Lögberg - 09.07.1925, Blaðsíða 1

R O V i i> C
THEATHtl
E
ÞESSA yiKU
Fred Thomson
og hans nafnfrœgi hestur Silver King í
“THAT DEVIL QUEMADO”
R O V IN C
THEATRE
NÆSTU VIKU
BUCK JONES
-I-
E
“The Man Who Played Square”
Einn mesti sorgar og gleðileikur ársins
38. ARGANGUR |
WINNIPEG, MAN., FIMTUDAGINN 9. JÚLl 1925
NÚMER 28
Helztu heims-fréttir
Fregnir frá Victoria, B. C. hinn
2. þ. m. láta þess getið að miklar
líkur séu til að Hon J. H. King
ráðgjafi opimberra verka muni Við
næstu samibandskosning'ar bjóða
sig ifram í Mið-vancouver gegn
Hon. H. H. Stevens núverandi
þingmanni kjördæmisins og fyrr-
um verslunarráðgjafa í stjórnar-
tíð Arthur Meighen’s Er mælfc að
leiðtogar frjálslynda flokksins í
Vancouver, telji Mr. King þar
nokkurn veginn vísan sigur. Sem
stendur slífpar hann sæti á þingi,
fyrir East Kootenoy kjördæmið, og
er ekki sagður líklegur til að vilja
skifta um.
* * *
Spanish Kiver félagið, hefir
ákveðið að koma á fót pappírs-
gerðarverksmiðju í Manitoba.
Litlar líkur eru sagðar að vera til
þess, að fyrirtæki þetta hafi bteki-
stöð sína í Winnipeg, þrátt fyrir
vasklega framgöngu borgarstjóra
og annara leiðandi manna. Elaðið
Winnipeg Tribune segir það hafa
komið til tals, að verksmiðjunni
yrði komið upp í Selkirk.
* * *
■ Vopnaðir bófar réðust inn í St.
Regis hótelið hér í borginni, að-
i'aranótt hins 30. f. m., og námu
á brott um fjögur hundruð dali í
peningum. Hræddu þeir nætur-
þjóninn til að opna peningaskáp-
inn og færðu hann síðan í bond.
Hið sama gerðu þeir einnig við
unglingsdreng, er þar var á verði.
Ekki kvað lögreglunni hafa tekist
að hafa hendur í hári bófanna, en
sem komið er.
* * *
Eldur kom upp í Tar^ þorpinu í
Bruce héraðinu í Ontario, hinn 3í^
f. m., er orsakaði um fimtíu þús-
und dala tjón.
* * *
Samkvæmt Ottawa fregnum
hinn 1. þ. m. er líklegt talið, að
Hon. Frank Oliver, muni segja
lausri stöðu sinni í járnbrautar-
ráðjnu og að e^ftirmaður hans verði
Turgeon háyfirdómari í Saskatc-
hewan. Verði þetta að ráði, mun
mega ganga út frá því sem gefnu,
að Mr. Oliver hljóti senat.orsem-
'bætti með því að eitt sæti fyrir
Alberta, er autt sem stendur.
* * *
Hinn 3. þ. m. varð bráðkvaddur
í New Westminster, B. C., Rev. W.
MT. Röbertson, fangelsisprestur
þar í bænum, sjötíu og tveggja ára
að aldri.
* * *
Fullyrt er, samkvæmt fregnum
frá Quebec, að Sir Lomer Gouin,
fyrrum dómsmálaráðgjafi sam-
bandsstjórnarinnar muni ekki
gefa kost á sér til þingmensku við
næstu kgsnfngar. Þykir sennilegt,
að hann hljóti senators útnefn-
ingu í náinni framtíð.
* * *
Dr. Mack Eastman, prófessor í
sögu við háskólann í British Col-
umlbia, hefir tekist á hendur sýsl-
an við verkamálaskrifstofu þjóð-
bandalagsins League og Nations
í Geneva.
* * *
Á mánudagskvöldið hinn 6. þ.
m. kom til borgarinnar ásamt frú
sinni og fðruneyti, Haig jarl, sá,
er yfirumsjón hafði með breska
hernum á vígstöðvum Frakklands,
frá 1915 --1918. Ráðhús borgar-
innar og aðrar opinberar bygging-
ar voru flöggum skreyttar. 0-
grynni manns hafði safnast sam-
an á strætum þeim, er næst liggja
járnbrautarstöðinni +il þess að
fagna hinum tigna gesti. W7'ebb
borgarstjóri bauð Haig jarl opin-
berlega velkominn fyrir borgar-
innar hönd, en því næst var haldið
til þinghúss fylkisins, þar sem
jarlinn veitti viðtal miklum fjölda
hermanna er hann hafði kynst á
ófriðarárunum.
Þann 2. þ. m. komst hitinn í
Springfield, Illinois, upp í 102 stig,
milli klukkan tvö og þrjú síðdegis.
Er það heitasta veður, er menn
muna til á þeim stað, síðan 1879.
* * *
Sú breyting verður á fram-
kvæmd vínbannslaganna í Banda-
ríkjunum, samkvæmt Washington
fregnum, að frá 1. ágúst r.æst-
komandi að telja . verður landinu
öllu skift niður í tuttugu og työ
bannhéruð, en skiftingin eftir ríkj-
um numin úr gildi. Skal alríkis-
stjórnin upp frá því, eingöngu
annast um eftirlitið.
• • •
í Wyoming ríkinu, hafa vatna-
vextir orsakað víða að undaníörnu,
all tilfinnanlegt tjón.
• • •
Emery R. Bupkner, stjórnarlög-
maður í New York, kveðst vera orð
inn sannfærur um, að afstaðar al-
mennings til vínbannslaganna sé
slík, að óhugsandi sé að fyigja
þeim fram. Skorar hann á alla
andibanninga, að taka höndum
saman og vinna opinberlega að
afnánii téðra laga.
Ríkisstjórinn í Minnesota,
Christiensen og Arthur E. Nelson,
borgarstjóri í St. Paul, komu hing-
að til borgarinnar á þriðjudaginn
í ; kemtiför.
* * *
Þann 4. þ. m. geysaði of.saveður
með hagli yfir Indiana-ríkið, og
orsakaði þar víða stórkostlegt
uppskerutjón.
* * »
Átta ihundruð starfsmenn spor-
brautí.félagsins í Des Moines. Iowa
hófu verkfall þann 4. þ. m. Ðró
það mjög úr hátíðahöldum þeim,
er ráðgerð höfðu veiið. Orsökin til
verkfallsins er sögð að vera sú, að
framkvæmdarstjóri félagsins vildi
eigi reka úr þjónustu sinni vagn-
stjóra einn, J. E, Cooper, að" nafni
er félagsskapur sporbrautaþjón-
anna, hafði vísað á brotL
* * *
Fólksflutningaskipið Majestic,
sigldi frá New York hinn 3. þ. m.
áleiðis til Evrópu, með 2.590 far-
þegja. Er það stærsti farþegjahóp-
ur, er nokkurt skip hefir flutt,
síðan 1914.
Bandaríkin.
James R. Sheffield, sendiherra
Bandaríkjastjórnar í Mexico,
flutti nýverið ræðu við Yále há-
skólann um stjórnmálaástand
Mexicobúa. Kvað hann Mexico-
stjórn aldrei fyr geta hlotið hylli
Bandaríkjanna en hún ábygðist
að fullu líf og eignir amerískra
borgara þar syðra.
Hvaðanœfa. '
Sir Francis Bell, hefir tekist á
hendur stjórnarforystuna á New
Zealand, í stað Mr. Massey, sem
fyrir nokkru er látinn. Hinn nýi
stjórnarform. hafði áður gegnt
dómsmálaráðgjafaembættinu.
* * *
S. Parker Gilbert. sá er fyrir
hönd Bandaríkjastjórnar hefir á
hendi aðaleftirlit með Dawes
skaðabótakerfinu, telur fyrirkomu-
lag þetta hafa reynst mæta vel,
og að allir hlutaðeigendur liafi
fram að þessu, fylgt nákvæmlega
samningum öllum og sáttmálum
þar að lútandi.
* * *
Mussolini stjórnarformaður
ítala, hefir tilkynt Coolidge for-
seta, að stjórn sín sé þess nú al-
búin að semja um endurgreiðslu
þess fjár, er ítalir skulda Banda-
ríkjunum frá því á ófriðarárunum.
• * •
Frakkar og Belgíumenn, eru nú
byrjaðir á að kveðja heim setulið
sitt úr Ruhrhéruðunum.
* * *
Stjórnarformaður Frakka, 1 ain-
leve, hefir falið Stanislas Naulin
á hendur yfirstjórn hins franska
hers í Morocco. Hefir hann dvalið
þar í landi áður um alllangt skeið
og er því gerkunnugur staðháttum
öllum og einkennum hins inn-
fædda lýðs.
MYNDARLEGIR ISLENZKIR INNFLYTJENDUR
þakka einnig þeim, þakka öllum,
sem hafa stutt mig í starfi mínu,
utan skóla og innan.
Jóns Bjarnasonar skóli verður
framvegis, að eg vona, í huga
mínum. Meðal annars býst eg við
að vinna eitthvað að fjársöfnun
fyrir hann á þessu hausti. Hvað
eg kann að gjöra honum til þarfa
í framtíðinni, verður síðar að
koma í ljós. Loforð eru ekki ætíð
arðsöm.
Öllum sem unnu að silfurbrúð-
kaupi okkar, þeim sem önnuðust
allan undirbúninginn, ræðumönn-
unum og söngfólkinu, sem skemti
og ekki síst kvenfólkinu, sem sá
j um veitingarnar þökkum við kon-
an mín af hlýjum hug.
Þeim sem eg gleymi að þakka,
gleymir Guð ekki. Hann bið eg að
! launa.
Winnipeg, 6. júlí ’25
Rúnólfur Marteinsson.
Benedikt Sæmundsson og 5 börn hans, farþcgar á Canaaian Pacific línuskipinu “Marlock” á leið ;
frá Glasgow til Quebec. Mr. Sæmundsson og börn hans frá Reykjavík, komu við hér í bænum um j
mánaðamótin, en eru nú komin til MacLeod, Alberta. Kona hans og yngstu börnin eru^ eftir í Rvík og j
coma vestur bráðlega. Mynd þessi er auðsjáanlega tekin sökum' þess hve framúrskarandi að skipverj- ]
im hefir þótt fjöjskyldan myndarleg.
fyrir nokkru fór til Póllands, í
þeim tilgangi að kynna sér iðnað-
ar bg akuryrkjuástandið þar í
landi, er nú komin heim og leggur
til að stjórn Breta láni Pólverjum
tuttugu og fimm miljónir sterlings
punda. 'Skal hálfri upphæðinni
varið til eflingar landbúnaðinum
B etland.
Utanrikisráðgjafi Breta, Rt.
Iíon. Austen Chamberlain, lýsti
því yfir í þingræðu í neðri málstof-
unni, að hánn hefði fyrir því næg-
ar sannanir, að soviet-stjórnin
rússneska hefði verið að verki við
það að koma á uppreist í Kína og
víðar. Sum sönnunargögnin kvað
hann vera þess eðlis, að eigi væri
hyggilegt að gera þau iheyrinkunn
að sinni.
* * *
Nefnd úr breska þinginu, sem
Silfurbrúðkaup.
Þrítugasta júní s. 1. áttu þau
séra Rúnólfur Marteinsson og frú
hans Ingunn Marteinsson silfur-
brúðkaup og kom fjöldi vina
þeirra saman í Fyrstu lút. kirkj-
unni í Winnipeg til þess að minn-
ast þess merkisdags þeirra og árna
þeim heilla. Samkoma sú hófst
með söng, og bæn er séra B. B.
Jónsson, D. D. flutti. Ræður fluttu
við þetta tækifæri Dr. B. J; Brand-
-son, séra H. J.' Leó og forseti
kirkjufélagsins séra K. K. ólafs-
son og afhenti sá síðastnefndi
silfurbrúðhjónunum disk úr silfri
sem á var letrað “Séra Rúnólfur
Marteinsson og frú Ingunn Mar-
teinsson á silfurbrúðkaupsdegi
þeirra 30. júijí 1925. Frá Skóia-
ráði Jóns Bjarnasonar skóla, ætt-
ingjum og vinum.” Á diskinum rar
þúsund dollara bankaseðill. Silfur-
brúðhjónin -bæði þökkuðu gjofina
og velvild þá, sem þeim væri sýnd
með henni og návist maftnfjðlda
þess, er saman væri kominn til
þess að samfagna með þeim hjón-
um. Flutti séra Rúnólfur skovin-
orða og skörulega ræðu og mint-
ist starfs síns á því tímabili æf-
innar, sem liðið var. Kvað hann
að brautryðjendaverkin hefðu
haft lokkandi aðdráttarafl fyrir
sig, og ef eitthvað væri um sig að
segja, sem vert væri að minnast,
þá sagði hann að það væri að hann
hefði ef til vill verið partur af
brautryðjenda í vestur-íslensku
þjóðlífi.
Einsöngva sungu þau Mr. Paul,
Bardal og Mrs. S. K. Hall. Eftir að
skemtiskránni var lokið settust um
þrjú hundruð manns til borðs í
samkomusal kirkjunnar og neyttu
þar höfðinglegra góðgerða og
skemtu sér við samræður þar til
áliðið var kvelds, var svo mann-
tagnaðinum slitið með því að allir
sungu Eldgamla ísafold og God
save the King, og fór svo hver
ánægður og glaður heim til sín.
Þakklæti. **
Af hjarta þökkum við, konan
mín og eg öllum þeim mörgu vin-
um, sem áttu þátt í því að tjá
okkur vináttu og virðingu á silf-
Urbrúðkanpsdegi okkar 30. júní
Eg fæ ekki varist þeirri hugsun,
að þetta -sé viðurkenning þess, að
við höfum lagt hönd á eitthvað Lað
sem til heilla mátti verCa hversu
lítið og ófullkomið, sem það kann
að hafa verið. Þau fáu og veiku
blóm, sem við höfum hlúð að, vilj-
um við biðja almenning að veita
alla þá umönnun, sem þeir geta-
besta veitt. Ein kynslóðin tekur
ávalt við af annari, en til þess
mannfélaginu farnist vel, varíar
það mest allra mála að unga kyn-
slóðin öll sé búin undir það að
leysa af hendi dagsverk sitt sam-
viskusamlega, þar næst að dyggi-
lega sé, unnið að sameiginlegum
velferðarmálum mannfélagsins.
Um leið og eg þakka vildi eg óska
að eg hefði mátt til að kveikja á
kyndli göfugra hugsjóna svo bjart
yrði í sérhverri vestur-íslenskri
sál.
Hvað erum við, að 'nnáttugjöf
svo stórfeld skyldi falla okkur í
skaut. Mér finst eg sé eins og
björk, sem stormur hefir -beygt til
jarðar. ófullkomleikar minir blasa
við mér hrikalegir og ógnandi.
En þakkir séu öllum þeim, sem
tóku viljann fyrir verkið.
Á silfurdiskinn, sem bar til okk-
ar stóru gjöfina, $1000, var letrað
það að hún væri “frá skólaráði
Jóns Bjarnasonar skóla, ættingj-
um Og vinum.”
Ekki þykir mér vænna um neitt
í þessu sambandi, en það að skóla-
ráðið skyldi vera þar efst á blaði.
Er það, eins og ollum getur skil-
ist, vegna þess, að skólamálið hef-
ir, um nkkurra ára skeið verið að-
alstarf og áhugaefni mitt. áérstak-
lega ljúft er.mér að láta þess getið
að vaxandi samhygð hefir verið
með skólaráðinu og mér og aldiei
höfum við verið samhentari, það
og eg en nú í síðustu Jíð. Fyrir
allan velvildarvott og lifandi á-
huga fyrir málefninu er eg því af
hjarta þakklátur.
Ennfremur þykir mér sérstak-
lega vænt um þann frjálsa blæ,
sem á þessari glaðningu vai'. Það
að öllum, sem vildu var boðið að
koma í kirkjuna til að njóta alls
þess, sem þar var um hönd haft;
það einnig, eftir því,. sem mér er
sagt af einum sem átti forystu í
málinu, að enginn maður var
beðinn að gefa, heldur aðeins lát-
inn vita um það sem var á prjón-
um.
Við teljum þessa gjöf ,eins og
alt annað, sem Guð hefir gefið
okkur sjóð, sem við erum aðeins
ráðsmenn yfir. Samviskan segir
okkur að við eigum að gjöra að
minsta kosti Guði reikningsskap á
því hvernig við förum með það,
seiri hann hefir trúað okkur fyrir.
Seinni tími verður að 'leiða í
ljós hvernig við höfum reynst í
þessari stöðu.
Eftir því tökum við, að í þessum
vinahópi eru menn af ýmsu'm
skoðunum og flokkum. Fyrir allan
hlýleikann frá öllum þe-ssum mönn
um, erum við þakklát. Vænt hefði
okkur þótt um að þakka með hand-
taki hverjum einum, en þess verð-
ur ekki auðið og verðum við að
biðja menn afsðkunar á allri þess-
háttar vanrækslu, en við viljum
að allir skilji það, að þessi vin-
áttuvottur hefir snert hjartataug-
arnar, og að það er enginn í hópn-
um, sem við ekki þökkum.
iSkólafólkinu, nemendum og með-
kennurum þakka eg ótal margt frá
bærlega gött. Samvinra kehnar-
anna hefir oftast nær verið í besta
lagi. Nemendur hafa ekki alllr
verið mér ætíð góðir. Oftastnær
hafa einhverjir, fáeinir kvalið mig
með hirðuleysi sínu. Ef að svo-
leiðis nemendur væru aldrei til í
skóla væri hann, eins og faðir
minn sálugi sagði stundum,
“ihimnaríki á vorri jörð,” en að
búast við slíku væri ósanngjarnt.
Kærleikur nemendanna, margra,
ávalt meiri hlutans, hefir verið ó-
metanlegpr. Jafnvel margir þeir,
sem eg hefi átt í stríði með, eru
knýttir hjartataugum mínum.
Fyrir óteljandi kærleikstákn frá j
þeim er eg þakklátur, og þá nú
síðast fyrir yhdislega fagra stand-
mynd úr marmara “Mignon,” sem
skólafólkið gaf mér á árslokahá-1
tíð skólans í vor.
Það að eg nú votta opinbert
þakklæti út af þessum atriðum, I
sem nefnd ihafa verið, minnir mig j
á vanrækslusynd. Veturinn 1921—
22 lá eg að allmiklu leyti í rúra-j
inu í gigt. Þó seint sé, vil eg nú
leyfa mér að votta þeim læknum
og hjúkrunarkonum, sem þá veittu
mér ókeypis hjálp, hjartans þakk
læti. Nöfn þeirra eru Dr. B. J. j
Brandson, Dr. Baldur H. Olsoii, Dr
Jón Stefánsson, Dr. G. J. Snædal,
Dr. Edith M. Ross, Miss Theodora
Hermann, Mrs. Elísabet Bjarna-!
son, þá Miss Pálson. Alt þetta fólk
sýndi mér frábæra umönnun og
lét mér fúslega í té sína ágætu
þekkingu og vandvirkni. Dr. Olson
hélt því sterklega fram að veikin |
stafaði af eitursamsafni á ein-
hverjum einum stað í líkamanum
og að úrlausnin væri í því fólgin
að finna þann stað og nema eitrið
burt. Þetta vanst þegar Dr. Ste-
fánsson skar úr mér hálskirtlana.
Að því ■búnu <fór mér að batna.
Fjöldi annara manna og kvenna
auðsýndi mér þann vetur hlýleik:
og hjálp. Eg hefi áður vottað
sl^élaráðinu þakklæti fyrir að
gjalda mér kaup í veikindunum.
Það endurtek eg hér með. Guð
launi öllu þessu góða fólki allan
þennan kærleika.
Eg finn ástæðu til að minnast
með sérstöku þakklæti tveggja
kennara, sem hafa lengur verið
samverkaménn mínir í skólastarf-
inu en aðrir. Miss Salóme Hall-
dórson hefir víst kent í skólanum
lengur en nokkur annar að mér
undanteknum. Hún hefir stöðugt
unnið með sínum ágætu hæfileik-
um seint og snemma að öllu því
sem verða mátti skólanum til upp-
byggingar og nemendunum að liðij
Hún hefir verið-frábærlega sam-
vinnuþýð. Hún hefir verið aðalstoð
skólans í söng og félagsmálum.
Séra Hjörtur J. ,Leó er með af-
brigðum gáfaður mafur. sérfræð-
ingur í stærðfræði, afar fljótur að
hugsa og óvanalega minnugur að
minsta kosti á íslenskan skáld-
skap. Hann er drengur hinn besti,
hefir eins gott hjarta eins og
hann hefir góðan heila. Ef hann
notar til hins ítrasta það frábæra
pund, sem honum er gefið, ætti
skólinn, undir hans 'stjórn að taka
stór sxref til framfara Námfúsum
unglingum hefir hann reynst hinn
ágætasti kennari. Fleiri en þau,
Miss Halldórsson og Mi*. Leo hafa
reynst góðir samverkamenn. Eg
Rt. Hon. W. S. Fielding
Eins og þegar hefir verið getið
| um, ákvað síðasta sambandsþing,
að veita Rt. Hon. W. S. Fielding,
fjármálaráðgjafa, tíu þúsund dala
árlegan lífeyri, eftir að hann læt-
ur af emætti, sem búist er við að
verði innan ’ skamms. Hefir Mr.
Fielding átt sæti á þingi rúm f jöru
tíu og þrjú ár, og að heita má all-
an þann tíma, gegnt ráðgjafaem-
bætti, fyrst sem stjórnarformaður
i Nova Scotia síðar, sem fjár-
málaráðgjafi sambandsstjórnar-
innar. Rt. Hon. W. S. Felding, er
fæddur í Halifax þann 24. dag
nóvembermánaðar, árið 1848, son-
ur Mr. og Mrs. Charles Fielding,
er bæði voru af ensku foreldri.
Mentun sina hlaut Mr. Fielding í
fæðingarbæ sínum. Tók hann
snemma að gefa sig við blaða-
mensku, varð ritstjóri blaðsins
Halifax Morning Chronicle, 1864,
og gegndi starfa þeim í tuttugu ár.
Árið 1882, var Mr. Fielding kos-
inn á fylkisþingið í Nova Scotia
fyrir Halifax sveit. Þegar Holmes
Thompson fór frá völdum, v'ar
Fielding boðin / stjórnarforystan,
en hann hafnaði -boðinu. Hann
gerðist nokkru síðar ráðgje.fi í
-stjórn þeirri, er Mr. Pipe veitti
forystu, en myndáði sjálfur ráðu-
neyti í júlí mánuði 1884, hafði í
hendi yfirráðgjafastöðu þar til
árið 1896 og var ávalt endurkosinn
i kjördæmi s-ínú með miklu afli
atkvæða.
Þegar Laurier stjórnin kom til
valda 1896, sagði Mr. Fielding af
sér fylkisþingmenskunni og lét
jafnframt af stjórnarforystunni
Tókst hann þá á hendur fjármála-
ráðgjafaembættið í hinni nýju
sambandsstjórn og var kosinn
gagnsóknarlaust í Shelburne og
Queens kjördæmunum. Sigraði
hann uppfrá því í öllum kosning-
um, að undantekinni kosningunni
1911. Árið 1917 var hann endur-
kosinn í sínu gamla kjördæmi og
enn á ný 1921 er frjálslyndi flokk-
urinn undir leiðsögn MacKenzie
King kom til valda; Var hann þá
tafarlaust kjörinn í sitt fyrrr. em-
bætti og gegndi því þar til í fyrra,
er hann varð að leita sér hvíldar
sökura heilsubrests. Mr. Fielding
hefir notið meiri ástsælda á sviði
stjórnmálanna, en alment við-
gengst um menn, er jafn háar
stöður skipa. Mun enda óhætt
mega fullyrða, að æfistarf hans
hafi orðið eitt hið happadrygsta í
sögu þjóðarinnar.
iMr. Felding hefir verið miðlun-
armaður í tollmálunum. Hátolla-
stefnunni hefir hánn verið and-
vígur, ,en taldi það jafnan heppi-
legustu leiðina, að lækka tollana
smátt og smátt. Árið 1897 fór hann
til Englands, og útvegaði Canada-
stjórn þar lán með margfalt betri
kjörum ,en áður hafði þekst. Hann
var sá, er mestan og bestan þátt
inn átti í viðskiftasamningnum
milli Canada og Bretlands, þeiri
er hrint var í framkvæmd 1907.
Ennfremur sat hann á mörgum
ráðstefnum með Taft Bandaríkja-
forseta 1910 til þess að reyna að
fyrirbyggja tollmálastríðið milli
þessara tveggja þjóða, er þa
vofði yfir. En kunnastur beggja
me'gin landamæranna, er Mr.
Fielding þó af frumvarpi sínu til
gagnskifta samninga við Banda-
ríkin, er leiddi Laurierstjórnina
til ósigurs í kosningunum 1911.
Fyrir tæpum tveim árum, var
hann kjörinn meðlimur í leyndar
ráði Bretakonungs.
Mr. Fielding á sæti í stjórn Dal-
housie háskólans í Halifax. Hefir
Viarm VilnfiX mnrffur nnfnhíPtlir. Off
Sveinbjörn J. ólafsson, B. A.
Þótt íslenska þjóðarbrotið vest-
an hafs sé fáliðað, að minsta kosti
-borið saman við flokka af öðrum
þjóðum þá hefir það þó alla jafnan
átt á að skipa góðum liðsmönnum,
er á flestum sviðum hafa getið sér
hinn besta orðstýr og þá ekki hvað
síst á mentabrautinni. Einn slíkra
manna, er herra Sveinbjörn J. ól-
afsson, er þann 12 júní síðastlið-
inn lauk stúdentsprófi við Val-
paraiso háskólanp, með ágætri
einkunn,
Sveinbjörn er fæddur þann 24.
nóvember 1897 í Halakoti á Akra-
nesi, sonur Jónasar Ikkabcðsson-
ar, er síðar nefndi sig ó’.afsson, og
konu hans önnu Sveinbjuiuiar-
dóttur, sem búsett er í Winnipeg
borg. Er Jónas látinn fyrir mörg-
um árum. Hingað til lands, fiutt-
ist Sveinbjörn ásamt móður sinni
og systkinum vorið 1911. Vaknaði
snemma hjá honum óslökkvandi
þrá, til að komast til menta. Stund-
aði hann um hríð undirbúnirgs-
nám hér í borginni, en innritaði-st
því næst við Valparaiso háskói-
ann. Lagði hann hart að sér við
námið og vann auk þess af kappi
við hvað sem fyrir kom í fiítím-
um sínum frá náminu. S\einbjörn
er hið mesta snyrtimemii, góðum
hæfileikum gæddur, stefnufastur
og fylginn sér vel, — harn hefir
barist, og barist til sigurs af eigin
ramleik, févana, en með óbilar.di
sigurvissu í hug og hjarta. Er
sigur hans á menta-brautinni eigi
aðein^ fagnaðarefni móður, syst-
kinum og öðru venzlafólk’, heldur
og þjóðarbrotinu vestræna i heild
sinni líka.
var meðal annars gerður að heið-
ursdoktor í lögum við McGill há-
skólann. Hann kvæntist 7. septem-
ber 1876, Hester Rankine frá St.
John í New Brunswick. Eigá þau
hjónin á lífi fjórar dætur og einn
son. Mr. Fielding er einn af óska-
sonum hinnar canadisku þjóðar,
víðmentur, djúphygginn og hóg-
vær maður, sem aldrei mátti vamm
sitt vita í neinu.
Framnes P. O. Man. var ákoriit
upp af Dr. B. J. Brandssyni á
spítala bæjarins 6. þ. m. (keisara-
skurður) sjúklingnum heilsast eins
vel og frekast er hægt að vonast
eftir.
Liík-kvöðja móður minnnr,
ÞÓRU ÞORVARÐARDÓTTUR
AUSTMANN.
Dátn 25. júní 1925.
Ó, hjarta, scm er liœtt að slá,
ó, holdið clskulega,
Nú ki'eð eg þig sem kaldan ná
Með kvíða, sorg og trega.
Það gengur alveg gegn itm mig,
Þá gröfina’ ber að sýmtm,
Þar húmið eilíft hylitr þig
Frá hold-augumtm mínutn.
Ó, elsku hrör, scm hvcrfa fer,
Þig heimti dauðans kraftur.
Það er svo sárt að sjá af þér
Og sjá þig aldrei aftur.
Eg hanna’ ei sálar svefmnn þinn,
Þótt samvist þráði lcngur.-—
En hver má saka söknuðinn,
Þá syrgir móður drengur?
ó, lífsins herra, leyf mér fá
Ljósbir.ttnuí þína,
Svo mér auðnist senn að sjá
Sa’Iu móður mítta.
Krlstján J. Austmann.