Lögberg - 08.10.1925, Síða 3

LÖGBERG FIMTUDAGINN,
W* 8
8. OKTÓBER 1925.
1 ▼ 1
| Sérstök deild í blaðinu SOLSKTN Fyrir börn og nnglinga |
'^íaKiíHfSiHHixiHiKts'Hi'KiiHimgrKiKBiiaHiKKKMiMKiswtffWiagMssHiSKiíHM
Framtíð hennar.
“Já, nú skil eg það,” svaraði Randell, og hann
fann til sterkrar longunar eftir að sjá Kötu aftur.
Hann hélt áfram til Damton lögmanns, en hann var
nýfarinn til New Yorlk, þar sem hann ætlaði að
dvelja vikutíma.
Hann ásetti sér að fara þangað strax.
Svo datt honum í hug mismuniírinn á kjörum
þeirra, nú var Kata þar, sem hann einu sinni var,
efst í stiganum, en hann átti aðeins nokkur hundr-
uð dollara eftir. Fyrsta starf hans varð að vera að
útvega sér stöðu, sem hann gæti lifað af.
Hann gat samt ekki varist freistingunni að
heimsækja hana og óska henni heilla.
Það var með mismunandi tilfinningum, að
hann hringdi bjöllunni í fallega, brúna steinhús-
inu, sem Bartley hafði sagt honum að þær tbyggju
L Japanskur þjónn opnaði dyrnar, og fylgdi hon-
um inn í iherbergi með skrautlegum húsmunum, og
þangað kom Kata blóðrjóð með gleðigeislandi augu
og báðar hendur fram réttar.
“Ó, Sid,” sagði hún og hélt svo fast um hend-
ur ihans, einst og hún ætlaði aldrei að sleppa þeim.
“Ó, eg er svo glöð, að þú ert kominn. Tvö heil ár
hafa mér fundist löng.”
Randell langaði til að segja henni, að honum
hefði fundist tíminn eins langur og fleiri eilífðir,
en hUgsunin um fátækt hans hannaði houm það.
“Hefir þér fundist tíminn svo langur” spurði
Ihann (blátt áfram, en bölvaði óheppni sinni í hug-
anum.
“Já, í sannleika,” svaraði hún. "ó, eg hefi svo
margt að segja þér, að ef þú lætur mig byrja, hætti
eg aldrei.”
Randell horfði nákvæmlega á hana. Hún var
ekki breytt til muna, framkoman var að eins sjálf-
stæðari.
“Kata, en hvað þú ert hrífandi fögur,” sagði
hann ósjálfrátt.
Hún lét löngu augnahárin síga.
“Það gleður mig, að þú hugsar ávalt þannig.”
En Randell, sem sá að hann hafði komið upp
um sig, stemdi stigu fyrir þeim aðdáunarstraum,
sem var tiibúinn að falla yfir hana.
Nú kom Japinn inn.
“Eg bið afsökunar, en stúlka—”
“Eg veit það,” sagði Kata og kinkaði kolli.
“Fylgdu henni inn í bókaherbergið. — Hún er
fregnriti fyrir sunnudagablað,” sagði hún. “Og í
hvaða tilgangi heldur þú að hún komi? Hún ætlar
að spyrja mig uln það efni: ‘Hvort ástin yfirvinni
allar hindranir” Menn álíta, að eg viti alt um
slíkar spurningar—sökum sögunnar minnar,” bætti
hún við brosandi.
“Og hver er skoðun þín?” spurði Sidney.
“Komdu aftuV klukkan hálfíu í kvöld, þá skal
eg segja þér það,” sagði hún um leið og hún fylgdi
honum til dyra.
Þungt hugsandi gekk Randell ofan götuna.
Hann var að ráðgast um við sjálfan sig, ihvað hann
ætti að gera.
“Ef eg að eins ætti peninga,” enduVtók hann
hvað eftir annað. “Nú er ekki til að tala um að
giftast henni, þegar hún vildi mig ekki á meðan eg
hafði nóg; hvernig liti það út fyrir mig peninga-
lausan að lifa af miskunnsemi hennar?”
Alt í einu datt honum í hug bankari þar í bæn-
um, sem verið hafði vinur föður hans. Vonin vakn-
aði aftur hjá honum, þegar hann gekk inn í prívat-
skrifstofu hr. Barkers.
Bankarinn var að tala við mann, sem sneri
baki að dyrunum.
“Nei, herra minn, um slíkt er ekki að tala.
Þetta er mitt síðasta orð. Þér getið ekki fengið
meiri peninga í bankanum hér.”
'Til þess að verða af með þenna mann, gekk
hann til Rándells og rétti honum hendi sína inni-
lega.
“Hvað get eg get fyrir þig, piltur minn?”
spurð hann.
ókunni maðurinn stóð upp með vonbrigða-
svip, íl því skyni að fara út, en kom um leið auga
á Randell. útlit hans breyttist alveg.
"Sid Randell,” hrópaði hann næstum. "Af
öllum mönnum á jörðinni bjóst eg sízt við að sjá
þig, og af öllum mönnum óska eg helzt að sjá þig,”
sagði íhann glaðlega. ’*•
“Góðan daginn, Herbert,” svaraði Sidney og
þrýsti hendi skólabróður síns.
“Nú, herra Parker,” sagði Herbert með þeim
svip, sem foenti á að hann hefði ráðið örðuga gátu,
“mér þykir slæmt að eg gerði yður ónæði með lán-
beiðninni. Hefði eg vitað, að hr. Randell var hér
í bænum, þá hefði eg ekki þurft að eyða tíma á
yður.”
Bankarinn hneigði sig kurteislega, meðan Sid-
ney beið kviðandi eftir þeirri foeiðni, sem reynslan
hafð kenfc honum að var óumflýjanleg frá Herbert.
Honum skjátlaðst heldur ekki.
“Nú, Sid”, sagði Harvey, “alt sem eg foið þig
um, er 50,000 dollara lán.”
Randell starði á foann alveg hissa. “Ertu
Ibrjálaður, maður?” hrópaði hann. “Veiztu það
ekki — hefir þú ekki heyrt það, að eg á naumast 50
dollara innistandandi á foanka nú.”
“Rólegur vinur minn, rólegur,” sagði Harvey.
“Eg þekki ástæður þínar mjög vel. Þú átt nákvæm-
lega 100,000 dollara virði í veðbréfum í peninga-
skápnum mínum.”
“Um hvað talar þú?” spurði Randell reiður.
"Eg er ekki við því foúinn að spauga núna.”
“Eg tala af alvöru, Sid,” sagði Harvey.
“Manstu eftir litla láninu, sem eg fékk hjá þér
kvöldið áður en þú fórst til Evrópu?”
Randell hneigði sig samþykkjandi.
“Eg sagði að það væri til að ljúka við fyrir-
tæki með, og það gekk vel. Eg stofnaði bókaút-
gáfufyrirtæki og útvegaði þér 100,000 dollara gróða
undir þínu eigin nafni, og geymi veðbréfin í pen-
ingaskápnum mínum, þar sem þau foafa legið síðan
og foíða þín. Nú var það áform mitt, að fá Barker
til að lána mér 50,000 dollara gegn veði í þínum
peningum.”
Randell horfði spyrjandi á bankarann.
“Ef það er satt, sem Harvey segir,” sagði bank-
arinn, “skal mér vera ánægja í að gera syni míns
gamla vinar greiða.”
“Það er vingjarnlegt af yður,” sagði Sidney.
“Við komum hingað aftur að hálfri stundu liðinni,
hr. Barker,” sagði Harvey og stakk arm sínum und-
ir Randells, um leið og þeir gengu út.
“Þetta er alveg ótrúlegt,” sagði Sidney á leið-
inni. “Hvernig hefir þetta lán orsakast?”
“Manstu eftir litlu, freknóttu stúlkunni í
Centerville — Kata Langley?”
“Já, eg man eftir henni. Hvað er um hana?”
“Það er hún, sem er orsök heppni minnar. Hún
hafði skrifað nokkrar sögur, sem hún fékk ekki
gefnar út. Einn daginn las eg sumar þeirra af
forvitni, og fann að þær voru frumlegar. Eg talaði
við hana og réði henni til að semja lengri sögu.
Mér til undrunar hafði hún eina fyrirliggjandi, sem
foeið þess að verða prentuð. Hún seldist ágætlega
og síðan hefir alt breyst í peninga, sem hún snertir
við.”
“Eg óska þér til lukku með að þú fanst hana,
Herbert,” sagði Sidney. “Eg get aldrei fullþakkað
þér það, sem þú hefir gert fyrir mig ”
“Það var eina aðferðin til að foorga þér öll þín
lán.”
“En þú veist ekki hvað þessir peningar þýða
fyrir mig,” sagði Randell. “Nú get eg gifst stúlk-
unni, sem eg" elska.”
“Hún er nú líklega í Evrópu?”
“Nei, hún er hér, eg hefi aldrei elskað aðra.”
“Þetta heitir nú trygð. )Nær fæ eg að kynnast
henni?” sagði Harvey.
‘’Ekki í Ikvðld, því eg ætla að heimsækja Kötu
Langley,” sagði Sidney.
“Þér er ekki alvara,’ sagði Harvey æstur,
hann skildi hvað vinur sinn átti við. “Kötu Langley!
Eg vona að þú Ihafir ekki reiðst því sem eg sagði um
freknurnar áðan?”
“Alls ekki, eg elska þær allar.”
“!Hér er skrifstofa mín, eg skal ekki tefja þig
lengi. Mig langar til að fá nafn þitt u'ndir nokkur
sficjöl. Við verðum að gera þetta til að stækka
fyrirtækið ”
Sidney ibrosti þar sem hann sat við skrifborðið
í privat skrifstofu Herbert Harveys, og var að lesa
skjölin, sem lágu fyrir framan hann, án þess þó að
gleyma heimfooðinu kl. hálf níu um lcvöldið.
---------o----------
Skip gamla farmannsins.
Bankastjóri nokkur víða kunnur og nafntogaður,
segir sögu þessa:
“Eg var alinn upp í auðugri borg og fjölmennri;
þar var mikið um dýrðir og margt að sjá, eins og
nærri má geta. Þó voru það einkum foúðarglugg-
arnir, er vöktu afchygli mína og félaga minna og
laxibræðra og okkur var starsýnt á. Þar var margt
samankomið, er okíkur langaði til að eiga, einkum
leikföng, en foreldrum okkar og vandamönnum
þótti lítilsvirði og óþarfi að kaupa.
Utarlega í borginni bjó gamall farmaður í
þröngri og skuggalegri götu. Húsið hans var lítið
og lágt og alls ekki aðlaðandi; þó vandi eg og lax-
bræður mínir mjög þangað komur okkar. Þegar
við fórum í) skólann á morgnana og komum úr
honum seinni hulta dags,lögðum við ætíð leið okkar
fram hjá ihúsi hans; þó var það ekki alveg í leið-
inni, en við töldum eigi eftir okkur útúikrókana á
þeim árum, þegar þeir voru í iokkar þágu.
Reyndar þótti okkur nú full ástæða til þess að
við lögðum þessa lykkju daglega á hala okkar. En
eigi veit eg hvort fullorðna fólkið hefði talið hana
réttmæta, ef það hefði af því vitað.
Svo var mál með vexti, að í glugganum, sem
vissi að götunni, var dálitill hlutur. Hann var
gersemi mesta í okkar augum og þóttumst við aldr-
ei slíka séð hafa á æfi okkar.
Hlutur þessi var dálítið skip, með rá og reiða
og öllu’m úfcbúnaði. Það var af tré og gjört með
mikilli list og hagleik. Siglutréð og rárnar voru
snotuilega útskornar. Það skautaði þarna fullum
seglum í hæfi við stærð þes® og lá albúið eins og
það biði byrjar brátt að sigla.
Þarna stóð eg oft löngum stundum, hallaði mér
að rúðunni og hafði eigi augun af því. Engan hlut
hefi eg séð, fyr né síðar, sem mér hefir þótt eins
fallegur og mig langað til að eiga. Það var svo
aðdáunar snoturfc og fcöfrandi í augum mínum. Oft
óskaði eg heitt og innilega, að eg ætti kjörgripinn
í glugganum sjómannsins. Það varð að stóru haf-
skipi 1 huga mér og mér fanst eg orðinn skipstjóri'
á því og standa við stýrið og þjóta á því eftir ðld-
unum.
En þetta var að eins draumsigling löngunar-
sjúkrar sálar og Ihugarflug bernskuáranna. Þeg-
ar eg rankaði viði mér, stóð eg þarna í sömu spor-
um utan við gluggann og skipið kyrt innan við
rúðuna.
Eg snöri þaðan oftast daprari í bragði en eg
kom þangað, en gat þó eigi að mér gjört að líta um
öxl öðru hverju og renna augunum til gluggans.
Eg huggaði mig reyndar við, að leikbræður
mínir allir voru eins hugar og eg. Þess vegna lét
eg ekki á neinu bera, en duldi þeim hugsanir og til-
finningar, er tengdar voru við skipið.
Svo liðu fram stundir. Einu sinni komum við
nokkrir í hóp úr skólanum með fasi miklu, hávaða
og gleðilátum. Við vorum orðnir þreyttir á set-
unni í skólanum á trébekkjuíium, hörðum og ó-
notalegum, sem gera líkamann dofinn og sálina
sljóa og athyglislitla. Okkur var því mál orðið að
rétta úr okkur og sprikla, teyga loftið og hrista af
okkur skólamolluna og kenslustundad'rungann.
Þegar við komum, bar svo við, að sjómaðurinn
gamli sat á riðinu við dyrnar á húsinu sínu.
Hann var góður maður og spaklátur, en oftast
fremur alvarlegur og þungbúinn.
Eldri drengirnir þektu hann vel og viku þess
vegna kunnuglega að honum og köstuðu kveðju á
hann. Hann tók því vel og kurteislega og svaraði
glenzi þeirra og gamanyrðum, með forosi.
Þeir fóru nú að horfa á skipið og dást að því.
Þetta létu þeir lengi ganga. Svo stungu þeir sam-
an nefjum, hvísluðust og hlógu. Loksins tóku þeir
að sækja í sig veðrið og biðja hann að gefa sér
skipið. Þeir sögðu, að hann hefði ekkert að gera
við það. Ekki gæti hann haft gaman af því, gam-
all maðurinn og kominn á grafarbakkann. Honum
væri nær að gefa þeim það, sem væru enn á leik-
aldri.
‘^Gefðu mér það,” sagði einn þeirra.
“Nei, mér,” mælti annar.
“Æ, gefðu mér það, sjómaður,” hrópaði sá>
þriðji.
Þeir hrundu hver öðrum til þess að komast sem
næst honum og létu dæluna ganga.
En farmaðurinn gerði ekki nema brosa - og lét
sem hann heyrði eigi áfergjulæti þeirra og þrá-
beiðni.
Það fer eigi alt af svo, að sá hafi sitt mál, sem
þrástur er og ákafastur. Að minsta kosti fór eigi
svo í þetta slkifti. Sín aðferðin á við hvern og það,
sem annar gengst upp við, fær eigi á foinn.
Eg stóð dálítinn spöl á brautu meðan þessu
fór fram og bærði eigi á mér, enda var eg feiminn
og einurðarlítill í þá daga.
Eg man líka vel, að mér þóttu félagar mínir
mjög heimtufrekir og ókurteisir við gamla mann-
inn. Þeir áttu þó enga heimtingu á því, að foann
gæfi þeim skipið. Ef til vildi voru einhverjar end-
urminningar tengdar við litla skpið, þótt við viss-
um það eigi og sökum þess vildi hann eigi farga
því. Eg fann að eg leið önn fyrir þá og óskaði okk-
ur öllum langt í burtu, svo að þessum leik lyki.
Drengir þessir voru flestir syjiir háttsettra
embættismanna í borginni og það hefði mátt vænta,
að þeir væru kurteisari og siðprúðari en þeir
I voru. Loksins sá eg, að honum leiddist þóf þetta
[ og að hann leit alvarlega til drengjanna eins og
hann vildi segja: “Eg gef ykkur það elkki, ókurt-
eisu rellupokarnir ykkar.”
Svo stóð hann snögglega á fætur og fór inn í
foúsið. Eg hugði nú, að hann væri farinn með öllu',
gramur og leiður af gauraganginum og fojóst til
ferða. En þessu' var eigi þann veg farið. Að vörmu
spori kom hann aftur og hafði skipið í hendinni.
Þegar drengirnir ,sáu þetfa, flyktust þeir um-
hverfis foann og urðu hálfu nærgöngu'lli og upp-
vöðslusamari en nokkru sinni áður.
Nú var farmanninum gamla nóg fooðið. Hann
hratt þeim frá sér reiðilega og sagði í önugum
rómi: “Snáfið þið í burtu, óhræsis órabelgirnir
ykkar. Eg gef engum ykkar það. Þið eruð ekkert
nema heimtufre'kjan og ókurteisin.”
Síðan sneri foann sér snúðugt frá þeim og gekk
að mér. Hann ávarpaði mig vingjarnlega og mælti
brosandi:
“Þú mátt eiga skipið, drenguT minn, ef þú vilt.
Og eg sé, að það skín út úr þér, þótt þú segir ekk-
ert, að þér leikur fougur á því. — En veiztu nú,
fyrir hverjar sakir eg gef þér það?”
“Nei,” sagði eg Um leið og feginstárin komu
fram í augun á mér.
“Þá skal eg segja þér það,” mælti hann. ‘*Eg
gef þér þaö sökum þess, að þú ert kurteis og sið-
prúður drengur og temur þér eigi að foiðja að gefa
þér alt, sem þér þýkir eigulegt og girnilegt. Mér
geðjast vel að þessum sið og framkomu þinni og
háttprýði. Njóttu nú skipins eins vel og Jþú hefir
aflað þess. — Farðu heim með það til foreldra
þinna og berðu þeim kveðju mína. Segðu þeim frá
mér, að eg samfagni þeim, hversu þú ert vænn og
efnilegur sonur, og að þau hafi kent þér háttprýði
og fagra siðu og að vera kurteis og vingjarnlegur
við gamalmennin. En um það hirða fáir drengir
nú á dögum.”
Eg þakkaði foonum gjöfina eins kurteislega og
innilega eins og eg kunni. Svo kvaddi eg hann með
virktum og flýtti mér heim glaður 1 bragði og
fegnari, en frá megi segja.
Hinir drengirnir snautuðu’ sinn í hVerja áttina,
niðurlútir og hryggir í huga. —
Nú eru liðin mörg ár síðan þetta gerðist. Eg
hefi fengið minn hluta af hepni og hamingju. En
það er eigi ofmælt né öfgakent, þótt eg segi, að eg
hafi fáar stundir lifað sælli, en þá, er eg eignaðist
skip gamla farmannsins.—Unga ísl.
RÓSIN FRÁ PARADIS.
Persneskt æfintýri.
iSumarnóttin hvíldi mild og mjúk yfir jörðinni.
Það var nóttina áðu'r en syndin kom í foeiminn..
Eva svaf í Paradís undir rósatré með óteljandi,
angandi, rauðum rósum.
Glóbjarta hárið huldi hana alla og hún brosti I
svefninum eins og foarn,
Svo ljómaði dagur og fuglasöngurinn vakti
þessa ungu drotningu jarðarinnar.
Hún lyfti upp höfðinu og sagði brosandi við
tréð:
“Þakka þér fyrir næturhvíldina!” og um leið
foraut hún af því undur fallegan rósaknapp og festi
hann í gulllokkunum sínum,
Svo flýtti hún sér í faðm syndar og dauða. —
Kvöldið var komið síðasta daginn. Eva féll á
kné í angist og skelfingu úti í dimmasta garðs-
horninu í Eden. Hún hafði leyst litla rósaknapp-
inn úr hárinu, þrýsti foonum að vörum sér og vætti
hann með tárum. Þá sprakk hann út og angaði
dýrðlega eins og systurrósirnar á trénu, sem Eva
þorði nú ekki að nálgast framar. —
í sama vetfangi var engillinn þar með brugðið,
logandi sverð og fooðaið henni, að nú væri Paradís
henni lokuð um alla eilífð.
“Hlerra,” stundi Eva, “eg veit, að nú er úti um
alt. En viltu ekki gefa mér rósina þá arna, sem eg
hefi vakið og lífgað með tárum mínum, til minn-
ingar um horfna hamingju mína?”
Engillinn brosti, en rödd hljómaði frá himni,
mild, en alVarleg: z
“Bæn þ?n er heyrð, — þú mátt eiga rósina,
barnið mitt! Tár þín gáfu henni líf, og hún skal
þess vegna fylgja þér og gefa þér angri folandna
gleði. Meðan jörðin er við lýði, skal rósin blómg-
ast fyrir sakir mannkynsins. Einhvern tíma á æf-
inni skal hver, sem af konu er fæddur, fovort sem
það er sonur eða dóttir, finna angan hennar og
verða var sælunnar í Paradís.”
Og þannig varð það.
Rósin frá Paradís blómgaðist og blómgast enn
þá ætt eftir ætt, og hver, sem finnur ilm hennar,
verður aðnjótandi Edens friðar og unaðar í hjarta
sér.
Því að rósin frá Paradís er sjálfur kærleikur-
inn. — Uunga ísl.
Professional Caras
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medlcal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phone: A-1834
Offlce tfmar: 2_3
Heimlli: 776 Victor St.
Phone: A-7122
Winnipeg, Manitoba.
Vér leggjum sérstaka áherzlu & a?
selja meSul eftir forskriftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er aö fá, eru
notuö eingöngu. fegar þér kómifS
meö forskriftina til vor, megiö þér
vera viss um, aö fá rétt þaö sem
læknirinn tekur til.
COLCLEUGH & CO.
Notre Dame and Sherbrooke
Phones: N-7659—7650
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
DR O. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Office tfmar: 2—3.
Heimili: 764 Victor St.
Phone: A-7586
Winnipeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medlcal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Office Hours: 3—5
Heimili: 921 Sherburne St.
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medlcal Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Stundar augna, eyrna nef og
kverka sjúkdéma.— F.r aö hitta
kl. 10-12 f.h. og 2-5 e. h.
Heimili: 373 River Ave.
Tals.: F-2691
DR. A. BLONDAL
818 Somerset Bldg.
Stundar sérstaklega Kvenna og
Barna sjúkdöma.
Er aö hitta frá kl. 10-12 f. h.
og 3—5 e. h.
Office Phone: N-6410
Heimili: 80'6 Victor St.
Sfml: A-8180
DR. Kr. J. AUSTMANN
72414 Sargent Ave.
ViÖtalstfmi: 4.30—6 e.h.
Tals. B-6006
Heimili: 1338 Wolsley Ave.
Sfmi: B-7288.
DR. J. OLSON
Tannlæknir
216-220 Medlcal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-3521
HeimiU: Tals. Sh. 3217
DR. G. J. SNÆDAL
Tannlæknir
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave og Donald St.
Talsími: A-8889
Munið símanúmerið A 6483
og pantiö meööl yöar hjá oss.—
SendiÖ pantanir samstundls. Vér
afgreiöum forskriftir meö sam-
vizkusemi og vörugæöi eru óyggj-
andi, enda höfum vér margra ára
lærdómsrfka reynslu aö ‘baki.
Allar tegundir lyfja, vindlar, fs-
rjómi, sætindi, ritföng, tóbak o.fl.
McBurney’s Drug Store
Cor. Arlington og Notre Dame
Giftinga- og Jarðarfara-
Blóm
með litlum fyrirvara
BIRCH Blómsali
616 Portage Ave. Tals.: B-720
St. John: 2, Ring 3
A. S. BARDAL
848 Sherbrooke St.
Selur líkkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaÖur sá bezti.
Enn fremur selur hann allskonar
minnisvaröa og legsteina.
Skrifst. Talsími: N-6607
Ileimilis Talsími: J-8S02
JOSEPH TAYLOR
Lögtaksmaður
Heimatalsimi: St. John 1844
Skrifstofu-Tals.: A-6557
Tekur lögtaki bæföi húsaleiguskuld'
veöskuldir og vixlaskuldir. — Af-
/reiöir alt^ sem aö lögum lýtur.
Skrifstofa 255 Main St.
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
ísl. lögfræðingar.
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Bullding, Portage Ave.
P. O. Box 1656
Phones: A-6849 og A-6840
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefansson.
íslenzkir lögfræðingar.
708-709 Great-West, Perm. Bldg.
356 Main St. Tals.: A-4963
Peir hafa einnig skrifstofur aö
Hundar, Riverton, Gimli og Piney
og eru þar aö hltta á eftirfylgj-
and tfmum:
Lundar: annan hvern miövikudag
Riverton: Fyrsta íimtudag.
Gimli: Fyrsta miövikudag.
Piney: þriöja föstudag
1 hverjum mánuöi.
A. G. EGGERTSSON
tsl. lögfræðingur
Hefir rétt til að flytja mál bæöl
1 Manitoba og Saskatchewan.
Skrifstofa: Wynyard, Sa.sk.
Seinasta mánudag t hverjum mtn-
uöl staddur f Churchbridge
J. J. SWANSON & CO.
Verzla meö fasteignir. Sjá
um leigu á húsum. Annast
lán, eldsábyrgö o. fl.
611 Paris Bldg.
Phones: A-6349—A-6310
STEFAN SOLVASON
TEACHER
of
PIANO
Ste. 17 Emlly Apts. Emlly St.
KING GEORGE HOTEL
(Cor. King og Alexander)
Vér höfum tekið þetta ágæta
Hotel & leigu og vettum vlð-
skiftavlnum ÖU nýtízku þæg-
indi. Skemtlleg herbergl tU
leigu. fyrir lengri eða skemri
tíma, fyrlr mjög sanngjarnt
verð. petta er eina hóteUð i
Wlnnipeg-borg, som fslending-
ar stjóroa.
TH. BJARNASON
Emil Johnson. A. Thomas
SERVICE ELECTRIC
Rafmagns OontraotJng — Alls-
kyns rafmagnsáhöld seld og við
þau gert — Seljunt Moffat og
McClary Eldavélar og höftun
þær tll sýnls á verkstæðl voru.
524 SARGENT AVE.
(gamla Johnson’s byggingin vlð
Young Street., Winnipeg.
Verskst. B-1507. Hehn. A-7286
Verkst. Tals.: Helma Tals.:
A-8383 A-9384
G. L. STEPHENSON
1’I.IMBER
Allskonar rafmagnsáhöld, svo sem
straujáro, víra, allar tegundlr af
glösum og aflvaka (batterles)
VERKSTOFA: 676 HOME ST.
Síml: A-4153. ísl. Myndastofa.
Walter’s Photo Studio
Kristín Bjarnason, eigandi.
290 PORTAGE Ave., Winnlpeg.
Næst bið Lyceum leikhúsiö.
lslenzka bakaríið
Selur beztu vörnr f yri r lægsta
verð. Pantanir afgrelddar bæðl
fljótt og vel. Fjölbreytt úrval.
Hrein og llpur vlðskiftl.
Bjarnason Baking Co.
676 SARGENT Ave. Winnlpeg.
Phone: B-4298
MRS. SWAINSON
að 627 SARGENT Ave., Winnlpeg,
hefir 6va.lt fyrirlifggjandi úrvals-
bJrgðlr af nýtfzku kvenhöttum.
Hún er elna ísl. konan, sem slíka
verzlun rekur í Winnipeg. fslend1-
ingar, látlð Mrs. Swainson njóta
viðskifta yðar.
LINGERIE VERZLUNIN
625 Sargent Ave.
pegar þér þurfiö aö láta gera HEM
STLTCHING, þá gleymlö! ekki a.Ö
koma 1 nýju búöina á Sargent. Alt
verk gert fljótt og vel. AUskonar
saumar geröir og þar fæst ýmlslegt
sem kvenfólk parfnast.
MRS. S. GCNNIiAUGSSON, Mgandl
Tals. »-7327. Winnipeg