Lögberg - 09.07.1925, Blaðsíða 6

«J. 6
LÖGBERG FIMTUDAGINN,
9. JÚ'LÍ. 1925
Hættulegír tímar.
Eftlr Winston Churchill.
Hann hefir ekki fbrey8t heldur. Eg held aö
miklir menn breytist ekki. IBurt með alla ykkar
Napóleona og Marlboroughs og Stúarta. Þetta eru
dagar hinna yfirlætislausu manna, sem stjórna
af manndómsþreki og þekkingu. Guði sé lof fyrir
Ameríkumanninn! Eg trúi því að hann muni breyta
heiminum og eyðileggja hégómaskapinn og hræsnina
I ihonum.
Um kvöldið, þegar við sátum kringum eldinn
hjá Hancock, kom undirforingi inn til okkar og
spurði: “Er majór Brice hér?”
Eg stökk á fætur.
"Forsetinn sendir þér kveðju sína, majór, og
spyr að, hvort þú viljir finna sig ofurlitla stund. -
“Hvort eg vildi finna hann! Undirforinginn
varð að ganga hratt fil þess að geta fylgt mér ofan
á bryggjuna. Hann fylgdi mér út á “River Queen”
og nam staðar við hurðina í lyftingunni.
Lincoln sat undir lampanum í þessum stellingum
sem eg mundi svo vel eftir. Það var rétt eins og
eg hefði skilið við hann í gær. Hann var að tálga
og hafði íbúið til eitthvert leikfang handa syni sín-
um, Tad, sem hljóp út, þegar eg kom inn.
Forsetinn stóð upp og teygði úr sér, þegar hann
sá mig; hann er mjög hár og alvarlegur og svart-
klæ^dur. Hann hefir gisið skegg á vöngunum núna.
En þunglyndislega torosið, góðlátlegu augun í djúpu
augnatóftunum og röddin — þetta var alt eins og
það var áður. Eg nam staðar um leið og eg sá fram-
an í hann. Andlitið hafði verið hrukkótt og með
sorgarsvip, þegar eg sá það, en nú var sem allar
raunir allra miljónanna væru þryktar á það.
“Manstu ekki eftir mér, majór?” spurði hann.
Undrið mesta var það, að hann skyldi muna
eftir mér. Eg tók í stóru beinaberu hendina á hon-
um, sem minti mig á hendurnar á Whipple dómara.
Já, þa?5 var rétt eins og eg hefði ávalt verið með
honum og að hann væri enn hái og magri smábæjar-
Jögmaðurinn.
“Jú, það geri eg yissulega,” svaraði eg.
Hann leit á mig með þessum skrítna kátínu svip,
sem hann hefir stundum.
“Eru þetta Boston hættir, Steve?” spurði hann.
“Þeir loða við. Eg hélt ekki að nokkur maður, sem
kemst í náin kynni við Sherman, gæti Ihaldið þéim.”
“Það eru óheppilegir hættir,” mælti eg, “ef þeir
verða til þess að þú misskiljir mig.”
Hann lagði hendina á öxlina á mér, rétt eiras
og hann hafði gert í Freeport.
“Eg þekki þig, Steve,” sagði hann. “Eg kaupi
ekkert óreynt. Eg hefi veitt þér nokkra eftirtekt
siðustu fimm árin, og þegar eg frétti að Sherman
hefði sent hingað mann, sem héti Brice, sendi eg
eftir þér.”
Það sem eg sagði við þessu var barnalegt. '“Eg
reyndi alt sem eg gat til þess að sjá þig í dag.. Mig
langaði til að sjá þig þó ekki væri nema rétt í svip
aftur.”
Það var auðséð að honum féll þetta vel í geð.
“Mér þykir vænt um að heyra það, Steve,” sagði
hann. Þú hefir þá ekki enn fylt flokk þerra, sem em
óánægðir. Þú hefir ekki verið einn af þeim, sem
hafa viljað stjórnað landinu einn eða tvo daga, til
þess að sýna mér hvernig eigi að fara að því.”
“Nei,” svaraði eg hlæjandi.
“Það er ágætt sagði hann og sló á hnéð.
“Eg hélt ekki að þú værir einn af þeim.
Sestu nú niður og segðu mér eitthvað um þennan
yfirhershöfðingja minn, sem á sjö mílna stígvélin.
Hvað var það nú aftur — fjðgur hundruð og tuttugu
mílur á fimtíu dögum? Hvað margar skipgengar ár
varð hann að stíga yfir?” Hann fór að telja á lóngu
fingrunum á sér: “Edisto, Broad, Catawba, Pedee
og —?”
“Cape Fear,” sagði eg.
“Er — er yfirhershöfðinginn skemtilegur mað-
ur?” spurði hann og glotti ofurlítið við.
“Já, það er hann,” svaraði eg með áherslu. Og
það er ekki nokkur maður f hernum, sem vanhagar
um nokkurn hlut, þegar hann er nálægt. Þú ættir að
sjá Mississippi-herinn. Það var alt í ágætu lagi,
þegar hann kom til Golddboro.”
Hann stóð upp, stakk frakkalöfunum undir
hendurnar og fór að ganga um gólfið.
“Hvað kalla piltarnir yfirhershöfðingjann ?”
spurði hann.
Eg sagði honum að þeir kölluðu hann “ViIIa
frænda,’ og eg hélt að honum myndi þykja gaman
að sögunni um hvítu sokkana, svo eg sagði honum
hana. Hún sannarlega skemti honum.
“Jæja,” sagði hann, “það getur ekki verið margt
að þeim manni, sem hefir svona gælunafn. Það er
það toesta, sem þú getur sagt um yfirhershöfðingj-
ann — bara “Villi frændi.” Hann lét munninn aft-
ur svo að önnur vörin lagðist utan yfir hina. “Þú
hefir gefið ‘ Villa frænda” góð meðmæli Steve,”
sagði hann. Hefir þú nokkurn tíma heyrt söguna um
írska garðyrkjumanninn hans herra Wallace?”
“Nei.”
“Jæja, þegar Wallace var að ráða til sín garð-
yrkjumanninn spurði hann hann að hjá hverjum
hann hefði verið.
Hjá herra Dalton,” svaraði hann.
“Hefir þú nokkur meðmæli?”
“Meðmæli! Þarf hann að fá meðmæli?”
“Meðmæli! Þarf hann að fá meðmæli’ Eg
hefi að vísu ekkert á móti herra Dalton, þó eg hiras
vegar verði að segja, að hann beri ekki r.ógu mikla
virðingu fyrir ágætum garðyrkjumanni.”
Hann hló ekki. ,Hann hlær mjög sjaldan, að því
er virðist að sínum sögum. En eg gat ekki annað
en hlegið að meðmælunum, sem eg hafði gefið yfir-
hershöfðingjanum. Hann sá að eg var vandræða-
legur og sagði góðlátlega
“Segðu mér nú eitthvað um “slæpingana” hans
Villa frænda. Mér er sagt, að þeir séu furðu dug-
legir við að rífa upp járnbrautirnar.”
Eg sagði ihonum frá útbúnaði Poes, og því
hvernig hægt væri að lyfta upp þyngstu járnbrautar-
teinum með honum; hvernig járribrautarböndunum
væri hrúgað upp og brent og teinarnir beygðir og
snúnir. Forsetinn hlustaði með mestu athygli á
hvert orð.
“Herra minn trúr!” sagði hann. “Við sannarlega
höfum hershöfðingja í honum. Caesar brendi brýr
að baki sér, en Sherman brennir járnbrautarteina.
Segðu mér nú eitthvað meira.”
Hann hjálpaði mér mtð því að spyrja spurninga.
iSvo fór eg að segja honum frá því, hvernig svert-
ingjarnir hefðu þyrpst til herbúðapna okkar og
hversá blátt áfram og látlaust hershöfðinginn hefði
talað við þá, ráðlagt þeim að hafa ekki í frammi
neitt ofbeldi og skýrt fyrir þeim, að “frelsi” þýddi
það, að þeir mættu vinna fyrir sér eins og þeir vildu
helst en ekki frjálsræði til þess að gera ekki neitt.
“Við höfum sannarlega hershöfðingja,” sagði
hann. “Hann talar við þá Iblátt áfram isvo að þeir
skilja, eða er ekki svo? Eg segi þér það satt, Brice,
að það er ekki hægt að gera of mikið úr því hvaða
gagn það gerir að tala blátt áfram. Hver hugsun,
hversu djúp, sem hún er, verður sögð á máli, sem
hver drengur eða svertingi getur skilið. Hver einasta
bók, hversu mikla speki, sem hún hefir að geyma,
verður skilin ef maður aðeins leggur nógu mikið á
sig til þess. Þegar eg var drengur, hlustaði eg á
nágranna mína, og mér þótti það slæmt að eg gat
ekki skilið það, sem þeir sögðu; og eg lá vakandi
hálfar og heilar nætur, til þess að hugsa sjálfur.
Eg vissi ekki hvað það þýddi að leiða rök að ein-
hverju, svo eg hætti að læra og náði mér í rúmmáls-
fræðina eftir Euclid. Áður en eg var toúinn með
hana, gat eg fært rök að öllu því sem í henni stóð,
og síðan hefi eg ekki verið í neinum vandræðum
með röksemdafærslur.”
Mér duttu í hug hinar framúrskarandi ljósu
ræður hans — Freeport kappræðuna^eg munurinn
á ræðum hans og andmælanda hans þar. Douglass.
Og nú sá eg að lokum orsökina til mismunarins. Eg
skil^di nú þennan mikla gáfumann, sem hafði hugsað
út spurninguna, er hann lagði fyrir andstæðing sinn
í Freeport. Og þar sem eg stpð frammi fyrir hon-
um við lok ófriðarins komu mér í hug orð guð-
spjallsins: “Og hinir síðustu munu verða fyrstir
og hinir fyrstu síðastir; því margir eru kallaðir en
fáir útvaldir.”
Eg vildi óska þess að allir þeir, sem hafa talað
illa um hann og kvalið hann, gætu talað- við hann
eins og eg talaði við hann. Að þekkja hans göfuga
hjartalag myndi snúa mótspyrnu þeirra í meðhald.
Þeir myndu finna til þess sama og eg finn til, að
líf haras er miklu göfugra en líf þeirra og að hans
byrðar eru miklu þyngri en þeirra byrðar, svo að
þeir myndu ganga tourt og blygðast sín fyrir útá-
setningar sínar.
Eitt af því sem hann sagði við mig var: “Brice,
eg vona að það fari að draga að leikslokum nú; eg
vona að við getum Jokið stríðirau án fleiri bardaga.
Eg vildi að eg þyrfti ekki að sjá fleiri af lör.dum
mínunwdrepna.” Og svo bætti hann við, eins og
hann væri að tala við sjálfan sig: “Og þá verðum
við að sýna þeim miskunn — miskunn.”
Eg hélt að tíminn væri- hentugur til þe'.s að
minnast á Colfax. Eg hefi ekki annað getað en
hugsað um hann ávalt síðan. Lincoln hlustaði r.íeð
athygli. Einu sinni stundi hann, og hann sat og
fléttaði saman löngu fingurnar á sér meðan eg tal-
aði. /
“Eg sá þegar maðurinn var tekinn,” sagði eg
að lokum. Og ef að það er nokkur málsbót fyrir
hann, þá var hann innan takmarka síns liðs, þegar
það gerðist; samherjar hans voru ekki lagðir á
flótta til toeggja hliða við hann.”
“Brice,” sagði hann, “þess konar ástæða gæti
bjargað Colfax, en hún tojargar mér ekki. Er þessi
maður vinur þinn?”
Þetta var spurning, sem vandi var að svara.
“Eg held að hann sé það,” svaraði eg. ‘“Eg
vildi gjarnan mega kalla hann vin minn. Eg dáist
að honum.” Og svo sagði eg honum hvað hann
hefði gert í Wicksburg en gat ekkert um það, hvaða
þátt eg hefði átt í því, að koma honum norður.
Forsetiffn notaði hérumbil sömu orð og Sherman.
“Þessir náungar,” hrópaði hann, “eru fæddir
til að berjast. Það er þeim að þakka að Suður-
ríkin hafa ekki gefist upp fyrir löngu.” Svo leit
hann á mig með þessu skrítna augnaráði óg sagði:
Heyrðu Steve, það hlýtur að vera einhver sérstök
ástæða til þess að þú mælir svona með þessum
Colfax, ef hann er ekki'beinlínis vinur þinn.”
“fíú, jæja þá,” sagði eg að lokum, “eg vildi gata
losað hann vegna frænku hans, ungfrú Virginíu
Carvel.” Og svo sagði eg honum nokkuð um ung-
frú Carvel og /hvernig hún hefði hjálpað þér með
liðþjálfann í spítalanum og hvernig hún hefði
stundað Whipple dómara.
“Hún er fyrirtaks stúlka,” sagði hann. “Það
eru þessar konur, sem hafa hjálpað þeim til þess
að lengja stríðið þrjú ár. En samt verðum við
að vernda þær þjóðarinnar vegna. Þær eiga að
verða mæður föðurlandsvina okkar í framtíðinni.
“Er hún líka vinstúlka þín, Steve?”
Hvað átti eg að segja?
“Ekki sérstaklega,” svaraðí eg a^ lokum, “Eg
hefi orðið að styggja hana of oft til þess. En eg
veit að henni þykir.vænt um móður mína.”
Nei, hrópaði hann og spratt á fætur, “hú-n
er dóttir Carvels ofursta! Eg hefi altaf dáðst að
þeim manni. Hann er fyrirmyndar sunnanmaður,
eftir gömlum sið, kurteis sæmdarmaður, hreinskil-
inn og hugaður eins og ljón. Þú hefir heyrt sög-
una um það hvernig hann kastaði manni, sem
Balbcock heitir, út úr búðinni sinni, þegar hann
reyndi að múta honum.” 'i
“Eg heyrði þig segja þá sögu í gistihúsinu,”
sagði eg, “og eg hefi heyrt hana siíðan. Mér þótti
vænt um að heyra ofurstann lofaðan.
Mér hefir ávalt líkað sú saga,” sagði hann.
“En meðal annara orða, hvað er orðið af ofurst-
anum?”
“Hann komst tourt — suður,” svaraði eg. “Hann
þoldi ekki mátið lengur. Það hefir ekkert til hans
spurst síðan sumarið 1863. Þeir halda að hann
hafi fallið í Texsas, en þeir vita það ekki með vissu.
Þeir vita það líklega aldrei,” bætti eg við.
Hann þagði stundarkorn.
“Það er slæmt,” sagði hann, “það er slæmt.”
Þeim er ekki fysjað saman þessum mönnum. Og
þú vilt að eg náði þennan Colfax?”
“Það væri nokkuð mikil framhleypni af mér að
fara fram á það,” sagði eg. “En eg var að vona, að
þú vildir minnast á það við hershöfðingjann þegar
hann kemur. Og mér þætti vænt um að mega toera
vitni.”
Hann gekk nokkur iskref ifram og aftur um
gólfið.
“Það er minn breyskleiki,” sagði hann “að náða
að segja já. Það er með það fyrir mér eins og
drykkjumanninm, sem ávalt ætlar að láta hvern
dryjkkinn vera síðastan. Það” — hann brosti —•
“þáð gefur mér rólegri nætur. Eg er búinn að
náða nógu marga uppreistarmenn til þess að fylla
New Orleans. Rétt á^ur en eg fór frá Washingtm
kom einn senatorinn ykkar frá Mis*>uri með skrá
yfir uppreistarmenn, sem sátu í fangelsi í Mc
Dowell og Alton. Eg sagði við hann:
“Ætlar þú að biðja mig um að sleppa þessum
öllum I einu. senator?”
i
“Hann sagði alveg það sama og þú, þegar þú
varst að tala um Missouri rétt áðan, að hann væri
hræddur við smáskærur þar og að stríðinu væri
bráðum lokið. Eg skrifaði undir. Og hvað held-
urðu að hann hafi þá gert? Hann dró upp hjá sér
annan lista enn lengri en þann fyrri.”
“Hvað er þetta?” sagði eg “Á eg- að sleppá
þessum líka?”
“Já, herra forseti,” sagði hann. “Eg held að
það toorgi sig að vera vægur.”
“Ja, svei mér þá, ef eg verð það ekki,” sagði
eg og skrifaði aftur undir.”
Á skipinu River Queen, 9. apríl 1865.
Hjartkæra móðir mín:—
t Mér þykir vænt um að frétta, að símskeytin.
sem eg hefi sent þér hafa komið til þín með skil-
um. Eg hefi ekki haft tíma til þess að skrifa, og
þetta verður stutt bréf.
* Þér mun verða starsýnt á skipsnafnið efst á
blaðinu. Eg er á skipi forsetans og í föruneyti
hans, eg er á leið með honum til Washington. Það
stendur svona á því, að eg er þar: Sama daginn
og eg skrifaði þér, kom Sherman hershöfðingi til
City Point á gufuskipinu Russia. Eg heyrði kveðju-
skotin og eg var niðri á bryggjunni til þess að
heilsa honum. Þennan sama dag fór hann með
Grant og Porter aðmírál um borð í skip forsetans,
til þess að tala við hann. Mér hefir þótt það meira
en lítil skemtun, að vera viðstaddur samtal þeirra.
Þegar samtalinu var lokið, komu þeir allir
saman upp úr lyftingunni. Grant var þögull og
reykti, eins og hann er vanur; Sherman lét móðan
mása; og Porter og forsetinn brostu og hlustuðu.
Það var minnisverð stund. 'Eg býst aldrei við að
sjá annað eins aftur á minni æfi. Þú getur toara
ímyndað þér hvað forviða eg var, þegar forsetinn
kallaði á mig, þar sem eg stóð ásamt hinum for-
ingjunum. Hann lagði hendina á öxlina á mér og
snéri sér að Sherman.
“Brice majór er vinur minn,” sagði hann,“ eg
þekti hann í Ulinois.”
‘1Hann hefir aldrei isagt mér frá því,” sagði
hershöfðinginn.
“Eg býst við að hann þegi yfir heilmörgu, sem
er töluvert mikilsvert,” sagði forsetinn ertnislega.
"En hann gaf þér góð meðmæli, Sherman, hann
sagði að þú gengir í hvitum sokkum og piltunum
líkaði vel við þig og kölluðu þig “Yilla frænda.”
Og eg sagði honum, að það væri þau ibestu með-
mæli, sem hann gæti gefið nokkrum manni.”
Eg varð hræddur en ihershöfðinginn gerði ekk-
ert annað en að líta á mig með þessum augum, sem
horfa gegnum alt, og svo hló hann.
“Þú éyðileggur örðstír minn, Brice,” sagði
hann.
“Þú þarft ekki á majórnum að halda strax,
Sherman,” sagði Lincoln. “Láttu hann vera dálít- -
inn tíma hérna hjá mér. Eg held að honum Teiðist
ekki.” Hann leit á yfirhershöfðingjann, sem brosti
ofurlítið. “Eg hefi einhvern óljósan grun um að
Grant ætli sér að gera eitthvað.”
Svo hlóu þeir allir.
“Já, Lincoln,” sagði yfirforingi minn. “Þú
mátt hafa Brice. En varaðu þig á, að hann tali
þig ekki í rot. Hann hefir sagt of mikið nú þegar.”
ISvona atvikaðist það að eg varð kyr.
Eg hefi engan tíma til Jþess að segja þér frá
öllu, því, sem eg hefi séð og heyrt. Eg hefi ferð-
ast með forsetanum bæði þegar hann hefir verið
að gegna miskunnarerindum og þegar hann hefir f
verið í þeim erindum að hughreysta aðra. Eg hefi
næ^tum því séð orusturia, sem við vonum að verði
síðasta orustan í þessu hræðilega stríði. Eg hefi
hlostað á fallbyssuskotin í Five Forks, þar sem
Sheridan og Warren báru sjálfir merki fyrir fylk-
ingum sínum. Eg var með Lincoln meðan stóð á
orustunni í Petersburg. Það stóðu tár í augum
hans þar.
Svo kom flptti Lees og eftirför Grants —
fall Richmonds. Hershöfðinginn kyrláti gerði ekki
svo mikið sem að víkja til hliðar og halda inn í
toorgina, sem hann hafði setið svo lengí um og sem
nú var í rjúkandi rústum. En eg fór þangað með
forsetanum; og ef eg ætti þess kost að lifa aft^ur
upp eina stund æfi minnar, þá vildi eg óska að það
yrði þessi stund. Þegar við fórum upp ána lá bil-
aður skipsskrokkur þversum í ánni innan um
staurana, sem Sunnanmenn höfðu sett þar til þess
að stöðva umferð. Lincoln vildi ekki bíða. Við
vorum ekki margir, svo við fórum ofan í tólfróna
Ibátinn hans Porters og það var róið með okkur til
Richmond, þar sem enn rauk kolsvartur mökkur-
inn úr rústunum. Við lentum ðrskamt frá Libby-
fangelsinu.
Ræktunarsjóðurinri. \
Um síðustu Krossmessu voru
það ekki allfáar fjölskyldur hér í
Reykjavík, sem urðu að flytja úr
lélegum húsakynnum, og gátu
hvergi fengið leigt skýli yfir höf-
uðið Fólkstraumurinn til
Reykjavíkur er svo ör, að ekki eru
tök á að toyggja nægilega mikið
árlega, til viðbótar.
Eftir Krossmessuna var nokkr-
um húsnæðislausum fjölskyldum
leyft að hafast við í Verkamanna.
skýlinu við höfnina. Annars er
Verkamannaskýlið til þess ætlað,
að verkamenn þeir, sem vinna við
höfnina geti snætt þar mat sinn.
Og þegar þá vantar atvinnu, biða
þeir þar eftir færi, að fá eitthvað
að gera.
Verkamannaskýlið við höfnina
hérna í Reykjavík minnir mann á
Ræktunarsjóð Islands.
í verkamannaskýlinu hérna á
hafnarbakkanum toíða menn eftir
atvinnp- dögum saman, menn, sem
flæmst hafa burt úr sveitum lands
ins, fyrir jarðnæðisskort — fyrir
vöntun á ræktuðu landi.
í verkamannaskýlinu hafa þeir
athvarf, þegar eigi þarf á skýlinu
að halda handa konum og börnum, ,
sem hvergi hafa annarsstaðar
höfði sínu að að halla.
Dapurlegt er það öfugstreymi í
þjóðlífi voru, að sveitirnar, mó-
arnir og mýrarnar um land alt,
bundruð ferkílómetra að stærð,
bíða eftir að mannshöndin yrki
og rækti — en á sama tíma bíða
hópar manna eftir aurum fyrir
lfísnauðsynjar, — lifa á vinnu-
snöpum við höfnina hérna í
Reykjavík.
Hver á orð yfir alt það þjóðar-
böl, sem af þyí hefir hlotist, og
pnn kann að hljótast, að toændur
og búalið hrekst úr sveitum, vegna
þess að eigi eru úrræði þar til
ræktunar og framleiðslu-auka.
Árið 1925 á að verða merkis-
ár í ræktunarsögu íslands. Með
viturlegri löggjöf var ræktunar-
málið þá gert að alþjóðarmáli, sem
langt er hafið yfir allan flokkaríg.
Með lögum um Ræktunarsjóð ís-
lands leggur sjávarútvegurinn all-
verulegan skerf fram til þess, að
bændur fái fé til ræktunar.
Fullur skilningur á nauðsyoi
þessa er nú að verða almennings-
eign. Stétta- eða atvinnurígur kem
ur þar ekki til greina.
Og þó eru uppistandandi á Iandi
héf fáeinir menn, sem dirfast. sem
hafa þá óskammfeilni ti’. að bera,
að reyna að blása eldi að stétta-
hatri, reyna að ýfa sjávarútegs-
menn gegn bændum, — reyna að
afla sér póitísks stundarfylgis,
með því að telja bændum trú um
að útgerðarmenn séu bær.clum ó-
vinveittir, reyna með öðrum orð-
um að spilla fyrir ræktunarmálinu.
Og þessir menn kalla sig bænda-
vini.
Morgunblaðið.
Jarðarför.
Ólafs Briem frá Álfgeirsvöllum
fór fram í gær að viðstöddu miklu
fjölmenni. í heimáhúsum töluðu
séra Bjarni Jórasson og séra Sig-
fús Jónsson frá Mælifelli, en séra
Bjarni Jónsson flutti líkræðu í
dómkirkjunni, en Sigurðúr Birkis
söng þar sálminn: “Ó, tolessuð
stund.” — Skagfirðingar báru
kistuna frá heimilinu að líkvagn-
inum, starfsmenn S. í. S. báru
hann í kirkju en alþingismenn úr
kirkjunni, en inn í kirkjugarð báru
hana starfsmenn fjármálaráðu-
neytisins. Silfurskjöldur var á
kistunni frá S. Í.-S., og fjöldi
blómsveiga frá opinberum stofn-
unum og einstökum mönnum.
RJOMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
•
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðihn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
4 \
SENDIÐ kJÓMANN TIL
The Manitoba Co-operative Dairies
LIMITBD
-