Lögberg - 28.05.1925, Blaðsíða 3

LötrUERG, FEMTUDAGINN 28. MAí 1925.
Rk 8
.,SIS3X!MK!SÍBdSI!XEai^S®8H8BiaS®HH@BMSfelB®SISBlsiSEBslE!SBIS8i‘t.SÍESjlSiKM81SMK3S!SIBEKBBBJS!lSKBBH^® ▼ n C * 1 1
| Sérstök deild í blaðinu SOLSKIN Fyrir börn og unglinga rroiessional tards
L ,.r.rm-1 rTT-r-rT-,——
Álfabrúðurnar.
En þegar Friddi bæði hlæjandi og grátandi
sagði henni frá öllu, sem fyrir hann hafði borið, varð
hún alvörugefin.
“Eg veit ekki hvað eg á að hugsa um alt þetta,”
sagði hún og hristi höfuðið, “mér finst það svo
draumkent og ótrúlegt, að mér mundi detta margt
í hug, ef eg vissi ekki fyrir víst að sonur minn segir
aldrei annað en það sem satt er”.
“Nei, það gerir hann ekki mamma mín. Fáðu
mér nú einn af þessum skínandi gullpeningum, eg
fer svo og fæ honum skift og kaupi okkur einhvern
góðan mat fyrir tvær krónur, svo við getum orðið
bæði södd og glöð.”
“Farðu þá í Guðs nafni.”
Eins fljótt og hjálpað hefði verið til með ein-
hverjum töfrum, var Friddi kominn aftur með két
og brauð og einhvern dularfullan böggul. Hann
hafði falið gjafirnar frá ræðismannsfrúnni í litla
hliðarhenberginu, og þar var hann að skreyta jóla-
tréð á meðan mamma hans ibjó til matinn, og brátt
lagði ilminn af heitum matnum um fátæklega heim-
kynnið þeirra.
Gleðin og þakklætið, sem allar gjafirnar vöktu
hjá móðurinni og litla dengsa, var meira en því
verði lýst. Eftir hina löngu og ströngu raunatíð,
sem á undan var gengin, og alt mótlætið, sem þau
höfðu orðið að þola, fanst þeim vissan um að þurfa
el$ki að líða skort fyrst um sinn, svo óendanlega
unaðsleg.
Þegar þau voru sest að borðinu, sagði móðirin:
“Það er bara aumingja litli Friddi minn einn, sem
ekki fær neitt; en 'bíddu ibara við, góði drengurinn
minn, eftir nokkra daga verð eg orðin svo frísk að eg
get farið út, og þá skal eg kaupa einhverja jólagjöf
handa þér, það geturðu reitt þig á.”
Friddi sagði alveg eins og var, að sig langaði
ekki til að eiga neitt, og sér væri nóg ef að þau væru
glöð og kát.
“En samt er það eitt, sem mig langar til að
biðja þig um, mamma mín, og það er að segja okkur
einhverjar sögur af þér, þegar þú varst barn og þér
leið svo vel.
Þegar þú talav um það, ertu æfinlega svo glað-
leg, og það þykir mér svo skemtilegt.”
Til þess að neita ekki þessari einu bón Fridda
litla, tók móðirin að segja gömlu sögurnar, sem hún
hafði sagt svo oft áður, um litla búgarðinn í skógi-
vaxna fjalllendinu, þar sem hún var ibarnfædd, um
fallega húsið með rósarunnunum alt í kring, um víð-
lenda engið og ilmandi skógana; fögru morgnana og
unaðsfögru kvöldin. Og milda bjarta forosið hennar
kryddaði söguna.
“En svo mistum við alt í vondu árunum, eins
og eg hefi sagt ykkur áður. Foreldrar mínir foörð-
u^t lengi við fátæktina, en svo dóu þau, og þegar
eg var orðin fullorðin varð eg að vinna hjá vanda-
lausum. Svo giftist eg pabfoa ykkar og leið vel um
nokkur ár, en af því að hann varð að yfirgefa mig
og ykkur svo snemma, hefi eg orðið að reyna síðan
hina sárustu fátækt og neyð.”
Friddi leit á hana stórum, skínandi augum.
“En það tekur nú foráðum fenda,” sagði hann,
bráðum verð eg istór og nógu sterkur til að vinna
fyrir okkur öllum.” •
“Þú ert líka huggunin og vonin mín,” sagði hin
föla og alvarlega kona stillilega.
En fljótlega hurfu þessar raunalegu hugsanir,
jólagleðin og himneskur friður gagntók hjörtu þess-
ara fátæklinga.
Á heimili ræðismannsins höfðu heldur aldrei
áður verið haldin slík jól.
Litlu stúlkurnar voru í sjöunda himni yfir þess-
um óviðjafnanlegu brúðum.
“Svona indæla brúðu htfi eg aldrei fyr séð,”
sagði önnur telpan, fyrir víst í hundraðasta skiftið.
“Lítið bara á yndislega andlitið, gylta hárið og
fallegu Ijómandi fötin þeirra.”
“Nei, sjáðu ibara, mín getur staðið,” hrópaðl
Ella litla, og réð sér ekki fyrir kæti.
“Og mín hefir augu, se’m tindra eins og stjörn-
ur.”
Og litlu stúlkurnar sleptu ekki snjóhvítu foörn-
unum sínum úr fanginu alt kvöldið.
“Brúðan mín er alveg eins og hún >sé lifandi!
i^jáðu, það er alveg eins og hún ætli að fara að
hlæja; elsku sæta litla brúðan mín! Litla hjartans
jólabarnið mitt.”
Og nú fóru þær að skoða allar hinar gjafirnar,
með Ibrúðurnar á handleggnum, því nýju uppáhalds-
goðin þeirra urðu að fá að sjá alt .saman með þeim.
Allar myndábækurnar voru þeim sýndar, nýju
gullhringarnir litlu stúlknanna voru látnir á þær
eins og armfoönd. Svo voru þær látnai1 í nýju brúðu-
sleðana og ekið með þær um allar stofurnar, síðan
settar inn í nýja ibrúðuhúsið og settar við foorð með
ofurlitlum diskum, ibollum, glösum, fötum og öllu,
sem vanalega er á borðum, þar sem nóg er til af
öllu. En jólasteikin var úr karamellum og kartöfl-
ur og kálmeti úr brjóstsykursmolum — það er oft
haft þannig á brúðuheimilunum.
Innan úr þessum húsum, gátu nú litlu álfarnir
séð, hvernig manneskjurnar fara að halda heilög jól-
in.
Þær Iitu inn í stóru stofuna og sáu vinnufólk-
ið koma inn og fá dýrar gjafir; þær sáu að foreldr-
arnfr litu blítt og hýrt til foarnanna. Svo tók faðir-
inn í hönd móðurinnar og settist síðan að hljóðfær-
inu og lék hægt og fagurlega:
“Heims um foól
helg eru jól.”
Og alt fólkið söng sálminn fagra. — Annar litli
álfurinn fovíslaði að systur sinni:
“Eiginlega eru börnin indæl með guðræknis-
svipinn á litlu andlitunum.”
Og hin svaraði:
“Það finst mér líka. Það er bara svo leiðinlegt,
að þau skuli vera svona ódæl, og hvað þau voru vond
við aumingja litla Fridda.”
Og það var ekki fyr en að miðnæturklukkan
ómaði á heilagri jólanóttinni, að Ibörnin voru látin
fara í rúmið. Síðustu ljósin voru slökt og síðasta
skólhljóðið heyrðist í húsinu.
Þá réttu litlu álfarnir úr sér og hlógu lágt.
Þær liðu út úr brúðuhúsinu eins og bláhvítar
vofur, undir greinarnar á jólatrénu og hoppuðu yfir
tunglsgeisla'na é gólfinu eins og ofurlitla læki.
Hönd í hönd svifu þær istofu úr stofu — um alt
húsið, þangað til þær komu í svefnherbergi foarn-
anna.
Þær settust á rúmin og lutu ofan að andlitum
foarnanna, og hvísluðu lágt og innilega að þeim um
skyldur mannanna hver við annan, um foágindi þeirra
sem ekkert áttu og sæluna þá, að líkna og hjálpa
öðrum. Svo ávítuðu þær foörnin fyrir, að hafa gert
fátæka drengnum ilt, með svo mikilli alvöru og ein-
beittni, að það var varla hægt að trúa þvi, að þetta
vaeru sömu litlu og hlæjandi álfamir, sem áður er
talað um.
Börnin vöknuðu ekki, en skildu þó hvert orð af
þessari einkennilegu ræðu, sem hljómaði í eyrum
þeirra ein® og klukknaómur, ýmist mildur og ást-
úðlegur eða reiðulegur og alvörugefinn.
óróleg biltu þau sér til og frá í hvítu og mjúku
rúmunum sínum, þau grétu í svefninúm, því þau
dreymdi illa.
“Nú megum við ekki vera lengur, því nú verður
víst farið að kveikja jólaljósin í álfahöllinni.”
Svo svifu þær út um gluggann, út í mánafojarta
og þögula nóttina^
“Ó! hátíðin okkar úti í skóginum er þó miklu,
miklu fegurri,” sagði önnur þeirra.
“'Og þó er líka yndislegt hjá mönnunum, svo
vinalegt og gott.”
“Veistu hvað það er, sem mér fellur betur hjá
mönnunum en okkur?” —
‘Nei.”
“Það er viðleitni þeirra, að gleðja aðra, þegar
þeir eru sjálfir glaðir — við fougsum foara um, að
gleðja okkur sjálf.”
“*En nú skulum við halda okkur regluleg jól.
Við skulum gera manneskju hamingjusama og gettu
hvaða manneskju?”
“Fridda? — er ekki svo, góða drenginn, sem
þykir svo vænt um mömmu sína.”
Eg heyrði að hjartað í honum foarðist af angist,
þegar hann mintist á, hvað hún mundi verða forædd
um sig úti í skóginum í kvöld.
Eigum við að hafa hann með okkur heim og
gefa honum jólagjafir? —
“Já! — ó — það skulum við gera — þarna á
hann heima — í þakherberginu —■’ foak við rúðurnar
með frostrósunum — sjáðu, glugginn er ekki alveg
aftur — ó hvað hér er fátæklegt! — Friddi —
Friddi!”
'Drengurinn opnaði augun og við sjálft lá að
hann hrópaðil foátt af gleði, þegar hann sá litlu
álfana, sem hann þekti svo vel; en álfarnir gerðu
honum vísbendingu um að hafa hægt um sig og foúa
sig til ferðar, því þær ætluðu að fara með hann
þangað, sem biði hans gæfa og gleði.
“Vertu ókviíðinn og trúðu okkur; við fylgjum
þér til gæfunnar,” hvísluðu þær.
Þær sögðu þaðsvo folíðle&a og voru nú alt öðru
vísi, en þegar þær stríddu honum úti í skóginum, að
hann efaðist alls ekki um, að þær segðu satt.
Það var ekki langrar stundar verk fyrir hann,
að fleygja sér í fátæklegu fötin ®ín, og hann foenti
þeim að koma út um dyrnar.
“Nei! þakka þér fyrir, við förum æfinlega
foeinasta veginn, hann er stystur,” sögðu litlu pín-
urnar hlæjandi, og hann vissi ekki fyrri til, en hinn
álfurinn tók i hvora hönd hans og honum fanst eins
og hann snerta á mjúkum svölum blómablöðum.
Litlu slæðurnar flögruðu eins og bjartir skýjahnoðr-
ar fyrir augunum á honum.
Eitt augnafolik fanst honum hann ekki vita af
sér, og svo leið hann eins og í hálfgerðum draumi
yfir borgina — yfir hvíta sléttu með rauðleitum
Ijósum hingað og þangað; ef hann leit upp fyrir
sig, sá hann himininn alsettan folikandi stjörnum.
“Nú erum við komin heim.”
Hann glaðvaknaði og opnaði augun. iSvo fór
hann með álfunum gegnum háar hvelfdar klettadyr
inn í gang, sem leit út eins og glitrandi silfur; þessi
gangur vikkaði ismám saman, þangað til hann varð
að sfcórum sal. Veggir og loft voru klædd smágerðum
gagnsæjum blæjum, sem stöfuðu frá sér rauðleitum
og gullnum ljósbjarma, sem mest líkist fögrum
morgunroða. í hornunum fjórum stigu upp vatns-
súlur og féllu aftur niður eins og isvalur úði ofan í
skeljar úr gulli. Hingað og þangað um höllina voru
smáskálar myndaðir af ilmandi rósarunnum, og
undir blómsturþökunum stóðu gullnir smábekkir og
á þá voru foreiddar purpuralitar gegnsæjar ábreið-
ur.
í fljótu bragði leit höllin út eins og uppljóm-
aður töfraskóg’Ur, því í löngum röðum stóðu foein-
vaxin grenitré af allavega litum ljósum, sem þegar
foetur var gáð að, voru demantar, sem láu hingað
og þangað á gfeinunum innan um svarf af gulli og
gimsteinum.
Við löng borð sátu ótal litlir álfar við jólamat-
inn. Yndislegar litlar verur, brosmildar og folíðlegar
eins og litlu vinkonurnar hans Fridda.
Litlar hendur lyftu kristalglösunum með blóm-
dögginni til þess að heilsa systrunum, sem voru að
koma, og margar raddir hrópuðu í einu:
Hvar hafið þið verið? — Til hvers fóruð þið? —
Hvað komuð þið með? —iHvað hafið þið verið að
gera? —
“Við vorum í mannfoeimum og kpmum með góð-
an dreng, sem við ætlum að gera gæfusaman,” sögðu
litlu álfarnir, og svifu brosandi að borðinu, sem í
miðjunni stóð.
Þar sat allra fallegasti álfurinn í skrautlegu
hásæti. Á höfðinu hafi hann kórónu úr tómum gim-
steinum, vængir hans glitruðu eins og skæra silfur
og gullnir lokkarnir liðuðust niður um herðar og
háls.
“Þetta er drotningin okkar,” sögðu álfarnir við
Fridda, og bentu honum að lúta þessari yndislegu
veru.
En þegar litla drotningin í sama bili snéri sér
að honum, varð hann svo hugfanginn af fegurðinni
og himneskri folíðunni, sem skein ú^ úr andlitinu, að
hann gat ekki annað en falliðá kné, því aldrei fyr
hafði hann séð neitt þessu líkt.
Litlu álfarnir, vinkonur hans, stóðu hjá honum
og sögðu frá öllu, sem skeð foafði um kvöldið, og
lýstu með mikilli tilfinningu ást Fridda á móður
sinni og litla bróðurnum.
“Þú ert velkominn með okkur,” sagði drotning-
in, og bauð Fridda til sætis á einum silki stólnum,
sem við foorðið stóð.
Þá tók Friddi fyrst eftir því, að hann var orð-
inn eins lítill éins og álfarnir.
Drotningin rétti honum sjálf kræsingarnar og
skenkti kristalstærri dögg í litla bikarinn, sem hjá
honum stóð. ,
Hann drakk af daggardopunum og í sama vet-
fangi streymdi gleði og sæla að hjarta hans, svo hann
varð léttlyndur og glaðvær eins og álfarnir.
Hann varð að segja þeim frá mömmu sinni og
litla dengsa, alt sem hann vissi, vildu álfarnir fá
að heyra. Hann sagði þeim frá foúgarðinum þar sem
mamma hans var uppalin, hvað hún hefði þá átt gott,
og hvernig foún hefði síðar lent í fátækt og eymd.
Litlu álfarnir hlustuðu og gosforunnarnir sendu
þægilegan ilm út um alla höllina.
Drotningin hló til hans vingjarnlega.
“Við skulum ekki gleyma því,” sagði hún, "en
nú skal eg láta litlu álfana mína dansa dálítið fyrir
þig, og svo máttu fara heim.”
Svo hvíslaði hún einhverju að þeirri sem næst
henni sat, sú hvíslaði því hlæjandi að þeirri næstu,
og svona gekk það koll af kolli, þær hvísluðu hver að
annari og hlóu, og hláturinn var líkastur því, sem
hæg gola þyti í blómsturbeði.
Meðan álfarnir virtust vera að koma sér saman
um eitthvað, benti drotningin Fridda að koma
með sér inn í aðra höll, sem var klædd foláleitum og
silfurhvítum slæðum. Hér voru einnig borð og jóla-
tré alskreytt demöntum og gimsteinum folábleikum
að lit, og geislar þeirra gerðu það að verkum að höll-
in sýndist ljóma öll í ibjörtu tunglsljósi.
Drotningin settist í hásætið og lét Fridda setj-
ast við fætur sér.
‘Nú svifu allir litlu og fögru álfarnir inn í höll-
ina og dönsuðu í silfurbláa salnum við titrandí
geislaljósið frá öllum gimsteinunum á jólatrjánum.
Þegar þær höfð dansað stndarkorn, foenti drotn-
ining þeim að hætta, og þær námu staðar fyrir fram-
an hásætið.
“Fylgið nú vini ykkar heim,” sagði hún við þær
tvær, sem komu með Fridda, “hann verður að vera
farinn áður en klukkan slær eitt. Vertu nú sæll,
góður drengur, og haltu áfram eins og þú hefir
byrjað! Taktu við þessari folómsturgrein úr kórón-
unni minni, það er jólagjöfin mín til þín. Berðu móð-
ur þinni kveðju mína i— vertu sæll og foamingjan sð
með þér.”
“Vertu sæll! — vertu sæll” hrópuðu allir álfarn-
ir. “Taktu þetta til minningar um mig! og þetta um
mig! — og þetta um mig! — Við viljum allar gefa
þér jólagjafir! taktu við, taktu við.”
Öllu fleygðu þær í fang hans, ótal smáhlutum,
festum, hringjum, kórónum, perlum og fleiru, öllu
úr dýrindis gimsteinum og gulli.
“Vertu sælH vertu sæll!” gall við frá öllum
hliðum, svo Friddi gat ekki fengið ráðrúm til að
þakka fyrir allar gjafirnar.
Svo tóku álfarnir tveir hann aftur sitt við hvora
hönd og svifu með hann í gegnum morgunroðahöll-
ina og silfurganginn og út um dyrnar, sem óðar lukt-
ust aftur að foaki þeirra, og var þá ekkert annað að
sjá en glufu í hólnum.
Svo svifu þau yfir skóginn og sléttuna, yfir hús,
kirkjur og garða, heim til Fridda. Svo varð dimt
í kringum hann, kolsvört dimm nótt, sem hann gat
ékki gert sér neina hugmynd um fovað væri löng.
Hann varð hissa þegar hapn alt í einu heyrði móður
sína kalla:
“Friddi! Friddi! — hvað er þetta, sem glampar
svona og ljómar?”
Hann opnaði augun og sá morgungeislana heita
og fojarta skína inn til sín. Hann lá í rúminu sínu
í öllum fötunum, og á sænginni hans lá folómstur-
greinin úr kórónu álfadrotningarinnar, og allar hin-
ar gjafirnar frá litlu ljósláfunum.
Nú fór Friddi að ranka við sér. Hann vafði
handieggjunum utan um háls móður sinnar, og sagði
henni grátandi af gleði frá öllu sem fyrir hann hafði
borið um nóttina, og sýndi henni alt sem honum var
gefið.
“Já, þetta eru alt gimsteinar og dýrar perlur,”
sagði móðirin frá sér numin — “guð minn góður,
við erum þá orðin rík og allar okkar raunir á enda!”
Hún spenti greipar og leit til himins, þar sem
morgunsólin skein svo skært.
Gleðin ljómaði úr augum hennar, og hún sýndist
vera mörgum árum yngri. Hún gekk að rúminu tók
yngri drenginn sinn sofandi upp og kysti hann hvað
eftir annað og hló og grét í einu.
Og þau sátu þrjú saman lengi lengi, og töluðu
um sæluna, sem þau ætty 1 vændum; um æskustöðv-
ar móðurinnar — þangað ætluðu þau að flytja sig
DR. B. J. BRANDSON
21*-220 MEDIOAIi ARTS BLtDG.
Cor. Graham and Kennedy Sta.
Plíone: A-1834
Offlee tlmar: 2—3
Heamlll: 778 Vlctor S».
Phone: A-7123
Wlnnípeg, Manltoba
Vér leggjum sérstalca áherzlu & aS
selja meðul eftir forskriftum lækna.
Hln beztu iyf, sem haegt er að fá ern
notuð etngöngu. . pegar þér komlð
með forskrliftum tll vor megið þjer
vera viss um að fá rétt það sem lækn-
irinn tekur tU.
CODCL.EOGH * CO.,
Notre Dame and Sherbrooke
Phones: N-7650—7656
Giftingaleyfisbréf seld
DR. O. BJORNSON
216-220 MEDICAD ARTS RLiDG.
Oor. Graham and Kennedy Sta
Phone: A-1834
Office tlmar: 2—3
Helmill: 764 Victor St.
Phone: A-7586
Winnipeg, Manitoba
dr. b. h. OLSON
216-220 MEDICAL ART8 BIiDG.
Cor. Graham and Kennedy Sbr.
Phone: A-1834
Office Hours: 3 to 5
Helmili: 921 Sherburne St.
Winnipeg. Manltoba
DR j. stefansson
216-220 MEDICAL ART8 BIiDG.
Cor. Graham and Kennedy Sta.
Stundar augna, eyrna, nef og
kverka sjúkdðma.—Er að hitta
kL 10-12 f.h. og 2-B e.h.
Talsíml: A-1834. HeimiU:
373 River Ave. Tals. F-2691.
DR. B. M. HALLDORSSON
401 Boyd Building
Ot». Portage Ave. og Edmonton
Stundar sérstaklega berklaaýki
og aðra lungnasjúkdðma. Er að
flnna & skrifstofunni kl. 11_12
f.h. og ?—4 e.h. Sími: A-3521.
HeitniH: 46 AUoway Ave. Tal-
eími: B-3158.
DR. A. BLONDAL
818 Somerset Ðldg.
Stundar sérstaklega kvenna tg
barna sjúkdóma.
Er að hitta frá kl. 10—12 f. h.
3 til 5 e. fo.
Office Phone N-6410
Heimili 806 Victor Sfcr.
Sími A 8180.
DR Kr. J. AUSTMANN
Viðtalstími 7—8 e. fo.
Heimili 469 Simcoe,
Sími B-7288.
DR. J. OLSON
Tannlæknir
216-220 MEDICAL ARTS BLiDG.
Cor. Graham and Kennedy Sts.
Talaími A 8521
Heiraili: Tals. Sh. 8217
J. G. SNÆDAL
Tannlæknir
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave. og Donald St.
Talsíml: A-8889
Munið Símanúmerið A 6483
og pantið meðöl yðar hjá oss. —
Sendið pantanir samstundis. Vér
afgreiðum forskriftir meS sam-
vizkusemi og vörugæði eru öyggj-
andi, enda höfum vér magrra ára
lærdðmsrlka reynslu að baki. —
Allar tegundir lyfja, vindlar, ts-
rjómi, sætindl, ritföng, töbak o. fl.
McBURNEY’S Drug Store
Cor Arlington og Notre Dame Ave
J. J. SWANSON & CO.
Verzla tnað fasteigriir. Sjá
utn leigu a nusuir.. Annast
lán, eldsábyrgð o. fi.
611 Paris Bldg.
Phones. A-6349—A-6310
THOMAS H. JOHNSON
og
H. A. BERGMANN
ísl. lögfræðingar
Skrlfstofa: Hoom 811
Bnllding, Portage Ave.
P. O. Box 1666
Phones: A-6849 og A-6846
W. JT. IíINDAJj, J. H. IjINDAL
B. 8TEFANSSON
Islenzklr lögfræðingar
708-709 Great-Weat Perm. Bldg.
356 Maln Street. Tals.: A-496S
felr hafa elnnlg akrlfstofur aB
Lundar, Rlverton, Glmll og Plaer
og eru þar a6 hltta á •ftlrfytgj-
andi tlmum:
Liuadar: annan hvern miBvlkuda*.
Rlverton: Fyrsta flmtudag.
GlmUá Fyrsta mlBvlkudag
Piney: þrlBJa föstudag
1 hverjum noánuBl
Stefán Sölvason
Teacher
of
Piano
Ste 17 Emily Apts. Emily St.
A. G. EGGERTSSON LL.B.
ísl. lögfræðingur
Hefir rétt til að flytja mál
bæði í Man. og Sask.
Skrifstofa: Wynyard, Saak.
Selnasta mftnudag i hverjum mftn-
uBl staddur I Churchbridge.
Dr. H. F. Thorlakson
Phone [8
CRYSTAL, N. Dakota
Staddur a8 Mountain & mánud.
ksl. 10—11 f. h.
AS Gardar fimtud. kl. 10-11 f.h.
A. 8. Bardal
84S Sherbrooke S4.
Selut liklaistui og annast um útfarir.
Allur útbúnaður sft bezti. Ennfrem-
ur selur Kann alskonar minnisvarffa
og legsteina.
SkrUst. talsfuú N 6688
HelmlUs talshni N 6687
JOSEPH TAYLOR
LÖOTAKSMAÐUK
HeimiUstals.: St. John 1844
Skrlfstof n-TaU.: A 66*7
Tekur lögtakl b«M hússJslguataiiaa
vetSekulílr, vlxUskuldlr. Afgisidtr 60
sem aC lðgum lýtur.
Bkrltatefa 266 Maln Strw*
Verkstofn Tnls.: Helma Tala.:
A-8383 A-9384
G L. STEPHENSON
Plumber
Allskonar rafmagnsáhökl, svo am
straujárn vfra, aUar tegnndlr at
glösnm og aflvaka (betteriee)
Verkstofa: 676 Home St.
r.ifti"*. «g.,
Jarðarfara-
með litlum fyrirvara
Birch blómsali
616 Portage Ave. Tals. B720
ST IOHN 2 RtNG 3
— um jarðarber Og nóga mjólk, um sólskin og ilm-
andi skógarloft, grasivaxin engi, fuglasöng og hvit-
ar dúfur og lítil lömb-----óThvað þessi jóladags-
mofgun vaf unaðslegur.--------—
öðruvísi var jóladagsmorguninn hjá foörnum
ræðismannsins.
Framh.