Lögberg - 20.08.1925, Side 3

LÖGBERG FIMTUDAGINN,
20.ÁGÚST. 1925.
Bl« S
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
Miskunnarlausi maðurinn og
meinlausi hundurinn.
Jarðeplahallæri á Irlandi varð hvergi jafn til-
finnanlegt, sem 1 sveit þeirri og bæ, er saga þessi
gjörðist. í litlum sveitabæ á Vestur-frlandi bjó
fátæk ekkja. Allar eigur hennar eftir manninn
voru 2**stúl!kubörn, annað á 3 ári og hitt á 5 ári.
Með mestu örbyrgð barðist hún 1 2 ár í ekkjustandi
sínu. Hin vesæla og óholla fæða og svo hinn mikli
þrældómur er hún varð aðleggja á sig lagði hana
að lokum á banasængina og að nokkrum dögum
liðnum frelsaði dauðinn hana frá hinum jarðnesku
þrautum. örbirgðin í allri sókninni var svo mikil,
að enginn treysti sér til að skjóta skjóli yfir börnin.
Allir nágrannarnir, þrátt fyrir það, þótt þeir fegnir •
vildu hjálpa, voru þá svo fátækir og hlutu sjálfir
að láta börn s|n gráta af sulti, án þess að geta gefið
þeim einn bita brauðs. “Hér er-u engin úrræði önn-
ur en að koma ibörnunum til Kilburn, sem er nokkra
mílna leið héðan,” sagði eiiín af nágrönnunum, þá
móðir barnanna var jörðuð, því að þar býr föður-
bróðir þeirra, og líkjndi til að hann ekki færist
undan að taka börnin.” En einhver annar segir þá,
að ástandið þar sé engu betra en hér og eg óttast
fyrir að þau eigi ekki betra þar, en hér hjá okkur.”
En þá segir þá þriðji: “Það getur þó ómögulega
verið verra en hérna, tivar hungrið mænir í augu
þeirra. Sendum við þau til ættingja þeirra, þá
höfum við gjört skyldu okkar,” og þessi ályktun
var þegar framkvæmd.
Vagnmaður einn sem átti ferð til Kilburn tók
að sér að flytja börnin þangað. Lisía, sem var
þeirra eldri, 7 ára, en María systir hennar 5 ára
gömul. Börnin stóðu hvert hjá öðru á leiðinni og
bar ekkert á þeim, jeins og þau væru nú ánægð, en
voru þó kjökrandi, vagnmaðurinn leit sjaldan eftir
þeim, og skifti sér lítið af þeim. Um miðdegi komu
þau þar, er þau áttu að fara úr vagninum því vagn-
maðurinn ætlaði þaðan aðra leið. Maðurinn tók nú
bæði ibörnin úr vagninum og sýndi þeim hvern veg
til vinstri handar þau ættu að fara og sagði þeim að
halda beint áfram og ef að þau fylgdu aðalveginum,
þá mundu þau innan tveggja tíma finna bæinn, sem
þau ættu að fara til, síðan kvöddu þau hann og
hann hélt áfram leið sína, börnin stóðu eftir stúrin
og horfðu á eftir honum, svo lengi sem þau gátu
eygt vagninn en er þau sáu hann ekki lengur fóru
þau bæði að gráta, Lisie rankaði brátt við sér og
segir við systur sína, að þetta hjálpi ekki, heldur
verði þær að herða upp þugann og halda áfram og
tók hönd systur sinnar Maríú, er hafði sest í gras-
ið, og sagði við hana, hér hjálpar okkur ekki að
vera, ef við eigum að komast til Kiliburn.. Eg er
svo svöng, segir María grátandi, við höfum ekkert
fepgið að iborða í allan dag, og nú fóru báðar að
gráta, því Lisie var einnig svöng. Af því bæði
börnin voru mjög máttfarin af sultinum, er þær
höfðu liðið, gekk þeim ferðin seint og leiddust éftir
veginum, Einu sinni sýndist Lisie, sem að hún
sæi hús og benti þangað, en það leið þó enn fjórð-
ungur stundar til þess að þær komu til bónda bæjar.
',M'eð kvíðandi huga gengu þær inn í garðinn.
Því áður höfðu þær aldrei, þrátt fyrir bágindi þeirra
beiðst ölmusu. En nú voru þær orðnar sVo hungr-
aðar og máttfarnar, að enginn úrræði voru önnur.
Þá er þær áttu fá fótrnál til bæjarins, heyrðu þær
að bóndinn var að ausa yfir einn af drengjum sín-
um óttalegustu skammarorðum. Að því búnu gekk
hann inn i húsið og skelti hurðinni hart- á eftir sér,
svo að gluggarnir skulfu við og hann hélt enn áfram
að svívirða drenginn. Lafhrædd stóðu nú börnin
við dyrnar til þess er hviðan var um garð gengin.
Þá tók Lisie opnar dyrnar og báðar systurnar gengu
inn í istofuna hvar bóndi sat í hægindastól við eld-
inn. Hvað viljið þið hingað inn.” mælti böndi
byrstur við börnin, sem voru sVo hrædd, að þau
þorðu ekki að tala eitt orð, enn síður að segjá frá
ósk sinni. Getið þið ekki talað?” spurði ibóndinn í
enn hroðalegri róm en áður. Lisie herti upp hug-
ann og eins og hvíslaði að honum: “ó, gjörðu svo
\^el að gefa okkur dálítið að borða, aðeins lítinn
toita af brauði eða tvær kartöflur.”
“Átti eg ekki von á,” hrópaði toóndi upp. eg vissi
það, að þið munduð vera að toiðja toeininga, þó þið
eftir útliti ykkar munuð ekki eiga heima í sveitinni.
Vér höfum hér nóg af þesskonar mönnum og þurf-
um ekki að sækja þá í aðrar sveitir. Vér höfum
ekki brauð hpnda okkur í þessu harðæri, sem nú er
og þessvegna fáið þið ekkert. Og farið sem skjótast
héðan.” Bæði börnin urðu nú lafhrædd við þenn-
an lestur og grétu sáran. “Þetta stoðar ykkur lítið,”
sagði maðurinn, þesskonar víl þekki eg fullkomlega;
látið foreldra ykkar sjá fyrir ykkur, en þið kjósið
heldur að sóa tíð ykkar í iðjuleysi til einkis, í stað
þess að vinna eitthvað gagnlegt eða stunda ærlega
sýslan.” “Foreldrar okkar eru dánir,” sagði Lisie.
“Á þessu átti eg von,” segir bóndi. “Þegar börn
eru send út til að ibiðja beininga, eru foreldrar
þeirra ávalt dánir, að minsta kosti faðirinn. Þetta
er gamla afsöikunin er fylgir beiningum ykkar.
Snáfið þið út úr húsinu.” “Við höfum ekki í allan
dag bragðað einn bita brauðs,” segir Lisie litla enn
grátandi, “við erum isvo þreyttar að við komumst
ekki eitt fótmál lengra, að eins þú viljir gefa okk-
ur einu sinni að borða, svo erum við ánægðar.”
“Eg hefi sagt ykkur að þið fáið ekkert og engir
beiningamenn hjá mér.” Hann stóð nú á fætur
með hótandi svip. Lisie flýtti sér því að ljúka upp
dyrunum og leiddi systur sína út með sér. Þær
stóðu nú aftur úti i garðinum, og vissu ekki hvað
þær skyldu af ráða. Alt í einu dregur María hönd
sína úr hendi s^stur sinnar og gekk til annarar
hliðar á garðinum, hvar grimmur hundur lá bund-
inn með járnkeðju um hálsinn og var að éta mið-
dagsverð sinn úr trogi. María seildist ofan í trog-
ið og fór að borða með seppa. Lisie kom á eftir þá
hún kom auga á að eitthvað var fljótandi í troginu
og saman við torauðmolar og nokkuð af jarðéplum,
gat hún ekki stilt sig um að taka þátt í máltíðinni,
því hungrið þrýsti eins að henni, hún seildist því
og í brauðið og jarðeplin og borðaði með góðri mat-
arlyst.
Hundurinn, sem ekki hafði vanist slíkum gest-
um, setti sig niður og eftir lét börnunum mat sinn,
af hverjum hann sjálfur h^fði lítils neytt. í sama
vetfangi kom bóndi út í garðinn til þess að vita
hvort börnin væru alveg farin eða ekki, verður hon-
um þá litið þangað sem hundurinn var og sá hann
nú þessa sjaldgæfu sjón.
Hundúrinn var alþektur fyrir það að vera hinn
grimmasti, allir voru því, yngri sem eldri hræddir
við'hann. Hann hlaut því ávalt að vera bundinn.
Enginn þorði að koma nærri honum, nema húsbóndi
hans. Vinnukonan þorði ekki að koma nálægt hon-
um með matinn, og varð að seilast til hans, og það
með mestu varúð. Manninum varð fyrst fyrir að
hugsa um í hvaða hættu börnin væru “stödd og flýtti
sér nú hvað hann kunni til þeirra og kallaði: “sjá-
ið þið ekki hundinn, hann sem helrífur ykkur þeg-
ar.” En alt í einu stóð hann grafkyr, eins og hann
væri negldur niður við jörðina. Hundurinn hafði
staðið á fætilr og gengið til barnanna og í sama
toili varð honum litið til húsbónda síns og fór að
dingla rófunni, og var sem hann vildi mæla: rektu
ekki gestina mína frá mér.
Við þessa sjón breyttist hugarfar hins 'mis-
kunnarlausa manns. Atburður þessi hafði verkað
á hann sem með rafurmagni, og þær hugarhræring-
ar komið í brjóst hans, er hann aldrei. fyrri hafði
orðið var hjá sér. Börnin voru nú staðin á fætur
lafhrædd af köllun bónda, og þorðu ekki að líta
upp, því þáu töldu sér vísa hegningu fyrir það að
þau höfðu í leyfisleysi étið frá seppa.
Eftir litla :þögn segir bóndi: “Eruð þið þá
sannarlega svona svöng, að þið hafið ekki viðbjóð
á því, sem hundinum er gefið, heldur étið með hon-
um? Komið inn með mér og þið skuluð fá nóg að
toorða og leiddi hann þær nú inn með sér í hús 'sitt,
og kallaði jafnframt til vinnukonunnar, er hét
Margrét, að hún skyldi koma með volga mjólk og
brauð handa börnum þessum og vera svo fljót sem
að hún gæti.
Hundurinn hafði nú gert húsbónda sínum
minkun. G^gnteíkinn af því er hann hafði séð,
leitaðist bóndi1 nú með öllu móti við að friða sam-
visku sína, er tjáði honum synd hans.
Hann setti nú systurnar við toorðið og settist
hjá þeim og spurði þær að náfni. Lisie segir til
nafns síns og að systir sín héti María.
“Er langt síðan foreldrar ykkar dóu?” spurði
bóndi. En þá farið var að tala um þetta, einkum
móður þeirra, fóru þær að gráta. “Grátið ekki
toörn,” segir bóndinn vinsamlega. Guð mun á ein-
hvern hátt ala önn fyrir ykkur, en segið mér nú
hvaðan komið ^)ið?” "Frá Laughrea,” svaraði
Lisie.
“Frá Laughrea?” spurði maðurinn, frá Laug-
hrea? Það er merkilegt! Það var isem hann færi
nú að gruna eitthvað og spurði óttasleginn: “Hvað
hét faðir ykkar?”
“Marteinn Sullivan,” svaraði Lisie.
“#ívað — Martin — Martin — Sullivan?” kall-
aði hann upp, og stökk upp af stólnum um leið og
hann hvesti augun á börnin er að nýju urðu ó-
venju hrædd og kvíðin. Alt’í einu tók andlit hans
litaskiftum og augun flóðu í tárum og síðan feikk
hann mikinn ekká. Hann tók nú yngra toarnið í
fang sér, þrýsti því ^ð brjósti sínu og kysti það.
Barninu var þetta nauðugt og bað systur sína að
hjálpa sér. Það gat ekki getið sér til hvað maður-
inn meinti með þessu, hann slepti því síðan og tók
aftur Lisie í fang sér, sem lét sér þetta betur lynda
af því að hún sá að maðurinn gjörði systur sinni
ekkert ilt.
Loksins þegar þessi geðshræring og undrun
var um garð gengin sansaði haim sig og varð ró-
legri, þurkaði tárin af augum sér og ihælti:
' “Vitið þið hvað eg heiti?”
“Nei,” svaraði Lisie.
“Hvernig atvikaðist það, að þið eruð komnar
hingað?” spurði hann. “Hefir enginn sent ykkur
hingað til níin?” sagði hann.
“Nei, enginn hefir sent okkur,” svaraði Lisie.
Én það var sagt við okkur, að við skyldum fara til
Kilburn hvar við ættum föðurbróður, búanda, og
menn sögðu okkur, að hann mundi víst veita okkur
viðtöku; en eg held nú að það muni ekki verða, því
að móðir mín sál. sagði mér oft, að hann væri mikið
harðlyndur maður og miskunnarlaus, er engu
skeytti um ættingja sína.” “Móðir yðar hefir sagt
rétt frá, er hún sagði þetta. En hvað ætlið þið þá
að taka tiT bragðs ef að þessi harðbrjósta maður
ekki vill skjóta skjóli yfir ykkur?”
“Þá hljótum við,” segir Lisie,” að svelta til
dauðs.”
“Nei, nei!” kallaði maðurinn upp. “Þerrið þið
tárin úr augum ykkar. Hinn miskunsami Guð mun
miskunna sig yfir ykkur, hann, sem hefir haft í
sinni hendi grimmúðlegustu skepnu til þess að
mýkja hjarta föðurbróður ykkar, og þessvegna
vill hann aldrei yfirgefa ykkur, já aldrei.”
Böfnin horfðu hissa á manninn, því að þau
skildu ekki hvað hann meinti. Orð hans og breytni
var hvorutveggja þeim jafn óskiljanlegt og óvart.
Hann tók og eftir þessu og segir því ennfremur. Þið
viljið komast til Kilburn og til Patrik iSullivan, og
þið eruð nú þegar komin til hans. Eg er föður-
toróðir ykkar, og.fyrst eg nú veit að þið eruð bróð-
urbörn mín, svo eruð þið velkomin til mín. Grátur
barnanna toreyttist fljótt í bros, og maturinn, >sem
Margrét lét á borðið hresti þau mjög svo nú voru
öll ibágindin gleymcL
Patrik 'Sullivan hafði flutt að ibæ þessum fyrir
ári síðan. Guð hafði flutt ibörnin til hans. En ef
a,ð ‘hundurinn hefði ekki hrærst miskunnar yfir
börnunum, Sullivan til eftirdæmis, þá er ekkF að
vita hvað orðið hefði um aumingja foreldralausu
börnin. En hann, sem er faðir föðurlausra, hann
hefði ekki yfirgefið þau.
Stormur gamli og vinir hans,
í þröngri smágötu í Álaborg á Jótlandi bjó
fátæk ung kona með litla dóttur, sem hun átti. Það
leit út fyrir að húsið gæti varla staðið lengi. Vegg_
irnirv voru skakkir og stoðirnar voru hálf-sligaðar.
Jafnvel ljónshausarnir, sem voru skornir til skrauts
utan á stoðirnaí voru að því komnir að týna bæði
munni og ne'fi fyrir elli sakir. Fátæku konunni
þótti samt vænt um hýbýli sin, bæði vegna þess að
húsaleigan var lág og líka af því að hún mátti
hagnýta sér ofurtitla kálgarðsholu, sem var við
húsið. Öll sú litla lóð, semTylgdi húsinu var vel
notuð, hvert fótmál var ræktað og á sumrin uxu
allskonar indæl blóm þar, sem fyltu húsið með ilm
og angan. Á hverjum degi sást lítil stúlka vera
úti í garðinum að vökva og hirða tolómin með þeirri
umhyggju, að auðséð var að þau gátu ekki annað
en þrifist vel.
“Hún er allra mesta galdrakerling við blóm-
in,” sagði Stormur gamli. Hann var uppgjafa póst-
ur, sem lifði á eftirlaunum, og hafði nýlega flutt
sig í húsið. “Blómin þjóta upp undir höndunum
á henni alveg eins og arfi. Eg væri til með að fara
að læra það hjá henni.”
Hiann gerði það líka.
Stormur gamli varð bráðlega besti kunningi
konunnar. Þau spjölluðu jafnan saman meðan þau
voru að ganga milli blómreitanna og hlynna að þeim.
“Hvað ætlar þú annars að gjöra með öll þessi
blóm iMaría litla. Þið móðir þín getið þó ekki notað
þau öll,” sagði hann við hana.
“Nei, við seljum blómasalanum þarna á horn-
inu þau og getum nærri því borgað húsaleiguna með
peningunum, sem við fáum fyrir þau,”*sagði hún.
“Það er svo,” sagði gamli Stormur, ‘»en hvers-
vegna lætur móðir þín þig gera alt við að rækta
þau. Þykir henni ekki lfka gaman að blómum.”
“Jú, það þykir henni, en hún hefir kent mér
að fara með þau. Það kann enginn eins vel að
fara með blóm og hún mamma . . . en nú hefir hún
ekki tíina til þess, þvf hún saumar allan daginn.
Litla stúlkan stundi lítið eitt við og horfði um%
leið framan í gamla kunningja sinn eins og hún
væri hálf hrædd um að hann héldi að hún hefði
skammast sín fyrir að segja þetta.
^“Við erum líkfi fátækar,” bætti hún við og aum_
ingja mamma verður að vinna allan liðlangan
daginn og hefir aldrei augnabliks hvíld. Það er
ekki holt fyrivhana.”
“,Nei, ónei,” sagði Stormur gam’li og strauk
gráa skeggið sitt, hún er líka föl eins og tolómy sem
vantar sólskin . . . . Er langt síðan hann faðir þinn
dó ?” A
Það er nú ár1 síðan, og nú man eg ekkert eftir
því. Hann var stýrimaður á skipi, sem fór langar
sjóferðir. Honum þótti svo ógn vænt um mömmu.
iÞau áttu þá heima i Kaupmannahöfn. Þegar hann
kom heim úr ferðunum, þá gaf hann mömmu allra
handa fallegt, sem hún geymir enn þá. Það lá svo
■^•illa ’á mömmu seinast þegar hann fór af stað. Hún
hefir oft sagt mér, að henni fdnst, að hann mundi
aldrei koma aftur. Það varð líka; því skipið fórst
og enginn komst af — alls enginn.
Litla stúlkan þagnaði og Stormur gamli þagði
líka. Hann hafði lagt hendina á öxlina á henni
og reykti pípuna sína í ákafa. Alt í kringum var
svo þögult, ekkert hljóð heyrðist, nema í svo litlum
fugli uppi á þakinu, sem kroppaði á sér fiðrið. Rétt
á eftir kom húsmóðirin út í garðinn. Hún var svo
ung og lagleg, að það leit út sem hún væri eldri
systir Maríu; en hún var líka föl og þreytuleg.
Stormur gamli stóð upp og sagði:
“Fyrirgefið, að eg treðst svona inn í gavðinn
yðar.” ,
“Það þarf engrar afsökunar við,” sagði hún
vingjarnlega og rétti honum hendina. “Eg er þvert
á móti mjög þakklát yður fyrir það^ að þér hjálpið
Maríu litlu með blómin og talið dálítið við hana,
% henni til skemtunar. Hún hefir sagt mé/‘ hvað þér
eruð góður við hana.”
k “Það þykir mér vænt um að héyra,” sagði
Stormur vandræðalega.
“Viljið þér ekki koma inn til okkar? Kveld-
loftið er svo óþægilegt.” “Þakka yður fyrir,” jú ef
eg geri yður ekki ónæðj. María hefir oft tooðið mér
að koma inn til ykkar, en eg hefi altaf verið hrædd-
ur um að eg myndi trufla yður.”
“Nei, okkur Maríu þykir báðum vænt um, ef
þér viljið koma.” Stormur gamli fór líka inn. Þar
var auðvitað toeldur fátæklegt, en þó þokkalegt og
viðkunnanlegt. Þegar karlinn var sestur í hæginda_
stólinn við gluggann, þá fór feimnin fyrst að fara
af honum, svp samtalið varð fjörugt og skemtilegt.
Rétt á eftir istóð húsmóðirin upp, og fór fram í
eldhús, en kom svo aftur með brennheitt kaffi í
bolla. Þá roðnaði karlinn út undir eyru og sagði:
“Nei, nei, þetta leyfi eg ekki, góða mín . . . .
með engu móti. Það væri skárra, áð annar eins
fauskur og eg er sæti hér og drykki toddy.”
“Jú, í kveld verðið þér að gera það,” sagði hús_
móðirin Ibrosandi, því við María getum ekki tekið
það að okkur.”
“Jæja, látum svo vera, bara í þetta eina sinni,”
sagði Stormur gamli en það er samt.......”
— Óttaleg skömm er það ekki?” sagði húsmóð-
irin brosandi. “Jú, víst er það,” sagði-Stormur
gamli alvarlegur.
Framh.
DR. B* J. BRANDSON
216-220 Medlcal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Offlce tlmar: 2_3
Heimili: 776 Vlctor St.
Phone: A-7122
Winnipeg,'' Manitoba.
Vér leggjum sérstaka áherzlu á aC
selja me?5ul eftir forskriftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er aS fá, eru
notuS eingöngu. pegar þér kómiS
meS forskriftina til vor, megifi þér
vera vtes um, aS fá rétt þa8 sem
læknirinn tekur til.
COLCLEUGH & CO.
Jíotre Dame and Sherbrooke
Phones: N-7659—7650
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
U. lögfrtcðingar.
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Buildlng, Portage Ave.
P. O. Box 1656
Ph'ones: A-6849 og A-6840
DR O. BJORNSON , 216-2Í0 Medieal Arts Bldg Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: A-1834 Office tlniar: 2—3. Heimili: 764 Victor St. Phone: A-7586 — . Winnipeg, Manitoba.

DR. B. H. OLSON 216-220 Medlcal Arts Bldg. v Cor. Graham og Kennedy Sts. ' Phone: A-1834 Office Hours: 3—5 Helmih: 921 Sherburne St. Winnipeg, Manitoba.

DR. J. STEFANSSON 216-220 Medlcal Arts Bldg * Cðr. Graham og Kennedy Sts. Phone: A-Í834 Stundar augna, eyrna nef og kverka sjúkdóma.—Er aÖ hitta ' kl. 10-12 f.h. og 2-5 e. h. Heimili: 373 River Ave. Tals.: F-2691

DR. A. BLONDAL 818 Somerset Bldg. Stundar sérstaklega Kvenna og Barna sjúkdóma. Er að hitta frá kl. 10-12 f. h. og 3—5 e. h. Office Phone: N-6410 Heimili: 80'6 Victor St. Sími: A-8180

DR. Kr. J. AUSTMANN 724 <4 Sargent Ave. ViÖtals^ími: 1.30—2.30 e.h. ,Tals. B-6006 HeimUi: 1338 Wolsley Ave. Sími: B-7288.

DR. J. OLSON Tannlæknir 216-220 Medieal Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: A-3521 Heimili: Tals. Sh. 3217

DR. G. J. SNÆDAL Tannluknir 614 Somerset Block Cor. Portage Ave og Donald St. Talsimi: A-8889

Dr. H. F. THORLAkSON Plione 8 CRYSTAIj, N. DAK. _ Staddur að Mountain á mánud. kl. 10—11 f. h. Að Gardar fimtud. kl. 10-11 f. h.

Múnið símanúmerið A 6483 og piWið meðöl yöar hjá oss.— Sendiö' pantanir samstundis. Vér > afgreiöum forskriftir meö sam- vizkusemi og vörugæöi eru óyggj- andi, enda höfum vér margra ára lærdómsríka reynslu aö baki. Allar tegundir lyfja, vindlan, Is- rjórhi, sætindi, ritföng, tóbak o.fl. Mc Burney’s Drug Store Cor. Arllngton og Notre Dame

Giftinga- og Jarðarfara- Blóm með litlimx fyrirvara BIRCH Blómsali 616 Portage Ave. Tals.: B-720 St. John: 2, Ring 3
m
A. S. BARDAL 848 Sberbrooke St. Selur líkkistur og annast um út- farir. Allur útbúnaöur sá 'bezti. Enn fremur selur hann allskonar minnisvaröa og legsteina. , Skrifst. Talsími: N-6607 Heimilis Talsími: . J-8302
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefansson.
Islenzkir lögfræðingar.
708-709 Great-Westl Perm. Bldg.
356 Main St. Tals.: A-4963
Peir hafa einnig skrifstofur a8
Lundar, Riverton, Gimli og Piney
og eru þar að hitta á eftirfylgj-
and tímum:
Lundar: annan hvern miövikudag
Riverton: Fyrsta fimtudag.
Gimli: Fyrsta miövikudag.
Piney: þriöja föstudag
1 hverjum mánuöi.
A. G. EGGERTSSON
ísl. lögfratðhigur
Hefir rétt til aö flytja mál bæöi
I Manitoba og Saskatchewan.
Skrifstofa: Wynyard, Sask.
Seinasta mánudag I hverjum mán-
uöi staddur i Churchbridge
JOSEPH TAYLOR
IÁígtaksmaður
Heimatalsfmi: St. John 1844
Skrifstofu-Tals.: A-6557i
Tekur lögtaki bæöi húsaleiguskuld-
ir, veöskuldir og vlxlaskuldlr. — Af-
greiöir alt, sem aö lögum lýtur.
Skrifstofa 255 Main St.
J. J. SWANSON & CO.
Verzla meö fasteignir. Sjá
um leigu á húsum. Annast
lán, eldsábyrgÖ o. fl.
611 Paris Bldg.
Phones: A-6349—A-6310
STEFAN SOLVASON
. TEACHER
of
PIANO
Ste. 17 Emily Apts. Emily St.
KING GEORGE HOTEL
(Cor. King og Alexander)
Vér höfum tekið þetta ágæta
Hotel á leigu og veitum við-
skiftavtnum öll nýtízku þæg-
indi. Skemtileg lierbergi til
leigu, fyrir iengri eða skemri
tíma, fyrir mjög sanngjarnt.
verð. petta er eina hóteUð í
Winnipeg-borg, scm íslending-
ar stjórna.
TH. hjAUNASON
Emil Johnson. A. Thomas
SEKVICE EEECTRIC
•
Rafmogns Contraoting — AUs-
kyns rafmagnsáhöld seld og við
þau gert — Seljum Moffat og
McClary Eldavélar og höfum
þær til sýnis á verkstæði voru.
524 SARGENT AVE.
(gamla Johnson’s byggingin við
Young Strcct., Winnipeg.
Verskst. B-1507. Heim. A-7286
Verkst. Tals.:
A-8383
Heima Tals.
A-9384
G. L. STEPHENSON
PBUMBER
Allskonar rttfmagnsáliöld, svo sem
straujárn, víra, allar tegundlr af
glösuin og aflvaka (batteries)
VERKSTOFA: 676 HOME ST.
Sími: A-4158. fsl. Myndastofa.
Walter’s Photo Studio
Kristín Bjarnason, eigandi.
290 PORTAGE Ave., Winnipeg.
Næst biö Liyceun^leikhúsiö.
Islenzka bakaríið
Selur beztu vörur fyrir lægsta
verð. Pantanlr afgreiddar bæíSi
fljótt og vel. Fjölbreytt úrval.
Hrein og Upur viðskifti.
Bjarnason Bakihg Co.
676 SARGENT Ave. Winnipeg.
Phone: B-4298
MRS. SWAINSON
að 627 SARGENT Ave., Winnipeg,
hefir ávaít fyrirligigjandi úrvals-
birgðir af nýtízku kvenliöttum.
Hún er eina ísl. konan. sem sllka
verzlun rekur í W'lnnipeg. fslentí-
ingar, látið Mrs. Swainson njöta
viðskifta yðar.
LINGERIE VERZLUNIN
625 Sargent Ave.
Pegar þér þurfiö aö ’láta gera HBli-
STITCHJNG, þá gleymiöi ekki aiS
koma í nýju búöina á Sargent. Alt
verk gert fljótt og vel. AUakonar
saumar geröir og þar fæst JrmiSlegt,
sem kvenfólk þarfnast.
MRS. S. GCNNIAUGSSON, KlgaiMU
Tals. B-7327. Winnipeg
/