Lögberg - 20.08.1925, Side 7

LÖGBERG FIMTUDAGINNj
20.ÁGÚST. 1925.
Andvökunótt Xerxes
mikla.
Það er sagt um ibarnavininn
mikla, George Muller að hann eitt
sinn hafi verið á ferð yfir hafið
og þá veríð ibúinn að lofa sér á
ákveðnum stað það kvöld, en þoka
skollið á svo skipið gat ekki farið
nema hálfa ferð. Hann tiafi þá
gengið til skipstjóra og skýrt hon..
um frá að hann þyrfti að vera
kominn á þennan ákveðna stað á
vissri atund. Skipstjóri hafði þá
svarað: “Já, það þýðir nú ek'ki
mikið, við getum ekki ráðið við
þokuna.” “Ef þú sérð ekkert ráð
herra skipstjóri, til að koma mér
þangað í rétta tíð, þá veit eg að
Guð sér ráð til þess. Viltu biðja
með mér? Skipstjórinn, sem ekki
þekti Muller, hélt að maðurinn
væri ekki með ðllum mjalla, svo
hann lét tilleiðast og þeir krjúpa
báðir niður í klefa skipstjórans,
og Muller biður stutta en kröftuga
bæn, þvínæst ætlar skipstjórinn
að fara að biðja, en Muller segir
honum að gera það ekki, því fyrst
og fremst trúi hann ekki og svo
hafi Guð heyrt bæn sína, Þeir
fara þá upp á dekk og sjá að öll
þokan er farin. Þó Muller hefði
blásið og erfiðað til eilífðar, hefði
þokan ekki farið fyrir það, en með
fárra mínútna bæn gat hann kom_
ið henni burt. Já, svona hljóðar nú
sú sagan. Hvað sem hver og einn
vill gera við hana.
Það er næstum auðvfeldara að fá
menn til að &era alt annað, en að
fara á kné og biðja. Menn hafa
engan tíina til að biðja, þeir þurfa
að bjarga sér, en gleyma að.með
fimm mínútna bæn er hægt aí
bjarga meiru en með æfistriti En
tímaleysið og tilraunaleysið er af
vantrú spfottið. Menn tr^a ekki
að sambandið sé virkilegt. Þegar
menn fyrst tóku að nota talsíma,
þá voru menn tregir til að leggja
iheyrnartólin sér að eyra, héldu að
verið væri að gabba, sig. Það er
jan erfitt að fá menn til að snerta
|á hinu himneska heyrnartóli eða
talfæri.
Eg tók eftir þremur myndum í
blaðinu “Free Press, sem teknar
eru hinumegin hafsins af mönnum,
sem eru hérnamegin hafsins, með
þráðlausu tækjunum. Hver mundi
hafa trúað því fyr á tímum. Engar
prédikgnir mundU hafa sannfært
menn fyrir nokkrum hundruð ár-
um um, að maður gæti staðið á
ræðupalli í einni stóuborg Ame-
ríku og talað svo að heyrði^t um
alla álfuna og víðar. Þetta alt ef
nú mögulegt og orðið ípönnum
trúanlegt. Hví þá ekki að beygja
sig og viðurkenna líka ágæti upp-
götvana hir.na andlegu uþpfynd-
ingá manna, bæðj, fyr og síðar.
Þær eru eins virkilegar og dásam._
legar, já langt um dásamlegri.
Eg’ hefi stundunr hugsað, að ef
gárungarnir hefðu gengið fram
hjá sumum uppfyndingamönnun-
um, þar sem þeir sátu nótt og dag,
matarlausir og svefnlausir við
tólaborðið sitt, sveittir við að leiða
sannleikann í ljós, andvarpandi
stundum í bæn til vizkunnar drott_
ins um hjálp, — þá mundu gárung-
' arnlr hafa hrist höfuð ' sín og
aumkast yfir þessa einræninga.
Líf gárungsins er alt á yfirborð-
inu, hann er1 ekki gefinn fyrir að
grafa eftir fólgnum fjársjóðum.
En hvað sþeði nú meS-uppfýnd-
ingamanniiiín? Fyr en nokkurn
varir er hann búinn að finna ráð
til þess, að þúsundir og miljónir
þurfa ekki annað en að rétta fram
hendina, snúa ofurltlum hnúði til
þess að fá nægilegt ljós ,nægileg-
an hita, nægilegan kraft til að
knýja áfram alls kyns vélar og
vinna sannkölluð stórvirki. Þetta
gat einræningurinn, sem barðist
við að leiða sannleikann i ljós.
^ En ef gárungarnir gengu fram
Tijá manni, sem lægi á hnjánum og
leitaði að sambandi við himininn.
Hvað mundu þeir gera? Hrista
höfuð sín og hlæja. En þessir upp_
fyndingamenn andlega kraftsins
hafa einnig leitt sannleikann í
ljós. Gefið miljónum andlegan yl,
andlegt ljós, og andlegan kraft til
að vinna stórvirki. Þeir hafa fram_
leitt undursamlegar opinberanir
og spádómsbækur, sannkölluð and_
leg ljós.
Þegar uppfyndingamaðurinn
Fulton gerði fyrstu tilraun sína
með gufubátinn, safnaðist múgur_
inn saman á hæð fyrir ofan höfn_
ina, allir með litlar hljóðpípur til
að hrópa heimskingjann niður með
þeim, og þar var faðir hans einn
forsprakkinn. Allir biðu með kvelj_
andi eftirvæntingu. Alt i einu fór
vélin að starfa, skipið seig ofur-
lítið áfram, allir ætluðu að tapa
öndinni af undrun, en hvað skeði?
Vélin stansaði, hljóópipur vantrú_
aða skrílsins sendu skerandi óp til
eyrna hetjunnar, sem barðist við
að leiða sannleikann í ljós, svit-
inn rann niður andlit hans, bar«-
áttan var hörð, en trúin á sann-
Jeikann sterk, hann ibarðist í þeirri
trú og fyr en nokkurn varði fór
vélin að vinna aftur og skipið
sígur hægt og rólega út fljótið.
Sigurinn var unninn, sannleikur-
inn á því sviði að eilífu leiddur í
ljós, hljóðpípur heimskingjanna
þögnuðu og andstæðingarnir fóru
sneyptir heim.
Þannig hafa frægustu sigrar
líísins verið unnir. Hetjurnar orð_
ið að berjast gegn öllum heiminum
heimsku, vana, ósjálfstæði og aft_
urhaldsanda.
Andlegu uppfyndingamennirnir,
— menn bænarinnar, hafa líka
oft barist svo að sviti og tár hafa
runnið. Daníel bað eitt sinn í
þrjár vikur. Sjá Dan. 10, 2. Hann
gafst ekki upp því hann hafði áð-
ur náð sambandi við andlega
kraftinn. Hann mundi hversu Guð
hafði heyrt bæn hans er hann bað
um að fá að sjá hvað Nebúkadnes_
ar hafði dreymt. Hann var vlss
um sigur, og þegar svarið kom, er
honum sagt að bæn hans hafi
verið heyrð strax er hann tók að
biðja, en það þurfti tíma til að
koma því í framkvæmd, sem hann
var að biðja um. Herleiðingar ár-
in 70, sem J.eremía hafði spáð um
vru bráðum á enda, og Daníel tók
að hrópa til Drottins Og- biðja um
heimfararleyfi frir lýð sinn, en
til þess að það gæti fengist, varð
Guð að hafa áhrif á huga Persa-
ríkis konungsjns.. Engillinn sagði
því við Daníel: “Frá því er þú
fyrst hneigðir hug þinn til að
öðlast skilning og þú lítillættir
þig fyrir Guði þínum, eru orð þín
heyrð, og eg er vegna orða þinna
hingað kominn. En verndarengill
Persaríkjs stóð í móti mér tuttugu
Drottinn kallar á þá og kristnina
til að rífa sundur sljófu og köldu
steinhjörtun, til að ákalla hann á
þessum neyðardegi heimsins, og
þiggja frélsi hans. Neyðin hefir
þrengt að víða og útsýnið er ekki
bjart. Það kom fyrir er maður kom
út úr kotbæ sínum inn til fjalla á
íslandi að maður sá stórkostlega
sjón. Stórhríðar kólgan hékk niður
á allar fjallabrúnir og þrengdi sér
lengra og lengra niður í fjalla
iskörðin og dalina. Út til hafsins
var aftur að sjá bleksvartan him-
inháan stórhríðarbakkann, én und_
ir honum orgaði , ölduniðurinn,
sem herlúðrar og kunngerði hvað
í aðsígi var. Eftir nokkra klukku-
tíma var þá oft skollinn á mann-
dráps stróhríðarbylur.
Vér lítum nú til fjallanna, til
háttgnæfand ríkjanna og út á víða
þjóðahafið. Ófriðarhættan hang-
ir niður yfir alla hnjúka, það org_
ar í brimólgu þjóðanna. Það er alt
útlit fyrir manndrápsveður. Bylja-
samt hefir verið, en útlitið sýnir,
að ekki er alt búið. Friðarþingin
standa spyrjandi eins og lærisvein
ar Krists forðum, sem reyndu að
reka illa andann út úr manninum,
en gátu það ekki. Þeir spurðu:
“Hví gátum vér það ekki.” Svo
spyrja nú friðarþingin: Hvi get-
um vér ekki rekið þennan illa anda
út úv þjóðunum, en svarið verður
það sama og forðum. Takið nú vel
eftir: “Þetta kynið fer ekki út við
neitt nema við bæn.” Mark. 9, 29.
Það er ekki hægt að semja frið
með lögum og samþyktum einum,
aðeins andi Guðs getur samið var_
anlegan frið. Það er sárt að sjá
einstaklinga og þjóðir stynja und_
hafi aldanna. Krýndur frelsis | á andvökunni býður hann að
ljóma gnæfir hann ávalt yfir alt sækja annála-bókina, og var hún
og alla. En gleymum ekki bænun- lesin fyrir konung. Það vildi þá
um hans. Hann sagði: “af sjálfum hsvo til að konungur rakst þar á
mér get eg ekki neitt.” [ frásögn um að Mordekai hefði eitt
sinn orðið lífgjafi konungsins,
Eg býst við að lesarinn sé nö
orðinn þreyttur á að leita eftir
frásögninni um andvökunóttina —
andvökunótt Xerxes mikla, en nú
skal hún líka koma.
Söguritarar og sagnfræðingar
segja oss að Ahasverus biblíunnar
sé Xerxes mikli sögunnar. Við
hirð konungsims var maður nokkur
að nafni Haman. Þann hafði kon_
ungur hafið til vegs og virðingar
og boðið svo um að allir skyldu
lúta honum. En þar var maður
nokkur Júða ættar, Mordekai að
nafni, sem ekki vildi lúta þessum
heiðna Haman, en mat boð Guðs
meira en konungsins, eins og öll
sönn Guðs börn ávalt gera. Þegar
landsins lög brjóta í bága við Guðs
lóg, þá kjósa þjónar Guðs ávalt
heldur að hlýðnast Guði. Þessi
Haman reiddist ákaflega við
hafði komið upp um tvo menn, sem
sátu á' svikráðum við konunginn
| og ætluðu að drepa hann. Konung_
ur spyr: hefir Mordekai verið sýnd
nokkur virðing fyrir þetta. Svein-
ar konungs segja nei. í sama bili
er Haman kominn í forgarðinn ti’
að biðja konung um að láta hengja
Mordekai. Konungur spyr: Hver
er í forgarðinum. Honum er sagt:|
Haman stendur í forgarðinum. j
Látið hann koma inn, segir kon-
ungur. En er Haman var kominn j
inn segir konungur við hann:|
“Hvað á eg að gera við þann
mann, sem konungurinn vill heið_
ur sýna?” Þá hugsaði Haman með
sjálfum sér: Hverjum mun kon-
ungur vilja heiður sýna öðrum en
mér? Og Haman sagði við konung:
“Ef konungur vill sýna einhverj-
um heiður, þá skal sækja konung_
Morflekai, sem ekki féll á kné :]egan skrúða, sem konungur hefir
fyrir honum. En Haman þótti það j klæðst, ^g hest, sem konungur hef_
oflítil hefnd að láta taka manninn ;r riðið og konungleg kóróna er
einann af lífi, svo hann ásetti sér aett á höfuð hans Og skrúðan og !
að eyðileggja alla þjóð hans, fór, hestinn skal fá í hendur eiinim af
til konungsins og rægði alla þjóð_ höfðingjumJxonungs, tignarmönn_’
ina við hann. Sagði að hún hlýðn_: unum, of færS þann mann, sem
aðist ekki lögum konungsins og konungur vill heiður sýna, í hanr,1
væri óhæfa að láta þetta afskifta_
laust. Hann fór þess á leit við
konung að fá að fara með þjóðina
og einn dag.” Þessi verndarengill'f,r óyrðinni, feyna að bjarga sér
af eigin rammleik, reyna að fá
því framgengt með mikilli fyrir-
höfn, sem fengist gæti á augna-
bliki með ajðstoð eilífa kraftsins,
sem fengist gseti fyrir tró og bæn íb8rn oe CamIam'-'nni- ÞMS-
..... ......... „„ ef menn hefðo trú til að fara áiar frétt,r bárust Jý80-"8”00™- l>á
fara ’heim, og engi linn segir, a« bnén <* bréP» »t <* Daníel "varS mikill harmur 4 metial þein-a
seinast hafi “Mikael." fað er G°«s- M»rgir ganga grátandi og « f»»■ <* k™nan- Est-
Persaríkis var konungur Persa-
ríkis. Sjá Dan. 10, 13, síðustu setn_
ingu. Það tók engilinn, sem sendur
var tuttugu og einn dag að hafa
þau áhrif á huga Persaríkis kon-
ungs, að hann leyfði ísrael að
og láta hann ríða á hestinum um
borgar-torgið og hrópa fyrir hon-
um: Þannig er gert við þann mann
eins og hann vildi. Konungur dró ef konungurinn vill heiður sýna.
þá innsiglishring sinn af hendi Þá sagði konungur við Haman:
sér fékk Haman hann og sagði að Sæk sem skjótast skrúðann og
þjóðin væri á hams valdi. Nú lét
Haman skrifa bréf í nafni kon-
ungs og innsigla það með innsigli
hans, og sendi það með hraðboðum
í öll skattlönd konungsins, að upp_
ræta skyldi þessa þjóð á einum
tilteknum degi, menn og konur,
Kristur komið sér til hjálpar.
Hvílík uppörfun, að vita him_
kveinandi, sjúkir og sorgmæddir i ^ Ru var runn,nn UPP sannur
r»Oi’inoo irnr fxrvii' V\ó anr Vtniv fnl/u
gegnum alt sitt æfistríð án þess
sendi1 n°kkru sinni að sjá ^ól réttlætis-
neyðardagur fyrir þá og þeir tóku
að ákalla Drottinn.
ininn reiðubúinn til að _________
þessa “voldugu” drottins til þess [ ins eða að -*>reifa á armle^ al- Það hafði borið svo við að
að svara bænum vorum. Jesús bað mæ^tisins' Einstaklingar hníga, ung stúlka Júðaættar, Esterað
hestinn, sém þú hefir sagt, og
gjör þannig við Mordekai Júða,
sem situr hér í konungshliði, und_
anfell ekki neitt af öllu því, er þú
hefir sagt”.
Hugsið yður nú hvað skéði.
Haman kemur til að biðja um höf_
uð Mördekais en er sagt að færa
hann í konunglegan skx-úða, leiða
hann u-m götur boi-garinnar á
hesti konungsins og hróþa fyrfr
honum: “Þannig er gert við þann
mann, er konungurinn vill heiður
sýna.” Fljót umskffti. Andvöku-
nóttin orsakaði það, en sá Guð,'i
sem heyrir bænir var á bak við
og engill var sendur. Páll og Sílas
heimilin sundrast og þjóðirnar j nafni, hafði nýlega orðið drottn-{ andvökunóttina.
báðu í fangelsinu og engill var hrynja- Hví,íkt bðl Alt fyrir van_ I ing konungs. Mordekai leitaði nú Það sem eftir er af sögunni er
sendur. Söfnuðurinn bað fyrir
trú og vanrækt bænalíf.
til Ester drottningar og bað hana | nú fljótsagt. Haman fór heim
og ^igði fréttirnar, en
bað og voldugur eJígill var sendur l ,nn ú stórt vélavei-kstæði, þar sem j um miskunn fyrir lýð sinn. En j vitringar hans og kona svara: “Ef
Pétri og engill var sendur. Hiskía {
Hugsum okkur mann, sem kæmi; að ■ganga fyrir konung og biðja | hryggur
En
í herbúðir Assýringa Og þessi1 vélarnar væru knúðar áfram af|bún svaraði að líf sitt lægi við. j Mordekai, sem þú ert tekinn að
Guðs hjálp var ávalt send á neyð_ ’ rafma2nl- tíugsum okkur að þessi, Engum væri leyft að ganga fyrir ^ falla' fyrir, er af Júða ætt, þá
ar(jegi j maður hefði aldrei heyrt neitt um konung nema að hann mælti svo { megnar þú ekkert á móti honum,
Nú segir Drottinn: “Ákalla mig
rafmagn og vissi ekki að það væri •fyr,ri en í þrjátíú daga hefði hún
4 dep neyðarínnar; „ mnn frels«"il; <* >W>« ná 111 *» kn"» *M«i*“ veri? "l!“5 i“"
' - ' vélarnar áfram með handafli sínu { unK< en Mordekai sagði henni, að
vegsama mig.
þig, og þú skare
Sal. 50, 15.
Sá, sem i*itar þessar línur hefir
reynt hváð það er, að geta flúið
til Drottins á degi neyðarinnar.
þó.í litlum stíl hafi verið. Fyrir-
heit hans er áreiðanlegt. Bæn-
heyrslan er vísust á degi neyðar-
innar, því hróþar sálin af hárri
þörf. Það er þá ekki bæn frambor_
in af vana. Það er hróp líkt og
þegar maður er að drukna.
. Þessi síðustu árin, hafa verið
neyðardagur fyrir heiminn, og lít_
ið færst í bata áttina. Ríkustu
þjóðir heimsins hafa sóað aleigu
sinni í að ríða niður, -umturna og
baða heiminn í blóði. Mennirnir
ætluðu að framkvæma mikið, og
alt í sínum eigin mætti, en það
endaði í sárri neyð. Stjórnkænska,
vísindi, mentun, viðskiftalífs-
fræði, hagfræði, mannfélagsfræði
og hvei-s kyns félagsmyndun. næst_
um því hefir orðið sér til skamm-
ar. Guð var ekki hafður með í ráð_
um Og það lenti út í neyð. En samt
segir Drottinn: “Ákalla míg á
degi neyðarinnar, %g mun frelsa
þig, og þú skalt vegsama mig.”
Einstaklingarnir og þjóðirnar
höfðu hvorki tíma né trú til að
biðja, og því miður er það svo enn.
Það eina sem þó getur bjargað
heiminum nú, er að hann sjái glöt_
un sína vísa, auðmýki sig fyrir
Guði sínum Og ákalli hann á degi
neyðarinnar. Ef lesarinn vill gefa
sér tíma til að lesa spádómsbók
Jóels, mun hann finna, að þar eru
spádómar um þennan neyðartima.
Þar er talað um hin miklu þjóðar_
stríð, um hið mikla kynþátta og
mentastrið, um uppskerubresti og
hallæri og alls kyns þrengingar,
en þá er ráðlegging Drottins þessi:
“’Snúið yður og nú til mín, segir
Drottinn af öllu hjarta, með föst-
um, gráti og kveini. Sundurrífið
hjörtu yðar ..... Þeytið lúðurinn
í Zíon Osöfnuðinum) stofnið til
helgrar föstu, boðið hátíðarstefnu.
Kveðjið saman lýðinn, helgið söfn_
uðinn, stefnið saman gamalmenn_
unum, safnið saman ibörnum og
brjóstmylkingum. Brúðguminn
gangi út úr herbergi sínu og brúð_
urin út úr brúðarsal sínum. Milli
forsals og altaris skulu prestahnir,
þjónar Drottins gráta og segja:
“Þyrm þjóð þinn#, Drottinn.” Jóel.
2, 12—17.
Það er næg ástæða fyrir andlegu
leiðtogana til að gráta og kveina,
en eg er hálf hræddur um að það
séu aðrir sem oft gráta meira.
heldur muntu gérsamlega falla
fyrir honum.” Est. 613. Þetta vissu
þeir fyrir víst, að það var ekki gott
að sækja gegn lýð Drofctins. Sann_
leikans óvinir hafa æfinlega vitað
í staðinn fyrir að nota strauminn, líf hennar • og allra Júða væri í
hefði ekki trú til að setja straum-jveðf og þótt hún væri drotnir.g
inft á, af því hann hefði aldrei séð mixndi henni ekki verða hlíft. Hún j það þótt þeir reyni til að eyði-
það og segði að það væri aðeins' ákvað þá að eiga það á ha&itu að leggja þá sem ' eru sannleikans
dæmalaus vitleysa, þessar miklu j ítanga ,nn fyrir konung, þegar i megin.
velar mundu ekki fara a stað þott i Mordejcai hafði mint hana a hand_ j Konungur kemur x/ú til veisl—
hann snéri þessum litla hnúði, leiðslu Guðs og að verið gæti að unnar 0g jjaman með honum. Aft_
sem sagður væri að vera lykillinn tiún væri “til ríkis komin einmitt! ur spyr kohungur: Hver er beiðni
að kraftinum. Hve lengi mundi nú vegna þessara tíma.” Hún bauð þ{n) Estej- drotning? Hún skal þér
maðurinn endast til að snúa vél- 1 Þa að kalla saman alla Júða í Sús- veitt þótt það væri helmingur
unum með handafli aínu og hvejan og að þeir skyldu allir ásamt, rílcisins. Ester ber þá upp bæn
miklu mundi hann afkasta.^ Hanr, henni fasta í þrjá sólarhringa og sjna 0g biður um iíf sitt og þjóð-
gæti auðveldlega drepið sig á ^ biðja fyrir henni og lýðnum. Að ar sinnar. gegir að hún og þjóð
voðalegu erfiði, sem hann gat sv0 búnu gekk Ester drotning inn hennar sé seld til “eyðirígar, deyð_
sloppið við með því að nota fyrir konung á þriðja degi, og er jngar 0g tortímingar.” Konungur
sti-auminn, með því að hafa trú til hann sá hana standa í innri for- spyr: “Hver er sá og hv$r er sá,
að setja strauminn á. Svo er með garði hallarinnar, “fann hún náð: er úirfist að gera Slíkt?” Ester
daglegt erfiði vort og bænalífið. 1 augum hans, og konungur rétti mælti: “Mótstöðumaðurinn og ó-
Það mai-gboi-gar sig fyrir heimil-1 ut á móti Ester gullsprotann, er ! vinurinn er þessi (og bendir)
in að eyða nokkrum mínútum á dag hann hafði í hendi sér.” Ester vonúi Haman.” Eftir stutta stund
til bæna. Að setja sig i samiband gekk n®r> en konungur ispurði:; hékk sl vondi Haman isjálfur í
við eilífa kraftinn, við kraftinn, j “Hvað er þér á höndum, Ester fimtíu álna háa gálganum, sem
sem hreyft getur himin og jörð. idrotning, og hvers beiðist þú? hann hafði reisa látið handa
En sambandið verður að fást full_[Þótt það væri helmingur ríkisins, Mordekai. Mordekai hafði hlotið
komið. Sti-ætisvagninn fey ekki af | Þá skal þér það veita.” Hún bað , særn(j opr ]ýg hans var borgið. Já
stað nema samband afleiðslunnar ■ Þa konunginn að koma ásámt sannar]eg,a hafði andvökunóttin
sé fuilkomið, þótt ekki sé, nema ‘ Haman í veizlu, er hún hafði búið mikla þýðingu En bænir þeirra
hársbreidd? sem skilur að, þá eri Þe,m. Konungur brá fljótt víð og sem j nauðunx voru staddir og
krafturinn enginn og framgangur_ gerði svo. í^veislunni spurði hann miskunnsamur Guð stóðu á bak
inn enginn, svo verður sambandið Ester aftur: ‘ Hver er beiðni þín? :vig andvökunóttina.
Hvad um sidari uppskeru ydar?
TIL HVEITIBÆNDA
i VESTUR-CANADA!
\Um leið og þér rennið bindaranum yfir akurinn, getið
þér þá ekki jafnframt skoðað yður sem þann, er höndl-
ar kornið sem þér eruð að slá og sendir það milliliða-
laust til mylnunnar, sem malar það. Það er einmittþað^
sem þér eruð að gera fyrir tilstilli Kveitisamlagsins.
Þér hafið sjálfir óhindruð umráð yfir korni yðar, frá
því þér fáið peninga skýrteinið hjá kornhlöðufélaginu
og engum öðrum verður gert kleift að verða aðnjótandi
annarar uppskeru af striti yðar.
Það sem þér eruð nú að starfa, er fyrsta uppskeran.
Seinni uppskeran, það er að segja hagnaðurinn af því
að verzla gegnum samlagið, lendir einnigí yðar höndum.
Þér hafið sýnt það augljóslega, að þér eruð því fylli-
lega vaxmr að annast um korn yðar frá aknnum til a-
fangastaðarins, eða mylnunnar. Velgengni samlagsins
er stórmerkilegt afreksverk. Þér hafið ástæðu til að
vera upp með yður af því. Og þér ættuð að sýna enn
frekari viðurkenningu, með því að fá menn, er utan
þess standa. til að gerast meðlimir og skrifa undir samn-
ingana.
Látiðyður ekki til hugar koma, að braut samlagsins
verði ávalt greiðfær, þó vel hafi gengið til þessa. Sönn
velgengni þess hvílir á því, að sérhver meðlimur geri
skyldu sína.
Yðar megin hlutdeild liggur ekki einungis í því, að
senda samlpginu korn yðar, heldur ber yður jafnframt
að vinna að útbreið-lu samstarfs-hugmyndarinnar við
hvern er á vegi yðar verður.
Hagnaðurinn af samlaginu er ekki aðeins peninga-
legur, heldur skapar hann betrft og fullkomnara líf á
tugum þúsunda af bændabýlum í Vesturlandinu.
Fáíð einn af nágrönnum yðar til að undir-
skrifa samning við hveitisamlagið nú í dag.
THE CANADiAN WHEAT POOL.
við himíninn að vera óslitið.
hjarta mannsins verður að vera
samgróið hjarta Guðs. Þar má
engin synd, hvað lítil sem hún
kann að vera, gera skilnað. Sam-
bandið er fáanlegt, krafturinn er
margi-eyndur. Hví þá að vera.van_.
trúaður?
Sjáum í-eynsíu meistarans. Hvf_
líkt bænalíf. Hvílíkir sigrar.
Löngu fyrir dögun finnum vér
hann á bæn. Eftir dagsins mikla
erfiði finnum vér hann á bæn, í
annríki miðdagsins finnum vér
hann einnig á bæn, og alla nóttina
Og enn svarar Ester: “Að konung_
urinn og Haman komi til veizlu !
þeirrar er eg mun búa þeim.
“Þann dag geikk Haman burt
glaður og í, góðu skapi, en er hann
sá Mordekai í konungshliðinu og
að hann hvorki stóð upp fyrir
honum né hrærði sig, þá fyltist
Haman reiði gegn Mordekai. Þó
stilti Haman sig.” Hann fer nú
heim og segir konu sinni og vinum
frá allri upphefð sinni og er mjög
státinn yfir allri auðlegð sinni og
virðingu, en þetta nægi sér ekki
á meðan hann sjái þennan Júða
sitja þarna í konungshliðinu. Kona
“Sæl eru yðar augu af því að
þau sjá, og yðar eyru af því að
| þau heyra” Uppörfaðir af slíkum
reynslum ættum vér að biðja
mikið. /
Pétur. Sigurðssön.
dagsverk. Þúsundirnar umhvexjfis
hann. Hann prédikar gleðiboð-
skapinn, huggar soi-gmædda, græð_
ir særðh, læknar sjúka, lífgar
dauða. Hvert orð hans er líf og
frelsi. Hann ér sigurvegarinn á-
valt og alstaðar, á æsta hafinu, í
eyðimörkinni þar sem sulturinn
gerir vart við sig, og þúsundirnar
biðja um brauð, hann er sigurveg_
arinn við sjúkralbeðinn, við líkböi--
urnar og köldu dimmu gröfina.
Hann er aldrei seldur á- vald til-
viljana og kringumstæða, hann er
ávalt valdhafinn. Hann kunni að
nota himneska kraftinn. Hann er
stærsti uppfyndingamaðurinn.
sennilega munu þeir skellir, sem
Landsbankinn hefir orðið fyrir nú,
að mestu leyti afskrifaðir. Jafn-
aðarreikmngur bankaixs hefir l>ó
vaxið um 4J4 ‘ milj. kr„ og stend-
ur hann því á veikari fótum hvað
stofnfé snertir en áður. Er það
áminning til löggjafanria um að
ekki megi dragast of lengi, að á-
kveða endanlega um framtiðár-
fyrirkomulag bankans.
Vöxtur jafnaðar-reikningsins
kemur aðallega af því, að bank-
anum hefir á þessu ári verið fal-
in aukin seðlaútgáfa, samkvæmt
lögum 4. maí 1922, og er það
merkilegasta nýjungin, sem gerst
hefir i bankamálunum á þessu ári.
Þar með er lögð á herðar Lands-
bankans ábyrgðin á peningamáj-
unum og íslenzkum gjaldeyri.
Önnur mesta breyting, sem orð*-; , .n , ,
ið hefir á jafnaðarreikningi bank- var 1 aÖSISb ^°tu kenna ratfxM-
ans, er að Landsbankinn hefir tek-i ar nokkurs milli Norðlendinga og
ið 200,000 sterlingspd. lán í Lon-j Sunnlendinga, en Vestfirðingar og
don, sem er bókfært með 5,600,000! Austfirðingar fylgdu Norðan-
kr. I stað þess hafa skuldir við aðra mönnum að málum. Ekki veldur
banka (mun vera eingongu við er-: , _ . . . , _
lenda banka) minkað um 7/2 milj. ^tta neinu ml,ssættl 1 ReSlnnnb
kr., og er nú því sem næst horfin. I svo kunnugt sé, en að líkindum
Aftur á mótr hefir innieign hjáj tekur Stórstúkan upp framvegis,
öðrum bönkum hækkað úr 5.6 uppj að velja þá menn, sem hentastir
í hér um bil 7 milj.kr. Skulda- þykja> ^ mjö mikils tilIits til
jofnuður bankans vio utlond nef- . , . , , , . t- ^ v
ir þanng batnað um 5-6 milj./o;. hvar Þe'r eru busettir. En Norð-
á þessu ári. ' | lendingar eru framgjarnir og vilja
, , . , , . • 1 ráða landinu. — Næsta stórstúku-
Islandsbanki. ! , . , * , ., , „ , . „
þing a að halda 1 Reykjavik.
Ágóðinn af rekstrinunx hefir áj
liðnu ári verið hér um bil ein milj.; _________
króna, eða rúmlega 60% hærri en{
árið á undan, og hefir því bank-'
inn lagt rúmlega 600,000 kr.vtilj
hliðar fyrir tapi. Jafnaðarreikn- j
Stórstúkuþingi Islands
er nú slitið — segir Visir 7. júl.—
e^tir að það hefir setið 5 daga á
rökstólum. Öll ' gamla Fram-
kvæmdarnefndin var endurkosin,
og eru þessir menn nú helst fyrir
málurn Reglunnar:
Brynleifur Tobíasson, kennari,
Stórtemplar; Þorsteinn M. Jóns-
son, kennari, kanslari; Steinþór
Guðmundsson, kennari, Gæzlu-
maður unglingastarfs; Halldór
Friðjónsson, ritstjóri, Stórritari.
Öll framkvæmdarnefndin, — for-
setinn með 10 manna ráðuneyti, —
er búsett fyrir norðan næsta ár,
eins og hún var síðast.
Þegar kosning þessara manna
Dulrœmi lœkningafyrirbrigðin.
finnum vér hann stundum á bæn. | hans svarar þá. “Látt;u reisa fim-
En lítið nú á verkin hans. Hvílíkt j tíu álna háan gálga, talaðu siðán
við konung um að Mordekai verði
festur á hann, og far síðan glað-
ur til veizlunnar. Þetta ráð líkaði
Haman vel. En nú kom merkilega
nóttin — Andvökunóttin. Menp.
gátu nú ekki gert meira en búið
var að gera, á morgun ætlaði Ester
drotning að biðja um líf sitt og
þjóðar sinnar, en áður en það yrði
gert ætlaði Haman að láta hengja
Mórdekai, svo hann gæti farið til
veizlunxtár. Það leit illa út. Það
voru sannarlega ískyggilegar
þprfur. En takið nú eftir.
“En þessa nótt gat konungur
ekki sofið.” Hver hélt konunginum
vakandi? Alla nóttina lá hann and_
Hann er hæsti tindurinn á mann- vaka fram til morguns. Þreyttur
Bankareikningarnir.
f“Vísir” 7. júlí)
Nýlega eru komnir út reikning
ar beggja bankanna fyrir árið
1924, þetta farsælasta ár fyrir ís-
lenzkan þjóðarbúskap, sem komiÖ
hefir. Fyrir bankana hefir þetta
ár einnig verið gott. HvaS gott
það hefir verið sést þó ekki af
bankai eikningunum. Gróði bank-
annna hefir ef til vill fult eins
mikiS legiS í því, aS vafasamir
skuldunautar eru orSnir ftryggig,
eins og í beinum arSi.
Landsbankinn
Reikningi hans 'fylgir formáli
meS yfirlitiV um allan þjóSarbú-
skapinn ário sem leiö, afkomu at-
vinnuveganna, útfluttar og inn-
fluttar vörur, verSlagiS, islenzkan
gjaldeyri .útlent viShorf og rekst-
ur bankans. Reikningslega hefir
áriS ekki verið sérlega farsælt, því
að þaS endar með tekjuhalla, sem
minkar varasjóð um hér um bil
400,000 kr. Þass ber þó aö gæta,
aS töp mögru áranna koma ,oft
reikningslega fram eftir á, og
Páll Kolka, læknir, flutti i gær-
ingur"bankans hefir á árinu mink- kveldi erindi um “dulrænu lækn-
f.xun] hérumbil 2J/2 milj. kr. og’ ingafyrirbrigðin ; Vestmannaeyj-
leiöir það fyrst og fremst af seSla- ;
innlausninni, þar sem bahkanum j um. ’ ^Htarlegt og froðlegt, —
ber að leysa inn 1 milj. kr. árlega segir^. “Visir 7. júlí. — Duldist
af seðlum sínum fyrst um sinn. það að vísú engum, að læknirinn
skuldajöfnuöur íslandsbartka vJS rnundi sjálfur harla vantrúaður á
útlönd héfir einnig breyzt mjög til1 allar slíkar “kekningar”, en þó
batnaðar a þessu ari. Skuldir við
virtist hann vilja skýra sem hlut-
lausast og réttastv frá atburðum.
Eftir frásögn hans að dæma, virð-
ist lækningastarfsemi þeSsi ekk4
einungis miklu ómerkilegri en
ætla rnætti, eftir umtali því, sem
orÖiS hefir um hana, heldur jafn-
~vel mjög athugaverS. — Fyrir-
var
erlenda banka hafa minkaÖ úr 6J4
ofan í 1 milj. kr., en innieign orð-
in rúm i]/2 milj. kr., en var þvi
sem næst engin áriS áöur. Skulda-
jöfnuöur bankans hefir því batn-
aS um 7 milj. kr. á þessu áVi, eða
skuldajöfnuSur beggja bankanna
um 12—13 miljónir.
Ef annars ætti að segjá ,í fáum
orðum hvað helzt einkennir þró-| lesturinn var vel sóttur, og vai
un og viðskifti ’bankanna á seinni j honum vel tekiS af áheyrendum.
tímum, er þaS þaS, aS i íslands-{'
' anka er kyrkingur, þar sem hann t‘
verSur aS draga inn segHn, en!
Landsbankinn nálgast þaS meiraj
og meira, aS verða viðskiftabanki i •
á sama hátt og íslandsbanki, með|
aukin innlán á þlaupareikningi og!
fljótari umsetningu.
X. '