa. Við hina fyrstu rafmágnstilraun
kom titringur í allar taugar mínar, svo þær léku til
og frá eins og hörpustrengir, og urðu læknarnir hissa
á þessari verkun. Við aðra tilraunina glentust upp á
mér augun, og sá fyrsti, sem eg sá, var læknirinn,
sem hafði vitjað mín, meðan eg lá veikur. En ennþá
varð eg eins og dauður; þó gat eg þekt fleiri andlit
meðal stúdentanna, sem þar voru, og heyrði, að
nokkrir þeirra nefndu mig á nafn með meðaumkun
og hræðslu. Þegar búið var að reyna rafmagnið, tók
kennarinn ihnífinn, og istakk oddinum í brjóstið á
mér. í sama augnabliki varð eg var við brak og bresti
í öllum likamanum, og þeim fylgdi óvenjulegur sina-
dráttur. Allir æptu af hræðslu. Nú var ísinn brot-
inn. Eg var vaknaður af dauðasvefni mínum. Það
var gjört alt, ®em varð til að lífga mig, og að stund-
arkorni liðnu var eg heill á öllum skilningarvitum
og á góðum batavegi
Ljónið.
Franskur ímaður iaf háum stigum, að ,nafni
Geoffroi de la Tour, nafnfrægur fyrir hreysti og
hugprýði sina, heyrði eitt sinn ógurlegt ljónsöskur
í iskógi nokkrum, og virtist honm.hljóðið lýsa því, að
ljónið ætti eittlhvað bágt. Hrifinn af veglyndi sínu
brá Geoffroi jafnskjótt við og hljóp inn í skóginn.
þótt félagar hans reyndu að aftra honum frá því;
rann hann á hljóðið, og er hann kom inn í skóginn,
sá hann, að óvenjulega stór og hryllilegur höggorm-
um hafði vafið sig utan um fætur og búk ljónsins,
svo að það gat engrí vöm komið fyrir sig. Það var
að vísu mjög hættulegt fyrir Geoffroi, að frelsa
ljónið, því þá gat það ráðist á hann á eftir; en hann
komst svo við af þeirri hættu, sem það var í statt, að
hann lét þetta ekki á sér festa Iheldur brá sverði
sínu og hjó höggorminn sundur í miðju, svo hann
datt dauður niður, og leysti þannig fjötur ljónsins,
án þess að særa það. Undir eins og þetta veslings
dýr var komið úr kröggum sínum, og isá, að Geoffroi
hafði hjálpað sér gdkk það til hans og lét honum
þakklæti sitt í ljósi, eins og það best gat, með alls
konar vinalátum. Upp frá því vildi það aldrei skilj-
ast við hann, heldur fylgdi honum, hvert sem hann
fór, eims og trúr fylgispakur hundur. Það var með
honum bæði í orrustum og á dýraveiðum. En merki-
legt var það, að þegar Geoffroi sneri heim -aftur til
Frakklands úr leiðangrinum, og skipstjórinn á iskip-
inu, sem hann fór með, neitaði að taka ljónið með,
þá varð það svo yfirkomið af harmi af því, að verða
að skilja við velgjörðamann sinn, að það stökk út í
sjóinn og synti á eftir skipinu, þangað til það gafst
upp og druknaði.
Þakklátsemi hinna skynlausu skepna má gera
mörgum manni kinnroða.
Aðgæsluleysi.
Hinn nafnfrægi frakkneski hershöfðingi
Turenne var að isínu leyti eins mildur, gæfur, og
mannúölegur við undirmenn sína, eins og hann var
öðrum fremri í vígkænsku, hreysti og hugrpýði. Einu
sinni istóð hann í einu henbergi sínu, og horfði út um
gluggann, og Ihállaði sér út úr honuml með' höfuðið
og herðarnar. Þjónn nokkur, sem gekk um stofuna,
þekti hann ekki, heldur bugsaði að það væri elnn
af samlþjónum isínum, og sló roknahögg á bakið á
honum. Turenne snéri sér við, og þegar þjónninn sá,
hver það var, sem hann hafði slegið, varð hann ó-
venjulega aumur, fleygði sér niður fyrir fætur hús-
bónda síns og æpti: “Fyrir Guðs skuld, fyrirgefið
mér, mildi herra, eg hugsaði, að það væri hann Georg.
En Turenne svaraði stiililega og blíðlega: “Og þó
það hefði verið ihann George, þá áttir þú ekki að slá
svona fast.”
Matvandi maðurinn.
Húsbóndi nokkur, sem fór vel með hjú isín og
gaf þeim óaðfinnanlegan mat, varð þess þó stundum
var, að þau vildu ekki borða, og þótti hounm þetta
illa farið. Einkum var einn vinnumaður hans for.
sprakki hinna í þessu. Þessum húskarli þótti slæmar
baunir, og þegar þær voru skamtaðar, sneri hann
spæninum við; rak hann ofan í baunirnar, bar spón-
blaðið öfugt upp að munninum, og sagði: “Hangið
þið við, ef þið ætlið með.” Að nokkrum árum liðnum
var þessi matvandi maður farinn sjálfur að búa, og
átti konu og böm. En búskapur hans gekk 1 basli,
svo hann var uppp á aðra kominn. Einhvern dag kom
hann til fyrverandi húsbónda síns, og beiddi íhann í
Guðs nafni, að hjálpa sér um einn fjórðung af
■baunum,, til að seðja hungur sitt og sinna. Bóndi fór
með hann út í skemmu, þar sem hann hafði baun-
irnar í stórri kistu, og þegar fátæklingurinn sá þær
fór hann þegar að hlakka til iþess í huga sínum, að fá
góða isaðningu fyrir sig og hiski sitt. En þegar
bóndinn ætlaði að fara að mæla baunirnar, rak hann
ausuna öfuga ofan í þær, mældi með ibakinu á henni
og sagði: “Hangið þið við, ef þið ætlið með,” Fá-
tæki maðurinn, sem datt sín fyrri matvendni í hug,
fann, að hann átti þessa sneið, og sneri sneyptur út
úr skemmunni með tóma skjóðuna. Þó var það ekki
tilgangur bóndans að hefna sín, eða vera harður við
þennan aumingja, Iheldur ætlaði hann einungis að
gefa honum þarflega áminningu. Þegar hann því var
kominn út fyrir dyrnar, kallaði bóndinn aftur á
hann , gaf honum fulla skjóðuna af baunum og
sagði: “Far þú nú heim til konu og barna, og þakka
þú Guði fyrir náð ihans, því án hans blessunar hefði
eg ekki getað hjálpað þér.”
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON Slft-220 MEDICAI/ ARTS BU)G. Cor. Graham arid Kennedy Sta. Phone: A-1834 Otflce tlmar: 2—3 HelmiU: 77« Victor St. Phone: A-7122 Winntpeg, Manitoba THOMAS H. JOHNSON og H. A. BERGMANN ísl. lögfræðingar Skrifstofa: Room 811 MeAittasr BnUdlng, Portage Ave. P. O. Box 165« Phones: A-6849 og A-6S46
Vér leKKjum sérstaka ölierzlu ö a« sclja meðul eftir forskriftum lieknA, Hin beztu lyf, sem lie'Kl er að fö eru notuð cináönftu. . pegar þér komið með forskriiftuin tii vor megið þjer vera viss um að fö rétt það sem lækn- irlnn tekur tU. COI/CIiECGH & CO., Notre Dame and Sherbrooke Phones: N-7659—7650 Glftingaleyfisbréf seld
W. J. LINDAIi, ,1. II. I/TNDAIi | B. STEFANSSON Islenzkir lögfræðlngar 708-709 Great-Wcst Perm. Bldg. 856 Mnin Street. Tals.: A-1963 þeir hafa einnig skrifstofur að Lundar, Riyerton, Gimll og Piney og eru þar að hitta 4 eftirfylgj- andi tlmum: Lundar: annan hvern miðvikudas Rlverton: Fyrsta flmtudag. Gimli4 Fyrsta mlðvlkudag Plney: þrlðja föstudag 1 hverjum m4nuðl
DR. 0. BJORNSON 218-220 MEDICAD ART8 BIiDG. Cor. Graliam and Kennedy 8ta Phonc: A-1834 Office timar: 2—s Heluiill: 764 Victor St. Phone: A-7586 Winnipeg, Manitoba

-
dr. b. h. olson 218-220 MEDICAD ART8 BLDG. Cor. Graham and Kennedy Sts. Phone: A-1834 Office Hours: 3 to 5 Hehni^i: 921 Sherbume St. WinnlpeK, Manitobo

A. G. EGGERTSSON LL.B fsl. lögfræðingur Hefir rétt til að flytja mál bæði í Man. og Sask. Skrifstofa: Wynyard, Sask. Seinasta m4nudag I hverjum m4n- uðl staddur I Churchbridge.

DR J. STEFANSSON 216-220 MEDICAIj ARTS BIiDO. Cor. Graham and Kennedy 8ts. Stundar augna, eyrna, nef og kverka sjúkdóma.—Er að hitt* kL 10-12 f.h. Og 2-5 e.h. Talsími: A-1834. HeimUl: 373 River Ave. Tals. F-2691.

FOOTE & JAMES Ljósmyndasmiðir margra öra sérfræðingar Sérstakur afsl4ttur veittur stúdentum. Sími: A-7649 282 MAIN St. Cor. Graham Ave. Winnipeg Man.

DR. B. M. HALLDORSSON 401 Boyd BuUding Oor. Portage Ave. og Edmonton Stundar sérstaklega berklaaýki og aðra lungnasjúkdóma. Er að finna 4 skrifstofunni kl. 11 12 f.h. og 2—4 e.h. Sími: A-3521. Heimill: 4 6 Alloway Ave. Tal- eími: B-3158.

A. S. Bardai 643 Shorbrooke St. Selur líkWstur og snnast um útfarir. Allur útbúnaður aá bezti. Enafrem- ur aelur hann aiakonar niinniavarða og legateina. Kkrlfat. talsbra fi 1 *HeImlUs talsírul N C947 |

DR. A. BI.ONDAL 818 Somerset Bldff. Stundar aórstaklega kvenna barna sjúkdóma. Er a« hitta frá kl. 10—12 í. h. 3 til 6 e. h.

Office Phone N-6410 Heimflí 806 Vlctwr 8tr. Síml A 8180. EINA ÍSLENZKA Bifreiða-aðgerðarstöðin í borginni Hér þarf ekkl að blða von úr vitl. vitl. Vlnna öll 4byrgst og leyst af hendi fljött og vel. J. A. Jóhannssou. 644 Burnell Street F. B-8164. Að baki Sarg. Fire Hal

DR Kr. J. AUSTMANN Viðtalstími 7—8 e. h- Heimili 469 Simooe, Sími B-7288.
JÖSEPH TAVLOR « LÖGTAKSMAÐUR Heimilistals.: St. John 1M4 Skrlfstofu-Tals.: A 6657 Tekur iögtakl bæðl húaalelguækuldh veðskuldir, vfxlaekuldlr. AfgreUMr al sem að lögum lýtur. Skrttstofa 255 Main Stéeaa

DR. J. OLSON Tannlæknir 216-220 MEDICAIi ARTS BLDG. Cor. Graiiam and Kennedy Sta. Talaími A 8521 Heimili: Tala. Sh. 8217
Verkstofn Tnls.: Heima TaU.: A-8383 A-9364 G L. STEPHENSON Plumber (Vllskonar rafmagnsáhöld, svo s»»» straujörn vira, allar tegnndlr af glösum og aflvaka (hatteriee) Yerkstofa: 676 Home St.

J. G. SNÆDAL Tannlæknir 614 Somerset Block Oor. Portage Ave. og Donald St. Talsfmi: A-8889

Endurnýið ReiShjólið! I/itið ekkl hjö lfða að endnr- nýja reiðhjölið yðar, áður en mestn annirnnr byrja. Komið nieð það nú þegar og lötið Mr. Stebhln. gefa yðnr kostnaðar öætlun. — Vandað verk ábyrgst. (Maðurinn sem allir kannast. við) S. L. STEBBINS 634 Notre Danw, Wlnnipeg

: Munið Símanúmeríð A 6483 ; og pantið meSöl ySar hjö oss. — ; Sendið pantanir samstundis. Vér! ; afgreiðum forskriftir með sam-! ; vizkusemi og vörugæði eru öyggj-; 1 andi, enda höfum vér magrra 4ra I : lærdómsrlka reynslu að baki. — ; Allar tegundir lyf ja, vindlar, Is-; : rjömi, sætindl, ritföng, töbak 0. fl. ; McBURNEY’S Drug Store \ Cor Arlington og Notre Dame Ave ;

J. J. SWANSON & CO. Verzla ir.eð fasteignir. Sjá um leigu a nusuxr.. Annast lán, eldsábyrgð o. fl. 611 Paris Bldg. Phones. A-6349—A-6310 Giftinga og . Jarðartara- <*10m með litlum fyrirvara Hirch blómsali 616 Fortage Ave. Tals. B7Z0 ST IOHN 2 RtNG 3
Hreiðrið mitt.
Eftir Þorstein Erlingsson.
Þér frjálst er að sjá, hve eg bólið mitt bjó,
ef börnin mín smáu þú lætur í ró;
þú manst að þau eiga sér móður;
og ef að þau lifa, þau syngja þér söng
um sumarið blíða og vorkvöldin löng —
þú gerir það vinur minn góður.