Lögberg - 28.05.1925, Side 3

Lögberg - 28.05.1925, Side 3
LötrUERG, FEMTUDAGINN 28. MAí 1925. Rk 8 .,SIS3X!MK!SÍBdSI!XEai^S®8H8BiaS®HH@BMSfelB®SISBlsiSEBslE!SBIS8i‘t.SÍESjlSiKM81SMK3S!SIBEKBBBJS!lSKBBH^® ▼ n C * 1 1 | Sérstök deild í blaðinu SOLSKIN Fyrir börn og unglinga rroiessional tards L ,.r.rm-1 rTT-r-rT-,—— Álfabrúðurnar. En þegar Friddi bæði hlæjandi og grátandi sagði henni frá öllu, sem fyrir hann hafði borið, varð hún alvörugefin. “Eg veit ekki hvað eg á að hugsa um alt þetta,” sagði hún og hristi höfuðið, “mér finst það svo draumkent og ótrúlegt, að mér mundi detta margt í hug, ef eg vissi ekki fyrir víst að sonur minn segir aldrei annað en það sem satt er”. “Nei, það gerir hann ekki mamma mín. Fáðu mér nú einn af þessum skínandi gullpeningum, eg fer svo og fæ honum skift og kaupi okkur einhvern góðan mat fyrir tvær krónur, svo við getum orðið bæði södd og glöð.” “Farðu þá í Guðs nafni.” Eins fljótt og hjálpað hefði verið til með ein- hverjum töfrum, var Friddi kominn aftur með két og brauð og einhvern dularfullan böggul. Hann hafði falið gjafirnar frá ræðismannsfrúnni í litla hliðarhenberginu, og þar var hann að skreyta jóla- tréð á meðan mamma hans ibjó til matinn, og brátt lagði ilminn af heitum matnum um fátæklega heim- kynnið þeirra. Gleðin og þakklætið, sem allar gjafirnar vöktu hjá móðurinni og litla dengsa, var meira en því verði lýst. Eftir hina löngu og ströngu raunatíð, sem á undan var gengin, og alt mótlætið, sem þau höfðu orðið að þola, fanst þeim vissan um að þurfa el$ki að líða skort fyrst um sinn, svo óendanlega unaðsleg. Þegar þau voru sest að borðinu, sagði móðirin: “Það er bara aumingja litli Friddi minn einn, sem ekki fær neitt; en 'bíddu ibara við, góði drengurinn minn, eftir nokkra daga verð eg orðin svo frísk að eg get farið út, og þá skal eg kaupa einhverja jólagjöf handa þér, það geturðu reitt þig á.” Friddi sagði alveg eins og var, að sig langaði ekki til að eiga neitt, og sér væri nóg ef að þau væru glöð og kát. “En samt er það eitt, sem mig langar til að biðja þig um, mamma mín, og það er að segja okkur einhverjar sögur af þér, þegar þú varst barn og þér leið svo vel. Þegar þú talav um það, ertu æfinlega svo glað- leg, og það þykir mér svo skemtilegt.” Til þess að neita ekki þessari einu bón Fridda litla, tók móðirin að segja gömlu sögurnar, sem hún hafði sagt svo oft áður, um litla búgarðinn í skógi- vaxna fjalllendinu, þar sem hún var ibarnfædd, um fallega húsið með rósarunnunum alt í kring, um víð- lenda engið og ilmandi skógana; fögru morgnana og unaðsfögru kvöldin. Og milda bjarta forosið hennar kryddaði söguna. “En svo mistum við alt í vondu árunum, eins og eg hefi sagt ykkur áður. Foreldrar mínir foörð- u^t lengi við fátæktina, en svo dóu þau, og þegar eg var orðin fullorðin varð eg að vinna hjá vanda- lausum. Svo giftist eg pabfoa ykkar og leið vel um nokkur ár, en af því að hann varð að yfirgefa mig og ykkur svo snemma, hefi eg orðið að reyna síðan hina sárustu fátækt og neyð.” Friddi leit á hana stórum, skínandi augum. “En það tekur nú foráðum fenda,” sagði hann, bráðum verð eg istór og nógu sterkur til að vinna fyrir okkur öllum.” • “Þú ert líka huggunin og vonin mín,” sagði hin föla og alvarlega kona stillilega. En fljótlega hurfu þessar raunalegu hugsanir, jólagleðin og himneskur friður gagntók hjörtu þess- ara fátæklinga. Á heimili ræðismannsins höfðu heldur aldrei áður verið haldin slík jól. Litlu stúlkurnar voru í sjöunda himni yfir þess- um óviðjafnanlegu brúðum. “Svona indæla brúðu htfi eg aldrei fyr séð,” sagði önnur telpan, fyrir víst í hundraðasta skiftið. “Lítið bara á yndislega andlitið, gylta hárið og fallegu Ijómandi fötin þeirra.” “Nei, sjáðu ibara, mín getur staðið,” hrópaðl Ella litla, og réð sér ekki fyrir kæti. “Og mín hefir augu, se’m tindra eins og stjörn- ur.” Og litlu stúlkurnar sleptu ekki snjóhvítu foörn- unum sínum úr fanginu alt kvöldið. “Brúðan mín er alveg eins og hún >sé lifandi! i^jáðu, það er alveg eins og hún ætli að fara að hlæja; elsku sæta litla brúðan mín! Litla hjartans jólabarnið mitt.” Og nú fóru þær að skoða allar hinar gjafirnar, með Ibrúðurnar á handleggnum, því nýju uppáhalds- goðin þeirra urðu að fá að sjá alt .saman með þeim. Allar myndábækurnar voru þeim sýndar, nýju gullhringarnir litlu stúlknanna voru látnir á þær eins og armfoönd. Svo voru þær látnai1 í nýju brúðu- sleðana og ekið með þær um allar stofurnar, síðan settar inn í nýja ibrúðuhúsið og settar við foorð með ofurlitlum diskum, ibollum, glösum, fötum og öllu, sem vanalega er á borðum, þar sem nóg er til af öllu. En jólasteikin var úr karamellum og kartöfl- ur og kálmeti úr brjóstsykursmolum — það er oft haft þannig á brúðuheimilunum. Innan úr þessum húsum, gátu nú litlu álfarnir séð, hvernig manneskjurnar fara að halda heilög jól- in. Þær Iitu inn í stóru stofuna og sáu vinnufólk- ið koma inn og fá dýrar gjafir; þær sáu að foreldr- arnfr litu blítt og hýrt til foarnanna. Svo tók faðir- inn í hönd móðurinnar og settist síðan að hljóðfær- inu og lék hægt og fagurlega: “Heims um foól helg eru jól.” Og alt fólkið söng sálminn fagra. — Annar litli álfurinn fovíslaði að systur sinni: “Eiginlega eru börnin indæl með guðræknis- svipinn á litlu andlitunum.” Og hin svaraði: “Það finst mér líka. Það er bara svo leiðinlegt, að þau skuli vera svona ódæl, og hvað þau voru vond við aumingja litla Fridda.” Og það var ekki fyr en að miðnæturklukkan ómaði á heilagri jólanóttinni, að Ibörnin voru látin fara í rúmið. Síðustu ljósin voru slökt og síðasta skólhljóðið heyrðist í húsinu. Þá réttu litlu álfarnir úr sér og hlógu lágt. Þær liðu út úr brúðuhúsinu eins og bláhvítar vofur, undir greinarnar á jólatrénu og hoppuðu yfir tunglsgeisla'na é gólfinu eins og ofurlitla læki. Hönd í hönd svifu þær istofu úr stofu — um alt húsið, þangað til þær komu í svefnherbergi foarn- anna. Þær settust á rúmin og lutu ofan að andlitum foarnanna, og hvísluðu lágt og innilega að þeim um skyldur mannanna hver við annan, um foágindi þeirra sem ekkert áttu og sæluna þá, að líkna og hjálpa öðrum. Svo ávítuðu þær foörnin fyrir, að hafa gert fátæka drengnum ilt, með svo mikilli alvöru og ein- beittni, að það var varla hægt að trúa þvi, að þetta vaeru sömu litlu og hlæjandi álfamir, sem áður er talað um. Börnin vöknuðu ekki, en skildu þó hvert orð af þessari einkennilegu ræðu, sem hljómaði í eyrum þeirra ein® og klukknaómur, ýmist mildur og ást- úðlegur eða reiðulegur og alvörugefinn. óróleg biltu þau sér til og frá í hvítu og mjúku rúmunum sínum, þau grétu í svefninúm, því þau dreymdi illa. “Nú megum við ekki vera lengur, því nú verður víst farið að kveikja jólaljósin í álfahöllinni.” Svo svifu þær út um gluggann, út í mánafojarta og þögula nóttina^ “Ó! hátíðin okkar úti í skóginum er þó miklu, miklu fegurri,” sagði önnur þeirra. “'Og þó er líka yndislegt hjá mönnunum, svo vinalegt og gott.” “Veistu hvað það er, sem mér fellur betur hjá mönnunum en okkur?” — ‘Nei.” “Það er viðleitni þeirra, að gleðja aðra, þegar þeir eru sjálfir glaðir — við fougsum foara um, að gleðja okkur sjálf.” “*En nú skulum við halda okkur regluleg jól. Við skulum gera manneskju hamingjusama og gettu hvaða manneskju?” “Fridda? — er ekki svo, góða drenginn, sem þykir svo vænt um mömmu sína.” Eg heyrði að hjartað í honum foarðist af angist, þegar hann mintist á, hvað hún mundi verða forædd um sig úti í skóginum í kvöld. Eigum við að hafa hann með okkur heim og gefa honum jólagjafir? — “Já! — ó — það skulum við gera — þarna á hann heima — í þakherberginu —■’ foak við rúðurnar með frostrósunum — sjáðu, glugginn er ekki alveg aftur — ó hvað hér er fátæklegt! — Friddi — Friddi!” 'Drengurinn opnaði augun og við sjálft lá að hann hrópaðil foátt af gleði, þegar hann sá litlu álfana, sem hann þekti svo vel; en álfarnir gerðu honum vísbendingu um að hafa hægt um sig og foúa sig til ferðar, því þær ætluðu að fara með hann þangað, sem biði hans gæfa og gleði. “Vertu ókviíðinn og trúðu okkur; við fylgjum þér til gæfunnar,” hvísluðu þær. Þær sögðu þaðsvo folíðle&a og voru nú alt öðru vísi, en þegar þær stríddu honum úti í skóginum, að hann efaðist alls ekki um, að þær segðu satt. Það var ekki langrar stundar verk fyrir hann, að fleygja sér í fátæklegu fötin ®ín, og hann foenti þeim að koma út um dyrnar. “Nei! þakka þér fyrir, við förum æfinlega foeinasta veginn, hann er stystur,” sögðu litlu pín- urnar hlæjandi, og hann vissi ekki fyrri til, en hinn álfurinn tók i hvora hönd hans og honum fanst eins og hann snerta á mjúkum svölum blómablöðum. Litlu slæðurnar flögruðu eins og bjartir skýjahnoðr- ar fyrir augunum á honum. Eitt augnafolik fanst honum hann ekki vita af sér, og svo leið hann eins og í hálfgerðum draumi yfir borgina — yfir hvíta sléttu með rauðleitum Ijósum hingað og þangað; ef hann leit upp fyrir sig, sá hann himininn alsettan folikandi stjörnum. “Nú erum við komin heim.” Hann glaðvaknaði og opnaði augun. iSvo fór hann með álfunum gegnum háar hvelfdar klettadyr inn í gang, sem leit út eins og glitrandi silfur; þessi gangur vikkaði ismám saman, þangað til hann varð að sfcórum sal. Veggir og loft voru klædd smágerðum gagnsæjum blæjum, sem stöfuðu frá sér rauðleitum og gullnum ljósbjarma, sem mest líkist fögrum morgunroða. í hornunum fjórum stigu upp vatns- súlur og féllu aftur niður eins og isvalur úði ofan í skeljar úr gulli. Hingað og þangað um höllina voru smáskálar myndaðir af ilmandi rósarunnum, og undir blómsturþökunum stóðu gullnir smábekkir og á þá voru foreiddar purpuralitar gegnsæjar ábreið- ur. í fljótu bragði leit höllin út eins og uppljóm- aður töfraskóg’Ur, því í löngum röðum stóðu foein- vaxin grenitré af allavega litum ljósum, sem þegar foetur var gáð að, voru demantar, sem láu hingað og þangað á gfeinunum innan um svarf af gulli og gimsteinum. Við löng borð sátu ótal litlir álfar við jólamat- inn. Yndislegar litlar verur, brosmildar og folíðlegar eins og litlu vinkonurnar hans Fridda. Litlar hendur lyftu kristalglösunum með blóm- dögginni til þess að heilsa systrunum, sem voru að koma, og margar raddir hrópuðu í einu: Hvar hafið þið verið? — Til hvers fóruð þið? — Hvað komuð þið með? —iHvað hafið þið verið að gera? — “Við vorum í mannfoeimum og kpmum með góð- an dreng, sem við ætlum að gera gæfusaman,” sögðu litlu álfarnir, og svifu brosandi að borðinu, sem í miðjunni stóð. Þar sat allra fallegasti álfurinn í skrautlegu hásæti. Á höfðinu hafi hann kórónu úr tómum gim- steinum, vængir hans glitruðu eins og skæra silfur og gullnir lokkarnir liðuðust niður um herðar og háls. “Þetta er drotningin okkar,” sögðu álfarnir við Fridda, og bentu honum að lúta þessari yndislegu veru. En þegar litla drotningin í sama bili snéri sér að honum, varð hann svo hugfanginn af fegurðinni og himneskri folíðunni, sem skein ú^ úr andlitinu, að hann gat ekki annað en falliðá kné, því aldrei fyr hafði hann séð neitt þessu líkt. Litlu álfarnir, vinkonur hans, stóðu hjá honum og sögðu frá öllu, sem skeð foafði um kvöldið, og lýstu með mikilli tilfinningu ást Fridda á móður sinni og litla bróðurnum. “Þú ert velkominn með okkur,” sagði drotning- in, og bauð Fridda til sætis á einum silki stólnum, sem við foorðið stóð. Þá tók Friddi fyrst eftir því, að hann var orð- inn eins lítill éins og álfarnir. Drotningin rétti honum sjálf kræsingarnar og skenkti kristalstærri dögg í litla bikarinn, sem hjá honum stóð. , Hann drakk af daggardopunum og í sama vet- fangi streymdi gleði og sæla að hjarta hans, svo hann varð léttlyndur og glaðvær eins og álfarnir. Hann varð að segja þeim frá mömmu sinni og litla dengsa, alt sem hann vissi, vildu álfarnir fá að heyra. Hann sagði þeim frá foúgarðinum þar sem mamma hans var uppalin, hvað hún hefði þá átt gott, og hvernig foún hefði síðar lent í fátækt og eymd. Litlu álfarnir hlustuðu og gosforunnarnir sendu þægilegan ilm út um alla höllina. Drotningin hló til hans vingjarnlega. “Við skulum ekki gleyma því,” sagði hún, "en nú skal eg láta litlu álfana mína dansa dálítið fyrir þig, og svo máttu fara heim.” Svo hvíslaði hún einhverju að þeirri sem næst henni sat, sú hvíslaði því hlæjandi að þeirri næstu, og svona gekk það koll af kolli, þær hvísluðu hver að annari og hlóu, og hláturinn var líkastur því, sem hæg gola þyti í blómsturbeði. Meðan álfarnir virtust vera að koma sér saman um eitthvað, benti drotningin Fridda að koma með sér inn í aðra höll, sem var klædd foláleitum og silfurhvítum slæðum. Hér voru einnig borð og jóla- tré alskreytt demöntum og gimsteinum folábleikum að lit, og geislar þeirra gerðu það að verkum að höll- in sýndist ljóma öll í ibjörtu tunglsljósi. Drotningin settist í hásætið og lét Fridda setj- ast við fætur sér. ‘Nú svifu allir litlu og fögru álfarnir inn í höll- ina og dönsuðu í silfurbláa salnum við titrandí geislaljósið frá öllum gimsteinunum á jólatrjánum. Þegar þær höfð dansað stndarkorn, foenti drotn- ining þeim að hætta, og þær námu staðar fyrir fram- an hásætið. “Fylgið nú vini ykkar heim,” sagði hún við þær tvær, sem komu með Fridda, “hann verður að vera farinn áður en klukkan slær eitt. Vertu nú sæll, góður drengur, og haltu áfram eins og þú hefir byrjað! Taktu við þessari folómsturgrein úr kórón- unni minni, það er jólagjöfin mín til þín. Berðu móð- ur þinni kveðju mína i— vertu sæll og foamingjan sð með þér.” “Vertu sæll! — vertu sæll” hrópuðu allir álfarn- ir. “Taktu þetta til minningar um mig! og þetta um mig! — og þetta um mig! — Við viljum allar gefa þér jólagjafir! taktu við, taktu við.” Öllu fleygðu þær í fang hans, ótal smáhlutum, festum, hringjum, kórónum, perlum og fleiru, öllu úr dýrindis gimsteinum og gulli. “Vertu sælH vertu sæll!” gall við frá öllum hliðum, svo Friddi gat ekki fengið ráðrúm til að þakka fyrir allar gjafirnar. Svo tóku álfarnir tveir hann aftur sitt við hvora hönd og svifu með hann í gegnum morgunroðahöll- ina og silfurganginn og út um dyrnar, sem óðar lukt- ust aftur að foaki þeirra, og var þá ekkert annað að sjá en glufu í hólnum. Svo svifu þau yfir skóginn og sléttuna, yfir hús, kirkjur og garða, heim til Fridda. Svo varð dimt í kringum hann, kolsvört dimm nótt, sem hann gat ékki gert sér neina hugmynd um fovað væri löng. Hann varð hissa þegar hapn alt í einu heyrði móður sína kalla: “Friddi! Friddi! — hvað er þetta, sem glampar svona og ljómar?” Hann opnaði augun og sá morgungeislana heita og fojarta skína inn til sín. Hann lá í rúminu sínu í öllum fötunum, og á sænginni hans lá folómstur- greinin úr kórónu álfadrotningarinnar, og allar hin- ar gjafirnar frá litlu ljósláfunum. Nú fór Friddi að ranka við sér. Hann vafði handieggjunum utan um háls móður sinnar, og sagði henni grátandi af gleði frá öllu sem fyrir hann hafði borið um nóttina, og sýndi henni alt sem honum var gefið. “Já, þetta eru alt gimsteinar og dýrar perlur,” sagði móðirin frá sér numin — “guð minn góður, við erum þá orðin rík og allar okkar raunir á enda!” Hún spenti greipar og leit til himins, þar sem morgunsólin skein svo skært. Gleðin ljómaði úr augum hennar, og hún sýndist vera mörgum árum yngri. Hún gekk að rúminu tók yngri drenginn sinn sofandi upp og kysti hann hvað eftir annað og hló og grét í einu. Og þau sátu þrjú saman lengi lengi, og töluðu um sæluna, sem þau ætty 1 vændum; um æskustöðv- ar móðurinnar — þangað ætluðu þau að flytja sig DR. B. J. BRANDSON 21*-220 MEDIOAIi ARTS BLtDG. Cor. Graham and Kennedy Sta. Plíone: A-1834 Offlee tlmar: 2—3 Heamlll: 778 Vlctor S». Phone: A-7123 Wlnnípeg, Manltoba Vér leggjum sérstalca áherzlu & aS selja meðul eftir forskriftum lækna. Hln beztu iyf, sem haegt er að fá ern notuð etngöngu. . pegar þér komlð með forskrliftum tll vor megið þjer vera viss um að fá rétt það sem lækn- irinn tekur tU. CODCL.EOGH * CO., Notre Dame and Sherbrooke Phones: N-7650—7656 Giftingaleyfisbréf seld DR. O. BJORNSON 216-220 MEDICAD ARTS RLiDG. Oor. Graham and Kennedy Sta Phone: A-1834 Office tlmar: 2—3 Helmill: 764 Victor St. Phone: A-7586 Winnipeg, Manitoba dr. b. h. OLSON 216-220 MEDICAL ART8 BIiDG. Cor. Graham and Kennedy Sbr. Phone: A-1834 Office Hours: 3 to 5 Helmili: 921 Sherburne St. Winnipeg. Manltoba DR j. stefansson 216-220 MEDICAL ART8 BIiDG. Cor. Graham and Kennedy Sta. Stundar augna, eyrna, nef og kverka sjúkdðma.—Er að hitta kL 10-12 f.h. og 2-B e.h. Talsíml: A-1834. HeimiU: 373 River Ave. Tals. F-2691. DR. B. M. HALLDORSSON 401 Boyd Building Ot». Portage Ave. og Edmonton Stundar sérstaklega berklaaýki og aðra lungnasjúkdðma. Er að flnna & skrifstofunni kl. 11_12 f.h. og ?—4 e.h. Sími: A-3521. HeitniH: 46 AUoway Ave. Tal- eími: B-3158. DR. A. BLONDAL 818 Somerset Ðldg. Stundar sérstaklega kvenna tg barna sjúkdóma. Er að hitta frá kl. 10—12 f. h. 3 til 5 e. fo. Office Phone N-6410 Heimili 806 Victor Sfcr. Sími A 8180. DR Kr. J. AUSTMANN Viðtalstími 7—8 e. fo. Heimili 469 Simcoe, Sími B-7288. DR. J. OLSON Tannlæknir 216-220 MEDICAL ARTS BLiDG. Cor. Graham and Kennedy Sts. Talaími A 8521 Heiraili: Tals. Sh. 8217 J. G. SNÆDAL Tannlæknir 614 Somerset Block Cor. Portage Ave. og Donald St. Talsíml: A-8889 Munið Símanúmerið A 6483 og pantið meðöl yðar hjá oss. — Sendið pantanir samstundis. Vér afgreiðum forskriftir meS sam- vizkusemi og vörugæði eru öyggj- andi, enda höfum vér magrra ára lærdðmsrlka reynslu að baki. — Allar tegundir lyfja, vindlar, ts- rjómi, sætindl, ritföng, töbak o. fl. McBURNEY’S Drug Store Cor Arlington og Notre Dame Ave J. J. SWANSON & CO. Verzla tnað fasteigriir. Sjá utn leigu a nusuir.. Annast lán, eldsábyrgð o. fi. 611 Paris Bldg. Phones. A-6349—A-6310 THOMAS H. JOHNSON og H. A. BERGMANN ísl. lögfræðingar Skrlfstofa: Hoom 811 Bnllding, Portage Ave. P. O. Box 1666 Phones: A-6849 og A-6846 W. JT. IíINDAJj, J. H. IjINDAL B. 8TEFANSSON Islenzklr lögfræðingar 708-709 Great-Weat Perm. Bldg. 356 Maln Street. Tals.: A-496S felr hafa elnnlg akrlfstofur aB Lundar, Rlverton, Glmll og Plaer og eru þar a6 hltta á •ftlrfytgj- andi tlmum: Liuadar: annan hvern miBvlkuda*. Rlverton: Fyrsta flmtudag. GlmUá Fyrsta mlBvlkudag Piney: þrlBJa föstudag 1 hverjum noánuBl Stefán Sölvason Teacher of Piano Ste 17 Emily Apts. Emily St. A. G. EGGERTSSON LL.B. ísl. lögfræðingur Hefir rétt til að flytja mál bæði í Man. og Sask. Skrifstofa: Wynyard, Saak. Selnasta mftnudag i hverjum mftn- uBl staddur I Churchbridge. Dr. H. F. Thorlakson Phone [8 CRYSTAL, N. Dakota Staddur a8 Mountain & mánud. ksl. 10—11 f. h. AS Gardar fimtud. kl. 10-11 f.h. A. 8. Bardal 84S Sherbrooke S4. Selut liklaistui og annast um útfarir. Allur útbúnaður sft bezti. Ennfrem- ur selur Kann alskonar minnisvarffa og legsteina. SkrUst. talsfuú N 6688 HelmlUs talshni N 6687 JOSEPH TAYLOR LÖOTAKSMAÐUK HeimiUstals.: St. John 1844 Skrlfstof n-TaU.: A 66*7 Tekur lögtakl b«M hússJslguataiiaa vetSekulílr, vlxUskuldlr. Afgisidtr 60 sem aC lðgum lýtur. Bkrltatefa 266 Maln Strw* Verkstofn Tnls.: Helma Tala.: A-8383 A-9384 G L. STEPHENSON Plumber Allskonar rafmagnsáhökl, svo am straujárn vfra, aUar tegnndlr at glösnm og aflvaka (betteriee) Verkstofa: 676 Home St. r.ifti"*. «g., Jarðarfara- með litlum fyrirvara Birch blómsali 616 Portage Ave. Tals. B720 ST IOHN 2 RtNG 3 — um jarðarber Og nóga mjólk, um sólskin og ilm- andi skógarloft, grasivaxin engi, fuglasöng og hvit- ar dúfur og lítil lömb-----óThvað þessi jóladags- mofgun vaf unaðslegur.--------— öðruvísi var jóladagsmorguninn hjá foörnum ræðismannsins. Framh.

x

Lögberg

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.