Lögberg - 08.10.1925, Síða 1

p R O V IN G F
A THEATRE
ÞESSA VIKU
CECIL B. DeMILLE’S MeistaraTerk
“The Ten Commandments”
ÁreiSanlega bezta myndin sem sýnd hefir verið
á þessa árs tímabili.
öaheta*
pROVINCp
1 THEATKE
NÆSTU VIKU
“Kentucky Pride”
Ástarœfintýri Konnnga og Drotninga
Aukasýning: Married Life of
HELEN AND WARREN
38. ARGANGUR
WINNIPEG, MAN., FIMTUDAGINN 8. OKTÓBER 1925
NOMER 41
Canada.
Harry Leader, sá er feldi Art-
hur Meighen í Portage la Prairie
í kosningunum 1921, hefir verið
útnefndur sem merkisberi bænda-
floíckisns í því kjördæmi, við kosn-
ingar þær til samíbandsþingsins,
er fram fara hinn 29 þ. m. Frjáls-
lyndi flokkurinn hefir ákveðið að
veita Mr. Leader að málum og
verður því bardaginn háður milli
Mr. Meighens og hans.
* * *
Mál hefir nýlega verið höfðað
gegn John H. Reid, þeim er frum-
kvæði átti að stofnun Wheat Belt
Packing félagsins í Saskatoon. Er
hann sakaður um, að hafa gint út
úr William Morley að Argo,
Sask., $2,500 virði í þlutum.
* * *
Hveitimylnueigendur í Ontario-
fylki, hafa farið fram á það við
járnbrautarráðið, að fá lækkuð til
muna flutningsgjöld á hveiti úr
Vesturfylkjunum, til að geta mætt
amerískri samkepni.
• • •
Þann 2. þ. m„ varð bráðkvaddur
á gistihúsi í Halifax, iHon. J.
Millis Margeson, dómari í 2S hér-
aðsréttarumdæmi Nova Scotia
fylkis, hinn mætasti maður að
sögn. |:
* * *
Látinn er nýlega hér í Iborginni,
A. Bright, glervörukaupmaður,
rúmlega sjötugur að aldri. Hafði
hann rekið heildsöluverslub í
mörg ár, með góðum árangri.
* * *
Hveitisamlag Manitobafylkis,
telur um þessar mundir, fimtíu
þúsund og fimt'u meðlimi.
* * *
í West Lambton kjördæminu í
Ontario, býður sig fram af hálfu
frjálslynda floksins, W. F. Goodi-
son, forseti Goiodison þreskivéla-
verksmiðjunnar. Hafa bændasam-
tökin í því kjördæmi, heitið hon-
um einnig eindregnu fylgi.
Hon. Vincent Massey, hinn nýi
ráðgjafi Mackenzie King stjónar-
innar, hefir látið af stjórn Massey
Harris félagsins og jafnframt
sagt af sér meðstjórnarmanns-
sýslan við Commerce bankann og
Mutu'al lífsábyrgðarfélagsins. Seg-
ist hann vilja hafa óbundnar hend
ur að öllu- leyti, í ráðgjafastöð-
unni.
* * *
/Látinn er í San Diego, D. C.
Curry, sá er gegndi ‘Comptrollers’
embætti hér í borginni frá 1884 til
1907. Var hann á sjötugasta og
sjöu'nda aldursári. Mr. Curry var
stórauðugur maður og átti fjölda
stórhýsa í Winnipeg, meðal ann-
ars Curry bygginguna á Portage
Avenue. Hann var kvæntur ís-
lenskri konu, er lifir mann sinn,
ásamt dætrum tveim.
* * *
Dr. J. P. Howden, hefir verið
útnefndur sem þingmannsefni
frjálslynda flokksins í St. Boni-
face.
* * *
Thomas Hay, fyrrum sambands-
þingfiaður fyrir íSelkirk kjördæm-
ið, býðu'r sig fram í Springfield,
af hálfu íhaldsflokksins.
Nýlátinn er William Branting
Snowball, þingmaður frjálslynda
fliokksins í Northumberland kjör-
dæminu. iHann var fæddur 12.
janúar 1865, sonur Hon. Jobeez
Bunting iSnowball, er um eitt
skeið gegndi fylkisstjóraembætti
í New Brunswick. Mr. Snowball
komst mjög á dagsskrá, er hann
vann aukakosninguna í Northumb-
erland í fyrra, en kjördæmi það
hafði ávalt áður sent íhaldsmbnn
á þing.
* * *
Hon. John W. Leedy, fyrrum
ríkisstjóri í Kansas, býður sig
fram í East Edmonton, sem þing-
mannsefni bændaflokksins. Hefir
verið búsettur rúm átján ár í
Alberta og gerst fyrir löngu
breskur þegn.
SíðastliðiÖ mánudagskvðld var
Hon. T. C. Norris, fyrrum stjórn-
arformaður Manitoiba-fylkis, út-
nefndur sem þingmannsefni í Suð-
ur Winnipeg af hálfu frjálslynda
flokksins. Verðub Mr. Norris að
sögn tekinn inn í ráðuneyti Mac-
kenzie Kings, einhvern hinna
næstu daga.
* * . *
Hon. E. J. McMurray, hefir ver-
ið útnefndur í einu hljóði, merk-
isberi frjálslynda flokksins í
Norður-Winnipeg.
* * *
Þau tíðindi gerðust aðfaranótt
síðastliðins þriðjudags, að fimm
fangar sluppu' úr fylkisfangels-
inu í Winnipegborg og hefir ekk-
ert til þeirra spurst síðan. Var
einn þeirra John Stanton, sá er
sakaður var um að hafá myrt John
Penny, sjötíu ára gamlan mann,
að 527 Young Street, 19. desem-
ber, 1922.
* * *
Samkvæmt nýútkominni yfirlýs-
ingu frá ’landbúnaðarráðuneyti
samíbandsstjórnarinnar,''hefir upp-
skeran í Ontario fylki, orðið
nokkru betri en i meðallagi.
* * *
Hagsskýrslur sambandsstjórn-
arinnar, sýna, að útfluttar vörur
frá Canada, yfir tólf mánuðina,
sem enduðu hinn 31. ágúst síðast-
liðinn, námu $1,130,753,557. Er
það $70,648, 075 meira en í fyrra.
Víðsjá.
Þegar maður í ihuganum hvarfl-
J ar sjónum til frumbýilingsáranna
og landnámsstríösins í Vestur-
Canada, verður mörgum á að
í spyrja, hvernig farið hefði, ef
konub brautryðjendanna hefðu
eigi sýnt slíkt afburða þrek og
[raun varð á. Að þær hafi verið
sönn kjölfesta heimilanna, verður
tæpast dregið í efa.
Hin fyrsta kona hvita kynstofns-
ins, er bygð festi í Peace River
héraðinu, mun hafa verið Mrs.
B. D. Brooks, nú búsett við Spirit
Rivera í Alberta. Erfiðleikar þe’r,
er hún átti við áð stríða fyrstu
árin, voru ekkert barnameðfæri,
þótt gamla konan geri nú reyndar
ekki mikið úr þeim, sé hún um þá
spurð.
Áður en til Canada kom, dvaldi
Mrs. Brooks ásamt manni s?num
og börnum í hinum norðlægu
bygðum Michigan ríkiisins. Fjöl-
skyldan átti þar efnalega ærið
örðugt uppdráttar, en það sem
svarf þó sárast að, var heilsuleysi
barnanna. Hjón þessi höfðu heyrt
mikið af því látið hve heilnæmt
væri loftslag í Vestur Canada og
réðu því af, að flytja sig búferl-
um og freista gæfunnar í hinu
unga og lítt numda framtíðar-
landi. Var förinni heitið til Peace
River héraðsins í norðurhluta
Albertafylkis. Tóku þau sig upp
með börn og búslóð, þann 2. dag
marzmánaðar árið 1904. Sóttist
þeim ferðin seint, því vegir voru
næsta illir yfirferðar. Þurfti
ferðafólkið stundum að vaða aur
og krap svo mílum skifti. Ekki
segist Mrs. Brooks geta borið á
móti því, að hún hafi með köflum
fundið til þreytu, Þó kvaðst hún
hafa leynt því eftir megni, til þess
að auka ekki á áhyggjur manns
síns, er ásamt samferðamanni
þeirra, varð að bera börnin. Þann
5. maí kom ferðafólkið til Peace
árinnar, skamt frá Dunvegan og
fór yfir hana þar. En sjö dögum
seinna, var komið til hins fyrir-
heitna dvalarstaðar í Spirit River
héraði, þar sem fjölskyldan lang-
þreytta, hefir búið jafnan síðan,
erjað jörðina og gert hana sér
undirgefna.
Fjölskyldan kom sér upp litlum
bjálkakofa, eins og tíðkaðist í þá
daga. Var í honum moldargólf, svo
ekki þurfti mikið að hafa fyrir
gólfþvotti, að því er Mrs. Brooks
isegist frá. Fyrsta barn þeirra
hjóna, er fæddist í hinu nýja heim-
kynni var stúlka, er kend var við
héraðið og köilluð Peace. Dafnaði
hún vel, ásamt eldri systkinum
sínum, er komust til bestu heilsu
og urðu mannvænleg.
Aðeins einu isinni segir Mrs.
Brook að fjölskylda sín bafi horft
fram á tilfinnanlegan vistaskort.
Var það vetifrinn 1908, er svo voru
mikil snjóþyngsli, að lítt kleift
var að ná til kaupStaðar.
Sléttufylkin Ihafa skift um svip.
síðan 1904, og það hefir heimili
Brooks fjölskyldunnar gert líka.
Bjálkakofinn er horfinn, en í hans
stað komið rishátt nýtízku hús.
Húsfreyjan hefir þó tiltölulega
lítið breyst, þrátt fyrir fjölgandi
ár, — um varirnar leiku'r isama
vinhlýja brosið, lífsteinn eigin-
manns og barna, í striti, vonbrigð-
um og sigrum, landnámsbarátt-
unnar miklu.
Mrs. Brooks er ekki eina konan,
er slíkan feril hefir að baki, við
lok fyrsta og stórfenglegaata kafl-
ans í landnámssögu SlóTtufyrkj-
anna. Kynsystu’r hennar, af ýms-
um þjóðflokkum, hafa nákvæm-
lega sömu söguna að segja. Við
fátt er Mrs. Brooks ver en það, að
mikið sé gert úr starfi hennar.
Hún segist aðeins af veikum mætti
hafa reynt að gera skyldu sína.
Við endurgoldna ást til eigin-
manns og barna, hafi æfin liðið
líkt og ljúfur, ógleymanlegur
draumur.
Ekki kveðst Mrs. Brooks undir
nokkrum kringumstæðum, mundu
geta til þess hugsað, að flytja sig
búferlum á ný. Svo djúpt hafi
“vbstrið gullna” Ibrent sig inn í
sálarlíf sitt, að þar, og hvergl
annarssúaðar, ætli hún sér að
bera beinin.
í keðju hinna Hvítu fjalla”, um
t.uttugu mílur sunnan við Wash-
ington fjall, blasir við sjónum
Chicarua hnjúlkurinn, eða “bann-
færða fjallið”, eins og hann er
venjulegast kallaður. Jörð stend-
ur þar iðgræn vetur, sumar, vor
og haust, en hnjúkurinn er þak-
inn fjölbreyttu kjarngresi. Mætti
því ætla, að landkostir væru þar
ákjósanlégir fyrir búpening, en
svo kvað þó ekki vera. Er mælt að
flestar skepnur, er neyta þar fóð-
urs, dragist upp cg drepist úr ill-
kyhjuðu fári.
Fyrir mörgum herrans árum
kvað Indíáni einn hafa hafst við
undir hnjúk þessum. Hét sá Chi-
carrowa, óg var síðastur höfðingi
kynflokks síns. Veiddi hann dýr
í hnjúknum og fiskaði í nærliggj-
andi vötnum, sér til bjargar. Á
sumrin tíndi hann einnig ber og
skifti á þeim við dalbúa fyrir salt,
te og hinar og aðrar kryddteg-
undir, er létu vel í munni. Var
öllum þeim, er einhver mök við
hann áttu, einkar vel til ihans.
Svo bar til einhverju sinni, að
hvítur maður, búsettur þar í
grend, hvarf, er hann gekk á
hnjúkinn til að smala kindum sín-
um. Leitað var hans um hrið, og
loks fanst. líkið sundurtætt í
berjarunna, skamt frá kofa Indí-
ánahöfðingjans. Öldungurinn var
tekinn í hald og sakaður um
morðið. Það skifti engu máli,
hve rækilega hann reyndi að sýna
yfirvöldunum fram á sakleysi sitt,j
ftanh var hiklaust dæmdur til
dauða. Um það var honum leyft'
að kjósa, hvort heldur hann vildi
falla fyrir byssu föður hins látna
manns, eða stökkva fram af afar—
háum kletti og bíða þar við bana.
Kaus hann hið síðarnefnda hlut-
skiftið. Bað hann áður leyfis að
mega ráðfæra sig við hinn “Mikla
anda” og var honum sú ósk veitt.
Rétt áður en hann henti sér fram
af nöfinni baðaði hann út hönd-
unum, bannfærSi hnjúkinn og lét
það um mælt, að upp frá því
skyldi þar engin lifandi skepna
þrífast. Svo hvarf hann niður
fyrir hamrana. Nokkru seinna
komst það upp, að Indíánahöfð-
inginn hafði ranglega kærður
verið og saklaus til heljar send-
ur, með því að annar maður ját-
aði á sig glæpinn. Iðruðust
bændur þeir, er flasverkið unnu,
gerða sinna, og létu reisa hinum
látna höfðingja minnisvarða, að
fornum sið. *
Kletturinn, sem Indíánahöfð-
inginn steypti sér fram af-, «r
sagður rauðdröfnóttur á að líta.
Trúa Indíánar því, að blóð Chic-
arrowa’s hafi óafmáanlega læst
sig inn í bergið.
Island og Grœnland.
Á örskömnium v tíma hafa orðið
miklii*> atburðir um Grænlandsmál-
ið. HeimsálitiS er að vakna. Nor-
egur vill styrðja ísland. Heima með-
al íslendinga má fullyrða að
almenningur hefir nú fengið skiln-
ing á iþví, að vér höfum rétt til
landsins og að vér verðum að fylgja
honum fram. England hefir þegar
áskilið sér bestu kjör meðal þjóð-
anna um aðgöngu og notkunarrétt
til auðæfanna i Grænlandi, og er
það sérstaklega markvert fyrir oss
að Danir hafa sjálfir í samningum
sínum við England áskilið íslend-
ingum forgangsrétti fram yfir regl-
una um aðstöðu annára þjóða, er
sæta þó bestu kjörum. s
Með öðrtim orðum Grænlands-
málið er komið á dagskrá heimsins
og lokuðu hurðinni er hrundið upp.
Allur fyrirsláttur um það, að Græn-
land sé ónothæft og óbyggilegt er
nú orðinn ómögulegur. Hið volduga,
fijósama og fagra ættland fslend-
inga er nú opnað af Dönum sjálf-
um og er það að miklu leyti að
þakka því, sem íslensk blöð og
tímarit hafa lagt til um málið á síð-
ustu árum.
Þýðingarmesta atriðið er ein-
hljóða ákvörðun síðasta Alþingis á
sameinuðum fundi um það, að
safna skuli og leggja fram þau
sönnunargögn, sem eru föng á til
ákvörðunar um stöðu Grænlands
að alþjóðarrétti. Nefnd sú, sem
kosin var af Alþingi í þessu skyni
mun efalaust koma málinu fram á
komandi þingi, þannig að það verði
rætt. Og með því er hafin réttar-
krafa íslands til hinnar fornu ný-
lendu vorrar.
Eins og mönnum mun vera kunn-
ugt, var prófessorinn í ríkisrétti við
háskóla þslands á sérstæðri skoðun
í þessu máli, og varð þa.ð til þess að
rækileg andmæli komu fram heima
á íslandi gegn því að landar vorir
sjálfir skyldu að óreyndu 'og ó-
rannsökuðu máli taka í streng á
móti málstað vorum í þessu efni.
Allur þorri þjóðarinnar hefir ,ein-
m'itt fyrir þetta safnast saman og
fengið samhug um sókn Grænlands-
málsins. En með ákvörðun sam-
einaðs Alþingis var lagður dómur
jafnframt á röksemdir prófessors-
ins. í allri stjórnmálasögu tslands,
að því sem mér er kunnugt, finst
ekkert líkt dæmi svo fljótrar og
algerðrar sameiningar í almennings-
máli, eins og orðið er nú um undir-
tektir þjóðarinnar heima í deilunni
um Grænland.
Það er öllum mönnum skiljanlegt
hve öflug lyftistöng Grænlands get-
ur verið fyrir vöxt og viðreisn
þjóðar vorrár. Einkaleyfi einstakra
mann og félaga. til þess að nota
náttúruauð Grænlands eiga að
gjaldast íslandi, sem er réttur eig-
andi að eyðibygðunum þar vestra.
Viö þetta bætist að það er til hags-
muna fyrir allan siðaðan heim, að
réttur vor verði viðurkendur. ís-
land er fyrsta vopnlaust ríki, sem
hefir öðlast sjálfstæði í sögu heims-
ins. Þessar tvær voldugu vígstöðv-
ar á Atlantshafinu, ísland og Græn-
land, eru verndaðar af réttlætis-
kend alþjóða gegn öllum árásum.
Bretland og Ameríka hljóta fyrst
og fremst að styðja að þvi að þessi
tvö miklu herhafnalönd standi und-
ir varðveislu heimsréttarins.
íslendingar beggja megin hafs
eiga ekkert stærra áhugamál, né
auðvænna, heldur en viðreisn og
notkun hinna óþrotlegu, fjársjóða,
sem geymdir hafa verið handa oss
í Grænlandi undir hinni dauðu hönd
danskrar einokunar og stranda-
banns.
Eðlilegt er og óhjákvæmilegt að
stjórnin á íslandi, að því leyti, sem
til hennar kasta kemur, hlynni að
framkvæmdum Vestur-íslendinga í
hinni fornu nýlendu. Margt ber til
þess og ekki síst það, hve feikna-
stór hlutverk vor eru heima. En vér
megum ekki gleyma því, að fram-
tíð þjóðernis vors stendur hátt yfir
öllum öðrum málum — enda er oss
nú rækilega bent til þess af rás við-
burðanna, að reisa þjóð vora, þótt
fámenn sé, til veglegrar stöðu i
vorum riku, víðáttumiklu óðulum —
íslandi og Grænlandi
x Einar Bencdiktsson.
Á flœðiskeri.
“Hver þjóð, sem í gæfu og gengi
vill búa, á guð sinn og land sitt skal
trúa.”
Þjóðinni okkar má likja við ung-
ling á fermingaraldri. Hún er óþekt
enn að mestu meðal stærri þjóða,
og lítt reynd enn þeirra á meðal, þó
einstaklingum sumum þar sé hún að
ýmsu góðu kunn. Hún er einnig lítt
kunn að öðru en góðu meðal þeirra,
sem dýpra kafa, og fylgjast með í
menningarmálum þjóð, o^ því má
heldur ekki gleyma. Syndirnar, sem
iðulega fylgja betri verkunum, eru
sjálfri þjóðinni, en ekki guði að
kenna.
Fraiutiðin blasir við unglingnum
eins og ungri þjóð. Hann þarf að
setja sér það mark og mið snemma,
að verða að manni, og eigi síður
þarf þjóðin að hugsa sér það
snemma, að verða að þjóð, sem
mannkyninu sé sem mest lið að
Tvent er það öðru fremur, sem
gefur styrk til sóknar að framtiðar-
marki. I vöggugjöf fá einstakl. og
þióðir ágætan arf til líkama og
sálar, séu þeir af góðu bergi brotn-
ir, bví eigi kemur dúfa úr hrafns-
eggi, og eplið fellur skamt frá eik-
inni.
Gott uppeldi fær einnig miklu
áorkað, til styrktar og kjölfestu í
lifsbaráttunni síðar meir. Foreldr-
arnir á heimilunum, trúar- og
fræðslustofnanir landsins leggja
sinn sl^rf til kjölfestu, svo fleytan
afberi stórsjóa, án þess að velta utn
koll, og komast heil í höfn fram
tiðarlandanna með vonina eins og
lýsigull í stafni.
Hversu margur hæfileikamaður
og kona, af góðu bergi brotin, og
með góðu uppeldi, farast nú samt
ekki á ólgusjó Hfsins, og má tíðast
um kenna því, að þau vantar ein-
beittan vilja og áhuga, trú á æðri
mátt, til að leiða að ákveðnu marki.
Vonin varð feig, lýsigullið varð að
skari, og enginn kann þá sögu meir.
Hvað skyldi öðru fremur frá
fyrstu tíð, búskaparins i úteynni
hafa gert okkar fámennu þjóð
styrka, til að brjóta mannraunaís-
inn, sem cihjá'kvæmilegt hefir verið,
í nepju og kulda þssa norðlæga
lands, sem hún byggir?
Eðlilega hefir þjóðin harðnað
við sókiTina upp í veðrið, við kuld-
ann og vosibúðina, því hér er um
afbragðs læknislyf að ræða, til
varnar öllum kveifarskap. Trúin á
mátt og megin, bjargaði lengi fram-
an af, jafnfram afli því, er menn
sóttu í öndverðu til guðlegra afla,
því það gerðu landsmenn i heiðni.
Eftir að kristni var lögtekin, má
eflaust fullyrða, að lífsbjörg þjóð-
arinnar i öllum hennar mestu raun-
um, hafi verið banin, því “bænin
má alderi bresta J>ig.” Hún heldur
fleytunni í réttu horfi, þegar á
móti blæs, því hún gefur kraft til
að komast að markinu. Bænin er
eldsókn, menn sækia með henni eld
til guðdómsins, hann á að ylja upp
tilveruna, lýsa upp framtíðarlönd-
in, slá bjarma á mark og mið, svo
það eygist og reisa við brotnar
borgir.
Tilveran stjórnast af orku, sem
vér köllum guð. Mennirnir eru
hluti af 'henni. “Eldur er bestur
með íta sonurn og sólarsýn.”
Mér er mjög grunsamt um, að
þjóðin okkar unga sæki ekki kraft,
sem allar þjóðir' smáar óg stórar,
þurfa á að halda í lífsbaráttunni,
þangað sem hann bcr að sækja, og
því er henni mjög villugjarnt, hún
er oft'.e^a eins- og villuráfandi
meinakind á landi, og lendir i haf-
villum á sjónum. I?ún fer víst ó-
sjaldan í geitathús. að leita sér ullar.
Það gerir hver sú þjóð, sem á mann
raunaísnum, sem er flugháll, í raun-
úm og veikindum, í sorg og í stríði,
trúir á lægra afl sér til bjargar en
sólarafl eða imyndir þess. Ef til
vill vantar hana dýrlinga þess ka-
þclska átrúnaðar þVí þeir eða þeirra
ímyndir eru jarðbundnar í myndum
og verkum. Fjarlægðin gerir ekki á
vat fjóllin blá, þau sjást -ekki ef
langt eru í burtu. Gömul og reynd,
góð og gild læknislyf hefir þjóðin
yfirgefið á síðari tímum að því er
r'irðist og tekið upp ný, er mjög orka
tvímælis um að nytsemd fylgi. And-
legu kvæði þjóðarinnar frá ýmsum
öldum bera þess ljósan vott, hvert
krafturinn i lífsbaráttunni hefir
verið sóttur. .
Þjóðin verður aftur að fara að|
svækja þangað “sem laufið vex á
viðum og rótin er undir góð ” Ef
hún gleymir mörgum lágætum
kvæðum og sálmum — ekki síst
passíusálmunum hans Hallgríms og
öðrum slíkum, eða hættir að skilja
þá, má óefað telja hana í hættu
stadda.
Þjóðlífi og þjóðerni 'hafa þeir
gefið kraft og kjölfestu, þegar rgest
hefir reýnt á í stórhríðunum, sem
óhjákvæmilegt hefir verið að eiga
í öðrum þræði.
Gróðrí landsins okkar, kjarn-
gresi þar frá sjó til jökla má óhætt
treysta.
Enginn efast um, frjósemi hafs-
ins, sem liggur kringum strendur
landsins, og 'hve langt norður hún
nær, veit enginn til fulls. Sóknin
er hörð og verður, ef þjóðin á að
erfa lifið hér í landi, sem enginn
skyldi efast um og þörf er á að her-
væðast.
Andaus auð fær þjóðin bestan úr
skauti þeirrar menningar, sem hald-
ið hefir lifinu i þjóðinni alt frá
fyrstu tið. Þekkingarþráin má að-
eins sækja ti'l styrktar út í löndin,
þá menning, sem samþýðist og eyk-
ur þá menning, sem fyrir er í land-
inu sjálfu. Með þessu móti^geta föt
þjóðarinnar, yst sem inst, orðið ó-
fúin.
Formenn gá til veðurs, áður en
þeir róa. Bliku í lofti hræðast þeir
eigi, en hyggja á sjálfsvörn og
drottins vernd, þegar veðrið skell-
ur á.
Einhverja iskyggilegustu blik-
una á framtíðarlhimni þjóðarinnar
okkar unguýnæst bænleysinu og
bringlinu, sem þar af stafar, má
telja vaxandi áfengislöngun ung-
menna, sem mörgum hugsandi
mönnum gerir angursamt. Menn
kvarta einnig um vaxandi ósiðsemi
við sjávarsíðuna. Já, margskyns
bliku dregur á loft, en þjóðin hefir
sjálf í sér bætur gegn öllu böli,
trúi hún á guð og landið sitt.
Meifi vandi er það, en margur
hvggur fyri fámenna þjóð, sem er
að komarí í menningarstrauminn,
að nota aðéins það besta úr honum,
til áveitu á þann gróður, sem land-
vanur er, og hefir reynst að hafa
líf að geyma, sem óhætt megi
treysta.
’ / Sú þjóð en getur það, sem ekki
er á fiæðiskeri stödd i trúmálum.
Hver sú þjóð er á flreðiskeri stödd
í trúmálum, sem trúir, þegar raunir
steðja að henni, á lægri öfl, sér til
bjargar en sólaröfl, eða ímyndir
þeirra. Bænin til guðs, gjafara
góðra hluta, er sennielga eirihver
öruggasta leiðin, til að gefa kjöl-
festu, og halda þjóðarfleytunni í
réttu ihorfi, hvað sem á dynur. öll-
um þem siðum, sem notadrýgstir
hafa reynst í iífsbaráttu þjóðarinn
ar, á andlega og veraldlega visu,
verður þjóðin að bjarga frá glötun,
til að gera sig styrka á svellinu.
Með því einu móti nær hún því
marki siðar meir, að verða mann-
kyninu að liði.
26. maí, 1925.
Ól. Ó. Lárusson.
— Hænir.
Mrs. Phillip Wolfe, íslenzk kona
frá Calgary, kom til ibæjarins um
síðustu helgi, og eftir nokkurra
daga dvöl hélt hún heimleiðis.
Frá Islandi.r,^
Bréf úr Þingeyjarsýslu.
13. ágúst 19ý5.
Tíðarfar hefir verið afbragðs
gott hér í Þingeyjarsýslu, það
sem af er þessu sumri. Maí, sem
hér er oft kaldur, hríðingur þegar
eitthvað er úr lofti, var^nú vætu-
samur, ennfremur mildu'r, regn
oftar en sjófall til dala og frost
sjaldan og lítil; aðalátt þó norð-
austlæg. En síðan hlýnaði mjög
vel er lengra leið á vorið og ætla
eg að júní hafi verið jafnhlýjasti
júnimánuðurinn, sem komið hefir
hér á þessari öld; oft 14—18 stig
á C. í skugga og á sólstöðudaginn
varð hitinn 42 st. um stund, á móti
sól, sem mjög sjaldgæft er. í þess-
um mánuði var mjög þurviðrasamt
og' sakaði þó eigi vegna votviðra
á undan; aðalátt suðvestlæg. í júlí
hélt lengst af fram sömu aðalátt
og hlýindum, en var nokkru skúra-
samara og þó ekki til mikilla tafa
né skemda við heyþurkinn. En
síðan seint í júlí hefir veðurfar
verið norðlægara og svalara og þó
gott. Gras spratt snemma og vel
og byrjaði sláttur snemma að
sama skapi. Eru tún nú víðast al-
hirt fyrir nokkru og tðður miklar
og góðar; enda allar líkur til að
heyskapur verði ágætur yfirleitt.
Fiskafli hefir verið góður á Húsa-
v k. Árferði að öllu leyti ákjósan-
legt.----
Dr. K. J. Backman, er nýkominn
til iborgarinnar, sunnan frá Chi-
cago, ásamt fjölskyldu sinni, þar
sem hann hefir stundað undan-
farandi sérfræðinám í læknavís-
indum. Hygst hann að setjast hér
að og leggja stund á nýrna og
húðsjúkdóma. Dr. Backman býr
fyrst um sinn að Ste. 12, Afton
Apts., Ellice Ave.
Mr. Stefán Eiríksson, frá Djúpa-
dal í Skagafirhi, er frá íslandi
kom í sumar, er nýkominn til borg
arinnar frá Kandahar, Sask., þar
sem hann starfaði um hríð að
kornslætti og þreskingu.
Aðfaranótt 27. f. m. féll Hallgr.
Guðjónsson, formaður á vélbátn-
um Emmu, útbyrðis og druknaði.
Báturinn var á leið frá Rvík til
Vestmannaeyja og slysið varð út
af Sandgerði. H. G. var myndar-
maður á besta aldri og lætur eftir
sig konu og börn.
—Lögrétta. 1
Or bœnum.
Mr. og Mrs. G. J. Oleson, Glen-
boro, Man., voru stödd í borginni
fyrir síðustu helgi, ásamt syni
sínum.
Mr. Jóh. Johnson, bróðir A. C.
Johnson konsúls, er nýkominn til
borgarinnar vestan frá Kyrra-
hafi.
Á föstudaginn næstkoriiandi, 9.
okt., verður systrakvöld í stúk-
unni “Heklu”. Eins og jafnan,
munu systurnar veita rausnar-
lega, bæði af andlegri fæðu og svo
kaffinu og kökunum. Goodtempl-
arar, munið eftir að koma og
njóta ánægjulegrar stundar.
Til iborgarinnar kom frá Islandi,
fyrir hálfri annari viku frú Val-
gerður Freysteinsdóttir, ekkja
Gísla Helgasonar, er um langt
skeið rak verzlun 1 Reykjavák.
Er hún móðir Jóns H. Gíslasonar
kaupsýslumanns og Garðars, sem
búsettir eru hér í börg.
Guðsþjónusta á ensku er á-
kveðin í Ralph Connor skóla sd.
18. okt, kl. 2 e. h. Þess er óskað
sérstaklega, að unglingar þeir,
sem fyrir skömmu voru staðfest-
ir, verði þar til staðar. S.S.C.
Veitið athygli auglýsingunni
um hinn nýja “Beauty Parlor” á
Sargent Ave., sem birt er 1 þessu
blaði. Ung, íslenzk efnisstúlka,
Miss Eyford, dóttir Mr. og Mrs.
Guðmundar Eyford, veitir þess-
ari nýju viðskiftastofnun for-
stöðu.
Mr. Chris. Thorsteinsson verzl-
unrmaður, lagði af stað ásamt
f jölskyldu sinni vestur til Seattle,
Wash., á miðvikudagskveldið í
þessari viku. Býst hann við að
dvelja þar vestra fyrst um sinn.
Hér i bænum hafa dvajið um
vikutíma Mr. og Mrs. John Fred-
erickson frá Cypress River, og
Mr. Björn C. Jónsson frá Brú,
Man., bróðir Mrs. Frederickson.
Komu þau öll sér til skemtunar
og hvíldar eftir erfiði uppsker-
unnar, sem góð var og mikil í
þeirra bygðarlagi. Héldu þau
heimleiðis á þriðjudaginn 1 tveim-
ur bifreiðum, er þeir mágarnir
eignuðust meðan þeir dvöldu hér.
Meðlimir stúkunnar Heklu eru
að útbúa sína árlegu sjúkrasjóðs-
tombólu mánudaginn 26. okt. í
G. T. húsinu. Vonast þeir eftir,
að verða ekki fyrir neinum von-
brigðum eða aðrir fyrir þeim. —
Auglýsing síðar.
Jóns Bjarnasonar skóli hóf hið
þrettánda starfsár sitt 22. f. m.
með 24 stúdentum, sem þá innrit-
uðust. Síðan hafa rúmlega tutt-
ugu bæst í hópinn svo þar eru inn-
ritaðir nú 45. Skiftast þeir þannig:
1 níunda, tíunda og ellefta bekk:
gagnfæðisdeildarinnar 30. 1 fyrsta
ári háskólans 10.og í öðru 5. Ekki
er annað hægt að segja en að sú
aðsókn sé viðunanleg, þegar mið-
að er við aðsókn á undanförnum
árum og ekki sízt þar sem von er
á nokkuð fleirum. En þó er hún
ekki eins góð og hún ætti að vera
því á skólann ættu að vera komnir
strax á haustin eins margir nem-
endur og hann rúmar.
Tveír nýir kennarar eru við
skólann í ár. Þau Harald W. M.
Eastvald, sem áður var skólastjóri
við gagnfæðaskólann í Stanley,
N. D. Afbragðs. efnilegur maður.
Hann er giftur íslenskri konu
Eiríku, dóttur séra N. S. Thor-
lákssonar í Selkirk og konu hans.
Hinn kennarinn er ungfrú Geir-
laug Geir, dóttir Jóhanns Geirs og
konu hans önnu Jónsdóttur. Mjðg
efnileg og myndarleg stúlka. Hún
útskrifaðist frá háskólanum í
Norður Dakota 1923, og hefir síð-
an kent við ýmsa skóla, en síðast
við 'búnaðarskólann í Park River
N. D. Hinir kennararnir eru þeir
þeir sömu og í fyrra, Rev. H. J.
Leo skólastjóri og Miss Salome
Halldórsson.
Tvö björt og rúmgóð herbergi,
nú þegar, með eða án húsgagna,
að 631 Victor St. Henbergin eru
uppi á lofti, hlý og þægileg. Upp-
lýsingar veitir Mrs. Benson —
sími A-1096.
Miss Þórlaug Búason, er dval-
ið hefir hér í borg síðan snemma
sumars, lagði af stað suður til
San Francisco, Cal., síðastliðinn
sunnudag.
íslenzkur almenningur hér 1
borg er vinsamlegast beðinn. að
veita athygli auglýsingunni um
Bazaar og “Whist Drive” er fél.
“'‘Harpa” heldur næstfic. laugar-
dag 10. þ.m.; öllu því fé, sem inn
kemur, verður varið til styrktar
fátæku og heilsuveilu fólki. Styðj-
ið gott málefni 0g fjölmennið á
útsölu þessa. j
íslenska Stúdentafélagið hefur
starf sitt fyrir komandi vetur á
laugardagskvöldið kemur með
skemtiför til River Park.
Gert er ráð fyrir að þeir sem
þátt taka í þessari skemtiför mæti
við Jóns Bjarnasonar skóla milli
klukkan 7.30 og 8, og hópurinn
haldi svo í einu lagi út í skemti-
garðinn.
Einu má gilda ihvernig viðrar,
því skemtiskáli, þar sem sitja má
í kring um eldinn eða koma í dans,
stendur til boða.
Allir þeir íslenskir námsmenn
og námsmeyjar, eða þeir sem nám
hafa stundað við æðri skóla, verzl-
unarskóla eða hljómfræðistofnan-
ir, eru boðnir og velkomnir til
þess að taka þátt í þessari skemti-
för Stúdentafélagsins, og koma
með kunningja sína.
Fyrsti starfsfundur félagsins
verður haldinn annan laugardag,
17. þ.m. og verður nánar auglýst-
ur síðar.